Δεύτερη ανάγνωση αυτού του βιβλίου, μετά από κοντά είκοσι χρόνια. Και φυσικά δεν θυμόμουν σχεδόν τίποτα εκτός από το βασικό plotline. Αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον, καθώς όταν ξαναδιαβάζουμε ένα βιβλίο μετά από τόσα χρόνια, έχουμε διαφορετικές προσεγγίσεις και αντιλήψεις.
Ο Πάτερσον κατά κανόνα μού αρέσει αρκετά. Αν και δεν έχω κατενθουσιαστεί με κάποιο από τα βιβλία του που έχω διαβάσει, εκτός ίσως από το ''Και ήρθε μια αράχνη''. Νομίζω ότι αυτό που μου κάθεται λίγο στραβά είναι η ''Αμερικανιά'' που υποβόσκει συχνά στις σελίδες του. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι τα βιβλία του δεν είναι καλά.
Αναμφίβολα όμως και αυτό το βιβλίο αγγίζει τα 4/5. Έχει όλα τα φόντα του είδους που αντιπροσωπεύει. Υπάρχουν δυνατοί και καλόγραμμενοι ήρωες, σφιχτή πλοκή και αλλεπάλληλες ανατροπές που κρατούν τον αναγνώστη σε αγωνία. Θεωρώ ότι διαβάζεται άνετα από έναν μέσο αναγνωστη που θέλει να ψυχαγωγηθεί. Όσο για μένα, θα συνεχίσω να προχωρώ την ιστορία του Άλεξ Κρος με ευχαρίστηση, καθώς με ενδιαφέρει να δω τι θα συμβεί στη συνέχεια.