What piqued my interest was something I heard about this book being the basis for John Wick and I love me some John Wick. While I can see that being true, if it is true, this book was far from John Wick or, if anything, reverse John Wick.

It's all tell no show. I understand Nickolai Hel can do all kinds of fancy things, but it's shown maybe once. Even the final climax didn't do much for actual action.

And don't get me wrong, I believe this is all intentional, the more I've read up on this. It's kind of the anti-Bond James Bond/spy. But he's so anti it wears you out just as you're getting interested.

I don't know if I'm even close to making myself clear here. My expectations were completely off with this book, but at the same time it was definitely compelling and I found myself enjoying this book mostly about this guy, Hel's, life. His interests and how he developed his "shibumi" theory or essence of life.

I loved his Basque friends, they definitely made this book worth reading alone.

But in the end, Hel gets annoying. He's so anti-American, which is not unwarranted mind you, that it gets tiresome. At one point he thumbs his nose at barbeques. I can understand going after American consumerism, but barbeques are amazing unless you think you're better than everyone.

And that's the rub for me, Hel is so elitist it just gets frustrating. Hearing about his life his adventures, all very good an interesting, but when his voice is heard, it's annoying. Plus he's hypocritical as well since it clearly takes a lot of materialism to become anti-materialist or do mansions and hectares of land in Wyoming just fall in everyone's laps by being good little anti-consumers?

TL;DR This is really the anti-John Wick who can still kill with anything in the room but you won't ever see it. Materialism is bad except when anti-materialists do it. See...shibumi!

2.5 out of 5 stars (Recommended with lots of reservations)

Final Note: Seriously, who names two characters Hana/Hannah? Are there seriously no other names?

Yaktın beni rukiş ateşlere attın.
Kızlarla buddy-reads'imizin rukiş tarafından şubat ayı için seçilen kitabı. İlk kitabımız...

DEDİM herkese benden çay dediler yok, herkese kahve dediler yok...
Naptım ne ettimse caydıramadım.

DEDİM bağışlayın dediler yok :(

Mistik olayları çok cool gerçekten(!) ya da go oyunu falan. Ana sevgisi görmeyen çok ulus ve savaş içinde yaşayan bir bebenin manyaklığı olamaz mı ben de mistiğim o zaman. Anlatılabilen bişi değilmişmiş mistisizm fln, salaklar kimyasallarla buna varmaya çalışırmışmış falan fişman geçicen o işleri koçum, hesse'nin sidartası ve komple teorilerinin copy of copyisi olan tek amacı usa avrupa ve kürselliği aşağılayıp ne yazık ki bu yüzden asyayı-japonyayı - arada onlara da laf vursa da- yücelten biri ve bunun farkında değil. Bebe yani Nikolai böyle eşsiz fln nedense fiziksel olarak fln ahahah

Hacı ben çok komple teorisi, abartı dünyayı yöneten gizli örgüt senaryoları okudum, o yüzden yavan geliyor. Ha, 1979'da yayınlanmış bir kitap olarak dolgun olabilir, ama NWO (new world order) yeni bişi değil kökü Fransız devriminden önceye dayanıyor. Milyonlarca şey okuyabilirsiniz basılı kitapları da geçtim ben. Bu aralar dünya askeri örgütlerinin facebookla kitle kontrol ettiği popüler, adam geleceği mi görmüş acaba dicem, ben böyle şeylerde ya bilim kurgu ya zaten biliyordu ararım.

Ayrıca yazar kendi gibi amerikan düşmanı bir karakter yaratmış. Ülke - milletten bağımsız bir yolculuk olabilirdi nikolai'in yaşadığı çünkü kendisi de hem genleri hem doğduğu yaşadığı yer hem bildiği diller açısından kırma biri. Zorlama geldi bana. Kurban olayım bi takım sosyo-felsefik şeyler anlatacaksanız bağımsız yapın ideoloji, teoloji, etnoloji karıştırmayın şayet kendiniz yeni bir sav atmıyorsanız ortaya.

Birazını yutuptan hızlıya alarak dinledim ablanın biri sağ olsun yarısını okumuş dlflfpdşf kalan kısmını atlaya atlaya bit ulan artık diye diye okudum.

Aklıma sürekli şu geldi: naber Nikolai sağa gomak ne golay LOL (rebep ivedik fanclub)
xoxoxo
iko

He once killed a man while in a small room with 4 guards only paces away.

His mother was Russian, his father was German and he was raised by a Japanese Army general.

He can speak more than six languages including Basque.

He prefers caving to mountain climbing because it is more manly.

He is not only the world’s most deadly assassin but also the world’s most accomplished lover.

He is a genius and a mystic, a warrior and a gardener.

He is Nicholai Hel, the world’s most interesting man.

Very enjoyable book. First of all, this is really two stories: the surface story of a cool elitist professional assassin; and the second is the narrated story, told by Trevanian, with humor, wit and satire. Honestly the second story, the gem of a storyteller tale was the better. Sometimes it was high adventure and sometimes it was laugh out loud funny, as Trevanian, with a wry wink and nod, reminded the reader that this was a tall tale, have some fun with it. One footnote really was the author, making a left field comment about some of his earlier books.

I was intrigued to learn that the John Wick stories were heavily influenced by this book and in the first film, when Wick is driving onto the airstrip, the guard is reading Shibumi.

Shibumi is a demonstration of a lost art form: the armchair remembrance, the bawdy but hypnotic memoir. We’ve all known someone who could tell about a trip to the post office to buy stamps and make it fun, and Trevanian may be the world’s greatest such someone.

This book is brilliant. It is a work of genius. It works on so many levels. Most of all, though, the entire book is a brilliant joke. I see from some of the reviews here that many readers are on the receiving end of that joke.

A little research on the author will reveal some of his character. "Trevanian" is not only a pen name but a character by a writer (Rod Whitaker) who took on the personas of his pseudonyms like a method actor. The satire is happening on several levels and we're not always sure if Trevanian is executing the satire upon the reader or if Rod Whitaker is executing it upon Trevanian.

If that sounds a little egghead then don't worry about it - just read and enjoy! If you get it, you'll get it. If not, you're probably just, through no fault of your own, an American *evil grin*.

For all that, this book is a very easy and enjoyable read. The exotic foreign locales and situations are beautifully described and the characters are colourful and exciting.

Of course, it doesn't hurt that the protagonist, super assassin Nicholai Hel, is ridiculously fun to read about, regardless of any satire attached. He's so suave and sophisticated he makes James Bond look like... well, Daniel Craig.

This was definitely one of the most fun books I have read in a long time. I could never have expected a single book to fulfill the escapist spy fantasy while at the same time having so much depth.

another trevanian story about an assassin, nicholai hel, this time. also drawn back into a life he has tried to leave, killing folk. story looks at his life at a young age, things that happened, things that made him who he is. not your typical summer vacation story.

hel also loves language which is nice. trevanian plays w/that some. shibumi is a kind of 'effortless perfection' and that helped him out in life, that striving toward that goal

lots of interesting situations that trevanian places his characters. great story. good read.

Yıllar önce ilk okuduğumda, okuduğum en iyi kitaplardan biri olduğunu düşünmüştüm; tekrar okuduğumda bu kadar iddialı konuşamıyorum -ya zevkim değişmiş ya da çok daha iyi kitaplar okuma şansım olmuş. Fakat yine de çok keyifli, oldukça ilham verici bir kitap olduğunu söylemeliyim. Bay Hel hayran olunacak bir karakter. Tecritte kaldığı yıllarda zihnini Go oyununu düşünerek bilemesi, Zweig’ın Satranç kitabındaki Doktor B.yi hatırlattı; iç disiplinine bağlılığı, özsaygısı ise başka roman karakterlerinde nadiren gözlemlediğim kadar sağlam. Dostu LeCagot ise Nikos Kazancakis’in Zorba’sının hamurundan yapılmış gibi; aynı hayata bağlılık, aynı neşe...

Hapisten çıkmasıyla Etchebar şatosuna gelmesi arasındaki yıllarda yaşadıkları, başka bir yazar tarafından kaleme alınmış (Don Winslow - Satori). İlk baskıda detaylıca anlattığı mağaracılık tekniğini uygulayan bir dağcı hayatını kaybedince, bu ve bu gibi teknikleri bir sonraki baskıda yüzeysel anlatarak geçiştirmiş. Her anlamda çok dolu bir kitap; sadece sonu, bütün o zenginliğe kıyasla sanki aceleye getirilmiş de hakkı verilememiş gibi.

I'll have to create a new bookshelf for this one called “guilty pleasures.” I read Shibumi in English many, many years ago and picked it up in Spanish recently from the bargain bin of a great bookstore here in Valencia called Paris-Valencia. I can justify reading absolutely anything in Spanish so I don't feel like an inculte for reading this half-assed spy novel. Anything to improve my Spanish. For some reason the dust jacket has a picture of an ante-bellum southern mansion on the front cover—talk about random. They could have put a photo of just about anything you could imagine and it would have made the same amount of sense (or complete lack of it).

The actual plot is pretty weak and the author's constant racist, sexist, and bigoted commentary about the lesser races—whatever the fuck those are—is annoying, but I appreciate what he tries to say with his central character, the assassin Nicholai Hel. For as outrageously silly as the book is at times, he does get the message across that human beings are capable of much more than we give ourselves credit for if we only apply ourselves. Most people are just too lazy or too content with their own mediocrity. Unfortunately, the author doesn't seem to think that just any old homo sapiens is destined for any sort of greatness as his character is “the result of thousands of years of breeding.” Huh? All I have ever seen royalty produce are inbred goofs like Paris Hilton, Donald Trump, and Princess Di.

Then there is the Japanese minimalism which shapes the character of the protagonist. I have never particularly admired Japanese culture or values—not that I know much about them. They seem uptight and constipated to my Western way of thinking. I'd much rather look at a ratty patch of weeds than a tortuously-sculpted Japanese garden, but I can appreciate the beauty and comfort of their brand of minimalism—something the protagonist attempts to perfect in his life of Shibumi.

Shibumi, he explains, is a personal quest for “effortless perfection” in everything you do. The word is Japanese, so everything Japanese is highly superior to the lesser mongrels, like me, who wouldn't understand minimalism if it took a seat on the sofa in my front yard and started playing the banjo. The protagonist is such a damn minimalist that he lives in a remodeled chateau with not even one old sofa or junked car in his yard.

There are a couple of long sections in the book in which the author describes spelunking expeditions—a hard thing to do and keep it interesting. I think he pulled it off rather well. I learned a lot of great vocabulary in Spanish as I read through these portions which may come in handy if I do any mountaineering in Spain.

Şibumi önceden merakla okuduğum kitaplardan biriydi.

İlk bölümlerde bu adamlar kim, Munih Beşlisi, Kara Eylülcüler kimler, kimin peşindeler anlamaya çalışırken açıkcası biraz sıkılmıştım, ama sonra kitap bir açılmış bir aktmıştı ki , elimden bırakamamıştım. Hele o son bölümdeki eşsiz hayatta kalma mücadelesini soluksuz okumuştum.

Kitaptaki Nicholai karakterini, Satranç kitabındaki Dr. B'ye çok benzetmiştim. İkisinin de ortak yönleri çoktu, her ikisinin de başına gelenler çok benzerdi , her ikisi de karizmatik karakterlerdi, her iki kitabı da okuyanlar bilir.

Çünkü ikisi de insanlardan soyutlama cezası almış ve her ikisi de hayata tutunmak için bir zeka oyununa asılmış.
Doktor B. satranç oyununa.
Nicholai de “go” isimli oyuna...

Ayrıca kitaptaki dipnotta belirtildiğine göre; Trevanian’ın diğer bazı kitaplarında detaylı şekilde anlatılan tehlikeli bir dağa tırmanma yöntemi, tecrübeli bir dağcı tarafından denenmiş ve o dağcı hayatını yitirmiş.
Yine Trevanian’ın bir başka kitabında anlatılan müzeden tablo çalma yöntemi, kitap İtalyanca’ya çevrildikten sonra Milano Müzesi’nden üç tablonun çalınmasında kullanılmış.
Bu sebepler yüzünden Şibumi’de Hel’in kendini savunma yöntemi olan Çıplak Elle Öldürme yöntemleri, detaya inilmeden yazılmış.

Peki neydi Şibumi?
Şibumi kitaba göre bilgiden çok anlayış demek.
İfade dolu bir sessizlik demek. Kendini kanıtlama gereği duymayan bir alçakgönüllük demek.


En sevdiğim alıntı bölümler ise:

"Ben çok seyahat ettim, dünyayı avucumun içinde çevirdim ve bir şeyi iyice anladım. İnsanı en mutlu eden şey, ihtiyaçlarıyla varlıkları arasında bir denge bulunmasıdır. Bütün sorun, bu dengenin nasıl sağlanacağı. İnsan bunu belki varlıklarını yükseltip ihtiyaçlarının düzeyine çıkararak yapabilir. Ama bu budalalık olur. Bunu yapmak, arada bir sürü doğa dışı şeyler yapmayı gerektirir. Pazarlık etmek gibi, çalışmak gibi, çabalamak gibi. Öyleyse? Öyleyse akıllı bir adam dengeyi, ihtiyaçlarını azaltarak, yani onları varlıklarının düzeyine indirerek sağlar. Bunu yapmanın da en iyi yolu, bedava olan şeylerin değerini bilmektir. Dağların, kahkahanın, şiirin, bir dostun verdiği şarabın, yaşlı ve şişman kadınların, Bakın bana! Ben elimdekilerle mutlu olmayı çok iyi bilen biriyim. Bütün mesele elimdekileri yeteri kadar çoğaltmak."

İnsan bence şibumi’yi elde etmez. Ancak onu keşfeder. Bunu yapabilen pek az sayıdadır.

a hit by the Goodreads rec algorithm, which told me to read Fire on the Deep (yes), Old Man's War (no), and then this (definitely yes). Trevanian is a snob and obsessively masochistically anti-American and pro-Japanese, but his clever "meta-novel" as the wikipedia description goes, "deconstructs" the spy novel. but that might be a little strong...

anyway brilliant description, a keen eye for what goes on in cross-cultural meetings (absolute brilliance: three basque peasants chit-chat about an american tourist girl, concluding she must be a sex worker, and then when the conversation begins in french, it's all bon jour and peaches and pie hahahah).<-- this is brilliant because that's exactly how it works, so to speak, between small linguistic groups and 'the West'<-- i have eavesdropped on tourists and natives in a number of countries, and can report that something similar often happens (!)

only a third of the way through and already confident about the five stars... alas that the book is a full $12 online T.T wahhhhh

11 January 2012-- continuing

okay finished! my first GR review that I wrote in two parts. maybe I should have waited, in order to open the review brilliantly. i could have made this clever and unified but instead.. here goes:

post reading:

'Shibumi' is an instant classic, a thriller and a "deconstruction" of a thriller, a mixup of Crichton (who comes later) and Le Carre and Ian Fleming and Ludlum and maybe a little Grisham (again, a later author). it's an "airport novel" but also a nested story and breakdown of cultural interactions. well-informed about Japanese values and with breathable Japanese characters yet avoiding total fan-boy anime convention cartoonization of the country. exciting scene-by-scene development fairly-tight mixed with commentary on terrorist motivations and caving the sport.

Trevanian's only failure was to understand himself. he attacks the US, but Nicholas Hel (his authorial standin/fantasy other-self) is clearly American in outlook!

Si c'est un livre qui se prend au sérieux, c'est une purge. Si c'est un livre qui est une critique satirique du genre du livre d'espionnage, bien ouej.

Pour tout dire ; j'ai bien aimé les personnages, sauf le protagoniste. Un mélange de Chuck Norris, Captain America, Rocco Siefredi, Itachi et Jesus. Avec des Jutsu de niveau 4 d'orgasme par la pensée. Et la capacité à parler le basque. Qui parle le basque, outre un basque ?

L'histoire est beaucoup trop longue à se mettre en place, le héros élevé par des prostituées japonaises, descendant d'un allemand et d'une russe, pupille d'un général japonais, champion de go à 10 ans, maître de pseudo-mysticisme oriental, parangon de la pensée japonaise, hyper-polyglotte (et on apprendra vers la fin que ce n'est pas que pour l'apprentissage des langues), adepte de la fameuse école d'arts martiaux de Tuer avec un trombone, spéléologue averti et grand défendeur de la cause basque. Rien que ça. Puis, parfois, quand il s'ennuie, il va tuer des gens pour la gloire, la beauté, l'ordre moral et un petit million de dollars.

Vraiment, si c'est une œuvre satirique, elle est incroyable, jusque dans l'ennui éprouvé dans le déballage de son passé, le côté ultra libidineux lorsqu'on le découvre enfin dans l'époque actuelle. La moitié de l'histoire est le passé du personnage, un quart est sa passion pour l'exploration de grottes et le reste se passe entre des descriptions de repas, de ses prouesses sexuelles et d'insultes envers les américains (ou les français, dépend des pages).

10/10

Kitabı defalarca okuduktan sonra düşündüklerimi 2010'da böyle dillendirmişim:

Rahmetli Trevanian, Amerika'nın içi boş süper kahraman mitini eleştiriyor bu kitapta.

Nicholai'ın değme süper kahramandan daha yetenekli olduğu ortadadır; lakin bu üstün özelliklerin hiç biri Amerikan süper kahramanları gibi teknolojik aletlerle ya da bilimsel bir kaza sonucu elde edilmemiştir; her biri yoğun eğitimler veya başa çıkılması zor acılar sonucu kazanılmıştır. Nicholai'ı Nicholai yapan her özelliğin bedeli ağır bir şekilde ödenmiştir. Kazandığı üstün özelliklerin her birinin mantıklı bir sebebi vardır. Onu farklı kılan, bu yetenekleri kazanmasına yardımcı olacak olayları ardı ardına, romanlara yakışır bir sırayla yaşamış olmasıdır.

Batının değerlerine inat tamamen doğu değerleriyle eğitilen Nicholai, batının şaşalı görünümünden de uzaktır; ona dışarıdan bakıldığında sahip olduğu özelliklerin çoğu fark edilmez; çünkü o sadeliğin ve olgunluğun peşindedir, tüm yaşamını “şibumi” kavramına adar. Onun bedeni, davranışları ve sesi özündeki üstün özelliklerin sade bir yansımasıdır; Amerika’da yaratılan süper kahramanlar gibi rengarenk elbiseler ve havalı hareketlerin adamı değildir Nicholai Hel.

Felsefeye, sanata, doğaya, onura, saygıya ve daha birçok insani değere yoğun bir saygı besler. Şovenist değildir, kadınlara güç gösterisinde bulunmaz, onlara saygısızlık etmez. Çok akıllı ve kurnazdır, birçok meseleyi doğru bağlantıları ve insanları kullanarak kas ve silah gücü kullanmadan halleder.

O özel bir insandır, çoğu insanda bulunmayan üstün özelliklere sahiptir ama onu herhangi bir üstün özellikli roman kahramanıyla karşılaştırmamak gerekir; o tüm varlığıyla Amerikan kültürü eleştirisidir.

90'ların efsane romanı. Ben de o dönem okuyup çarpılmıştım tabii. 30 sene sonra tekrar okurken, niye o zamanlar bu kitaba ve Nicholai Hel karakterine hayran kalmıştık diye düşündüm. Çünkü günümüzde her filmde, dizide rastladığımız bu olağanüstü kişilik o dönem için emsalsizdi :)

Kitabın büyük kısmı Hel'in yaşamını anlatıyor. Gerçek anlamda macerayı ancak kitabın finalinde çok kısa görüyoruz.

90'ların gençliğini alabildiğine etkilemiş sürprizli, zengin bir casusluk romanı.