Really not what I expected, very good story. Loved how the bombs never dropped, so the ark purpose was sheltering society from the most problematic people.

This book was a surprise (in both and good ways

Ve bitti! Aslında 2,5 verirdim buçuklu yıldız verebilseydik. Abe'yi yazar olarak çok beğeniyorum ancak zorluk sınırlarını bu kitapta oldukça genişletmiş. Elbette kitabı İngilizceden okuduğum için belirli bir mesafe olduğunu düşünüyorum. Japoncanın İngilizceye başarılı çevrilmediğini ve dili iyi yansıtamadığını düşünüyorum. Bence Türkçe çevirileri çok daha başarılı kitapların. Aynı dil ailesinden gelmesi Türkçeye çeviriyi herhalde kolaylaştırıyordur.
Kitap aslında çok ilginç. Abe bir böcek türü yaratmış bu kitap için ve baş karakter Köstebek de tıpkı bu böcek gibi kendi kendine yetebilen ancak sadece kendi etrafında (ya da çöplüğünde diyelim) dönüp dolaşabilen bir böcek. Köstebek bir obez paranoyak. Babası annesine tecavüz etmiş ve annesi kendisine hamile kalmış. Hayatı boyunca bunu bir pranga gibi peşinden sürüklüyor. Tuhaftır ki babası Inonutsu da onu banyoya zincirlemiş ve kitabın bir noktasında bacağı banyoda sıkışıp kalıyor. Yani hem metaforik hem de gerçek anlamda yerinden kıpırdayamayan bir karakter Köstebek.
Paranoyası sebebiyle nükleer bir patlama olacağını düşünüyor ve kendisine Sakura diye bir gemi inşa ediyor. Sakura burada anlamlı çünkü gemisine daha sonra işi Sakuralık olan ( yani mağazaları rağbet gören bir yermiş gibi gösteren müşteri kılığındaki insanlar) iki kişi gemiye geliyor. Bir böcek satıcısı ve daha sonrasında Süpürge İtfaiyesi denen bir grup için para karşılığı iş yapan bir adamdan mürekkep bir gemi mürettabatı oluşuyor. Ancak işler burada bitmiyor. Gemiyi daha sonra Süpürge İtfaiyesi, bir grup isyankar genç ve bir genç kız grubu basıyor --- genç kızlardan sadece söz ediliyor. Kızlar Süpürge İtfaiyesi denen yaşlı erkeklerden oluşan grup için oraya çekilmiş. Kitabın sonunda Köstebek alanının resmen işgal edildiğini düşünüyor ve gemisinden çıkıp gidiyor.
Goodreads'te kitabın kadın düşmanı bir dili olduğunu yazanlar olmuş. Katılmıyorum. Aksine kitapta erkeklerin basit aptallıkları ve cinselliğe olan zaafları eleştiriliyor. Köstebek bir tecavüzün ürünü olduğu için kendiden tiksiniyor. Kadın olan Sakura sadece kadın olduğu için dezavantajlı olduğunu ve erkekler kadar ciddiye alınmadığını belirtiyor. Ya yaşlı erkeklere damızlık olması için kandırılan genç kızlara ne demeli? Bu olsa olsa erkek düşmanlığı olur. Kitaptaki hiçbir erkek olumlu çizilmemiş.
Peki bu itişli çekişli süren ve bugün biten bir aylık süreçte beni kitaptan ne itmişti? Birincisi belirttiğim gibi İngilizce çevirinin soğukluğu. İkincisi kitabın sadece ortasında bir yerlerde tempo yükseliyor. Üçüncüsü aynı Kumların Kadını'nda olduğu gibi yer altında geçen bir hikaye ve klostrofobik yapısı okumayı güçleştiriyor.
Kitap Türkçeye henüz kazandırılmamış. Ama çevrilirse bir de kendi dilimden okumak isterim, arada fark olacağını düşünüyorum. Bir de şuraya kitabın ilk İngilizce baskısı için 88 yılında New York Times'da çıkan ilginç bir eleştirisini iliştiriyorum: https://www.nytimes.com/1988/04/10/bo...

Enjoyably weird. Didn't really feel like science fiction. Very sexist, the "bottom-slapping" was unenjoyably weird.

I love Abe, he’s my favorite author but this one doesn’t kick you in the damn teeth quite like Woman In The Dunes or Boxman did. The concept is great, a reclusive and insecure man builds a wall of paranoia and booby-traps around his underground home as a defense against the ever present threat of nuclear devastation, constantly seeking those he deems worthy of surviving with. Eventually finding those people, everything goes bloated belly upwards in a bizarre “nothings really happening but also everything’s kinda happening” way. I just wish he’d focused on some shit more than he did, like I think Mole’s paranoia about nuclear apocalypse is kinda just introduced and lead to nowhere, mentioned briefly in conversation with his co-habitants. If he was really so paranoid as to build such an expansive fallout shelter and use it as a safe haven for the end of the world, you’d think it would be talked about a little bit more, in the way that the Boxman spends all of his time talkin about bein a Boxman and Bug Guy from Woman in the Dunes is constantly talkin about bein in those goddamn dunes and the bugs and stuff. Those characters felt more fully realized than Mole did in this book and that was frustrating. What I liked about this book were the recurring themes of of the eupcaccia and the toilets used to symbolize moving in circles getting nowhere and how it only spirals down. The other characters, the shills and the insect dealer and Inototsu were awesome and felt really fleshed out and realized. I guess in a way, Mole became a fully realized character but the way he’s introduced is not the way he gets portrayed. I think it would maybe work better as a play because Abe was a very talented playwright too. Whatever. I liked it, don’t get me wrong, it was good and cool and claustrophobic in the way he writes well but there were certainly some things that had me scratchin the ol’ noggin tryin to make heads or tails of why they were introduced in the way they were. I’d def recommend the book but only to people who are already fans of Abe.

«Sta prendendo un grosso abbaglio. Se sarò io il comandante, questa diventerà un'arca ciliegio. Senza bussole o carte nautiche. Una nave che non navigherà, fingerà soltanto di navigare.»⁣
⁣
Abe Kōbō è noto per la sua scrittura fortemente surreale e per mettere in risalto il tema tipico degli scrittori del dopoguerra ovvero la crisi d’identità dell’uomo moderno e l’alienazione nella società; L’arca ciliegio non fa eccezione.⁣
⁣
Il protagonista di questo romanzo, chiamato “maiale” o “talpa” per il suo aspetto fisico e per la sua indole sedentaria, è un misantropo paranoico che vive da anni in una cava di pietra piena di cunicoli e grande come una vera e propria città, che considera la sua Arca, nonché un rifugio antiatomico che lo salverà da un’imminente guerra nucleare. Quando esce in superficie si porta dietro dei “biglietti per la sopravvivenza” alla ricerca di persone da imbarcare e riuscirà a convincerne tre, la cui vita è sempre stata condizionata dalla paura del pericolo della catastrofe nucleare, conseguenza della guerra fredda.⁣
⁣
La maggior parte del romanzo è infatti ambientata all’interno dell’arca/sotterraneo dove le azioni dei personaggi sfociano via via in situazioni sempre più bizzarre e al limite dell’assurdo, molto difficili da seguire anche per i lettori più attenti e già abituati allo stile antirealista, onirico e parodistico di Abe Kōbō dove tutto vuol dire più di quello che sembra, dove bisogna scavare in profondità e superare i deliranti dialoghi che pregnano il romanzo per capire appieno il messaggio dell’opera.⁣
⁣
Qui, infatti, il pericolo dell’olocausto atomico non è altro che una metafora letteraria per denunciare la rinascita dello spirito nazionalista giapponese, che aveva preso piede nel Giappone del dopoguerra con l’occupazione americana. L’idea del rifugio antiatomico è infatti il prodotto di una filosofia della sopravvivenza di stampo fascista in quanto presuppone la scelta di chi deve sopravvivere e chi no, scelta che è proprio il protagonista a fare decidendo chi far imbarcare (e quindi chi salvare).
⁣
All’interno dell’arca ognuno vive liberamente ma poi si sente la necessità di creare una struttura gerarchica e dare un ordine per sopravvivere: inizialmente è il protagonista il comandante, ma poi perde il controllo e un piccolo gruppo si impone assumendo il controllo assoluto dell’arca che diventa metafora di un piccolo stato.⁣
⁣
La posizione di Abe rispetto allo stato è tuttavia ambigua in quanto, nonostante il suo definirsi apolide e il fatto che appoggiasse le idee marxiste essendo critico nei confronti di tutti i tipi di organizzazione collettiva, in questo racconto, ammette che lo stato è necessario per un minimo di controllo e di mantenimento dell’ordine.⁣
⁣
Come già detto in precedenza, il romanzo è molto confusionario e all’insegna dell’assurdo, va letto con estrema attenzione e per capirlo è necessario aver studiato sia lo scrittore, sia il periodo storico e, nonostante io l’abbia fatto, mi sono persa più volte tra i dialoghi e sono rimasta infastidita dai continui commenti sessisti ed estremizzati che il protagonista fa nei confronti dell’unica donna presente sull’arca (anche se sono sicura che l’intento di Abe fosse proprio quello di delineare un personaggio così meschino e repellente). ⁣
⁣
Se c’è una cosa che però non mi delude mai di questo autore sono i finali sensazionali e aperti a mille profonde interpretazioni dove tutto diventa più chiaro e si capisce tutta la sua genialità.⁣
⁣
Quindi a chi consiglierei questo scrittore? Sicuramente agli amanti del Murakami più assurdo e onirico (così capirete da chi ha preso ispirazione e vi meraviglierete scoprendo quante cose hanno in comune) ma non consiglierei quest’opera come primo approccio (provate più che altro con La donna di sabbia o Il quaderno canguro). Se vi ho incuriosito però sappiate che L’arca ciliegio, così come tipo tutti i suoi romanzi, è fuori catalogo e introvabile se non al prezzo di un rene + iva e nelle biblioteche ben fornite! Piangete con me?⁣

Really good

This book started weirdly interesting (Japanese, what can you expect) and funny, but I think it grossly lost its charm on the way. I struggled to finish it, and although it had subtle, intelligent messages through it, eventually I did not get much out of it.

Second time reading this. It was the first novel by Abe I ever read. I think I love it even more now than I did 3+ years ago. So absurd and compelling and that sudden, inscrutable ending gives me chills.

“But more important, even supposing a state succumbs to a virulent infectious disease, there’s is no way to force it to undergo a cure.” (P. 325). Slapstick drama. Difficult read with ambiguity throughout. Characters like children playing out a fantasy. Another novel from a Japanese writer where perhaps my ignorance of Japanese culture plays the greater part of my frustration and lack of reading pleasure. Does anything ever happen in this novel. Densely stacked and for the most part leaving me high and dry without any regard for character or narrative. An endless array of confusion and frustration that goes nowhere slowly. The protagonist is a self loathing and self styled social reject enters and leaves the story in the same skin. Having his leg stuck in an underground natural toilet for the last part of the story simply befuddles and reinforces a sense of hollowness, meaninglessness in a vacuumed colostomy bag. Surreal, yes, metaphorical, yes and allegorical, yes! Kobe Abe the author of The Ark Sakura has been tied to Kafka and Moravia because of his modernist approach to the individual suffocated by contemporary society. All well and good, however does this book The Ark Sakura tell a good story, for me no, more of an exercise in compulsory first year Bachelor of Arts reading. Difficult (as opposed to challenging reading), laborious and again my lack of knowledge with regards to Japanese literary culture plays I think a great part of my frustration. Also, what is it with Japanese writers and schoolgirls. Bloody hell I get enough of that obsession when reading Murakami. Seriously this Japanese schoolgirl as character is astonishing. Both the older male characters in The Ark Sakura spend pages looking up the young female character’s shirt leather skirt and slapping her on the arse. Right here I’m obviously unaware of cultural signs and symbols. Perhaps it’s a literary humorous trope. Anyway frustrating and time consuming read. Bought from Kinokuniya, Sydney for $22.99 and part of Penguin Classics of Science Fiction series.

The reason this book took so long for me to read is because I hadn’t quite cottoned on to the fact that the optimum way of reading it is in one dizzying swoop. It’s less of a narrative and more of a fever dream, getting stranger and more abstract and worrying as it heads towards a dizzying conclusion. It starts out as an eccentric exercise in Kafkaesque paranoia, heads to SF territory, pivots into black humour and then into a sort of free for all panic by the time our narrator literally gets caught in a giant toilet. How much of it is meant as a literal story I have no idea, but the effect is rather like a survivalist take on A Confederacy of Dunces at times. It’s exhausting, very funny and uniquely troubling. Quite a thing

I really loved this book growing up but I don't know if it's good.