Another novel about unrequited love. The book shows the influence of Nietzsche and the split between Dionysian passion and the intellectual and cerebral virtues of the Apollonian aspect. This duality reminded me a little of Death In Venice by Thomas Mann, which I have also read this month.
The main protagonist Kuhn, is a fairly successful composer who is looking back. Kuhn reminded me a little of Philip Carey in Maugham's Of Human Bondage (which I have also read recently), because of his physical disability which he feels comes between him and those who he would potentially love. Kuhn falls in love with Gertrude, but she falls in love with his friend Muoth. We know the marraige is doomed (Hesse pretty much tells the reader the whole plot early in the book), partly because of the way Muoth has treated women in the past and partly because of the characters of the two people involved.
The novel is beautifully written and the minor characters play their parts well. There is a mirror of Kuhn's love for Gertrude in Brigitte's love for Kuhn.
The whole is a little slight, but rather pleasing. I'm not sure I'm at all convinced by the Dionysius/Apollo split and tend to believe that the distinction has been overplayed.
A poetic and rather beautiful novel about the vicissitudes of life.

Müzik, evrenin gizli yasası değil midir?
Durup dururken bir melodi gelir aklına, söylemeye başlarsın, sessiz, içinden yalnızca, varlığını melodiyle içirip doyurursun, melodi tüm güçlerine ve devinimlerine el koyar ve sende yaşadığı süre içindeki tesadüfi, kötü, kaba, kasvetli ne varsa silip atar, dünyayı da alır kapsamına, zoru kolaylaştırır, donup kalmış nesneleri kanatlandırır.

Ne kadar küçük olursa olsun her ezgi, ne kadar mütevazı olursa olsun her müzik yapıtı, kristal bir uyum içinde bir araya gelmiş seslerdeki saflık, ahenk ve kardeşçe oyunun cennetin kapısını aralayacağını tüm açıklığıyla anlatıp durmuyor mu?!

Doğru dürüst bir çalışma insanı  sürüklemekte ve bizden yaşamın rahatlığına sırt çevirmemizi istemekteydi.

Yalnızlığı sevsek dahi, zaman zaman insan temiz kalpli ve dürüst birinin yüzünü görmeden duramıyor.

İstediğim şey, acı ve sevincin aynı kaynaktan çıkıp geldiğini, aynı gücün devinimleri, aynı müziğin ritmik dışavurumları olduğunu hissetmektir, her biri güzel, her biri gerekli.

Hayatın içinden ve insanların arasından öyle düpedüz, burada nefret orada sevgiyle, burada saygı orada küçümsemeyle geçilip gidilemezdi, birbirine karışmış, iç içe geçmişti her şey, birbirinden pek ayrı değildi, zaman içinde birbirinden pek ayırt edilemiyordu.

Bir kimse nasılsa, nasıl olması gerekiyorsa öyledir, öyle konuşur, herkesin birbirine bu gözle bakması gerekir.

Bir uvertürün neresinde ince bir noktanın, parlak bir ezginin geleceğini, nerede bir enstrümanın devreye girmesinin uvertürü bir güzellik ve orijinallikle donatacağını seziyor, gözlerinin içi gülerek operada bunun keyfini herkesten çok yaşıyordu.

Güzel ve sürekli bir sel halinde akıp gidiyordu müzik, beni de önüne katmış götürüyor, altınsı bir yoldan geçip Gertrud'a ulaştırıyordu. Müziğimi buyur edip sunuyordum kendisine, nefesimi, düşüncelerimi ve kalbimin atışını sunuyordum, sabahleyin yollara düşmüş göçebe gezgin birinin erken saatlerin aydınlık mavisine, çayır çimenlerin duru parıltısına kendini sunuşu gibi tıpkı.

Bütün bir yaşamı Gertrud'un güzel ve içtenlikli bakışları altında geçirmenin, insana mutluluk bağışlayacağını, onu kötü düşünmekten ve kötü bir eyleme kalkışmaktan alıkoyacağını düşündüm.

Kadınlarla nasıl görüşülüp konuşulacağını hiçbir zaman bilememiş, hata yaparak kadınlara hep arkadaş gibi davranmıştım.

Gençler hayatlarını sadece kendileri için yaşar, dünya durdukça yaşayacaklarına inanırlar; yaşlılar bir yerde bir son diye bir şey olduğunu anlamış, bir kimsenin yalnızca kendisi için sahip olduğu, yalnızca kendisi için yaptığı şeyin sonunda bir delikten içeri düşüp hiçbir değer taşımadığının bilincine varmışlardır. İnsan başkaları için yaşadı mı, yalnız kendisi için yaşadığından daha çok memnuniyet duyar halinden.

Tutku her zaman bir bilmecedir, çözülmesi olanaksızdır; ne yazık ki kesin olan bir şey varsa, o da yaşamın, en güzel evlatlarını kollayıp gözetmediği, çoğunlukla en seçkin insanların, başkaları dururken, kendilerini mahvedecek kişiyi sevmeden duramadıklarıdır.

Yaşam kaprislerle dolu ve zalimdir, doğada sevecenlik ve mantık yoktur. Ama biz insanların içinde vardır bu sevecenlik, bu mantık. Ve biz doğadan da kaderden de güçlü olabilir, sadece birkaç saat için de olsa o güce kavuşabiliriz. Başımız dara düştüğünde birbirimize daha yakın olabilir, birbirimizin anlayış dolu gözlerine bakabilir, birbirimizi sevebilir ve yaşayarak birbirimizin moralini yükseltebiliriz.
Seslerden, kelimelerden ve diğer kırık dökük değersiz nesnelerden oyuncaklar kurup çatabilir, hepsi de anlam, teselli ve sevecenlik dolu ezgiler, şarkılar kotarabiliriz.

خواندن گرترود مثل سوار شدن بر کشتی زندگی آهنگساز راوی "کوهن" است. او به قدری متواضعانه از عشق ورزی ها، اختلاف فکری اش با والدین، جهان بینی و تردیدهایش سخن می راند که همذات پنداری را نه تنها با خودش بلکه با تمام کسانی که مورد عشق یا نفرت او بوده اند، آسان می سازد.
حادثه ای در جوانی "کوهن" تاثیری عمیق بر آینده او می گذارد. کوهن به انزوای خود تن می دهد و همه چیز تازه روی روال افتاده است که "گرترود ایمتور" وارد داستان می شود تا قلبی را که مدتهاست نلرزیده دچار زلزله کند.

Siddhartha ve Ağaçlar’dan sonra yazarın okuduğum 3. Kitabıydı. Bir klasik müzik sever olmam nedeniyle konusu ilgimi çekince okumaya başladım. Ve diğer Hesse kitapları gibi bitirmeden duramadım. Büyük bir merak duygusuyla ve açlıkla okunan kitaplar değildi hiçbiri. Ama Hesse’nin üslubunda beni çeken bir şey var. Arada eski bir dostla görüşür gibi okuyorum kendisini. Eminim yine yollarımız kesişecek.

There I often walked along the shore, listened to the sea, and thought as I had done in my youth, with amazement and horror, about the sad and senseless confusion of life, that one could love in vain, that people who meant well toward each other should work out their destinies separately, each one going his own inexplicable way, and how each would like to help and draw close to the other and yet was unable to do so, as in troubled meaningless dreams.

مثلث های عشقی متوالی

خود را زیاد جدی نگیر، قدری به خاطر دیگران زندگی کن.

گرترود اولین مواجهه من با قلم هسه بود. رمانی که اگر موسیقی کلاسیک رو یکی از شخصیت های تاثیر گذارش بدونیم اشتباهی مرتکب نشدیم.
داستان حول آهنگساز موفقی بنام کوهن شکل گرفته. به نظر اساتیدش اون آینده درخشانی در موسیقی نخواهد داشت. شنیدن این دیدگاه برای کوهن که موسیقی نقش پررنگی در زندگی و آرزوهاش داره آزار دهنده است.
کوهن با کله شقی دچار یک تصادف مرگبار هنگام سورتمه سواری می‌شه و با خوش شانسی از این اتفاق زنده دوباره پیدا می‌کنه ولی صدمه شدیدی که به یکی از پاهایش وارد شده باعث لنگیدن مداوم اون شد. حالا که بخاطر یک تصمیم هیجانی و ناگهانی نقص بدنی تا آخر عمر همراهش خواهد بود و کاخ آرزوها فروریخته تنها الهام بخش کوهن برای زندگی چیزی نیست جز موسیقی. اون رفته رفته بیشتر و بیشتر خودش رو در یک زندان خودساخته حبس می‌کنه. تا اینکه بعد از تلاش های مداوم، تاثیر روحیه و عشق به موسیقی مسیر موفقیت برای کوهن پدیدار و قابل دسترس به نظر می‌رسه. اون که با حذف فیلتر موسیقی از زندگیش کاملا تنها و منزوی هست با خواننده نسبتا مشهوری بنام موآت روابط دوستانه‌ای پیدا می‌کنه. شخصیتی که هیچ شباهتی به اون نداره و بطور کامل در مقابل کوهن قرار می‌گیره. روابط متعدد، غرور، اعتمادبه‌نفس و بی اهمیت بودن اطرافیان از ویژگی های بارزترین ویژگی های موآت هست. کیفیت ارتباط بین کوهن و موآت مرتب افزایش پیدا می‌کنه و از لحظه‌ای که کوهن به نقاط تاریک شخصیت موآت پی می‌بره رو به نزول می‌ره.
تقویت کننده این دوستی کدر شده دختر ثروتمندی بنام گرترود هست که تا نیم پایانی کتاب باید در انتظارش باشیم. کوهن که بلافاصله بعد از دیدار با گرترود تپش قابل ملاحظه‌ای در وجودش رو احساس می‌کنه از هر فرصتی برای نزدیکی بیشتر به اون استفاده می‌کنه. روزها با نوازندگی کوهن و همراهی گرترود در خواندن در گذر هست تا اینکه کوهن برای خوانندگی بخش اصلی اپرایی که ساخته موآت رو وارد این جمع دو نفره می‌کنه.
بعد از مدتی دوری و دیدار مجدد با گرترود و موآت متوجه رابطه عمیقا صمیمی و شاید عشق بین اونها می‌شه و خودش رو از زندگی گرترود حذف می‌کنه. در واقع کوهن بخاطر یک دوستی واپاشیده حاضر شد از عشقش دست بکشه.
سیر نزولی کوهن تا جایی ادامه پیدا می‌کنه که تنها یک راه حل برای این معضل به ذهنش می‌رسه، "خودکشی"!
وقتی سرگرم مهیا کردن شرایط مناسب هست یک تلگراف همه چیز رو نقش برآب می‌کنه. پدرش در حال سپری کردن آخرین روزهای عمرش هست و باید برای آخرین دیدار خودش رو بهش برسونه!
در ادامه با وجوهی از زندگی آشنا می‌شه که شخصیتش رو نه کاملا ولی اندکی دگرگون می‌کنه.

کوهن در تمام زندگیش چیزی جز یک تماشاچی نیست. در تمام نقاط عطف زندگی خود و اطرافیانش کاری جز تماشا ازش ساخته نیست. با اینکه درک درست و قابل دفاعی از اطرافش داره ولی همچنان منتظر کائنات و ابر و خورشید فلک هست تا شاید یک روز در زندگیش تغییری رخ بده و از این منجلاب خودساخته خارج بشه.

و دو نکته پایانی
یک. عشق و علاقه دو طرفه شرط اول شروع یک زندگی مشترک هست اما الزامی برای بقای کیفیت زندگی در روزهای آینده ایجاد نمی‌کنه. چه بسیار عاشق هایی که نزولشون رو با چشم دیدیم.

دو. هیچ رستگاری‌ای در رنج نیست. این جمله که " دردی که منو نکشه قطعا قوی ترم خواهد کرد" چیزی فراتر از مزاح هست. رنج مثل یک انگل از وجود ما تغذیه می‌کنه و هیچ پایانی برای این سوءاستفاده قابل تصور نیست.

بیست‌وسوم فروردین صفرسه

اینکه عشق کجا می‌شینه، چقدر دردش‌ سوار بر شعفش میشه، چقدر شیب زندگیت رو عوض می‌کنه و... همواره مجهوله!
احساس های ما آدما اما برای خودمون معلوم! ما از یک جنسیم و یک دل. اگه با دلت بخونی، بند به بند جملات نویسنده برات ملموسه و آشنا...

จริง ๆ ควรตั้งชื่อเรื่องว่า ไฮริทซ์ มูธ มากกว่า
บทโดดเด่นกว่านางเอก เป็นประกายแสงวูบวาบในเรื่อง ไม่ใช่แค่การใช้ชีวิตเรื่อย ๆ ของพระเอก

แต่ก็เข้าใจได้ว่า เกอร์ทรูดเป็นตัว trigger สำคัญให้เเกิดปมในเรื่อง
ทั้งการขึ้นลงของตัวละ���รเอก

หนังสือนิยายขนาดสั้น เขียนดีอ่านสนุก
อ่านรวดเดียวจบไม่ยาก

เฮสเสยังคงสไตล์เดิม ไม่ได้เปิดเรื่องว้าวมากนัก แต่ดึงดูดด้วยการดำเนินเนื้อเรื่องกระชับ
และอธิบายปม ขยายความในตอนท้าย (amplify) ได้ดี เช่นการตายของตัวละครบางตัว
ง่าย ๆ ก็คือจังหวะ educate คนอ่านนั่นแหละ
ถ้าจู่ ๆ พูดตอนยังไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็จะเฉย ๆ
แต่ถ้าพูดหลังจาก action บางอย่างเกิดขึ้นแล้ว คนอ่านก็จะอยากอ่านตาม
เพราะรู้สึกว่า ไม่ได้ "ถูกสอน" แต่เป็นการ "เฉลย" ปมความรู้สึก

First chapter was trash, the ending disappointed. Normally this would void any enjoyment but everything else was so engaging and thought provoking that I'm left wondering 'what if?'.

A searching expose into passion (music for the main characters) and unfulfilled love. Short, succinct and easy to read.

An almost unreserved recommendation. Those bookends..

Tiene un estilo formal que puede sonar cursi o afectado. Quizá porque fue escrita a principios del siglo pasado. Leí la versión española de Emilio Ávila de la Torre. Me gustó porque me parece que describe muy bien el alma pesarosa de los artistas o mentes creadoras que tienen mucha sensibilidad. Es la historia de un músico, así que cualquier músico compositor podría sentirse conectado con el personaje principal. Pero creo que la forma en que describe el proceso creativo se podría bien aplicar a cualquier clase de arte. No me conmovió tanto como Demian, pero me dejó con un resabio de tranquilidad y tenue melancolía.

Hesės psichologinis tikslumas pakerta. Ne tik meistriškai įtraukia į vidinį savo herojų pasaulį, bet kai kuriais momentais, atrodo, net išsigąstu perskaitęs ir supratęs, jog pats viduje su savimi kalbuosi lygiai tokiais pat žodžiais kaip kalba jo personažai. Pasijuntu tarsi apnuogintas.

Šis kūrinys - dalinai įkvėptas Nietzsche's "Tragedijos gimimo". Nepastebimai knygoje nusidriekia dvi psichologinio siužeto linijos, jungiančios ir skiriančios du fundamentalius pradus: Dionisiškąjį (jausmų, aistros, amžinybės, dramatiškumo, garsų pasaulis) ir Apoloniškąjį (proto, sąmoningumo, vaizdinių, taisyklių, struktūros pasaulis).

საინტერესო გამოცდილებაა შენი საყვარელი მწერლის ადრინდელი ნაწერების კითხვა, როდესაც წაკითხული გაქვს მისი მაგნუმ ოპუსები. სამწერლობო განვითარების ევოლუციის გადახედვაა, ოღონდ reverse.

კნულპის არ იყოს, ეს რომანიც ძალიან სუსტია. ერთი ის შემიძლია ვთქვა,კარგია ჰესემ რომანტიზმს თავი რომ დააღწია, თორემ ჩაიკარგებოდა რიგით საშუალო დონის გერმანელ მწერლებში.