Oldukça duygusal bir müzisyen olan kahramanımızın hayatı boyunca yaşadığı inişleri çıkışları felsefik bir açıdan anlattığı gibi yer yer bize bazı alternatifler de gösteriyor hayatla yılgınlığa ugradığımızda nelerin olabileceği ile ilgili.Her zaman ki Hermann Hesse diyeceğim, her defasında benim yazarım diyeceğim yazarlardan. Anlatımı her zaman ki gibi sürükleyici ve yer yer alıntı yapacağınız sofistike düşünceleri de barındıran bir kitap.Kesinlikle tavsiye edeceğim eserlerden.

Iam proude to say this is not my first time reading a hermann hesse, wich makes this experience more beautiful and musical.
So here we havr a fictional memoir of the music composer kuhn, who was led to this career by an unfortunate accident an accident that opened his eyes to his real potentials and desires, you can almost feel that this story was written by fate himself, kuhn had to influential relationships, a frirndship with a self-destructive singer Muoth and a infatuation with a self-composed lady Gertrude who end up married and you can guess what kinf of marriage that can be. I liked the friendship better, it was more meaningful and expressing and it has Hesse wriuten all over it .
What i enjoyed the most was the youth/old dilemma philosophy, it was quite an opinion make you see things in a nice angle no matter how old you are . my favourite quote " Youth ends when egoism does; maturity begins when one lives for others. That is what i mean. Young people have many pleasures and many sorrows, because they have only themselves to think of, so every wish and every notion assumes importance; every pleasure is tasted to the full but also every sorrow, and many who find that their wishes cannoy be fulfilled, put an end immediately to their lives.".

"Gertruda" (podoba mi się to, jak tytuł wymyka się schematom autora) jest pięknym portretem młodości, której artystyczno-egoistyczna namiętność wchodzi w wewnętrzną polemikę z głównym bohaterem tej powieści - muzykiem - tworząc nieoczywistą klamrę kompozycyjną.
Hesse uosabia w swoich książkach moje poczucie samoświadomości. Sugestywność motywów, które w nich umieszcza nie daje mi o sobie zapomnieć długo po ich przeczytaniu. Czuję intuicyjną bliskość z narratorami jego dzieł, dzięki czemu odnoszę wrażenie, że zmieniam się razem z nimi.
Żaden autor nie wzbudza we mnie tak wszechogarniającego poczucia katharsis.

To jedna z tych książek, w których każde zdanie daje czytelnikowi więcej niż mógł się spodziewać.

niesamowie pięknie i starannie opisana historia, wzruszająca i emocjonalna. język i trafność słów autora absolutnie poruszają. wybitna

" Dünyada müzik denen şeyin varlığı, zaman zaman melodilerin insanın ruhuna işleyip tüm benliğinin armonilerin seline kapılması, benim için hep derin bir avuntu kaynağı, yaşamamı bağışlatan bir neden oluşturdu. Müzik gibisi var mıdır! Durup dururken bir melodi gelir aklına, söylemeye başlarsın, sessiz, içinden yalnızca, varlığını melodiyle içirip doyurursun, melodi tüm güçlerine ve devinimlerine el koyar - ve sende yaşadığı süre içindeki tesadüfi, kötü, kaba, kasvetli ne varsa silip atar, dünyayı da alır kapsamına, zoru kolaylaştırır, donup kalmış nesneleri kanatlandırır."

Hermann Hesse'nin usta kaleminden bir müzisyenin portresinin çizildiği, Goethe'nin Genç Werter'in Anıları'ndan yansımalar taşıyan, Doktor Faustus'u yazarken Thomas Mann'a esin kaynağı olan bu kitapta, insana ve yaşama ilişkin pek çok unsurun içinde müzik başköşede. Okurken satırlardan tınılar yükseliyor, sayfalarda notalar uçuşuyor. Hesse bir roman yazmamış, bir ezgi bestelemiş adeta. Kulakların pasını silen eşsiz bir ezgi Gertrud.

Le offrivo la musica e il mio respiro, i miei pensieri e il battito del mio cuore, come un viandante mattutino si abbandona all'azzurro luminoso e allo splendore dei prati, all'alba, liberamente e senza rinunziare a se stesso. Nel contempo, col senso di benessere e col fiotto crescente dei suoni, una felicità stupita mi portava e m'innalzava al di sopra della consapevolezza improvvisa di ciò ch'era l'amore. Non era un sentimento nuovo, ma soltanto una decisiva chiarificazione di antichissimi presentimenti, era ritorno in una patria antica.

ضعیفترین کتابی بود که از هرمان هسه خوندم.
هر چند که باز هم نمایش تنهایی شخصیت داستان و کشمکش هاش برای حل کردن تناقضات درونی‌ش گاهی جذاب میشد. منتها اصلا نتونست جذابیت دیگر آثار هسه رو برام داشته باشه...

E' il secondo libro di Hesse che leggo (Siddartha l'ho letto almeno 20 anni fa...) e non mi ha fatto impazzire.
La storia di per sè avrebbe potuto essere bellissima perchè parla di musica, che è una cosa che amo tantissimo, ma è troppo frettolosa e scontata.
Le narrazioni sono fredde e non si riesce ad immaginarsi la dolcezza e la passione dei momenti di composizione e canto perchè sono descritti poco e velocemente.
Mi aspettavo qualcosa di molto più struggente e passionale e per questo sono rimasta delusa.
Bellissima però la riflessione del padre su giovani e anziani, l'ho messa nelle citazioni del mio profilo :)

Ο Κουν ,ο πρωταγωνιστής της ιστορίας ,είναι ένας κλασσικός ήρωας του Έσσε . Αυτό σημαίνει πως πολύ νωρίς στην παιδική του ηλικία ,σπάει η φούσκα της αθωότητας και της ξεγνοιασιάς όταν αναγκάζεται να έρθει αντιμετωπος με την πραγματικότητα . Αυτό τον κάνει να είναι αδύναμος ,να διστάζει και να δειλιάζει τόσο μπροστά στο ταλέντο του στη μουσική ,το οποίο δεν κυνηγάει,όσο και απέναντι στο άλλο φύλο ,αφού ποτέ δεν φέρεται τολμηρά ως προς αυτά που θέλει .
Αυτά σε συνδυασμό με ένα ατύχημα που είχε αργότερα τον μετατρέπουν σε έναν άνθρωπο μοναχικό ,φοβισμένο ,διστακτικό και αποστασιοποιημένο από τις ανθρώπινες σχέσεις . Αργότερα στην ζωή του μαθαίνει πως η ουσία βρίσκεται στην τόλμη και στην αλλαγή . Παίρνει αυτά που του αξίζουν,τα διεκδικεί και έτσι μπορεί να φανεί χρήσιμος στην οικογένεια και τους φίλους του και κυρίως στέκεται όρθιος μπροστά στο παρελθόν του και μπορεί πια να το κοιτάξει με αγάπη και νοσταλγια .
Ο Έσσε είναι ένας από τους πολύ αγαπημένους μου συγγραφεις μια και στα έργα του μπορείς να είσαι σίγουρος ότι θα βρεις την θαλπωρή της βεβαιης απόλαυσης για τα μηνύματα που περνάει ,το κυριότερο εκ των οποίων είναι ότι όλοι μέσα μας κρύβουμε έναν θεό που "στην κατάλληλη ώρα ,όταν νιώθουμε ότι μας γεμίζει ,μπορεί να κοιτάξει και να μιλήσει μέσα από τα μάτια μας και μέσα από τα λόγια μας σε άλλους ,που δεν τον γνωρίζουν ή που δε θέλουν να τον γνωρίζουν ."

(3.5) The pain of love, the love of pain.

"Gertrude loved her husband and would never care for anyone else."

The masochistic mind traverses troubled dreams of love and eternity. Music enraptures Kuhn, but does not make him complete.

"...then came a part which I could so well remember hearing Gertrude sing, which expressed my admiration for her and was a quiet confession of my love. I averted my glance and looked into her bright eyes, which acknowledged me and greeted me warmly, and for a moment the memory of my whole youth was like the sweet fragrance of a ripe fruit."

As he composes arias, oratorios, and operas, Kuhn finds respect and admiration from his peers and others across Germany. This is something he's never expected, much less ever encountered, especially since his accident left him lame and infirm, in mind and body. He is a man of passion, but feels invisible; a man of sadness who cannot be loved, but finds love; a man who is unfulfilled and unhappy.

"One can acquire money, fame and distinction, but one cannot create happiness or unhappiness, not for oneself or for others. One can only accept what comes, although one can, to be sure, accept it in entirely different ways."

Without sadness, Kuhn is lost. There is no happy ending. There is tragedy and no remorse. It is life personified.

Nel tratteggiare la storia di un triangolo amoroso sublimato dalla musica onnipresente, nel porre in evidenza come nessuno dei protagonisti riesca a conseguire quanto si era prefisso o, una volta ottenuto, altro non colga che un profondo senso di disincanto, Hesse sembra ribadire un vecchio detto popolare e suggerire sia attenzione verso ciò che si desidera sia consapevolezza verso le potenziali disillusioni. Una storia velata da un'evanescente malinconia. Che, smarrita tra le ciniche evidenze della vita adulta, sembra anelare, con nostalgia, agli orizzonti spensierati di una perduta giovinezza.