null

Viel me in het begin enorm mee. Alleen jammer dat ze zich af en toe verplicht voelde er nog eens een ritsloos nummertje tussen te voegen. Ik had gedacht (gehoopt) dat ze stilaan op een leeftijd was dat ze daarover was. Daarna bleek het terugvallen op brieven en dagboekfragmenten geen goed idee. Met als dieptepunt een (uiteraard gefingeerd) interview uit Rolling Stone! Het is een boek over moeders en dochters en dus behoor ik eigenlijk niet tot de doelgroep, maar vooral de hoofdstukken gewijd aan het zogezegde popidool (volgens de chronologie eigenlijk Erica Jongs generatie, maar zijzelf is meer te herkennen in de moeder van het idool, die moeder is immers... een schrijfster) zijn extremely boring!

I’ve read a lot of Erica Jong, ever since I was in college, but I never heard of this one until it appeared in a Little Free Library near me and I brought it hime to read aloud to Rona. It’s ambitious and odd, typical Jong and a complete departure from her earlier work, all at the same time. I may keep it to lend out, because my public library doesn’t have it. Perhaps it’s too Jewish for her literary audience and too pornographic for her Jewish audience and that’s why it’s fallen down the memory hole. Not a great book, but unique and therefore worth reading.

An ambitious story of mother-daughter relationships as seen through the eyes of several generations of a Jewish American family. An absorbing thought-provoking read.

This could have been a great multigenerational historical fiction. This could have been a window into the lives of Jewish women. This could have been hot. This could have been deep.
It was a little bit of too many things to truly hold together.I enjoyed most of it, but I wish I could have edited it into something fabulous.