Orwell zekası ve keskin ifade yeteneğiyle beni büyülemeye devam ediyor.
Bu defa karşımızda para ve düzeni sorgulayan bir Gordon karakteri ama öyle kuru kuruya didaktik bir karakter değil. Dostoyevski'yi yakalayacak bir psikolojik yüklenme , İngiltere'nin keskin yoksulluk günlerinde sıradan görünen acaip akıcı bir hikayeyle birleşiyor.

Gordon Comstock, Dostoyevski reisin yeraltı adamının İngiltere'ye ve azıcık daha modernleşmiş topluma bir uyarlaması her şeyden önce. Alçalmak, tükenmek , sefalet içinde yaşamak istiyor ki bunun nedeni bu tercihin tersinin kendini satmak, düzenle uyuşmak ve kendisinden vazgeçmek olduğunu düşünüyor. Kendine sadakatsizlik etmemek için kendisine bağlanan ümitleri bile isteye tüketiyor. Bunları yaşayan adamda süper bir entelektüel zeka veya yaşam değeri beklerseniz yanılabilirsiniz çünkü aynı anda hayatın en bayağı zevklerine basit şeylere de düşkün.Neredeyse 90 sene önce Londra'nın göbeğinde anlatılmış o düşme anlarının duygusal gerçekliği insanı kalbinden yakalıyor.

Kitaba adını veren zambak türü çiçek (Aspidistra) sanırım hepimizin hayatımızı güzelleştirdiğini düşündüğümüz şeylerin aslında ne kadar bayağı olduğuna dair bir gönderme. İnsanlar aspidistralarını suluyorlar ancak kendi yaşamları 3-5 kuruş kovaladıkları, kişiliklerini ezdirdikleri ve değerlerinden ödün verdikleri yaşam düzeni içerisinde kuruyup gidiyor. Aspidistra yaşamaya devam ediyor ama bayağı ve gösterişsiz bir çiçek de olsa "çiçeğim var ya" duygusuyla insanların gözünü boyuyor.

Gordon karakteri "yeraltı adamı" nın devamı dedim ama sanırım Camus'nun Mösyö Mersault'unun Sartre'ın Mathieu Delarue'sinin ve varoluşçu/nihilist çizgide aklınıza getireceğiniz pek çok karakterin de öncülü. "Böyle olmamalı" dediğimiz finali de Trainspotting filminin/kitabının muhteşem "Choose the life" girişine ilham vermiş olabilir.Irvıne Welsh Orwell'den etkinlenmiş olabilir. Bakınız :
"Haftalarca akşamları eşya taşımışlardı. Böyle bir yerlerinin olması onlara muazzam bir serüven gibi geliyordu. İkisinin de eşyası olmamıştı o güne dek, çocukluklarından beri eşyalı evlerde oturmuşlardı. İçeri girer girmez, daireyi dolaştılar, her şeyin yerleştiğini ezbere bilmiyorlarmış gibi tek tek bakıp hayranlıklarını dile getirdiler. Her eşya karşısında saçma bir sevince gömüldüler. Temiz çarşaflı iki kişilik yatak, kaztüyü yorganla örtülüydü! Çarşaflar ve havlular çekmecelerdeydi! Yemek masası, dört sandalye, iki koltuk, divan, kitaplık, kırmızı Hint halısı, İskoç pazarından ucuza kapattıkları bakır kömür kovası! Hepsi onlarındı, her biri kendi mallarıydı – en azından taksitleri ödeyebildikleri sürece! "

Para, yoksulluk , kendini alçaltma üzerine kuruluymuş gibi görünen bu eser her okuyuşunuzda size farklı düşünsel pırlantalar verecek bir zenginliğe sahip. Ben de Orwell reisin kitapta geçen bir cümlesini beyaz yakalı temsilcisi olarak buraya uyarlayayım: Ruhumuzu öyle bir sattık ki kendimizin olduğunu bile unuttuk.

"Difficilis ascensus Averni..."

A Note on the Text

--Keep the Aspidistra Flying

Essentially the plot is money is at the root of all evil and happiness. Gordon rejects money as he sees it as a means for the wealthy to enslave the poor and middle class. So not has changed since 1935 aside from the rich being richer and inflation. Much to the chagrin of his sister Julia and girlfriend Rosemary, Gordon embarks in a quest to get to the bottom of society and succeeds. He justifies it be being a poet and keeping to his principles. However, in the end he his faced with a choice whether he made the right one I will leave you to decide.

I have to say when he gets a little money that he goes on a bender which is breathtakingly stupid but something a few of us can empathize with. Happily I never woke up in a police cell.

My favorite Orwell, screw the farm book. A pretentious ad writer chucks it in to write the great British prose collection, settling for a tiny flat in the craggiest village in England. A very funny satire on artistic integrity and the decision not "to sell out". Filmed 10 years ago as "A Merry War" starring Richard E. Grant and Helena Bonham-Carter.

I bloody love Orwell. He's not a perfect author and couldn't keep politics or social commentary out of his fiction, but that's part of his appeal. Yes, he banged on constantly about poverty, or war and far too often revealed his lecharous side. I forgive it all. Orwell had something he wanted to say and he found a way to say it. I don't agree with everything, I'm not blown away by his writing, but I am sad that I've now read all of his stories.

Безжалостно остър и сатиричен е Оруел тук, по темата за парите. С това произведение е също така актуален, както и с други свои творби. Аз лично ще си остана от онези, които разбират идейно главния герой Гордън, но не могат да приемат неговото верую. За мен неговата "борба" е безумна, след като няма наистина строги, смислени принципи. Поне от моя гледна точка. За да излезе човек от системата, която потиска този герой, той по-скоро би трябвало наистина да стане светец, монах, нещо такова, иначе е постигнал само едно... нищо. Сляпа борба за идеали, борба без борба, безцелно съсипване на собствената същност.
На моменти острия език на автора ме разсмиваше искрено. Работата в книжарница наистина може да доведе до същите сблъсъци, които Оруел описва толкова умело тук.
В други моменти силно ме потискаше с критиката си. Имаше и немалко мигове, когато много силно се ядосвах на Гордън, толкова, че ми идваше да пищя.
Но се изненадах от края, не го очаквах от Оруел. Хареса ми.

ვინც ეს წიგნი მაჩუქა, მითხრა: ძალიან კარგად ნაწერი წიგნია და დარწმუნებული ვარ, მოგეწონებაო.
რა მეთქმის, სრულიად მართალი აღმოჩნდა, როგორც ხდება ხოლმე.
დაე, სულ ასე ხდებოდეს და დაე, სულ იშრიალოს ასპიდისტრამ ფანჯარაში.

Keep the Aspidistra Flying, George Orwell

Keep the Aspidistra Flying, first published in 1936, is a socially critical novel by George Orwell. It is set in 1930's London. The main theme is Gordon Comstock's romantic ambition to defy worship of the money-god and status, and the dismal life that results.

The aspidistra is a hardy, long-living plant that is used as a house plant in England, and which can grow to an impressive, even unwieldy size.

It was especially popular in the Victorian era, in large part because it could tolerate not only weak sunlight but also the poor indoor air quality that resulted from the use of oil lamps and, later, coal gas lamps.

They had fallen out of favor by the 20th century, following the advent of electric lighting. Their use had been so widespread among the middle class that they had become a music hall joke appearing in songs such as "Biggest Aspidistra in the World," of which Gracie Fields made a recording.

عنوانهای چاپ شده در ایران: «همه جا پای پول در میان است»؛ «درخت زندگی»؛ «پول و دیگر هیچ (تسلیم)»؛ نویسنده: جورج اورول؛ تاریخ نخستین خوانش روز یازدهم ماه می سال 1984میلادی

عنوان: درخت زندگی؛ نویسنده: جورج اورول؛ مترجم: منصور اقتداری؛ تهران، کاوش، 1363؛ در 322ص؛ موضوع داستانهای نویسندگان بریتانیا - سده 20م

عنوان: همه جا پای پول در میان است؛ نویسنده: جورج اورول؛ مترجم: رضا فاطمی؛ مشخصات نشر تهران، انتشارات مجید، 1391، در 304ص، شابک9789644530401؛ چاپ دوم 1392؛ چاپ سوم 1394؛

عنوان: پول و دیگر هیچ (تسلیم)؛ نویسنده: جورج اورول؛ مترجم: همایون حنیفه وند مقدم؛ ویراستار سید مجتبی طهوری؛ زنجان، هلال نقره ای، 1396، در278ص؛ شابک 9786009987924؛ چاپ دیگر تهران، موسسه انتشاراتی پر، 1396؛ در288ص؛ شابک 9786008137597؛ چاپ دیگر قم ، پدیده دانش؛ 1396؛ در288ص؛ شابک 9786006052588؛ چاپ دیگر قم، آسمان علم، 1396؛ در288ص؛ شابک9786006549484؛ چاپ دیگر تهران، یاران خرد؛ 1396؛ در 336ص؛ شابک9786009724963؛

نخستین بار با عنوان: «درخت زندگی»؛ با ترجمه جناب «منصور اقتداری»، توسط انتشارات کاوش، در سال 1363هجری خورشیدی، و در322ص منتشر شد، همچنین نشر کوشش در همان سال، همین کتاب را با عنوان «تسلیم»، با ترجمه جناب «همایون حنیفه وند مقدم»، در240ص منتشر کرده است

ترجمه عنوان اصلی کتاب: «به آسپیدیستراها رسیدگی کن» است، و یک رمان اجتماعی است، که در سال 1936میلادی، توسط «جورج اورول» نگاشته شده است؛ درون‌مایه ی اصلی داستان، درباره ی بلندپروازی «گوردون کامستاک»، برای به چالش کشیدن «پولخدایی»، یا همان خداوندگاری پول، و جایگاه و مقام و زندگی ملال آورش، پس از آن است؛ «گودرون کاستاک» احساس می‌کند، جنگی به وقوع پیوسته است؛ او شغل تبلیغات برای یک شرکت، به نام «نیو آبلیون»، را که در آن بسیار زبردست، و ماهر بوده را، ترک کرده، و به جای آن، به یک حرفه ی کم درآمد، مشغول شده است، اما اکنون، می‌تواند به دلمشغولی مورد علاقه خویش، یعنی شاعری، مشغول شود؛ او از یک خانواده ی ثروتمند است، که ثروت به ارث رسیده‌ را، با ولخرجی، به هدر داده‌ اند؛ «گوردون»، از اینکه برای زنده ماندن، باید کار کند، خشمگین است، و زیر فشار استرس، و درماندگی خودخواسته‌ ی خویش، بسیار عصبی، و ناراحت است؛ «گوردون» به زندگی حقیرانه‌ ی خویش، در یک اتاق کوچک، در «لندن»، ادامه می‌دهد؛ و در یک فروشگاه کتاب نیز، به سرپرستی یک «اسکاتلندی»، به نام «مک کچنی»، کار می‌کند؛ و در همین حال تنها اثر چاپ شده‌ اش، با عنوان «موش‌ها»، روی قفسه ی کتاب‌فروشی‌ها، خاک می‌خورد؛ «گوردون کاستاک»، از غلبه و تسلط پول (که او دوست میدارد آن را «پول خدایی» بنامد) بر روابط اجتماعی، بسیار ناراحت است؛ و احساس می‌کند که زنان، اگر او ثروتمند بود، بیشتر به او ابراز علاقه می‌کردند

نقل از فصل نخست کتاب: (ساعت دو و نیم بود؛ «گوردون کومستاک» بیست و نه ساله، آخرین عضو خانواده «کومستاک»، که نسبت به سنش، پیرتر به نظر میرسید، در دفتر کار کوچکی، که در پشت کتابفروشی آقای «مک کچنی» واقع بود، خودش را روی میز ولو کرده بود، و با انگشت شست خود، پاکت سیگار را، که چهار پنی بیشتر نمیارزید، باز و بسته میکرد

دینگ دانگ، ساعت یادبود «پرنس والز»، که در طرف دیگر خیابان بود، باز هم سکوت را شکست؛ «گوردون» با اندکی تلاش، صاف نشست، و پاکت سیگارش را، در جیب بغلش گذاشت؛ خیلی دلش میخواست سیگاری دود کند؛ اما فقط چهار نخ سیگار، برایش باقی مانده بود؛ آن روز چهارشنبه بود، و او تا جمعه، پولی به دست نمیآورد؛ تصور اینکه، آنشب و فردای آنشب، بدون سیگار بماند، برایش وحشتناک بود

در حالیکه، از فکر ساعات بی سیگاری فردا، کسل و بی حوصله بود، از جا بلند شد، و به سمت در رفت؛ اندامی کوچک، با استخوان بندی ظریف و حرکاتی عصبی داشت؛ آرنج آستین سمت راست کتش، نخ نما شده بود، و دگمه وسطش افتاده بود، شلوار فلانل حاضریش، لکه دار و از ریخت افتاده بود؛ حتا از بالا که نگاه میکردی، میشد فهمید، که زیره ی کفشهایش، نیاز به تعویض دارند؛

زمانی که از جایش بلند میشد، پولهای خرد درون جیب شلوارش، جرینگ جرینگ صدا کردند؛ دقیقا مقدار پولی را که در جیبش بود، میدانست؛ پنج پنس و نیم بود، ــ یک سکه سه پنی به علاوه دو و نیم پنس ــ؛ مکثی کرد، سکه سه پنی بی ارزش را بیرون آورد، و به آن نگاه کرد؛ واقعا چیز بیمصرفی بود؛ از طرف دیگر، چقدر احمقانه بود، که یک سکه سه پنی را، دیروز بخشیده بود؛ زمانی که داشت سیگار میخرید؛ دخترک فروشنده، با صدایی مثل جیرجیرک، از او پرسیده بود: «اگر یک بلیت سه پنی به شما بدهم، اشکالی دارد؟» و او گفته بود: «نه اصلاً اشکالی ندارد» و آن را از او گرفته بود؛ واقعا احمق بود؛

وقتی به یاد آورد، که تنها دارایی او در این دنیا دو پنس و نیم بود، قلبش به درد آمد؛ به علاوه یک بلیت سه پنی، که نمیشد خرج کرد؛ چون چطور ممکن بود، با یک بلیت سه پنی چیزی خرید؟ آن که سکه نیست، فقط پاسخ یک معما است؛ وقتی آن را از جیبت بیرون میآوری، بسیار احمق به نظر میرسی؛ تو میپرسی «قیمتش چقدر است؟» و دختر فروشنده پاسخ میدهد «سه پنس»، و شما جیب خود را جستجو میکنی، و آن سه پنی مضحک کوچک را، که مانند یک گوهر درخشان، به انتهای انگشت شما چسبیده، از جیب خارج میکنی؛ دختر فروشنده، بینی خود را بالا میکشد؛ او به سرعت درمییابد، که این سه پنس آخرین دارایی شما، در دنیاست؛ او به سرعت، نگاهی به سکه میاندازد؛ به این فکر میکند، که آیا هنوز تکه ای از دسر کریسمس، به آن چسبیده است، یا نه؛ و شما، در حالیکه سر خود را، رو به بالا گرفته اید، از مغازه بیرون میآیید، و دیگر هرگز نمیتوانید به آنجا برگردید؛ نه، بنابراین نباید آخرین پنسهای خود را خرج کرد؛ تا جمعه فقط دو پنس و نیم باقی مانده

آن ساعت، ساعت تنهایی بعد از ناهار بود، که انتظار نمیرفت، هیچ مشتری ای به آنجا مراجعه کند؛ او با هفت هزار کتاب تنها بود؛ اتاق تاریک و کوچک که بوی خاک، و کاغذهای کهنه را، میداد؛ دفتر کار او، مملو بود از کتابهایی، که اکثرا کهنه، و غیرقابل فروش بودند؛ روی قفسه های بالایی، نزدیک سقف، دایره المعارفهایی قدیمی، مانند تابوتها در قبرستان عمومی، کنار هم گذاشته شده بودند؛ «گوردون» پرده های آبی پر از گرد و خاک را، که اتاق دیگری را، از آنجا مجزا میکردند، کنار زد؛ این اتاق که روشنتر بود، محل امانت دادن کتاب، به مشتریان بود؛ کتابهایی که امانت گرفتن آنها، نیاز به ودیعه نداشت، و بیشتر از دو پنی نمیارزیدند؛ البته به جز رمانهایی که در آنجا بودند، کتابهای دیگری دیده نمیشد، و عجب رمانهایی! اما به هرحال آن هم برای خود موضوعیتی داشت.)؛ پایان نقل

تاریخ بهنگام رسانی 04/10/1399هجری خورشیدی؛ 21/07/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی

1936 metais , kęsdamas nuolatinį badą ir gyvendamas visiškam skurde , per savaitę gaudamas viso labo 2 svarus , George Orwell sumąstė parašyt Knygą apie panašų į save menininką , atsisakiusį pinigų , socialinio statuso ir "normalaus gyvenimo". "Lapok , Aspidistra" - tai tikrų tikriausia socialinė kritika , kuri kaip įprasta Orwellui parašyta itin kandžiai ir ironiškai. "Lapok , Aspidistra." , kaip ir "1984" , nagrinėjamomis temomis , man pasirodė žymiai opesnė šiems laikams , negu tada kai buvo parašyta ( Nebūtų George Orwell) ir lygiai taip pat baksnoja žmonių nosį į jų pačių šūdą ir atvirai ir nepagražindamas parodo kokia apgailėtina , kvaila ir veidmainiška yra mūsų visuomenė.

Knygynas kuriame nėra vertų dėmesio Knygų , pigios landynės , myžalais ir pigiu alumi dvokiantys barai , badas , skurdas , poezija ir žinoma aspidistra - štai tokia atmosfera vyrauja.
Orwell sugebėjo tobulai perteikti tai ką jaučia nuolatinio bado ir skurdo kamuojamas žmogus ir kaip keičiasi žmogus iš išorės ir vidaus dėl pinigų trukumo ir pertekliaus. Mane labai sužavėjo tai , kad romane labai didelis dėmesys skiriamas pagrindinio veikėjo psichologiniam portretui. Gordon Comstock , man asmeniškai yra geriausias Orwello sukurtas personažas.

Taip pat Knygoje plačiai nagrinėjama ar iš tiesų menininkas turi kęsti badą , skurdą ir t.t , kad galėtų sukurti tikrą meno kūrinį , o gal kaip tik priešingai.

"Lapok , Aspidistra" literatūriškai gal ir silpnesnė nei "1984" ir "Gyvulių ūkis" , bet taip pat viena iš tų Knygų kur tiesiog privalu perskaityt , tad man keista ir liūdna , kad kai kalbama apie Orwell , apsiribojama "1984" ir "Gyvulių ūkis" , kurias mačiau pas didžiąją dalį bookstagramerių , bet dar neteko pamatyt pas ką nors Aspidistros. Tad visiems kurie žavisi Orwello kūrybą - susiraskit ją bibliotekoje , nusipirkite arba jeigu gailite pinigų Knygoms , atsisiųskite ir perskaitykit.


„Pinigų garbinimas yra pakylėtas į religijos lygį. Galbūt tai yra vienintelė tikra mums likusi religija – vienintelė tikrai išjausta religija. Pinigas tapęs tuo, kuo anksčiau buvo Dievas. Gėris ir blogis neteko prasmės, jų vietą užėmė sėkmė ir nesėkmė. Gėris pavirto gėrybe, tapo turto sinonimu. Dekalogas susitraukė iki dviejų įsakymų. Vienas darbdaviams – išrinktiesiems, pinigų karalystės žyniams: „Daryk pinigus“. Kitas darbuotojams, vergams, mažiems žmonėms:„Neprarask darbo“.“

Orwell was a brilliant creative thinker, and there are always depths to discover in his writing. I found this to be a flawed novel in many respects, but there are interesting points still to be explored.

I found the characters Gordon Compton, Ravelston, Rosemary and Julia implausible. Gordon because his way of implementing his principle of fighting against the money god is so ineffectual and self-defeating, and because his ultimate turning is left without any clear conscious explanation, which while understandable in a human life is inexcusable in a novel of ideas. The others because of their persistently saintly, unrealistic tolerance of Gordon.

I loved the portrayal of grey, 1930's London, both the brief glimpses of the world of the wealthy in Modigliani's restaurant where Ravelston and his girlfriend Hermione eat and the sordid rooming houses and bookstores Gordon inhabits, and the chapter describing Gordon's and Rosemary's day in the country was wonderful in its lyrical description of the countryside and the pleasures they took in their walk, their ups and downs of their moods and intimacy, and the horrors of the food and their treatment at the country restaurant.

But if Orwell wanted to explore what the rejection of a money economy would mean, why did he make his proponent so blind to the other means of making do in a world that de-emphasised money -- engagement with community, family and other institutions that at least purport to operate on a different basis? Gordon cynically dismisses all these as ultimately subservient to the money god, but Orwell fails to give the counter-arguments a fair shake. He could have done better than this. I can accept the weak characterisations if this is seen as a novel of ideas, but I was frustrated that even the ideas part was only half-baked.

Finally, it is worth pointing out the few scattered paragraphs with sly, snarky comments about Orwell's contemporary writers, particularly the little comment Gordon makes to Ravelston about how the lower classes regard socialism and Brave New World.

[Ravelston]‘But what would Socialism mean, according to your idea of it?’

[Gordon] ‘Oh! Some kind of Aldous Huxley Brave New World: only not so amusing. Four hours a day in a model factory, tightening up bolt number 6003. Rations served out in grease-proof paper at the communal kitchen. Community-hikes from Marx Hostel to Lenin Hostel and back. Free abortion-clinics on all the corners. All very well in its way, of course. Only we don’t want it.’

Money, Money, Money
George, George, cosa mi combini? Mi metti in difficoltà, con un testo per certi versi azzeccatissimo e potente, per altri irritante e illogico. Il tuo sette lo porti a casa con merito, ma avresti potuto ottenere molto di più: certo, è uno dei tuoi primi romanzi, e i capolavori arriveranno, ma rimane la sensazione di disappunto.

Attingendo ampiamente alle proprie esperienze di vita, Orwell mette in scena il dramma (a lieto fine, almeno secondo il comune buon senso) di Gordon Comstock, aspirante poeta, ultimo esponente di una famiglia borghese caratterizzata da immobilismo e incapacità, impegnato in una personale lotta all'ultimo sangue contro "i quattrini". Il tentativo di liberarsi dalla schiavitù del vil denaro e della comune morale, degli universali desideri e aspirazioni incarnati dal "buon posto di lavoro", dalla famiglia tradizionale, dal decoro personale e dall'immancabile pianta di aspidistra alla finestra - pianta tanto resistente quanto poco attraente, invero - lo porterà ad alienarsi sempre più da parenti, amici, fidanzata (troppo innamorata, santa o stupida per essere vera), in un percorso che da ascetico diventerà via via una spirale discendente verso il livello più basilare della sussistenza, tra vittimismo e volontà di annichilimento. La spinta per il riscatto verrà dall'amore (in minima parte) e dalla prospettiva della paternità.

Gordon è un personaggio volutamente irritante e irragionevole, capace di ispirare nel lettore a tratti profonda compassione, empatia, per poi dimostrarsi insostenibile e insopportabile giusto una decina di pagine dopo. Molto dipende, penso, dal vissuto del lettore: personalmente ho trovato assai toccanti i brani in cui Comstock sbatte contro il muro che la carenza di denaro innalza tra lui e il resto del mondo, e i passi in cui riflette sull'impossibilità di continuare nella stesura del suo progettato poema Piaceri londinesi (ma qui, appunto, entrano in gioco le mie personali vicende). Irritanti al massimo grado, invece, le continue lamentele per questa volontaria penuria di quattrini: a differenza di tanti altri muri, infatti, quello di Gordon è stato progettato e costruito da lui stesso, con la decisione di rifiutare il - semplifichiamo - mondo capitalistico, con i suoi lavori ben pagati, per accontentarsi del minimo indispensabile per sopravvivere. Un mondo senza denaro è utopia, e lo stesso protagonista se ne rende conto (si accontenta di procurarsi meno denaro possibile: per poco che sia, sempre denaro è): se si sceglie di vivere ai margini - sottolineo più e più volte il fattore scelta - non si può passare la maggior parte del tempo a rimpiangere tutto ciò che non si può avere per carenza di denaro (dalla cena da offrire alla fidanzata, al rispetto del prossimo, con tutto quanto sta nel mezzo). La forza delle idee e delle ideologie, si obietterà, è l'aspetto importante. Sarà, ma è lo stesso Orwell a mettere in risalto le contraddizioni tra ideale e realtà, nella figura (sempre ispirata alle proprie esperienze, e modello per la sinistra italiana degli anni successivi alla caduta del muro di Berlino) del marxista-con-i-soldi, Ravelston. Oppure, altra obiezione potrebbe riguardare l'importanza del tentativo di Gordon, del suo sforzo di emanciparsi dalla tirannia di Mammona; io resto scettico: un tentativo che genera una tale sequela di rimpianti e lamentazioni, e che viene abbandonato con relativa facilità per rientrare nel seno della "civiltà", mi pare più segno di confusione e debolezza (umanissima debolezza) che di eroismo - che la grandezza dell'opera stia qui, nella debolezza, nell'indecisione, in definitiva nell'umanità, seppur caricaturali, del protagonista?

Resta un libro consigliato: io probabilmente non sono stato in grado di apprezzarlo fino in fondo, e resto dell'idea che Orwell avrebbe potuto condensare il tutto in un racconto lungo, evitando così alcune parti tediose e ripetitive. E avrebbe potuto consigliare al suo Gordon la lettura di A Room of One's Own: gli sarebbe stato più chiaro che per scrivere sono necessari "soldi e una stanza tutta per sé".

Vista la confusione appena messa nero su bianco, è quasi obbligata una colonna sonora di alleggerimento (passando da quella Svezia tanto cara agli italiani in questi giorni) https://www.youtube.com/watch?v=V3lW_...

نفهمیدم چطوری کتاب رو شروع کردم و اصلاً چطوری تموم شد.ازبس که درگیرِ موضوع کتاب و درواقع عقاید و باورهای ِگوردون شدم.مگه میشه از پول بدت بیاد؟ درحالیکه حتی خوابیدن هم نیاز به پول داره، حتی ابتدایی ترین نیازها هم اگه پول نباشه رفع نمیشه.در این چنین شرایطی شما فردی رو تصور کنید که به مبارزه با پول برخاسته و حس میکنه ما انسان ها اسیر پول شدیم.با اینکه حرفش درست بود ولی اگر که پول شرطِ کافی برای زندگی نباشه، مطمئناً شرطی الزامیه.
در ابتدا گوردون ِخام مغز و بلند پرواز یکطرفه به قضیه پول درآوردن فکر میکرد.به این می اندیشید که چرا معیار همه سنجش ها پوله.حتی وقتی با دوستش هاوارد در این موضوع حرف میزد، هاوارد به گوردون گفت:پس تو میخوای خودتو شبیه گداها کنی؟ ولی گوردون در جواب گفت :نه، حتی گداها هم دنبال پول هستن:/

اصلا نتونستم درکش کنم که مبارزه با پول ینی چی؟ چه سودی براش داشت؟
اماّ خوبیه شخصیت گوردون این بود که همونقدر که پایبند به عقاید وباورهاش بود، بخاطر سیرِ اتفاقاتی که براش افتاد رفته رفته به این درک رسید که در باورهاش دچار شک بشه و از درون باورهاش رو مورد تهاجم قرار داد و الان گوردون نه تنها با پول بلکه با باورهاش مبارزه میکرد تا به یک نتیجه معقولی برسه.
ریشه این شک در باورهاش زمانی شکل گرفت که خودش هم میدید برای اینکه نامزدش "رزماری"رو خوشحال کنه هم نیاز به پول اندکی داشت.

گوردون همیشه از بیرون داشت به قضیه نگاه میکرد و الان سعی میکرد از درون نگاه کنه.سعی کرد هم بازیگرِ نقشش باشه و هم تماشاچی ِ نقشِ زندگیش.
در نهایت هم بعد این همه کلنجار رفتن با خودش و شکاک شدنش تنها به یک تلنگر نیاز داشت. یک تلنگر بیرونی که گوردون رو به مسیر درست تری منحرف کرد.(هر چند که مسیر اولی که طی میکرد درست بود اما نه معقول)

درنهایت گوردون مصمم شد که بجای فکر کردن به پول به زندگی کردن فکر کنه و اگر به زندگی بیشتر بها بده، پول و به نوعی برده ی پول شدن هم ناخودآگاه از بین میره چونکه گوردون پول بدست میاورد تا زندگی کنه نه اینکه زندگی کنه تا پول بدست بیاره:)