از اول تا آخر كتاب، انگار در حال پياده‌روي بوده‌اي.. يك پياده‌روي مداوم در كوچه‌پس‌كوچه‌هاي پاريس و لندن.. نه از آن پياده‌روي‌هايي كه باعث شوند گذرت به بخشهاي خوب و رمانتيك و لذت‌بخش شهر بيفتد... برعكس.... انگار روزها در محله‌هاي كثيف و مملو از فقر و فلاكت قدم برداشته‌اي... و شبها را همراه و همگام جورج اورول، در غيرقابل تحمل‌ترين مسافرخانه‌ها و اقامتگاههاي پاريس و لندن، به صبح رسانده‌اي..
همه اين كتاب، روايت فقر است.. نكته دلنشين و برجسته كتاب اين است كه اولا نه از زبان يك فرد گمنام، بلكه از جانب نويسنده 1984 و مزرعه حيوانات، روايت مي‌شود.. و بيان جزئيات قضايا و توصيفهاي اورول، تو را هر چه بيشتر و بيشتر در صحنه‌ها و اتفاقات داستان غرق مي‌كند.. در كنار اين مضمون، لحن اورول كه در قسمت زيادي از بخشها، آميخته به طنز است، اين هنر را دارد كه در غم‌انگيزترين توصيفات داستان هم تو را به خنده بيندازد... يكي از بهترين بخشهاي كتاب هم، آنجاست كه اورول از شخصيتهاي فقير و خيابان‌خوابي در داستان اسم مي‌برد كه برخلاف تصور عموم كه آنها را بي‌ارزش و تنبل و بي‌مصرف مي‌دانند، از فكر و هنر و ويژگيهاي شخصيتي جالبي برخوردارند...
در ضمن، ترجمه (بهمن دارالشفايي) هم عالي بود.
***
بعد از غذا، بوريس آنقدر خوشبين بود كه تاحالا اينطور نديده بودمش. گفت: چي بهت گفتم؟ تقدير جنگ! امروز صبح پنج سو داشتيم. حالا وضعمان را ببين! هميشه گفته‌ام بدست آوردن پول از هر كار ديگري آسانتر است. همين الان ياد دوستي افتادم كه در خيابان فونداري است. بايد برويم و ببينيمش. مردك دزد چهارهزار فرانك سر من كلاه گذاشته. وقتي هشيار است، بزرگترين دزد روي زمين است. اما نكته عجيبش اين است كه وقتي مست مي‌كند كاملا صادق است. فكركنم ساعت شش بعدازظهر ديگر مست شده باشد. احتمال زيادي دارد كه علي‌الحساب صدفرانك بدهد. شايد هم دويست فرانك بدهد. بزن بريم!
به خيابان فونداري رفتيم و طرف را پيدا كرديم. مست بود، ولي پولي به ما نداد. همينكه بوريس و او همديگر را ديدند همانجا در خيابان دعواي لفظي سختي بينشان درگرفت. آن مرد ادعا ميكرد كه يك پني هم به بوريس بدهكار نيست. بلكه اتفاقا اين بوريس است كه چهارهزار فرانك به او بدهكار است. هردوي آنها مدام رو به من ميكردند و نظرم را ميپرسيدند. من آخرش نفهميدم حقيقت ماجرا چه بوده. بعد از اين كه دوساعت تمام، همديگر را دزد خطاب كرده بودند، از من جداشدند و دوتايي رفتند ميگساري...

Kako da se udam za vojnika, kad ja volim čitav puk?

Odavno nešto originalnije nisam pročitao kada je u pitanju glad, iznurenost i trula bijeda. Napisati knjigu sa dvadeset devet godina koliko je tada Orvel imao kada je ona objavljena i da stranice prosto klize, da rečenice imaju punotu opipljivog i da suptilno prilaze izrabljivanju i radu i uopšte društvenom kretanju kao takvom, za mene nije mala stvar. Roman me dosta podsjeća na rečenicu s početka filma Los Olvidados, Luisa Bunjuela, u parafrazi: “Skoro svaka prestonica kao Njujork, Pariz, London krije, iza svog bogatstva, siromašne domove gdje su slabo uhranjena djeca, lišena zdravlja ili obrazovanja, osuđena na kriminal...Meksiko, veliki moderan grad, nije izuzetak ovog pravila.“

Orvel ne budi vjeru u iznenadnost nastanka nečega čudesnog i velikog niti da elementima slijepog nereda i zanosnog nespokoja pokuša da čitaoca baci u iluzornu pojavu savršenog. U Parizu je akcenat stavljen na rad, dok se u Londonu Orvel više koncentriše na skitanje i beskućnike. Koliko god bijeda bila loša, Orvel joj pristupa kao okviru u kome jedinku prožima olakšanje, pa gotovo i katarza što se nalazi na dnu. Njegova budućnost je poništena i njega kao takvog obuhvata ravnodušnost. Pri tome ovo nije jednostavno jer treba izdržati gladovanje i dosadu, i da još imaš na umu da si zaista u bijedi, da nemaš kuda. Orvel je pokušao da pronađe kopču koja bi bila zajednička za ono što se naziva “normalan rad“ i “pristojan život” ali on je samo nailazio na ogroman međuprostor te dvije sintagme te da bi mogućnost odsustva prekomjernog rada samo ugrozilo bogataševu sloboda: “Zato imućniji ljudi samo i govore o poboljšanju uslova rada, života itd…” Čini se da je ovo zaista jedan beskompromisan roman pa svidilo se to nekome ili ne, on vojuje za veće dostojanstvo i veći značaj čovjeka.

George Orwell is one of those writers who you THINK you know when you read his couple, well-known books in your adolescence. Later, when older, you discover that 9/10 of his writing was submerged and hidden from your younger, more innocent self. The more of Orwell's nonfiction I read, the more I love his boldness, clearness, and audacity. Orwell's confidence in his writing is apparent even in his earlier works. Down and Out doesn't make me want to tramp, but it did teach me a couple tricks just incase ..

Do not read this book while eating! I've been told that this book is semi-autobiographical. If so, George Orwell had an even more interesting life than I'd imagined! This book was disturbing, insightful and also funny (great, great characters, some just plain weird!)

The first half of the book depicts the main character's experiences living in poverty in Paris.Some of the descriptions about the living and working conditions are quite gruesome. All those bugs! Orwell sheds more light on what it must feel like to be poor; the ennui etc.I don't think I'll be able to eat at a Parisian restaurant anytime soon because now I'm a little paranoid about the cooking conditions.

The second half of the book finds the protagonist back in London and we learn more about what it means to be a "tramp." Equally as disgusting descriptions as those in the Paris section, especially the part where several tramps had to use the same bucket of dirty water for cleaning themselves up, yuck!

Orwell definitely puts a human face on the tramps. He explains how tramping is a huge social problem and then suggests how this problem can be remedied. As I live in Vancouver, the Canadian city with the highest number of homeless people, I agree with his explanations and thoughts.


My only gripe was with this particular edition of the book. Way too many typos, both in English and in French. Also, they censored out some of the swear words, bizarre.

Fantastic book! Orwell rarely disappoints me with his wit and insight.

What I learned from this book (in no particular order):

1.tThere is hardly such a thing as a French waiter in Paris: the waiters are all Italian and German. They just pretend to be French to be able to affect that certain hauteur and charge you exorbitant prices for that mediocre Boeuf Bourgignon.

2.tSome of them are spies. Waitering is a common profession for a spy to adopt. It is also a popular profession among AWOL ex-soldiers and wannabe snobs.

3.tReal scullery maids do “curse like a scullion” (hey, that’s a Hamlet quotation!). No doubt Shakespeare had watched a real-life Elizabethan scullion at work.

4.tMen cooks are preferred to women, not because of any superiority in technique, but for their punctuality in delivering orders. The only woman cook featured in the book has nervous breakdowns at exactly 12 pm, 6 pm and 9 pm every day, although it must be noted that they are caused by circumstances that are beyond her control.

5.tA French cook will spit in the soup --- that is, if he is not going to drink it himself. He is an artist, but his art is not cleanliness. To a certain extent he is even dirty because he is an artist, for food, to look smart, needs dirty treatment.

6.tA steak will not be handled with a fork: the cook will just pick it up in his fingers and slap it down, run his thumb round the dish and lick it to taste the gravy. He will further press it lovingly with his fat, pink fingers, every one of which he has licked a hundred times that morning. When he is satisfied, he takes a cloth and wipes his fingerprints from the dish, and hands it to the waiter.

7.tAnd the waiter, of course, will dip HIS fingers into the gravy --- his nasty, greasy fingers which he is forever running through his briliantined hair.

8.tThe scullery is the filthiest part of all: it is nothing unusual for a waiter to wash his face in the water in which clean crockery is rinsing.

9.tThe Plongeur is the lowest kitchen worker in a French restaurant who deals with the dirtiest, sweatiest work available. However, he is allowed two liters of wine a day, because otherwise, he will steal three. Everyone seems to work faster when partially drunk anyway.

10.tA bum’s life, whether in Paris or London, is a real BUMMER.

BUT SERIOUSLY,

George Orwell went slumming in Paris and London, and the result is probably one of the best-written accounts of the bumming life ever penned. However, don’t read it if you are sensitive to pungent, unsparing descriptions of filthy kitchens, foul body odors, bug-infested beds and other unsavory aspects of a life gone to the dogs.

وقتی خوندمش که خودم آس و پاس در تهران بودم، پنج روز درگیر. سفری فراموش‌نشونده و کتابی که به‌طرز جالبی با احساسات و افکار اون چند روزم آمیخت. منم تا پاریس و لندن آس و پاس شدم پی رویاهایی که مثل نویسنده داشتم.

کتابی از ارول که خیلی‌ها نخوندنش ولی به‌شدت توصیه می‌کنم، برای موقعی که آس و پاس بودید.

ریویوهای اینجا هم عالی‌ان، پس منم فقط حسم رو گفتم.

Throughout 2012 I've been working my way through George Orwell's books, before coming to Down and Out in Paris and London I read Burmese Days, The Clergyman's Daughter, Coming Up for Air, Keep the Aspidistra Flying, and The Road to Wigan Pier. In years gone by I've also read 1984, Animal Farm and Homage to Catalonia. I am rapidly coming to the conclusion that he's one of my favourite writers. In his essay Politics and the English LanguagePolitics and the English Language (1946), Orwell wrote about the importance of precise and clear language, and provides six rules for writers:

* Never use a metaphor, simile or other figure of speech which you are used to seeing in print
* Never use a long word where a short one will do
* If it is possible to cut a word out, always cut it out
* Never use the passive where you can use the active
* Never use a foreign phrase, a scientific word or a jargon word if you can think of an everyday English equivalent
* Break any of these rules sooner than say anything outright barbarous

These rules inform his simple, economic and powerful style.

Down and Out in Paris and London was his first book and demonstrates how good he was from the word go. The book is a fictionalised memoir based on his experiences in the late 1920s as a tramp in and around London, and as a catering worker in the restaurants and hotels of Paris. Poverty informs many of his books, and he brilliantly evokes the lives of those people who, unlike Orwell, cannot escape. As with The Road to Wigan Pier he also takes the opportunity to comment on his experiences and his conclusions of spending time with the people he has met.

His experiences in both cities are fascinating. The book contains social history, humour, insights, compassion and some wonderful anecdotes. Orwell also manages to bring those he meets to life - and what a motley bunch they are. People of different nationalities, varying temperaments, and diverse personalities. It's hard not to view homeless people in a very different way after reading this book, and whilst a lot has changed since the late 1920s, there is also much that is depressingly familiar.

If you're new to Orwell and you are tempted to read some of his books then I'd recommend you tackle them in the order they were published:

Down and Out in Paris and London
Burmese Days
A Clergyman's Daughter
Keep the Aspidistra Flying
The Road to Wigan Pier
Homage to Catalonia
Coming Up for Air
Animal Farm
194

They are all good and well worth reading. My personal favourites are Burmese Days and Coming Up for Air.

My personal Orwell journey will continue with his letters, diaries, essays and Books v. Cigarettes, before revisiting Animal Farm and 1984.

4/5

(پی نوشت بی ربط به کتاب)

از وقتی که عضو این سایت شدم همیشه با این دوراهی مواجه بوده ـم که باید به چه زبانی ریویو بنویسم؛ انگلیسی یا فارسی.خیلی تصمیم سختی بوده و هنوزم هست.نوشتن ریویو به انگلیسی شما را پرت میکنه به دنیایی خیلی بزرگتر و این احساس لذت بخش "عضوی از یک جهان به هم پیوسته بودن" رو به آدم میده، ولی خب متأسفانه ما از کاربرای جدید سایت هستیم و هر ریویویی که می نویسیم زیر خروارها ریویوی قدیمی تر یا محبوب تر مدفون میشه و این احتمال هم هست که هرگز خونده نشن.این ینی شما فقط در حال هدر دادن وقت و انرژی و کمکی هستید که می تونست به کار گرفته شه، ولی نمیشه

از طرف دیگه،نوشتن ریویو به فارسی شما را به یه دنیای خیلی کوچیک محدود میکنه، دنیایی که جمعیت فعلی اکتیوش شاید کمتر از 500 نفر باشه و امکان برقراری ارتباط با مردم کشورهای دیگه رو از شما میگیره، اما بجاش این امکان رو به شما میده که جز اولین ها و محبوب ترین های کشور خودتون توی این سایت باشید و ریویو هاتون "حداقل" خونده بشن.مهم تر از همه اینا، بهترین فایده این کار،گسترده تر کردن دیتابیس و آرشیویه که روز به روز داره وسیع تر میشه توسط کاربرای ایرانیِ فارسی نویس و این کمک خیلی بزرگ و شایانی به حساب میاد برای ایجاد یه محیط که کتابخون های ایرانی بتونن از ریویوهاش برای خوندن کتاب ها یا انتخاب کردن بهترین ترجمه از کتابی که مد نظرشونه استفاده کنن.فکر می کنم دلم میخواد "مثمر ثمر" واقع بشم تا اینکه فقط "عضوی از این جهان به هم پیوسته" باشم.فکر می کنم از این به بعد ریویهام رو به فارسی بنویسم

ریویو

انقدر این کتاب خوب و شگفت انگیزه که برای نوشتن یه ریویو درباره ـش میشه یه کتاب جدا نوشت و بخش به بخشش رو تجزیه و تحلیل کرد!تصورات آدم از قرن بیستم توی اروپا، قبل و بعد از خوندن این کتاب قابل مقایسه نیست و ضمناً اتفاقاتش توی آلمان نمیگذره خوشبختانه!

جورج اورول به دلایلی که هضمش واقعاً سخته و باید توی ویکیپدیا به طور مفصل راجع بهش بخونید تا متوجه شید، توی 19 سالگی به برمه میره و افسر پلیس میشه.حدود دو سال اونجا خدمت میکنه و بعدش از پستش استعفا میده و به انگلستان بر میگرده. ازونجایی که از بچگی رویای نویسندگی رو داشت و پاریس هم شهری بود که خیلی از کسایی که رویای نویسندگی داشتن رو به رویاشون رسوند، به پاریس مهاجرت میکنه.یه مدت توی پاریس مقاله مینویسه و روزنامه نگاری میکنه و به یه موفقیت هایی هم میرسه، ولی یه حادثه براش پیش میاد و باعث میشه توی یه بیمارستان بستری بشه.چند وقت بعد از اون حادثه تمام پول هاش رو ازش میدزدن توی یه نوانخانه و این شروعی میشه برای حوادث نوشته شده توی کتاب، حوادث غم انگیز و جنون آوری که شاید تهش خیلی هم براش گرون تموم نشدن، چون باعث شدن تا شالوده اولین کتابی که قرار بود در آینده بنویسه، ریخته بشه.ظرفشویی توی رستوران ها و هتل های پاریس و آوارگی توی خیابون ها و نوانخانه های لندن...

خود جورج اورول (با اسم واقعی اریک بلیر) اصرار داره که همه اتفاقاتی که توی کتاب راجع بهشون نوشته واقعی بوده و حداقل یک بار براش توی پاریس و لندن اتفاق افتاده و اون فقط ترتیب زمانیشون رو ممکنه دستکاری کرده باشه، ولی حداقل با توجه به قسمت آس و پاسی ها در لندن میشه گفت خیلی از چیزایی که نوشته به طور مصداقی برای خودش اتفاق نیفتاده.از این رو میشه کتاب رو یجور
n   خاطره نویسی اغراق شده n
به حساب آورد

فقز و بدبختی سرسام آور کتاب از حد تصورت انسان مدرنی که توی سال 2015 داره زندگی میکنه خارجه!اتفاقات کتاب البته در بازه ای چن ساله رخ میده، اواخر دهه 20 و اوایل دهه 30 میلادی.صفحه به صفحه و سطر به سطر کتاب پره از لحظه هایی که اورول و دوستانِ "ات دی تایمش" دارن به اینکه چطوری گرسنگیشون رو برطرف کنن یا یه چاردیواری برای سپری کردن شب گیر بیارن، فکر میکنن و نقشه میکشن.اینکه اروپا در وقفه بین جنگ جهانی اول و دوم تا این حد جای سختی برای پول در آوردن و تأمین مخارج بوده واقعاً باور نکردنیه.و تازه اتفاقات این کتاب داره توی بهترین کشورهای اروپا -فرانسه و انگلستان- میفته!به لهستان، مجارستان،به طور کلی شرق و کشورهای جنوب شرقی اروپا فکر کنید!

در پایین چندتا از قسمت های کتاب رو به صورت نمونه میارم تا یه نمای کلی از کتاب رو متصور بشید

روزهای نکبت باری داشتیم، فقط شصت سانتیم (واحد خرده پول در فرانسه) برای ما باقی مانده بود، با این پول نیم کیلو نان و مقداری سیر خریدیم که به نان خود بمالیم.مالیدن سیر به نان این خاصیت را دارد که طعم آن در دهان باقی می ماند و انسان تصور می کند که به تازگی غذا خورده است

...

شبی اتفاقی زیر پنجره اطاق من رخ داد.به صدای نعره ای از خواب پریدم و چون از پنجره نگاه کردم، مردی را دیدم که روی سنگ فرش خیابان افتاده است.آدم کش ها را که سه نفر بودند در حال فرار دیدم

من با چند نفر از ساکنین هتل بیرون دویدیم تا بلکه به داد آن شخص برسیم اما وی مرده بود و جمجمه اش با لوله سربی سنگینی شکسته بود.رنگ خون این مرد را هنوز به یاد دارم، صاف چون رنگ شراب

شب بعد چون از سر کار به خانه آمدم جنازه ی مقتول هنوز در جای خود بود و می گفتند که شاگردان مدارس از کیلومترها دورتر به تماشایش آمده بودند

اما آن چه همواره وجدان مرا آزار می دهد و از خودم شرمنده می سازد این است که سه دقیقه پس از مشاهده این منظره دوباره به خواب سنگینی فرو رفتم، بیشتر ساکنین خیابان نیز مثل من بودند، ما همین قدر که دیدیم آن مرد کارش ساخته است به رختخواب برگشتیم

کار در هتل ارزش واقعی خواب را به من فهماند، همان طور که با گرسنگی ارزش خوراک را درک کرده بودم

خواب دیگر یک نیاز جسمانی نبود، بلکه چیزی بود شهوانی، عیاشی بود، نه استراحت و خستگی به در کردن

...

روی هم رفته کارمان پیچیده و پرزحمت بود.حساب کرده بودم که روزانه متجاوز از بیست کیلومتر راه می رفتم، با این حال فشار روحی کار بیشتر از زحمت جسمی آن بود.اگرچه هیچ کاری به ظاهر از ظرفشویی آسان تر نیست، ولی اگر مستلزم عجله و سرعت باشد بسیار سخت و طاقت فرسا می شود

شخص باید با وظایف متنوعی که دارد با سرعت از این کار به آن کار بپردازد و مثلاً در حالی که مشغول به رشته کردن نان هستید، ناگهان آسانسور سرویس با صدای گوش خراشی توقف می کند و پیشخدمت از آن بیرون می آید و از شما می خواهد که فوراً چای؛ نان و سه نوع مختلف مربا آماده و تحویلش دهید، و هم زمان پیش خدمت دیگری تخم مرغ، قهوه و آب میوه می خواهد، شما برای تخم مرغ به آشپزخانه و برای آب میوه به سالن غذاخوری می روید، و باید طوری به سرعت بروید و برگردید که نانی که در توستر گذاشته اید نسوزد، ضمناً چای و قهوه و ده ها سفارش دیگر را که هنوز انجام نشده اند فراموش نکنید، در این گیر و دار پیشخدمتی هم به دنبال شماست و درباره یک بطری سودا که گم شده است مشغول جر و بحث می شود

...

کثافت هتل ایکس در بخش های سرویس نفرت انگیز و غیر قابل وصف بود.در کنار گوشه های چایخانه ی من زباله و کثافتی یک ساله وجود داشت و ظرف نانِ خشک پر از سوسک بود.روزی به ماریو پیشنهاد کردم که این حشرات را بکشیم

وی به طعنه گفت: "چرا این جانوران بیچاره را نابود کنیم؟" وقتی میخواستم دستم را پیش از بریدن کره بشویم، دیگران به من می خندیدند

ما فقط وظایفممان را انجام می دادیم و چون اولیه وظیفه ی ما وقت شناسی بود، لذا با عدم رعایت نظافت در وقت صرفه جویی می کردیم

آشپز فرانسوی توی سوپ تف می کرد،وی یک هنرمند است اما هنرش نظافت نیست حتی می توان گفت که چون هنرمنداست،کثیف است، زیرا غذا برای اینکه خوش منظره باشد مستلزم اعمال بعضی کارهای کثیف است

مثلا وقتی که گوشت کبابی را برای بازرسی پیش سر آشپز می آورند، او آن را با چنگال آزمایش نمی کند، بلکه با دست بر می دارد سر جایش پرت می کند، شصتش را به دور بشقاب می کشد و برای چشیدن مزه آبِ گوشت آن را می لیسد، سپس مانند هنرمندی که به نقاشی خود بنگرد، از دور به تکه گوشت نظاره می کند و با انگشتان گوشت آلودش که صدها بار آن ها را لیسیده است آن را دست مالی می کند

...

ترامواهای پر از کارگران سوت کشان دور می شدند.برای گرفتن جایی در مترو کشمکش و نزاع در می گرفت.این قبیل مناظر در ساعت شش در پاریس عادی است.اکثر مسافران ایستاده بودند، در حالی که بینیشان به هم چسبیده و بوی تعفن شراب و سیرِ دهانشان نفس کشیدن را برای همدیگر مشکل می کرد


اینا فقط چند تیکه ی انتخابی از قسمت پاریس بودن.تیره بختی طبقه کارگر توی اون دوره سرسام آوره.کتاب پر از این توصیف های حزن انگیز و متأثر کننده ـس، ولی لحن توصیف و نگارش اورول کمی هم حالت طنز داره توی برخی از بخش ها که باعث میشه حین خوندن کتاب حالت افسردگی و آه کشیدن به خواننده دست نده.کسایی که طعم فقر و کارگری رو کشیده باشن خیلی خیلی بیشتر میتونن با کتاب ارتباط برقرار کنن، چون هرچند که قابل مقایسه نیست اتفاقات داخل کتاب با کارگری در عصر فعلی، ولی ماهیتشون به هر حال یکیه

جورج اورول در 47 سالگی در گذشت.این که این مرد توی 47 سال از افسر پلیس بودن توی کشور برمه تا ظرفشویی توی زیرزمین هتل ها و رستوران های پاریس تا آوارگی و بی خانمانی توی لندن و تا نویسندگی و شهرت و ثروت و نوشتن شاهکارهایی مثه "1984"، "مزرعه حیوانات"،"روزهای برمه" و همین کتاب رو تجربه کرد.باور کردنی به نظر نمیاد.در اواخر کتاب در جایی میگه
:

بالأخره پدی پیشنهاد کرد که به عنوان آخرین امید به راوتون هاوس برویم، اما چون طبق مقررات قبل از ساعت هفت به کسی اجازه ورود به آنجا داده نمی شد، لذا تصمیم گرفتیم دزدانه داخ�� شویم
به سوی در ورودی مجلل آن رفتیم و در حالی که سعی داشتیم خود را مانند ساکنین دائمی آن محل نشان دهیم قدم به داخل ساختمان گذاشتیم. ناگهان مردی که دم در نشسته بود و مسلماً مسئولیت و سمتی در آن دستگاه داشت، راه را بر ما بست و گفت: "شما دیشب همینجا خوابیده بودید".ما گفتیم: "خیر".او گفت: "پس بیرون".برگشتیم و دو ساعتِ دیگر در گوشه و کنار خیابان استادیم
وضع ناراحت کننده و طاقت فرسایی بود اما همین وضع به من آموخت که دیگر دشنام ولگرد خیابان را به کار نبرم.این خود یک درس و تجربه اخلاقی بود


و در پاراگراف آخر کتاب میگه
:


حال می توانم به یکی دو نکته ای که در روزهای فقر و نداری به آن ها برخورده ام اشاره کنم.
دیگر هرگز خانه به دوشان را میگساران بی سر و پا و ماقبل گدایان که با دریافت یک "پنس" ممنون و مرهون می شوند به حساب نخواهم آورد و هرگز ازینکه اشخاص بیکار فاقد انرژی و تحرک هستند شگفت زده نخواهم شد، مشتری سپاه رستگاری نخواهم شد (نام یک نوانخانه مذهبی)، لباس هایم را به گرو نخواهم گذاشت، از گرفتن آگهی هایی که در خیابان به دستم می دهند خودداری نخواهم کرد، در رستوران های درجه یک غذا نخواهم خورد.این برنامه آغاز زندگی من پس از تجربیاتی است که در این کتاب حکایت می کنم


خوندن این کتاب اشتیاقم رو برای خوندن کتاب های کمتر شناخته شده اورول خیلی بیشتر کرد

توصیه می کنم این کتاب رو اگه می تونید به زبان اصلی بخونید، هرچند توی قسمت پاریس یه سری اصطلاح های فرانسوی داره که لازمه برای فهمیدنشون به گوگل ترنزلیت مراجعه کنید و ترجمه فرانسه ـش رو بخونید تا بفهمید معنیش رو.اگه هم ترجمه فارسی رو می خونید، ترجمه ای که خودم خوندم خیلی خوب و عالی بود.انتشارات "ابتکار دانش"، مترجمین: مهدی نصیری دهقان، محمود حبیب الهی

First published in 1933, this was George Orwell’s first full length book which made it into print. Although it reads as though the events within it were concurrent, in fact much of the latter part of the book was published as an essay, titled, “The Spike,” while the author was in Paris. However, the fact that events do not necessarily follow the narrative, certainly does not invalidate the book, or the points that Orwell makes – sadly still very valid today.

The first half of the book sees Orwell in Paris. Although certainly not flush, he does not experience poverty until his meagre savings are stolen. Orwell’s aunt was, as we now know, in Paris at the time – although we do not know whether she helped him financially. Whether she did or not, it is certainly that he did experience financial hardship and that this led him to taking up work as a lowly dishwasher in hotels and restaurants. The scenes of hotel life are so vividly written that you have no problem imagining the organised chaos, sheer filth and wonderfully exotic characters that exist within the pages. Paris, at that time, had a huge Russian émigré population and Orwell is befriended by Boris, a Russian refugee and waiter. Through him, Orwell embarks on arduous attempts to find work. When work is finally obtained, the seventeen hour days, exhaustion and grinding work is offset by the possibility of eating regularly. Some of the characters in the Paris section of the book work so long that they seem trapped in kitchens and hotels around the city. If you go out for a meal after reading this book I will be very surprised!

In the book, Orwell returns to England after finally being driven to write to a friend to help him find work. When he arrives in London, he is lightly told that his employers had gone abroad for a month, but “I suppose you can hang on till then?” Of course, things did not happen quite this way – as we know, the London part of the book was written before the Paris section. Orwell was later to insist that the events within the book had taken place, albeit not in the order they are written here and it is not necessarily important that a little artistic tension is used to give the storyline a little tension.

The London section of the book sees Orwell living as a tramp in London. A real down and out, tramping from one hostel, or ‘spike’ to another. He shows the reality of that life – of being forced to move on constantly, because of rules which refused a man a bed two nights running, the way the tramps were forced into prayer meetings for a cup of tea and a bun, of their resentment and discomfort, of laws which meant the police could move tramps on if they were asleep and the general discomfort and filth they lived with.

This is moving journalism, which really presents a vivid portrait of a life on the edge. As Orwell points out, when funds are low panic sets in. When there is nothing, there is just existence from one meal to the next. He makes many valid points about how the poor are treated and how their life could be improved. Having just read a news report which suggested that so many people in Britain are reduced to using food banks due to problems with their benefit payments and punitive punishments, you have to sadly conclude that his conclusions about the treatments of people living in poverty are still more than valid.

The unknown and unsuccessful Eric Blair chose to publish this book under a pseudonym because he didn’t want anyone to be able to identify the real people mentioned in the book. He could always change back to his own name, he considered, if the book was well received, but as we know, he kept the name George Orwell, though in fact Down and Out in Paris and London was his first real, if minor, success.

The fact that the book was marketed as a novel was, according to the foreword in my edition, done in order to improve sales (which worked), but it is not a novel in any way. Orwell was known as a competent essay writer, and this book would fall under that same genre: essays on poverty. In both the Paris and the London sections, the ‘stories’ are interspersed with polemical discussions of society and poverty, making way for what later became known as Orwellian commentaries on the machinations of oppressive societies.

His vivid, yet terse and non-sentimental descriptions of life as a lowly plongeur (dishwasher) in a filthy hotel kitchen in Paris were shocking, as was his account of the lives of tramps in London, his own included. It is how he gently piles on the atrocious realities of these lives of poverty that slowly makes an impact and raises the question why the young Eric Blair would put himself through this for so long when he strictly speaking didn’t have to. Presumably it played an important role in forming the writer who developed, already at this stage, a keen awareness of social injustice. (If I didn’t naively believe that things have improved dramatically since the 1930s, I would never again set foot in a restaurant. There are some positively gruesome descriptions of the extreme lack of hygiene. As he says, the more one pays for food, the more sweat and spittle one is obliged to eat with it. Blech).

In Paris, he befriends a young Russian named Boris, who seems to have inspired his namesake in The Goldfinch (my favourite character in that novel), at least he exhibits the same vigorous, obstinately optimistic yet hopeless attitude through ditto dialogue. E.g.:

Boris was wild with joy. In a sort of sacrificial ecstasy he rushed into the nearest tobacconist’s and spent fifty centimes on a cigar. He came out thumping his stick on the pavement and beaming. ‘At last! At last! Now, mon ami, our fortune is really made. etc.

Aside from the informative and interesting content, the language of the book has the virtue of clarity that Orwell believed in but also some wonderfully picturesque descriptions of both cities in question and their inhabitants, for instance this of a left bank street in Paris:

It was a narrow street – a ravine of tall leprous houses, lurching towards one another in queer attitudes, as though they had all been frozen in the act of collapse.

I was intrigued with the philosophical discussion Orwell has with another destitute at some point toward the end:

Bozo: (…)You don’t need to get like that. If you’ve got any education, it don’t matter to you if you’re on the road for the rest of your life.

Orwell: Well, I’ve found just the contrary. It seems to me that when you take a man’s money away he’s fit for nothing from that moment.

Bozo: No, not necessarily. If you set yourself to it, you can live the same life, rich or poor. You can still keep on with your books and your ideas. You just got to say to yourself, ‘I’m a free man in here’ – he tapped his forehead – ‘and you’re alright’.

Orwell is likewise intrigued with this view, though he never manages to share it. The whole book is the reaction of a sensitive observer of life in the underworld of two great cities and who, through this book, found his voice as a writer.

این کتاب روایت ایامی از زندگی جورج اورول است که در آن هنوز معروف نشده و پولی در بساط ندارد و برای گذران زندگی مجبور به ظرفشویی در رستوران‌ها و هتل‌ها و یا حتی خیابان‌گردی و خوابیدن در اقامتگاه‌های عمومی می‌شود.
جورج اورول این کتاب چندان شما را به یاد جورج اورول مزرعه حیوانات و ۱۹۸۴ نمی‌اندازد. او حتی گاهی ۴-۵ روز را بدون خوردن ذره‌ای غذا روی تختش در مسافرخانه‌ای کثیف و تختی پر از ساس به سر می‌کند و گاهی هم با خیابان‌گردها و گداهای پاریس روزگارش را سپری می‌کند. اما این تجربیات را چنان موشکافی می‌کند و ت��ضیحات دلایلش از وضعیت اجتماعی و حتی روحی هم‌مسلکانش در آن دوره را نقد و تحلیل می‌کند که کم کم باورتان می‌شود صاحب این تجربیات همان کسی است که در ۱۹۸۴، جامعه‌ی منفعل زیر نگاه «ناظر کبیر» را توصیف کرده.

برای من خواندن این کتاب خالی از لطف نبود. موقع خواندنش به این فکر می‌کردم که اگر هر کدام از ما ستایشگران کتاب‌های اورول چنان تجربیاتی را پشت سر گذاشته بودیم، در نهایت جانی برای ادامه دادن آرمان‌ها و خلق آثار تاثیرگذار بر روی مردم نسل‌های بعد برایمان باقی می‌ماند؟ یا فقط بلدیم روی صندلی‌های گرم و نرم‌مان در کافه‌ها لم بدهیم و سیگاری دود کنیم و جامعه‌ی منفعل و دیکتاتوران مسلط را نقد کنیم و به زمین و زمان فحش بدهیم و البته خودمان را تافته‌ای جدا بافته بدانیم که نبودن‌مان در جایگاه اجتماعی ایده‌آل‌مان تقصیر فرهنگ و سیاست و اقتصاد است و بس؟

خلاصه اینکه این کتاب اگرچه شرایطی را توصیف می‌کرد که برای من در این دوره از عمر جهان چندان آشنا نیست، اما آنقدر صداقت و جزییات در گفتار داشت که باورش کنم و یادم بماند دنیا و آدم‌ها روی دیگری هم دارند که معمولاً نمی‌بینیم، اما حاصل تجربیات همان رو و همان دنیاست که تصویر قابل مشاهده‌شان برای عموم را ساخته. همانطور که جورج اورول راوی مزرعه حیوانات و ۱۹۸۴ را آس و پاسی در پاریس و لندن ساخته...


یکشنبه ۲۹ مرداد ۹۵
تهران

At nineteen, young George Orwell joined the Imperial Police of the Indies. Six years later, he resigned to become a writer. Orwell left Paris to take his first steps as an author and drag his boots. Penniless, he settled in the slums and lodged in seedy hotels. At first, as best Orwell could, they sold his clothes at the Mont de Piété and gave a few English lessons that were insufficient to pay his rent. He then had to find work, and he called on an acquaintance, a Russian hotel waiter named Boris, who could perhaps get him hired, but the latter was also up to his neck in trouble. As a result, they became pals and tried to work in the restaurant business. After long days of endless wandering, it is in the dishwashing of a large hotel restaurant that Georges will finally sweat, scrub, wash, and toil for a pittance that barely allows him to eat his fill. This job will open his eyes to the sub- proletariat's conditions and the dirt and filth of Parisian luxury hotels. Nostalgic, the Englishman misses the mint sauce, and here he is off to London, where he finds the same misery with other unfortunate friends like Bozo, the artist, or Paddy, the beggar.
This book describes George Orwell's experience in Paris and London. He experienced poverty, hardship, hunger, one-eyed hotels, and asylums, and, above all, he made unforgettable encounters and made friends with picturesque characters, vagabonds, tramps, and other slackers he met on the streets of Paris or in the asylums of London. His travel diary, which he describes as banal in its last pages, pays homage to all those who live on the margins. It also reflects a profound transformation in his perspective. He concludes: "Never again will I consider all tramps as scoundrels or drunkards, never again will I expect a beggar to show me his gratitude when I have slipped him a coin, never again will I be surprised that the unemployed lack energy. Never again will I pay a single penny to the Salvation Army, nor pawn my clothes, nor refuse a handbill, nor sit down salivating in advance at a fine restaurant."