“I concluded that the best thing for me and for those around me was to want nothing, to be enthusiastic about nothing, to be as unmotivated as possible, in fact, so that I would never again hurt anyone.”

Kurt Vonnegut’s Deadeye Dick was meant, I think, to be read as the mundane experience of one family, interspersed with recipes and finally an admission on the part of the narrator of being a double murderer. The way Vonnegut writes this memoir doesn’t change after that; however, crazy moments continue to break through the surface and be recalled as if they were not at all remarkable. When the narrator later reveals that this life is predicated on the murders he committed and his attempt to be a ‘neuter’ and a pharmacist (who might have been a writer), the meaning of the memoir is transformed.

Along with the absurdity of life, Vonnegut takes on prescription drug use and responsible gun ownership. In Vonnegut style, Deadeye Dick ends in absurdity with the narrator experiencing a case of diarrhea accompanied by a sense of relief. Most of the action of Deadeye Dick occurs in the most ordinary city of Midland, Ohio, the setting for Breakfast of Champions. Not my favorite of Vonnegut’s many works, but it becomes increasingly interesting as it unfolds. 3.5 stars

"A tutti i non-nati, a tutti i nascituri, a tutti gli innocenti grumetti di indifferenziata nientità: Alla larga dalla Vita!
Io me la sono beccata, la vita. Io mi sono ammalato di vita. Ero anch'io un batuffolo di indifferenziata nientità, e poi, piffff, s'è aperto all'improvviso uno spiraglio, uno spioncino. Luce e rumore si sono riversati dentro il nulla. Delle voci hanno cominciato a descrivere me e il mio ambiente. […] Non s'azzittivano mai. Anno dopo anno, ammucchiavano dettaglio su dettaglio. Ancora seguitano." (p. 13, incipit)

"Questo è, secondo me, il principale difetto della vita: è troppo facile, da vivi, commettere sbagli terribili." (p. 17)

"Idiota prodigio. Buono a nulla nella vita, ma molto spiritoso a volte nel commentarla." (p. 132)

"Volete sapere una cosa? Viviamo ancora nel Medioevo. I Secoli Bui non sono ancora finiti." (p. 209, excipit)

Od kilku miesięcy zachwycam się lekkością języka, czarnym humorem i doskonałym operowaniem satyrą w wykonaniu Kurta Vonneguta. Dlatego też z całkiem sporymi oczekiwaniami podeszłam do kolejnej książki autora pod tytułem Rysio Snajper. Czy spełniła ona moja oczekiwania? O tym dwa słowa poniżej. :)

Zbrodnia i kara.
Rudy Waltz w wieku dwunastu lat, podczas zabawy z bronią, wystrzelił przez przypadek i zastrzelił ciężarną kobietę. Ta sytuacja, a raczej wynikające z niej wyrzuty sumienia definiują dalsze życie chłopca. Życie, które od tego momentu staje się pasmem nieszczęść i zmienia Rudy’ego w poszukującego przebaczenia aseksualistę. Czy Rudy upora się z traumą i zacznie normalne życie?

Pierwsze zgrzyty. ;)
Gdy „zabierałam” się za Rysia, doszły mnie słuchy, że powieść jest trochę dziwna i możliwe, że nie będą nią zachwycona, tak jak poprzednimi powieściami. No i niestety słowa te okazały się prorocze.

Nie chodzi o to, że w książce zabrakło charakterystycznego dla autora humoru, że ironia i satyra nie wylewały się z powieści hektolitrami. Chodzi o to, że historia była po prostu nijaka i trochę męczyła mnie forma przeskoków i prezentacja otoczenia. Do tego cała rodzina Rudy’ego była taka „bezjajeczna”. Przypuszczam, że taki był zamysł autora i miał on pewnie wzbudzać współczucie dla Rysia, ale dla mnie cała oni byli po prostu nudni i nie wzbudzali we mnie żadnych emocji.

Przesłanie.
To, że powieść okazała się dla mnie nijaka nie oznacza, że nie doszukałam się w niej zwrócenia uwagi na lekkomyślność i jej konsekwencje, które potrafią zrujnować życie.

Podsumowując. Rysio Snajper Kurta Vonneguta nie okazał się tak pasjonującą lekturą, jak oczekiwałam. Niemniej jednak niesie ze sobą ważne przesłanie, a czarny humor i kąśliwa ironia wciąż mają w sobie to coś, co powoduje, iż książki autora po prostu chce się czytać.

http://unserious.pl/2020/04/rysio-sna...

I picked this up because I wanted to read a Kurt Vonnegut book that I haven't read before, and neither the title or the back-cover synopsis sounded familiar to me. But it only took a chapter to realize that I have indeed read this before, probably several times. And that's the thing about Kurt Vonnegut I've always found bewildering: His books are so good, right? But, with the exception of Cat's Cradle and Breakfast of Champions (and Slaughterhouse Five, obvs), I never remember them for more than a few days after I've finished. I don't know why that is, because he is nothing if not insanely detailed. There are so many characters, and everyone has a backstory and frontstory and friends and desires and funny things to say, and his plots are so rambling and strange and back-and-forth and unique, and his dialogue is believable and well paced. And on and on and on. So what gives?

Anyway, if only for my own reference the next time I try to pick this up, thinking I've never read it before, here's a quick plot rundown (spoilers to follow, if anyone cares). Otto and Emma Waltz are incredibly wealthy and frivolous, he a fraud of an artist, she a debutante. They get married and live in a huge old carriage house. They have two sons, Rudy and Felix. Felix goes off to war, and then Rudy accidentally shoots a woman (he is twelve). His father (sort of) takes the fall and does a little time in prison. The husband of the woman killed sues the Waltzes for everything they have, and since neither parent has ever washed a dish or folded a blanket or cooked so much as a piece of toast, Rudy becomes their personal servant. There's a lot more (the book is told in flashback after both parents are dead and Rudy and Felix own a hotel in Haiti), but I'm tired and I said I would only do a synopsis anyway.

"To the as-yet-unborn, to all innocent wisps of undifferentiated nothingness: Watch out for life." (1)

I don't know why I held off reading Deadeye Dick for so long. The title never grabbed me, which probably contributed to the fact that I picked up a dozen Vonneguts before Deadeye Dick. But now it was the last novel of his on my shelf that I hadn't yet read—and I really felt like reading Vonnegut. And I'm so glad I did. It was one of those moments where what you need to read coincides with what you happen to read. Aside from this, Deadeye Dick—so sad and so funny all at the same time—is Vonnegut at his best.

I keep thinking at some point I'll age out of Kurt Vonnegut and relegate him to the echelon of 'writers I used to love but-" yet I never do. Just when I think his voice is a bit too dismissive, his style a bit too oblique, and his moralizing just a hair too on the nose, I'm drawn in inexorably to the weird little worlds he creates. Deadeye Dick is no exception, if anything, it's a bleak but heartening testament to the dreadfully optimistic, optimistically dreadful, light that Vonnegut shined on our modern American moment.

There are few other writers, if any, I can name that are able to balance pathos and humanity as well as Vonnegut. Usually they either succumb to brilliant (but lugubrious) naval gazing or simply opt out of deep introspection with a cursory, even peremptory sort of paean to middle class morality leading to happiness. Vonnegut doesn't and never seems to take the easy way out in either direction. He does the near impossible by allowing the world to show itself as awful as it is and equals this by showing his malformed and imperfect characters facing this deprived and depraved moment as only flawed human beings can, that is to say, honestly.

This is a great work and more than stands alongside Vonnegut's pillar works, highly recommended to those who need to be reminded that despite their pain and their loneliness and their defective brains screaming otherwise, you are not alone.

Ouquei.

Antes que nada, solo leí este libro por el hecho de que se encuentra dentro del mismo microverso de Breakfast for Champions (praise, praise, praise!) es decir la siempre rara Midland City donde se mencionan a los Hoover y otras referencias a ese libro.

La premisa es interesante: una bomba de neutrones arrasó con todos los pobladores anteriores y ahora se vive una vida normal sobre los restos de los que alguna vez la habitaron. Ain't that cool? Yep, it is. El problema es que no se explora mucho eso (bueno no es problema, si no que simplemente me hubiera gustado que se tratase solo de eso en lugar de un clásico Vonnegut: sociedad que no acepta a las personas y las juzga sin conocer su pasado y demonios internos).

No es mala, me gustó pero vamos no es God Bless You, Mr. Rosewater ni mucho menos se les acerca a sus dos obras maestras. Entretiene y listo, y a veces eso basta, no hace falta exigir joyas en cada publicación.

3.3/5

✨✨ Rysio Snajper to jedna z najbardziej przejmujących, a jednocześnie absurdalnie zabawnych powieści Kurta Vonneguta. Autor w swoim charakterystycznym stylu snuje opowieść o Rudym Waltzu, mężczyźnie, którego życie zostało naznaczone jednym tragicznym wydarzeniem. Już jako dwunastolatek przez przypadek zastrzelił ciężarną kobietę, co stało się punktem zwrotnym w jego egzystencji i przypiętnowało go przydomkiem, od którego nie może się uwolnić.
ㅤ
✨✨ Vonnegut, mistrz groteski i czarnego humoru, buduje fabułę w sposób zarazem przygnębiający, jak i błyskotliwie ironiczny. Rudy opowiada o swoim życiu z dystansem i rezygnacją, a jednocześnie jego historia pełna jest niewiarygodnych zbiegów okoliczności i absurdalnych wydarzeń. Czytelnik zostaje wrzucony w wir zdarzeń, w którym granica między tragedią a farsą zaciera się każdego dnia.
ㅤ
✨✨ Powieść eksploruje temat winy i odkupienia, ale Vonnegut, zamiast serwować moralizatorskie refleksje, bawi się konwencją. Rudy jest bohaterem, którego trudno jednoznacznie ocenić. Jego życie składa się z niekończącego się pasma nieszczęść, które mogłyby wydawać się przesadzone, gdyby nie fakt, że w świecie Vonneguta wszystko jest możliwe.

✨✨ Autor zderza czytelnika z makabrycznymi zdarzeniami, takimi jak podwójne morderstwo, promieniowanie czy bomba neutronowa, ale zamiast wzbudzać grozę, uśmierza je ironicznym stylem narracji. Rysio Snajper to powieść, w której każda scena wydaje się jednocześnie tragiczna i komiczna, a całość przypomina wykrzywione zwierciadło rzeczywistości.
ㅤ
✨✨ Vonnegut w typowy dla siebie sposób podważa sens istnienia, wytyka absurdy społeczne i pokazuje, że życie nie kieruje się sprawiedliwością ani logiką. Rudy jest ofiarą nie tylko swojego czynu, ale i świata, który nie zna litości. W tej właśnie bezwzględności tkwi prawdziwa moc powieści, sprawiająca, że śmiejemy się tam, gdzie powinniśmy płakać.
ㅤ
✨✨ Rysio Snajper to czarna komedia w najczystszej postaci. To powieść, która nie pozwala o sobie zapomnieć, będąc zarazem smutnym studium losu człowieka skazanego na życie naznaczone jednym błędem, jak i brawurową satyrą na ludzkość. Vonnegut znów udowadnia, że w tragedii jest miejsce na śmiech, a w absurdzie - głęboka prawda.

“My wife has been killed by a machine which should never have come into the hands of any human being. It is called a firearm. It makes the blackest of all human wishes come true at once, at a distance: that something die. There is evil for you. We cannot get rid of mankind’s fleetingly wicked wishes. We can get rid of the machines that make them come true. I give you a holy word: DISARM.”

Rudy Waltz, a.k.a. Deadeye Dick, accidentally commits a heinous act as a child that haunts him throughout adulthood. This novel intertwines themes of fate, guilt, and American life. Vonnegut's gift for dark satire cuts deep in a mix of tragedy and humor, taking on a slew of topics including gun control, racism, police brutality, drug addiction, and more. No, this wasn't written in the last few years — it was published in 1982 — but it's just as relevant more than 40 years later.

Highly recommended.

This was personally not my cup of tea. The idea of a young man committing murder and then going on to have so little remorse over it just really falls flat with me. Its a satire but I found that difficult to keep in mind throughout the story.

Ortalama bir kitaptı

Как-то сложновато писать ревью на книги Курта. Ни одно его произведение, которое я уже прочитал, не оставляло однозначного впечатления. Читаешь и думаешь, что вроди бы книга особо ни о чем, но, на самом деле, как только заканчиваешь книгу, думаешь ни фига себе, как можно так гениально писать?
Вообщем-то читал и не хотел, чтобы история заканчивалась, странно, но так и есть.
История Руди и его семьи - отца Отто Вальца, не получившегося художника и старого друга фюрера, самого обоятельного и богатого мужчины в Мидлэнд-Сити, штат Огайо, героя, любителя оружия (нацисткий флаг развевался у них во дворе, правда тогда еще нацистский флаг ничего особенного не означал кроме символа Гитлеровской Германии, а Отто был близким другом Гитлера, с кем познакомился в Австрии, когда еще Гитлер пытался стать художником, а дружбу они все-таки не забыли); матери - Эммы Вальц, верной жены Отто, которая в принципе никогда не занималась детьми, в последствии ставшая критиком современного искусства из-за мелких опухолей в голове, вызванными чрезвычайно радиоактивным камином, возле которого она сидела часами, её жизнь, как и жизни миллиона домашних хозяек в Америке, закончилась слишком рано, а эпилог продолжался слишком долго и нудно; брата - Феликса Вальца, обладателя прекраснейшего голоса, который переехал в Нью-Йорк и стал успешным руководителем Эн-Би-Си, женившимся и разводившимся несколько раз, в последствии осознавшим, что он любил только Селию и рыдавшим у нее на похоронах под воздействием какого-то наркотика; ну и конечно самого Руди, он же самый Малый Не Промах (кличка, которую он получил после того, как случайно застрелил беременную Элоизу Метцгер из своего балкона, отсидел же за него Отто) самым известным драматургом в Мидлэнд-Сити, штат Огайо, чья пьеса о поисках незаурядного американского фермера таинственного города Катманду потерпела крах в Нью-Йорке, и еще много чего, что я сейчас точно не хочу писать в этом ревью.
Интересный факт - не знаю как так сложилось, но все книги Курта я прочитал на русском, вот так вот, соответственно и ревью пишу на русском.
Одним словом понравилась книга, пища для размышлений и особенная, Воннегутовская атмосфера.

...и вот такие слова я увидел на стене над раковиной:
"To be is to do" - Сократ.
"To do is to be" - Жан-Поль Сартр
"Do be do be do" - Фрэнк Синатра