Half Asleep In Frog Pyjamas is an example of Tom Robbins at his riotous best. Gwen, a self-obsessed stockbroker with dubious ethics, has an exceedingly difficult time dealing with a stock market crash, the escape of the kleptomaniac pet monkey belonging to her annoying born again Christian boyfriend Belford, the reappearance and popularity of sleazy fellow stockbroker Larry Diamond, and the mysterious disappearance of her best friend, a 300 psychic named Q-Jo. And that's before Gwen even has time to consider the spectre of a monk capable of carrying out magically restorative enemas. Genius.

I love Tom Robbins but this one was a challenge for me. Out of respect, I will avoid spoilers; I'll simply state that I found the ending ...not what I had anticipated.

I kinda remember Robbins from the late 1970s and there seemed to be a couple books that were elevated to new classics (Jitterbug Perfume and Even Cowgirls Get the Blues) or perhaps they were on the 1001 books to read before you die list. This cannot be on that list.

The story was fine, but near the end Robbins spends at least 50 pages discussing the theory that aliens in the form of amphibians landed on earth in the past and we are descended from fish. This is in the form of a conversation, not a story. If he had made it a story, fine...but one person just talking for pages and pages, no. Skim, skim, skim.

There was a great character, Q-Jo, a medium, who disappears 1/3 of the way through the book and she was the one holding my interest. Combine that with one character referring to his hookup girl as "pussyxx" in conversation "pussy dumpling" "pussy sugar" "pussy prosciutto" "pussy pudding" UGH!

The book was a disappointment. Robbins falls victim to being an author who was groundbreaking for a few books and then left to do what he wants with too little oversight. I know his style is to just write sentences until they are weird enough and damn continuity and plot. This is on showcase here.
The book ends just about where it should begin. The use of second person perspective, which could have been a daring choice for another author, amounts to nothing. Every time Diamond uses his shifting term of endearment for Gwen, I sneered.
I loved Jitterbug Perfume. I at least liked Still Life with Woodpecker, Skinny Legs and All, and Another Roadside Attraction.
This book wasted by time, going nowhere really and not showing me a good time while it did. Nothing is really resolved. Robbins just seemed to have given up writing it.

I don’t know what to think about Robbins, I loved his books dearly, they made me laugh but every time I read a new one I dislike him a bit more. Is it the radical feminist in me that whispers “He’s overusing the female sexuality” or is that you can have enough of Robbins. To my experience with his works, plotwise, they’re not repetitive, but there is his writing style which is just not something you want to overdo.

The reading experience was fun until I started realising why he’s using cute, petit sized woman with a high pitched voice as the main character, and it’s not because of his feminist ideals. Her personality is a) being a female b) being sexual.

I might be overthinking or I might be on to something. Who knows? That was my reading of Half asleep in frog pajamas.

Sirius’dan Gelen Kurbağa 4 günlük bir zaman dilimini anlatıyor. Daha kesin bir süre vermek istersem – bunu neden istiyorsam- 5 Nisan Perşembe saat 16:00’dan 9 Nisan Pazartesi sabah 05:59’ka kadar geçen süreyi.

Gwendolyn Mati genç, hırslı, başarı ve parayı seven bir borsa simsarı. Amerika’da finans dünyasında işlerin ters gittiği bir Paskalya arifesinde hem kendisinin hem de müşterilerinin yatırımlarını yok etmiş olabilir. Aksi gibi Paskalya arifesi Perşembeye gelmiş. Cuma borsalar kapalı ve bu nedenle Pazartesi sabahına kadar sürecek acımasız bir beklemeyi tamamlamak zorunda. Gwen Mati içine Filipin karışmış bir melez; kafası karışık –sonradan intihar eden- şair bir anne ve bereketli tabiat ananın insanlığa bahşettiği doğal uyuşturuculardan sonuna kadar faydalanan, marjinal gece kulüplerinde müzisyenlik yapan sıra dışı bir babanın kızı.

Tırnaklarıyla kazıyarak bulunduğu yere gelmeyi başarmış. Borcu ödenmemişte olsa kullandığı bir Porsche’si ve pahalı markalara sahip kıyafetleri var. Onların da çoğunun parası henüz ödenmemiş olabilir. O uğursuz Paskalya arifesinde, iş çıkışında müşterilerinin çoğunluğunu kendisi gibi taze vurgun yemiş simsarların oluşturduğu bir bara gidiyor. Barda herkes bekleşiyor. Umut vaat eden bir şeyler duymayı bekliyor. Tam o sırada Gwen efsane simsar Larry Diamond’la karşılaşıyor. Bu orta yaşlı uzun saçlı, hırpani görüntülü adam eskiden borsada yaptığı işlerle ilgi uyandırırken artık her şeyi bırakıp gittiği Timbuktu’daki hayatıyla dikkatleri üzerine çekiyor. Timbuktu’dan gelen efsanevi Larry Dimanond.

Gwen’în bir de sevgilisi var. Belford. Emlakçılık yapıyor, çok dindar ve kendisi gibi dindar yaptığına inandığı bir makak maymunuyla –Andrea- birlikte yaşıyor. Tabi ev arkadaşı olarak. Andrea zaten bir erkek maymun. Borsanın çöktüğü gün maymun ortadan kayboluyor. Larry onu maymuna ulaştırabilecek bir ipucunun peşinden gitmek için şehirden ayrılmak, dolayısıyla da Gwen’i yalnız bırakmak zorunda kalıyor. Maymunu aramak ve yakalamaya çalışmak da darbelenmiş simsarımıza kalıyor. Gwen’in hem apartman komşusu hem de en yakın arkadaşı 130 kiloluk vücudunu daha da dikkat çekici yapan renkli elbiseler giyen, hayatını tarot falı bakarak kazanan Q-Jo da bu dört günlük serüvende önemli bir yere sahip. Ama varlığıyla değil de, yokluğuyla. Çünkü Q-JO kimseye bir şey söylemeden ortadan kayboluyor.

Bir de Dr. Yamaguçi var. Japon bir bilim adamı ve bağırsak kanserine çare bulduğuna inanıyor. Bu konuda ki bilimsel çalışmalarını açıklamak üzere Amerika’ya geliyor.
Bir de tarot destesindeki budala kartı var. Gwen’in son zamanlarda Q-JO ile yaptığın tarot falı seanslarında her seferinde desteden çekmeyi başardığı “Budala” kartı.

Sonra Sirius A ve Sirius B yıldızları var, Afrika’da yaşayan Bozo ve Dogon kabileleri var. Onların binlerce yıldır nesilden nesile aktararak günümüze getirdikleri Sirius gezegenine ait bilgiler var. Kurbağalar var. Milyonlarca yıldır gezegenimizde her koşula uyum sağlayarak yaşayan, ama son zamanlarda bilinmeyen sebeplerden dolayı türlerindeki çeşitlilikleri azalan kurbağalar. Sonra Diamond’un bir Bowling salonunun altındaki evi paylaştığı Kızılderili arkadaşı Fırtına var. Yukarıdaki salondan gelen, yuvarlanan bowling topu ve yıkılan kukaların çıkardığı gürültü alt katta kalan Fırtına’ya terk etmek zorunda kaldığı memleketinin gök gürültüsü ve fırtına seslerini anımsattığı için ona bir çeşit aidiyet duygusu ve huzur veriyor.

Tüm bu karmaşanın arasında Gwen ve Larry birbirine doğru şiddetle itiliyorlar. İtilmenin şiddetiyle yaşadıkları çarpışmanın etkisinden ikisi de dönüşüme uğrayarak çıkarlarken, içinde yaşadıkları toplumunun kokuşmuş değerlerini de –bunu ben söylemiyorum Larry söylüyor- gözden geçirip bir muhasebe yapma şansına sahip oluyorlar. Larry’nin tabiriyle yaşanan bu dönüşüm süreci Gwen’i, 9 Nisan Pazartesi sabahı, zihinsel ve ruhsal olarak, 5 Nisan Perşembe günü saat 16:00’da asla aklın geçirmediği ve asla hayal edemeyeceği yerlere getiriyor.

Aslında kitaptan alıntı yapılabilecek pek çok şey var ama, ben en cok Larry’nin Gwen’e söylediği şu cümleyi beğendim. Çok kısa ama çok vurucu;

“Burası özgürlükler ülkesi olabilir sevgilim, ama götünün senin olduğunu sanıyorsan kendini kandırıyorsun.”

Onlar hem yaşamın içinde hem de düşüncelerinde Tom Robbins’in çılgın cümlelerinin rehberliğinde bir Seatle’a bir Sirius gezegenine bir Timbuktu’ya ve daha bir sürü yere atlayıp zıplarlarken siz de okuyucu olarak onların peşinde koşturup duruyorsunuz. Bu koşturmayı takip etmesi zaman zaman yorucu olabiliyor. İşte o zamanlarda kitap okuması zor bir hal alabiliyor. Kitabın anlatım dili de çok ilginç. Yazar olaylara yukarıdan bakarak herkesi görüp izleyen ve dolayısıyla herkesi 3. kişileştirerek anlatan bir dil kullanmıyor. Aynı zamanda hikayeyi kitaptaki bir kahramana da anlattırmıyor. Anlatıcı Gwen’i Gwen’e anlatıyor. İlk başta kavramakta güçlük çektim ama sonra çok eğlenceli buldum. Gwen’i Gwen’den iyi bilen bir üst ses. İlk paragraftan insanı şaşırtıyor. Yani şöyle;
“Borsanın yataktan düşüp de belini kırdığı gün, hayatının en kötü günü. Ya da, sen öyle olduğunu düşünüyorsun. Bu senin hayatının en kötü günü değil, ama sen öyle sanıyorsun. Ve bu düşünceyi sözcüklere dökerken, inançlı ve olabildiğince sade bir anlatım benimsiyorsun.

“Hayatımın en kötü günü bu,” diyorsun tuzlu fıstığı duble martini bardağına bırakıp-daha iyi günlerde beyaz şarap içersin- fıstığın dibe çöküşünü seyrederken. Senin dibe vuran talihinden daha yavaş, daha zarif, helezoni hareketlerle iniyor aşağı; fıstığın etrafında toplanan o güzel, mimik cin kabarcıkları, yüreğine yapışan yumrularla, pürüzlerle ve batıcı şeylerle tezat oluşturuyor.”
Dilin anlatımı çok zengin ve oyunbaz. Her cümlede karşınıza şaşırtıcı sıfatlar, tamlamalar, betimlemeler çıkıyor. Bu nedenle zaman zaman cümlenin ucunu kaçırıp tekrar tekrar başa dönüp okumak zorunda kaldım.
“Gayet tabii ki, düşünemiyorsun. Şöyle bir saniyeliğine, belki, tüfek namlusundan çıkan alev gibi bir göğün altında, uçsuz bucaksız, denizsiz bir kumsalda bir yığın, kurumuş kabuk gibi kaleler geliyor gözünün önüne; Diamond’la sen çamurlu bir çarşıda, solmuş yüzlerinizle ve tarot destesindeki Aşıklar kartı gibi kaybolmuş bir halde dururken, mavi peçelere bürünmüş silahlı göçebeler develerin sırtında, gök gürültüsü gibi bağırarak yanınızdan geçiyorlar, uygarlaşmamış dilleriyle sizi kurbağaların arasında dolaşıp yasakları çiğnemekle suçlayarak; ama bu hayal, geldiği gibi çabucak sönüyor ve seni Diamond’ın sağ eline boş boş bakarken bırakıyor.”
Ayrıca kitap, Sirius yıldızı, Bozolar, Dogonlar, Timbuktu, tarih öncesi çağlarda yapılan uzay yolculukları, halüsinasyonlara sebep olan uyuşturucu mantarlar ve daha pek çok şey hakkında sizi bilgi bombardımanına tutuyor. Ama bu bilgiler ana konuya öylesine iyi yerleştirilmiş ki, anlatılanlar kurgu mu yoksa gerçek anlayamayıp tereddüde düştüm ve araştırma yapmak ihtiyacını hissettim. Tom Robbins o bölümleri uydurmamış. Parfümün Dansı için hissettiğim çok özel duygular kalbimin derinlerinde saklı kalmak kaydıyla, Sirius’dan Gelen Kurbağa da sevdiğim kitaplar arasındaki yerini aldı. İlgilenenlere duyurulur.

Πως να γράψεις κριτική για τον μοναδικό Τομ Ρομπινς? Αγαπημένος συγγραφέας με ιδιαίτερο τρόπο γραφής.

Μια αθεράπευτα φιλόδοξη χρηματομεσίτρια στο Σιάτλ, μια κλέφτρα μαϊμού που αναγεννήθηκε χάρη στην αγάπη του Χριστού, η θεραπεία του καρκίνου από τα βάθη της ανατολής ως κλυσμα, εξωγήινα αμφίβια που μεταλαμπαδεύουν τον πολιτισμό στις αφρικανικές φυλές του πλανήτη μας, γέλιο, ανέμελη σοβαρότητα και μια αίσθηση ότι διάβασες κάτι πολύ τρελό και ταυτόχρονα πολύ σοβαρό. Δεν ξέρω πώς το κάνει ο Τομ Ρόμπινς και πραγματικά αδιαφορώ πλήρως για τα αστέρια, αν θα βάλω ένα παραπάνω σε εκείνο ή στο άλλο του βιβλίο, αν κάποιο ήταν καλύτερο ή χειρότερο, αν και ποιο μου άρεσε περισσότερο. Εξακολουθεί να παραμένει ως αγαπημένο μου "ο χορός των εφτά πεπλων", άλλα πέντε αστέρια θα βάλω και σε αυτό. Για την καταπληκτική παρεα που μου κράτησε στις διακοπές μου. Για τις φορές που γέλασα δυνατά, για τις σκέψεις που έκανα. Γιατί έτσι.

This was my final attempt to enjoy a Tom Robbins book. I failed.

Unfortunately, it was more of the same from Robbins. Ham-fisted philosophizing, lurid sex, and purple prose. I guess if you were a teenager this would seem very literate and high-minded. Sadly, once you have read actual literature, you realize that this is garbage.

Although Tom tries to be esoteric and witty, it just isn't very good. Yeah, we get it, you know big words. Now try using them constructively instead of peppering your novels with hundreds of idiotic similes and analogies.

I think Robbins is trying to write in a humorous style, but frankly the only laugh I got was when I found the original sales receipt tucked into the used copy I bought and realized that someone had paid full hardback price for this turd of a novel.

Tom Robbins' sixth novel is a departure for the brilliant yet confounding author. Unlike his previous five books, this one stays the course with one main story, focused exclusively on one main character. Making matters more different than his previous work, the entire novel takes place over one weekend, and almost performs as a traditional romantic comedy. With this unusually intense focus, and the limited, claustrophobic time structure, one would think that Tom Robbins could turn out a whammy of a story that utilizes his highly intelligent, highly original, and highly off-the-wall style to transform the medium and the message. Instead, after reading "Half Asleep In Frog Pajamas," one is left with an entertaining yet hardly engrossing narrative that teases the reader with a promise that is never fulfilled, and a set-up that never pays off.

As much as I did enjoy experiencing the storied weekend journey of one money-minded, materialistic Gwendolyn Mati, and her search for her boyfriend Belford's money, as her search for her lost obese friend Q-Jo, and Gwendolyn's strange yet not so surprising romance with one post-autistic genius named Larry Diamond, I felt more frustrated than enraptured by the twists and turns of the tale. There were times when I felt encouraged to read on, however too much of the time I felt inspired to place the book down.

The reasons are many, as to why a story fails to take hold of one's attention. I believe with the case of "Half Asleep In Frog Pajamas," I felt myself drowning in Larry Diamond's never-ending speeches, theories, facts, philosophies and the like regarding amphibians, aliens, alien-amphibians, and all things Timbuktu. Usually Robbins scatters his off-the-wall tangents throughout the story, via narrative or through any number of characters. In "Half Asleep In Frog Pajamas," Robbins puts it ALL on Larry Diamond alone, and thus the message takes on an unpleasant sheen of pretension, nonsense, and just plain boredom.

....and what of Q-Jo? What happened to her? Did she just...beam over to Timbuktu? The author never bothers to resolve what happened to Gwendolyn's fine, fat tarot-reading friend.. Sure, Tom Robbins give us a hint, and indication, yet a reader deserves more. And what of the "Safe-Sex-Rapist"? Was that ever resolved? No, it was not. One does not need things spelled-out per say, yet why the author introduces mystery to the story only to have the reader left twisting in the wind, with no closure at all, is anybody's guess. Another frustration.

Though, what REALLY bothered me was Gwendolyn Mati, the novel's main character. Throughout the book, I never really was sure whether I liked her or not, nor whether I cared about her...or not. There were times I rooted for her, and times where I felt she was foolish, and just plain dumb. The clincher for me, was the last quarter in the book. After going through 3/4 of a novel with this one ant-heroine, Robbins turns the screws and makes it plain as day that Gwendolyn learned nothing from her humbling weekend experience. In fact, not only has she learned nothing, Robbins' turns Gwendolyn into an evil, contemptuous, manipulative criminal.

So let me get this straight. After taking a bath with the stock market, after surviving an assault, after failing to find her missing best friend, after having her mind and her body blown by Larry Diamond, after given an opportunity to redeem and expand her soul with a free trip to Timbuktu, Gwendolyn decides to sexually manipulate her soon-to-be-dumped boyfriend in order to use his monkey to steal a doctor's special enema device, in order to save Larry Diamond's life. Okay. I can accept that. But then, Robbins' has Gwendolyn go insane by following her selfless, well-intentioned act of criminality with a
completely evil of supreme selfishness! Why? So, Gwendolyn's plan was to steal Larry's housemate's two million dollar Van Gough painting, fly to New York, then Amsterdam so Gwen could sell the painting for a million dollars. THEN, Gwen would fly to the Philippines to be hide and be with her grandmother. WHAT??? Where the f*%k did THAT come from? The Gwendolyn Mati that Tom Robbins created, the one who was made star of the show for 3/4 of the novel, simply would not do that! Or would she? I don't know anymore. All I do know is that I now dislike her, and lament the fact that I spent so much time on her story.

No Tom Robbins book is a waste of time. No matter whether I like the novel or not, I always get something good out of it, despite the confusion and frustration. I just wish that "Half Asleep In Frog Pajamas" paid off what it promised, what it held in its grasp, what it did to my hopes and expectations. Oh well. Robbins only has himself to blame, or more to the point: I have only myself to blame. Being a fan of the author's work, I expect the quality of his prose and his storytelling to be always up there with his masterworks "Jitterbug Perfume" and "Still Life With Woodpecker." That said, even if I had never read a Tom Robbins novel, "Half Asleep In Frog Pajamas" would still be a disappointment.

That it's written in the second person makes this book even more of a hilarious accomplishment in cognitive entertainment.

The book was interesting in the way it was organized. I like how it was organized almost like a journal of Gwen's weekend of hell. Robbin's use of sarcasm was humorous and enjoyable.
As for the story-line, reading about Q-Jo and Andre were the more interesting parts. I didn't much care about the stock-broker talk though, even though it was such a major part of the book. Much of the talk about astrology and symbolism became lost on me as well. Although it is probably my own fault for not getting it, I felt like I could have skipped over it and not miss much.
The only real downside to the book was the amount of description he would use. It wasn't even just setting up the atmosphere, but paragraphs and paragraphs of sarcastic metaphors and similes. They were interesting to a point, and then after a while I caught myself just thinking "okay, get on with the rest of the story.