دوستانِ گرانقدر، با وجودِ شناختی که از «افلاطون» به وسیلۀ مطالعه در تاریخ و رویدادهایِ زمانِ او، بدست می آوریم، بدونِ تردید افلاطون موجودی مغرور و مخالفِ دانش و هنر بوده است، و اگر حرفِ درست و مثالِ زیبایی، در این کتاب آمده باشد نیز، از نوشتنِ سخنانِ استادِ بزرگوار « سقراط» بدست آمده است، چراکه « افلاطون»، که با پیشرفتِ دانش و اندیشمندانی چون « دمکریت» مخالف بود و نظریه هایِ علمی مثلِ « هیچ چیز از هیچ حادث نمیشود» و یا نظریۀ « اتمی» دمکریت را شیطانی و مخالفِ دین و مذهب و فسادِ بشر، قلمداد میکرد، نمیتواند دارایِ سخنانِ اندیشمندانه باشد، زیرا در عمل چیزِ دیگر انجام داده بود
بهر حال دوستانِ عزیز، سخنی از این کتاب انتخاب کردم که برایِ درکِ بهترِ شما، آن را به زبانِ ساده و با اندک تغییراتی در زیر نوشتم و به حال و روزِ برخی از مردمِ عرب پرستِ ایران نیز شباهت دارد که از کودکی احکامِ غیرِ اخلاقی و غیر عقلانیِ اسلام را از پدر و مادر به ارث برده و همچون موجوداتِ بیخرد و مقلّد، شعارها و اعمالِ عرب هایِ نادان را تکرار میکنند و از انجام ندادنِ آن اعمال بیم و هراس دارند، انگار هیچ وقت نمی خواهند آگاه شده و از این باتلاقِ عمیق خارج شوند
------------------------------------------------
عزیزانم، تصور کنید غاری وجود دارد که از سوراخِ غار نور به درونِ غار میتابد، در این غار افرادی از زمانِ خردسالی زندانی هستند و دست و پا و گردنِ آنها را با زنجیر بسته اند، طوری که نمیتوانند به اطراف نگاه کنند، و تنها میتوانند دیوارِ روبه‌رویِ خود را مشاهده کنند... در بالا و پشتِ سرِ زندانیان آتشی فروزان است که نورِ درونِ غار از آن تأمین میشود، بینِ زندانیان و آن آتش، راهی وجود دارد و در امتدادِ آن، دیوارِ کوتاهی کشیده اند که بی شباهت به پردۀ خیمه شب بازی نیست
مردم از کنارِ آن دیوار گذر میکنند و انواعِ گوناگونِ اشیاء و مجسمه هایِ انسان و حیوان را با خودشان حمل میکنند، برخی از آن افراد که اشیاء را در دست دارند با یکدیگر صحبت میکنند و بعضی دیگر ساکت هستند
هنگامی که این افراد با اشیاء در دستشان از کنارِ آن دیوارِ موردِ نظر عبور میکنند، سایۀ اشیایی که همراهِ خود دارند به رویِ دیوارِ غار و روبرویِ صورتِ زندانیان بازتاب پیدا میکند و وقتی برخی از آن افرادِ رهگذر با هم صحبت میکنند، زندانیانِ بیچاره تصور میکنند که هر یک از این صداها متعلق به شیئی میباشد که روبرویِ آنها و در رویِ دیوار نمایان شده است
حال اگر برخی از این زندانی ها، آزاد شوند و به دهانۀ غار برسند، به محضِ دیدنِ نورِ خورشید، چشمانشان به دلیلِ عادت نداشتن به روشنایی اذیت میشود و اصلاً نمیتوانند آن اشیایی که قبلاً میدیدند را ببینند، به همین دلیل از ترس سریع برمیگردند به داخلِ غار و باز در همان جهل و نادانی باقی میمانند و همچنان به سایۀ اشیاء نگاه میکنند... ولی در این میان عده ای از آن زندانیانی که رها شده بودند به غار برنمیگردند و آنقدر تحمل میکنند تا چشمانشان به نور عادت میکند و سپس متوجهِ حقیقت شده و میفهمند که تا به حال فقط سایۀ اشیاء را مشاهده میکردند، نه خودِ حقیقیِ آنها را... و صداها نیز متعلق به انسان ها بوده است... درست است که ابتدا ممکن است که دچار سرگردانی شوند، ولی بالاخره با حقیقت روبرو شده و آگاه میگردند
سپس آن افرادِ آگاه شده به غار باز میگردند و حقیقت را برایِ کسانی که در غار هستند بازگو میکنند، ولی آن احمق ها و ترسوهایی که در غار ماندند به آنها میخندند و آنها را مسخره میکنند و میگویند: در بیرونِ غار نور به چشمانِ شما تابیده و چشمانِ شما فاسد شده است، خوب شد ما بیرون از غار نماندیم، وگرنه همچون شما دیوانه میشدیم
در این میان ممکن است کسانی که آگاه شده باشند بخواهند زنجیرِ بقیۀ زندانی ها را باز کنند و آنها را نجات دهند، ولی همان ترسوهایِ احمق و نادان با آنها مبارزه کرده و به اسمِ گناهگار کمر به ریختن خونِ آنها و کشتنِ آن انسانهایِ آگاه شده، میبندند

دوستانِ خردگرا، امیدوارم با بیانِ این مثال جرقه ای در ذهن عده ای زده باشم که به مانندِ کسانی هستند که از بندِ زنجیر رها شده اند، ولی میترسند که از غار و تاریکی و جهالتِ دین و مذهب خارج شوند
<پیروز باشید و ایرانی>

I'm not sure why people read this. For those interested in the history of philosophy it's undoubtedly important. For everyone else... meh. A lot of people comment that Plato deals seriously with all the big issues. Well, he brings them up, but never seriously engages with them.
Maybe the problem is that I'm reading this at 25 after spending a couple years seriously reading philosophy. Maybe Popper inoculated me. I might have felt differently if I started reading The Republic with a less critical eye. I honestly found myself giggling at some of Plato's arguments, due to their specious, and often obviously false nature. Plato's rhetorical style is also laughable.

The format for much of the book is this: a topic is introduced, "rules for allowable art" for example. Next, Plato makes a dishonest but true-on-the-surface argument. Listener agrees wholeheartedly. Plato uses that simple argument to argue for some ridiculous position like actors not being allowed to play bad men or women or children because they might become like bad men, women, or children.

My big criticism is that for most of the book, the listeners do nothing but agree. They are at least interesting in the first book, but by the second have been reduced to a sycophantic chorus.

This is a representative snippet of Plato proving that an unjust person is not clever or good.

“And about knowledge and ignorance in general; see whether
you think that any man who has knowledge ever would wish to
have the choice of saying or doing more than another man who
has knowledge. Would he not rather say or do the same as his
like in the same case?

That, I suppose, can hardly be denied.

And what of the ignorant? would he not desire to have more
than either the knowing or the ignorant?”

His reasoning goes: a knowledgeable man never tries to outdo or be different from another knowledgeable man, and knowledge is good. An unjust man tries to outdo other unjust men, so is not good. There's more to the argument than that, but no one ever challenges this (arguably false) assumption that competition and difference are inherently unwise and ungood. If Plato doesn't bother to think about that, why should I bother to think about Plato. There's a dozen better Greek texts, and a rereading of The Orestia will teach you a lot more about life. If you want to think about justice pick up some Rawls. Seriously, this should have been buried with Sparta.

يحلم أفلاطون بتحقيق المدينة الفاضلة التي تسودها القوانين الصحيحة والمثل العليا .. ويطرح أفكاره في صورة حوار مع معلمه سقراط الذي مثل الشخصية المحورية في الكتاب ..

يبدأ أفلاطون كتابه بتعريف مفهوم العدالة وكيف يمكن تحقيقها لدى الفرد والدولة .. ويرى أنها فضيلة يجب أن تطلب لذاتها وليس للمنافع المترتبة عليها .. ثم قسم أفلاطون المجتمع إلى ثلاث طبقات .. طبقة الحكام وتتميز بالعلم والحكمة .. وطبقة الجيش أو الحراس وتتميز بالقوة والشجاعة .. وطبقة العمال وتتميز بقوة التحمل والقدرة على الإنتاج .. وفي رأيه أن مفهوم العدالة يتحقق عندما يعمل كل شخص في طبقته فلا يتعداها إلى طبقة أخرى .. أي أن يكون الشخص المناسب في المكان المناسب ..

ثم أكد أفلاطون على أهمية التربية السليمة للنشء ، سواء التربية البدنية أو التربية الروحية على تذوق الفن والشعر والموسيقى ..  وعلى مبدأ المساواة بين الرجال والنساء في فرص التعليم والعمل .. ودعا إلى مشاركة المرأة الرجل في الحروب والتدريبات العسكرية بل وفي الحكم أيضا .. أما أغرب آرائه فيما يتعلق بالمرأة فهو وجوب شيوعية النساء والأطفال في طبقة الحراس فلا تكون المرأة زوجة لرجل بعينه ولا الأطفال أبناء لأب بعينه !!

ورأى أفلاطون أن الحكام يجب أن يكونوا فلاسفة .. وأن يتقنوا علوم الحساب والهندسة والفلك .. وأن يتصفوا بالحكمة والشجاعة وقوة الحجة .. ثم عرض أفلاطون أنواع الحكومات وخصائص كل منها وعوامل إنهيارها .. كما تحدث عن حكم الطاغية ومساوئه ..

آراء أفلاطون ، برغم أنها تعود إلى نحو أربعة قرون قبل الميلاد ، وبرغم أن بعضها غريب ومستهجن ، إلا أن أغلبها آراء حكيمة ومتزنة تتفق مع الصالح العام والأخلاق الحميدة وتصلح لتطبيقها والإسترشاد بها في العصور المختلفة ..
.

I almost categorised this as a dystopian novel because while Plato finds his Republic to be ideal, it sounded too much like what Trump intends for Amerikkka. It is an essential read in terms of western philosophy particularly because of the cave analogy and its opposition to the Aristotelian manner of thinking that created the major division in Greek philosophy and continues to underpin politics ever since. In his taking the ideal to be more critical than the real world, Plato creates a model and expects everyone to adhere to it (which is how I see the current american political right where their measuring stick is the Bible) whereas Aristotle was looking at empirical data to derive conclusions and draw up policy (how I see the current american political left but of the Sanders variety rather than the HRC variety). Unfortunately, few have been able to bridge this divide - Kant perhaps, Nietzsche embracing chaos and absolutism...and yet the greatest political philosophers of the 19th and 20th century still come down on one side or the other (see Bloom's The Closing of the American Mind). A critical read in any case for understanding once again how we got to where we are although not necessarily a roadmap to change things - that will have to come out of your critical reading and optimist imagination afterwards.

Die Politeia oder How to Mäßigung?!

1. Komplett ohne Vorwissen, ist es nicht ratsam die Politeia zu lesen.
Ich möchte gerade philosophische Werke möglichst unvoreingenommen entdecken und vermeide es, zuvor zu recherchieren. Das war in Bezug auf die Ideenlehre unklug. Informieren, wer diesbezüglich (wie ich) noch in der Höhle schlummert!
Da ich auf die Politeia aufgrund der Lektüre von Aristipp und einige seiner Zeitgenossen: Roman gestoßen bin, die im letzten Buch Wielands, Gegenstand der Briefe ist, war ich schon leicht im antiken Verständnisuniversum angekommen. Auch das halte ich für das Ergründen der Politeia unerlässlich. Wie waren die antiken gesellschaftlichen Strukturen? Welche Regierungsform wurde präferiert? Welche spezifischen Charakteristika sind zu beobachten? Welches Verhältnis hatte man zur Polis? etc.

2. Sucht Euch ne Übersetzung, die ihr versteht!
Zuerst hab ich es mit der Übersetzung von Karl Prantl versucht, die für mich als "Dummy" zu kompliziert war. Sehr geschwollen und verworren. Keine Chance dem Inhalt zu folgen.
Danach hab ich die Übersetzung des AtheneMedia-Verlages von Andre Hoffmann getestet. Wahrscheinlich ist die so manchem zu einfach und flapsig. Mit 388 Seiten kann es auch durchaus sein, das da etwas gekürzt war? Allerdings hat diese Übersetzung mir einen riesen Spass bereitet, da die teils doch komödiantische Art der Dialoge besonders gut zum Tragen kam.

Die Politeia ist ambivalent - auf sämtlichen Ebenen.
Sie ist:
• sperrig und dröge - frisch und unterhaltsam,
• hilfloser Unsinn - scharfsinnig weitsichtig,
• Grenzziehend, stark Hierachisierend in den Begriffen, nach einem Entweder-Oder-Prinzip und dann wieder völlig schwammig, lose, ungenau. Spielwiese für Interpretationswütige.
• eine Utopie, die in bester Absicht im Sinne von Gut und Gerecht verfasst wurde und furchtbar totalitär daherkommt.

Ein Beispiel für die Ambivalenz:
An sich wird der Altruismus in den Vordergrund gestellt - komplette Selbstaufgabe und das Aufgehen in der Polis. Allerdings finden wir in Buch 6 folgende Stelle zu den Philosophen, in der ganz klar Selbstfürsorge an erster Stelle steht - "hilf zuerst Dir selbst, bevor Du anderen helfen kannst":
"und da er nun sieht, dass er weder dem Staat Noch seinen Freunden nützen würde und bedenkt dass er sein Leben wegwerfen müsste, ohne sich selbst oder anderen etwas Gutes zu tun, schweigt er und geht seinen eigenen Weg. Er gleicht einem Menschen, der sich bei einem Sturm von Staub und Graupel, den der Wind vor sich her treibt, in den Schutz einer Mauer zurückzieht; und da er die übrige Menschheit voller Bosheit sieht, ist er zufrieden, wenn er nur sein eigenes Leben leben und von Bösem oder Unrecht rein sein kann, und in Frieden und gutem Willen mit heiterer Hoffnung abreist. Ja, sagte er, und er wird ein großes Werk vollbracht haben, bevor er abreist.Ein großes Werk ‒ ja, aber nicht das größte, es sei denn, er findet einen Staat, der zu ihm passt; denn in einem Staat, der zu ihm passt, wird er ein größeres Wachstum haben und der Retter seines Landes wie auch seiner selbst sein."

Ein Beispiel für klare Grenzziehung, die danach wieder zu Brei verarbeitet wird:
"Diejenigen die Weisheit und Tugend nicht kennen und immer mit Völlerei und Sinnlichkeit beschäftigt sind, gehen hinunter und wieder hinauf bis zum Mittelmaß, sie gehen nie in die Wahre sinnliche Welt. Ihre Freuden sind mit Schmerzen vermischt, wie könnten sie anders sein. Denn sie sind nur Schatten und Bilder des Wahren und werden durch den Kontrast gefärbt, der sowohl Licht als auch Schatten übertreibt und so pflanzen sie in den Köpfen der Narren wahnsinnige Wünsche von sich selbst ein. Vorher wurde bereits auf Gewürze eigegangen : "Und das Verlangen, das darüber hinaus geht, nach delikateren Speisen oder anderen Genüssen, die man im Allgemeinen loswerden könnte, wenn man sie in der Jugend beherrscht und trainiert, und die dem Körper schaden und der Seele beim Streben nach Weisheit und Tugend schaden, kann man mit Recht als unnötig bezeichnen"
Genießen, lecker Essen = nicht gut, wollen wir nicht!
Und dann folgt dieser Satz: Wer Vergnügungen unter der Leitung und in der Gesellschaft der Vernunft und des Wissens sucht, und den Vergnügungen, die ihnen die Weisheit zeigt, nachgehen und sie gewinnen, auch die wahrsten Vergnügungen in dem höchsten Grad haben werden, der ihnen erreichbar ist, insofern sie der Wahrheit folgen.
Also jetzt doch lecker Essen wenn wenn mich Vernunft und Weisheit begleiten?! Entscheid dich mal!

Die Politeia ist eine Inspirationsquelle des neuen Testamentes. Da ich viele Jahre meines Lebens sehr intensiv mit der Bibel lebte, sind mir Formulierungen en masse im Gedächtnis, weshalb das Lesen der Politeia wie tennisballgroße Einschläge von Hagelkörnern im hintersten Winkel meiner Erinnerung waren.
Ich bin ja schon fast geneigt das neue Testament als Plagiat zu bezeichnen

sometimes spits pure facts, sometimes gives off way too much philosophy-bro energy

See et mingid inimesed ûldse eksisteerisid 2500 aastat tagasi on juba piisavalt haige

بدأت به و أنا متخوفه , بالنسبة لي غالبا" ماتكون مواضيع الفلسفة مملة أو لأكون صادقة تحتاج لتركيز مما يجعلها صعبة الفهم لوهلة , و ماأن بدأت بقراءة الكتاب إلتهمت الصفحات صفحه تلو الأخرى لجمال الشرح و تتابع الأفكار مع وجود قليل من تكرار الأفكار لكن لم يضايقني التكرار اعتبرته تأكيد للمعلومة . من لايحب الفلسفة ولا يعلم من هو أفلاطون و ماهي مدينته الفاضلة يجب عليع قراءة هذا الكتاب

بخصوص العدالة عند أفلاطون في مدينته الفاضلة فهي ( خالية من العدالة )

ظروف نشأة فكرة المدينة الفاضلة
عاش أفلاطون في عصر يسوده التوتر السياسي والعسكري مما أدى لالحاق الضرر بالمجتمع بسبب غياب العدالة وانتشار الديكتاتورية في الدول أنذاك ...وهذا ما جعل فكرة المدينة العادلة تسيطر على أفلاطون فسمى العدالة : الفضيلة الفردية للنفس الإنسانية ... وحاول وضع قواعد لايصال الدولة للمثالية في تحقيق العدالة


طبقات الدولة المثالية لدى أفلاطون
1. طبقة الفلاحين والصناع.. أصحاب الحرف=مرتبطة بفضيلة ضبط النفس
2.طبقة الجند ويمثلها المحاربون.= مرتبطة بالشجاعة
3. طبقة الحكام والفلاسفة.=مرتبطة بالحكمة
أما العدالة فمرتبطة بكل الطبقات بلا استثناء وهي سبب تناغمه وتوازنه


أهم الأفكار
- الفضيلة لا يمكن تعلمها إنما هي فطرية
- الحكومة الحاكمة هي حكومة الفلاسف��
-الفرد هو نموذج مصغر للدولة
- التعليم هو أهم محاور الجمهورية ...وتتعهد الدولة تعليم الأطفال ابتداء من 7 سنين فتعلم الحراس الشجاعة والحكام الفلسفة
- المساواة بين المرأة والرجل
- شيوعية الزواج وغياب فكرة الأسرة مؤسسة اجتماعية -الاباحية الجنسية للمرأة الزواج ولا يهم أصل الولد
-ازالة الفساد من المجتمع خصوصا لدى طبقة الحكام والجنود
- التجنيد الاجباري لكلا الجنسين
-الفن مرفوض رفضا قاطعا :الرسم ،النحت والغناء لأنه يبعد الناس عن الواقع وادراك الحقائق ، اللهم إلا الموسيقى التي تعلم الرجال الحماسة والنساء الرقة
-الدمقراطية ...والطغيان والديكتاتورية سبب فساد الدول فالديمقراطية تجعل الحاكم يتقرب من الشعب من خلال ارضاء شهواتهم وغرائزهم ، أما الديكتاتورية فتكون شهوة الحاكم طاغية على مصلحة المجتمع

الرأي العام في الكتاب
ساعد الكتاب على انقشاع غيوم الغموض عن فكرة المدينة الفاضلة من عقلي لأنني كنت أحمل شذرات تعلمناها في مادة الفلسفة بالمرحلة الثانوية ... لولا الاسهاب والحشو الزائد لكان مرجعا لا يستهان به لفهم فلسفة أفلاطون ... لكننا -نحن العرب- نحب نفخ كتبنا وإن أدى هذا إلى الملل والتخمة

جمهورية أفلاطون
أو باسمها المعروف المدينة الفاضلة
أو حتى باسمها الذي ملأ الشاشة المربعة إيتوبيا

قد يتصور البعض أن المدينة الفاضلة هي مدينة تملؤها الفضائل حيث الإنسان هو الإنسان بكل ما تحمل الإنسانية من معاني ......
غير أن هذا ليس ما قرأته في هذا الكتاب و لأبدأ معكم باختصار ....

يبدأ الكاتب بحلم الفلاسفة في مقدمة بسيطة في مختلف الأزمان و العصور بالمدينة الفاضلة ثم يدخل في عالم أفلاطون، تعريف بسيط ثم علاقته بمعلمه سقراط و تأثير إعدام سقراط بأفلاطون, رحلات أفلاطون في بحثه عن المعرفة. حوارات أفلاطون الشهيرة. و قد رسم الكاتب صزرة أفلاطون كأنه الفيلسوف الأول و الأخير.

في مدخل عام رسم لنا الكاتب صورة جمهورية أفلاطون بصورة بعيدة عن التفاصيل. ثم إلى فكر أفلاطون و أثره في الفلسفة العربية. فنظرة إلى بعض حكمه ثم الى أجزاء من محاوراته. ثم يبدأ الكتاب الحقيقي

يضمن الكاتب في كتابه الأسس التي قامت عليها جمهورية أفلاطون.

ما لاحظته في مدينة أفلاطون الفاضلة

أمها تبنى على ثلاث قوى
قوة العقل للرؤساء
قوة الغضب للجنود
ثم قوة الشهوة للإقتصاد

لاحظت أيضا أن أفلاطون يركز أن من يرئس الجمهورية يجب أن يكون فيلسوفا فمن غيره يعرف الحكمة كما تجب أن تكون

أن أفلاطون يؤمن بمساواة الرجل بالمرأة مطلقا

أفلاطون يؤمن بتوزيع الأعمال حسب الإمكانيات بطريقة إشتراكية شيوعية

أفلاطون يؤمن بالله و يرى استخدام الدين كأداة لتحقيق المدينة الفاضلة كذلك

لكني بحثت عن الفضيلة فلم أجدها
و بحثت عن الإنسان فلم أجده

و بعد البحث عن جمهورية أفلاطون المثالية وجدتها خالية من المثاليات ( ما عذا المثاليات التي يحتاجها الفيلسوف )

و أخيرا المدينة الفاضلة نظرية بحتة حلم بها الكثيرون, عير أن وجودها ضرب من الخيال, لأنها غير ممكنة من الناحية العملية.

افلاطون.. أتعب الذي بعده.

Plato is one of those writers/philosophers who is very hard to comprehend if you haven’t read him before or not interested in Philosophy.

Socrates, his master is a bit mellow in his way of teaching. In this book, Socrates is having a discussion with four others about the different variants that comprise of a 'STATE'. Justice is also one of the main themes in the book as justice provides a parameter of guidance among the people and how they would treat one another.

Though this book is full of interesting themes, however it is at times too much discussed and elaborated upon which makes it a bit demanding and challenging.

Blog | YouTube  | Instagram | Facebook | LinkedIn