This is quintessential Robbins. His metaphors and similes are incredibly distinctive and constantly surprising, and the story itself is pretty satisfying. The book is about an artist and her crude, cowboyish fiancee escaping the rural south for New York city. The plot takes you through the art world, Israel, the apocalypse, an Israeli-Palestinian owned restaurant, the Christian right, and the adventures of a conch shell, a stick, a can of beans, a spoon, and a sock, all anthropomorphic and on a quest to get back to the temple in Jerusalem. There is a lot of interesting stuff mixed in about the history of Judeo-Christian-Muslim theology, using the idea of female divinity as a constant backdrop. I think my only complaint is taht the book is a little long and the story slows down considerably here and there. In my opinion Robbins's style can get a little tiresome if it isn't used in the service of a fast-paced story. Still, it was an enjoyable read.

Ένα εστιατόριο στη Νέα Υόρκη ιδιοκτησίας ενός Εβραίου και ενός Άραβα, ένα υπερδιεγερμένο σεξουαλικά κορίτσι που έχει μετανιώσει για το γάμο της πιο γρήγορα και από τον Γκλέτσο και που το οποίο αναζητά απεγνωσμένα να βρει λίγη έμπνευση για να κυνηγήσει το όνειρό της στη ζωγραφική, την ίδια ώρα που ο ψιλό μαλάκας σύζυγος αποδεικνύεται κρυφό ταλέντο χωρίς καν να προσπαθήσει («άντε γαμήσου παιδάκι» η φάση)!
Ο σουρεαλισμός όμως φτάνει σε άλλα επίπεδα όταν κατά την ανάγνωση, μας συστήθηκαν κάποια έμψυχα αντικείμενα που φιλοσοφούν, έχουν υπαρξιακές ανησυχίες και ταξιδεύουν για να ολοκληρώσουν το πεπρωμένο τους παράλληλα με τους δίποδους χαρακτήρες μας. Τι αντικείμενα ρωτάτε; Ε να, συνηθισμένα μωρέ... Ένα κουτάλι, μία κονσέρβα φασόλια, μία βρωμερή κάλτσα, μία πορφύρα και ένας... δονητής!

Πώς ένα βιβλίο με τέτοιο περιεχόμενο που με δυσκολία αντιλαμβάνεσαι τι διαδραματίζεται στις πρώτες σελίδες (δε καταλαβαίνεις Χριστό), καταλήγει να μη θες να το αφήσεις από τα χέρια σου, αποτελεί ένα συγγραφικό θαύμα. Ένα κοινωνικοπολιτικό βιβλίο που στη μία σελίδα διαβάζεις για μεταλλικές γαλοπούλες και τις σεξουαλικές επιθυμίες της πρωταγωνίστριας και στην επόμενη, ο Ρόμπινς μπορεί να πραγματοποιήσει τη πιο βαθυστόχαστη κριτική στον ανθρώπινο πολιτισμό και τις θρησκείες. Κάπου εκεί φρενάρεις, λες «ώπα, τι έγραψε ο τύπος;», γυρνάς πίσω, το ξανά διαβάζεις, επικροτείς με ένα νεύμα «not bad» αλά Ομπάμα, και συνεχίζεις μέχρι να ανακαλύψεις το επόμενο απόφθεγμα καυστικής κριτικής που θα θελήσεις να αντιγράψεις για το story σου! Και ω φίλε, έχει πολλά τέτοια!

Επίκαιρο, με καυστικό χιούμορ, ευφάνταστους χαρακτήρες (τα αντικείμενα, όχι οι άνθρωποι) και μία YOLO ιστορία!

Μου άνοιξε την όρεξη να διαβάσω και άλλα βιβλία του…

Loved it! Ellen is the most interesting female Tom Robbins character I've encountered so far. Refreshingly, this book lacks Robbins' usual relentless vaginal metaphors.

“We’re making it up.”

Who? What?

“Us. All of us. It. All of it. The world, the universe, life, reality. Especially reality.”

We’re making it up?

“We make it up. We made it up. We shall make it up. We have been making it up. I make it up. You make it up. He, she, it makes it up.”

disappointed. this book was written in an obvious attempt for a liberal to get his wings. "an arab and a jew open a restaurant across from the united nations..." too much hype about this one, wherein robbins tries to be a wise leader towards humanist light. instead, he ends up fabricating and confusing a lot of historical fact, and badly writing a female character. ellen cherry thinks men's thoughts, and among a cast that includes inanimate characters like can-o-beans, spoon, dirty sock, conch shell, and painted stick, it's
the regular ol' female that is the hardest to believe in. towards the end you get the feeling that robbins has written himself into a corner, and by the time buddy winklers plot is stifled by the vice president and he walks into the cafÈ, robbins has to shoot his way out.

the dance of the seven veils needs to include the dropping of badly devised plots, which robbins didn't think of doing when he set out to build a story around the pillars of leftist thought. if not for the awesome metaphors, for the interesting can-o-beans, and for the fact that im a far lefty myself, i would've stopped reading-- and as far as novels go-- that's a bad thing. i heard that half asleep in frog pajamas is better, but it'll have to wait, skinny legs and all.