برای خوندن جلد چهارم و پنجم واقعاً احتیاج به استراحت دارم، مغزم کاملاً در مقابل کتاب داره مقاومت می‌کنه.
افت محسوسی هم حس میکنم، داگلاس آدامز هم به جفنگ افتاده یا نه؟ در جلدهای بعدی خواهیم دید.

حالا که داریم راجع به سوال نهایی فکر میکنیم، چرا این احتمال رو در نظر نگیریم که اصلا سوال نهایی وجود واقعی نداره؟ همه‌مون سرکاریم مونامی.
زندگی شبیه چیه؟ جوابی که بهش میدی فقط جهان بینی تو رو نشون نمیده ،بلکه صریحا روی بقیه ثانیه ها و صدم ثانیه‌های زندگیت هم تاثیر میذاره و اونو میسازه. تو میگی زندگی مثل یه پارک تفریحیه و میخوای هم از تونل وحشتش لذت ببری و هم پارک آبی‌ش. اون میگه زندگی مثل تبعید شدن به باغ عدنه و انسان مگنوم اوپس، که باید دل خالق رو بدست بیاره تا دوباره به جایگاه آسمانیش برگرده.
از نظر منم زندگی یه درامای انسانی از رنج ابدی و بدبختی، عشق، هوس، جنون و سرکشیه که توسط یک نمایشنامه نویس گیج نوشته شده و روی یک صحنه عظیم پر از هرج و مرج داره اجرا میشه.
بازیگرا اونقدر بی‌اهمیت ان که فراموش و رها شدن. کاملا رها شده ،از یاد رفته. هیچکس این دراما رو تماشا نمیکنه، این نمایش برای هیچ موجودی توی کائنات ذره ای اهمیت یا جذابیت نداره. شاید هم اونها بارها و بارها با سفینه هاشون از کنار این پلات رد شدن و نیم نگاهی ام بهش انداختن ،اما با خودشون گفتن این موجودات زشت دوپا و یک سر خیلی احمق بنظر میان، بعیده اونقدر بهره هوشی داشته باشن که بتونن سرمونو گرم کنن، پس گاز بده زودتر به پارتی برسیم.
نمایشنامه نویس هم توی همون پارتی انقدر نوشیده که یگوشه لایعقل افتاده.هرکی رد میشه یه تیپا بهش میزنه.

این ایده‌ای که گفتم منو به غایت خشمگین و عصبی میکنه، جوری که مجبورم سرمو توی بالشت فرو کنم فریاد بزنم و مشت بکوبم تا مغزم مثل نارنجک منفجر نشه. من میخوام غم من، رنج من، خشم من توی تمام جهان منعکس بشه. اونقدر بزرگ هست که بخوام تمام موجودات کائنات براش مویه کنن. من میخوام مرگ اونها برای دقیقه‌ای هم که شده مهمترین مسله جهان باشه. اما واقعیت اینه که این رنج هرچقدر هم حقیقی باشه یا حداقل من فکر کنم حقیقیه، توی جهان هیچکسی انعکاس نداره. این خیلی خیلی ترسناکه. من برای نمایشنامه نویس اهمیتی ندارم . تو هم نداری. ما همونقدر مهمیم که جلبک کف رودخونه. حتی مطمعن نیستم جلبک مهمتره یا نه.
آرزو میکنم همه تون توی این وحشت با من شریک باشید و عذاب بکشید.
_______________
خوشبخت‌ترین موجودات کیهان از نظر من ساکنان سیاره کریکیت‌ان. اون مردم دراز رنگ پریده‌ی رمانتیک که علی‌رغم قیافه‌های افسرده و نگاههای رو به پایین، آوازهای شاد میخونن و به هیچی فکر نمیکنن یا نمیکردن.
سیاره کریکیت تا ابد تو یه حباب محبوسه که زمان و زندگی در اون بی‌نهایت آهسته می‌گذره. همه اشعه‌های نورِ دور و بر این حباب منحرف می‌شن تا حباب و سیاره داخل اون از چشم‌ها پنهان بمونن و هیچکی نتونه وارد اون‌ها بشه. امکان فرار از این حباب وجود نداره، مگر این‌که کسی از بیرون قفل اون رو باز کنه.
وقتی که بقیه جهان و کائنات به پایان نهاییِ خود می‌رسن و تمامِ عالم نفس‌های آخر خودش رو می‌کشه (البته این ایده مربوط به زمانی بود که مردم هنوز نمی‌دونستند که پایان جهان فقط یه بیزنس رستوران‌داریه) و زندگی و ماده برای همیشه از بین می‌ره، سیاره کریکیت و خورشید اون از حباب زمانی بیرون می‌ان و خوشحال از وجود نداشتن هیچ‌چیز دیگه‌ای غیر از کریکیت به زندگی مطلوب‌شون ادامه می‌دن.
کلید قفل این حباب روی یه سیارک کار گذاشته شده که در مداری بزرگ‌ دور حباب می‌چرخه. کلید سمبل کهکشانه: دروازه ویکیت.
اگه می خوایید بدونید این مونگولا چجوری از حبابشون بیرون میان و قراره چه بلائی سر کل کیهان بیارن، بهتره خودتون کتابو بخونید .
_________
نه به بدی جلد یک بود و نه به خوبی جلد دو. اما ناامیدم نکرد...

Band 3 der vierbändigen Trilogie in fünf Teilen 'Per Anhalter durch die Galaxis' gibt ein ähnlich rasantes Tempo vor, wie die Vorgänger. Arthur Dent, eine der passivsten Figuren in der Literaturgeschichte, will eigentlich nur seine Ruhe, aber leider ist 1) seine Zuhause (der gesamte Planet) gesprengt worden und die Rückkehr ist damit so ziemlich unmöglich und 2) gerät er zufällig von einer absurden Situation in die nächste, dieses Mal sind es Krikkit-Kriege, die wieder auszubrechen drohen.

Wer jetzt an Cricket denken musste, hat genau richtig gedacht. Bei den Briten hat sich die tiefsitzende kollektive Erinnerung an diesen intergalaktischen Völkermord in Form einer Sportart manifestiert, die der Rest der Galaxis als furchtbar langweilig betrachtet. Das nimmt den mordenden Krikkit-Robotern aber nichts von ihrer kalten Bosheit, im Gegenteil, für mich machte diese bizarre Verbindung diesen Teil der Geschichte noch einmal besonders trostlos.

Adams schafft es, trotz scheinbaren Chaos', obwohl man glauben könnte, er schreibe nach der Devise 'anything goes', trotzdem logisches Storytelling zu betreiben. Ein Exkurs über eine kriegerische Daseinsform, sie zum Stressabbau auf unschuldige Kartoffelsäcke eindrischt? Äußerst plotrelevant und alles andere als langweilig. Und obwohl ich die Geschichte teilweise bedrückend empfand, hat Adams am Ende doch nicht die Hoffnung aufgegeben. Der Schrecken hat auch ein Ende, zumindest ein vorläufiges.
Zwei weitere Bände hat er schließlich noch geschrieben. Ein sechster wurde von einem Kollegen aus Notizen zusammengezimmert.

Wow! Such a long time since I read this. While I probably didn't appreciate it as much this time as my teenage mind did, there were still some giggle & snort moments. "Eddies in the space-time continuum" "And this is his sofa, is it?" If anyone needed a good insulting, it's the completely befuddled Arthur. What? Destruction of the universe averted for the time being.

در جلد سوم داستان به نوعی تریلر ِ ملو تبدیل می‌شود.
ربات‌ها و سفینه‌های مردم سیاره‌ی کریکت به دنبال نابودی کل کهکشان هستند. و آرتور و دوستانش گاهی سعی می‌کنند جهان را نجات دهند و گاهی هم از این ماموریت فرار می‌کنند.

نکته‌ای که با خواندن این جلد از کتاب متوجه می‌شوید، این است که فصل‌هایی که گمان می‌کردید هیچ ربطی به داستان اصلی ندارند و گریزهای نویسنده هستند در جلد سوم وارد داستان می‌شوند و بستر ماجراهای مهم کتاب هستند. این گریزهای به نظر بی‌ربط در این جلد از کتاب بیشتر از بقیه‌ی جلدهاست.

کتاب همچنان طنز طعنه آمیز خودش را حفظ کرده‌ست و با خواندن کتاب متوجه می‌شوید که هیچ موضوعی نیست که در حیات اجتماعی انسان وجود داشته باشد و داگلاس آدامز آن را به سخره نگرفته باشد. از رفتار تاریخی بشر گرفته تا موضوع سانسور کتاب [که برای این یک قلم، فصل به گونه‌ای متفاوت تغییر داده‌شده‌است که در نسخه‌های مربوط به آمریکا وجود داره و به کتاب ضمیمه شده‌ست.] .

جلد سوم به اندازه‌ی جلد دوم «غافلگیرکننده‌» نیست ولی طنز قوی‌تری دارد. و در کل از جمله کتاب‌هایی‌‌ست که «باید» خواند.


× می‌خواهم مثل آرتور کمی به خودم استراحت بدهم [نه در سیاره‌ی کریکت البته.] و بعد بروم سراغ جلد چهارم (خداحافظ برای همیشه و ممنون برای اون همه ماهی.)

2.5★

I've just read the most extraordinary thing. In the US version of the third novel of The Hitchhiker's Guide to the Galaxy, Life, the Universe and Everything, the word 'Belgium' is used to replace the word "fuck" which was in the British publication.

Apparently Douglas Adams' American publishers thought that some of the language in the book was too crude for Americans and asked him to take out the words 'fuck', 'asshole' and 'shit'. Adams' replaced asshole with kneebiter, shit with swut and fuck with Belgium! Sheer genius.

American publishers are pussies.

But you can kind of understand why when every now and again in the Feedback group someone whines that books need to be rated for language (not to mention amount of sex and violence) and there are groups devoted to letting people know if words that might upset their members are used. I remember one review where the woman said she went through the book and used a black marker on every single curse word. I hope it wasn't a library book.

But still, using Belgium, that was a low blow.

Barking mad and made me chuckle

"Evren tedirgin edici büyüklükte bir yerdir ve pek çok kişi sakin bir hayat uğruna bu gerçeği görmezden gelmeye meyillidir."

İlk kitaplar kadar iyi değil. Seriye devam eder miyim bilmiyorum...

this is the last book in the series that I really enjoyed and I almost wish Douglas Adams would have called it quits here. The book gives us the chance to laugh at ourselves in going back to prehistoric earth and Adams alternate view of how we ended up the creatures we are, that was extremely clever.

But Krikkit was the best part, this story was amazing and I can't help but wonder if Adams religous views are at work here. A group of people that just can't accept the idea that there might be another group of people besides them in the universe, and the only way they can deal with it is to kill anyone who is not them.

But the time paradox starts to become a real problem at this point and utterly undoes the series from here out, and the fact that the cast of characters spends most of their time split apart and that is not as much fun. Also, the characters flaws have become exagerrated by this time and the things that made them interesting characters but people you wouldn't want to know, has now made all of them a little annoying.

Finally, the answer to why the bowl of petunias thought, "Oh no, not again."

I probably won't continue with this series. I liked the first two, was a little annoyed with the chaotic plot, but at this point I am not even enjoying it anymore. I also don't like the characters ( except Marin, he's still great)