3,5⭐️
Sono contenta di aver letto qualcosa di Tolstoj! La morte di Ivan Il’ic è un bel racconto, molto filosofia e introspettivo. Ne riconosco il valore morale ma non sono riuscita a farlo mio, forse devo aspettare ancora un po’ di anni per comprendere a pieno il vero significato e immedesimarmi. Ottima, secondo me, questa nuova traduzione

لا شك أن تولستوي يعالج صراعاته النفسية من خلال الكتابة، فهي الكفيلة بإعادت التوازن لنفسه ولو مؤقتاً
والمتتبع لحياة تولستوي سوف يدرك بسهولة بأن هذة القصص تتحدث عنه
ف روح تولستوي الهائمة المليئة بالإيمان تاره والشك تاره أخرى لا تزال حاضرة في جميع القصص

Tolstoj är naturligtvis en gudabenådad berättare, man sugs in i historierna, människoöden i mängd. Denna samling noveller av olika längd har tema 'döden', och vill poängtera Tolstojs 'besatthet' med döden. Hur som, väcker Tolstojs gestaltningskraft både önskan att läsa och obehag. Novellerna spänner från krigserfarenheter 1853, fram till 1905 - det misslyckade revolutionsåret.

Pengar och makt korrumperar. I titelnovellen från 1882, står om Ivan Ilyich far att han tillhörde de statstjänstemän vars karriär gör att de inte kan 'sparkas' på grund av status och trogen tjänst, "... so they end up being given wholly false and fictitious jobs to do for which they receive salaries that are anything but fictitious (...) and this enables them to live on to a ripe old age."

Till skillnad från bönder och enkelt folk, som slet för småpengar och dog i unga år. De tidiga novellerna kritiserar den omedvetna, materialistiska godsägarklassen. Och inte minst inställningen till krig, att en naiv tro på hjältedåd, som bara leder till förtidig död. De som överlever är de som ser kriget som ett rent jobb. Krig och erövring som en obegriplig materiell sjukdom. Ivan Ilyich tror sig leva rättfärdigt, men inser inte att hans materiella ytlighet, utan värme och kärlek, gör hans liv meningslöst, tills det börjar växa till en böld inom honom, som blir allt större, ju mer han fokuserar på den. Livets meningslöshet, utan äkta kärlek och omtanke. Ivan som domare har försökt döma brott efter bokstavsregler. Till slut står han själv anklagad till döden av sjukdomen, den inre tomheten som biter allt aggressivare,

Samlingen avslutas med två noveller från tidigt 1900-tal, den korta 'After the Ball' (1903), som verkligen visar på dubbelmoralen inom en och samma person, den grånade patriarken som dansar en sentimental vals med sin undersköna dotter, och sedan går till tjänst i gryningen och ser till att låta piska en 'desertör' till döds. Här hårdnar verkligen samhällskritiken. Avskyn inför detta får berättaren att helt tappa sina känslor för den sköna dottern.

Och sist långnovellen 'The Forged Coupon', med sina kaosartade ringar på vattnet, från det 'lilla enkla bedrägeriet', skolpojken som med en '1:a' ökar checkens värde från 2 rubler till 12, och hur detta påverkar den ene efter den andra, till allt grövre brott, när de ska freda sitt eget skinn. Novellen, skriven 1905, tycks visa oss en allmänt korrumperad samhällsmoral, redo för revolution. 1905 var också året för det första försöket till revolution, när ryssarna gick man ur huse för att vädja till 'lillefar' tsaren, vädjade om bröd till de svältande. Men motades bort med våld. Kanske låg denna alltför nära i tiden, och att det är därför den inte trycktes förrän 1912, två år efter Tolstojs död.

I novellen är det en nådesansökan som sänds till tsaren, nåd till massmördaren som omvänts till Kristus icke-våld. Tsaren lider som alla andra av en inre strid mellan sin plikt som förlåtande medmänniska, och sin officiella plikt som tsar, och det är inte Kristus som vinner. Del två av denna novell visar tydligt på Tolstojs tro på andlig omvändelse, som lösning. Att han hoppades på att den skulle sprida sig som ringar på vattnet, lika väl som eländet hade spritt sig. Hur än rätt han hade, så riskerar denna lösning att stå lite för nära 'falsk rättfärdighet', att fortsätta tro på dualiteten rätt/fel, och ändå inte riktigt tagit till sig medmänsklig kärlek på djupet. Vilket gör att novellen kan läsas som en moral-kaka.

Det är svåra filosofiska frågor det här. Om man inte kan släppa hjärnans eviga dividerandet, och bara ta till sig medmänskligheten, med likhet för alla.

به نام او
‌
تنهاییِ دمِ مرگ

برای خودم هم تعجب‌آور است.
کتابی را چهار بار بخوانی و باز با خود بگویی که باید برای یکبار دیگر هم که شد��، آن را بخوانم.
حکایتِ من و داستانِ بلند و بلندمرتبه مرگ ایوان ایلیچ نوشته لف تالستوی کبیر چنین است.

آخرین جمله‌ای که "ایوان ایلیچ" -یا بهتر است بگوییم روح او- بر زبان می‌آورد، این است:
"مرگ تمام شد، دیگر مرگی وجود ندارد"
و این یک جمله چکیده هر آن چیزی‌ست که تالستوی را بر آن داشته تا این داستان را بنویسد.
مرگ ایوان ایلیچ داستان مرگِ ایوان ایلیچ نیست بلکه داستان زندگی اوست، اویی که در آستانه مرگی ناگهانی و گریزناپذیر قرار گرفته است.

ایوان ایلیچ در اوج قدرت و موفقیت با مرگ –این حقیقت انکارناپذیر- روبرو می‌شود، او یکی از مقامات بلندپایه دادگستری است و در آستانه ورود به طبقه اجتماعی بالاتر قرار دارد. او سالها بی‌وقفه تلاش کرده تا به این جایگاه برسد و حال وقت آن رسیده که از ثمره این سالها را بچشد، و اما مرگ به ناگاه سر می‌رسد. داستان شروع بیماری او تمثیلی از زندگیش است، او برای نصب پرده اتاق پذیرایی خانه جدید مجللش از نردبان بالا می‌رود، به ناگاه از آن سقوط کرده و از ناحیه پهلو درد شدیدی را احساس می‌کند، دردی که درمان نمی‌شود و تا مرگ همراه اوست.

تالستوی در این داستان ما را از مرگ نمی‌ترساند هنر او این است که به این مقوله مهم از این زاویه تکراری نگاه نمی‌کند او ما را از به ناگاه رسیدن مرگ می‌ترساند او ما را از زندگی کردن در زیر سایه مرگ می‌ترساند. تمام انسانها هرچند که می‌دانند مرگ سرنوشت محتوم آدمی‌ست ولی به آن باور ندارند و وقتی که خبر درگذشت دیگران را می‌شنوند، به مانند اطرافیان ایوان ایلیچ، در دل خود خوشحالند که مرگ به سراغ دیگری آمده نه آنها.

ولی این تنها هنر تالستوی در این داستان نیست. او به شکل بی‌رحمانه‌ای شخصیت اولش را در آستانه مرگ، تنها رها می‌کند. مردی که تمام کوششهایش در زندگی در جهت ارتقای وضعیت خانواده‌اش بوده حال در دوران بیماریِ سخت خود وبال آنهاست:
«این مطلب بیش از همه ایوان ایلیچ را شکنجه می‌داد. می‌دید که اهل خانه –مخصوصاً همسر و دخترش که دائماً در سفر بودند- هیچ چیز را درک نمی‌کنند، از اندوه و افسردگی و بهانه‌جوئی او ملول و کسل می‌شوند، مثل اینکه او را مقصر وضع ملالت‌بار و اندوهناک خانه می‌دانند»
باری «ایوان ایلیچ ایوان ایلیچ روزهایِ آخر عمر خود را در آن شهر پرجمعیت و در میان افراد خانواده و دوستان و آشنایان بی‌شمارش تنها به سر می‌برد.»

ولادیمیر ناباکف –داستان‌نویس و منتقد مشهور روس- معتقد است که تالستوی در هنگام توصیف اندیشه یا موضوعی که می‌خواهد مطرح کند آنقدر با تأنی و تکرار به حواشی پیرامونی آن مطلب می‌پردازد که آن را در ذهن مخاطب جا انداخته و او را با خود همراه می‌کند و اصطلاحاً سیبِ مطلب را پوست می‌کند.
و او در مرگ ایوان ایلیچ به واقع همین کار را می‌کند جزئیاتِ فراوانِ این داستانِ نه چندان بلند نه تنها زائد نیست بلکه در خدمت مفهومِ غایی مورد نظر تالستویِ است و به همین خاطر ملال آور نیست. او به مانند دیگر نویسندگان کلاسیک توصیف نمی‌کند که استاد توصیفگری و تصویرسازی به حساب بیاید بلکه از حواشی می‌گوید و آنقدر می‌گوید که مخاطب را به متن رهنمون سازد تمام داستانهای بلند او دارای چنین ویژگی‌ست و مرگ ایوان ایلیچ گل سرسبد آنهاست.

من این داستان را چهار بار خوانده‌ام اول بار با ترجمه صالحرحسینی که هم به دلیل ترجمه نه چندان خوب و هم به دلیل کم‌سن و سال بودن خودم چندان از آن نفهمیدم پس از آن با ترجمه سروش حبیبی قدر و قیمت این شاهکار به دستم آمد و در آخر با خواندن ترجمه حمیدرضا آتش‌برآب شیفته آن شدم. و حال با ترجمه کاظم انصاری . و با احترام به آن عزیزان این ترجمه بیشتر از ترجمه‌های دیگر به دلم نشست. متاسفانه این ترجمه در بازار موجود نیست و امیدوارم انتشارت جامی هرچه زودتر آن را تجدید چاپ کند.

سونات کرویتسر:
داستان اول این کتاب بود که تقریبا اصلا برای من کشش و جذابیت نداشت تا چند صفحه آخر.
به طور کلی درمورد زندگی زناشویی و مسائل مربوط به اون توجامعه نسل قبل روسیه بود که تا حدود زیادی نزدیک بود به اوضاع فعلی جامعه ما ولی با این وجود بازهم برام جذاب نبود.
بحث شخصیت اصلی داستان،یعنی پیرمردی که زنشو کشته بود،این بود که درواقع کشش‌ مردهای به معنای واقعی هرزه اون زمان به ازدواج فقط در اینه که فکر میکنند باید برای اینکه خوشبخت و مقبول به نظر بیان باید با زن زیبایی که خانواده مناسبی هم داره ازدواج کنن و البته که ملاکشون برای انتخاب صرفا کشش جنسیه وبه همین خاطر تو طول زندگی مشترک با اون زن بارها رنج بارداری و زایمان رو بهش تحمیل میکنن.
کلا این قسمت کتاب برام اصلا دوست داشتنی یا جذاب نبود.

مرگ ایوان ایلیچ:
راستش انقدر کسی که کتابو بهم داد ازین بخش تعریف کرده بود که واقعا توقع یه شگفتی بزرگو داشتم؛
و البته شگفت زده هم شدم،بس که برام معمولی بود!
اخرای داستان و نجواهای ایوان ایلیچ باز یکم بهتر بود ولی انقد کل داستان هیچی نداشت که حتی نمیدونم چی بنویسم براش!

داستان باباسرگئی:
از دوتاداستان قبلی برام جذاب تر بود؛شاید به خاطر اینکه کوتاهتر بود:)))
داستان شهوت پرستی و غرور وفرار ازاونها
دوستش داشتم

درکل این کتاب برای من چیز خاصی نداشت.کلا فکر کنم با نویسنده های روس و خصوصا تولستوی نمیتونم ارتباط برقرار کنم،دقیقا اتفاقی که سر آناکارنینا هم برام افتاد.
به هیچوجه به هیچکس نمیتونم پیشنهاد کنم که بخونتش.بیش از اندازه معمولی بود

به نظرم حس درد کشیدن و انتظار برای مرگ رو خیلی خوب تشریح کرده بود ، اینکه هممون حس میکنیم مرگ برای بقیه اس نه ما
این بقیه آدمان که میمیرن نه ما .... هیچ کدوممون تا وقتی مرگ واقعا سراغمون نیاد عمیقا باور نمی کنیم که ماهم باید بمیریم
وقتی تموم شد آرزو کردم کاش علت مرگم بیماری نباشه ، دوس ندارم درد بکشم و بمیرم :(
واقعا مرگ غیر منتظره و تصادفی رو ترجیح میدم

Tolstoy has (in my opinion) an unmatched ability to distract or lull a reader into these seemingly straightforward stories, all the while planting these universal observations throughout for us to find (or not) ourselves.

Excelente novela corta de Tolstóy. Maestro del lenguaje (las descripciones, el estilo indirecto libre, la caracterización de personajes, qué maravilla) y de la ambientación realista, se pone en la piel de un hombre burgués con una vida más bien vacía desde que descubre que está enfermo hasta los últimos días de su vida. Un clásico en el sentido más completo de la palabra. Muy recomendado.

“Resta solo, colla coscienza che la sua vita è avvelenata e avvelena quella degli altri, e che questo veleno non cede, ma anzi sempre più penetra tutto il suo essere.”

“E vivere così, solo, sull’orlo del precipizio, senza nessuno che potesse capirlo e compatirlo.”

Shockingly not-good. Tolstoy's shorter works suffer from the utter lack of subtlety and nuance that make W&P and AK so memorable and beautiful. Indeed: most of the stories collected here are so severe and preachy that the reader might be excused for thinking he'd happened into some sort of bizarre seminary lecture. Wealthy and noble characters "fall" and get spiritual repeatedly. That's the dominating theme. People are oversexed and should abstain. Fiction should be artless and message-ful, one of Tolstoy's personal dilemmas with his writing.
A few shine" "Master and Man" is great. "Alyosha the Pot" is great. "Father Sergius" is the best out of the preachy lot. The others fall flat.

Ivan Ilyich had been a colleague of the assembled gentlemen, and they had all liked him. He had been ill for several weeks; it had been said that his illness was incurable. His post had been kept open for him, but there was an understanding that, in case of his death, Alexeev might be named to his post, and to Alexeev’s post either Vinnikov or Shtabel. So that, on hearing of Ivan Ilyich’s death, the first thought of each of the gentlemen assembled in the office was of what this death might mean in terms of transfers or promotions of the members themselves or of their acquaintances.

In the preface, one of the translators, Richard Pevear, reveals that Tolstoy described his own narrative technique for Hadji Murat as like a peep show. "Behind the glass now one thing shows itself, now another." I might think of this collection the same way. First an adventure story in the Caucasus, then a discomfiting story about death, then an unfinished draft, and so on. On the one hand, this work from the last thirty years of his life is full of his moralizing and his longing for salvation. And on the other, his uncanny eye for sensory detail and brilliant characterization.

For example, take the Kreutzer Sonata, where a psychotic man in a jealous rage murders his wife when she is caught with another man. He kills her, thinks of chasing the man who cuckolded him, and decides against it because he doesn't have his shoes on and he'd look ridiculous. He thinks nothing of the murder, but avoids humiliation and being a target of ridicule that strongly.

But like any collection of short stories or essays, they are uneven. The Death of Ivan Ilyich is truly memorable. Others are unfinished drafts, put aside, forgotten, or abandoned. Still others are simple fables, where the moral message overwhelms whatever detail he remembers to include. But this is still worth a read. The translation works, although I cannot judge if it is at all faithful to the original Russian.

My introduction to Tolstoy was for a book group specifically reading Ivan Ilych, but I consumed the other short stories in this collection as well. Tolstoy’s obsession with death prevails throughout, but it was never too dark to appreciate the literary value. I know that I will seek out more of his works on my own.

I have the impression that the multitude of characters in War and Peace are previewed nicely in A Forged Coupon, a chain-of-events story that leads to suffering and redemption. Polikushka may be the most tragic of these tales, as we are told Ivan’s fate in the title and first paragraph, but all of the stories focus on unnecessary deaths and torments.

The language, characters, and scenic details are beautiful, and a non-Russian-speaker can only wonder how much more is lost in translation. This made me want to dive right in to one of Tolstoy’s best-known, behemoth novels, but I know that time commitment must wait for now.

I will find him again soon!