Nisam mogao. jednostavno nisam. život je prekratak za ovako nešto.
Počeo sam čitati knjigu ne znajući o njoj ništa osim naslova. očekivao sam nešto putovanja, nešto filozofiranja i nešto humora (s ovakvim naslovom, tko ne bi?)
Nešto putovanja ima. Filozofiranja-majko moja mila, to pas s maslom ne bi pojeo, na 39% zavrtjelo mi se u glavi i počeo sam pogledavati aku bušilicu pokraj police razmišljajući da li da si probušim glavu na jednom ili na dva mjesta. Nije to za mene.
humoru, dakako, ni traga. ako išta, ova knjiga je suprotno od smiješnog.
ostavit ću dvojku zobg opisa putovanja, ali to je to. neka hvala. idem gledati travu kako raste, to će vrijeme biti bolje utrošeno.

Το "Ζεν και η τέχνη…" είχε δημιουργήσει έναν σχετικό θόρυβο κατά την κυκλοφορία του (ο Μέγας Steiner είχε αφιερώσει άρθρο του στο New Yorker) -όχι όμως στη χώρα μας-, δεδομένου πως συνδύαζε το ελευθεριακό πνεύμα των 70's με τον στιβαρά αρθρωμένο φιλοσοφικό λόγο, στο πλαίσιο πάντα της μυθιστορηματικής μορφής.
Ας ξεκαθαρίσω εξαρχής πως δεν πρόκειται για τη φιλοσοφική εκδοχή τού "Στον Δρόμο" (Τ. Κέρουακ), αν και η έννοια της περιήγησης, της απόδρασης από το πνιγηρό περιβάλλον του άστεως αποτελεί κοινή αφετηρία των δύο έργων. Ενώ όμως στον Κέρουακ η περιήγηση αποτελεί αυτοσκοπό και οι ήρωές του αυτό-αναφλέγονται "κάνοντας κύκλους μέσα στη νύχτα", ο ήρωας του Pirsig διαθέτει αυστηρά δομημένη φιλοσοφική σκέψη και σκοπό, τουλάχιστον εκ πρώτης. Και αυτό, διότι σταδιακά ο αναγνώστης κατανοεί πως εκεί κάπου καιροφυλακτεί ο άλλος του εαυτός -αποκύημα της ψυχικής του ασθένειας-, ο οποίος αναλαμβάνει τακτικά τα "ηνία" της διήγησης.
Αναλύσεις περί Ποιότητας, σκέψεις για τον Καντ, τον Αριστοτέλη, τον Πλάτωνα, τα Ζεν και Ντάρμα, εναλλάσσονται με μηχανολογικά ζητήματα, καθώς το ταξίδι του πνεύματος (παρ)ακολουθεί το πραγματικό ταξίδι μύησης/ κάθαρσης του πατέρα-γιου προς αναζήτηση της Αλήθειας.
Και εκεί ακριβώς έγκειται και η τραγικότητα του ήρωα. Γιατί για το πρόβατο, Αλήθεια είναι πάντα και μόνο εκείνη του Βοσκού. Και εάν αφήσεις το πρόβατο -έστω και για λίγο- ελεύθερο σε μια βουνοκορφή ή αν τυχαία οδηγηθεί εκεί, η αγωνία θα το κατακλύσει και οι οιμωγές του θα πάψουν μόνο όταν καταφτάσει ο Βοσκός… ή ο λύκος. Και το τίμημα, σε κάθε περίπτωση, είναι πάντοτε δυσβάστακτο.

Published in 1974, this book involves a journey across country from Minnesota to California by motorcycle, where the participants learn something about life and self. It is focused on the relationship between a father and son, the nature of quality, and philosophy. It is narrated by the unnamed father, who refers to himself in his past as Phaedrus. Phaedrus had been hospitalized for mental illness and his former self is often portrayed as a danger to his current self. As the story opens, the narrator and eleven-year-old son, Chris, team up with friends, John and Sylvia, taking backroads and camping out. As they travel the narrator inserts philosophical discourses, which he calls “Chautauquas.”

There is a lot of information to unpack in this novel. Rather than write a lengthy review, I will summarize my impressions. There are two primary approaches to life – one is scientific, or “rational,” and the other is intuitive, or “romantic.” A balance between the two approaches will lead to a feeling of well-being in life, and the concept of quality can become a bridge between them. The struggles in reconciling the two approaches are exemplified in the narrator’s efforts to merge his current and past (as Phaedrus) into one presence.

It is all very intellectual and requires focused concentration. I liked parts of it, but it goes pretty far afield on occasion. It did not quite gel for me into a cohesive story, but I am glad to have finally read this 20th century classic.