I viaggi di Gulliver, libro più famoso di Jonathan Swift racconta, come si evince dal libro, quattro viaggi in quattro paesi diversi del medico chirurgo Lemuel Gulliver.
Questo romanzo è scritto sotto forma di diario in cui il narratore racconta ciò che gli accade durante i suoi mirabolanti viaggi ricchi di avventure e sventure.
L'autore in questo caso si spaccia per editore a cui viene affidato il compito di pubblicare codesto libro scritto per mano di Gulliver di cui afferma essere parente.
Ogni viaggio è condotto a esprimere disprezzo verso la società inglese e man mano che il libro prosegue questo sentimento diventa sempre più evidente.
I primi due viaggi si basano su diverse prospettive e sui contrari, infatti, Gulliver a Lilliput si trova a essere un gigante tra i piccolissimi e meschini lillipuziani; mentre a Brobdingnag si trova a "vestire" i panni dei lillipuziani tra i giganteschi abitanti di Brobdingnag. Il dualismo che l'autore crea in questi primi due viaggi è affascinante.
Il terzo viaggio è quello che mi è piaciuto di meno in quanto l'ho trovato assai confusionario anche se presenta una critica tagliente nei confronti della Royal Society.
L'ultimo viaggio è veramente spettacolare, un mondo utopico governato dai cavalli e in cui l'uomo (anche se io ritengo essere una scimmia antropomorfa in quanto ha diverse fattezze dall'uomo moderno) è solo una bestia selvaggia che obbedisce solo ai vizi di Natura.
Swift mette in atto con questo romanzo una satira senza precedenti nei confronti di ogni cosa, comincia con la religione parlando dello scisma della Chiesa Anglicana messo in atto da Enrico VIII e continua nei confronti della politica, della società, della scienza e nei confronti dell'umanità in sé arrivando a disprezzare tutti gli Yahoo (o almeno questo è ciò che l'autore fa provare a Gulliver).
Altro fatto interessante di questo romanzo è presentato dal fatto che esso è scritto in chiave parodica per prendersi gioco dei romanzi marinareschi di cui Defoe è "fondatore".
Non voglio aggiungere altro perché nonostante alcune parti non siano state di mio gusto bisogna ammettere che questo libro è veramente geniale sotto molti aspetti.

It’s one of the stranger occurrences that Gulliver’s Travels is recognized more often than not as a fantastical adventure for the delight of children, when in actuality it is one of the bleakest condemnations of human beings to ever corrode a page. The Reverend Swift is a master of misanthropic satire, and even with the arsenal of footnotes (as this wonderful edition from Oxford Classics exhaustively supplies) essential for a well-rounded reading of GT, the Gentle Reader is still left staggering to keep up with the immense range of the Author’s targets. Nothing is sacred in Swift’s world, besides that dim flicker of reason that most people dedicate their entire lives to trying to snuff out. Up against a foe like that, Swift teases with barely veiled blasphemy and sedation, all in the hopes of making the reader uncomfortable enough to possibly fart out an actual thought of their own.

The plot of the book is familiar enough to most: a seemingly innocuous account of the travels and travails of a polite and resourceful British naval surgeon as he visits exotic locales not to be found on any early 18th century map. But what most people miss (including all the little tykes who have watched shitty movie adaptations, such as the one featuring the talents of Jack Black) is that as Gulliver makes his way through adventures with tiny people, giants and cities in the sky, he finds himself losing heart in his sincere attempts to explain and defend his country’s societal and moral mores, and by novel’s end is crushed with bitterness and disgust for the human race. The fatal thrust of Swift’s argument—which, as he declares in a letter to his pen pal, Alexander Pope, is to show that there is nothing rational about humans as rational animals—is delivered in Gulliver’s final travel to an utopia where talking horses encapsulate all the ideals we supposedly champion, while humans are nothing but a bunch of savage Yahoos. What follows is one of the most disparaging denouements on the human condition that this particular reader has ever encountered.

A hilarious but sobering remedy for any wayward soul who still has faith in humanity.

تصویر اول: یک مرد چاق با سویشرت و شلوارک که روی ساحل افتاده و با صدها رشته طناب به زمین میخ شده، و یعالمه موجود کوتوله که مثل مورچه ها روی بدنش بالا و پایین میرن و مشغول کارن.
تصویر دوم: دعوای حل نشدنی شکستن تخم مرغ از سرش یا تهش و آرزوی داشتن جاتخم‌مرغی نقره که تخم مرغ آبپز صبحانه رو توش بذارم و بخورم - از تخم مرغ آبپز متنفرم.
جالبه که وقتی حرف از «سفرهای گالیور» میشه، بلافاصله این دو تصویر توی ذهنم شکل میگیرن.
سفرهای گالیور از اون داستان های نوستالژیکه که حتی اگه نه کتابش رو خونده باشی و نه فیلمش رو دیده باشی، انقدر ازش صحبت شده که حتما تصور میکنی داستانش رو میدونی.
اما حالا من بعد خوندن این رمان، میتونم با قطعیت بگم که تو هیچی از این داستان نمیدونی و تمام چیزای که شنیدی حتی چند صفحه از کل ماجراهای گالیور هم نیست.

وقتی کتاب سفرهای گالیور رو در دست می‌گیری، انگار که کلید یک دنیای شگفت‌انگیز رو توی مشتت داری. هر صفحه‌ای که ورق می‌زنی، تو رو به سفرهای خارق‌العاده‌ای می‌بره که با گالیور همراه می‌شی؛ اما جالب اینجاست که این سفر فقط یه خیال‌پردازی داستانی نیست، بلکه یک دعوته به تفکر در مورد خودت و جامعه‌ای که در اون زندگی می‌کنی.
این رمان، که شاهکار جاناتان سوییفت و معروفترین اثر اون هست، در سال ۱۷۲۶ نوشته شده. شاید از عنوان کتاب، یا براساس خاطره کودکی از تماشای کارتون اقتباسیش، تصور کنی با یک داستان ماجراجویی کودکانه مواجهی. اما اینطور نیست؛ بلکه این رمان، یک طنز داستانی عمیق و بی‌تعارف از جامعه، سیاست، و انسانیته که با نگاهی تیزبینانه، کاستی‌های وجود انسان و اجتماعش رو بررسی می‌کنه. سوییفت با خلق سرزمین‌های خیالی و شخصیت‌های عجیب، نه تنها ساختارهای اجتماعی و سیاسی زمان خودش رو به سخره می‌گیره، بلکه انتقادی فراتر از زمان و مکان از نادانی‌ها و تعصبات بشری ارائه میده که حاصل نبوغ و خلاقیت بی حدومرزه.
توی اولین ماجراجویی وقتی که به همراه گالیور به سرزمین لی‌لی‌پوت پامیذاری، حس می‌کنی یک ذره خیییلی کوچیک در دنیای خیییلی بزرگی. چون توی این جهان تخیلی که واردش شدی، دنیایی پر از تناقضات انسانی به تصویر کشیده شده که تو رو به تفکر درباره‌ی عظمت جهان و حقارت وجود انسان وامی‌داره. و تو موقع قدم زدن در خیابون ها و باغهای مینیاتوری لی‌لی‌پوت، یا موقع بازدید از ساختمان های غول‌پیکر براب‌دینگنگ، مدام از خودت میپرسی آیا واقعاً در دنیای خودت به اندازه کافی بزرگ و تاثیر گذار هستی یا اینکه میون روزمرگی ها گم و فراموش شدی؟
در طول سفر به سرزمین‌های مختلف، تو و گالیور همچنان با شخصیت‌ها و چالش‌های جدیدی روبه‌رو می‌شید. و توی هر کدوم از این سرزمین‌ها، درحالیکه شما مشغول ماجراجویی های تازه اید، سوییفت همچنان نظام‌های اجتماعی، سیاسی و حتی علمی عصر خودش رو هدف نقدهای بیرحمانه تند و تیزش قرار میده و ازت میخواد به جایی فراتر از این وقایع هیجان انگیز نگاه کنی.
از طرف دیگه هر سفر همراه با گالیور، تجربه‌ای عاطفی هم هست. تو از زیبایی‌های طبیعی شگفت‌زده و در عین حال از بی‌رحمی‌های انسانی ناامید می‌شی. سوییفت با زیرکی به تو یادآوری می‌کنه که با وجود تمام عظمت‌های انسانی، چقدر ما آسیب‌پذیر و گاهی چقدر ناامیدکننده‌ایم. این حس از اعماق داستان به قلب تو می‌رسه و تو رو به فکر وادار میکنه.
در نهایت، این کتاب تو رو به چالش می‌کشه که نگاهی عمیق‌تر به خودت و دنیای اطرافت بندازی. سوییفت تو رو به فکر میندازه، به هیجان میاره، هنجارهات رو به چالش می‌کشه و اغلب حتی عصبانیت میکنه، و این تجربه‌ایه که از یاد نمی‌بری؛ و اگرچه خیالی به نظر می‌رسه، اما بازتابی از واقعیت‌های زندگی‌ته. این کتاب به تو یادآوری می‌کنه که همیشه به دنبال حقیقت‌ها و معانی عمیق‌تر در زندگی‌ت باشی ولی درعین حال قدر لحظه هارو هم بدونی.
..........................
خلاصه اسفار و تحلیل جدی:
رمان «سفرهای گالیور» سرشار از مضامین سیاسی و اجتماعی جهان‌شمولی است که هنوز هم با گذشت حدود ۳۰۰ سال، برای جوامع امروزی قابل تأمل و معنادارند. سوییفت در این رمان به طرز ظریفی از هجو و تمثیل برای بیان مشکلات جامعه اروپایی، به ویژه انگلستان و ایرلند، استفاده کرده است. نگاه او به جامعه و سیاست زمانه‌اش نگاهی انتقادی و سرشار از سرخوردگی ست، اما این انتقاد در سفرهای گالیور با طنز و کنایه ارائه شده تا بتواند تاثیری عمیق‌تری بر خوانندگان بگذارد.
این رمان در چهار فصل و با دنبال کردن چهار سفر خیالی به سرزمین‌های مختلف نوشته شده است. سفر هایی به سرزمین‌هایی با ویژگی‌های منحصر به فرد، که هر کدام نمادی از جنبه‌های متفاوت اجتماع انسانی هستند.

سفر اول جزیره لی‌لی‌پوت: در این سفر، گالیور به سرزمینی با انسان‌های بسیار کوچک، حدود پانزده سانتیمتر یا شش اینچ، به نام لی‌لی‌پوتیان می‌رسد. این موجودات باوجود جثه کوچک، خود را مهم ترین موجودات جهان میدانند و از بی اهمیت بودن و ناچیزی خود در جهان بی خبر هستند. دولتمردان لیلیپوت قادر به تصمیم گیری و پایبندی به تصمیمات مهم نبوده و حاکم آنها از قدرت سوء استفاده می‌کند. لیلیپوت ها جامعه ای به شدت بوروکراتیک دارند، با قوانین و قراردادهای اجتماعی پوچ و مجازات های وحشیانه در صورت عدم رعایت شان. آنها از گالیور به عنوان یک سلاح در جنگ های خود استفاده می کنند که نشان دهنده استثمار دیگران توسط جمع است. گالیور در این سرزمین درنهایت به خیانتی بزرگ متهم می شود و دادگاه ناعادلانه - هر چه انسان بی گناه تر باشد، مجازات سنگین تر و وحشیانه تر در انتظارش است- او را به کور شدن محکوم می‌کند. اینجا سوییفت با طنزی ظریف به کشمکش‌های سیاسی و جنگ‌های بی‌معنی می‌پردازد. اختلاف لی‌لی‌پوتی‌ها و همسایگان بر سر نحوه شکستن تخم‌مرغ، کنایه‌ای آشکار به سیاست‌های متعصبانه و پوچ جوامع بشری است. از سوی دیگر، نوع نظام سلطنتی و انتخاب دولتمردان، که بر اساس بازی‌های فیزیکی عجیب و غریب صورت می‌گیرد، نقدی به روند انتصابات سیاسی در دربارهای اروپایی است. در اینجا سوئیفت در مورد درگیری بین کاتولیک ها و پروتستان ها نیز اظهار نظر می کند بطوریکه میبینیم گالیور از پوچی درگیری بر سر شکستن تخم مرغ تعجب نمی کند، که نشان می دهد چگونه مردم نسبت به اختلاف های ناچیزی که باعث درگیریها و خشونت های بزرگ در بین گروه ها می شود واکنش عادی نشان می دهند.


سفر دوم به براب‌دینگنگ: دومین سفر گالیور به سرزمینی است که ساکنان آن غول‌هایی عظیم‌الجثه هستند. در اینجا، گالیور به دلیل کوچکی و ضعف خود، تحت تسلط غول‌ها قرار می‌گیرد. سوییفت اینجا نشان می دهد که مفهوم اندازه، اهمیت و قدرت یک فرد با تغییر دنیای اطراف او تغییر میکند و همچنین نشان می‌دهد تسلط و بزرگی گالیور و همچنین آسیب پذیری او مفهومی نسبی است که به اندازه اطرافیان او بستگی دارد. (به قول یک ریویوو ، سوییفت قرن‌ها قبل از اینشتین قانون نسبیت را کشف کرد) گالیور در این سرزمین مدام درگیر اضطراب و احساس حقارت است، زیرا از بزرگ و مهم بودن در لی‌لی‌پوت به کوچکی و بی اهمیتی در برابدینگنگ رسده است. گالیور در سرزمین غولها توسط یک کشاورز مورد استثمار قرار می گیرد، که نشان می دهد استثمار موضوعی مرتبط با فرصت است، نه اندازه، موقعیت اجتماعی یا ثروت.
پادشاه و ملکه این سرزمین بدجنس نیستند و از گالیور مراقبت می کنند، اما در عین حال او را فقط یک عروسک خنده دار تصور میکنند. برای آنها غیرقابل تصور است که گالیور یک فرد کامل است که در سرزمینی با تاریخ، قوانین، فلسفه و علم زندگی می‌کرده. علاقه پادشاه به داستان های گالیور درحد سرگرمی است، و این منعکس کننده احساسات اروپایی ها آن زمان، نسبت به خارجی ها و فرهنگ های دیگر است که آنها را سرگرم کننده و جالب می دانستند، اما معتقد بودند نباید جدی گرفته شوند. پادشاه همچنین دیدگاه بسیار محدودی از جهان دارد. او دارای قدرت مطلقه استبدادی است، کشورش را منزوی نگه میدارد، اجازه سفر به مردمش نمی‌دهد، به فرهنگ و پیشرفت تمدن اهمیت نمی‌دهد و مردمش فقط حق یادگیری چند موضوع آموزشی از پیش تعیین شده دارند.
در این سرزمین، نقد سوییفت به طبیعت انسانی بیشتر عیان می‌شود؛ زیرا غول‌ها انسان‌ را موجوداتی خشن و فاسد می‌دانند و سوییفت به این شکل به ظاهرسازی‌های تمدن اروپایی انتقاد می‌کند. سرزمین براب‌دینگ‌نگ نمایانگر نگاه انتقادی سوییفت به نظام طبقاتی و فاصله‌ای است که بین قدرت و ضعف در جوامع انسانی ایجاد می‌شود.

سفر سوم به سرزمین های لاپوتا، بالنیباربی، و لاگنگ‌،گلابدابدری: سومین ماجراجویی گالیور در سرزمین لاپوتا است، جزیره‌ای شناور که سوئیفت برای انتقاد از علما و دانشمندان، فیلسوفان، فیثاغورثی‌ها و روشنگران از آن استفاده می‌کند (اگر انیمیشن آستروبوی رو دیده باشید، دقیقا همچنین سرزمینی تصویر شده). برخلاف سفر دوم، در سرزمین لاپوتا، ریاضیات و موسیقی از اهمیت بالایی برخوردار بوده، و اهمیت تئوری و علم به حد افراط رسیده است. لاپوتاها به هندسه پیچیده در حد اعلا مسلط اند، اما در عین حال قادر به ساختن خانه‌های متناسب یا حتی دوخت یک دست لباس مناسب نیستند. دانش نظری آنها عمیقاً غیرعملی است، آنها آزمایش های پوچ و بیهوده ای انجام می دهند که بی فایده یا حتی مخرب هستند، و تا حدی مبهم پیچیده می شوند که نتیجه معکوس می دهند. مردم خردمند لاپوتا، تجسمی از بیهودگی جستجوی دانش به عنوان وسیله ای برای رسیدن به هدف، بدون در نظر گرفتن دنیای عملی و عینی، هستند. این انعکاسی از اندیشه سوئیفت است که معتقد بود فیلسوفان عصر روشنگری در تفکرات خود ابهام نظری داشتند. و همچنین نقدی است بر مدارس و مؤسسات آموزشی، جوامع روشنفکران برتر. گالیور در این سفر همچنین به سرزمین جادوگران می رود و در آنجا با ارواح گذشته ازجمله اسکندر مقدونی، سزار، هومر، ارسطو، دکارت روبرو می شود. گالیور در اینجا متوجه می‌شود که چگونه از تاریخ سواستفاده شده و این دانش برای منافع شخصی، دستکاری می‌شود، زیرا تاریخی که او می‌دانست پر از تفسیر متناقض با آن چیزی بود که ارواح از آن سخن میگویند است. بنابراین او می‌آموزد که تمام دانش تاریخ، ذهنی است.

آخرین و چهارمین سفر به هویهنهینم‌ها و یاهوها: در آخرین و مهم‌ترین ماجراجویی، گالیور به سرزمینی می‌رسد که توسط اسب‌های خردمند (هویهنهینم‌ها) اداره می‌شود و انسان‌هایی پست و بی‌خرد (یاهوها) در آنجا می‌زیند. هویهنهینم‌ها نمادی از عقل و منطق‌اند، در حالی که یاهوها نماد طبیعت زشت و خشن انسان هستند. هویهنهنم ها با استفاده از مزایای یک ذهن منطقی همراه با فضایل اخلاقی، کشوری را تأسیس کرده‌اند که در آن خیر عمومی بیشترین ارزش را دارد. آن ها بدون دروغ، بی عدالتی، فساد، اختلاف طبقاتی، بیماری، و در فضایی به دور از رنج و نابرابری زندگی می کنند. این موجودات با قدرت بدنی و عقل سلطه خود بر یاهوها را حفظ می کنند. در این جامعه، دوستی و حسن نیت جایگزین عشق و خانواده عاشقانه است و ازدواج فقط برای تولید دو فرزند از جنس های مختلف انجام می شود و اگر زوجی صاحب دو فرزند همجنس باشند، فرزندان را مبادله و برابری جنسیتی مطلق را ایجاد می کنند. هویهنهم ها هیچ تجربه عاطفی از عشق ندارند، جشن نمی گیرند و شادی نمی کنند و آرمانشهری آرام اما تا حدودی سرد با از دست دادن هویت و تنوع فردی ایجاد نموده اند. در این جامعه آرمان‌شهری، ایده‌آل یعنی جایی که عقل بر همه چیز حکمرانی می‌کند، یعنی حکومت اسب‌ها بر یاهوها ( انسان های وحشی، پشمالو، بدوی و حیوان‌مانند). هویهنهنم ها طبیعت اولیه انسانی در یاهوها را خوار شمرده و گرایش به برتری و سلطه دارند. آنها در صورتی که فردی دیدگاه متفاوت از هنجار جمعی داشته باشد و متفاوت رفتار کرده یا هر چیزی را که با ایده آل فرهنگ و عقل آنها مطابقت ندارد رد کند، خطرناک شمرده و نابود می‌کنند. خیرخواهی و دوستی در میان ایشان فقط برای نوع خود محفوظ است که ایده اصلی استعمار را تجسم می بخشد. گالیور، جامعه هویهنهم ها را ایده آل می داند و با نادیده گرفتن ریاکاری و خودشیفتگی شان، سعی دارد در جامعه آنها ادغام شود. به همین دلیل سعی می کند از هویت انسانی که او را متفاوت می کند دست بکشد و از شباهت خود با یاهوها شرمنده است. این بخش، عمیق‌ترین نقد سوییفت به انسانیت است؛ وی نشان می‌دهد که اگر انسان از عقل و اخلاق فاصله بگیرد، چیزی جز یک موجود پست و نابهنجار باقی نمی‌ماند.
...........................
حرف آخر:
من فایل صوتی این رمان جذاب رو هدیه گرفتم که شنیدن/خوندنش رو برام دوبرابر لذت بخش تر کرد

جاناتان سویفت در سال 1726یک شاهکار رو خلق میکنه,کتابی بر علیه جامعه و حکومت فاسد و استعمارگر ان روز های بریتانیا..و در صحنه ای بزرگتر کتابی که بدترین ویژگی های بشریت رو تکان دهنده به تصویر میکشه,پارت4ام این کتاب فوق العادس! از خواندنش بسیار لذت بردم..
پ.ن:مترجم فریال شیخ الاسلامی,چاپ1362

I don't remember the last time I actually abandoned a book, and I usually attempt to power through even books I don't like, so I can get the most complete picture of it. I also have this idea that if a book makes me abandon it, then it has beaten me.

At this point however, I need to be really honest with myself. This just isn't going to happen. I simply can't read this without constantly thinking about all the other things I could be reading instead. I suppose this book has beaten me, but I prefer it over me beating my head against the wall.

Now, I know there are those who will shake their head at my reaction to this book. Some will say the book was over my head, or that I lack the appreciation for the finer things in life; or that I hate classics, or satire, or ... whatever. They will say I didn't "get" the book.

Though this is perhaps true, it doesn't change my reaction. I mean, I get the satire; I really do (it's not like it's subtle, or anything). I simply don't care about it. The things in the book meant for shock value (like giants peeing on people, or men shoved into giant breasts), don't shock me. Sure, you might say 'well, they were shocking for their time! It's about context, you fuzz brain!' Again, you might be right, but I simply can't be made to care.

Which brings me to my ultimate problem: the book hasn't made me feel anything. I don't feel any aspect of the story, I don't feel the shock of outlandish action, I don't feel anything about any of it (except for the feeling of wanting it to be over with as soon as possible).

I while I'm reading, it is hard not to hear white-noise take over my brain. White-noise is about as interesting, and the dictionary blows this out of the water for reading joy.

I'm going to go read something else now, and forget all about this book...

There is more to Gulliver's Travels than you might expect based on the numerous adaptations we have all seen in popular culture. Throughout the book there is a progression from the familiar, jaunty adventure to more serious satire and criticism.

The first two parts of the book (Lilliput and Brobdingnag) are most recognisable, most straightforward in their premises, and are perhaps the most entertaining of the four parts in terms of their storytelling. By the third part, something has developed akin to modern science-fiction. The premises become more detailed and complex, allowing Swift to isolate, highlight and contrast various aspects of culture, politics, science and technology, history and anthropology. The relevance of many of these analyses is diminished by the passage of time, but they are nonetheless thoughtful and trenchant. The fourth section is most surprising in its tone and in the degree of its pessimism. It presents a bleak portrayal of humanity as irredeemable by its very nature, and therefore purposeless in its striving.

All of this makes Gulliver's Travels quite a strange yet compelling mix of styles and themes. It is perhaps itself like an adventure into unknown territory: it begins in search of one thing and ends up discovering something else entirely.

n  "The rats on board carried away one of my sheep;"n

n  "Care and vigilance, with a very common understanding, may preserve a man’s goods from thieves, but honesty has no defence against superior cunning;"n

It seems that I had a completely incorrect opinion of what Jonathan Swift's Gulliver's Travel would be. To be fair, my prior opinion was solely based on the children's cartoon that I had watched years ago, but the book holds a shocking contrast to that easy going adaptation with a bunch of Lilliputians in every conceivable way. Okay may be the humor is still here, but this humor on human nature is coming from a more complicated level altogether.

I'm not that used to these kind of satirical proses, so it took me a while to get used to things. At first, I was a somewhat confused as to why would the author be using such a complex prose for a children's book, but it quickly became apparent that this is even beyond the average YA book. Swift's witty remarks on general human conduct alone are quite complex, and he's not holding back in conveying his observations about society at that time, even resorting to several offensive comments.

The book is a compilations of four different adventures, though, each subsection is identical in the sense that Gulliver getting shipwrecked each time to be followed by arriving at an island populated by a strange civilization and proceeding to learning their culture and languages, providing a detailed description about the inhabitants encountered using Gulliver's POV. This, in my opinion, had been done in a masterful way, not once betraying the fact that Gulliver's perspective is not authentic. However, the identical sequence of events occurring after the initial encounter does start to feel repetitive after a while, making the book more of a 3-star read. But, since all this helped me to reminisce about the time I got to watch the cartoon a long time ago, I couldn't help but add another star.

n  "Whoever could make two ears of corn, or two blades of grass, to grow upon a spot of ground where only one grew before, would deserve better of mankind, and do more essential service to his country, than the whole race of politicians put together."n

n  "Truth always forces its way into rational minds,"n

4,5 *

Esta foi talvez a minha releitura mais surpreendente até hoje!... De criança relembrava uma história recheada de fantasia e de imaginação que me fez sonhar e andar à procura de pequenos seres como os liliputianos por todo o lado. Não duvido que terei até "visto" alguns destes fantásticos seres ! :D

Mas se o impacto que este livro teve na minha imaginação de criança (já de si bastante fértil) foi bastante forte, a recente releitura teve também um forte efeito em mim, apesar de ser de natureza bem diversa... Parecia até que teria lido um outro livro e não feito uma releitura!

A mesma história que em criança me tocou quase como se de um conto de fadas se tratasse, apercebi-me ao relê-la que afinal (ou também) é uma sátira impiedosa à humanidade. Um livro mordaz e incisivo de crítica social que resvala quase num ódio à humanidade por parte do autor.

Impressionante como estas duas características podem coexistir num mesmo livro! Notável mesmo esta construção.

O autor descreve neste seu livro as aventuras do Capitão Gulliver, que ao viajar por um mundo ainda bastante desconhecido vai encontrar quatro nações distintas com habitantes surpreendentes (o livro está dividido em quatro partes, uma para cada uma destas aventuras). A forma como cada uma destas sociedades está organizada, serve de ponto de partida para o autor elaborar uma crítica em forma de sátira, não só à sociedade inglesa do seu tempo, mas à humanidade em geral.

É sem dúvida impressionante este trabalho do autor quer na sua vertente de fantasia, criatividade e imaginação, quer na sua sua vertente de crítica social a qual só tive capacidade de entender agora em adulta. Entendi pois só agora verdadeiramente o seu estatuto de "clássico incontornável" da literatura!

Só não dei as cinco estrelas por o estilo descritivo da narrativa tornar por vezes a leitura um pouco aborrecida.

##POST COMPLETO NO LINKED BOOKS##

Ο ήρωας μας, Γκάλιβερ, μπαρκάρει ως γιατρός, και στα ταξίδια του βιώνει απίστευτες περιπέτειες. Συναντάει χώρες μαγευτικές, με λιλιπούτειους ανθρώπους, άλλες με γίγαντες, με μάγους ακόμα χώρες με πάνσοφα άλογα και νησιά που αιωρούνται στον αέρα.
Σε κάθε μία από αυτές, συζητά με τους κυβερνήτες και τους βασιλιάδες τους για θέματα διακυβέρνησης, θρησκείας, δικαιοσύνης, παιδείας και οτιδήποτε άλλο αφορά μια ανθρώπινη κοινωνία.
Όλες αυτές οι συζητήσεις, μαζί με τις παρατηρήσεις του Γκάλιβερ από τα ταξίδια του, είναι ο τρόπος του Swift να σατιρίσει την κοινωνία και να καυτηριάσει με τον πιο έντονο τρόπο τα κακώς κείμενα. Είναι γεγονός ότι παρατήρησα ότι όσο προχωρούσα την ανάγνωση του βιβλίου, τόσο έντονη γινόταν η δυσανασχέτηση του Swift για το ίδιο του το είδος, σε σημείο που στις τελευταίες σελίδες πλησιάζει την μισανθρωπία. Δεν είμαι κατάλληλη να κρίνω φυσικά την λογική του, ούτε το αν έχει δίκιο ή άδικο. Φυσικά και προβληματίστηκα από τον συλλογισμό του συγγραφέα και την απέχθεια του για την κατεστημένη ηθική τάξη, και φυσικά μπορώ να πω ότι απόλαυσα αρκετά την ανάγνωση του βιβλίου.
3,5/5 αστεράκια.

I picked this up to do a re-read. Out side of the Lilliput part of the story, I remember little about this. I read it over 20 years ago.

The book is several different stories told by Gulliver on his wild travels. They are:
1. Lilliput - the most famous one people know this story for
2. Brobdingnag - the opposite of lilliput. He goes to a land of giants
3. Laputa, Balnibarbi, Luggnagg, Glubbdubdrib and Japan
4. Houyhnhnms

If this book had just been about Lilliput and Brobdingnag - it would have been a 4 star read for me, but taking the whole into account and it's barely 3 stars.

There are weird things that happen all through this story. In Lilliput, the royal quarters are set on fire and Gulliver rushes to helps. He urinates on the building to put out the fire. The queen is so upset about this that they want to blind Gulliver.

The first two parts are interesting. Starting in Part 3, things get very slow and somewhat miserable. Jonathan is a wonderful writer and that is something, but it was miserable trying to get through the end. I can't believe I got through this as a kid.

By the time we were in the land of the Houyhnhnms and he was describing the hair around their beasts anus and their utters, I was just done. It was horrible. The end became a torture. I was so glad to be done with this book. I'm surprised I don't give it a lower star.

I know this is supposed to be satire, but I don't know what was happening back in the 1700s enough to get the references. I can't really enjoy the satire.

One thing, I will never read this book again. If anyone asks. If you know European history and love Satire, then you might enjoy this book. All others should read the first two parts and put the book down.

The last two parts would be a good torture devise for someone you don't like. Just make them listen to it.

Puede parecer una simple historia de aventuras; pero, la verdad es que es esta narración esconde una profunda reflexión sobre lo más oscuro de la naturaleza humana.

كتاب جيد يحوي النص الأصلي لرحلات جلفر، واحد من أهم كتب الخيال والفانتزيا في الأدب، والذي تم أقتباس الكثير من الاعمال السينمائية و عشرات القصص المصورة منه، ولا يتجاوزه في ذلك سوى كتاب "حكايات أندرسن" لهانز كريستيان