"Gregor Samsa woke up one morning to find himself transformed into a giant insect."

Gabriel Garcia Marquez says that it was this sentence (one of the most powerful opening sentences in world literature) which convinced him that he could also write and started him on his literary career. Until then, he had thought people were not allowed to write such outrageous things in stories!

"Metamorphosis" talks about alienation in a direct way which packs a tremendous punch. There is no beating about the bush, no explanation of how such a fantastic event can occur, no hint that the story is metaphorical. Gregor Samsa, a man until the day before, has suddenly become an insect - now he, his family, and society must deal with it.

This is what makes Kafka intensely readable. If you are willing to suspend disbelief and allow the writer to lead the way, you can plunge right into his novels. While most of his subjects are weird and depressing, his writing is strangely compelling; it is a nightmare from which you do not want to wake up.

" إذ أستيقظ غريغور سامسا ذات صباح، على إثر أحلام سادها الاضطراب،، وجد أنه قد تحول، وهو في سريره الى حشرة "



يقول ماركيز حين قرأ السطر الأول في هذه الرواية
n  
" لقد سقطتُ من الفراش بعد قراءة السطر الأول ، لقد كنت مدهوشًا ..
و عندما قرأت هذا السطر قلت لنفسي : بأني لا أعرف أي شخص باستطاعته كتابة أشياء كهذه "
n


من المستحيل أن لا تشعر بالرعب والكآبة والضياع والقشعريرة وانت تقرأ هذه البداية الكئيبة والتي تظاهي أشنع كوابيسنا سوداوية وقتامة

في هذه الرواية الرمزية الكئيبة والقاسية التي تتحدث عن كافكا بصورة شخصية والتي نقلت جزءاً من حياته وما كان يعانيه من انكماش وشعور بالذنب والإضطهاد معاً

هي الصورة القاتمة التي رسمها لحياته مع والديه الذين قسوا عليه في حياته وعاملوه بصورة مهينة ومزرية،، فشعر بالخذلان ورأى في نفسه حشرة تريد العائلة التخلص منه..

الفكاهة السوداء هي التي ميزت أسلوب الرواية،، يقال أن كافكا كان يضحك عندما يسرد هذه القصة لزملائه!!

من أروع الاعمال الادبية التي قرأتها في حياتي ومن أكثرها كآبة ورعباً وتأثيراً في النفس..

The literary equivalent to a surreal nightmare and a work that never seems to fade over the duration of time. Simple in structure but also imaginative and dark, we bare witness to the claustrophobic and grotesque existence of poor old Gregor Samsa, and the more we delve the more it seems apparent that the foundations of this novella are strongly based around family values and the treatment of one another rather than an insight into the life of a bug. For all Gregor provides for his parents and sister prior to his changing, the care he receives post transformation is nonexistent, so instead of truly looking after him through comfort and acceptance he is confined to his room as a carnivorous monster, and for the lack of any food along with the onset of madness we arrive at a chilling climax. A seminal and influential classic.

Wow, this was brilliant!

(I wasn’t surprised to learn that one of Kafka’s greatest influences was Fyodor Dostoyevsky)

Ant-Man, Spiderman and The Fly sit in a café in Prague and discuss Franz Kafka’s 1915 story Metamorphosis.

Ant-Man: What in the hell was that anyway?

Spiderman: Bug man.

Fly: Guys, please, this is a modern classic of existentialism told in absurdist comic fashion. It’s an allegory about isolation and alienation, and ultimately a rejection of modern ideas about materialism and family unity. Kafka was decades ahead of his time, he quite literally influenced literary movements following him.

Spiderman: Or it’s a story about a guy who wakes up as a big bug and his family gets creeped out.

Ant-man: Right, that’s what I read too. I mean, anything cool at all, any super powers?

Spiderman: Not that I could tell, he just kind of scuttles around his apartment –

Fly: Guys! This is not meant to be read literally, yes he wakes up as a beetle like insect and yes, his parents and sister reject him, but Kafka makes Gregor’s plight one about inaccessibility that we can all relate to. By making this an absurdist comedy, he highlights the contrast between what society dictates and the feelings of inadequacy and desperation we all feel.

Spiderman: I don’t even see how he could wear a supersuit.

Ant-man: Even though they were freaked out by him, they still kind of just accepted it, kind of like the Coneheads.

Spiderman: Yeah, but he’s not from France.

Ant-man: Well neither were the Coneheads, they just told everyone that, they were from an alien planet.

Fly: Aaaaaargh!! I’m going to throw up on both of you.

Spiderman: I’ll wrap him up with spider webs!

Ant-man: Avengers!

"A pesar de su triste y repugnante forma actual, era un miembro de la familia, a quien no podía tratarse como a un enemigo."

Siempre es una necesidad para mí releer a Franz Kafka, mi escritor preferido y era esta la oportunidad de volver a surcar por cuarta vez las páginas de "La metamorfosis" (o "La transformación", según la acepción que Borges hace de "Die Verwandlung" y que sostiene como correcta). Como en otros ejemplos de la obra kafkiana, es un libro que releería cientos de veces. El poder de atracción que tiene para mí es muy fuerte y con las consiguientes lecturas y a partir del conocimiento de la vida de Franz hace que yo disfrute continuamente de sus relatos y novelas.
Existen muchísimas interpretaciones, ensayos, reseñas, apreciaciones y críticas literarias que se han realizado a partir de su publicación allá por 1915 y que hizo de "La metamorfosis" una joya de la literatura mundial.
Se puede abordar la naturaleza del relato desde varias perspectivas, ópticas y puntos de vista que podrían significar una parábola del sufrimiento humano, una crítica a la discriminación y el desarraigo, una aceptación de leyes condenatorias y por supuesto se puede relacionar con a Gregorio Samsa (y lo que le pasa) a la dura y sufrida historia del pueblo judío, identificada en esa frase de Grete, la propia hermana de Gregor que tanto intentó cuidarlo finalmente lo condena y discrimina: "¿Cómo puede ser esto Gregor? Si tal fuese, ya hace tiempo que hubiera comprendido que no es posible que unos seres humanos vivan en comunidad con semejante bicho." Con semejante pasmo y frialdad, Kafka anticipa el genocidio nazi.
En fin, es amplio el espectro de los posibles significados que la obra planea.
En mi caso, yo creo que para leer esta pequeña novela de alrededor de cien páginas hay que hacerlo con los ojos de Kafka. Tenemos que meternos en su piel, en sus contradicciones y sufrimientos y en los vaivenes de su propia experiencia personal, saber de sus conflictos existenciales y de su complejo de inferioridad. Gran parte de lo que se relata en la novela condice casi en su totalidad con el plano empírico del autor checo.
Las similitudes son varias. En primer lugar, nos encontramos con el apellido de Gregor, Samsa, en el que Kafka jugó con su apellido cambiándole las consonantes mientras que las vocales, que también son A, encajan en el mismo lugar en ambos casos: Samsa=Kafka.
Por otro lado, Gregor vive con sus padres y esto es algo que el propio Kafka tuvo que hacer en una gran porción de su vida, chocando con la cotidianeidad que coartaba su necesidad de trabajo silencioso que era la escritura.
Es precisamente Kafka quien lo lleva a la ficción en uno de sus relatos.
Para él la convivencia con su familia es insoportable, innecesaria. En el caso de Gregor Samsa, existe también la afinidad de que trabaja como viajante de comercio, una tarea tan afín al propio trabajo de Kafka en la agencia de seguros. Ambos deben aportar económicamente a su hogar y en cierto modo ser el sostén de la familia.
Esa familia en la que ambos viven tiene más contras y una de ellas son los padres. El padre de Gregor se erige con la misma autoridad plenipotenciaria que ejercía Herman Kafka para atormentar a Franz. La relación entre padre e hijo siempre fue muy conflictiva y el grado de opresión que ejerció sobre el escritor fue tal que necesitó hacer su descargo en una carta de más de noventa páginas, que para hacer honor a tantas paradojas kafkianas de su obra, nunca llegó a destino.
En un momento del libro, Gregor describe a su padre diciendo "Sobre la rigidez del cuello, alto, se derramaba la papada: bajo las pobladas cejas, los ojos negros despedían una mirada alta y lozana, y el cabello blanco, desde siempre, aparecía brillante y dividido por una raya primorosamente sacada."
Es sorprendente, pero con excepción de la raya al medio, el padre descripto por Samsa es Herman Kafka. Con el influjo de esa mirada paternal tan agobiante, Kafka fue formando la idea de "La metamorfosis”: “Bajo tu influencia perdí la confianza en mí mismo y la sustituí por un infinito sentimiento de culpa."
Pero esto no es nuevo, ya que en su primer relato famoso publicado en 1912 y que se llama "La condena" (y en donde también juega con los apellidos quitando la parte -mann del apellido del personaje principal, Bendemann volvemos a encontrar a Kafka cambiando la A por la E: Bende=Kafka), se produce el mismo juego de juez y acusado cuando Georg Bendemann le dice a su padre que quiere casarse y su padre lo condena por ello (no voy a contar de que se trata el cuento para quien no lo haya leído) y que es un fiel reflejo de su relación con Herman Kafka a partir de su infructuoso intento de casamiento con Felice Bauer.
El otro punto de contacto con la realidad es la transformación de Gregor Samsa. Yo lo conecto con una anécdota que el propio Kafka le cuenta a otra de sus inalcanzables prometidas, Mílena Jesenská cuando le escribe lo siguiente: "Mientras estaba tendido allí, a un paso de mí yacía un escarabajo, patas arriba, desesperado. No podía enderezarse, me habría gustado ayudarlo, era tan fácil hacerlo, bastaba un paso y un empujoncito para brindarle una ayuda efectiva. Pero lo olvidé a causa de la carta. Además no podía ponerme de pie. Por fin, una lagartija logró que volviera a tomar conciencia de la vida que me rodeaba. Su camino la llevó hasta el escarabajo, que ya estaba totalmente inmóvil. De modo que no fue un accidente, me dije, sino una lucha mortal, el raro espectáculo de la muerte natural de un animal. Pero la lagartija al deslizarse por encima del escarabajo, lo enderezó. Por unos instantes continuó inmóvil, como muerto, pero luego trepó la pared como la cosa más natural. Es probable que eso me haya brindado, de alguna manera, un poco de coraje. Lo cierto es que me puse de pie, bebí leche y le escribí a usted.”
Creo que esta relación es directa y primordial para el desarrollo del relato ya desde la primera frase del libro y que contiene uno de los comienzos más emblemáticos de la literatura mundial. La pesadilla de la que cree despertar Gregor luego de ese sueño intranquilo se hace realidad y no puede volver atrás su nueva condición: es un monstruoso insecto.
Está condenado y los verdaderos ejecutores son los integrantes de su propia familia.
Imposibilitado de defenderse, Gregor Samsa pierde su batalla de la misma manera que Kafka perdió la suya sufriendo otra metamorfosis: la de un muchacho sano y joven que nadaba en su Praga natal allá por 1903 en la de un tuberculoso, agonizando en la cama de un hospital de Viena en los primeros días de junio de 1924.
En otro pasaje de las tantas cartas que le escribiera a Mílena Kafka dice: "No puedo hacerte comprender, no puedo hacer comprender a nadie lo que ocurre dentro de mí. ¿Cómo podría explicar por qué ocurre lo que está ocurriendo? Ni siquiera puedo explicármelo a mí mismo. Pero tampoco es esa la razón principal. La razón principal es evidente: es imposible llevar una vida humana cerca de mí."
"La metamorfosis" es uno de esos claros ejemplos en el que realidad y ficción van de la mano.

Όταν ο Gregor Samsa αντίκρυσε μη ανθρώπινα πόδια να ξεπροβάλουν από σώμα εντόμου, κυλώντας στο πάτωμα του δωματίου του με γδούπο ηχηρό, η λογοτεχνία γύρισε σελίδα. Η ασφάλεια του προσωπικού χώρου συνεθλίβη χωρίς τυμπανοκρουσίες: το επάνω ήρθε κάτω, το ταβάνι έγινε πάτωμα, το υπνοδωμάτιο φυλακή, και οι οικείοι ξένοι, ανθρωποφύλακες, εχθροί. Είναι αληθές ότι η «Μεταμόρφωση» της λογοτεχνίας συμβαίνει τόσο σπάνια όσο κι εκείνη ενός ανθρώπου σε έντομο. Συνέβη όμως. Έκτοτε, όλοι ζούμε στον κόσμο που έπλασε ο Κάφκα.

Η εναρκτήρια παράγραφος της «Μεταμόρφωσης» καθορίζει το πλαίσιο δράσης και το αφήνει πίσω της ταυτόχρονα: ένας νέος άντρας μετατρέπεται σε έντομο, σε κάποιος είδος σκαθαριού (όχι κατσαρίδα! Ο Ναμπόκοφ στις Παραδόσεις του επιμένει σ’ αυτό). Δεν μαθαίνουμε το πώς ούτε το γιατί: δεν αφορά τον συγγραφέα, οπότε ούτε κι εμάς. Το φανταστικό δεν ενσκήπτει προσωρινά στον κόσμο μας για να αιτιολογηθεί (άρα δικαιολογηθεί) και πιθανόν να ανατραπεί στη συνέχεια, επαναφέροντάς μας σε ένα παρηγορητικό status quo ante – έχει επέλθει αναίτια για να παραμείνει εσαεί, όσο τουλάχιστον διαρκεί το μικρό σε μέγεθος έργο. Είναι μια κατάσταση πραγμάτων, οριακή μεν, ρεαλιστικά δοσμένη δε. Ως εκ τούτου, περισσότερο τρομακτική.

Εν αρχή ο χώρος. Τίποτα τυχαίο σ’ αυτό το γεωμετρημένο έργο: το σπίτι είναι η σκηνή στην οποία κινούνται και πάσχουν οι πρωταγωνιστές του έργου. Δωμάτια-κλουβιά που ανοίγουν και κλείνουν, μισάνοιχτες ή σφραγισμένες πόρτες ανάλογα με τη εσωτερική δυναμική, τις συνεχώς εναλλασσόμενες σχέσεις εξουσίας, πλήρως αποκομμένα από τον έξω κόσμο που εισβάλει σπάνια με τη μορφή επισκεπτών (όπως ο προϊστάμενος ή οι ένοικοι), για να αποχωρήσουν σύντομα από τη σκηνή, αφήνοντας τους πρωταγωνιστές στους μη παγιωμένους ρόλους τους. Το ευφυώς στημένο σκηνικό εμποδίζει, πρώτιστα, παρά διευκολύνει την κίνηση. Άνθρωποι και έντομο συνωθούνται, σέρνονται, πληγώνονται, σπαράζουν μέσα στον ασφυκτικό χώρο του διαμερίσματος των Samsa – έγκλειστοι, μετατρέπονται από θύματα σε θύτες.

Κεκλεισμένων των θυρών και το έντομο Gregor, έχοντας απωλέσει εκ πρώτης την ανθρώπινη μορφή του, χάνει την περίοπτη θέση του στα του οίκου: από κουβαλητής και τροφοδότης μετατρέπεται σε παρία, υποβαθμισμένος πρώτα ως προς το κοινωνικό του στάτους ως εργαζόμενος και στη συνέχεια ως στυλοβάτης της οικογένειας.

Η απώλεια της ομιλίας, της επικοινωνίας, αποτελεί το πρώτο ρήγμα καθώς απανθρωποποιεί το υποκείμενο που μετατρέπεται κατ’ ουσία σε κτήνος, ακολουθώντας τη μορφική του αλλοίωση. Η διαδικασία συνεπικουρείται από τον χώρο, ο οποίος δεν διευκολύνει: πόρτες που αλλοιώνου�� τον ήχο, εμποδίζουν τη φωνή. Στη συνέχεια η όραση εγκαταλείπει τον Gregor και ο χώρος συρρικνώνεται ακόμα περισσότερο. Το παράθυρο, η μοναδική του οπτική διέξοδος προς τον έξω κόσμο, έστω αποσπασματική, χάνει παντελώς τη σημασία του. Το δωμάτιο γίνεται ο κόσμος του, ενώ η οικογένειά του (και περιστασιακά μια καθαρίστρια) τα μόνα άτομα με τα οποία έρχεται σε επαφή. Η παγίδα κλείνει γύρω του ασφυκτικά.

Το δωμάτιο του Gregor -εντόμου μετατρέπεται σταδιακά σε κελί. Το έντομο δεν χρειάζεται έπιπλα (η οριοθετημένη διευθέτηση του χώρου παραπέμπει στον πολιτισμό), καθώς κινείται ελεύθερα στο πάτωμα, τους τοίχους, το ταβάνι. Η τρέχουσα φύση του δεν τα χρειάζεται, πλην όμως η εναπομείνασα ισχυρή ανθρώπινη κρατιέται από αυτά ως άγκυρα. Καθόλου τυχαία επιχειρεί άκομψα, σύμφωνα με τη ζωώδη πλέον φύση του, να αγκιστρωθεί σε αυτά όσο η ολοένα και πιο εχθρική οικογένειά του παρεμβαίνει στον χώρο, επιχειρώντας να τον εκκαθαρίσει. Το καθένα μέλος διαθέτει τον προσωπικό του χώρο σε αυτό το σπίτι, πλην του έγκλειστου Gregor που δεν του παραχωρείται πλέον δικαίωμα ιδιοκτησίας ή αυτοκαθορισμού, όντας στο έλεος των εναλλασσόμενων διαθέσεων της οικογένειας.

Τα μέχρι πρότινος εξαρτώμενα από εκείνον οικογενειακά μέλη, σταδιακά ανεξαρτητοποιούνται και αυτονομούνται συναισθηματικά και οικονομικά. Απολαμβάνουν νέους ρόλους, ανατρέποντας τις σχέσεις εξουσίας. Ο πατέρας, από ξεπεσμένος ηλικιωμένος, αναλαμβάνει εκ νέου τα ηνία της οικογένειας, φτάνοντας στο σημείο να χειροδικήσει στον γιο-έντομο (η σκηνή της επίθεσης με τα μήλα όπου το ένα βυθίζεται στο σώμα του Gregor και αφήνεται να κακοφορμίσει, εμπεριέχει πολλαπλές συνδηλώσεις και ερμηνείες). Η μητέρα παρακολουθεί παθητικά, αποφεύγοντας να παρέμβει. Τέλος ο ρόλος της αδελφής είναι καθοριστικός, καθώς μετατρέπεται από σύμμαχος σε ανταγωνίστρια, δεσμοφύλακα (πηγαίνει το φαγητό στον έγκλειστο, αδιαφορώντας για τις προτιμήσεις του ή την κατάσταση του «κελιού» του) και τέλος σε απροκάλυπτο εχθρό.

Όσο κι αν υπολείπεται εμφανισιακά ως έντομο, ο Gregor αναπληρώνει με ενσυναίσθηση και ευαισθησία. Εξαρχής προσεκτικός να μην πανικοβάλλει ή διαταράξει την ηρεμία των οικείων του, αποκρύπτει το ειδεχθές παρουσιαστικό του από εκείνους που φροντίζει και αγαπά. Τουναντίον εκείνοι αποβάλλουν την ανθρώπινη ουσία τους και εκθέτουν σε κοινή θέα τα ειδεχθή χαρακτηριστικά τους. Όσο πιο ανθρώπινος γίνεται εκείνος τόσο πιο απάνθρωποι αυτοί, οπότε ο άνθρωπος προβάλλει συνεχώς μέσα από το σώμα του εντόμου, όπως ακριβώς τα έντομα από το σώμα των ανθρώπων. Το διαμέρισμα προσαρμόζεται στη νέα κατάσταση και μετατρέπεται σε φωλιά, με ιεραρχικές σχέσεις εξουσίας μεταξύ των κατοίκων.

Ο χώρος αναδιατάσσεται εκ νέου με την εισβολή των τριών γενειοφόρων ενοικιαστών (ο Ναμπόκοφ αναφέρει το επαναλαμβανόμενο μοτίβο του 3: τρία κεφάλαια, τρείς επισκέπτες, τρία μέλη οικογένειας πλην του G.). Πρόκειται για ύποπτα υποκείμενα που καταλαμβάνουν την κρεβατοκάμαρα εκδιώκοντας τους γονείς σ’ άλλο σημείο του σπιτιού, ερήμην πάντα του Gregor που ζει αποκλεισμένος από τις αποφάσεις. Το έντομο αποτελεί αξιοθέατο, παρακολουθώντας κρυμμένο μέσα από μισάνοιχτες πόρτες τα τεκταινόμενα, όπως στη σκηνή όπου η αδελφή του παίζει βιολί για να διασκεδάσει τους τρεις ενοίκους, οι οποίοι δεν φαίνεται να το απολαμβάνουν ιδιαίτερα, σε αντίθεση με τον ίδιο τον Gregor. Οι ένοικοι απειλούν με έξοδο από το σπίτι, διεκδικώντας ισχυρή θέση εντός της οικογενειακής εστίας.

Ήρθε όμως η ώρα του Gregor να αποχωρήσει από τη σκηνή. Ο ρόλος του συνεχώς συρρικνώνεται, η παρουσία του γίνεται ολοένα και πιο ισχνή, πιο αναιμική. Το δωμάτιό του πλέον έχει αλωθεί, όπως εξάλλου και η φυσική του υπόσταση: αφημένος στη μοίρα του να λιμοκτονήσει – με ένα σάπιο μήλο καρφωμένο στην πλάτη του, παράσημο της πατρικής απόρριψης, με την αγαπημένη του αδελφή να συνωμοτεί αναίσχυντα με τους γονείς για το πώς θα απαλλαγούν από το όνειδός του. Αποσύρεται στον χώρο του κι αφήνει εκεί την τελευταία του πνοή. Όχι ως ανεπίγνωστο έντομο, αλλά ως άνθρωπος: τουτέστιν επώδυνα, θλιβερά, μοναχικά, όπως ήρθε στον κόσμο.

Η οικογένεια δείχνει να αναλαμβάνει δυνάμεις μετά τον θάνατο του ανεπιθύμητου γιου-εντόμου. Αποφασίζει να αλλάξει διαμέρισμα και σε μια κίνηση συμβολική εκδιώκει του απεχθείς ενοίκους. Η κλειστοφοβική ατμόσφαιρα που μέχρι πρότινος επικρατούσε δίνει σταθερά τη θέση της στο άνοιγμα, κυριολεκτικό και μεταφορικό, της οικογένειας νηπενθών. Αφότου ξεφορτώθηκαν το άχθος του γιου εορτάζουν την ελευθερία τους. Βγαίνουν από το σπίτι (για πρώτη φορά, τουλάχιστον όσο γνωρίζει ο αναγνώστης) στο ζεστό ανοιξιάτικο φως του ήλιου. Ο συγγραφέας προσφέρει στον μέχρι τούδε έγκλειστο (κι εκείνος μαζί με τους πρωταγωνιστές του έργου) αναγνώστη μια σύντομη ματιά στο έξω, στο ρεαλιστικό παρόν, αντιδιαστέλλοντάς το με το αέναο, άχρονο έσω – τη φυλακή που εκτυλίχθηκε το σύντομο δράμα δεσμωτών και φυλακισμένου.

Σε μια άκρως συμβολική σκηνή, στις τελευταίες σελίδες, η κόρη-αδελφή (πλέον γυναίκα της παντρειάς), παρουσιάζεται καθ’ όλα έτοιμη να ανοίξει τα «φτερά» της, ενώ η καταληκτική πρόταση την παρουσιάζει να ανακλαδίζεται ηδονικά και νωχελικά, απολαμβάνοντας την ελευθερία της. Καμία ανακούφιση δεν προσφέρει στον αναγνώστη-θεατή ετούτη η χαρούμενη, αναζωογονητική κίνηση (που ακολουθεί τη σκυφτή, εντομοειδή κίνηση εντός της φωλιάς-οικίας), καθώς γνωρίζει ήδη το τίμημα που έχει πληρωθεί.

Ο Gregor εμφανίζεται, αναγνώστη, στη ζωή σου ένα πρωϊνό -όπως όλα τα άλλα- ως έντομο, ζώντας στο ενδιάμεσο τη σύντομη και θλιβερή ζωή του, για να αποχωρήσει όμως με πλήρη συνείδηση ως ανθρώπινο όν, αφήνοντας πίσω του έναν κόσμο ακατανόητο, θαρρείς ακατοίκητο, ενίοτε απάνθρωπο. Αν όμως χρειαστεί, ακόμα και μετά το πέρας της ανάγνωσης, να αναρωτηθείς ποιος κόσμος είναι ετούτος, πού ακριβώς βρίσκεται το διαμέρισμα ή ποια μπορεί να είναι η οικογένεια, απλά κοίταξε γύρω σου.

https://fotiskblog.home.blog/2021/01/...

زمانی در شرق دور،یک فیلسوف تائوئیست زندگی می‌کرده است.اسمش چوانگ تسی بود.یک روز بعد از ظهر به خواب کوتاهی فرو رفت.در خواب خود را به شکل پروانه‌ای دید. پروانه‌ای که از روی گُلی روی گُل دیگری می‌نشست و در دشت‌های رنگارنگ آزادانه پرواز می‌کرد،فیلسوف بعد از خواب بیدار شد.به فکر فرو رفت.محصلانش نتوانستند تحمل کنند و از او پرسیدند که چرا این‌قدر ساکت و متفکر است؟ فیلسوف گفت:«کمی پیش در خواب،پروانه بودم.از خواب بیدار شدم.اما نمی‌دانم که آیا حالا حقیقتاً بیدارم یا در خواب هستم؟ شاید هم خوابی درون خواب دیده‌ام.کمی پیش انسانی بودم که خود را پروانه پنداشته بودم.حالا هم شاید پروانه‌ای هستم که خواب می‌بیند به یک انسان تبدیل شده است.


داستایوفسکی در «یادداشت‌های زیرزمینی»میگه:

هرگز نتوانستم حتی حشره‌ای باشم.با صداقت خواهم گفت که به دفعات می‌خواستم حشره‌ای بشوم.ولی حتی سزاوار آن هم شناخته نشدم؛




و در آخر چارلز بوکوفسکی در آویزان از نخ میگه:

‏ هی کافکا

امشب
در همین شب بسیار تاریک
چشم دوخته
به چراغ‌های بندر از پنجره
هیچ‌ چیز برای فکر کردن
یا انجام دادن نیست
نگاهی به دستانم می‌کنم خنده‌ام میگیرد
دستانم همیشه کوچک بودند
اما حالا
به نظر می‌رسد روز به روز
بزرگ‌تر می‌شوند
مرض وحشتناکی گرفته‌ام؟
تنها در خانه با صدای بلند می‌خندم
به این فکر که دستانم چنان بزرگ می‌شوند
که در تابوتم جا نشوند
چه فکرِ
جالب و وحشتناکی!
این مادر *فلان دیگه چه جونوریه
دستاش اندازه بدنشه!
بعد فراموشش می‌کنم
و دوباره از پنجره
نگاه می‌کنم به چراغ‌ها.

Die Verwandlung = The Metamorphosis, Franz Kafka

The Metamorphosis is a novella written by Franz Kafka which was first published in 1915.

One of Kafka's best-known works, The Metamorphosis tells the story of salesman Gregor Samsa who wakes one morning to find himself inexplicably transformed into a huge insect and subsequently struggling to adjust to this new condition.

The novella has been widely discussed among literary critics, with differing interpretations being offered.

The Hunter Gracchus is a short story by Franz Kafka.

The story presents a boat carrying the long-dead Hunter Gracchus as it arrives at a port.
The mayor of Riva meets Gracchus, who gives him an account of his death while hunting, and explains that he is destined to wander aimlessly and eternally over the seas.

An additional fragment presents an extended dialogue between Gracchus and an unnamed interviewer, presumably the same mayor.

تاریخ نخستین خوانش: در سال 1974 میلادی؛ بار دیگر: روز دهم ماه نوامبر سال 1995 میلادی

عنوان: مسخ: نوشته: فرانتس کافکا؛ مترجم: صادق هدایت؛ کتاب در قطع جیبی و شامل داستانهای: «مسخ»؛ «گراکوس شکارچی»؛ «شمشیر»؛ «در کنیسه ما»؛

نخستین ترجمه فارسی این اثر، از متن «فرانسه» به قلم روانشاد «صادق هدایت» منتشر شد؛ سپس ترجمه ی بانو «فرزانه طاهری» در سال1358هجری خورشیدی، توسط انتشارات نیلوفر آمد، که از متن انگلیسی ترجمه شده بود، و انتشار یافت؛ ترجمه ی دیگری را نیز، جناب «علی اصغر حداد» از متن اصلی، و از زبان «آلمانی»، ترجمه کرده اند، که نشر ماهی منتشر کرده است

مَسخ داستان کوتاهی، از «فرانتس کافکا» است؛ که در ماه اکتبر سال 1915میلادی، در «لایپزیگ»، به چاپ رسید؛ «مسخ» از مهمترین آثار ادبیات فانتزی سده بیستم میلادی است، که در دانشکده‌ ها، و آموزشگاه‌ های ادبیات سراسر جهان غرب، تدریس می‌شود

داستان درباره ی فروشنده ی جوانی، به نام «گرگور سامسا» است؛ که یک روز صبح، از خواب بیدار، و متوجه می‌شود، که به یک حشره ی نفرت‌ انگیز بدل شده است؛ برهان مسخ «سامسا»، در طول داستان بازگو نمی‌شود، و خود «کافکا» نیز، هیچگاه در مورد آن شرحی نداده اند؛ لحن روشن، و دقیق و رسمی نویسنده در این کتاب، تضادی حیرت انگیز با موضوع کابوس‌وار داستان دارد؛ «ولادیمیر ناباکوف»، در مورد این داستان، گفته است: «اگر کسی مسخ کافکا را، چیزی بیش از یک خیال‌پردازی حشره‌ شناسانه بداند، به او تبریک می‌گویم، چون به صف خوانشگران خوب و بزرگ پیوسته است»؛ مترجم مسخ باور دارد، که «گرگور سامسا» در واقع، کنایه‌ ای از شخصیت خود نویسنده (کافکا) است

نقل از متن پشت کتاب: (نویسندگان کمیابی هستند، که برای نخستین بار، سبک و فکر و موضوع تازه ای را، به میان میکشند، به خصوص معنی جدید میآورند؛ که پیش از آنها وجود نداشته است. کافکا یکی از هنرمندترین نویسندگان این دسته، به شمار میآید.؛ خواننده ای که با دنیای کافکا سر و کار پیدا میکند، در حالیکه خرد و خیره شده، به سویش کشیده میشود.؛ همینکه از آستانه ی دنیایش گذشت، تأثیر آنرا در زندگی خود حس میکند، و پی میبرد، که دنیا آنقدر هم بن بست نبوده است.)؛ پایان نقل

تاریخ بهنگام رسانی 26/05/1399هجری خورشیدی؛ 10/05/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی

In 1915, this novel defied time and had not aged a bit. The narration is slow, oppressive, repetitive, and better to support the surreal dimension of Gregor's condition. The immobility to which he has forced nails us to the ground. Everything occurs behind closed doors in his room, and the feeling of suffocation is intense.
The major metamorphosis is not of Gregor but the Samsa family in the face of their son and brother's degraded state. Their alienation does not surprise anyone at what happens to Gregor. The rejection reaction is primarily due to the changes in their own lives.
In a simple and accessible language, with a good touch of irony, this story opens several doors of reflection on Kafkaesque themes such as dependence, work, a ruthless world, social relationships, family, and the meaning of life.

I cannot make you understand. I cannot make anyone understand what is happening inside me. I cannot even explain it to myself.

I had not read anything by Kafka before. Reading one of his books now feels like a flashback to a high school literature class. How many metamorphoses can you find in this novel, Blaine? At least four, Mrs. Minnick: Gregor, Grete, the family as a whole, and then Gregor again. What is the symbolism of the father's uniform, Blaine? Hmmm, I’m not really sure, Mrs. Minnick.

Yet, beneath the strangeness, the whole story read to me as an allegory for how families can and do isolate members who suffer from depression or a severe or sudden illness. The Metamorphosis is an interesting story despite being deliberately absurd. A fast, recommended read if you're curious about Kafka.

Metamorphosis by Kafka is a complex work with many possible interpretations. To me, however, the work was an effort to expose an ugly yet a painfully true side of the society, where the members of it were generally cast aside, neglected, degraded, and ultimately destroyed when they have ceased to become of use. In a small societal unit of family, there is no exception. Kafka shows that we are humans after all and apt to change. The same people we love, adore and respect can become hateful and loathsome to us with time.

The story is about a human who suddenly find himself transformed in to a bug. In his human self, he has been the sole provider for his parents and sister and he had been well loved and respected. But this unexpected dreadful transformation has drawn a barricade between him and his family, and the story deals with the suffering and indignation both sides have to endure consequently. The story is surreal and I think it was deliberately done to have more effect in the possible message Kafka wanted to convey to the reader.

It was a good read. I particularly enjoyed the psychological portrayals of the characters. But although I did like and enjoy this novella, I wasn't particularly drawn in. Something in Kafka's style keeps me at bay.