Σιλμαρίλλιον λοιπόν. Και επιτέλους καταφέρα να το διαβάσω!
Είχα ξαναπροσπαθήσει και πριν μερικά χρόνια (πρέπει να ναι 7-8, μπορεί και παραπάνω) και δεν άντεξα, το παράτησα κάπου στη σελίδα 32 με 33 και είχα πει δεν πειράζει, άλλη φορά.
Και η άλλη φορά ήταν τώρα! Και καλύτερα μη σου πω γιατί τότε και θα είχα ταλαιπωρηθεί μέχρι να φτάσω στο τέλος και δεν θα το εκτιμούσα κιόλας.
Δεν είναι ότι είναι δύσκολο, σαν μικρές (και μερικές μεγαλύτερες) ιστοριούλες είναι γραμμένο (σα να διαβάζεις μυθολογία ένα πράγμα), αλλά λίγο οι περιγραφές, λίγο τα πολλά ονόματα, ο νεώτερος εαυτός μου δεν ήθελε και πολύ, χαώθηκε.

Το Σιλμαρίλλιον ξεκινάει λοιπόν από την αρχή, από τη δημιουργία του κόσμου από τον Ιλούβαταρ και τους Άινουρ. Συνεχίζει με την ιστορία των πετραδιών Σίλμαριλ (εξού και ο τίτλος) μέσω της οποίας βλέπουμε την γέννηση των παιδιών του Ιλούβαταρ, των Ξωτικών και των Ανθρώπων, την διαμόρφωση της Μέσης-Γης και του πολέμου εναντίων του Μόργκοθ. Όλα αυτά αποτελούν την Πρώτη Εποχή και είναι το μεγαλύτερο κομμάτι του βιβλίου. Στα δύο τελευταία κεφάλαια βλέπουμε την άνοδο και την πτώση του Νούμενορ, την άνοδο του Σάουρον και την δημιουργία των Δαχτυλιδιών της Δύναμης και τέλος την καταστροφή του Ενός, που αποτελούν την Δεύτερη και την Τρίτη Εποχή.
Μέσα σε αυτές τις ιστορίες υπάρχει η ιστορία αγάπης του Μπέρεν και της Λούθιεν και αυτή των παιδιών του Χούριν που από την τρομερή μοίρα τους δεν μπορούσαν να ξεφύγουν. Μου άρεσε ιδιαίτερα το πώς και γιατί δημιουργήθηκαν οι Νάνοι, μάθαμε τι είναι ο Σάουρον (μόνο εγώ δεν το ήξερα;) και από πού ήρθαν οι μάγοι (ομολογώ ότι μέχρι τώρα δεν με είχε απασχολήσει ιδιαίτερα). Αλλά και για τους προγόνους και τις οικογένειες γνωστών μας χαρακτήρων από τα άλλα βιβλία όπως ο Έλροντ, η Γκαλάντριελ και ο Ισίλντουρ.

Και όπως είπα και πιο πάνω, μπορεί σε κάθε σελίδα οι μισές λέξεις να είναι ονόματα και ονομασίες, στην πραγματικότητα όμως δεν ήταν τόσο τραγική η κατάσταση όσο θυμόμουν από την πρώτη φορά. Τα περισσότερα ονόματα δεν είναι ανάγκη να τα θυμάται κανείς απ' έξω ενώ στο τέλος του βιβλίου υπάρχουν γενεαλογικά δέντρα και ένας μεγάλος κατάλογος ονομάτων που είναι απίστευτα βοηθητικά.

Τώρα η αλήθεια είναι πως κάποια κομμάτια του βιβλίου μου άρεσαν περισσότερο από άλλα ενώ σε κάποια σημεία μπορεί και να βαριόμουν και λίγο. Γενικά μια κάποια συγκέντρωση την ήθελε, αλλά απόλαυσα την ανάγνωσή του και πολύ πιθανόν (μετά από άλλα 7-8 χρόνια) να θελήσω να το ξαναδιαβάσω!
Επίσης τώρα έχω αρχίσει να σκέφτομαι πολύ σοβαρά να ρίξω ένα ξαναδιάβασμα στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών...Χμμμ!


(Α ναι! Για το πόσο σπουδαίο και πόσο φοβερό και τρομερό έργο είναι βαριέμαι να τα πω, τα έχουν πει κι άλλοι!)

Haziran 2019: Goodreads’te tuttuğum çeteleye ve yanılması çokça mümkün olan hafızama göre hayatımda okuduğum 500. kitap oldu Silmarillion (tez için ve genel olarak akademide son 6 yılda okuduklarım hariç). Benim için önemli bir dönüm noktasıydı, bu kitapla bu noktaya gelmiş olmak kişisel anlamda da çok değerli benim için. Elbette döne döne tekrar okuyacağım bu kitabı zira tadı yine damağımda kaldı.

------------------

The Silmarillion is like The Bible when it comes to the epic fantasy story-telling of JRR Tolkien. I have started it so many times, I even read parts of it from time to time like one may read a religious text.

It is by far the greatest of the fantasy books I've ever read and it contains everything you can imagine: from the Creation to the hopeless but heroic fight between good and evil, how evil may win despite the noble rebellion that was of Elves and Men. It has personal victories as well as the collaborate victories of the peoples of the Middle Earth, it even has something which one can relate to the Exodus, and many more...

It is also the only book I never finish on purpose, because if I finish it I would feel like that that world is gone forever. By not finishing it, in my mind, the Middle Earth and all the creatures and Creators of it, will always live on.

The Silmarillion has that effect on the person who reads it.

A video discussing why you should read The Silmarillion. Many have said it better than myself, but I hope my passion for this collection of wonderful stories can be seen. Why You Should Read The Silmarillion

The Silmarillion just strikes a chord within me. Whilst I understand how much of the beginning can be seen as dry, I love how this world is constructed, and then so many of the latter stories apart such emotion within me. Beren & Luthien, The Children of Hurin and more! I must admit that I love stats and family trees, so the amount of detail seems like ti was made for me!

Full Review to Come

Tolkien je ovim djelom pretvorio svoj serijal u književni mit. Sloj se slaže na sloj, i iako su imena često zbunjujuća, a radnja mnogo otkriva o trilogiji Gospodar prstenova, moram reći da vjerujem da se treba čitati NAKON Gospodara prstenova. Lakše je loviti svu silinu imena kad imaš bar neko na koje se možeš osloniti i kad su ti neki predjeli već poznati.
Simbolika duboko teče ovim djelom i govori nam mnogo o sadašnjosti, o odnosima među ljudima i raspadu čovječanstva.
U posebnom sjećanju mi je ostalo objašnjenje nastanka Sunca i Mjeseca u njihovom svijetu i bilo je to nešto uistinu predivno, jako stilski lijepo, očuđujuće i potiče na dublje promišljanje o čaroliji svega onoga što doživljavamo kao svakodnevno.
Vrijedi sve muke s imenima i mjestima za završni dojam koji sam dobila ovim djelom. Svakako ću morati čitati i na originalnom jeziku jer znam da je Tolkien puno pažnje predavao jeziku (pa neka je i sin uređivao sva njegova djela objavljena nakon njegove smrti, vjerujem da se to zadržalo).
Reći ću da je kršćanski svjetonazor jedan od stupova njegovoga djela (vjerojatno ni ne znate koliko je predan katolik Tolkien bio, a to još u jednoj Engleskoj u kojoj prevladava anglikanstvo).


I kako zgodno da sam dovršila ovu knjigu baš na Tolkienov rođendan.

Warning, this book is for Tolkien junkies only. It is not for casual readers of Tolkien... not--the Hobbit was kinda fun, wasn't Bilbo cute--sort of readers. In fact I believe it might be prerequisite that in order to enjoy The Silmarillion, one must have read The Lord of the Rings a minimum of three times. I am one such dedicated dweeb so I love it.

Amate Tolkien per lo Hobbit e il Signore degli Anelli? Non basta.

Se non avete letto il Silmarillion vi state perdendo il 90% del suo mondo. Non è un romanzo ma una vera e propria cronaca storica che, attraverso singoli racconti, narra i 9000 anni di storia della Terra di Mezzo dalla sua creazione alla fine della Terza Era.

Lo stile e il tono risultano molto più ricercati e pedanti, con centinaia di nomi di luoghi e di persone. Narra eventi di un passato che vanno a formare il corpus mitologico, leggendario e storico alla base dello Hobbit e del Signore degli Anelli. Un'opera incredibile ed imperdibile.

Nessun lettore fantasy può dirsi tale senza aver letto il Silmarillion, senza il quale il Signore degli Anelli risulta privato della sua anima.

Ο συνδετικός κρίκος αυτού του βιβλίου με το προηγούμενο είναι τα ονόματα. Πολλά, πάρα πολλά ονόματα και με διάφορες παραλλαγές, αλλά τουλάχιστον εδώ υπήρχε ευρετήριο και δεν τα βρήκα βουνό.

Αυτό το βιβλίο ήταν συνανάγνωση με μια πολύ καλή φίλη Τολκινικιά επίσης, την Geo Kwnstantinou
Το διαβάσαμε κι οι δύο για 2η φορά μετα από τουλάχιστον 7-8 χρόνια.

Με εξαίρεση τα γνωστά εδάφια, (διότι για μένα είναι σαν βίβλος) Αινουλιντάλη, Τα παιδιά του Χούριν, και Τα Δακτυλίδια της Δύναμης, το υπόλοιπο βιβλίο ήταν λες και το διάβαζα για πρώτη φορά. Και αυτό ήταν θετικό.

Το βιβλίο ουσιαστικά χωρίζεται σε 5 μέρη:

Την Αϊνουλιντάλη που είναι ουσιαστικά κεφάλαιο κοσμογονίας (Γένεση), εξιστορώντας το πώς δημιουργήθηκε ο κόσμος με την μουσική πολλών θεϊκών όντων και όχι με ξόρκια ενός εγωκεντρικού.

Την Βαλακουέντα που είναι ουσιαστικά κεφάλαιο θεογονίας, το πώς δηλαδή δημιουργήθηκαν οι θεοί, πώς σχετίζονται μεταξύ τους, τι δυνάμεις έχουν, ποιοι είναι διεφθαρμένοι κλπ.

Το Σιλμαρίλλιον το όποιο είναι ουσιαστικά το 72% του όλου βιβλίου με 24 κεφάλαια που ασχολούνται με τα γεγονότα της Πρώτης Εποχής με γνωστότερα ίσως τις ιστορίες του Μπέρεν και της Λούθιεν, και των Παιδιών του Χούριν, ιστοριες που έχουν δυνατό το αίσθημα αρχαίας ελληνικής τραγωδίας, όπου ο ήρωας δεν ξεφεύγει από το πεπρωμένο του, και γύρω του όλα διαλύονται. Ποιητικά υπέροχες αλλά και καταθλιπτικά λυπητερές.

Το Ακάλλαμπεθ είναι κεφάλαιο που καταπιάνεται με τη Δεύτερη Εποχή και συγκεκριμένα την πτώση του βασιλείου του Νούμενορ.

Τέλος Τα Δακτυλίδια της Δύναμης είναι ουσιαστικά η Τρίτη Εποχή που είναι η πιο γνωστή στους περισσότερους όπως: Σάουρον, Γκάνταλφ, Χόμπιτς, Άραγκορν, Μόρντορ, κλπ.

Ο Τόλκιν είναι ο αγαπημένος μου συγγραφέας και έτσι λογικό είναι να δώσω αυτού του βιβλίου άριστα με τόνο.
Είναι ένα βιβλίο που δεν κατάφερε να ολοκληρώσει, μιας και ήταν απίστευτα τελειομανής και συνέχεια άλλαζε τη μορφή των ιστοριών τα ονόματα, συνέχεια έκανε αλλάγες. Αλλά με το θάνατό του ο γιος του αποφάσισε να δημοσιεύσει όλο αυτό τον όγκο ανέκδοτων ιστοριών.

Μια συνοδευτική έκδοση αυτού του βιβλίου είναι οι Ατέλειωτες ιστορίες που ακόμη να διαβάσω και διαδραματίζονται κυρίως την Τρίτη Εποχή αλλά και με επεισόδια από τις προηγούμενες εποχές.

Molto bello, ma lo consiglio solamente a chi ha già conoscenza del mondo in cui è ambientata e ai fan del professore.

Me encantó. Por ahora puedo decir eso.

Es bastante complejo al principio, sobre todo la 3ra parte. El Quenta Silmarillion es lo mejor.

Un consejo, leerlo con papel y lápiz para hacer los árboles genealógicos y los datos que se repiten.

Ahora entiendo la diferencia entre Melkor y Morgoth.

Una reseña completa:
n  El Silmarillion: La lectura de cuesta arriban
Debo admitir que a esta lectura le estaba haciendo su espacio, porque quería tener toda mi atención en este mundo tan maravilloso como lo es el Legendarium.
Ahora, con el anuncio de la serie en Amazon Prime, me animé y pude disfrutar de las historias que citan los personajes de El Señor de los Anillos en su camino.

Lectura retadora
Es necesario decir que la lectura de este libro es difícil. Es disponerse a que no habrán descripciones muy detalladas de lugares, personajes u objetos, sino esbozos de qué son los personajes, sus intenciones, lo que pasaba en ese momento a nivel global.
Así que es necesario tener mucha imaginación y dejarse llevar por las leves características que seindican (cabello de cierto color, estructuras de un tamaño gigantesco y criaturas que solo tienen un nombre y listo)
Es decir, puede sonar a una lectura simplista, pero en realidad es una lectura de lo esencial, de lo que hace un personaje diferente a otro solo desde su intención.

Dibujar es necesario
Los árboles genealógicos que se pueden hacer con este libro son bastante extensos, sobre todo los que se pueden sacar de las tres tribus de hombres.
Los de los Noldor, super extenso. Pero una vez uno los domina, son perfectas guías para comprender el paso de la corona y los hechos que van sucediendo lentamente.

El mundo de Tolkien desde la cosmogonía, la creación y el fin
Lo que más me gustó fueron los relatos que comprenden la Primera Edad. Ya que todo lo relacionado con las joyas de los elfos está muy bien estructurado para ser comprendido y para que sea disfrutable. La importancia que tienen esas joyas en cuanto a la trama, tiene ecos en toda la Tierra Media (y sobre todo en Beleriand)
Dentro de la cosmogonía de este libro, quiero destacar el papel de los Valar dentro de la historia, ya que la mejor forma de comprenderlo es la mitología griega y su unión con el mundo humano.

Algo que no me gustó es que la lectura no es tan fluida, y es por la misma carencia de descripción de personajes y cuesta comprender si no se está concentrado. Pero la guía de nombres que viene al final hace que todo tenga sentido y coherencia (aunque a veces uno se puede llevar un spoiler)

En resumen, recomiendo este libro para conocer mucho más de la creación de Tolkien y su Legendarium, pero no creo que sea el primero como recomiendan algunos, es mejor tomarlo como lo que es, una precuela de El Señor de los Anillos donde las menciones en los Apéndices y en las historias de los personajes cobran más sentido.

Volveré a la Tierra Media con algo más sencillo como lo es La Última Canción de Bilbo

In terms of reading interest, this oscillated between three and five stars, but with respect to what Tolkien accomplished here, The Silmarillion deserves nothing less than five stars.

The whole day, I have been trying to find the best words to use in this review, but how can you find the right words to describe perfection? This book was just a delight to read, from start to finish. The fact that a single man was able to create a fictional world with so much detail absolutely blows my mind. You can feel the love Tolkien had for Middle-earth in every word he writes. The way everything comes together makes it hard to believe that all of this is truly just fictional. There is so much information loaded in these few hundred pages; I already know that I will reread this book many, many times throughout the rest of my life, just so that I might be able to some day understand and remember everything.

As wonderful and dear as this book is to me, I also want to say that:

1. You probably shouldn't read this before reading The Hobbit or The Lord of the Rings. I think it would be too confusing and just a bit too much as a starter to this world.
2. You also probably shouldn't read this if you didn't like either of the aforementioned books. You need to care for Middle-earth and its history to properly enjoy and appreciate this one.
3. If you did enjoy the aforementioned books, do NOT go into this one thinking that you're going to get a similar adventurous story. This isn't exactly what I would describe as a "novel". The description it probably fits the best is "bible of a fictitious world".

Le storie dei canti

Nei giorni antichi il canto crea il mondo, la prima età è una remota melodia e il momento mitopoioetico e cosmogonico un coro di voci, dove Ilùvatar e gli Ainur rendono luce al mondo con la musica e il pensiero, e danno origine ai primogeniti, gli Elfi, e i successivi, gli Uomini. Ed ecco allora staccarsi dissonante una voce antagonista, che ripete uniformi note e procede in un dettato solitario: abbiamo Melkor, l'avversario, il nero nemico del mondo. Le fonti dell'opera sono plurime, poesie, annali, storie orali, a volte discrepanti, contraddittorie, sempre in rielaborazione. Si narra così dei Silmaril, le preziose pietre che discendono dagli alberi di Valinor, e i viaggi, le scelte, le cadute, le rivincite, le disavventure dei Quendi in Arda. Tolkien descrive in una scenografia fatale la tensione tra potere creativo e desiderio di possesso, la bellezza contro la volontà, l'antitesi dell'essere rispecchiato nell'avere, tutto ciò a formare un'epos di incantevole e indimenticabile semplicità e potenza. Il lettore viene catturato da un'ininterrotta invenzione di linguaggi poetici e multiformi, di terre fantastiche e immaginarie, di filosofici contrasti tra epoche storiche e avventure individuali. Le mutevoli vicende costituiscono una sorta di storia sacra nella quale i sentimenti umani primari incontrano le simboliche manifestazioni del tempo: amore, speranza, virtù, coraggio e malinconia, invidia, tradimento, morte rappresentano il mescolarsi universale di rapsodici ed eterni destini.

“Immortali erano gli Elfi, e la loro sapienza cresceva di era in era, e né malattia né pestilenza arrecavano loro morte. I loro corpi invero erano della sostanza della Terra, sì che potevano venir distrutti; e in quei giorni erano più simili ai corpi degli Uomini, poiché non erano stati ancora abitati così a lungo dal fuoco del loro spirito, che con l'andar del tempo li consuma di dentro. Gli Uomini invece erano più fragili, più fatalmente uccisi da armi o incidenti, e meno facile ne era la guarigione; erano soggetti alla malattia e a molti morbi, e invecchiavano e morivano. Non sanno gli Elfi che cosa ne sia dei loro spiriti dopo il decesso. V'è chi dice che vadano nelle aule di Mandos; ma il loro luogo di attesa quivi non è lo stesso degli Elfi e, sotto Ilùvatar, Mandos solo, e con lui Manwë, conoscono dove vanno dopo il tempo della radunanza in quelle silenziose aule presso il Mare Esterno. Nessuno è mai tornato dalle case dei morti, con l'unica eccezione di Beren figlio di Barahir, la cui mano aveva toccato il Silmaril; ma in seguito egli mai parlò con Uomini mortali. Può essere che, dopo il decesso, il fato degli Uomini non sia nelle mani dei Valar, né tutto è stato predetto, nella Musica degli Ainur”.