-Adelantado a su tiempo entonces, todavía llamativo en estas épocas.-

Género. Novela.

Lo que nos cuenta. La vida en Nueva York de un gran número de personajes a través de varias décadas, pero con la ciudad como protagonista, todos ellos ejemplos de las piezas individuales que hicieron de la ciudad y su sociedad lo que terminó siendo, en el sentido más positivo pero también en el más negativo.

¿Quiere saber más de este libro, sin spoilers? Visite:

http://librosdeolethros.blogspot.com/...

1η δημοσίευση, Book Press:
https://bookpress.gr/kritikes/xeni-pe...

Κάθε σύγχρονη Μητρόπολη είναι στη βάση της ένας υπερμεγέθης μηχανισμός, μια πολυδαίδαλη οντότητα, θαρρείς αυτοτελής, η οποία παραπέμπει στις κατασκευές με γρανάζια που λειτουργούν ερήμην του δημιουργού τους, βγαλμένη από δυστοπική ταινία. Η οριοθετημένη επικράτειά της συστεγάζει το έμψυχο και το άψυχο, τα οποία στην αμιγώς καλλιτεχνική σφαίρα αλληλοπεριχωρούνται με τέτοιο τρόπο που η αυτονομία τους αναιρείται και το ένα διαχέεται στο άλλο με εντυπωσιακά αποτελέσματα. Αυτό εννοούμε όταν αποφαινόμαστε ότι σε κάποιο μυθιστόρημα "πρωταγωνιστής είναι η πόλη". Το "Μανχάταν Τράνσφερ" ανήκει σίγουρα στην κατηγορία αυτή, όντας κάτι παραπάνω.

Ο τίτλος του βιβλίου παραπέμπει στον φερώνυμο σταθμό τρένου της Νέας Υόρκης. Τι είναι ένας σταθμός, ποια η λειτουργία του; Τόπος αναμονής, σημείο επιβίβασης, ενδιάμεσος χώρος, ένα μεταξύ εν μέσω προορισμών. Έτσι ακριβώς όπως και οι ζωές των ανθρώπων της πόλης αυτής. Και οι σελίδες του βιβλίου, το καθένα κεφάλαιο, η καθεμιά παράγραφος είναι ένας σταθμός υπερπλήρης με εκείνους που αναμένουν επιβίβαση σε κάποιον συρμό, ένα διαφορετικό βαγόνι που στη φαντασία τους επιγράφεται με πηχυαίους τίτλους: "επιτυχία", "πλούτος", "ευτυχία", "αναγνώριση" κ.ο.κ.

Όλοι ετούτοι οι επιβάτες (είναι αρκετοί οι ήρωες στο βιβλίο) παραμένουν πεισματικά στον σταθμό, ακόμα και όταν γίνεται ξεκάθαρο ότι το δικό τους αποκλειστικό βαγόνι δεν πρόκειται να περάσει. Κάποιοι από αυτούς, θα θελήσουν να εγκαταλείψουν τη θέση τους (ατέλειωτη η ουρά εκείνων που προσμένουν να πληρώσουν το κενό), ενώ άλλοι θα χρησιμοποιήσουν ό,τι μέσο έχουν στη διάθεσή τους για να καταλάβουν με ρεσάλτο το βαγόνι-όνειρο του συνανθρώπου τους. Εις μάτην, τα βαγόνια είναι πάντα λιγότερα και οι φιλόδοξοι επιβάτες παραπάνω από πολλοί.

Και γύρω τους η μητρόπολη. Όχι όμως η απαστράπτουσα συγκαιρινή μας Νέα Υόρκη, ο ομφαλός της Γης, το λίκνο του πολιτισμού. Είμαστε στα τέλη του 19ου αιώνα, αρχές του 20ού, όπου η μεγαλούπολη είναι ακόμα εν τω γίγνεσθαι, σε πλήρη εξέλιξη - ένα αδάμαστο άγριο θηρίο, που απλώνει τα άκρα του σε κάθε διαθέσιμο χώρο, ένα σαρκοβόρο που τρέφει το ανεξάντλητο εγώ του με ανθρώπινη σάρκα και αίμα. Κανένα πρόβλημα – το λίπασμα διατίθεται σε πλήρη αφθονία, καθώς καραβιές ανθρώπων καταφτάνουν στο λιμάνι της πόλης (όσοι είναι τυχεροί να περάσουν), διωγμένοι από τον σάπιο Παλιό Κόσμο της μισαλλοδοξίας, του πολέμου και της πείνας, για να αναζητήσουν ένα καλύτερο αύριο.

Στη νέα τους πατρίδα, βέβαια, θα αντιμετωπίσουν άλλους ανθρώπους που από καιρό εγκατεστημένοι εκεί, θα επιχειρήσουν με κάθε τρόπο να διαφυλάξουν τα κεκτημένα προνόμιά τους. Κι ο ακήρυχτος πόλεμος θα ξεκινήσει εκ νέου, όπως συμβαίνει παντού όπου υπάρχουν ανθρώπινες κοινωνίες. Ο αναγνώστης βρίσκεται εν μέσω όλων αυτών, καθώς ο συγγραφέας δεν επιχειρεί να εξηγήσει περαιτέρω το ιστορικό πλαίσιο. Ως γνήσιος καλλιτέχνης, χρησιμοποιεί την άρτια αφηγηματική του τέχνη (θα επανέλθω στη συνέχεια), προκειμένου να συνυφάνει το μυθοπλαστικό με το ιστορικό.

Μολονότι ο Ντος Πάσος την εποχή που έγραψε το βιβλίο υπήρξε ακραιφνής κομμουνιστής, με ξεκάθαρη πολεμική θέση όσον αφορά το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα της εποχής, δεν παρασύρεται από την ιδεολογία του εις βάρος της καλλιτεχνικής υπόστασης του έργου. Αν το έκανε, θα είχαμε στα χέρια μας μια ακόμα καταγγελία (αδιάφορη για τον αναγνώστη), αλλά ένα έλασσον πνευματικό πόνημα. Τούτο δεν σημαίνει ότι έχει λειάνει την αιχμή του ιδεολογικού δόρατός του, αλλά ότι το έχει εντάξει αρμονικά στην αφηγηματική δομή του έργου.

Ας γίνω πιο συγκεκριμένος: οι ήρωές του διαθέτουν απόλυτη συμμετρία, άξια θαυμασμού. Ο επαναστάτης θα εμφανιστεί στη σκηνή τη στιγμή που πρέπει, θα μιλήσει ως όφειλε και θα αποχωρήσει όταν απαιτηθεί δραματουργικά, ώστε να εμφανιστεί ο επόμενος που μπορεί ιδεολογικά να τοποθετείται στο άλλο άκρο. Αλλά κι ο ενδιάμεσος χώρος της πλειονότητας των χαρακτήρων που δεν τοποθετούνται πουθενά, αλλά αναζητούν με κάθε τρόπο την επιτυχία, καταγράφεται με τρόπο που δεν απειλεί τη στατικότητα του κειμένου.

Ο συγγραφέας πιάνει το νήμα των σκέψεων και των ζωών σε περιδίνηση, σε αέναη κίνηση, σε μεταφορά μεταξύ των σταθμών της ζωής τους. Το σημείο εκκίνησης είναι κάποιο γεγονός που ίσως δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία για τον αναγνώστη, συνεχίζει ομοίως σε κάποιο επόμενο κεφάλαιο, όχι απαραίτητα από εκεί που σταμάτησε την τελευταία φορά. Εν συνεχεία, ένα άλμα στον χρόνο έχει οδηγήσει τον ήρωα/ ηρωίδα σε μια νέα κατάσταση, και από εκείνον τον σταθμό τούς παραλαμβάνει το τρένο της ανάγνωσης για να τους αφήσει πιο κάτω και στη συνέχεια να παραλάβει άλλους. Ad infinitum.

Ο αναγνώστης είναι επιβάτης περίοπτης θέσης, αν και του έχει αφαιρεθεί το δικαίωμα συνολικής εποπτείας της ζωής των ηρώων – μόνο αποσπασματικά θραύσματα της ύπαρξής τους παρατηρεί, όσο περιμένουν τον επόμενο συρμό. Αυτή η διάσπαση, δυσκολεύει ελαφρά την ταχεία εξέλιξη της ανάγνωσης, αλλά καλλιτεχνικά δημιουργεί ένα ψηφιδωτό, τοιχογραφία ζωής με πολλαπλές επιστρώσεις χρώματος επάνω στον καμβά.

Ο μοντερνισμός του Ντος Πάσος, ο πειραματισμός με νέα μέσα, εμβολίασε τον κατά βάση νατουραλιστικό του τρόπο. Υπήρξαν στιγμές που ένιωσα να ξεπροβάλει το φάντασμα του Ζολά, και συγκεκριμένα του αριστουργήματός του "Νανά", με σημαντικές ομοιότητες και διαφορές. Βασική ομοιότητα ο "μηχανισμός" της πόλης, ο οποίος συνυφαίνεται με τον βιολογικό ντετερμινισμό (βασικό χαρακτηριστικό του κινήματος). Το Παρίσι στον Ζολά, η Νέα Υόρκη στον Ντος Πάσος, περιγράφονται ως χαίνουσες πληγές, με σηπόμενα άκρα χρήζοντα άμεσου ακρωτηριασμού προκειμένου να διασωθεί η όποια ημιζωή (αν αξίζει και τούτη να σωθεί). Οι δύο μεγάλες μητροπόλεις αλέθουν και εξεμούν, ανακυκλώνουν και μεταδίδουν την ασθένειά τους (συστημική πρώτιστα, αλλά και ατομική).

Η βασική διαφορά μεταξύ των δύο έγκειται στο ότι ο μεν Ζολά προσωποποιεί τη διάβρωση του Παλιού Κόσμου μέσω ενός προσώπου κυρίως (η πόρνη Νανά) με τον αντίστοιχο αφηγηματικό τρόπο, ενώ ο μεταγενέστερος Ντος Πάσος περιγράφει την εκ γενετής φθορά του Νέου Κόσμου μέσω της διάχυσης, αλλά και του μοντερνιστικού ύφους του. Όπως έχει χαρακτηριστικά ειπωθεί, ο συγγραφέας χρησιμοποίησε την τεχνική του κινηματογραφικού μοντάζ, το κολάζ, την παρεμβολή αποσπασμάτων ειδήσεων διακόπτοντας (ή συμπληρώνοντας) τη ροή του κειμένου. Η αποσπασματικότητα είναι η λέξη κλειδί στο κείμενο αυτό που αρνείται τη γραμμική καταγραφή και περιγραφή της ζωής των πολυάριθμων ηρώων του. Αντ' αυτού, η κάμερα εισβάλει όλως αιφνιδίως με ένα εντυπωσιακό traveling στο παρόν τους, καταγράφει με ταχύτητα τα δρώμενα της στιγμής, όσο διαρκούν κάποιες παράγραφοι, και εξίσου εκρηκτικά απομακρύνεται από το αντικείμενό της.

Η τεχνική αυτή έχει συγκεκριμένα αποτελέσματα. Αφενός επιτρέπει στον συγγραφέα να επιμερίσει και ταυτόχρονα να συμπεριλάβει ένα ποσοτικά μεγάλο "δείγμα ζωής" των μετακινούμενων στον λαβύρινθο της Μητρόπολης, εστιάζοντας κυρίως στον μηχανισμό και όχι στο υποκειμενικό στοιχείο. Αφετέρου υποχρεώνει τον αναγνώστη να βυθίζεται και να αποτραβιέται εξίσου γρήγορα από τα ατομικά πεπρωμένα, των οποίων κατέχει μόνο θραυσματική εικόνα. Ως εκ τούτου, ο τελευταίος δεν απολαμβάνει την τυπική ολοκληρωμένη ταύτιση με κάποιον συγκεκριμένα, μιας και το πλέγμα που έχει περίτεχνα ξετυλίξει ο Ντος Πάσος αφήνει μεγάλα κενά. Είναι σαν να προτρέπει τον αναγνώστη: "Κοίτα το δίχτυ, όχι τα ψάρια! Είναι ο μηχανισμός, το σύστημα, όχι οι άνθρωποι!" Ο επαναστάτης συγγραφέας δεν επιθυμεί τη συμπόνοια, τη θλίψη, την οργή, εν γένει τα συναισθήματα που εξαντλούνται σε ένα πρώτο επίπεδο. Επιζητά πνευματική εγρήγορση και τα αφηγηματικά του μέσα λειτουργούν άψογα ως προς αυτό.

Κι όμως, την ίδια στιγμή, ο θετικιστικός, επιστημονικός τρόπος θέασης του μυθιστορηματικού κόσμου υποχωρεί και ο προπαγανδιστής (έστω με τον δικό του αφηγηματικό τρόπο) δίνει τη θέση του στον ποιητή και το βιβλίο ισορροπεί απολαυστικά μεταξύ των δύο κόσμων. Ο συγγραφέας παραμερίζει τακτικά τους κολασμένους του μηχανισμού και φορτωμένος το ιμπρεσιονιστικό του καβαλέτο βγαίνει περιχαρής στην ευδία ημέρα. Μαγνητίζεται από το μεγαλείο της ζωής, του φωτός που παιχνιδίζει στις λακκούβες με τα απόνερα, που εισβάλλει στα φτωχόσπιτα, στα ταπεινά μέρη, λούζοντας με φως τους ταπεινούς και καταφρονημένους.
Ταυτόχρονα, ο ιμπρεσιονιστικός καταιγισμός συμπεριλαμβάνει και τους κατέχοντες, τους ληστοβαρώνους της εποχής, αλλά και όλους εκείνους που κινούνται στον ενδιάμεσο χώρο μεταξύ επιτυχίας και αποτυχίας. Η ποιητική διάθεση του συγγραφέα επιχωματώνει τα κενά, νοηματοδοτεί το αφόρητο υπάρχον, "τυλίγει με προσωρινούς επιδέσμους τη μόνιμη πληγή". Δεν είναι τυχαίο που κάθε κεφάλαιο ανοίγει με μια παράγραφο που θα μπορούσε να τοποθετηθεί αυτούσια σε κάποια ποιητική συλλογή.

Το συναμφότερον της τέχνης επικρατεί: Η κραυγή οργής που εκτοξεύεται σαν πέτρα, στην ίδια παράγραφο αχνοσβήνει στη μελαγχολική ηρεμία των αχτίδων του ήλιου το ξημέρωμα. Η μαγική νυχτερινή όψη της πόλης νανουρίζει σε αποπνικτικό εναγκαλισμό τα εκατομμύρια που το συλλογικό τους όνειρο δηλητηριάζει καθημερινά με τις αναθυμιάσεις της. Ο σταθμός μετεπιβίβασης χάνει τότε την βρόμικη, τσιμεντένια του όψη, το αεράκι αποδιώχνει την αποφορά, έστω πρόσκαιρα. Το αδηφάγο σύστημα περιθωριοποιεί και ταυτόχρονα η φλόγα της ζωής αναγεννιέται με κάθε ερωτικό σκίρτημα, η χαρά διαρκώς ματαιώνεται, οι ελπίδες σιγοκαίγονται, αλλά η προοπτική της εξόδου παραμένει ζωντανή. Δεν είναι τυχαίο ότι στις καταληκτικές σελίδες ο κεντρικός ήρωας (δημοσιογράφος-περσόνα του ίδιου του συγγραφέα) αποφασίζει να αφήσει πίσω του τη Μητρόπολη. Το βιβλίο κλείνει εκεί, όλοι μας όμως γνωρίζουμε από την εποχή του Καβάφη και εντεύθεν, πόσο άσκοπη και μάταιη είναι ετούτη κίνηση.

Όμως ο ήρωας είναι πολύ νέος. Κοντολογίς, ακόμα, ελπίζει. Ας μην τον φορτώσουμε πρόωρα με κυνισμό και διαψεύσεις. Ας του ευχηθούμε καλή τύχη κλείνοντας το βιβλίο, γνωρίζοντας ότι όταν επιστρέψουμε θα τον ξαναβρούμε εκεί.

https://fotiskblog.home.blog/2020/12/...

Well if Dos Passos intended on recreating Manhattan, he did an excellent job. Reading this book I felt the exact way I did in Manhattan. Too many people, too much dirt, too much noise, not enough sky, no horizon. So much spinning around you at all times it is nearly impossible to focus on one thing. Pretty soon all the senses overload and blend into careening nausea.
I think Dos Passos takes himself too seriously. I would like to sit down with him and tell him not to, but I am sure he would then try to beat me up--which he would succeed at, but I'm sure I could get a couple licks in. Maybe make him bleed--or cry.

Me parece una novela desafiante y llena de caos, con muchísimos personajes que vagan libres por las páginas, que aparecen y desaparecen sin previo aviso, algunos de ellos teniendo encuentros y grandes diálogos entre sí. El libro además es una guía cruda y real del Nueva York anterior a la Gran Guerra, que recorre ya sea a pie, en auto o en tren la zona de Manhattan a través de una ingente mezcla de personajes de clase alta y baja, de migrantes, artistas, periodistas, militares, prostitutas y banqueros.

It might be difficult to understand this novel if you've never lived in a large city. Dos Passos captures the chaos and disorientation of trying to survive in an urban battlefield, with all its violence, interruptions, temptations, anonymity, stimuli, and speed by writing in a still experimental modern style of cut-ups, fragments, and stream of consciousness. Manhattan Transfer's ferociously exciting to read, not only because it so accurately represents the physical sensations of modernity in just as innovative a manner as Joyce, Woolf, and Faulkner, but because its politics are critical -- if some readers protest against Dos Passos' sketchbook characterizations, keep in mind he's attempting to paint a portrait of a merciless capitalist system here and its effect on people across the social strata. What saves it from being a merely polemic work is that Dos Passos' vision is scopic -- he's concerned not just with the system but with the complex web of life it fosters, which means there's psychology involved along with sociology. I can't imagine that anybody could render New York City from the turn of the 20th Century to the 20's -- with all its hope and despair, its immigrants and string-pullers, its tragedies and illusions -- any better.

Funny, bloated socialist pamphlet masquerading as experimental Modernist novel. Gain and drops characters at will, as New York does. A portrait of a city in the pangs of rebirth. Pretty images and a memorable ensemble (we will always love you, Emile!).

Manhattan Transfer fu pubblicato nel 1925, quando Dos Passos era ancora dalla parte di Sacco e Vanzetti.

“Ciò che c’è di più tremendo a New York è che quando ne avete fin sopra i capelli, non sapete più in quale altro posto andare. È il tetto del mondo. La sola cosa che ci rimane è girare e girare come lo scoiattolo in gabbia”

In questa New York, madre abietta, spietata eppure splendida e seducente, nel cui ventre pullulano figlie e figli, schegge di vite e storie s’intersecano, si sfiorano e mai si toccano; creature in cerca della loro occasione. E un sogno: farcela.
E NY “It’s the land of opportoonity”.
Con improvvisi cambi d’inquadratura donne e uomini s’affacciano e svaniscono, disegnando sul fondale una storia unica, sociale.
Dos Passos procede senza continuità narrativa, con uno stile cinematografico. Ne risultano immagini più che descrizioni, voci più che parole. Il ritmo è serrato, non concede soste e rende difficile ricordare i singoli personaggi. Rimane il rimpianto di non essere riusciti a trattenerli nella mente. Ma col tempo si affacceranno, nitidi o sfumati, per dire: -Passammo, meteore senza scampo, per dar luce e colore alla città-.
È un canto per New York, impetuoso, irrefrenabile, elettrizzante e tragico.


Qualcosa m’ha infastidito, ma Dos Passos non ha alcuna responsabilità. Sono io ad aver letto la traduzione sbagliata. Qualche esempio:

“I would invite her up here but I’ve been afraid you would be rude to her.” “L’avrei invitata da noi, se non avessi paura che tu fossi scortese con lei.”
---
“If I thought it’d be any good to me”, “Se sapessi che mi servisse a qualcosa”
---
“Of course what you want to do is make every reader feel Johnny on the spot in the center of things.” “Naturalmente, voi vorreste dare a ogni lettrice l’impressione che siano di per sé al corrente della gran vita”
---
“Shuffle, droning saxophone tease, shuffle in time to the drum, trombone, clarinet”, “Strascicare di piedi al ritmo della batteria, del trombone, del clarino”. Ma perché il clarinetto deve diventare un clarino! Non sono la stessa cosa. No! Clarino non è sinonimo di clarinetto! Il clarinetto discende dallo chalumeau, il clarino era una tromba!

Ho desiderato tanto leggere questo libro. Una voce nuova e diversa dalla generazione perduta. Una voce dall'America della generazione perduta. E in parte ne ho ricavato soddisfazione, perché Dos Passos è un mirabile cantore di una metropolitanità folle, fatta di un sottobosco di piccoli imbroglioni, ubriachi, attricette più o meno troie, gente che tira a campare e affaristi che vanno dalle stalle alle stelle e viceversa in un battito di ciglia. Solo in parte, perché, nonostante quella in mio possesso sia una traduzione celebratissima, non riesce a convincermi. Non riesco a capire se il linguaggio immaginifico sia quello dell'autore o una somma di svarioni; come il vestito di Helene, che è descritto come color fiammingo e invece molto probabilmente è color fenicottero.
Pazienza, un altro libro da mettere in elenco per quando avrò tempo di leggere in lingua originale.

Finally, I figured out what the title “Manhattan Transfer” means. For those who don’t know or didn’t catch it, this is what is not the NJ Transit railroad station known as “Secaucus Junction,” where countless NJ Transit riders on north-south lines get off and go upstairs to catch any one of a gazillion east-west trains running between other places in NJ and Manhattan’s Penn Station. Two characters heading from NY to Atlantic City are described as having changed trains there. I like the old name a lot better but I can see where the folks in New Jersey would have a problem with it. : - (

As to the book, I’m a Dos Passos fan so I was into it. Manhattan Transfer is sandwiched between James Joyce and Dos Passos’ own USA Trilogy and it shows. We see an early effort at modernism, but with not nearly the level of obscurity (comical and, I think deliberate obscurity) delivered by Joyce combined with Dos Passos’ main concern, society (in particular, NY City society – and I mean society in the Sociology 101 sense rather than the nose-pointed-upward sense) at the turn of the 20th century.

The focus here is on the cinematic presentation, the early (written) version of quick video vignettes where the reader is like a viewer seeing things directly without it being mediated by a narrator. Even the idea of a third-person omniscient narrator is something with which Dos Passos chose to dispense. This takes getting used to (easier for us, in the post MTV/Reality Television world than it was for Dos Passos’ contemporaries, and a heck of a lot easier than Joyce) and may not be to everyone’s taste. But for those who are into it, there’s a ot of vibrant, urban energy to this book.

A huge shortcoming that bothered me a lot is that it often gets very hard to keep track of which character was which. I wished I had a scorecard with me. But this was a first pass for Dos Passos; he addressed it more successfully in USA Trilogy. I suppose one can argue that the individual characters aren't all that important; that the "protagonist" is New York City itself. Perhaps there's support for that, particularly if a reader tires to imagine how a comparable novel might have looked if it were centered on a different city or small town in a different time or place. Maybe. Maybe not.

Απίστευτη περιγραφική δύναμη, τόσο ζωντανή που νομίζεις πως είσαι στον κινηματογράφο και παρακολουθείς ταινία - μια ταινία που σου περιγράφει πολύ γλαφυρά το περίφημο Αμερικανικό Όνειρο κι από τις δύο πλευρές όμως. Δυνατοί και καθόλου μονοδιάστατοι και οι κύριοι χαρακτήρες.
Διαβάζεται καλύτερα με ρέγουλα γιατί θέλει χρόνο για να εντυπωθούν όλες αυτές οι εικόνες.
Μπορεί να μην είναι από αυτά που ονομάζουμε page turners με τη σημερινή σημασία τουλάχιστον (γιατί για μένα είναι) αλλά σε αποζημιώνει με τον πλούτο του.

ΥΓ Η μετάφραση φαίνεται λίγο ξεπερασμένη ωστόσο εμένα μου ταιριάζει - ή τουλάχιστον δεν με ενοχλεί- δεδομένου ότι το βιβλίο γράφτηκε το 1925.

Avendo avuto la fortuna di visitare New York, percepisco alla perfezione come ogni pagina di questo libro riveli ancor oggi gli “splendori e miserie” di una città così multiforme e straordinaria che non si può non idolatrare, ma nemmeno non rimanerne inorriditi. Parole che si fanno odori, calore, luce, vetro, rumori…, trascinando con sé le esistenze umane più disparate, accomunate dall’accalcarsi febbrile nella “città che sale” (per dirla con Boccioni).
New York è l’inferno e il paradiso, è la terra promessa e l’infrangersi dell’ultima speranza, è madre e amante. E Manhattan, il suo cuore steampunk, ogni giorno e ogni notte pulsa all’unisono della vita e della morte, dell’amore e dell’odio di tutti i suoi concittadini, di tutti i suoi devoti.
Tutto questo vale tanto oggi quanto un secolo fa, e Dos Passos sa graffiarne un’immagine perfetta, affascinante e terribile.

Hello Everybody

been meaning to try
Manhattan Transfer
for about 20 years

Manhattan
told in a hundred or so very short stories
that connect,
don't connect
inter connect
and re connect
don't even try
to think of this as one story
its hundreds of plots
each with a life of its own
characters
come and go
some appear
never to be seen again
some appear to be seen fifty or more pages later

easy to lose track
where you are
but it's almost as if
it does not matter
open the book
to any page
find yourself
sucked in to a little story

yours truly
mac