بعضی جستارها جالب تروبعضی پیش پاافتاده..مثلا " آخرین جستارکه روایت ارتباط شش ساله نویسنده باروان پزشکش است گویی برای انتقام جویی نوشته شده وگرنه اصولا" چندجلسه برای درک مفیدبودن یانبودن روان درمانی کافیست مگراینکه کل ماجراتخیلی وشوخی باشد..
تکه های بسیارخوب کمی داشت و به نظرمن بیشترمثل زیاده گوییهای مردی خودشیفته ومست ازنوشخواری زیاد می مانست .

Gopnik is one of those rare nonfiction writers who could probably pen a book about staring at a blank wall and make it fascinating, so reading his thoughts on moving his family to Paris just feels like gravy from an author who doesn't even require an inherently interesting subject to write interesting stuff.

My first instinct was to bill this as a "cerebral Peter Mayle," but that feels almost pejorative toward both authors, and I adore them each in their own way, so I'll go in another direction.

Mayle writes warm, humorous travelogues, and there's nobody out there who does it better than he does. Gopnik's book is a different animal. While it is indeed rooted in the premise of an American moving his family to Paris, he's clearly more of a cultural anthropologist than a travelogue writer.

Gopnik's observations about the psyche of France, the experience of being an American living in Paris, and cultural identity in general are incredibly astute and beautifully phrased.

Because the book is actually a compendium of Gopnik's columns for the New Yorker about his experience in France, there are times when the book feels disjointed or repetitive. But Gopnik's writing is so amazingly, off-the-charts outstanding that is really doesn't matter.

من عاشق وقت‌‌هایی هستم که کتابی همه‌چیزتمام به دستم می‌رسد. کتابی ویراسته و آراسته، با طرح جلد و کاغذ و صحافی خوب، ترجمه‌ی درجه‌یک، و البته از قلمی خلاق و هوشمند. این کتاب یکی از همان‌هاست.

جُستار –همانطور که مترجم محترم به‌درستی در مقدمه اشاره کرده– در ذات خودش با نوعی سادگی آغاز می‌شود؛ از یک آنی که همه‌ی ما ممکن است در لحظاتی از زندگی جرقه‌اش گوشه‌ای از ذهنمان زده شود و ببینیم پشت احساس ناشی از  یک حرف، یک تصویر گذرا یا یک عطری که ناگهان به مشام رسیده قصه‌ای را داریم می‌پردازیم، یا حتی در خلال یک عادت همیشگی قفل شویم و ببینیم مته‌ای دارد تا کنه وجودش را می‌کاود تا ریشه‌ی عمیقی را پس آن بیابد، و اگر تجربه‌ی آن برایتان آشنا باشد می‌دانید که قصه‌های ریشه‌دار زیر این سطح خراشیده‌شده کم نیست.

اینجاست که هنرمندیِ جستارنویسی چون آدام گاپنیک به چشم می‌آید. نویسنده‌ای که موضوعات ساده‌ و گاه پیش‌پاافتاده‌ی زندگی را محور قرار می‌دهد و چنان پیچیدگی‌ و خط و ربط‌هایی را پیش می‌کشد که بعد از ده-پانزده صفحه حس می‌کنی نگاهت به آن موضوع یکسره دست‌خوش تغییر شده. از پیاده‌روی، تاریخچه و معنایش، برخورد و مواجهه‌ی انسان با اینترنت به عنوان نوترین پدیده‌ی تکنولوژیکِ اواخر قرن بیستم، تجربه‌ی مرد میانسالی که رانندگی را برای اولین بار تجربه می‌کند تا سرشلوغی و کودکی که دوست خیالی‌اش گرفتارتر از آن‌ست که با او بازی کند، تجربه‌ی فوتبال از دیدگاه ذهن آمریکایی و تحلیلی درخشان از سیر غذا و ذائقه و...

پیشنهاد می‌کنم حتماً بخوانید.

Great writing, but not a interesting enough mix of subject matter for my taste (too much about sports and babies). I did like the fashion show piece, and all the food stuff.

Being accounts of and incidents in life in Paris, raising one child and then having a second.

Buying Christmas lights. Explaining the difference between the sublime and the beautiful to your son and having him propound that dinosaur bones are sublime but another little girl in his kindergarten is beautiful. The hypnotic effect of Barney, even on little French children who didn't understand a word. French cooking, and ingredients for it, from the top-class restaurants to home cooking. A rather unspeakable library. Searching for an apartment. A nineteenth century print showing a train on rather steep tracks aimed at the moon -- someday I'm going to figure out how to write a story with such a train. Haute couture and the shows. Bedtime stories. How, when his wife got pregnant, everyone observed that since it was a girl, they had the king's choice -- and they finally cracked and demanded to know what it meant from a taxi driver. Soccer. Mosaics of mermaids. . . .

Well written and interesting.

I love reading Gopnik because he manages to glean the most incredible insights from everyday life. This collection of essays comes from his five years living in Paris with a newborn son.

The entire collection is worth reading, but my highlights were “The Rules of the Sport” where Gopnik tries to join an American-style gym and “Like a King” about having a second child born in Paris.

Despite being written over 20 years ago, the stories still offer an interesting local-ish perspective on Paris that hopefully will enrich any vacation plans for readers.

I'm re-reading this love letter to Paris, a collection of essays by Adam Gopnik. He writes with such fierce intelligence, and even though some of the "current events" are ten years old, his perspective has a timelessness. Never mind that he's lived my dream- pack it all in and go live and work in Paris.

One of my favorite elements of the book is how strongly the feeling he has for his family permeates his writing. Even an essay on a quest to save a beloved neighborhood bistro is tinged with the wonder he feels at being a dad and the protectiveness over the blissful little cloister he and his wife create for their family as Americans Abroad. I just love this book.

قسمت هایی از کتاب:

-مارتا می گفت: خیلی عجیبه که یه همبازی خیالی داشته باشی که سرش شلوغه و نمی تونه باهات بازی کنه. مگه همبازی خیالی نباید یکی باشه که آدم راز هاش رو بهش بگه و ... چه می دونم، باهاش آواز بخونه؟ نمی شه که همبازی یکی باشه که فقط می تونی هر بار باهاش تاکسی دومسیره بگیری.

-دوست خیالی هم وقتی با واکنش نامهربان یا بی تفاوت مواجه می شود، دیگر هیچ وقت ما را از پیراکیهان زیبای خودش خبردار نمی کند.

-تازگیها راه محافظت از خودمان این است که سازه هایی بسازیم برای موکول کردن ابدی :
هفته ی دیگه می بینمت ها،
زود با هم حرف بزنیم ها.
دور زندگی مان موانع ابلاغی می سازیم تا جمعیت را دور نگه داریم و آخرش می بینیم هیچ کدام از آدم هایی را که دوستشان داریم راه نداده ایم داخل.

مخصوصاً جستار آخر و سرب من که طلا نشد.

Contrary to some of the other reviews on this site, I found the stories about raising a child to be the most interesting, how mundane experiences create a portrait of a culture. Perhaps because my own life is defined by long hours alone with a toddler, these seemed most relevant to me. The uppercrusty stories were a little more grating; two essays, some 10% of the whole book, are about a group of people so offended by the new management at a classic brasserie that they form a secret society to protest and subvert the new owner's business plan. Perhaps I'm just too American for this to make any sense to me at all. I was also not at all on board with the essay in which he ruins a dinner he cooks for a famous chef. However, his description of her reaction was one of my favorite quips of the whole book: Martina Hingis would not notice your backhand is off because Martina Hingis would not notice when your backhand is on. What you have is not what she would call a backhand. Gopnik has so many great quips throughout the book, in fact, that even the essays I enjoyed least are entertaining. A great quick read, with more serious insight than I expected. Recommended.

There are no words to express how much I tried to like this book, even enough to finish it. The writing is actually quite good, but the story--if I can even call it a story--was dry and tiresome. This book is annoyingly pretentious, and that more than anything else has made it impossible to get through. There are much better stories about France. I began reading "Paris to the Moon" to gain a little insight into the essence of Paris, but this book does not even come close.

جستار اول دختربچه ای که دوستی خیالی دارد و با او در نیویورک- شهری که زندگی می کند- قرارهای هول هولکی می گذارد. زیستن در این شهرپرسرعت..
" به ما یاد داده اند که شلوغ باشیم واگر بیشتر کا رکنیم مفیدتر هستیم. ولی همه می دانند سرشلوغی و مفید بودن رابطه ی پرشک و شبهه ای از هم دارند. درواقع بیشترین تقلای ما بر این است که سرمان خلوت تر شود تا بتوانیم بیشتر کار کنیم.
.
سازه هایی بسازیم برای موکول کردن ابدی: هفته ی دیگه می بینمت ها. زود با هم حرف می زنیم. دور زندگی مان موانع بلاغی می سازیم تا جمعیت را دور نگه داریم و آخرش می بینم هیچ کدام از آدم هایی که دوستشان داریم را راه نداده ایم داخل و می بینم همه اش دلمان برای دوستانمان تنگ است. سرشلوغی هنر ما، آیین مدنی و شیوه ی بودن ماست.
.
جستار چرا راه می رویم؟ به اشتراک گذاشتن تنهایی. تاریخچه ی کوتاهی درباره ی راه رفتن.
چرا که تنهایی را چون نان و آب می توان به اشتراک گذاشت. وقتی راه می روید دیگر در منظره نیستید. خود منظره هستنید.
سه نوع راه رفتن- پیاده روی ژرف اندیشانه. پیاده روی کلبی مسلک. پیاده روی ترکیبی از این دو
پیاده روی زرف اندیشانه گونه ی محبوب فیلسوفان قرون وسطایی ژان زاک روسو و کانت و... این نوع پیاده روی نوع غربی مراقبه از نوع نشیتن آسیای ها در ساعات طولانی. بی دلیل نیست که یکی از مکاتب فلسفی دیا به اسم مشایی ست راه روندگی.
زندگی شهری ویتمن در کنار رودخانه ی هادسون و هم نوای با موسیقی پرتلاطم شهر و جمعیت منهتن.
.
جستاری درباره ی رانندگی یاد گرفتن در میانسالی- منم باید همچین چیزی بنویسم
.
ذائقه از کجا می آید: ارزش هایی که می خوریم.
در عصر روشنگری مسئله ی ذائقه به فلسفه تعلق داشت و بعد به اقتصاد ربط پیدا کرد.
.
سرمایه داری کاری کرده که خیال کنیم اگر در صف درست بایستیم مردم به ما حسادت نمی کنند. جواب درست این است که اصلا آنچه بابتش پول می دهیم همین صف است که محصول را خواستنی می کند.
بیرون حلقه های مناسک اجتماعی هیچ ذائقه ی حقیقی و طبیعی وجود ندارد. مزه ی نوشیدنی به شدت به انواع اقسام سرنخ های اجتماعی وابسته است. ترتیب گیلاس ها و رنگ ها و مکان انتظارات قبلی و برچسب ها و..
.
مادرم که زبان شناس است به من آموخت هیچ دستور زبان طبیعی وجود ندارد و هیچ راه درستی برای نوشتن نیست. او به من اموخت قواعد و شیوه های کابردشان همیشه در ال دگرگونی اند.تجویزگرایی در زبان شناسی همانقدر قلابی محسوب می شود که پنیر سبز در علم نجوم.
.
جستار اخر به دکتر مراجعه کردن- واقعا در حد ی خاطره ی خیلی سانتی مانتال و تهی یاز معنا بود برام اگرچه ساده و خواندنی
.
به مرکز شهر می رفتم. قلبم سبک می شد و به پرواز درمی آمد. همین است. هیچ کس برایش مهم نیست. ادم ها مشکلات خودشان را دارند. اشکالی ندارد معنایش این نست که تو نباید کارت را انجام دهیو. معنی اش این است که باید ان را یک جورهایی محض خودش و بدون خیال باطلی انجام دهی. صرفا بنویس. صرفا زندگی کن و خیلی به خودن اهمیت نده. هیچ کس برایش مهم نیست. همه اش سر به سر گذاشتن است.
.
.