دقیق نمی‌توانم بگویم که دل‌سردی من به نیمه‌ی دوم کتاب به خاطر فاصله‌ای بود که بین خواندن نیمه اول و نیمه دوم کتاب افتاد یا واقعا چهار جستار پایانی نسبت به پنج جستار اول خسته‌کننده‌ بودند. جستارهای اول را دوست داشتم. با وجود تعریفی که توی مقدمه مترجم از جستار خوانده بودم دنبال نتیجه‌گیری‌ای از کل جستار نبودم و این باعث می‌شد کمی انتظارم را پایین بیاورم و مشکلم را با خودم حل کنم که «لزومی نداره حتما نویسنده بهت راهکاری ارائه بده.» و فقط به موضوع‌هایی فکر کنم که نویسنده توی جستارها مطرح‌شان کرده است. با این‌همه به نظرم عنوان جستار‌ها جذاب‌تر از خودشان بودند. و حتی گاهی با تعریفی که من از جستار داشتم جور در نمی‌آمد. بعضی‌شان یک جور خودزندگی‌نگاری بود بیشتر.
مثلا در آخرین جستار که نویسنده از شش سال تجربه حضورش روی کاناپه روبروی روانکاوی می‌گوید که از همان ابتدا (نه یک سال بعد) متوجه شده بود که هیچ روانکاوی‌ای صورت نمی‌گیرد در این جلسات و فقط به غیبت و نهایتا گفتن اینکه اگر تو فلان مشکل را داری فلان شخص هم این مشکل را داشته و پایانش اینجور شده است، می‌گذرد؛ منظور و هدف نویسنده چه بوده است؟

می‌شود گفت که نویسنده در این نه نوشته با عنوان‌هایی متفاوت در تلاش بوده از تنهایی و زندگی مدرن شهری بگوید. البته که جاهایی (به نظر من) پرگویی بوده‌. مثل جستار هشتم، «چهره‌ها، جاها، فضاها» که خب من حتی نتوانستم این جستار را ادامه بدهم و به پایان برسانم؛ چون واقعا نمی‌توانستم درک کنم حرف نویسنده چیست. (شاید بعدها برگشتم بهش.)
از نظر نوشتاری هم باید بگویم که از توصیفات و روانی متنش لذت می‌بردم، مگر همان متن‌هایی که برایم خسته‌کننده بودند. به عنوان کتابی بهش نگاه می‌کردم که ازش یادبگیرم اینجور روان و ظریف چیزی را توضیح دهم.

I really want to move to Paris. I want to walk near the Seine and eat chocolates and shop at the greengrocers. I'm not going to be able to do that anytime soon so Adam Gopnik's essays will have to suffice.

insopportabile memoir sui cinque anni di vita parigina del giornalista (canadese, anche se cresciuto in america) adam gopnik. con una spocchia e una condiscendenza davvero fastidiose, l'autore prova a raccontare- a modo suo- la vita in francia, sottolineando le differenze con l'american way of life. il tutto, ovviamente, trasuda superiorità anche quando l'autore sembra apprezzare la città in cui ha scelto di vivere e mi ha creato una sensazione di fastidio perenne e noia che non accennava a scemare con il procedere della lettura.

This book reads more like a collection of journalistic human interest pieces than like a memoir. Probably because that’s what it is. The author, a long time writer for The New Yorker, is sharing with us his personal essays about the five years that he and his young family spent in Paris. They arrived in 1995, with an infant in tow, and headed back to New York right after the turn of the new millennium.

Most of these vignettes focus not as much on the national scale differences between the US and France, but rather on the subtle and intimate details of daily life. We see his family shopping and eating, pushing their baby’s poussette through Luxembourg Gardens or along the Seine, trying to find a place to work out. At times he covers larger cultural issues: small restaurants endangered by corporate chains, the messages emanating from the city’s varied architecture, the reasons people go to exhibitions of haute couture. But the highlights of this book are his descriptions of the rhythms of everyday life as an expatriate: the beautiful surprises alongside the transient sense of being misplaced.

As I read this book, I could tell that its author was a superb journalist: each anecdote or sweeping statement was held up by an intricate web of specific and particular details. But it was this same journalistic flair, this same attention to detail that made the stories feel dated at times. It’s a book that exists very much in the present – but its present is now almost 20 years ago. It's an enjoyable time capsule of one family's time in Paris, but not the window into contemporary France that I was hoping for.