أقوى ما يكون الإنسان حينما يبحث عن حريته ليُرمم كرامته المتبعثرة من طغيان القساة
وأشرف ما يسعى إليه هو ذلك
وأنجع الأسلحة في مبتغاه الإرادة، الصبر، الآمل

الكاتب الفرنسي هنري شاريير (شارلي هونام) (1906 - 1973)، الملقب بابيلون ("الفراشة"). أدانته المحاكم الفرنسية في جريمة قتل ظلمًا وحُكم عليه بالسجن مدى الحياة، فكتب مذكرات من سجنه والهروب من المستعمرة الجزائية الشهيرة في جزيرة غيانا الفرنسية بجنوب أمريكا، والتي يُطلق عليها جزيرة الشيطان.

هذه الرواية ”شبه سيرة ذاتية“ تتحدث عن أعظم قصة هروب حدثت في تاريخ البشرية، ومن أفظع السجون وأعتاها قسوة وحراسة.
من سجن التوقيف وبعد الحكم، سيطر على عقل هنري عفريت الانتقام، ممن ومتى وكيف؟!
قرار الهروب وأمله بذلك كان غذاء عقله وروحه وسلوانه.
اجتهد وكرّر المحاولات وتحمّل في سبيل ذلك، حتى ادّعى الجنون إلى أن هرب أخيرًا بقصة يصعب تصديقها..
تم العفو عن شاريير بالقتل في عام 1970.
في 29 يوليو 1973 ، توفي شاريير بسرطان الحلق في مدريد ، اسبانيا.

الباحثون المعاصرون يعتقدون أن شاري��ر حصل على الكثير من أحداث قصته من مساجين آخرين، وبالتالي ، قيّموا العمل على أنّه أكثر خيالية من السيرة الذاتية. وقال البعض أن حوالي 10 بالمائة فقط من كتاب شاريير يمثل الحقيقة، والبعض قال أنّه صحيح بنسبة 75 في المائة؛ لكن لو كان أقل من تلك النسب صحيح، فإن كمية الألم المتناسبة مع القصة، والنجاح بالهروب يستحق أن يُذكر ويُروى.

تم تحويل هذه الرواية إلى عمل سينمائي مرتين حيث أنتج فيلم بابيلون - - Papillonفي الولايات المتحدة سنة 1973م، كما أُعيد انتاجه عام 2017م.

un livre qui est absolument a lire, fabuleux !

مشکله کتاب و آقای هانری شاریر در حجم انبوه اغراقی هست که نویسنده در مورد شخصیت و توانایی های خود می گه .
در حالی که شاید سابقه زیادی در هدایت قایق نداره نه تنها مثله ملوانی حرفه ای هست بلکه این توانایی رو هم داره که با نگاه کردن به ستارگان آسمان مسیر یابی کنه
نویسنده تا جایی که تونسته از نقشه ما بقی زندانیها کم کرده و به مایه خود اضافه کرده . عملا تا جایی که به غیر از خود که نقشه راهنمای عده ای نابینا رو بازی می کنه ، بقیه به منزله صفر هستن و فقط دنباله روی جناب پاپیون
چون معمولا کتاب پاپیون با فیلمش مقایسه میشه به نظرم فیلم دارای اثرگذاری بیشتری هست

Į knygą atkreipiau dėmesį dėl Facebook skaitytojų puikių atsiliepimų, nusprendžiau perskaityti ir aš.

Ir kaip gi? Visai ne mano skonio knyga. Nors pirmieji knygos skyriai skaitėsi visai lengvai, įtraukiančiai, pakankamai įdomiai, tačiau po truputį viskas išsivadėjo ir išblėso. Knyga -monotoniška, įvykiai sukasi ratu vieną, antrą, trečią ir dešimtą kartą.

Nejaučiau jokio literatūrinio skonio, o nuotykiai pasirodė nuobodūs ir netikroviški. Pasakos, mitai. Vėliau domėjausi autoriumi, atsiliepimais apie šią jo autobiografiją. Deja, jos autentiškumu abejoja ir istorikai, sklando visokių legendų ir gandų. Tai irgi nepridėjo patrauklumo knygai ir autoriui.

Didžiausias knygos minusas - emocinio užtaiso trūkumas. Įvykiai pasakojami sausai, jokio jausmingumo, savianalizės. Shallow. Tiesa, paskutiniuose puslapiuose atsiranda šiokių tokių pamąstymų, tačiau jie per seklūs ir banaloki. Again, neįtikino.

Labai nepatiko pagrindinis veikėjas. Man jis - atgrasus, pagyrūniškas, 'povas', narcizas, negerbiantis gyvybės, moterų, vaikų, santuokos, ištikimybės. Jį visi gerbia, jam visi padeda, jam visi lankstosi, jį idealizuoja. Oh, dear! Pats vardas-pravardė - Drugelis man taipogi ne prie širdies. Drugelis man asocijuojasi su lengvumu, švelnumu, minkštumu, pozityvumu, tai visiškai nerezonavo personažo asmenybės (apart noro ištrūkti į laisvę).

Daug kas pabrėžia, kaip šis žmogus mylėjo gyvenimą, kaip kovojo už laisvę, kiek kentė, kad pabėgtų. OK. Tebūnie. Tačiau man norisi atsakyti, jog žinot tokių herojų pilni kalėjimai. Visi jie nekalti, visi šventi, visi nori ištrūkti. Negaila, nejaudina. O jei norėčiau tikrų žmogaus išgyvenimo emocijų, rinkčiausi 'Žmogus ieško prasmės' ar tą patį 'Dievų mišką’ bei 'Lietuviai prie Laptevų jūros'. Taip aš suprantu, kančią, laisvės troškimą ir norą gyventi.

Manau mano problema su šia knyga ta, kad aš neradau su ja jokio ryšio, sąlyčio taškų. Jokio stimulo skaityti. Nepatiko, ne mano. Ir nors perskaičiau knygą iki pabaigos, užtruko.

Everybody enjoys a good prison break story. From Escape from Alcatraz, Shawshank Redemption to the Count of Monte Cristo, a prison break equals an instant classic. Papillon certainly fits the bill as a French autobiographical prison break classic.

A Frenchman is sentenced to life in prison for a murder he denies having committed and is sent to serve his sentence in French Guiana. Papillon and a few of his inmate compatriots make a daring escape and travel by ramshackle boat to freedom. Thus begins Papillon's adventure wherein he receives help from various groups of people who live outside the confines of modern society ranging from hermits, leper colonies and natives. Never one to stay in one place for too much time, Papillon attempts to reenter modern society and is quickly recaptured and sent to a maximum security prison. He dreams and plans for another "caval" ie. a prison escape. As we discover, a caval is more than simply a prison escape, it is an adventure.

I will admit that this book took me a long time to finish. I stuck with it because the story was simply incredible. How much of the story was true one can only guess. I would definitely recommend this book with the advice to take your time for this is an epic.

رواية ممتعه بكل المقاييس .. من الصعب التصديق ان كل ما قرأته حصل فعلا .. هنري شاريير رجل الهروب حبيته من قلب :P
.. انسان مغامر حاول الهرب حوالي 9 مرات بعضها نجح وبعضها فشل .. خصوصا ان بعض المحاولات لو فشلت كان ممكن تكلفه حياته .. تذكرت صديق عراقي لما قص علي حكايته انه ايام صدام لما كان مجند تجنيد اجباري كان مخير اما يموت في حروب ماله علاقه فيها او انه يهرب و حزتها لو انمسك يقتل فورا .. واختار الهروب و تزوير بطاقة له وتغيير شكله و في النهاية بعد مروره من نقطة تفتيش الى نقطة تفتيش قدر يهرب .. قرار الهروب بحد ذاته يحتاج شجاعه كبيرة فكيف بكل هالمحاولات .. الرواية حلوة وشيئ واحد اعيبه عليها .. هو انه ما تكلم بشكل مطول عن السبب الي دخل بسببه السجن .. يعني قال انه بريئ واتهم بجريمة لم يتركبها لكن بدون تفصيل .. وبغير هذا الرواية كانت متقنه وتستحق القراءة ..

Papillon: this is a perfect novel to read during a Pandemic.

A petty thief in France wrongly convicted of murder, Henri Charrière is sent to a French Guiana penal colony to serve out a life sentence. His book is marketed as an autobiography, although journalists of the era found many false or fanciful parts. But it doesn’t matter. The man writes with a passion and a sense of storytelling beyond compare. He wrote his history on a whim, expecting to hand it off to an editor to be fixed or forgotten — that no one would read it or care.

He was wrong.

He became a sensation. The editor barely changed a word, and the world recognized in this swashbuckling renegade an epitome of what a man can become — free in mind and spirit, regardless of the effort to destroy him. Henri had an almost animal-like intensity. A brute of a man hardened by the prison system, he craved refinement and had a natural charm. While he professed indifference to what others thought of him, I imagine he was a proud and sensitive soul, hiding a damaged sense of self-worth and pride.

Maybe that is why he had embellished his tale — but what a tale it was.

Driven by rage against the prosecutor and judge who convicted him, he vowed to escape prison to return to France to exact his revenge. But this was 1930s France. Its brutal prison system deemed prisoners as almost inhuman. Beatings and deprivations were common. He was sentenced to serve on a penal island in South America, surrounded by tides and sharks, fronted by a mainland thick with wet jungle filled with quicksand, where escape meant either a quick death or a slow one. When Henri spied the land to become his home for over the next decade, his legs quaked. Yet, wanting revenge, he steeled himself to establish his dominance, or at least, to prevent others from dominating him. When he entered the billeted prison, a longhouse filled by cons, he was greeted by cheers from a few of his criminal friends who had entered the system before him. Henri was no saint. He was a self-declared thief and a criminal. And while other men succumbed to their vices and immersed themselves in the excesses of this kind of life, he would not. Innocent of the charges, he vowed to escape and punish the men who all but hanged him.

And so he did. Attempt after attempt, all to get back at those who sent him here. Each time, he was caught and forced to return to prison and then eventually to solitary confinement. In the 1930s, solitary was an extra special hell designed to destroy a man’s will. The rules were this: no talking at any time, day or night, but for two minutes every few weeks, a doctor would carelessly check your declining health, and one could speak but a word or two. Thin gruel the only food passed through slots in a door to minimize your human contact. Living in open roof cages with iron bars, with upper deck gangways for guards to watch the prisoners below like animals in a cage, the trapped men could only look up, silently, and feel cowed.

The silence was overwhelming, no words, no sounds, no shouts, no laughter. Henri was forced to spend every moment of the day in a cell three paces wide. And so he did, long days with no contact with another human soul except the drudging flap of a guard’s feet on the platform above. If he broke the silence, he was punished by a beating, or even worse, more time in solitary. No one survived these conditions beyond five years. Some would perish; most would go mad. So he paced his cage back and forth for hours every day until absolutely spent, he would lay down on his cot and close his eyes. But he would not sleep. He would use his exhaustion to relive his youth, his time in Paris, his time outside these walls, allowing him to laugh, love, fight, and feel again. He would recall or imagine real or fanciful moments: when he was adopted by a South American Indian tribe, living in the traditional ways and pearl diving in the sea, or spending time with his love, Nenette, a hooker in Paris, or holding the till of an open sailing boat drifting to Trinidad on one of his most daring escapes. Moments like these became more vibrant than dreams. More real than life itself, he could escape his prison, his life, his hate and soar free.

Recalling this book from memory while resting in my chair at home, my tiredness of course does not compare, my freedom unrestricted except by choice of either going outside into the cold or into a warm, soft bed. Yet, with this pandemic, we are forced to spend at least part of our lives in semi-isolation, and I think we can all relate a little more to what this man experienced. Henri Charrière had made an impression on me. His novel made me realize that a storyteller can sweep you off your feet and drop you into a fanciful world beyond compare. It does not matter whether the storyteller is embellishing his tale or not. It is the story that is the key. And Henri told a magnificent tale.

Check it out.

مگر من از وطنم چه می‌خواستم
غیر از تکه‌ای نان، گوشه‌ای امن، جیبی با حرمت، بارانی از عشق و پنجره‌ای باز كه آزادی و عشق را به من دهد، چه می‌خواستم در این حد، كه به من نداد؟
برای همین، نیمه شبی، دری را شکستم و رفتم. برای همیشه رفتم - شیرکو بی‌کس

فیلم پاپیون رو سال‌ها پیش دیدم. با وجود سن کم آنقدر مفتون داستان فیلم، بازی استیو مک‌کوئین و n  موسیقی متنn شدم که هرچند سال یکبار دوباره به تماشای فیلم نشستم، تا این اواخر، که فرصت مطالعه کتاب پیش اومد. اول شک داشتم که کتاب رو بخونم یا نه و آیا حرف جدیدی بجز چیزهایی که در فیلم دیدم داره یا نه. اما کتاب رو خوندم و حسابی هم ازش لذت بردم. برای من جای تعجب داره کسی از هم‌سن و سال‌های خودم این فیلم رو ندیده باشه. در مجموع اگر کسی فیلم رو هنوز بعد از این‌همه سال ندیده (محصول 1973، 45 سال پیش)، دیدنیش رو بذاره در اولویت

درباره‌ی کتاب - حاوی اسپویلر

شخصیت اصلی داستان کسی نیست جز هنری شاریر، نویسنده‌ی کتاب. او در واقع خود را در بطن داستان قرار داده است و کتاب یک اتوبیوگرافی ساختگی‌ست. داستان کتاب از آخرین جلسه‌ی دادرسی هنری، متهم به قتل عمد آغاز می‌شود. هنری در دادگاه فرمایشی و با شهادت ساختگی به حبس ابد به همراه اعمال شاقه محکوم می‌شود. اما او انسانی نیست که به این سادگی در جاده‌ی تباهی گام بردارد. او خواهان آزادی است و تا به آخرین نفس هم برای بدست آوردن آن تلاش می‌کند. در طول داستان و ماجراهای گوناگونی که پاپیون در طی فرارهای 9گانه‌اش پشت سرمی‌گذارد، با کاراکترهای گوناگونی که به قول نویسنده مرد فرار هستند روبرو می‌شویم، اما پاپیون از دو جهت با همگی آن‌ها متفاوت است: اول آنکه او هیچ گناهی مرتکب نشده است، مگر ناچیز شمردن فرصت آزاد زیستن. ماجرای قتل و شهادت دادگاه تماما ساختگی بوده. دوم اینکه او به معنای تمام خواهان آزادی است. او آزادی را در هر دو جنبه‌اش می‌خواهد. آزادی سلبی و آزادی ایجابی. او نه تنها می‌خواهد از زندان اعمال شاقه مستعمرات آزاد شود، بلکه می‌داند هدف این آزادی چه خواهد بود: زیستن و شرافتمندانه زیستن. شاید دلیل آنکه او هرگز تسلیم نمی‌شود و شرافت خود را با قتل و غارت بی‌دلیل، در مواقعی که فرصتش را دارد تباه نمی‌کند. در واقع او نه قاضی و هئیت منصفه نتوانستند او را تباه کنند. جاده‌ی تباهی بعد از سیزده سال سال هیچ اثری روی او نگذاشت، زیرا پاپیون به این جاده تعلق نداشت و در نهایت هم به چیزی که لیاقتش را داشت رسید

پاپیون طی آخرین فرار می‌دانست که این فرار - موفق یا ناموفق - آخرین فرار او خواهد بود. یا موفق شده و به آزادی می‌رسد و یا دستگیر می‌شود و با گیوتین اعدامش می‌کنند. او بر خلاف دیگر زندانیان در دوراهی زندگی با خفت یا آزادی با هر قیمت دست به انتخاب زد و خواهان بدست آوردن آزادی شد، حتی به قیمت جانش. حتی اگر کوسه‌ها او را زنده زنده در آب بدرند باز هم ارزشش را داشته، او با دست آزاد و در راه آزادی مرده. یک مرگ شرافتمندانه

پاپیون به همراه دوست زندانی‌اش سیلون برای آخرین بار تن به آب می‌زند. سیلون در چند قدمی آزادی در باتلاق غرق می‌شود و پاپیون آزادی‌اش را بدست می‌آورد و چنین سرانجامی چقدر شبیه پایان فیلم/کتاب پرواز بر فراز آشیانه‌ی فاخته بود و سرانجام مک مورفی و مرد سرخپوست : یکی پرید رو به خاوران ، یکی پرید رو به باختر، یکی به روی آشیون فاخته کشید پر

نکته‌ی دیگری که در داستان چشم‌نواز بود، به تصویر کشیدن این موضوع است که "هیچ انسانی برای همیشه از دست نمی‌رود و انسان می‌تواند فارغ از گذشته‌اش، دست به ساختن دنیایی جدید زند". زندگی شرافتمندانه‌ی دوستانِ هم‌بند پاپیون که در گذشته تبهکارانی خونریز بوده‌اند پس از آزادی در ونزوئلا تجسم این مضمون داستان است؛ هرچند این مضمون بیش از حد آرمانی و شعارگونه به نظر می‌رسد

در مجموع، داستان کتاب را بی‌اندازه دوست داشتم، بجز حال و هوای نوستالژیکی که برایم به ارمغان داشت، دلگرم کننده بود و رهایی بخش، بخصوص آنکه کتاب را در شرایط آزاردهنده‌ای خواندم و چقدر هم این خواندن، این همراه شدن با پاپیون در میان جنگل‌ها و رودخانه‌ها و دریاها، در میان قبیله‌ی بومیان، در زندان ونزوئلا شیرین بود. پاپیون در نهایت آزاد شد، من اما در کجای این راه وانهاده شدم؟

با من بگو
چگونه
شط غنای مضطربم را
سالم عبور دهم
تا تو
با ازدحام این‌همه شن‌زار و شوره‌زار، ای دریا

پی‌نوشت: مقایسه‌ای میان فیلم‌نامه و داستان اصلی

کلیت داستان اصلی و فیلم‌نامه یک چیز است، اما در جزئیات تفاوت‌های زیادی به چشم می‌خورد. نخست آنکه فیلم حذفیات بسیاری دارد، مثلا ماجرای جزیره‌ی جذامی‌ها در نسخه‌ی اصلاح شده‌ی فیلم موجود نیست و یا سرانجام دگا. در داستان دگا در هیچ فراری همراه پاپیون نشد و به همین دلیل قرار بود به زودی بخاطر حسن رفتار مشمول عفو شده و آزاد گردد. در صورتی که در فیلم دگا با پاپیون همراه شده و به همین جهت محکومیت چند ساله‌اش تبدیل به حبس ابد در جزیره‌ی شیطان می‌شود. اما اصلی‌ترین مغایرت فیلم و داستان در بخش پایانی کتاب است. فیلم با فرار پاپیون از جزیره به پایان می‌رسد، در حالی که داستان اصلی پس از این حدود 100 صفحه دیگر ادامه پیدا می‌کند. ماجرای پاپیون در اردوگاه چینی‌ها، فرار به گویان انگلیس و از آنجا به ونزوئلا و الخ جزو حذفیات پایانی فیلم است

This is the Best book I ever read.

I remember I started to read it when I was 14, and during long travels to sorocaba city I used to read a little of it, getting back in favourite parts.

Henri Charrière did something completally amazing. Not one, but two: First was the escaping itself, from Devil Island.. secound was to describle this with perfect details, something that makes us imagine each movement and each scene...

His passion for life made he survive to a unfair punishment and escape from many prisons, making friends and partners wherever he goes.

I have no more words to describle this book, I just want ask you all for read this. I bet you wont regret.

"Papillon" este cel mai captivant roman de aventură citit vreodată.
Autobiografie romanțată fiind, autorul ne spune că a fost condamnat la închisoare de către curtea cu juri. La începutul secolului XX, în Franța colonialista, oamenii făcuți vinovați de delicte grave, erau trimiși la ocnă în teritorii îndepărtate (Guyana franceză, în cazul de față, "un loc din care nimeni nu a ieșit vreodată viu"). El, autorul, ne mărturisește că, deși în tinerețe a fost un golan, a fost condamnat la închisoare pe nedrept, deoarece nu a săvârșit niciun delict (dar -repet- este AUTOBIOGRAFIE).
Ajuns în închisoare, primul lucru care-i încolțește în minte este evadarea. Toate inchisoarile de maximă siguranță fiind, se înțelege că planurile sale -deși absolut geniale- întâmpină greutăți și dau greș. Dacă reușește să evadeze din spitalul unei închisori (prefăcându-se că era bolnav), este înhățat în timp ce își construiește luntrea de evadare, în cimitir.
Apar, de asemenea, diferite personaje de diferite nații cu diferite caractere și diferite stiluri de viață.
Unul din miile de detalii ar fi acela conform căruia deținuții care primeau bani din exterior erau nevoiți să uzeze de diferite mijloace pentru a-i pune în siguranță. Papillon al nostru (da -uitasem să menționez- Papillon este porecla autorului) folosește o metodă destul de des întâlnită în a două jumătate a secolului XX: pune banii într-un tub de dimensiuni mici și și-l bagă în anus (deci nu mai are dimensiuni mici, ci considerabile :D).
Cred că elaborează vreo 15-20 de planuri de evadare, fiind transferat -din pricina eșuării lor- la diferite închisori mai aspre. A fost și la Recluziune (un fel de carceră a timpurilor moderne, numai că muuuuuuuuuult mai aspră) unde Papillon al nostru a stat în două rânduri (când spun că a stat, vorbesc în ani :) ).
Replici de genul "mă simt stânjenit să vorbesc despre asta..." în mijlocul confesiunii sale lăuntrice denotă faptul că, dacă a ascuns anumite detalii, nu le-a ascuns pe toate. Ba chiar, în tot eroismul său descris în roman, introduce pe alocuri fapte mai puțin "onorabile".
Dar uite că îi reușește un plan de evadare...
Ajunge în Venezuela unde este primit cu căldură (având în vedere relațiile politice din contextul respectiv și ostilitatea dintre marile imperii).
Cunoscând și Franța, coloniile franceze, dar și Venezuela (un popor sărac din punct de vedere material, dar bogat cu duhul), Henri Charriere ne povestește cum -prin prisma lui- popoarele așa-zis civilizate sunt net inferioare rudimentarismului: "Acești pescari aproape analfabeți din gloful Paria, la capătul lumii, pierduți în acel imens estuar al Orenocului, au un umanism filosofic care lipsește multora dintre compatrioții noștri. Prea mult progres mecanic, o viață agitată, o societate însuflețită de un singur ideal: noi invenții, o viață tot mai lesnicioasă și mai îndestulată. Tot savurând descoperirile științifice așa cum lingi un șerbet, devii însetat de un confort tot mai desăvârșit și lupți fără încetare să-l obții. Toate acestea ucid sufletul, mila, înțelegerea, mărinimia."

Andrei Tamaş,
28 august 2015

I read this long time ago but even now I can still visualise this book it slow dark grasping atmosphere .
If never read it you enjoy it's autobiographical description & this came out long before Shawshank or the Green mile .I was only 15 when read this & it's sequal Banko it is like Swing Hammer Swing by Jeffrey Torrington or Angles Ashes.
The Dustin Hoffman & Steve McQueen movie was not bad too.
But like Q & A which end up as Slumdog Millionaire this book is much better.

This book is really a long repetitive stream of self-indulgence. Even if it is all true - which is most likely isn't - Charriere focuses on secondary characters only as means to praise himself. Everyone he meets piles compliments on him, promising to help him in his quest to escape due to his bravery and machismo. This book doesn't deserve its reputation.