...
Show More
Δεύτερή μου επαφή με τον Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας μετά την έτερη συλλογή διηγημάτων του "Oblivion" ("Αμερικανική Λήθη" από τις εκδόσεις Κέδρος), οι "Σύντομες Συνεντεύξεις με Απαίσιους Άντρες", όπως και το προαναφερθέν βιβλίο άλλωστε, σίγουρα δεν μπορούν να χαρακτηριστούν ως τυπική συλλογή διηγημάτων. Περισσότερο μια σειρά από βινιέτες, γλωσσικές και αφηγηματικές ασκήσεις, μορφολογικοί και υφολογικοί πειραματισμοί του συγγραφέα στον μεταμοντερνισμό, όχι όμως με το (ενίοτε, υπέρ του δέοντος) στυλιζάρισμα και προσκόλληση στη μορφή που συναντούμε σε άλλους εκπροσώπους του είδους. Γιατί ο Γουάλας, εκτός από ένας πολύπειρος δεξιοτέχνης, ήταν και ένας συγγραφέας βαθιάς ευαισθησίας, ένας ταλανισμένος "στα δίχτυα της κατάθλιψης" ψυχικά ασθενής, που πάλευε μέσα από τα γραπτά του να ανακαλύψει την, τόσο ζωτική, διέξοδο από τον πόνο, να ικανοποιήσει τη σχεδόν βίαιη ανάγκη για Νόημα, προτού χάσει οριστικά την τραγική μάχη του με την κατάθλιψη. Και σε αυτήν την ενδοσκοπική, υπαρξιακή Οδύσσειά του προς τα μύχια της ίδιας του της ψυχής, παίρνει μαζί τον αναγνώστη, σε ένα σπάνιας αφηγηματικής δεινότητας ταξίδι, κατά τη διάρκεια του οποίου η αιχμηρή σαν στιλέτο πένα του Γουάλας δεν θα αφήσει τίποτα όρθιο: σεξισμός, τοξική αρρενωπότητα, οι σχέσεις εξουσίας και επιβολής μεταξύ των δύο φύλων, η υποκρισία και ρηχότητα του οικογενειακού θεσμού, ακόμα και η ίδια η σολιψιστική, στα όρια της εμμονής, προσήλωση στο Εγώ, που τόσο συχνά αποτελεί ίδιον των ψυχικών ασθενειών, βρίσκονται στο ανηλεές στόχαστρο του Γουάλας και του βιτριολικού, αιρετικού χιούμορ του. Ένα βιβλίο - κραυγή υπαρξιακού τρόμου, μα τόσο σπάνιας αφηγηματικής ομορφιάς, ένα βιβλίο που αγγίζει τα καλύτερα κρυμμένα μέρη των νευρώσεων και του ταλαιπωρημένου, Δυτικού ψυχισμού μας. Διαβάστε το - προτιμότερα το πρωτότυπο κείμενο, καθώς η μετάφραση, όσο προσεγμένη δουλειά και αν έγινε από τον Γιώργο - Ίκαρο Μπαμπασάκη, δεν φτάνει ούτε κοντά στις λεπτότατες αφηγηματικές αποχρώσεις της αριστουργηματικής πένας του Γουάλας.