NOPE. Because I love myself too much to subject my poor leisure-reading brain to this interminable, meandering mess of endless verbiage.

Back when I was in school I had to force myself through unreadable and/or mind-numbingly dense books, whether "classics" or "postmodern" or Virginia Woolf, whatever labels you like, depending on the genre or course -- but that was then. Now, I'm an adult. I can eat cookies before dinner (one, or two, or ten cookies... [/Seinfeld]), I can watch baseball ALL NIGHT LONG, & I don't have to finish boring classics if I don't wanna. So take that, Sir Walter. >:P (And if the author himself thought his book to be abominable dreck, why should I care? Clearly WS wasn't writing tongue-in-cheek like, say, Dan Ross. This wall of words has been studied, dissected, & footnoted beyond compare. Good grief.)

DNF. Otherwise I'll end up checking myself into the hospital from a brain aneurysm. That's the responsible adult thing to do, right? *pokes Lammermoor with a long stick*

n  Bettie's Booksn

i HATE Sir Walter Scott (and his writing style), with a passion; but the story itself was good.

The novel represents the typical mixture between history and romance, that sort of novel which made Mr. Scott more than famous.
Set in Scotland, at the beginning of the XVIII-th century and based on real facts, the story is about love between two youngsters from different families, which are quite at war. As usual, I'm quite a sensible person and not the fan of sad endings.
Hence, the three stars...

4,5/5
"Narzeczona z Lammermoor" jest niezwykłą powieścią historyczną, napisaną barwnym, kwiecistym, zachwycającym językiem. Książka jest w istocie tragikomedią opowiadającą o trudnym romansie między potomkami dwóch zwaśnionych rodów: Łucją Ashton i Edgarem Rawenswood. Miejscem akcji jest tytułowe Lammermoor położone w Szkocji.
Słodko-gorzki humor wprowadza postać Kaleba- poczciwego, oddanego, starego sługi rodziny Rawenswood. Starzec ten skłonny jest zrobić bardzo wiele, dopuścić się każdego kłamstwa, byle tylko stanąć w obronie honoru i czci swego pana oraz jego domu. Nie zważa nawet na to, że sam w ten sposób naraża się na pośmiewisko. Niewątpliwie swym przywiązaniem i lojalnością zyskuje sympatię czytelnika.
Edgar Rawenswood po śmierci ojca i stracie majątku poprzysięga pomścić swych przodków i dozgonnie nienawidzić lorda Williama Ashton i jego rodzinę. Jego plany krzyżuje przypadkowe spotkanie Łucji Ashton, w której zakochuje się (z wzajemnością) od pierwszego wejrzenia. Miłość młodych spotyka się jednak z wieloma trudnościami. Główną przeciwniczką tego związku jest matka Łucji- lady Ashton, kobieta bez skrupułów, która gotowa jest zrobić absolutnie wszystko, by rozdzielić tych dwoje. Zdolna jest nawet do pogrzebania szczęścia swojej córki, byle tylko postawić na swoim. Dramatyzmu i tajemniczości całej fabuły nadaje obecność kilku postaci, które przepowiadają przyszłe zdarzenia. Czy jednak miłość okaże się silniejsza niż mroczne przepowiednie? Czy pokona ona chęć zemsty i odwetu za cierpienia rodziny Edgara? Czy wreszcie skłócone rody pojednają się?

Początek każdego rozdziału okraszony jest cytatem-sentencją, co nadaje jeszcze większej wyjątkowości tej powieści i ukazuje jej nawiązania do utworów innych twórców, wskazując np. na oczywistą inspirację szekspirowskim dramatem "Romeo i Julia". Fabuła została poprowadzona w sposób bardzo interesujący. Książka zdecydowanie zachęca do sięgnięcia po kolejne dzieła autorstwa Waltera Scotta.

Alas, no happy ending here, but Scott's characters live on - quite a tale.

En La Novia de Lammermoor, encontramos parajes desolados, castillos semiderruidos, presagios, leyendas célticas...Walter Scott aprovecha bien el folklore escocés para transmitirnos esta bella y trágica historia de amor de dos jóvenes que se ven envueltos en una red de venganzas familiares, todo ello con el escenario de la turbulenta Escocia del siglo XVII.

La mayor parte de la novela está narrada en tercera persona, salvo el capítulo inicial en que se hace referencia a que este libro está inspirado en una historia que ha relatado un pintor, el cual no vuelve a ser mencionado hasta los capítulos finales.

El devenir de las dos familias implicadas, los Ravenswood y los Ashton, se desarrolla a la par que los entresijos políticos y religiosos que acaecen en Escocia durante el siglo XVII, siendo los jóvenes de las dos casas, las inevitables víctimas de las vendettas familiares; y como ya he adelantado, a lo largo de toda la novela, hay abundantes referencias a las costumbres populares de la época así como a la magia y los presagios. ¿La tragedia final es fruto de las maquinaciones de Lady Ashton aprovechando la coyuntura política, o bien, estamos ante una historia determinista en la que el Destino es el que rige la vida de los personajes negándoles el libre albedrío?

El hecho de que estemos ante una historia ambientada en Escocia, con abundante referencia a su folcklore, hizo que me llamaran la atención los tres personajes femeninos principales, cual si fueran un trasunto de la tríada Madre-Doncella-Bruja.

Lucía Ashton, nos es descrita según el ideal de la época, como una chica sencilla y callada, inocente, en contraposición con su madre, más autoritaria y menos sentimental. Si bien, Scott ya nos alerta que un carácter sumiso y complaciente puede ocultar una gran violencia, anticipándonos esa fatídica noche de bodas. En la ópera Lucía de Lammermoor (con todos los cambios que contiene en su trama), este personaje se ha interpretado actualmente como una crítica al heteropatriarcado. Efectivamente, Lucía es aislada y coaccionada, maltratada psicológicamente por todos, siendo la cabecilla su propia madre.

La madre, Eleanor Ashton, puede ser interpretada como una crítica a la independencia femenina, arrogándose conductas y acciones más propias de un hombre y que en una mujer, por supuesto, tienden a conllevar la maldad (en contraposición con la inocencia y bondad de Lucía, más acordes con el ideal femenino).

Y mi referencia a la Bruja guarda relación con Alice, la anciana ciega que es capaz de ver el corazón de los hombres y vaticinar el futuro.

En cuanto a los hombres, el Master de Ravenswood nos es descrito como un joven arrogante y valiente, con ciertas actitudes que quizá, no sean aceptables hoy en día, como todas esas alusiones al honor, los duelos y los códigos de conducta que se observan en el relato, y que alcanzan a toda la sociedad, sean plebeyos o sean de alcurnia.

El padre, Lord Keeper, es el típico buenazo que sin embargo, se encuentra dominado por la pérfida de su mujer; y en relación a Bucklaw, su inexperiencia con las mujeres explica que no pueda percatarse de que Lucía no le quiere.

Resulta curioso cómo en el caso de los personajes femeninos, en especial, Lucía y Eleanor, sus conductas son reprochables por sus propios comportamientos. Lucía, aunque más disculpable, antes de la aparición de Ravenswood ya oculta un matiz de violencia incontrolable y fatal; y Eleanor se comporta inadecuadamente como un hombre. Sin embargo, en el caso de los personajes masculinos, sus conductas resultan siempre disculpables y motivadas por algo ajeno a ellos mismos. Por ejemplo, Ravenswood es pasional, pero no puede sustraerse al Destino; Lord Keeper es impotente ante las maquinaciones de su mujer; mientras que Bucklaw es un ignorante víctima también de las perversas maquinaciones de Eleanor.

En fin, que de todos los personajes, Lucía es el que más despierta compasión, por ser un simple peón, cuyos sentimientos son ignorados por todos. Pongámonos por un momento en su piel y podremos sentir sin ninguna duda, escalofríos y rabia ante tal tratamiento. Es más, ¿cómo puede extrañar que Lucía enferme psicológicamente?
Lucía está sometida a férreo control y se le juzga constantemente. El propio Ravenswood admite que no le gusta el carácter de Lucía, por encontrarlo demasiado sumiso en su opinión, cuando ella sólo está queriendo cumplir con sus deberes de “buena hija”, en una época en que la mujer debe velar por su propia honorabilidad. No hay comprensión de Ravenswood hacia los sentimientos encontrados que puede estar experimentando Lucía.

Pese a todo lo que he comentado, la obra me parece maravillosa y merece mucho la pena darle una oportunidad.

Sir Walter Scott does gothic. Ruined castles, family curses, swishing cloaks, Star-crossed lovers, witches, even an evil family portrait (!). And even more amazing, apparently Scott based it on a true story. Thoroughly fun! The opera Lucia Di Lammermoor (based on this book) inspired me to read it, and I’m glad I did. Poor Lucy Ashton. Lady Ashton is definitely a love-to-hate-her villain with a strong resemblance to Lady Macbeth.

Though it was difficult to understand the Scottish dialect of some of the characters and words like "precipitous", "conviviality", "gossamer" it was all worth the majestic but eerie ending and of course the prophecies, scary and romantic legends about witches, fountain-maidens and ravens falling from the sky - which actually prompted me to read this work in the first place (since I am an avid fan of Scooby Doo and E.A.Poe stories). Also, there were some funny (in a cute, giggly way) and shocking scenes which always included the old servant Caleb - to what ridiculous lengths he had gone to, only to save the honor of his family, but that added a star more and the good dialogues and characterization of the main character added another star. In the end, I would like to point out it's not only for goth lit fans,as many reviewers said,(to me it's more than a goth romance) but for everyone who like a good read!

Un romanzo gotico come solo nell'Ottocento sapevano scrivere, con tanto di megere alla Macbeth, fanciulla svenevole ma alla bisogna assassina, giovane impavido e orgogliosissimo, e un Walter Scott che prende in giro il romanticismo senza tante cerimonie.

Книгата не е нещо особено. Неангажираща като история, ангажираща като стил. Последното успях да го пренебрегна с изненадваща лекота, обикновено дългите помпозни словоизлияния, в които героите казват нещо в първото си изречение и после го преповтарят на други четири реда, ме дразнят.
Та със стила се справих и даже беше приятно, но ми се искаше в сюжета да има поне нещо, което си заслужава да се прочете. Повечето от книгата съдържаше семейната история на героите, какъв бил нравът на този и онзи, две-три легенди за някой от родословието за цвят, три поредни глави за прислужника, в които ни занимаваха с неволите му – как без никакви средства да нахрани гостите. Първоначално беше забавно да се чете за неговите хитрости, но определено се прекали с това... И от тези неща всъщност забравих как се стигна до враждата между дветесемейства! Въпреки че това беше главното в сюжета, от толкова празни приказки направо ми излезе от ума.
Колкото до голямата любовна история, жените биха я взели за плажа, ако имаше такава практика по това време. Всичко ценно отива настрана, получава се нещо като класическо долнопробно книжле, без възвишеност, но с претенции за такава.
Доста се учудих и на факта, че девойката припадаше от всеки гръм на гръмотевицата, прекалено страшен за нежната й душица. Свикнала съм подобно държание само да се осмива и да се дава за пример, когато някоя прекали с драмата. Да видя превъплъщение на припадащата нежна девойка плюс галантният джентълмен, който й угажда на прищевките, ме оставя с твърде смесени чувства.
За капак има и „хорър част”, така да я наречем, на която сигурно се предполага, че трябва да потръпваме и да се замислим за посланията, която ни отправя. Е, не беше нужно книгата и с това да се товари.

My community theater is in Production of Little Women and this book is mentioned so I thought I should get it read.

I choose to listen to the read. This is a reason why I did not major in Literature.

But does remind me to challenge myself to be well-rounded and well-read. Life is a Journey.