حواست را نادیده بگیر
زندگی ات را فراموش کن
گره هایت راباز کن
نگاهت را نرم و لطیف کن
و گرد و خاکت را بتکان
این هویت اصلی توست
چون تائو باش

فرزانه هنگام غم آرام باقی می ماند
بدی به دل او راهی ندارد
چون کمک کردن را ترک کرده
بزرگترین کمک کننده است

شکست یک فرصت است
اگر دیگری را مقصر بدانی
پایانی برای مقصر دانستن دیگران وجود نخواهد داشت
فرزانه به وظایفش عمل می کند
و اشتباهاتش را اصلاح می نماید
او آنچه ضروری است را به انجام می رساند
و از دیگران چیزی طلب نمی کند

احساس می کنم نمی تونم چیزی درباره این کتاب بنویسم.. روحش بزرگتر از اونی بود که تواناییش رو داشته باشم...
اما همین رو بگم، که ترجمه اش فوق العاده بود.
--
دائو اما، چنین ها نیست. اگر در درون نیابیش، پذیرایش نتوانی بود. اگرش نیافته باشی، بیهوده به آب و آتش می زنی. آنچه از در درون یافت نشود، از برون بدست نیاید و فرزانه در رواج آن نکوشد. آنچه از برون حاصل آید در درون نپاید و فرزانه به نگهداریش نکوشد....

"Weapons are not auspicious tools
some things are simply bad
thus the Taoist shuns them....
he wields them when he has no choice
dispassion is the best
thus he doesn't praise them
those who praise their use
enjoy killing others....
which means...
when the battle is won
treat it as a wake"
(from Taoteching: 31)

Bill Porter (A.K.A. "Red Pine")'s is a translation at once scrupulously scholarly, assiduously researched, and highly readable, clarified and enhanced by the inclusion of commentaries from multiple historical Chinese sources on each of the verses (including, interestingly, a solitary woman commentator, the Sung-Dynasty-era Taoist nun Ts'ao Tao-Ch'ung).

I came to this book relatively late in life -- all those years, I had somehow not been aware that the proverb "A journey of a thousand miles begins with a single step" derives from this text! Personally, however, the metaphor in these pages that I found to be most revelatory was the rivers-and-sea metaphor in section 66: "The reason the sea can govern a hundred rivers / is because it has mastered being lower." That is, the sea receives the bounty of all the rivers in the world not by taking any willful action but simply by sitting at a lower altitude and then waiting for gravity to do its thing. Talk about an epiphany!

I was also struck by the crisp logic and lucidity of this metaphor in section 11:

"pots are fashioned from clay
but it's the hollow
that makes a pot work...
existence makes a thing useful
but nonexistence makes it work"

ETA: Here is a poem I ended up writing that was jump-started by this passage: https://slantpoetryjournal.wordpress....