Sort of an easy read -- certainly compelling, as it sweeps you along -- but not an easy book, as concerns the themes. Thoughtful and affecting, it addresses individuality and solitude within a society of forced, close imprisonment and what it takes from one to escape all that, all addressed through the life of one man who is innocent in so many ways.

داستان مایکل ک هرچند که نشان می دهد تم زندگینامه دارد ولی بنظرم حال و هوای آخرالزمانی دارد و بسیار تکان دهنده و همزمان جذاب هست ضرب آهنگ بسیار پایین و آرومی داره که منو یاد رمان جاده مک کارتی میندازه. داستان در فصل دوم یه چرخش نظرگاه و راوی داره که عالیه اصن خیلی خوبه و منو متحول کرد و چسبوند به سطور کتاب که تا آخرش رو برم بخونم و این توام با لذت خاصی بود. کوئتزی جایزه بوکر رو برای این کتاب بدست آورده و برنده جایزه نوبل ادبیات سال 2003 و چنتا جایزه دیگه شده و این کتابم که جز لیست 1000تایی آمازون هستش.
ترجمه خوبه و پیشگفتارم بهتر و این داستان باعث شد کتابای دیگه کوئتزی رو دنبال کنم
از کوئتزی در پیشگفتار:
راه سومی میان حرف زدن و سکوت وجود دارد و آن ادبیات است. زبانی که من حرف می زنم مناسب نوشتن است و نه گفت و شنود.
برید بخونید.

Ask me to pronounce verdict on a work of literature flaunting mere self-indulgent wordplay, revelling in its own brand of avant-gardism, which stops short of making a powerful statement on our troubled times, and my response to it is likely to be lukewarm.
Ask me to judge a book dissecting the greater human quandary with keen insight but in stilted prose, and my reaction will possibly be more or less the same.

But give me a story capable of dismantling all the divides of race, culture, political/religious indoctrination, time and space, encompassing all the inner contradictions of our existence into a compelling commentary on human follies that elicits a very visceral, emotional response, and my being won over is practically guaranteed.

Reading Michael K's tale took me on one such heart-breaking, metaphorical journey, at the culmination of which I realized that pitying the innocence of Michael Ks of the world who are repeatedly squashed like bugs under the bootsoles of the 'system' is but a foolish thing to do. Instead, I felt pity for the ones who are incapable of recognizing true misery when they see it, the ones who fail to identify the root cause of all human conflict and its futility, who pride themselves on their achievements which are, sometimes, nothing but grave mistakes in the greater scheme of things.

In spite of being born with genetic deformities and other crucial handicaps like the absence of a privileged background, Michael K is a fortunate being in my eyes. Someone who doesn't baulk at staring truth right in the eye, a venerable hero stranded in the midst of cowards. He can summon the moral strength to shun the comforts of life, deprived of which each one of us are bound to wither away and die the pathetic death of an unwatered plant. He can seek refuge in the heart of the inhabitable mountains, combat starvation by feasting on insects and the cherished pumpkins he cultivates with the tender care of a mother. He is brave enough to eschew the path prescribed by the ones positioned on the top most echelons of the social hierarchy. He doesn't know which side to choose during a war. So he chooses life over death, physical suffering over psychological enslavement, creation over destruction. Simply put, he deserts the company of men to embrace humanity.

n  "You are precious, Michaels in your way; you are the last of your kind, a creature left over from an earlier age, like the coelacanth or the last man to speak Yaqui. We have all tumbled over the lip into the cauldron of history: only you, following your idiot light, biding your time in an orphanage, evading the peace and the war, skulking in the open where no one dreamed of looking, have managed to live in the old way, drifting through time, observing the seasons no more trying to change the course of history than a grain of sand does. We ought to value you and celebrate you, we ought to put your clothes and your packet of pumpkin seeds too, with a label; there ought to be a plague nailed to the racetrack wall commemorating your stay here."n

Despite being considered 'messed up in the head', he understands the one thing that others are too afraid or too ignorant to acknowledge. That laying the groundwork for a future way of life through ruthless violence blunts the human intellect to the point where one is only aroused by the urge to draw blood, inflict fatal injury and the application of reason loses its appeal.
Michael doesn't understand what a war is, so he struggles to flee the myriad horrors of it, clinging to the last shred of his dignity and his self-made definitions of right and wrong. As everything falls apart in the cities, in the labour camps, swallowed up by the chaos brought forth during war, Michael busies himself with creating and rebuilding life in the countryside.

Thus, Michael is nothing but a representation of that slumbering voice of reason within each one of us, the voice of the dissenter, the voice of the one putting up a passive but stubborn resistance against the absurd, inhumane demands of society at large. And that is precisely the reason why this world needs more silent revolutionaries like him.

P.S.:- My only grouse with Coetzee is his pedagogical compulsion to launch into a lengthy discourse, expounding on hidden meanings, instead of having faith in the perceptive reader to grasp underlying implications. That caused me to take away that 1 star which I had no intention of taking away otherwise.

kitabın ikinci yarısı sayıklama gibi olmuş, olmasa da olurdu ama Michael K ilginç biriydi...

حياة وزمن مايكل ك

أي شقاء هي حياة مايكل ك!! وأي زمن هو زمنه!!

حصلت هذه الرواية على جائزة البوكر سنة 1983 م، الكاتب هو الجنوب أفريقي الشهير جي. إم. كويتسي صاحب روايتي (في انتظار البرابرة) و(خزي).

تذكرنا هذه الرواية بانتظار البرابرة، لا... لا يوجد تشابه في الأحداث، ولكنه فقط تشابه في البؤس، تشابه في تحول الإنسان إلى لا شيء في وجه أحداث عاصفة، في حالة مايكل ك العاصفة هي حرب أهلية مدمرة، حرب خيالية، تركت جنوب أفريقيا في حالة ما بعد الحرب، حيث الحكومة متحفزة ورجال العصابات يقومون بغزواتهم المدمرة من حين إلى حين، في هذه الظروف يتنقل مايكل ك، محاولاً الخروج بأمه من المدينة، وعندما تموت يحاول العيش متوحداً، ولكن يقبض عليه ويزج في معسكرات تأهيل، لا تفلح في تأهيله أبداً، مايكل ك حالة محيرة، للطبيب الذي حاول معالجته، ولنا نحن كقراء، ولكنه للأسف حالة مزمنة في الحروب والاضطرابات، هي حالة الإنسان البائس المسكين الذي لا يدري ماذا يفعل! وكيف يدبر أموره وكل شيء قد انقلب، وصار العالم مكاناً عسيراً، لهذا عندما انتهت الرواية شعرت بالرعب من تخيل آلاف المايكل ك الذين يجوبون ويحاولون العيش في العراق وسوريا، وكل المناطق العربية المنكوبة.

~ This review dedicated to 'Ya Boy.' I'ma sip this, you do the rest. ~

The Community of Misery

'Misery loves company.' I've always kind of really hated that expression because (rightly or not) I've usually deciphered the unsettling subtext whenever it's employed: i.e., that people -- experiencing misfortunes or enduring profound unhappiness -- prefer that others are likewise afflicted.

When I was younger, for instance, my father, a nouveau riche who absurdly prided himself on the mythologized 'poverty' of his youth, was fond of the saying, 'I used to be sad because I had no shoes, but then I met a man who had no feet.' As a grossly insensitive (that is to say, normal) child, the idea of a footless man was greatly humorous to me, so the moral was lost. I was too busy imagining a sort of idiot-manchild waddling around as if on rounded-off stilts to bother thinking about the relativism of misery. But now, as a highly actualized, compassionate man (quit laughing, you fucker), when I think of these sayings, which seem to pit our own misery in a competition with those of others, I find them disturbingly utilitarian or, worse, sadistic.

In considering Coetzee's exceptionally grim novel Life and Times of Michael K, I am leery of invoking anything that even vaguely stinks of the M.L.C. (Misery loves company) ethos, but at the risk of still calling to mind these allusions, I'd prefer to speak of a community of misery.

Now you Mary Poppins types (yeah, the ones who live in a debilitating state of denial regarding their material and existential plight) will heckle, jump up on tables, maybe burst into song. Who knows? But it is fundamentally wrong and, ergo, stupid to deny that misery is a fundamental part of life. It is. You may call 'misery' by another name, a kinder, gentler, more palatable name; instead of misery, for instance, perhaps you 'encounter challenges' or 'suffer setbacks.' At any rate, let's not fret over semantics, and let's concede that shit happens. Holy shit, does shit ever happen. And it happens more to some people than to other people. And -- perhaps even more interestingly -- some people are better equipped (psychologically, biologically?) to cope with shit than other people are. The latter category of people may, pejoratively, be referred to as 'weak,' but in many cases, where unhappiness appears organic, this is akin to saying that the lazy bastard with the leukemia who lies around all the time is merely shiftless. But that's another discussion altogether.

The community of misery I'm speaking of is the shared experience wherein we realize that our suffering is unexceptional. We discover this, for example, in our day-to-day interactions with So-and-So when he happens to say that he wakes up in the middle of the night sweating and shrieking with terror at the realization that his body is a mechanism, a 'factory' of life, if you will, and it operates precariously, without his supervision or awareness and is subject to unforeseeable defects and irregularities. That it, like a car or a toaster or a fax machine, may suddenly cease to operate correctly -- or to operate at all. And then you say, 'Omigod, I do the same thing! I wake up in the night shrieking about my strangely mechanistic biology!'

The example is exaggerated, of course, but in the prior instance the Hypothetical You have entered a community of misery. You have discovered that you are unexceptional.

Now usually, you understand, when we speak of something being 'unexceptional' it's generally considered either insulting or dismissive. But not so, misery! It's a horrible, horrible, horrible thing to be miserable, but it's exponentially worse to imagine that no one has any insight or empathetic entryway to our pain. We don't necessarily want to bring people down to our level, but we want to be understood and to not be alone. Occasionally, I want to be alone (to read, to masturbate, to scribble down my thoughts about this or that), but I don't believe -- and this is arrogant extrapolation -- that it is in the nature of the human condition to want to be alone in a greater existential sense. We desire community. Maybe not even a literal community, but a community of empathy and understanding.

Michael K: Whipping Boy

This book is about many things (some of them allegorical), but it is also about misery (or whatever we choose to call it in our own vocabularies). Michael K, the protagonist, suffers what most of us would call, in the vernacular, a pretty fucked-up life. He's impoverished. He's harelipped. He's a 'simpleton.' His mother is dying and must be cared for. He is mostly alone (in every sense of the term). He is abused seemingly by everyone around him. He is subject to misunderstanding and misinterpretation by those he meets. He is placed in a work camp. He hides in an underground burrow. His life is undirected; it's just bland endurance -- working toward nothing.

When I read this book, I was reminded of some of the films of Lars Von Trier, such as Dogville and Dancer in the Dark, in which he introduces a noble and innocent but somewhat naive protagonist (Nicole Kidman and Björk's characters, respectively) into a relentlessly cruel environment and lets the environment fuck her over in the worst way: either corrupting or destroying her.

This is where the comparison ends, however, because while Von Trier is aggressive and manipulative, Coetzee's writing is humane and compassionate. Von Trier always seemed to me interested in the environment, in which the naif character is just a cipher, whereas Coetzee here also appears concerned with the 'victim' (a term I use with great reluctance because of how it is heavily weighted in society today).

Allegorical intent aside, what Coetzee creates in Michael K is the impetus for a community of misery in which the readers are forced to identify with Michael K (and, later, with Michael K's environment, as the narrative shifts from third person to first person). Beyond the social critique of the novel, and at a more fundamental level, it addresses what it means to be alone -- completely, unfathomably alone in the world, in a way that is both moving and unsentimentalized. And this is surely a credit to Coetzee's talent.

Consider the following sentence, in which a doctor at an internment camp speaks of Michael K:

With Michaels [The doctor doesn't know his correct name.:] it always seemed to me that someone had scuffled together a handful of dust, spat on it, and patted it into the shape of a rudimentary man, making one or two mistakes (the mouth, and without a doubt the contents of the head), omitting one or two details (the sex), but coming up nevertheless in the end with a genuine little man of earth, the kind of little man one sees in peasant art emerging into the world from between the squat thighs of its mother-host with fingers ready hooked and back ready bent for a life of burrowing, a creature that spends its waking life stooped over the soil, that when at last its time comes digs its own grave and slips quietly in and draws the heavy earth over its head like a blanket and cracks a last smile and turns over and descends into sleep, home at last, while unnoticed as ever somewhere far away the grinding of the wheels of history continues.

This is what great art does, of course. It's not rocket science to understand this, but what great writers do is something akin to rocket science -- inscrutable to laymen, seemingly mystically effective. They make us feel less alone and leave us with an augmented sense of the world we live in.

So if you suffer in a very particular way, yes, you'll almost always find an uncanny affirmation in literature, music, painting, whatever... And by seeking to explicate and to understand that pain, art lessens it in some miraculous way. And that right there is one of the best reasons to read at all, I think.

به نظرم بعضی کتابها واسه اینکه هم خوبن و هم موضوع جاییزه بگیری دارن جوایز خوبی میگیرن!! این دو فاکتور باهم باعث شده این کتاب هم بوکرمن هم نوبل ادبیات رو بگیره!!

No sería extraño que en algún momento de la lectura les venga a la mente pasajes de La carretera de McCarthy o de El extranjero de Camus o a Josef K. de Kafka, pero es el famoso Bartleby el que a partir de un punto de la narración más rondaba la mía. “Nada exaspera más a una persona seria que una resistencia pasiva”, se dice en el cuento en el que Melville recalca el desconcierto que nos provocan los comportamientos alejados de la normalidad, ese territorio que nadie es capaz de confinar entre fronteras precisas.

Michael K es aquí el Bartleby que desconcierta a todos con unos actos que escapan a cualquier conjetura, que impide cualquier acercamiento, cualquier acción sobre él, que les lleva a cuestionarse si, de hecho, deben hacer algo por él, aunque sepan que sin ayuda está abocado a una muerte segura.

n   “Michaels significa algo y su significado no es solo asunto mío.” n

Desde su nacimiento Michael K provocó extrañeza y rechazo debido a su labio leporino y a su limitada inteligencia. Ello, en un contexto de marginalidad, miseria e injusticia, y tras la muerte de su madre, intensificó su más que posible tendencia natural a la soledad, al silencio, a la rutina vacía de los días todos iguales, a no esperar ni necesitar nada.

n   “No se veía como un cuerpo pesado que va dejando un rastro, sino como algo parecido a una partícula liviana sobre la superficie de una tierra demasiado dormida como para notar el rasguño de las patas de las hormigas, el mordisqueo de las mariposas, el revoloteo del polvo.” n

Carecía de vocación y de ambición, teniendo como único propósito dejar pasar el tiempo. A eso se reduce su libertad, la cual valora por encima de cualquier otra cosa, incluido su salud o su bienestar. No quiere depender de nadie, pero tampoco quiere que nadie dependa de él (“No parecía tener creencias, o al menos no parecía tener una creencia en cuanto a ayudar al prójimo”), no quiere hijos, no necesita amigos ni compañera, no procura ayuda ni caridad, por muy bienintencionada que sea, y responde con el silencio a cualquier intento ajeno por comprender quién es Michael K.

n   “Cuando tenía trabajo, no se sentía contento ni descontento; daba lo mismo. Podía tumbarse toda la tarde con los ojos abiertos, mirando las ondas y las manchas de óxido de la plancha del tejado; su mente no se desviaba, no veía más que la plancha, las líneas no se transformaban en dibujos o fantasías; él era él mismo tumbado en su propia casa, el óxido no era más que óxido, todo lo que se movía era tiempo, y le llevaba a él en su curso” n

Este es el personaje descrito en el capítulo uno, dos tercios del libro, por parte de un narrador omnisciente, que también se encargará del capítulo tercero a modo de epílogo, caracterizado por un estilo sobrio con el que no cabe decir más que lo estrictamente necesario, de forma objetiva y distante que, sin embargo, no nos aleja ni un ápice ni de la historia ni del personaje sino que recalca lo inhóspito del paisaje y de aquellos que lo habitan, un mundo en guerra permanente.

n   “Se parece a una piedra, un guijarro que, tras haber estado tranquilamente en la tierra, ocupándose de sus cosas desde el origen de los tiempos, de repente ahora lo recogen y lo lanzan al azar, pasando de mano en mano. Una piedra pequeña y dura, apenas consciente de lo que la rodea, arropada en sí misma y en su vida interior... una criatura inconsciente, irresponsable.” n

En medio de estos dos capítulos, el autor inserta otro en el que se le da voz al doctor del sanatorio en el que es internado Michael y que será el encargado de enfrentarse a la anomalía que él representa, de plantearnos de una forma más visceral y emotiva las cuestiones centrales de la novela: ¿Se puede ser una isla autosuficiente separado de todo y de todos, indiferente a todo y a todos, se puede ser un animal, una piedra, una planta? ¿Este distanciamiento te protege o te hace más débil? ¿Es envidiable ese afán de libertad pese a todo? ¿Cómo encaja la vida que ha elegido Michael en la sociedad de nuestra época? ¿Se puede hacer algo por él… se debe hacer algo por él? ¿Qué responsabilidad tiene la sociedad en lo que es Michael y en su bienestar, se debe actuar incluso en contra de su deseo?

n   “Empezaron a encerrar a los simples antes que a los demás. Ahora tienen campamentos para los niños cuyos padres han huido, campamentos para los que patalean y echan espuma por la boca, campamentos para los de cabeza grande y para los de cabeza pequeña, campamentos para los que no tienen un medio de vida aparente, campamentos para los expulsados de la tierra, campamentos para los que descubren viviendo en cloacas, campamentos para las chicas de la calle, campamentos para los que no saben sumar dos y dos, campamentos para los que se olvidan los papeles de casa, campamentos para lo que viven en las montañas y dinamitan puentes por la noche. Quizás la verdad sea que ya es suficiente estar fuera de los campamentos, no estar en ninguno de ellos. Puede que por ahora ya sea un gran éxito. ¿Cuántos quedan que no estén ni encerrados ni de centinelas en la verja? Me he librado de los campamentos; puede que si procuro no llamar la atención, también me libere de la caridad.” n

حیف که برای زندگی کردن تو این دوره و زمونه باید قبول کرد که مث حیوون زندگی کنیم. آدمی که بخواد زنده بمونه نمیتونه توی خونه‌ای زندگی کنه که پنجره‌هاش روشنن. باید بره تو یه سوراخی تموم روز قایم بشه. باید جوری زندگی کنه که ردی از زندگیش معلوم نشه. زندگی اینجوری شده.
.
کتاب داستان زندگی فردی به نام مایکل است. از کودکی بخاطر هوش کم و ظاهرش و همین‌طور فقر خانوادش چندان مورد توجه نبوده. او با مادرش زندگی میکنه و مادرش از ظاهر او شرمنده هست و سعی میکنه اون رو خیلی وارد اجتماع نکنه. ولی هیچکدوم از این اتفاقات تلخ دوران کودکی مایکل باعث نمیشه که در بزرگسالی زندگی شرافتمندانه‌ای رو لایق خودش ندونه... درگیر شدن در جنگ، اسارت، تبعیض نژادی و ... باعث کم شدن مقاومتش نمی‌شوند.

کلا کتاب خوبی بود. ترجمه‌ی خوبی داشت.
.

Muy "kafkiano" en muchos aspectos, una de las mejores historias sobre la libertad individual y la dignidad que he leído y un final magnífico.

«نمی‌توانست مجسم کند عمرش را صرفِ فرو کردن دیرک در زمین و کشیدن حصار و تقسیم کردن زمین کند. خود را نه جسم سنگینی که ردی بر جا بگذارد، بلکه فقط لکه‌ای می‌پنداشت بر زمینی غرقه در خوابی عمیق که نه خراش پای مورچه را حس می‌کرد و نه سایش آرواره‌های پروانه را، نه درغلتیدن غبار را.»


مایکل ک، پسری‌ست لب‌شکری، کم‌هوش، زاده شده از مادری فقیر و بیچاره، پسری که وقتی بچه بوده توسط مادرش به کانونی سپرده میشه که مخصوص بچه‌هایی مثل خودش بوده؛ بچه‌هایی که هرکدوم یک نقص و بدبختی داشتند. مایکل پانزده ساله که میشه از کانون بیرون میاد و به‌عنوان باغبان مشغول به کار میشه.
داستان در آفریقای جنوبی میگذره، در سال‌هایی که دستخوش جنگ داخلی بوده؛ در این بین داستان مایکل روایت میشه، روایتی یکنواخت با ضرب‌آهنگی کند از دنیای درونی مایکل، از غریزه‌ی زندگی و بی‌عدالتی دنیا.
مایکل هرجا که پا میذاره، جنگ به دنبالشه، به اتهام شورش زندانی میشه اما حتی نمیدونه که جنگی در کاره. مایکل میتونه بدون کمک دیگران، بدون پول و غذا و زن زندگی کنه، میتونه غذای خودش رو از طریق باغبانی و خاک به دست بیاره و در طبیعت با کمترین امکانات زندگی کنه و علی‌رغم کم‌هوشی، درک عمیقی از آب، زمین، آزادی و تساوی داره. یا همونطور که در پیشگفتار مترجم اومده؛ مایکل یک انسان بکر است که جهان را از دید خاص خودش می‌بیند. او، درنهایت سادگی، هیچ‌چیز نمی‌خواهد: نه جنگ و نه انقلاب، نه قدرت و نه پول. مایکل ک فقط کرامت انسانی را می‌خواهد.
‌
لحن و فضای داستان، به‌خصوص در نیمه اول کتاب بسیار یکنواخت و کنده و صبوری میطلبه، اما از یک جایی به بعد، اشتیاق مایکل به آزادی، وابستگی‌اش به طبیعت و سرگذشتش شما رو به دنبال خودش میکشه.
کتابی خاص که به‌نحوی متفاوت به جنگ پرداخته و آدم رو به فکر فرو میبره... خوندنش رو توصیه میکنم.
‌

روند کتاب کُند پیش می‌رفت و من اصلاً مشکلی با این قضیه نداشتم. باید کند پیش می‌رفت، اصلأ هدفش همین بود. مثلِ زندگی مایکل. موقع خوندنش پرت می‌شدم توی داستان و تو جلدِ مایکل فرو می‌رفتم و توی بدنش زندگی می‌کردم و روند کُند زندگیش رو با همه‌ی وجود درک می‌کردم. این کتاب، کتابی نیست که آدم رو متعجب کنه یا کاری کنه که دهن آدم باز بمونه. اصلأ هدف اصلی یه کتاب نباید این باشه که خواننده رو متعجب یا مسحور کنه، همون‌طور که هدف زندگی این نیست؛ و خب... این رو می‌دونیم که کتاب‌ها بیش از هر چیز دیگه‌ای به زندگی شبیه‌اند.
و زندگی بعضی وقتا کُنده، ملال‌آوره، و اتفاق هیجان‌انگیزی توش نمی‌افته. شاید برای ما که به هیجان و روند سریعِ زندگی عادت کردیم و همش یاد گرفتیم که از این ور بپریم به اونور و همیشه دیرمونه، بعضی وقتا چشیدن آهستگی بد نباشه، شاید بعضی وقتا بد نباشه که یه جا بشینیم و گذر عمر ببینیم، مثل کاری که مایکل می‌کرد. شاید بعضی وقتا لازمه که بی‌هدف قدم بزنیم و مقصدی توی ذهنمون نباشه. جهنم! شاید بعضی وقتا لازم باشه که بشینیم یه گوشه و باغبونی کنیم، و بپذیریم که وظیفه‌ی زندگی این نیست که ما رو سرگرم کنه! می‌دونید، هیچ چیزی بیشتر از باغبونی، آهستگیِ زمان رو به روی آدمیزاد نمیاره، این‌که منتظر باشی تا گیاهت آروم آروم جوانه بزنه و کم‌کم برگ‌هاش دربیاد و کم‌کم میوه بده. شاید خیلی وقتا یادمون میره که آدمیزاد هم اینجوریه. باید صبر کنه تا میوه بده. باید خیلی خیلی صبر کنه و خیلی خیلی مواظب خودش باشه. شاید این وسطا بهش آب کم برسه یا نور و گرما باعث خشک شدنش باشه، اما بالاخره یه وقتی میوه می‌ده. فقط کافیه صبر کنه و خودش رو بسپره به آهنگ آهسته‌ی زمان.
این‌ها چیزهایی بود که من موقع خوندن این کتاب احساس می‌کردم. خوندن قسمت‌هایی از کتاب که درباره‌ی باغبونی بود، برای من شگفت‌انگیز بود. کم‌کم دارم یاد می‌گیرم که این آهستگیِ زندگی رو دوست داشته باشم :))