V.S, Naipaul, geboren in Trinidad in 1932 uit Indische ouders wordt beschouwd als een van de belangrijkste Britse schrijvers dietrouwensookal laureaat werd van de Booker Prize met de roman In a free state uit 1971. Als romanschrijver weet hij boeiend werkafte leveren, maar op zijn best is hij toch in zijn reisdocumentaires en zijn so
ciaal geengageerde essays. Naipaul heeft een hekel aan
geschiedvervalsing. In rhe loss of Eldorado uit 1969 beschrijft hijgedetailleerdhetdramavandekolonisatievanhetCaraïbisch gebied. In dit lijvig werk zette hij menig historisch misverstand recht en onthulde hij ook massale slachtingen die met puur racistisch inzicht werden gepleegd op niet blanken. Dit werk kreeg wereldwijde belangstelling en leidde ook tot een hernieuwde kijk van politici op kolonialisatie.
In 1981, Iran leefde toen nog in de euforie van een zeer sterk islamitisch getinte revolutie, publiceerde hij zijn reisdocumentaire Between the Believers(Onderde gelovigen), waarin hij enkele landen, waaronder Iran, die bekeerlingen van de islam herbergen, bezocht en observeerde. Volgens V.S. Naipaul en zijn bronnen is de islam van oorsprong een Arabische godsdienst, en is bijgevolg eenieder die moslim is en geen Arabier een bekeerling (dit is een stelling waar heel wat discussie rond bestaat). Op dat ogenblik wist V.S. Naipaul weinig of niets van de islam maar dat leek hem als overtuigde atheïst een gezonde basis om de bijzonderheden van een geloof dat mogelijkheden in zich droeg om een revolutie te ontketenen te verkennen. Toen al was het thema van bekering steeds aanwezig maar dat drong toen niet zo tot hem door als op zijn tweede reis, bijna twintig jaar, later doorheen dezelfde landen. Between the Believers werd als een informatief boek over een godsdienst in volle evolutie ontvangen. Onder de indruk van zulk een doorwrocht werk zag men het steeds terugkomend woord
'bekering' over het hoofd. In het vervolg van dit boek Beyond Belief (Meerdan geloof), dat in 1997 verscheen heeft het woord 'bekering' naar de islam een angstaanjagende bijklank gekregen.
V.S. Naipaul heeft een afkeer van alles wat nog maar enigzins naar godsdienst riekt, dus heeft hij nog meer dan in Onder de gelovigen de schrijver naar de achtergrond verdrongen. In interviews, die meestal nog via een tolk moeten gebeuren, laat hij de bewoners van het desbetreffende land zelf aan het woord. De ondervraagden zijn meestal wel afkomstig uit hogere standen of studentenmiddens maar dat komt ook omdat juist die mensen in de islam meer dan een geloof zien. De vrouwelijke stem is slechts zelden aanwezig omdat helaas de vrouw in een fundamentele moslimgemeenschap nog altijd geen'stem', laat staan een mening, mag hebben.
Het eerste land dat we in gezelschap van V.S. Naipaul bezoeken is Indonesië. In Indonesië is in tien jaar tijd de islam van religie naar een soort statussymbool geëvolueerd. Heel wat voormalige communisten hebben zich tot de islam bekeerd omdat die meer welstand en macht biedt. De scheiding tussen kerk en staat, een staat waarin ook Hindoes, Boeddhisten, Christenen en atheïsten leven, wordt alsmaar kleiner omdat er verschillende ministers moslim zijn en vanuit een religieus islamitisch standpunt beslissingen nemen. Ook de president zelf is de moslims erg genegen. In Indonesië, waar de persvrijheid onbestaande is, vrije meningsuiting en emancipatie nog altijd mooie maar utopische dromen zijn, is de sympathie van de president natuurlijk erg belangrijk. Het mag dan ook verwonderlijk heten dat de vrouw niet onmondig wordt gehouden, belangrijke functies kan bekleden, vrouwenbladen bestaan en niet meer of minder dan andere bladen gecensureerd worden. Er bestaat zelfs een'milde' vorm van feminisme. Toch zijn heel wat intellectuelen niet gelukkig met de islam als brenger van alle heil en welvaart.
De essayist Gunawan Mohammed doet in dit verband volgende toch wel veelzeggende uitspraak: "De schrijver die zich aansluit bij een of ander groot publiek ideaal als communisme of islam, met al die duidelijk taboes, wordt al heel gauw tot vervalsingen gedwongen!" (blz. 92). Iran stapte na de dictatuur van de Sjah over in de dictatuur van Khomeini. Velen hadden gehoopt dat na de revolutie de Mullahs zich zouden terugtrekken in de heilige stad Oom Oom. Helaas gebeurde dat niet. Khomeini en zijn aanhang maakten de communisten die mee hadden gekozen voor een islamitische staat mond en soms ook helemaal dood. Hij hanteerde een islamitische dictatuur waarin enkel wet was wat hij al dan niet in de naam van Allah verkondigde.
De 'Heilige(?) oorlog' tegen buurland Irak en het weren van Westerse invloeden primeerden. Na de dood van de Ayatollah bleef het land in diepe rouw om zoveel oorlogsdoden en in volledige economische en sociale chaos achter. Het huidig regime is iets minder streng maar de oorlogsveteranen geloven niet meer in het oprichten van een rechtvaardige islamitische staat. Zelfs erg gelovige mensen durven wel eens beweren dat Khomeini een spion van het Westen was, gezonden om Iran in de afgrond te storten. Er komen nieuwe rijke eliteburgers en bewegingen die om seksuele vrijeheid vragen en zich vreemd genoeg Nazi's (?) noemen steken her en der de kop op.
Pakistan is een van die landen waar de religie als wraakmiddel kan gehanteerd worden. Het land lijdt nog altijd onder de afscheiding van India en Bangladesh. Het ideaal om van Paki
stan een vreedzame islamitische staat te maken is door aller. hande revoluties, burgeroorlogen en eeuwenoude vetes,jam~ merlijk in rook opgegaan.
Het laatste land dat V.S. Naipaul bezoekt is Malesië. In Malesic I is nog steeds een sterke populatie van Chinezen aanwezig die kapitaalkrachtig zijn. Maar de Maleisische kampongbevolking die sterk islamitisch is of werd begint meer en meer naar de steden te trekken. Net als in Indonesië betekent ook hier islamitisch zijn een vorm van macht hebben.
Meer dan geloof is zeker geen boek dat mensen die islamitisch zijn wil vingerwijzen of in een kwaad daglicht stellen. Wat het boek ons wel duidelijk wil maken is dat de islamitische wereld zich als een soort nieuwe beschaving naar de 'oude wereld' toe wil profileren en dat zou wel eens een culturele oerknal geven waarvan de oude wereld zich niet van bewust schijnt te zijn.
(André Oyen)

the thoughts of "islamic yet plural" leader im my country -indonesia- especially and some asian country

Beautiful prose. Beyond Belief: Islamic Excursions among the Converted Peoples is a non-fiction book written by V. S. Naipaul in 1998. This book is a sequel to Among the Believers: An Islamic Journey which was written in 1979. I find Naipaul's observation very non judgemental. He let the people talks. He meets people in Pakistan, Iran, Indonesia and Malaysia which he defines as the converted countries that is non-Arab but converted to an originally Arab religion, Islam. Every muslim who is not an arab is a convert. A convert's world view alters. His holy place are in Arab land. His sacred language is Arabic. His idea of history alters. He rejects his own, he becomes, whether he likes it or not, a part of the Arab story. This book also gives me idea of their culture. The section on Pakistan intrigued me, I did find some similarities with Indian Muslims as well. I hope in future i read more of Naipaul's work.

V S Naipaul returned to Iran, Pakistan, Malaysia and Indonesia in 1995 to revisit the Islamic states featured in his 1981 travelogue 'Among the Believers'. The countries are portrayed as wounded survivors of past empires, subjected to 'the most uncompromising kind of imperialism', Islamic rule. The thesis drew howls of rage from defenders of the faith and apologists for theocracy. A new millennium and the spread of Islamist militancy lent credibility to his concerns, however. Naipaul was never political, and spoke only of his personal experiences.

In his earlier non-fiction books Naipaul was part of the story, participating in the exploration of people and places that he encountered. Here, he stays in the background, yet the analysis of what he sees is more pronounced. "Among the Believers" (1981) is more akin to "An Area of Darkness" (1964) in it's idiosyncratic iconoclasm. "Beyond Belief" (1998) belongs alongside "A Million Mutinies Now" (1990) in the sweeping panorama of characters interviewed. In Islam as with India, an initial cultural shock was replaced by a reaching out to understand.

Naipaul guides the reader through a landscape of late 20th century parables. A Muslim scientist is persecuted by a secular regime, an Indonesian poet is troubled by his return to the countryside, an Iranian newspaper publisher struggles during the hostage crisis, a Pakistani guerrilla fights against the Zia military junta, a Malaysian son turns away from the shamanism of his father. Each story augments a mosaic of people who lost their native identity in the currents of Pan-Islamism. He sees a culture imported from Arabia, a land distant to their home.

In his thesis Naipaul conflates 7th-11th century conversions with a modern rejection of local customs and beliefs in favor of Islam. The possibility that Islam has become indigenous to many areas in the world, or that people's beliefs are no longer limited by regional boundaries does not seem to occur to him. In this regard Islam may be closer to Christianity or Communism, existing as international ideologies. But for Naipaul there is a longing to return to a purity of place and culture, undisturbed by the displacement of modernity, to the homeland that was once lost to him.

Description: Fourteen years after the publication of his landmark travel narrative Among the Believers, V. S. Naipaul returned to the four non-Arab Islamic countries he reported on so vividly at the time of Ayatollah Khomeini's triumph in Iran. Beyond Belief is the result of his five-month journey in 1995 through Indonesia, Iran, Pakistan, and Malaysia--lands where descendants of Muslim converts live at odds with indigenous traditions, and where dreams of Islamic purity clash with economic and political realities.

In extended conversations with a vast number of people--a rare survivor of the martyr brigades of the Iran-Iraq war, a young intellectual training as a Marxist guerilla in Baluchistan, an impoverished elderly couple in Teheran whose dusty Baccarat chandeliers preserve the memory of vanished wealth, and countless others--V. S. Naipaul deliberately effaces himself to let the voices of his subjects come through. Yet the result is a collection of stories that has the author's unmistakable stamp. With its incisive observation and brilliant cultural analysis, Beyond Belief is a startling and revelatory addition to the Naipaul canon.

Genre: Non Fiction | History | Religiont

I felt compelled to follow up reading V.S. Naipaul's Beyond Belief soon after reading Among the Believers. so as have a sense of continuity. In this book, he re-vists the four converted Islamic countries (Iran, Indonesia, Pakistan, Malaysia) that he went to 14 years prior and tracks down some of the previous people he had interviewed before, as well as some new subjects. It seems as though he came away with a more negative impression than before, but perhaps I am mistaken. People in Iran are ruled by fear, the young generation seems to be rebelling against the repressive society. But it seems that the ruling elite are still in control in light of the recent election of a hardliner as Prime Minister. In places like Indonesia and Malaysia-Islamic influences do not mesh easily with the former animistic beliefs of the people who have essentially been colonized by a foreign "arabic" culture through Islam. Time and time again he emphasizes how the polygamy of the religion has traumatized countless families and made so many abandoned families miserable. He also emphasizes how this religion mistreats women who are discouraged from having any sort of independent life and regaled to the back rooms of the house to cook, clean, and raise the children while being discouraged to get any education. In Pakistan he looks at how Islamic justice is meted out by mutilation of women, honor killings, and the like. He discusses how impoverished people who have little are more strongly tied to honor and respect since there is little else in their lives. All this is recorded in great detail in a highly readable and engaging narrative. I'm looking forward to reading more of Naipaul's nonfiction.

I only read the section on Iran, but much of that section -"Justice of Ali" - was fascinating (despite my reservations about Naipaul going into the book). It is extremely moving in its discussion of the 8 yr. war between Iran and Iraq. My big complaint is that Naipaul does not give Iranian women a voice. He only includes the voices of the men he has interviewed, and though he has the opportunity to interview women, he inexplicably chooses to leave their voices out (even as he acknowledges throughout the oppression and silencing of women in Iran).

An exceptional writer Naipaul is not devoid of racism particularly against his native Black Trinidadians but he makes several cogent points here and allows does best allow his characters to come alive. It is not for nothing that muslims use the term revert when actually talking about converts to their religion.They are all too aware their religion is a tardy arrival on the religious scene. In south asia the slate of a vibrant civilisation has been wiped clean by ruthless invaders who imposed an alien culture and he is right to question that, but he lets vivid characters do the talking for him.

cultural theory

honestly, the more i think about this book, the more i wonder about the point of it. to me, it just isn't a very effective book. if it's about telling these people's stories, the stories are awkwardly related and oddly translated. fiction would have been far more effective and touching in that regard.
if it serves as a non-fiction account, i found that the book had virtually nothing to say about islam. there is one idea: islam as an imperialist force that demands its followers to eradicate any ties to previous histories - but naipaul (and i don't mind this) doesn't seem that interested in really building or exploring that idea with focus.
which is fine, but then what is there?
the stories are interesting, but scattered and naipaul uses them in a generally hand-wavy sort of way.
by the malaysia section, i just wanted the book to END.
the more i read it, the more i felt like the book couldn't really support itself.
the section on pakistan is true to pakistan's nature, and i recognized a great deal in it. it's an authentic and honest account. the parts of the nawab of bahawalpur are harrowing and striking. and in fact, the last few chapters in the pakistan section are about as good as the book gets.
but then that section ends and you realize that naipaul didn't really say much - and all the things that he DID transcribe (descriptions, both his own and others', life stories told in disproportionate amounts of detail - you could be forgiven for not giving the slightest fuck) don't really say much either.

honestly, you'd be much better of reading fiction by authors actually hailing from these countries, because naipaul doesn't seem very interested in saying anything concrete - only in somewhat piquant observations at the end of every second section. it might be rewarding enough for some people, but it definitely was not for me.

honestly, regrettably, a waste of time.

The stories are really interesting.

I don't think Naipaul's thesis is as accurate as he supposes (at least as he believed at the time he wrote the book). But there is truth there, I think, too. I think the religions and cultural heritages pre-Islam were probably quite as bad in some ways as Naipaul believes Islam is. But I don't think he takes this into account as much as he should.

In any event, I believe Jesus Christ died and rose from the dead 2000 years ago, so I believe in one truth, one reality, and my interpretation is going to be very different from Naipaul's and different from those of many of his critics.

I.e. I believe all have sinned and fallen short of the glory of God, we have all gone our own way. Every single one of us. This means that we need God's grace and this grace has come in and through His Son, who is God, through his dying for sins and His rising to new life. There is no room for self-righteousness in this truth, no room for self-honor, only room for God's grace and the righteousness based on God's sacrifice.

Insightful and rough. Naipaul investigates the nations that have converted to Islam again, coming back with the conclusions about rewriting history and a narrative to allow for a more fundamentalist government and mindset. There's an active act of erasing the past which is more than troubling. There's a whole bunch of hypocrisy, which is terrible.

'Democracy is not about voting. It is about debate, the quality of intellectual life.' (74)...