Wherein a young Thomas Pynchon writes a post-war Moby-Dick-esque epistemological grail quest wherein the veiled titular grail, V., is a stand-in for Melville's leviathan, and the whole-ness is unseen thru obscurity, omission, chaos, conspiracy and uncertainty rather than the vastness of its size and the shifting nature of metaphor, language and humanity.

Besides, Vineland and Slow Learner, I'm a versed Pynchonite, so it's funny that I had yet to read his first. But having read so many of his other novels gave me a unique perspective on this book; an ability to look back through the prismatic lens of his oeuvre, and see the threads and strands and starts and fits of what Pynchon would later hone and sculpt in to more successful works. As a first novel, V has that hairy, wild quality, unruly with lots of ideas thrown into the cauldron, simmering into a potent and life-giving stew. Of course, that stew would only be improved later, as V is a kind of first draft of Gravity's Rainbow, the arc of the rocket an inversion of the titular V.

Many of the Pynchonian check boxes get marked here: weird sub-plots, a sprawling array of characters who intermingle in deeper ways as the book moves on, dark and nefarious undercurrents of the paranoid within, high-zaniness, low-brow humor, highfalutin plotting, and, of course, weird sex. A true pleasure to read, but perhaps that pleasure was minimized by having read some of his more superior works, but also magnified in ways by having strands from other works linked here, like the Hereros and Weissmann of GR, even if some of the linkages are only glancing.

Perhaps I'll close out the rest of Pynchon's writing this year. Maybe he's just waiting for me to do that before dropping a new tome—the soil murmurs that one's coming. Let's hope sooner rather than later.

V *****
Τα γνωστά μοτίβα του Pynchon που θα τον κάνουν παγκόσμιο είναι εδώ. Ανακάτεμα χρονικο , τοπολογικό και ιστορικό της τράπουλας φέρνει συνεχόμενες κεντες , παρουσιάζοντας ένα ακόμα μωσαϊκό της περιφέρειας του κόσμου λίγο πριν κ λίγο μετά τους δύο πολέμους.
Το ανοίγεις τυχαία, διαβάζεις 50 σελίδες και παίρνεις ισχυρή ντόπα

Η Βεϊσού μπορεί να οριστεί ως ένα σύμπτωμα. Συμπτώματα σαν κι αυτό παραμένουν πάντοτε ζωντανά σε κάποιο σημείο του κόσμου.
Δεν έχουμε άλλο χρόνο να παραμείνουμε στη Βεϊσού

Not quite as refined as his later works, but it’s a real spectacle of a novel, this onslaught of a style that’s so uniquely Pynchon.

A wild novel unified only by the impossibility of unifying it. As with most of Thomas Pynchon’s work, this first one is not for everybody but those who like it are going to like it a lot. Quests, paranoia, pop-culture (especially from the United States), wild parties, race & racism, belief systems, music, frantic sexual exploration, and a total lack of definitive answers to most of the novel’s questions are present in Pynchon’s work from the beginning.

Countless reviewers, critics, Goodreads veterans have set about summarising and explaining V. Just about every review I’ve read is radically different from the others, and those reviews that set about focusing on the core of the book, seem to have chosen a different core each time.

Where there is consensus is that V. is a (long) novel that will likely defeat that reader who sets out to “understand” the book and who reads it microscopically. It’s best to go page by page, and accept that the coherent whole is an elusive beast.
A neat, and easily quoted line that has been taken up as the essence of the book is
“ keep cool but care “(406)
This is repeated shortly afterwards and accompanied by a computer entity (the SHROUD) who comments
“It’s a watchword” (409)

It’s my fourth Pynchon and my least favourite so far. It really was too disjointed for my comprehension. It’s probably a wonderful university study text, discussed with like minded students and with the time to carry on the debate outside the lecture theatre.
Some bits I liked (in no particular order, and more as a future memory jog)

•tPynchon character names, as ever. Superb names are matched to the eccentricities of the character. Of the one hundred plus names three of the leading protagonists give a full flavour: Rachel Owlglass, Pig Bovine, Benny Profane.

•tWho or what is V.? A leading character, Herbert Stencil- (rare for Pynchon; a character who is predominantly bland and rather dull) addresses the reader to confirm that V is the object of a search through the ages. It’s something for the reader to hang on to, and good luck with that, V is a literary square peg whose round hole never materialises. V is a great example of the literary McGuffin. Some V candidates in the book include Victoria Wren Veronica Manganese, Vera Meroving, Vheissu Venezuela, Vesuvius, Venus, Valletta, Veronica (a sewer rat).

•tHumour. Pynchon is the master of the non sequitur, and his characters consistently say or do something that is totally at odds with the initial impression they have given. Bovine the drooling beer addled slob who returns to lucidity with a question about Sartre’s theory of identity impersonation. Weissman the sadist who prances around in front of a mirror.

•tSome storylines stand alone as great (and largely comprehensible) short stories. They are alternately crazy madcap and horrifically shocking

- New York City alligator hunting

- Shale Schoenmaker, a plastic surgeon whose craft ( nose reconstruction, anybody?)we are witness to in fine detail (this reminded me of David Foster Wallace’s writing style)

-Kurt Mondaugen and the Herero wars in 1904-7. The first example of German mass extermination in south West Africa- a pre cursor to Pynchon’s longer description in  Gravitys Rainbow

-In the Navy. One straightforward, recurring set of events throughout the book is the antics of US navy personnel on shore leave. Given Pynchon’s personal experience in the navy, and of dock personnel, and given that he was only twenty six when he write this debut novel, it’s tempting to think that he was writing from first hand experience! That’s drunkenness, mass brawls, womanising and generally bad behaviour.

-Songs and verse.Pynchon does love to incorporate rhymes and revelry in song. It’s a welcome reminder that the book is there to be enjoyed.

- “Kilroy was here”. I always wondered what this meant; and now I know.

I felt pretty exhausted by the time I finished V. I would normally expect to pick up the flow of the book the further into it I progress. Not so here in which the final third, and the epilogue were more challenging than the first three hundred pages. Still, I look forward with relish to the next one after about twelve month’s recovery time!

3.5

Mis notas/guía de lectura para V., de Thomas Pynchon

Ignore talk below of my previously setting this aside - I am giving it try #2 and am enjoying it much more - perhaps it's the timing - it begins on Christmas Eve and the first chapters unfold during the week between Christmas and the new year...

I spent last night thinking about this book when I should have been sleeping. That's a far cry from where I was a few weeks ago, lost in Cairo and ready to toss the e-book...and where I was again in Florence. Namibia was terribly disturbing, but I had to respect the effort. Malta was a bit slow too. But Pynchon never lost me for a second in Paris and when he got back to Malta again, I was fully engaged

What the hell am I talking about, you might ask, if you haven't read this. (And probably you haven't??) The real appeal for most of this book for me was Benny Profane, who lived a life on equal with his wonderful name. Just out of the Navy, he spent 1956 in the Virginia naval world and in the New York City underworld, until he graduated to the Whole Sick Crew, a crowd of very hippie-like eccentric, entertaining and generally useless souls (and also Rachel). The other leg of the V-ish plot includes the travelogue above and tried every which way to shake me off the book. Herbert Stencil searches for V., a woman of his father's generation, but also many other undefined and generally unobtainable mysteries. He takes us through the travelogue above, generally, by recreating other peoples stories of V. Pynchon just tries too hard in the early parts of these sections. It feels like he's showing off and it's very hard to take him seriously or care. But it pays out in the end. Eventually I not only adored the tragic lady V. but then sat wondering about all the different variations that V might be. I'm still wondering, even as I know there is no answer...I hope there is no answer.

So a gem of sorts comes out of this sometimes charming, sometimes just all too smart tangled mess.

V, by the way, could be Valletta, Malta, or Vesuvius, or many other things, but notably also a V2 rocket, which connects this book firmly with Gravity's Rainbow (which I haven't read. This is my first book by Pynchon). The rocket gets one very subtle mention. But I took it and ran. My head thinks Pynchon is, in 1963 and before, fretting about the modern world and all its destructive technology, with V2 rocket standing in for a nuclear missile. Profane yo-yo's, but he frets everything inanimate and V gets progressively more and more inanimate herself as she loses an eye and a few limbs. Humans are building and building and killing everything and Pynchon is trying to make sense of it. But it's not that simple. So he was V and we wonder. Mind you, my head could be a bit high on some Benny (a slang term for Benzedrine, an amphetamine).

This is a quick a review. Maybe I should have taken more time and been more careful. I can see I missed more than I covered. But, these moods are temporary things. So, posting as is.

Alright, I admit it.

I DID read it, but with a problem. I didn't get it, I know I didn't.

After all the overlapping narratives I lost track. I reread the first 100 pages and their sheer jolt of electricity just got to me. And it picks up!

Benny Profane is one of my favorite characters ever. It seems funny to be writing that since it literally just popped out at me but there it is. Schlub!

I think I understood it, maybe, I dunno....I FEEL like I did.

I don't know! I don't know! I don't know!

alright since I feel this way I definitely did.

the butler did it, right?

Reading Thomas Pynchon's first novel is like plunging head first into a room with very little light. As the novel progresses, Pynchon regulates that light sometimes letting the reader see very clearly, narratively speaking, and other times enveloping the reader into near darkness.

The two main characters are discharged Naval officer Benny Profane the self-described "schlemiel" and Stencil, the hunter of the elusive woman/idea known only as V. Though not exact opposites, their destinies do not intersect until the last part of the book. Profane's story is the more traditional narrative of the two as he passively wanders into alligator hunting, bar brawls, and an enigmatic security job. Profane with his friends known as "The Whole Sick Crew" could be Pynchon's alter ego and could be also an amalgamation of Naval and literary figures.

The breadth of Pynchon's encyclopedic knowledge comes through with the emergence of Stencil as he wanders through time and multiple identities taking up his father's mission to find V. V wanders time and space (presumably though- its never clear) showing up in 19th century British Egypt, as a rat in a New York City sewer, and (in a very difficult chapter) as a "bad preist" mangled by children in the ruins of World War II. Pynchon's strokes are most broad in sub-stories regarding a German colony in South Africa and later in another chapter surrounding an impaled ballerina that entrances V.

The connections are not often clear but the indictments of colonialism and war ring true. V is a challenging must-read postwar American whirlwind that remains consistent in its aggressively cubist tone.

Seems to be a book of 2 separate (although related parts):

1) The present (well, as of the time the book was written) involving a rag-tag set of characters centred on a group of US Navy sailors (probably based on Pynchon's own stint in the navy)
2) A series of flashbacks to periods from late 19th century up until the end of the 2nd World War, at various locations around the Mediterranean

For me not classic Pynchon, it shows signs of the greatness to come with some hints of the humour and wackiness to come later but some parts I found hard to get through.

4+
Ας γυρίσω σπίτι σκέφτεσαι. Βρίσκεις παρκάρισμα ακριβώς απέξω, σταθμεύεις, κατεβαίνεις, ψευτοχαμογελάς δεν ξέρεις γιατί χαίρεσαι κουτά που πάρκαρες αλφάδι. Ξεκλειδώνεις και μπαίνεις στο βασίλειο σου. Το φως είναι απαλό, μυστήριο συνήθως αφήνεις ένα πορτατίφ με σκληρή λάμψη, ώστε άμα γυρίζεις βράδυ οι κλέφτες να νομίζουν πως κάποιος είναι μέσα. Μπροστά σου βλέπεις ένα κύριο παχύ κι ατσούμπαλο, σε κοιτάει μ’ ενδιαφέρον, αλλά ανοίγει την πόρτα και φεύγει, πίσω του πέφτει ένα κομματάκι χαρτί, σκέφτεσαι ίχνος θα ‘ναι, μα όταν τ’ αγγίζεις δεν είναι παρά ίνες από κωλόχαρτο.

Προχωράς περισσότερο –τι διάολο πως μεγάλωσε έτσι το σπίτι σου – συναντάς ένα κύριο που φορά λοξά ένα σεντόνι μπεζ, έχεις ήδη αρχίσει να παραλογίζεσαι, λες θα ‘ν αι κανάς αρχαίος απ’ αυτούς που βαριέσαι να διαβάζεις και παράτησες μαζί με το σχολείο, αντ’ αυτού τον ακούς να μονολογεί πως κάπου άφησε το Seiko του και δεν το βρίσκει κι έπειτα φεύγει χοροπηδηχτός. Μιας και το σκέφτηκες όμως ένας νεαρός, με μούσι και ακουστικά στο λαιμό, κρατά ένα παλιό ντίσκμαν, σε κοιτάει επιτιμιτικά ‘’γιατί’’ σε ρωτά ‘’άφησες τα αντικείμενα να σε κατευθύνουν; Έχει το αμάξι ψυχή; Γιατί όταν οδηγείς ώρες πολλές φιλάς το τιμόνι και του λες κάτι χαϊδευτικό, το νιώθεις ως επέκταση σου, όταν φεύγεις τσαντισμένος απ’ τη γκόμενα και λες θα με δει να περνώ με τ’ αμάξι και η εικόνα μας δικιά μου και τ’ αμαξιού θα την κάνει να νιώσει δέος γιατί είναι σα να προσπερνώ εγώ, μα είσαι εσύ που νιώθεις δέος, ματαιόδοξα για τον εαυτό σου που βρήκες τη δύναμη να φύγεις’’, όχι ρε δε σ’ αφήνει περιθώριο να απαντήσεις, σε παρατά και προχωρεί συνεχίζει να μιλάει, να αναρωτιέται, να φοβάται πως άργησε πολύ κι ο κόσμος πια είναι αιχμάλωτος των αντικειμένων, γι’ αυτό και τα κτίρια ερωτεύονται, οι κάδοι παραλογίζονται κι όλοι ζουν με το κεφάλι χαμηλά, προσπαθώντας ν’ αποκτήσουν. Μονολογεί μόνος του, ‘’άργησες Επίκτητε! Άργησες’’ με απογοήτευση. Μα γιατί αποκαλεί τον εαυτό του σε τρίτο πρόσωπο??? Και πως μπορεί να είναι ο Επίκτητος; Τι μυστήρια είναι αυτά;

Αυτή τη φιγούρα την ξέρεις παρακάτω, κλασική φιγούρα Αϊνστάϊν. Έχεις πια καταλάβεις, δε θα σου φανεί παράξενο αν απ’ τα χείλη του δεις να βγαίνει ένα συννεφάκι – όχι το Ερωτευμένο – με εξισώσεις, αλλά αντ’ αυτού μιλάει … ιταλικά! Κι όμως εσύ περιέργως καταλαβαίνεις. Συζητά με ένα μελαγχολικό νεαρό, το βλέμμα σου πάει στη βιβλιοθήκη σου που φαίνεται ίδια, και καταλαβαίνεις πως ο Επιστήμων δίνει κουράγιο στον Καλβίνο, μόλις είχε γράψει τη Φωτογραφία. Ναι του λέει θα γίνουν επέκταση μας όλες μας οι επινοήσεις, δε θα μας βοηθούν, θα μας κατευθύνουν, θα κρυσταλλωνόμαστε σε πλαστές στημένες εικόνες, όλοι όμορφοι να περνάμε φανταστικά, βλέποντας στην προέκταση του χεριού μας συνδεδεμένα ηλεκτρονικά φωτογραφικά άλμπουμ –μόλις κατάλαβες ότι μιλάει για το κινητό τηλέφωνο – τρομάζεις, τώρα πια ξέρεις πως το V σε διαβάζει, όχι εσύ αυτό. Πως είναι δυνατόν, ο Pynchon να βλέπει καθαρά όλα αυτά το 1961 κι εσύ να είσαι τυφλός;;; Και γιατί ο Σπινόζα –ο Σπινόζα δεν είν’ αυτός; - ανταγωνίζεται στο ατάρι με ένα παπά; Αυτοί με τις πιτζάμες που τους πετούν σαϊτες μοιάζουν με το νεαρό Μαρξ και τη Μαρί Κιουρί. Ο Ένγκελς γιατί τρώει μαζί με τον Κόνραντ;

Παρακάτω μια δεσποινίδα, όχι πολύ όμορφη, κοιτιέται σ’ έναν ατομικό καθρέφτη εντατικά κ σημειώνει σε κάποιο χαρτί κάτω απ’ τον τίτλο ‘’Αλλαγές’', έπειτα βλέπεις το βιβλίο πεταμένο καταγής, ήταν κάποιο θρησκευτικό βιβλίο που δεν ξέρεις αν αναγνωρίζεις. Δίπλα της τσακώνονται κι είναι έτοιμοι ν’ αρπαχτούν δυο τύποι. Αναγνωρίζεις σ’ εκείνον με την ένρινη φωνή και τα υγρά μάτια, το Χέγκελ, έτσι λες μέσα σου επιτόπου πως ο άλλος με τα λιωμένα παπούτσια πρέπει να ‘ναι ο Σοπενάουερ, μα μια φράση σε κάνει ν’ αλλάξεις γνώμη, δεν είσαι σίγουρος και τότε μια άλλη κοπέλα, όμορφη αλλά όχι σέξι, γυμνή, με στρογγυλά στήθη και ένα τσιγάρο στα χείλη σου ψιθυρίζει πως είναι ο Φόϋερμπαχ. Ουφ! Ποιος είναι πάλι τούτος; Δεν μπαίνεις στον κόπο να το σκεφτείς περισσότερο, αν και κάτι ψυχανεμίζεσαι για πνεύματα, θρησκείες, εκπαιδεύσεις, τέχνες, που ν’ ασχολείσαι, κάποιος τρελός συνειρμός του Πύντσον θα ‘ναι.

Αχά! Αυτή η φάτσα είναι ελληνόφατσα, στέκει δίπλα σ’ ένα κοκκινοπρόσωπο φανερά μονόχνωτο τυπάκο, χοντρό με ξενέρωτα, αταίριαστα ρούχα κ παραδίπλα ένας πολύ σκούρος σαραντάρης με τριμμένο λαδί παντελόνι από τσόχα και πουκάμισο καρό. Τα μάτια σου κάνουν πουλάκια, σου μοιάζουν σαν τις τρεις χάριτες του 90 από ‘κεινο το κανάλι που σου ‘μαθε πως πρέπει να σκέφτονται οι άνθρωποι, αλλά όχι είναι άλλοι, δεν τους ξέρεις. Σε κοιτούν κι αναφωνούν μαζί ‘’η πολιτική είναι ψέμα’’ σε μια γλώσσα που τώρα πια καταλαβαίνεις πως είναι το μιξ που φοβόταν ο Καβάφης όταν έγραφε το Ποσειδωνιάται. Ακούγοντας τον Έλληνα, κάνεις φόκους και είναι σα να τον βλέπεις να σκέφτεται τον πρωθυπουργό του, αδιαφορείς για τη ματαιοδοξία στα λόγια του Άγγλου, θέλει να τον προσέξεις, μυρμήγκια σε ξύνουν παντού κοιτώντας τον Άραβα, ξέρεις πως είναι φανατισμένος. Μα που τα ξέρεις όλα αυτά, αναρωτιέσαι και με τέτοια βεβαιότητα….οι τρεις Χάριτοι ενώνονται, γίνονται μια πανέμορφη κοπέλα, αέρινη, πάλλευκη σε πλησιάζει, περιμένεις το φιλί, σου δαγκώνει το κάτω χείλος με δύναμη, ερωτικό μα και πονάει, σε χαστουκίζει, ψιθυρίζει ‘’όλα είναι σε μια διάσταση, ψάξε’’ κι εξαφανίζεται…

Πανδαισίες χρωμάτων που ποτέ σου δε φαντάστηκες περνούν από μπροστά σου, δε στέκονται, στη μια εσύ, στην άλλη ένας γέρος κοιτάζει περίλυπος, ίσως είναι ο πατέρας σου και σαν φωτοστέφανο από πάνω του θαρρείς πως βλέπεις μια ρωμαλέα φασματική μορφή του από κάποιο παρελθόν, δεν κατάλαβα το αστείο σου γνέφει και καταλαβαίνεις κι ας μην ανταλλάξατε ούτε λέξη πως υπάρχει ένας ολόκληρος γκρεμός ανάμεσα σας, είναι εκείνος που δίνει, ο γιός στον πατέρα κι ας μη λησμονεί ποτέ την εποχή των χρόνων που γεννήθηκε κι είν’ ο πατέρας που δίνει, σ’ εκείνον που παίρνει το γιο, ενσταλάζει ότι κέρδισε με κόπο, τα πιο πολύτιμα μυστικά που μπόρεσε να βρει, μ’ αγάπη να μεταδώσει στο γιο του. Στο κέντρο όλων μια Βαβέλ. Τον βλέπεις πανώριο αυτό τον πύργο που υψώνεται κι υψώνεται διαρκώς μα τίποτα δε φαίνεται απειλητικό, έτοιμο θαρρείς να τον γκρεμίσει. Μια εξέγερση, ναι το περιμένεις, να μυρίσεις το αίμα, να βρεις τα κίνητρα για να λες αυτό είναι ζωή, χρόνια μετά σε κάποιο καναπέ, να γλυκαίνεσαι που κάποτε πήρες τα όπλα για πολέμους που δεν κατάλαβες, μα που σου δώσανε μια ευκαιρία να βρεις ένα κάποιο ιδανικό.

Παραισθησία λέξεων, τόσες πολλές, τόσο μεγάλες, συνεχόμενες εξισώσεις λέξεων, πεπλεγμένες, με αγνώστους που δεν χωρίζονται κι ας είναι καταστάσεις υπαρκτές μόνο για όσους εμπλέκονται και συνηθισμένο νερό που κυλά και χάνεται στους υπονόμους, για όλους τους υπόλοιπους. Σαν ασημένιες, γυαλιστερές, θανατηφόρες μπίλιες εκτοξεύονται παντού οι χίλιες ιστορίες του καθενός και ολονών μας. Και κάθε τόσο η μεγάλη ιστορία αναγεννιέται μέσα από αναβρασμό και κάτω απ’ την ανάγκη κι από κάθε νέα Τροία, η Ελένη ξανά και ξανά. Υποβόσκει στο βλέμμα σου, στον ακκισμό που έκανε εκείνο το αγόρι κάθε που πέρναγες απ’ το μαγαζί του και τώρα σου φέρεται εχθρικά, στα ψιλά στο πορτοφολάκι το οβάλ που έγινε πάλι της μόδας με την έλευση του ευρώ, στο φασίστα που φωνάζει από κάποιο βήμα, στην ειρωνεία ενός δολοπλόκου δημοκρατικού, σε κάποιο κείμενο στο ίντερνετ, στη στημένη φωτογραφία που εκλιπαρεί για προσοχή, η Ελένη. Η μεγάλη θεά της επιθυμίας που προκάλεσε χίλιους πολέμους, που εξυμνείται απ’ τα έμβολα όταν βάζεις μπροστά το αυτοκίνητο, στο φως που ανάβει με το πάνω και σβήνει με το κάτω, στη σελίδα που γυρνάει δεξιά κι αριστερά, αλλά απ’ το πλάϊ είναι πάνω – κάτω. Γιατί παντού βρίσκεται ο έρωτας. Να ξεσκίσει, να ενσωματώσει, να κοροϊδέψει όλους τους πιστούς, η ιστορία καθενός και όλων μας. Η Ελένη.

Αυτό που θαυμάζω στον Πύντσον είναι πως πρόκειται για πραγματικό συγγραφέα, στο είδος του και θεωρώ πως γι’ αυτό παραμένει αφανής. Ο συγγραφέας που είναι βυθισμένος στην αυτάρκεια του εαυτού του και βαυκαλίζεται με την αναγνωρισιμότητα ( κανένας μας δε μπορεί να αρνηθεί πως απολαμβάνει κάπου – κάπου ένα μικρό ποσό ματαιοδοξίας ) στερεί απ’ το γραπτό του κι από ‘μας κάτι πολύ σημαντικό: Δε μπορεί να κυκλοφορήσει ελεύθερος, ελεύθερα και να μιλήσει με τον οποιονδήποτε, να κινηθεί σε όλα μήκη και τις συχνότητες. Οι άνθρωποι να του κρυφτούν, να του αποκαλυφτούν, να έχει την ευκαιρία να τους μάθει, να τους δαμάσει, να τους αποστηθίσει, να σκεφτεί πάνω σε όσα βλέπει και να υψωθεί τελικά η φωνή του για όλους μας: να μοιραστεί, να προσφέρει, να βοηθήσει. Και ο Πύντσον αυτό ήθελε πάντοτε να κάνει, να μπορεί να κυκλοφορεί, να μαθαίνει, να επεξεργάζεται και να αποκαλύπτει, να ζητάει το λόγο.

Τα κείμενα του είναι δυσνόητα, χαοτικά, σκοτεινά και γι’ αυτό δεν έχει αποκτήσει εχθρούς. Θέλει σκέψη και θέληση για να διαβάσεις Πύντσον. Υπάρχουν πέντε τρόποι για να περιγράψεις μια βόλτα με τα πόδια που κάθε τόσο γυρνάς το κεφάλι δεξιά, μετά αριστερά, κάπου στέκεσαι, αλλού αλλάζεις πορεία και παρατηρείς, παίρνεις το χρόνο σου να καταγράψεις, να διαλογιστείς, να μυρίσεις. Γιατί υπάρχουν πέντε τρόποι; Γιατί δε μπορείς να συμπεριλάβεις τα πάντα, επειδή δεν είσαι ο Πύντσον. Θα περιγράψεις στη γκόμενα σου κάτι που σου έκανε εντύπωση, ένα επεισόδιο που είδες να εκτυλίσσεται μπροστά σου, κάποιο αντικειμενάκι σε μια βιτρίνα που σε τράβηξε, μια γιαγιά που δε μάζεψε το σκατό του σκύλου και το πάτησες, αλλά όχι όλα. Δε θα αντλήσεις από όλα, τουλάχιστον άμεσα. Θα παραμείνουν όμως σαν εικόνα για κάποιο καιρό μέσα σου, στη σκέψη σου. Ο Πύντσον είναι σαν τη σκέψη σου, θα περιγράψει τα πάντα, στο χρόνο που συμβαίνουν, δηλαδή τώρα. Όλα τα φόντα μαζί, όλες τις κινήσεις, όλους τους ανθρώπους. Θα το κάνει με ενάργεια αλλά σαν τις αχτίδες του ήλιου σε μια στυλώνεις το βλέμμα, δε μπορείς σε όλες μαζί. Γι’ αυτό και τα γραπτά του είναι λίγο απ’ όλα, λίγο λογοτεχνία, λίγο φιλοσοφία, δημοσιογραφία, φιλοσοφική ανάλυση, ψυχολογική προσπάθεια.

Τι στην ευχή είναι το V. ; Θα περάσω καλά αν το ξεκινήσω; Δε σας κρύβω πως όταν το παρήγγειλα δεν είχα προσέξει τα χαρακτηριστικά του, φανταζόμουν ότι είναι λεπτούλι σαν το 49, ένα λεπτούλι τούβλο. Και έρχεται η παραγγελία, σχεδόν 700 σελίδες. Αποκαρδιώθηκα, δε θεώρησα τον εαυτό μου ικανό ν’ ανταπεξέλθει σε κάτι τέτοιο, όχι με τρόπο τουλάχιστον που θα με ξεκουράσει και θα με διασκεδάσει, γιατί με το 49 διασκέδασα, την καταβρήκα. Κοινό τους χαρακτηριστικό είναι το κυνήγι του θησαυρού, ψάχνεις κι όσο ψάχνεις βρίσκεις. Αυτά που θες, εκείνα που δε θες κι εκείνα που δε σκέφτηκες για να δεις αν θες. Ξέρεις πάντως πως όταν η Ρέιτσελ περπατάει πάνω στη σχάρα με επιδεξιότητα πλέον χωρίς να σπάει τα τακούνια της πως είναι σα να τη βλέπεις, αέρινη, γατόπαρδη, να διασχίζει τη Θησέως, ή το Ρίβερσαϊντ Παρκ. Και έχεις κάνει ήδη εικόνα τις φορές που με τη γκρι μάλλινη φούστα, τσακισμένη απ’ τη δουλειά, της έσπαγε και το τακούνι και διαολόστελνε όλη την ημέρα.

Από ‘κει και πέρα πρόκειται για τρομερά στριφνό και δύσκολο βιβλίο. Μπορείς να διασκεδάσεις μαζί του αναμφίβολα και να ονειρευτείς πάνω σε σκέψεις σου που τώρα γεννιούνται. Κάποια θέματα είναι σπουδαία για το 1961 αλλά όχι για το 2017, κάποια άλλα παραμένουν, ορισμένα δεν τα ‘χες σκεφτεί ποτέ έτσι. Ουπς! Να τώρα δα, χάθηκες, δεν καταλαβαίνεις τι διαβάζεις, πρέπει να γυρίσεις πίσω, ναι αλλά πόσο πίσω, που πίσω; Είναι κουραστικό, είναι σπαστικό, αλλά αξίζει τον κόπο, νομίζω. Και δεν έχει να κάνει με τη δική μου υπερφυσική διάνοια. Ηλίθιος είμαι. Αλλά ο οποιοσδήποτε μπορεί να το καταλάβει, ή να καταλάβει όσα θα μιλήσουν στη γλώσσα του, πρέπει όμως να το θέλει πολύ και να το παλέψει.

Δε μ’ ενδιαφέρει το κεντρικό μήνυμα, δε με νοιάζει η φύση του V όπως δε μ’ ένοιαξε και του Τρίστερου η συνολική διάσταση. Τις βλέπω, δεν τις συνδέω γιατί δεν είμαι πολύ έξυπνος, ή είμαι πολύ τεμπέλης για να σκεφτώ περισσότερο, ή όλα αυτά μπορεί να στα γράφω για να σε πείσω και να με πείσω πως δε με νοιάζει επειδή αδυνατώ να καταλάβω. Μπορεί να είναι κι έτσι, αλλά φυσικά είμαι αλαζόνας όπως όλοι μας, προτιμώ να πιστεύω πως κατάλαβα. Αυτό που άξιζε όμως και το ξέρω είναι η διαδρομή, το σύνολο.

Μου αρέσει η φλόγα του νεαρού Πύντσον, ο τρόπος που τον επηρεάζει ο πόλεμος. Είτε έχει θύματα τους Μπόερ, είτε είναι παγκόσμιος. Παθιάζομαι μαζί του. Υπάρχουν κάποιες σελίδες αστείρευτης ομορφιάς, ζοφερότητας και αλήθειας, << με την έννοια της εφικτής ακρίβειας >>, όπως γράφει κι ο ίδιος ο Πύντσον. Αυτή που απαλλαγμένη από κάθε μεταφυσική χροιά, αγγίζει μόνο το υπαρκτό, το απτό, ρέει προς τα σπλάχνα, τους πνεύμονες, τα πόδια. Κι επίσης, μου αρέσουν τέτοια βιβλία διότι μας τονίζουν, ότι δεν πόνεσαν μόνο οι Εβραίοι και οι Έλληνες. Πολλοί λαοί και άνθρωποι γενικά υπήρξαν θύματα των πολέμων. Και Γερμανοί. Ας μην το αγνοούμε αυτό, σαν τα άρθρα που εμφανίζονται κατά καιρούς για να θυμηθούν γνωστές εταιρίες που βγάζουν μίξερ ή αυτοκίνητα, λες και φταίει ντε και καλά η Γερμανία για τη δική μας παράλογη κακοδιαχείριση. Αλλά αυτά μάλλον δεν ανήκουν εδώ.

Ωστόσο επειδή η ιστορία επαναλαμβάνεται και είναι αυτή που ξεχνάμε, ενώ θυμόμαστε ονόματα που δεν έχουν καμιά σχέση μ’ εμάς, κάτι που είχε προβλέψει βέβαια αιώνες πριν ο Σενέκας και που σαν ονόματα ( θα συμφωνούσε κι ο Πύντσον σ’ αυτό ) δηλαδή λέξεις ασύνδετες δε διαφέρουν σε τίποτα από άψυχα αντικείμενα και ο Πύντσον σε αυτό το βιβλίο τονίζει την ημιτονοειδή γραφική παράσταση τόσο της ιστορίας, όσο και της παρακμής, δεν είμαι εντελώς παράλογος που έκανα αυτή τη σύνδεση, αν και προφανώς παραμένω εντελώς εκτός θέματος.

Αλλά ο πόλεμος δεν είναι μόνο μπαμ μπουμ. Έχει διάφορες μορφές, όσο και διάφορες εντάσεις. Κάποιες φορές θα σας έλεγε η Πάολα είναι εσωτερικός, άλλοτε ανάμεσα σε δύο και κάπου κάπου ξεσπάει γενικά και παρασέρνει τα πάντα. Κι έπειτα ξυπνάς μια μέρα και λες, εδώ θα συμφωνούσε ο Φάουστο, ο Μοντάουγκεν κι ίσως και ο γέρο – Πλωτάρχης πως έχει φως κι ας είναι μελαγχολικό, μα πως μπορεί να είναι μελαγχολικό το φως. Και βγαίνεις έξω κι όλα όσα δεν έβλεπες, τα νιώθεις και όλα εκείνα που σε κρατούσαν πίσω, θα τα δεις κάποια στιγμή συντρίμμια και θα λυπηθείς, θα συνδεθείς με την συθέμελη καταστροφή τους και θα χάσεις κάτι απ’ τη μαγεία. Ύστερα κι η τελευταία στάλα του κράσου θα φύγει από μέσα σου και θα θυμηθείς τον πόλεμο, ή τους πολέμους που ζεις. Ίσως και να προσευχηθείς. Ευτυχώς βέβαια κάτι θα σου αποσπάσει την προσοχή, να σου αποδείξει πως << μόνο οι άγιοι, ή οι παράφρονες μπορούν να προσηλώνονται >> πεισματικά για ώρες. Οι καμπύλες των ημιτόνων θα συνεχιστούν. Νίκες ή ήττες, κορυφές, ή παρακμές, πόλεμοι, ή …

Μου αρέσουν επίσης οι διάλογοι αν και νομίζω πως θα τρελάνουν αρκετούς αναγνώστες. Δεν έχουν καμία απολύτως τάξη, ή σειρά, ούτε καν ευθείες απαντήσεις. Αλλά μαντέψτε κάτι! Αν απομονώσετε ένα τυχαίο διάλογο, δεν υπάρχει περίπτωση μετά να δείτε κάτι διαφορετικό απ’ τους διαλόγους του Πύντσον, όταν μιλάτε με την κολλητή σας, τη μητέρα σας, ή ένα συνάδελφο. Ας μην πιάσουμε τις σχέσεις εκεί το σουρρεάλ είναι ρεάλ. Και νομίζω με πιάνετε. Μετά μπαίνεις σε σκέψεις σχετικά με τους διαλόγους σε άλλα βιβλία και το στρωτό μοιάζει σαν ανταλλαγή θεατρικών μονολόγων.

Μπορεί ένα πρωτόλειο έργο να είναι τέλειο; Η υπερβατικότητα του θαυμασμού μου γι’ αυτό το βιβλίο σας πείθει ότι θα πω ναι. Αλλά η απάντηση είναι όχι, τουλάχιστον όχι αυτό το πρωτόλειο. Έχει τα ελαττώματα του. Το πρώτο είναι πως σε κάποια σημεία φλυαρεί άσκοπα, χωρίς ωστόσο να επαναλαμβάνεται.

Το δεύτερο είναι πως, θα έχετε παρατηρήσει ότι αρκετοί συγγραφείς στα πρώτα τους βήματα χρησιμοποιούν τα σημεία αναφοράς τους, δηλώνοντας τα και περισσότερο εξετάζοντας τα θεωρητικά, ως ιδέες, ή σαν εσωτερικές αντιμαχίες. Με αποτέλεσμα να δίνουν την εντύπωση πως πετάνε ονόματα και αντιγράφουν τσιτάτα. Ο Πύντσον δεν κάνει αυτό. Κατ’ αρχήν δεν υπάρχει ούτε μια θεωρία, ή φιλοσοφία που να δίνεται αυτούσια και να ακολουθεί τελεία, παρά μόνο ύστερα από επεξεργασία που την έχει βουτήξει μέσα στα προσωπικά του βιώματα και την έχει μετατρέψει σε ιστορία. Κατά κάποιο τρόπο η μέθοδος των παραβολών του Βολταίρου, χωρίς όμως να δανείζεται αυτό το στιλ.

Είναι σοβαρός, με στιβαρές κατασκευές που δεν ξεφεύγουν από πουθενά με σκοπό όχι να σε κάνει να σκεφτείς, όχι όπως ο Βολταίρος μέσω της υπερβολής και της αντιπαραβολής, αλλά αντλώντας απ’ τη θέση τη φύση, ως απόρροια σκέψης που έγινε πράξη. Πού είναι το κακό σ’ αυτό; Το ‘’κακό’’ είναι πως σε κάποιες περιπτώσεις αλλά όχι σε όλες φαίνονται οι ραφές. Έχει κάνει κτήμα του τη σκέψη, αλλά όχι τη θεωρία, κατά κάποιο τρόπο σα να λύνει ένα πρόβλημα μαθηματικών, γράφει τη θεωρία που θα χρησιμοποιήσει αυτολεξεί και προχωράει στην απόδειξη και αυτό το αυτολεξεί κουράζει. Αλλά σε αντίθεση με άλλους, δεν είναι επίδειξη γνώσεων.

Ορισμένοι χαρακτήρες υπάρχουν μόνο σαν ονόματα αλλά δε διακρίνεται αυτή η αλλαγή ‘’προσωπικότητας’’, ή άλλοι μένουν ουσιαστικά αχαρτογράφητοι, περισσότερο σα να γεμίζουν το χώρο.

Στο κεφάλαιο των εξομολογήσεων του Φάουστο, o ΙV που είναι και ο βασικός συγγραφέας δε διαφέρει σε τίποτα απ’ το στιλ του ίδιου του Πύντσον, δε γδύνεται το ρόλο του αφηγητή για να ντυθεί αυτόν του IV. Και επίσης ο IV μάς αναλύει τις αλλαγές μεταξύ Ι, ΙΙ και ΙΙΙ αλλά πρακτικά μόνο μετά την σελίδα 440 περίπου γίνεται σαφές, ότι ο ΙΙΙ είναι ξεχωριστός. Ναι μεν καταλαβαίνω πως όλοι τους είναι παραλλαγές του ίδιου πυρήνα, αλλά με τις αλλαγές φάσεων που προηγούνται στους προλόγους, περίμενα να το δω κιόλας και επίσης ήθελα να δω αυτό που είδα στην περίπτωση του Μοντάουγκεν που πραγματικά πέρα απ’ τα σημεία αυτοστοχασμού του Πύντσον απουσιάζει εντελώς κι είναι σα να βρίσκεται στο χώρο μόνο ο Μοντάουγκεν. Εδώ όμως ο Φάουστο IV και ο Πύντσον – αφηγητής – στοχαστής – σκηνοθέτης είναι ένα και το αυτό.

Ωστόσο, το σκηνικό αυτό αλλάζει θεαματικά απ’ τη βόλτα στον κήπο μετά την επιδρομή, του Φάουστο και της Έλενα. Νομίζω πως σε περιγραφικότητα κ σε μετάδοση συναισθημάτων και δη ανασφάλειας, πόνου, πίκρας, εσωτερικής μάχης, δηλαδή όλων των συναισθημάτων με θετικό πρόσημο αφού τραβούν προς μια διέξοδο, είναι από τις ωραιότερες που έχω συναντήσει φέτος σε βιβλία και μπορεί να συγκριθεί με ορισμένες αντίστοιχες, απ’ τη Νύχτα της Λισαβόνας. Παρακάτω μου άρεσε που διαφώνησα με τον Πύντσον σχετικά με το αν ο Φάουστο έπρεπε να πει στην Πάολα για την αποκάλυψη της Έλενα, δεδομένων των συνθηκών. Επίσης, φρίκιασα με την τιμωρία των παιδιών στον παπά και αναφέρομαι στην λεκτική τιμωρία και όχι στο ξεγύμνωμα, πολύ λιγότερο σ’ αυτό. Ακόμη, δε φρίκιασα λιγότερο στο πρώτο όνειρο του Μοντάουγκεν με τη γάτα. Τέλος πάντων, από τον κήπο και μετά απογειώνεται το κεφάλαιο κατακόρυφα σαν τα Ρώσικα αεροσκάφη. Ο Πύντσον και ο Φάουστο διαχωρίζονται ολοκληρωτικά.

Για κάποιο λόγο συνειρμικά πάντοτε ως τώρα συνδύαζα τον Φάουστ του Γκαίτε με τη Θεία Κωμωδία του Δάντη και μου φάνηκε ενδιαφέρον ότι ο Φάουστο περνάει από διάφορα στάδια που θυμίζουν τη Θεία Κωμωδία. Βέβαια κάποιες παρόμοιες σκέψεις, όχι σε σχέση με τη Θεία Κωμωδία, με άλλα θέματα, τόσο για την Οιδίπα, για να πεταχτώ λίγο στους 49 όπως και κάτι άλλο, επεξεργαζόμουν επίσης σχετικά με το επώνυμο της Βέρα. Αλλά αυτά ίσως είναι προτιμότερο να αποτελέσουν τροφή για σκέψη καθενός προσωπικά.

Και νομίζω ότι χάρη στον Πύντσον και το Στίρνερ κατάλ��βα πως μάλλον έκρινα λίγο άδικα το Φρομ σε ό,τι αφορά το γλωσσικό προγραμματισμό. Μερικές φορές είναι πραγματικά σα να μου ψιθυρίζει ο Σοπενάουερ στ’ αυτί ‘’στα ‘λεγα εγώ’’, ότι το πώς λέγεται κάτι και όχι το τι, είναι εκείνο που δίνει αξία διότι μπορεί να σώσει ανθρώπους από άλλα, πως, που μπορεί να ήταν σωστά, αλλά με τον τρόπο τους, τούς έδιωξαν μακριά.

Χρήσιμα γκατζετάκια πριν ή μετά το V:
Η κόψη του ξυραφιού του Μωμ
Το Age of Aquarius των Revolution Renaissance, το When the lights are down των Kamelot, το Wasted sunsets των Deep Purple και το End of the rope των Draconian. Κι ίσως στην εξομολόγηση του Φάουστο να αρέσει η παρέα του Child in time και ο Στένσιλ να μουρμουρίζει το παλιό κομμάτι των Jethro Tull, που έλεγε είμαι πολύ μεγάλος για να ροκάρω, αλλά πολύ μικρός για να πεθάνω.
Και τώρα άνοιξε την πόρτα: να ‘χεις μια ενδιαφέρουσα βόλτα!
Και να θυμάσαι η Αναζήτηση δεν είναι μόνο ένας ορισμός, είναι ένας οιωνός πως η ζωή θέλει ψάξιμο και χάσιμο και λάθη και χαλάρωση και φούρια, αλλά όχι στάσεις.