so. steven pinker got a lot of press out of this thing. it is essentially a sustained and detailed case for the predominance of genetic factors in determing human behavior. mr pinker is (if i recall) mainly a developmental neuroscientist (if that's a legitimate description...?). he provides a tremendous and very enjoyable welath of case studies and background for the various psychological, philosophical, sociological and biological problems which he subjects to the peculiar dialectical lens of nature/nurture. if you're like me, this seems sort of arbitrary and anachronistic; thomas hobbes is long dead (ideologically and otherwise), skinnerism is not so popular, etc... my problem with pinker and the rest of the current mature crop of pop-science meega-pundits (thinking kurzweil, dawkins, wolfram...), is that they have all this incredible data, and a good number of intelligent conclusions, but some impulse (hubris? frustration? hunger for fame?) drives them to waaay overstep the bounds of what is interesting or relevant about their research, seeing jingoistc intellectual bogeymen in every pop culture shadow, and turning their work into extended rants about their pet theoretical controversy that no sane person wuld care about. it's good entertainment, i suppose, if entertainment requires epic struggles of will, and this must be motivating the editors... anyays, in pinker's case i was pretty perturbed by his opening statements (declaration of war against all "blank slate" dogmas... i kinda drew a blank myself on that one), and then i procceeded to be thoroughy engrossed for many chapters, in which pinker used his considerable erudition (which seems both fairly deep and fairly broad) to lay out a really intense survey of all kids of topics that might have to do with the "nature/nurture" controversy: lots of great data on twin studies, baby studies, language studies, archeological studies... it's about 70% quotations for a while, and it's great.
then, at some point, for some reason, mr pinker decides to take it upon himself to attack feminism, postmodern philosophy, and experimental art, in the name of genetic determinism. it's an incredibile reversal: this accomplished scientist, high on his case studies, suddenly ripping into minor intellectual figures in disciplines he clearly knows jack shit about. it is presumptuous, elitist, ridiculous. perhaps it is the hidden form of his particular nerd-autism, blinding him to the incredbile, stereotypical flatulence of the harvard neuroscientist confidently and patiently xplaining that humans are not genetically constructed to appreciate non-figural art, that women are unhappy because feminism is forcing them to be away from home too much... THAT kind of crap. naturally, i wanted to rip his smug white face off...

so, in conclusion: if i had my own copy of this book, i might rip out the introduction and the last couple chapters and feel okay about it. maybe just keep the bibliography, though....

يتحدث ستيفن بينكر –عالم النفس اللغوي في هارفارد- في كتابه (الصفحة البيضاء) عن معتقد شديد الشيوع في القرون الأخيرة، وهو الاعتقاد بأن الإنسان يولد "صفحة بيضاء"، لا يحمل بنية فطرية سابقة، وأن المؤثر الأساسي في تشكيل الإنسان يعود للوالدين، والمجتمع. يهاجم بينكر هذا المعتقد بشدة، وهو يرى أنه يمثّل "الدين العلماني للحياة الثقافية المعاصرة"، وأن هذا المعتقد ساهم في رسم بعض أجندات العلوم الاجتماعية والإنسانية في القرن المنصرم.
ابتدأ أولاً بتقصي منابع هذه المعتقد التاريخية، منذ روسو وهوبز وديكارت، ثم شرع في تقويض المعتقد عبر أربعة مجالات: العلوم العقلية الحديثة، وعلوم الأعصاب، والجينات، والأطروحات التطورية. فنّد بينكر المخاوف الثقافية التي تمنع من إثبات بنية فطرية أو طبيعة بشرية سابقة، وهي أن الإقرار بطبيعة بشرية ما يبرّر التمييز العنصري، وأن إثبات ميول غير أخلاقية (كالعنف) يجلب التشاؤم، ويدمر فكرة الإرادة الحرة، ويحطم معنى الحياة.
وأخيراً عقد المؤلف فصولاً عديدة لمناقشة الأسس الفطرية/الطبيعة المؤثرة في تشكيل نوازع الإنسان وخياراته في :

[1] السياسة، وفي العنف وأثبت أن الإنسان يحمل ميولاً فطرية للعنف، وأشار لدراسة نشرت عام 2000م أثبتت أن نصف الذكور الذين تجاوزا سن الثانية انخرطوا في الضرب والعض والرفس، وقالت الدراسة أن السؤال الصحيح ليس هو: كيف يتعلم الأطفال الاعتداء؟ بل: كيف يتعلم الأطفال عدم الاعتداء؟!.

[2] الفروق بين الجنسين، وأثبت فروقاً جوهرية بين الجنسين بيولوجياً وانتقد بعض الأطروحات النسوية التي ترفض الاعتراف بهذه الفروق، وترى بأنها مصنوعة من قبل المجتمع وليس لها أساس عضوي، ودافع عن أطروحة ثرونهيل وبالمر في كتابهما الشهير "التاريخ الطبيعي للاغتصاب" الصادر عام 2000م، الذي ينقض الأطروحة النسوية القائلة بأن الاغتصاب هو جريمة عنف ونتيجة للنظام الأبوي المضطهد للنساء وليس سببه دوافع جنسية راسخة في تكوين الذكر عضوياً/بيولوجياً.

[3] وفيما يتعلق بالأطفال، هاجم بقوة الأفكار التربوية والنفسية والاجتماعية التي ترى بأن الأطفال يمكن تشكيلهم كما يشكّل الطين أو الصلصال، وتلك التي تبالغ في دور الآباء والمعلمين وتحملهم فوق ما يحتملون، وذلك في فصل هام يجدر بالمهتمين بالتربية الاطلاع عليه.
كما تحدث في غير ذلك من المجالات كالفنون.

فكرة الكتاب الأساسية مهمة جداً، وهي أقرب للتصور الديني من نظرية "الصفحة البيضاء"، فالإنسان في التصور الإسلامي لا يولد صفحة بيضاء بل (كل مولود يولد على الفطرة)، مع ملاحظة أن بينكر ملحد، ولا يؤسس أطروحته على أية مستندات دينية.

أما الترجمة فهي ركيكة في العموم، والعناية بالنواحي الفنية والهوامش سيئة جداً. يقع الكتاب في 550 صفحة، وصدر عن دار الفرقد ٢٠١٨.

Second reading.

چرا ذات انسان را انکار می‌کنیم؟

مقدمه
انسان محصول تربیت‌اش است یا محصول طبیعت‌اش؟ آموزش است که خصوصیات انسان‌ها را رقم می‌زند یا سرشت ذاتی‌شان؟ تحیقیقات نشان می‌دهند که هر دوی این عوامل اثرگذار‌اند. اما عموم مردم زمانه‌ی ما سهم طبیعت و سرشت انسان را بسیار کمتر از آنچه هست می‌گیرند. گویی عصر ما با ذات‌باوری، یعنی با این ایده که ذات، سرشت و ژنتیک ما بسیاری از خصوصیاتمان را تعیین می‌کند، سر عناد دارد. دوست داریم همه‌چیز را در تربیت و آموزش خلاصه ببینیم. وقتی بحث تفاوت‌های مردان و زنان می‌شود فورا می‌گوییم نحوه‌ی تربیت باعث این تفاوت‌ها شده است. وقتی کودک با ادبی می‌بینیم شیوه‌ی تربیتی پدر و مادرش را تحسین می‌کنیم. اما آیا امکان ندارد که تفاوت بین زن و مرد ریشه در ذات ما داشته باشد؟ آیا امکان ندارد که علت خوش‌رفتاری یک کودک، ذات سربه‌راهش باشد؟ تحقیقات اخیر تاثیر ذات و ژنتیک را به خوبی اثبات کرده‌اند. مثلاً نشان داده شده که حتی گرایش به بزهکاری تا حد زیادی به سرشت و ژنتیک ما مرتبط است. با این وجود، چرا ما هنوز اثر طبیعت را بی‌درنگ رد می‌کنیم و همه چیز را به پای تربیت می‌نویسیم؟ چرا ذات‌گرایی منفور است و سرشت ذاتی انسان نادیده گرفته می‌شود؟

یک. برابری خواهی
یکی از دلایل بی‌اعتنایی به سرشت انسان رواج برابری‌خواهی است. دغدغه‌ی برابری‌خواهی چنان بالا گرفته و اهمی�� یافته که هر سخنی که بوی نابرابری بدهد نشنیده رد می‌شود، از جمله و خصوصاً سخن ذات‌گرایان. ایده‌ی برابری‌ از کلیدی‌ترین باورهای زمانه‌ی ماست؛ پایه و اساس حقوق و ارزش‌های ماست. مثلاً قانون اساسی آمریکا بر شالوده‌ی همین ایده‌ی برابری انسان‌ها بنا شده است. بیرون کشیدن این خشت زیرین همان و فروریختن کل عمارت آمریکا همان. خبر بد آنکه این خشت مدتی‌ است که لق شده. قانون اساسی آمریکا برابری انسان‌ها را به دین گره می‌زند. می‌گوید انسان‌ها برابرند چون خدا آنها را برابر می‌بیند. اما حالا که خدا و دین خود زیر سوال رفته‌اند، ایده‌ی برابری بی‌تکیه‌گاه مانده، و به تلنگری بند است. با این تفاسیر، این نگرانی که مبادا ذات‌گرایی تلنگر نهایی را وارد کند قابل فهم است

و فراموش نکنیم که ذات‌باوری، یا بهتر بگوییم فهم غلطی از ذات‌باوری، سابقه‌ی جنایت در پرونده‌اش دارد. نازیسم هیتلر با توصل به برداشت تحریف‌شده‌ای از ذات‌باوری بود که کشتارهای نژادپرستانه‌اش را توجیه می‌کرد. نازیسم این حرف را در دهان ذات‌گرایی گذاشت که نژاد آریایی ذاتاً برتر است و نژادهای یهودی و اسلاو ذاتاً پست‌تر، و به این بهانه خون آنها را حلال کرد. این جنایت‌های نازیسم امروزه به پای ذات‌گرایی نوشته می‌شود. پس جای تعجب نیست که ترس از تکرار شدن این نوع جنایت‌ها باعث شده ایده‌ی سرشت انسان به همراه هیتلر و افکارش در زباله‌دان تاریخ انداخته ‌شود. خصوصاً که در شهرهای چندملیتی امروز، که انسان‌هایی از چندین و چند قوم و نژاد را کنار هم آورده، نژادپرستی می‌تواند فاجعه‌ای به‌مراتب عظیم‌تر بیافریند. این است که ما از بیم آنکه خامی چند نظریات ذات‌باوری را بد بفهمند، یا عده‌ای فرصت‌طلب آن را عامدانه مصادره به مطلوب کنند، نفی حکمت می‌کنیم و درست و غلط ذات‌گرایی را یکجا از صفحات کتاب‌ها و صفحه‌ی ذهن آدم‌ها پاک می‌کنیم. حقیقت را فدای مبارزه با تبعیض نژادی می‌کنیم

شاخه‌ای از جنبش فمیینیسم هم، مثل جنبش مبارزه با نژاد پرستی، با نیت خیر به میدان آمد اما متاسفانه علیه ذات‌گرایی شمشیر کشید. جنبش فمینیسم برای به دست آوردن حقوق برابر با مردان، نیاز دارد نشان دهد که مردان و زنان برابراند. بنابراین بر شباهت‌های زنان و مردان انگشت تاکید می‌گذارد. اما یک شاخه‌ی افراطی تا آنجا پیش رفته که هر تفاوت سرشتی بین مرد و زن را مطلقاً نفی می‌کند، و وقتی هم که تفاوت‌ها عیان و انکارناپذیر باشند، آنها را یکسره محصول تربیت و محیط می‌داند. مثلاً حتی گرایش جنسی را هم برساخته‌ای اجتماعی، و بی‌تأثیر از سرشت انسان می‌داند و معتقد است دگرجنس‌گرایی یا هم‌جنس‌گرایی را می‌توان با آموزش در افراد نهادینه کرد. از این باور افراطی که بگذریم، باورهای معمولی‌تر اما رایج‌تر مثل نفی خصوصیات و خلقیات زنانه و مردانه، ذات‌گرایی را به حاشیه رانده‌اند. به عنوان مثال دیگر کسی جرأت نمی‌کند بگوید فلان شغل به سرشت زنانه نزدیک‌تر است، یا فلان خصوصیت ذاتاً در مردان پررنگ‌تر است. چنین اظهار نظرهایی—و گویندگانشان—بی‌درنگ انگ تبعیض جنسی می‌خورند و رد می‌شوند

بی‌مناسبت نیست اشاره کنیم که مقبول افتادن یک اندیشه بیش از آنکه به درستی و قوت‌اش مرتبط باشد، به صد نکته‌ی دیگر وابسته است. خصوصاً به شرایط زمانه. در هر عصری یک دیدگاه کلی حاکم است، و هر ایده‌ی موافق با آن دیدگاه رو می‌آید و هر ایده‌ی مخالف دور انداخته می‌شود. دور از حقیقت نیست اگر بگوییم ایده‌ها نیز مثل لباس‌ها مد می‌شوند و از مد می‌افتند. بعدها که به مدهای امروز نگاه ‌کنیم خنده‌مان می‌گیرد، و تعجب می‌کنیم که چنین چیز بدقواره و زشتی چطور آن‌همه بدیع و زیبا به نظر می‌رسید. اندیشه‌های رایج امروز هم، از جمله ضدیت با ذات‌باوری، چه بسا فردا خنده‌دار و بی‌اساس بنمایند

دو. میل به تسلط
یکی دیگر از دلایل انکار سرشت انسان میل ما به در دست داشتن کنترل همه‌ی امور است. ما دلمان می‌خواهد دنیا رام ما باشد. این به ما احساس قدرت می‌دهد. از آن طرف، از هر چیزی که به ما احساس ناتوانی بدهد و حقارت و ناچیزی‌مان را به رویمان بیاورد بیزاریم. فراموش نکنیم که قدرت از دغدغه‌های اساسی انسان مدرن است. انسان مدرن پس از شنیدن ندای نیچه که خدا مرده است، کوشید خود به جای خدا بنشیند. و به لطف علم و تکنولوژی تا حد زیادی موفق شد فرمانروای عالم شود. سفر به ماه و درمان بیماری‌های پیشتر لاعلاج و این قبیل دستاوردها انسان را به این باور کشاند که کار نشد ندارد؛ انسان اگر بخواهد می‌تواند از خود خدا بسازد

اما ذات‌باوری با نشان دادن ویژگی‌های بعضاً پست و اغلب تغییرناپذیر انسانی، تصویر قدرقدرتی که انسان از خود ساخته را ویران می‌کند، و نشان می‌دهد که کنترل ما بر امور خیلی کمتر از آن است که تصور می‌کردیم. ذات‌باوری نشان می‌دهد که خیلی از خصوصیات ما به ژنتیک‌مان وابسته است، و تربیت و آموزش، اگرچه اثرگذارند، به هیچ وجه بازیگر اصلی نیستند. مثلاً دوقلوهایی که در بدو تولد از هم جدا شدند، با اینکه در دو خانواده‌‌ و دو محیط متفاوت بزرگ شده‌اند، شخصیت بسیار مشابهی یافته‌اند. ذات‌باوری نشان می‌دهد که خیلی از علایق و سلایق ما بر خلاف باور رایج حاصل انتخاب شخصی و از سر اختیار نیستند بلکه عمیقاً ریشه در سرشت ژنتیکی ما دارند. مثلاً جهت‌گیری‌های سیاسی ما هم تا حد زیادی به سرشت‌مان مرتبط است. گویا آنقدر هم که فکر می‌کردیم بر خود مسلط نیستیم. این پیام به مذاق ما خوش نمی‌آید. همانطور که شاهان پیک بدخبر را به سیاه‌چاله می‌انداختند، ما هم ذات‌گرایان را که خبر از نقص‌ها و کاستی‌های انسان آورده‌اند به جرم سیاه‌انگاری طرد می‌کنیم. ما نمی‌خواهیم بپذیریم که نه تنها پادشاه جهان نیستیم بلکه سخت در چنگ نیروهای طبیعت که سرشت ما را رقم زده‌اند اسیریم

سه. دین
ضدیت دین با داروینیسم هم در غفلت از سرشت انسان دخیل بوده است. داروینیسم و ذات‌باوری در هم تنیده‌اند. نمی‌شود از ذات و سرشت انسان صحبت کرد ولی نامی از تکامل نبرد، یا از تکامل گفت ولی اشاره‌ای به سرشت انسان نکرد. دین با کنار گذاشتن بحث داروینیسم و تکامل عملاً نمایندگان ذات‌گرایی را هم خفه کرده است. این نوع سانسور البته در حکومت‌های مذهبی پررنگ‌تر است. اما حتی آنجا که دولت‌ غیر مذهبی است و دست به سانسور نمی‌برد، تعصبات مذهبی خود مردم مانع از پا گرفتن و جا افتادن یافته‌های علم تکامل و سخنان ذات‌گرایان می‌شود. به تعبیر برتراند راسل مردم ترجیج می‌دهند فرشتگانی سقوط کرده باشند تا بوزینگانی تکامل یافته؛ از این جهت به مذهب علاقه‌مندتر‌اند تا به علم

چهار. فلسفه
مقصر بعدی اتکای بیش از اندازه‌ی ما به فلسفه است. دین با کنار گذاشتن تکامل و بیولوژی و سایر علوم از میزگرد شناخت انسان، صحنه را برای خودنمایی فلسفه خالی کرد، اما فلسفه هم متاسفانه اعتنایی به سرشت انسان نکرد. در واقع تقصیر هم به گردن فلسفه است، و هم به گردن ما. ما مقصریم از این بابت که شناخت انسان را به فلسفه سپردیم. به این بهانه که فلسفه همیشه منزلت و اعتبار فراوان داشته، و چون مرجع دیگری برای پاسخ گویی نمانده بود، به همان تخته‌پاره‌ی فلسفه در اقیانوس نادانی چسبیدیم، و به آن دل بستیم. حال آنکه پرسش از ماهیت انسان پرسشی نیست که فلسفه قادر به پاسخ گفتنش باشد. این پرسش مطالعات آزمایشگاهی و میدانی می‌طلبد. فیلسوف از پشت میز کارش چطور می‌تواند پاسخش را بیابد؟ و فلسفه هم مقصر است از این بابت که در تحلیل انسان و نسخه پیچیدن برای زندگی انسان، بدن را به کلی نادیده گرفت و او را چون روحی خالص تصور کرد. با حذف شدن بدن از صورت مسئله، هر آنچه مربوط به سرشت انسان بود از قلم افتاد

یه منبر هم بریم
مسلماً اینکه بخواهیم همه چیز را به ذات انسان تقلیل دهیم اشتباه است. اما این تصور که چیزی به نام ذات انسانی اساساً وجود ندارد نیز به همان اندازه غلط است. شاید درست‌تر این باشد که آنچه را طبیعت در ذات ما سرشته بپذیریم، و اختیاراتی را هم که به ما داده بشناسیم. پذیرش سرشت انسان به معنای وادادن به نیروهای طبیعت نیست، بلکه گام نخست برای رشدی واقع‌بینانه است

پی‌نوشت یک: آنچه آمد تنها یکی از موضوعات کتاب است. ضمناً مطالبی خارج از این کتاب را هم شامل می‌شود
پی‌نوشت دو: کتاب مطالب خیلی خوبی رو می‌گه، ولی مطالبش رو خوب نمی‌گه

So here's a case where you have a book about how much of our personalities and, well, nature is innate, rather than nurtured into us by our parents or our environment. If The Blank Slate were two hundred pages and focused just on brain science, it'd be one thing. The trouble is that it ends up reading as if Pinker gathered every single study that seemed to support his position and threw it into a blender, and then threw in a number of screeds against groups he has a bone to pick with. The result is a somewhat uneven and contradictory book where one chapter asserts that women don't go into math because they are innately unlikely to like it, and another chapter asserts that no one is innately good at complex math, which is why we have school to pound it into kids' little heads. Pinker's insistence on environment and parenting having minimal influence is sometimes undercut by the studies he presents and his own conclusions. Pinker is quick to say that differences between men and women are innate, whether it's emotional, a difference in a bell curve intelligence spread, or in general interests, but he'll attribute differences between races and ethnic groups to environment or oppression, forces he largely dismisses otherwise. Or we can note that Pinker asserts first that women are better caretakers then men, then secondly asserts that parenting is fairly irrelevant (as long as there's a man to look up to, no comments on where women fall on this influence spectrum), and then thirdly asserts that how well kids get along with parents is predictive of their overall success, which would suggest . . . parenting isn't irrelevant? He also tends to reduce complex issues, such as art or culture or rule of law to biological imperatives, which is a bit odd when he also asserts human individuality and specialness (as long as they also fall within the Norman the Normy Norms that define actual human nature, I suppose). He'll say art has no influence on anyone, really, so everyone hates modernism and post-modernism because it deconstructs art, which no one needs, because everyone knows art isn't real. And by the by, prejudices/stereotypes are often innate and have some good sense and 100% reliable statistics behind them, and these prejudices can't be strongly messed with by media or culture, although of course we should treat everyone with respect, even if they're low IQ and will never amount to anything or. Except that human nature is so violent (at least, if you're a man) and suspicious that of course we will never treat everyone with respect and don't you dare Big Brother us into doing so.

... I got carried away. But the book is absolutely exhausting, wheeling from one conclusion to the next in a mixture of hopeless pessimism, wide-eyed futurism, white-knuckled warnings about not screwing up the status quo, and sudden naivete. I also find many of the absolutely-certain-claims somewhat suspect, as if statistics/brain scans from this or that study and some anecdotes and did you know tribal people actually kill each other?? are absolute proof of what a human is. You can't point out that many media reports of "this causes cancer" or "this proves this parenting tactic successful!" often exaggerate or segment the truth without making it impossible not to notice that nothing, even studies or statistics, exists in cold, objective isolation. I'm not being post-modern here. I'm saying that the very fact I know more about Pinker from this book than I do about human nature is par for the course. Does any of this matter? Does it matter to a childless female engineer that she's some kind of biological anomaly (and is she?). Is anything helped by positing that men are naturally violent and competitive, and ignoring the uncountable exceptions, or ignoring that women also compete against other women, for mates and otherwise? Is IQ, like, this magic statistic that determines human worth in society? Are you sure you aren't a supporter of eugenics? Etc, etc, etc. We can all agree that people are not meant to be programmed, that we should not force people who want to be poets to become mathematicians to fill a quota, and we should treat people well even when they're not like us. All right? All right.

Louis Menand has written a typically excellent piece on Pinker's arrogance: http://www.newyorker.com/archive/2002...
I found this book simultaneously interesting and exasperating, because the author is obviously a highly educated, well-read man who thinks he knows everything about every subject. There is a whole class of these public intellectuals (the late Carl Sagan, Richard Dawins, et al) who play this game: they use the public authority they have gained by virtue of (at least modest) academic accomplishment in one field to pronounce authoritatively on every damn thing under the sun. (Most of his scholarly journal output is in psychology and language, according to his cv; his PhD is in experimental psychology.) And maybe Pinker has figured it all out, but don't you think he could cut those of us a break who still think we exist? "Cognitive neuroscientists have not only exorcised the ghost but have shown that the brain does not even have a part that does exactly what the ghost is supposed to do: review all the facts and make a decision for the rest of the brain to carry out. Each of us  there is a single I in control. But that is an illusion the brain works hard to produce..." And with that he dismisses the idea that you and I exist at all; there is no "you" there, only a collection of atoms with some remarkable properties (observable by other lumps of atoms). Wow, I am glad that's all settled. More generally, it's good to know there's no need for a field like philosophy. Pinker has a footnote to support his claim that the brain has no "I," but one of his sources (predictably) is Daniel Dennett, the Tufts philosopher and enemy of the mind (and Anything Else Immaterial). Elsewhere Pinker claims Hitler thought he was doing God's will (footnote to some article in an atheist magazine I looked up -- check out Free Inquiry, Volumbe 19, Issue 2, and judge for yourself whether you would *ever* cite this source in a serious academic inquiry) and that the Catholic Church teaches that 'ensoulment' takes place at the moment of conception. Let me take this last nugget for a moment. I'm guessing Pinker has spent little time in Catholic churches or reading Catholic books or magazines, so I can see why he thinks a statement like "the catholic church teaches ______" is an easy one to make. To those of us who have done some of those things, though, it is not so trivial. Sure, in broad strokes, one can formulate simple statements with confidence (e.g., that God exists or Jesus is the Son of God or even abortion is wrong), but his assertion is packed with some things that are far harder to disentangle. Most importantly, he uses the word "ensoulment" -- and this is central to his argument at this point in the book -- implying that the Church firmly teaches this concept that he is upset about. I do not know that the RCC says much (currently, anyway) dogmatically about the philosophical underpinnings of a word like "ensoulment." What I do know is that I am familiar with the phrase Ghost in the Machine (one of Pinker's bogeymen in this book) from Catholic authors who, like the late JPII, were critical of Cartesian dualism. So, I am being long-winded, but I am trying to get across that Pinker has these convenient cartoon notions of what other people say and because he is so frightfully intelligent he assumes he has it all figured out. If he would just say to himself, "It is possible that there is one thing I think I know that I do not," I believe his tone would be far more congenial and the book much improved. But then again, there is no self for him to say it to, so what's the point?

This book is based on a powerful idea: modern humanities deny the concept of "human nature" and instead believe that humans are born Blank Slates (empiricism), that in the state of nature we were Noble Savages (romantism) and that our minds don't operate by physical principles but are something else entirely - The Ghost in the Machine (dualism). These assumptions, according to the author, do not reflect the latest developments in behavioral genetics and evolutionary psycology. Pinker argues that the Blank Slate myth leads to dangerous social engeneering atempts, causing much harm. The book tries to show the dark implications of radical social constructivism from many angles.
Although it does bring some brilliant insights, Pinker's taste for unnecesary controversy makes this opus much longer and hard to read than it should. There are entire chapters that are basically reviews on quarrels between authors that treated the theme. As he tries to adress too many topics - like violence, sex, gender, arts, parenting, biology, politics, among others - the book loses focus and becomes a bit tiresome. Still it's worth reading, even if don't completely agree with it - it's the kind of book that makes you think.

Pinker claims there is much opposition to the idea that biology (as opposed to parenting, etc.) is an important determinant of human behavior. This seems fishy to me because it is the exact opposite of my reality. Also, his narrow focus on a particular type of research might confuse people regarding the implications of the science.

In medical practice, there is extreme tunnel vision on biological causes of disease to the exclusion of other explanations. The reflex standard position in our society now is that behavior problems in kids are "ADHD" or some other medical diagnosis to be treated with a drug. Does a huge percentage of kids really suffer from congenital Ritalin deficiency? When you do blinded trials of Ritalin, most kids referred for treatment do just as well on placebo. Meanwhile, there are real interventions involving school environment or cognitive behavior that could help but are generally not even considered. So it seems like our culture not only accepts biological explanations of behavior, but does so to excess.

The "3 laws" that he preaches are based on studies that only look at stable, middle-class families. They find that parenting/environment doesn't really matter. OK, fine, as long as you exclude bad parenting in a bad neighborhood. He does specifically mention this caveat, so he is not lying, but he is minimizing what seems to me like a much more important point for social policy. Readers who don't pay careful attention will walk away with the message that "parenting doesn't matter." If this helps them relax about college prep coaching for their toddlers, then that's nice, but we shouldn't forget about unlucky children who are beaten and malnourished and definitely do more poorly on average than kids who benefit from a nurturing environment.

I'll take his word for it that there is a Blank Slate/Noble Savage dogma in various pockets of academics, but still I feel like Pinker is mainly arguing against a straw man. To a certain point this is OK, because it's a useful device for livening up what would otherwise be a boring restatement of the obvious. He is a good writer and covers lots of interesting topics in a witty, eloquent fashion. This book is a starting point for discussions, but nothing more.

After looking at other reviews here I see that Pinker has indeed gotten facts wrong, including misquotes of his opponents regarding major points. I can't give more than 2 stars then despite the quality of the writing. I should have looked at Goodreads before reading this one!

واقعاً متن سختی داشت برام. فکر نکنم برای یک خواننده و مخاطب عادی نوشته شده باشه. برای من ثقیل بود.
با این حال دریافت های خوبی گرفتم از کتاب.
اما به نظرم خیلی از محیط و اثراتش کم گفته و کمرنگ جلوه داده تاثیرات خانه و خانواده و محیط رو.
شکل نگارش کتاب بیشتر در رد تقریبا درست دانشمندان و صاحب نظران دیگه بود. که خب مورد پسند من نیست این سبک نگارش. بیشتر دوست داشتم آموزه های خودشو ارائه بده نه دیگران رو.
کمتر از این امتیاز خیلی توهین آمیز میشد .
ایراد از شخص منه که تخصصی در د��ک کتاب های علمی و ثقیل ندارم. کاش متن آسان تری داشت.

n  n
(Steven Pinker in Oporto, on the 11th of November 2017. My photo.)

"Nature, Mr Allnut , is what we are put in this world to rise above" Katherine Hepburn to Humphrey Bogart in The African Queen

"Hillary Clinton may have advanced the dumbest explanation in the history of psychobabble, but she does not deserve the charge of trying to excuse the president's [husband] behavior"

Pinker makes the case against a man who gets his formation/make up only from the outer forces of parenting, education, etc. He seems to defend the conception of a man who is not a “blank slate” upon which experience writes on.

n  n

He invokes genetic arguments (based on fraternal and identical twins’ studies) to back his thesis. He also approaches brain analysis and anthropological studies to justify the existence of some “universals” (for instance in the art domain). Even the moral sense. Ergo: there are innate responses: man is not devoid of a certain type of make-up at birth.

n  n

He, sort of, denounces the political appeal of a “blank slate “human being to justify the fears of inequalities and certain types of interventions. Those political fears are meant to be refuted. Thomas Jefferson meant “equality “of rights.

n  n

Nevertheless, he seems to be a bit cautious about Noam Chomsky’s ideas of an “innate circuitry”, or a universal grammar/plan. He points to the works of Jean Piaget and others, consisting of “personal ideas”.

As for the fear of machines, thinking machines, running “amok”, Pinker thinks it’s a “waste of energy”. I really don’t agree. The singularity is at hand at any moment. We’ve witnessed one such an episode on Facebook*, quite recently.

Again, this is truly a case against empiricism, against those like John Stuart Mill and John Watson, who were proponents of a major role of experience in Psychology. The book of Pinker is a huge amalgamation of proof that psychopathology, personality traits, as well as love, consciousness and will, are biologically determined.

n  n

Well, I know Pinker is an atheist and a lover of the beauty of Darwin's theory of evolution. He's so hopeful regarding the completion of the Human Genome Project, one which may uncover the roots of the intellect and emotion.

I think a few years ago I've bought that Time magazine issue. So much so for a biological determinism, I wonder how would Pinker deny refute a God Gene gene? or a set of them? It's, really, no monkey business. I'm not sure whether Pinker has read the book by Dean Hamer: The God Gene: How Faith Is Hardwired into Our Genes. Maybe some have it [the gene/s]; maybe some don't.

I've got to grab that magazine again.

*https://www.forbes.com/sites/tonybrad...

Interesting review here:
https://www.newyorker.com/magazine/20...


UPDATE

Pinker on Covid19:

"With coronavirus, it’s genuinely hard to know whether surfaces are potential vectors, whether six feet is enough or not enough, whether masks help or don’t help”

Does he wear mask?

In: http://m.nautil.us/blog/steven-pinker...

Do you believe that the human mind, at conception, is a Tabula Rasa? Because John Locke was completely out of his depth regarding the architecture of the brain and said something that sounded good? Well, here’s a Hobbesian Hammer to mangle the handsome features of your Rousseaian naïveté. Are you convinced that, despite evolution’s demonstrable power to produce a wide variety of phenotypic delights and inform the instinctual capacities of creatures big and small, it had nothing to say about the scaffolding of the human mind? If this isn’t sophistry in the service of ideology, I’ll eat a live dolphin. This is where I would normally trot out such tired qualifiers as:

Yes, of course, the human mind is malleable (to an extent), and the effects of cultural copulation are manifold and obv(invid)ious. No, the shackles of these behaviors are not made of adamantium (what clearer evidence of our power to chuck a spandrel into our deepest evolutionary drives than nutting into latex (or sheep skin, for those with allergies, or a Gatorade bottle for the desperate), or pharmaceutically tinkering with the baby oven, or, more terrible still - exercising abstinence), we have big frontal-loafs for a raisin. Damnit! I’m doing it again!

Socrates grant me Parrhesia so that I may slow the advance of utopian retrograde reasoning (technically that would mean my foe is receding from me, which puts me in (an) + alogized full nelson. Shit. ((Although, technically, the perceived retrograde motions of heavenly bodies were the result of systemic misunderstanding, so maybe there’s a way out of this. (((Although, if we’re just going by the literal definition, denuded of its historical context, then I suppose it does indicate a backwards motion,[although, specifically a backwards step!] ((((although, in this case, I’m referring to a mode of cognition which starts with a conclusion and reasons backwards from there, and that has little to say about the bodily kinesthetics of the army involved, except a perusal of history and human behavior so selective that the term malnourished would die of malnourishment in seeking to comprehend it. (((((May)(b)e 5(G)(Eye))((h)EAR))(if you (s(L)heep) with a bre(ache)k p(ad: for Colgate) (th)under yo(lk)ur pill(age)ow, it c(an)(tel(l)(lope) h(el(hel)p)elp attenuate these sinister frequencies. Alternatively, there are magnetic bracelets, one of which I just gave a jingle, and look at me, back to normal! So if 5G is indeed the source of your recalcitrant, retrograde-rectitude, you might look into that. Because the idea that we’re Blank Slates is about as goddamn plausible as feng shui’ing the furniture in your house into the shape of the regular convex polytopes using ONLY three dimensions in order to propitiate Azathoth who will then allow you to grow cotton candy in the abundant soil of human stupidity.

Well, this whole thing started off way more belligerent (and frankly insane) than I expected or wanted it to. But, I’m what you might charitably call a ‘discovery’ writer. Which is why I can’t plot anything, (unless it’s revenge) and chose to major in numerical witchcraft. But I (being careful not to think about the mathematics of infinite sets this time) digress (carefully and without recursion)

Now this assertion should be uncontroversial to anyone who a.) does not deny the scientific fact of evolution, and b.) can do a perfect cartwheel.

We are the sum total of our amino acids pitching a fit and erecting a house of carbon capable of sheltering our nucleotide sequences long enough for us to mail them into the future via no holds barred (debatable. See; de Sade) body-karate. We are equipped with a mental lattice work which preferentially captured certain free floating rationale that reliably saved us from bad endings, and through inconceivable stretches of geometric time, crystallized these behaviors, via the non-random selection of random mutations, into sugar and phosphate ladders, twisted just so, that encode instructions for producing brains which have aptitudes calibrated to insure their manifestation in forms such as: Folk Newtonian physics for parabola’ing rocks and plague ridden cattle (catapult non-negotiable). The ease with which children acquire language. The fear of heights. The desire to flee screaming from serpents. The ease with which most of us submit to dominance hierarchies. Disgust reflexes involving poo, disease, creeping crud, mud elementals, kitsch, musicians who can’t properly apply corpse paint, the absence of double-kicks and blast beats in elevator music, imitation Oreos, asymmetrical saggin’ asses, non-anime-incest. And so on. During the interim between awareness, sexual maturity, and Koital Kombat, our data is subject to outside forces which reconfigure it in ways that are bolded, italicized, and hyperlinked. Nature and nurture (as the wise among us say) are perennial fuck buddies.

This book is amazing.

Read it you bastards!

(It occurs to me that, somewhere within this review, I have failed to capture something parenthetically. It is like holding a sneeze in my heart.)

Tung pjäs. Resulterade i mycket. Tron på den fria viljan rök (efter många om och men). Föräldrars uppfostran spelar ingen avgörande roll på barnets personlighet. Är jag - trots allt - en feminist!? I en härlig, relativistisk anda så beror det på definitionen. Ni vet, det här härliga med att ett och samma ord kan ha flera olika definitioner och allt blir godtyckligt. Språket har ju ändå inget med verkligheten att göra.

Nå,

Man fick en djupare insyn i vad fan psykologer och (oftast) konservativa filosofer menar med att utopiska visioner är sällan kompatibelt med människans natur, då pga dess historiska (samt teoretiska) behov av totalitära regimer för att tvinga igenom revolutionen. Vad som kopplar nazismen och marxismen ideologiskt sett, enligt Pinker, är idén om att världshistorien är en förbestämd turordning av händelser, i form av konflikter mellan grupper och historien förs framåt med en grupp som kommer segrandes ur striden. Nazzarna hade sina raser, marxisterna hade sin klasser. Konflikten var i form av social darwinism respektive klasskamp. Arierna var de förbestämda segrarna enligt profetian, för Marx var det proletariatet. Ideologierna bygger också på att man har en gemensam fiende som är moraliskt underlägsen, ond i sin natur och för att utopin och dess välstånd ska inträffa måste dessa underkastas i samhället, om inte besegras (förintas), vilket är alla icke-ariska/borgarklassen och kapitalisterna. Det är en inbyggd legitimering av våld genom ett “vi och dem”-tänkt som har gång på gång resulterat hundramiljontals dödsfall. Han bjuder även på några saftiga citat som inte bara kan kopplas an till det ovannämnda, men även i mer ”triviala” frågor:

“Since we are not just products of our environments, there will be costs. (...) People have inherent desires such as comfort, love, family esteem, autonomy, aesthetics, and self-expression, regardless of their history of reinforcement, and the suffer when the freedom to exercise the desires is thwarted” (...) we cannot pretend that we can reshape behaviour without infringing in some way on other people’s freedom and happiness ”

“Human nature is the reason we do not surrender our freedom to behavioral engineers”.

“The issue is not whether we can change human behaviour, but at what cost”. 

Boken överlag är för omfattande för att kunna få med allt saftigt här, men jag tänker att jag punktar upp lite smått o gott:

- Alan Fiskes 4 olika sätt människor ser på transaktion, varav två sista är mest nämnvärda: Equality matchning samt Market Pricing. ”The physical fallacy” förklarar fan mycket av man stöter på hos många ”tyckare” i Sverige. Låt oss kort sagt summera det hela med att det ena är ett för komplext system för en enskild individ att förstå hur det fungerar, men vem som helst kan läsa datan på att det fungerar gällande att öka välståndet och minska fattigdomen (relativt till andra, testade system). Den andra känns rätt (enligt den physical fallacy), men är kontraproduktivt och hämmar utvecklingen och välståndet så fort såna policies implementeras.

- Distinktionen mellan den klassiskt liberala ”equity feminismen” samt den marxistiskt inspirerade, socialkonstruktiva och postmoderna genusfeminismen; hur de skiljer sig åt i tillvägagångssätt (och förmåga) att analysera data och vad som den feministiska rörelsen ska fokusera sig på.

- Durkheim (tillsammans med flera herrar) har fel i idén om superorganismen, en avskild sfär som är oberoende av människans natur (kulturen) som påverkar oss fundamentalt i hur vi tänker och resonerar. Det går inte uppifrån ner, utan tvärtom. Våra gener lägger ut stora delar av vår psykologiska profil som ger oss egenskaper och därav mer benägna att tycka på vissa sätt eller agera på vissa sätt. Exempelvis finns det inget vetenskapligt stöd för idéer om toxic masculinity (aggression, våldsbenägenhet, kåthet etc). Det är universella drag som går att hitta i alla kulturer hos män och pojkar. Det är högst relevant då man pratar ofta om hur ”samhället är rasistiskt/sexistiskt /patriarkalt”. Problemet är det finns ingen verkande enhet som är oberoende av individen. Man slår knytnävar i luften, menar Pinker, när man resonerar på det här sättet för att bekämpa orättvisor i samhället. Kladdigt men läs boken och försök greppa själv.

Nu har jag läst Upplysning Nu! och The Blank Slate
Och man kan väl sammanfatta Pinkers böcker som en liknelse av uppslagsböcker: det är helt jävla meningslöst att klämma den från topp till tå, utan man ska djupdyka in i kapitlen separat. Arbetsminnet blir fan överbelastat snabbt.

Boken är en jävla bergochdalbana och skulle utan tvekan utmana (och uppröra) en överväldigande majoritet då den visar något bekymmersamt: den ledande forskningen om människans natur går stick i stäv med rådande svensk, postmodern hegemoni.

Pinker beskriver det bäst själv:

”Behavioral science is not for sissies”