È sempre difficile fare un commento a un opera del calibro di "Delitto e castigo". Basta dire che è uno dei migliori romanzi della letteratura mondiale e che tutti dovrebbero leggerlo almeno una volta nella vita.

Dostoevskij scrisse nel 1866 questo romanzo geniale (più di 150 anni fa e sembra scritto ieri), denso e scioccante in cui l'azione e il ragionamento si sviluppano in parallelo, l'una sostenuta dall'altra, in sovrapposizione, generando una tensione che aumenta gradualmente. L'azione e il ragionamento sono rappresentati da personaggi ben disegnati e profondamente umani.

L'idea alla base della storia ci fa riflettere in come la società possa spingere una persona verso il crimine. Ma, fondamentalmente, suscita il pensiero di come una tesi può ossessionare un uomo fino a trascinarlo a commettere un atto atroce. Raskolnikov, uno studente che ha abbandonato i suoi studi, vuole dimostrare a se stesso che non è un miserabile e che, in misura più piccola, può comportarsi come i grandi uomini che dirigono i disegni del mondo allo scopo di costruire la propria visione di come sarebbe un mondo migliore (L'impronta di Napoleone).

Commesso il crimine, Raskolnikov non soffre di rimorso per aver strappato una vita umana. La sua vittima per lui rimane un insetto che non merita la vita e la cui eliminazione favorisce alla comunità. All'improvviso capisce che il suo crimine lo separa per sempre dal resto degli uomini, che disprezza, ma tra i quali deve vivere. Una spirale di sentimenti confusi catturerà lo spirito del giovane che combatterà contro se stesso per finire arrendendosi alla certezza che ha bisogno di espiare la sua colpa per poter sentirsi di nuovo uomo.

"Sbagliare è l'unico privilegio umano su tutti gli altri organismi viventi. A forza di sbagliare si arriva alla verità! Sono un uomo appunto perché sbaglio. Nessuna verità è stata raggiunta senza aver prima sbagliato quattordici volte, o forse anche centoquattordici, e questo è a suo modo onorevole."

Dovevo immergermi nel mondo di Dostoevskij, i grandi classici non deludono mai. Da leggere con pazienza, disciplina e molta analisi. Poi capirai perché è un capolavoro così influente in Psicologia e nella letteratura universale.
--
n  Link Babelezonn
n  Link Amazonn

.
شاید کاترینا ایوانونا خود را در برابر آن مرحوم موظف میدانست که نامش را با احترام "طرز شایسته ای" یاد کند تا تمام مستأجران و آمالیا ایوانونا بخصوص بدانند که وی "نه تنها از همه ی آن ها بدتر نبود بلکه شاید به مراتب بهتر هم بود" و هیچ یک از آنان حق ندارد در مقابل او "به خود ببالد". شاید در این مورد بیش از هر چیز غروری که خاص فقراست، مؤثر بوده است.همان غروری که به خاطر آن هنگام اجرای برخی سنن اجتماعی، که در راه و رسم زندگی ما بسیار واجب شمرده می شود، بسیاری از مستمندان تمام نیروی خود را به کار می برند و آخرین پول های پس انداز را مصرف می کنند، فقط برای اینکه "بدتر از دیگران"نباشند و دیگران بر آنها "عیب نگیرند."
راسکلنیکف حتی نمی دانست که زندگانی نو به رایگان به او داده نخواهد شد و باید به بهایی گران آن را به دست آورد، به قیمت تلاش ها و موفقیت های بزرگ آینده...
#جنایت_و_مکافات
#داستایفسکی
#ترجمه #مهری_آهی

برای اینکه بت‌پرست نباشی،کافی نیست که بت ها را شکسته باشی، باید خویِ بت‌پرستی را ترک گفته باشی.|نیچه

مکافاتِ جنایت چیست؟
مکافاتِ جنایت در بیشتر موارد قصاص است. کسی که مرتکب جنایتی می شود، خود مسئول عمل خویش است. اما پس از ارتکاب جنایت برای شخص دو حالت به وجود می آید: شخص یا دچار عذاب وجدان می شود و یا دچار عذاب وجدان نمی شود. در رمانِ جنایت و مکافات، برای قهرمانِ داستان چیزی بین این دو اتفاق می افتد. یعنی قبل از ارتکاب جنایت فکر می کرده است که کار درستی انجام خواهد داد اما پس از ارتکابِ جنایت به درست بودنِ کارش شک می کند و همین مسأله باعث ایجاد کشاکش های روانی وحشتناکی در او می شود.

برای مجرم،
عذابِ زندان دهشتناک‌تر است یا عذابِ وجدان؟
کسانی معمولاً دچار عذاب وجدان می شوند که انگیزه ی آنها برای قتل، مربوط به سائق های غریزی مانند خشم و گرسنگی و شهوت می باشد و یا زیر تأثیر مصرف مواد مخدر مرتکب جنایت می شوند. کافی است صفحه ی حوادث روزنامه ها را باز کنید تا هر روز مورد تازه ای از این نوع ارتکاب جنایت بیابید.
اما کسانی هم هستند که انگیزه ی آنها برای قتل، انگیزه ای وَرای سائق های غریزی است. آنها هدفی متعالی در سر دارند و هنگام ارتکاب جنایت بر افروخته از خشم یا شهوت یا گرسنگی نیستند. آنها معمولاً کینه ای در دل دارند که معمولاً هم از وجود آن کینه بی خبرند. مکانیزم های دفاعی شان کینه را به لایه های عمیقِ ناخودآگاه آنان رانده است. آنها معمولاً به هدفی باور دارند که استفاده از هر وسیله ای را برای رسیدن به آن موجّه می دانند. و معمولاً پس از ارتکاب جنایت نه تنها دچار عذاب وجدان نمی شوند بلکه احساس آسودگی وجدان نیز می کنند.
اما در رمان جنایت و مکافات، قهرمانِ داستان، راسکولنیکف، در کدام دسته قرار دارد؟
او گمان می کند که هدفی متعالی در سر دارد و برای انجام این کار برگزیده شده است. او می خواهد جامعه را از لوث وجود پیرزنی رباخوار پاک کند. کاری که هیچ قانون و عُرفی اجازه به انجامِ آن نمی دهد. او گمان می کند با این کار خدمتی به مردم آن جامعه خواهد کرد. و آخرسر این کار را انجام می دهد.

آیا قوانین شهروندی، نِسبی‌اند یا قطعی‌اند؟
برای جواب دادن به این سوال ابتدا باید از خود بپرسیم قوانین چگونه به وجود آمده اند؟ قوانین بر اساس انتفاع نسبی عمومی وضع شده اند و هیچ کس نیست که کاملاً از آنها راضی باشد و هیچ کس نیست که کاملاً از آنها ناراضی باشند. قوانین معمولاً برای سدّ کردنِ راهِ زیاده خواهی هایِ انسان ها وضع شده اند چرا که این زیاده خواهی ها در خیلی از موارد به ضررِ دیگر افراد جامعه تمام می شوند. و برای اینکه انسان ها بتوانند در آسایشی نسبی در کنار یکدیگر زندگی کنند، با هم قول و قرارهایی گذاشته اند که در کل، به نفعِ همه ی آنهاست. اسم آن قول و قرار ها قانون است. و اگرچه در حیز انتفاع، نسبی اند اما در اجرا باید قطعی باشند وگرنه به مرور، کارکرد خود را از دست خواهند داد.

از ناپلئون بناپارت تا راننده تاکسی.
داستایفسکی در کتاب جنایت و مکافات درباره ی نظریه ای به نام "نظریه ی مجاز شمردن همه چیز" صحبت می کند. طبق این نظریه افرادی که از حدود طبقه ی عوام و سطوح افکارِ عادی بالاتر می روند، همزمان نسبت به قوانین و عرف های اجتماعی بی اعتنا می شوند و گمان می کنند که از دیگران و حتا از قانون بیشتر می فهمند و خیر و صلاح خودشان و انسان های دیگر را می شناسند. این افراد هرگاه لازم بدانند برای اصلاحِ اجتماع، خود پیشقدم می شوند و شروع به اصلاح جامعه می کنند. راسکولنیکف نمونه ای از شخصیت های ادبی ای است که گمان می کند به آن مرحله ای رسیده که برای تشخیص گناه و صواب، هنجار و ضد هنجار، در موقع مقتضی می تواند تصمیم درست را بگیرد. از شخصیت های سینماییِ این گونه افراد می توان تراویس در فیلم "راننده تاکسی" ساخته ی مارتین اسکورسیزی را مثال زد. اما داستایفسکی در کتاب جنایت و مکافات برای اثبات صحتِ نظریه اش از استقراء استفاده می کند و تاریخ را گواه می آورد. خاصّه ناپلئون بناپارت را که گویی خدای راسکولنیکف است. مظهر شهامت و رشادت و تهور است. او هر کاری را بر ناپلئون مجاز می داند و بر همان اساس خود نیز از او تقلید می کند و برای اصلاح جامعه، می رود و رباخواری را با تبر در خانه اش می کشد. اما بر خلاف دیگران عقیده اش دچار تزلزل می شود و عاقبت به گناهش اعتراف می کند و محاکمه می شود.

متمّم
در اینکه مسایل زندگی شخصی داستایفسکی تا چه اندازه بر داستانهای وِی تأثیر گذاشته اند و شخصیت های داستانی اش را از چه کسانی گرته برداشته است، در زندگی نامه هایی که برایش نوشته اند،به وفور یاد کرده اند. اما در کتابی که چند وقت پیش مطالعه کردم، داستایفسکی: جدال شک و ایمان، مختصر و مفید در این باره سخن گفته اند.

لماذا أخرت قراءة دستويفسكي كل هذا التأخير؟ هل لنفوري المكتسب من كل ما نال الاستحسان "بالإجماع"؟ هل توقعتُ أن كتاباته مثلًا مفرطة في الكلاسيكية؟ هل كان السبب هو إفراطي أنا في الكسل، كلما نظرت إلى رواياته الأشهر والتي تتجاوز الألف صفحة؟ لم أقرأ روايات بهذا الحجم إلا مرتين: لعبة العروش (التي تفيض كل صفحة منها بالإثارة) وموبي ديك (وبطلها حوت عنبر، وأنا شغوف بالحيتان).

الغريب أن حبي للفن الروسي يمتد حتى إلى الطفولة، وإلى كتب دار رادوغا نفسها التي كانت - في طفولتي - كتبًا تباع جديدة في معارض كتاب العالم العربي. كانت كتبي - التي ضاعت الآن بكل حسرة - تحوي رسومًا لا تزال شاخصة أمام ذاكرتي بتفاصيلها. أما عن جمال الأفلام المتحركة الروسية فحدث ولا حرج. لكن دستويفسكي كان دائمًا يشبه المهمة الثقيلة على روحي، والتي أعرف أنها ضرورة لا بد منها، وأقول لنفسي: يومًا ما سأقرأ دستويفسكي.

والأغرب أنني حاولت بالفعل قراءة دستويفسكي - بل الجريمة والعقاب نفسها - قبل اليوم بسنوات، وقرأت عدة صفحات لكنني توقفت. هالني وقتئذٍ حجم المجلد الأول فقط، وربما شعرت برتابة البداية فتركتها، وربما قلت لنفسي: في وقت قرائتها هي أستطيع قراءة أربعة كتب أخرى. تركتها وأنا أعرف أنني سأعود إليها يومًا ما.

وكانت العودة لأغرب سبب ممكن. كنت قد توقفت عن القراءة الإلكترونية فقررت العودة لانتقاء كتاب ورقي من مكتبتي، ولما كنت أحب الحفاظ على الكتب (وفي العادة أضع الكتاب داخل كيس في حقيبة الظهر)، فقد فضلت أن أنتقي كتابًا حالته متردية بالفعل، ولهذا السبب وحده - تقريبًا - وقع الاختيار على الجريمة والعقاب.

وفي أقل من شهرين أنهيت أعظم رواية قرأتها حتى اليوم. هل أستطيع أن أزيد على ذلك في الكلام عنها؟ ربما، لكن ليس الآن. فقد كانت حرارة جسمي ترتفع حرفيًا قرب النهاية. سأكتفي الآن أن أقول لنفسي: يومًا ما سأتكلم عن دستويفسكي.

أحمد الديب
مايو 2017

“Pain and suffering are always inevitable for a large intelligence and a deep heart. The really great men must, I think, have great sadness on earth.”

The first modern murder mystery? The scene between Raskolnikov and Porfery still one of the classic exchanges in all of literature, obviously very influential in this genre from then on.

“The darker the night, the brighter the stars,
The deeper the grief, the closer is God!”

“When reason fails, the devil helps!”

It's no crime to be a book reviewer.

What's involved when someone sets out to write book reviews? Josh interviews me where the topic is book reviewing. Enjoy! Link: https://www.youtube.com/watch?v=kaQtO...

if only someone had the common sense to send this this boy to the sea for his hysterics and weak disposition ... sigh

Crime and Punishment stands as a cornerstone of Russian literature, leaving an indelible mark on the literary landscape. This timeless masterpiece delves into the dark recesses of the human psyche, exploring themes of guilt, redemption, and the consequences of moral transgressions. Published in 1866, this novel continues to captivate readers with its powerful narrative and profound insights into the human condition.

At its core, Crime and Punishment presents the compelling story of Rodion Raskolnikov, a destitute student who commits a heinous crime. The novel artfully delves into Raskolnikov's tortured conscience, skillfully dissecting the intricate workings of his mind. Dostoevsky's remarkable ability to delve into the depths of the human psyche allows readers to empathize with the complex, flawed characters that populate the story.
One of the key elements that sets Crime and Punishment apart is its exploration of moral dilemmas and the consequences of immoral actions. Dostoevsky poses thought-provoking questions about the nature of guilt and the capacity for redemption. As readers follow Raskolnikov's inner turmoil, they are forced to confront their own ethical beliefs and consider the consequences of their choices. This introspective aspect of the novel has had a profound impact on Russian literature, as subsequent works have often explored similar moral quandaries.

Another remarkable aspect of Crime and Punishment is its depiction of St. Petersburg, the setting that serves as a metaphorical reflection of Raskolnikov's mental state. Dostoevsky paints a vivid and atmospheric picture of the city, employing vivid descriptions that add depth and texture to the narrative. This portrayal of St. Petersburg as a character in itself has influenced subsequent Russian writers, who have utilized settings to convey deeper meanings and symbolize the psychological state of their characters.

Furthermore, Dostoevsky's meticulous character development in Crime and Punishment has had a profound impact on Russian literature. Through his vivid portrayal of Raskolnikov and other central figures, the author delves into the complexity of human nature, highlighting the internal struggles and contradictions within each individual. This rich character exploration has inspired countless Russian authors, who have sought to create multi-dimensional, psychologically complex protagonists in their own works.

Crime and Punishment's influence on Russian literature cannot be overstated. It paved the way for a new era of introspective and psychologically driven narratives. Dostoevsky's exploration of moral dilemmas, his masterful depiction of St. Petersburg, and his profound character development have become hallmarks of Russian literary tradition.

Overall , Crime and Punishment remains an iconic work that has left an enduring impact on Russian literature. Dostoevsky's exploration of the human psyche and his thought-provoking examination of moral dilemmas continue to resonate with readers to this day. Through this novel, he has shaped the course of Russian literature, inspiring generations of writers to delve into the depths of human experience and tackle profound philosophical questions. Crime and Punishment stands as a testament to the power of literature to illuminate the complexities of the human condition.

People like to imagine that we live in a world with an innate sense of justice. Our literature says that the good guys win in the end and the bad guys get their comeuppance. But is our world fair, where young girls are forced into prostitution to feed their families, and their parents launder money, where children starve to death... Meanwhile, bad people live happy lives without a thought for those less fortunate.

Κάποτε της μοδός στα βιβλία ήταν η ρώσικη λογοτεχνία. Κάθε σπίτι που σεβόταν τον εαυτό του και το κουλτουριάρικο πρόσωπο που έδειχνε στη γειτονιά είχε βιβλιοθήκη τίγκα από δερματόδετους τόμους (αγορασμένους τις περισσότερες φορές με το μέτρο) από τους λεγόμενους Ρώσους κλασικούς. Γιατί λοιπόν να διαφέρει η δικιά μου πατρική σκοροφιδοφωλιά; Γεμάτη η βιβλιοθήκη από Τσέχωφ, Τολστόη (και Λέων και Άλεξ), Πούσκιν, Γκόρκη, Μαγιακόφσκη… Ως δια μαγείας όμως (ή ίσως γιατί τα χρήματα του μπαμπά μπορεί να είχαν τελειώσει για να παραγγείλει άλλα βιβλία με δόσεις) έλειπε ο Ντοστογιέβσκη… Ντοστό ούτε για δείγμα…
Ε! τα χρόνια πέρασαν, καταβροχθίστηκαν όταν έπρεπε οι Ρώσοι, μου ‘παν πως και ο Ντοστογιέβσκη πέφτει και ολίγον βαρύς στο στομάχι, από μακριά κι αγαπημένοι. Τώρα πως επείσθην να διαβάσω το μεγάλο Ρώσο συγγραφέα, άβυσσος η ψυχή του σκορόφιδου.
‘Έγκλημα και τιμωρία’ λοιπόν, ένα από τα εμβληματικά έργα του συγγραφέα, όπου ξεκινάει με τη δολοφονία δύο γυναικών από έναν πρώην φοιτητή, φτωχό δίχως στον ήλιο μοίρα, τον Ρασκόλνικοβ.
Θεωρώ ‘εκ των ων ουκ άνευ’ να αναφερθώ στην υπόθεση ή στις αναλύσεις του έργου για ψυχολογικά υπόβαθρα, κοινωνικές προεκτάσεις και όλα αυτά. Έχουν γράψει κι έχουν γράψει άλλοι που τα κατέχουν καλύτερα αυτά.
Αυτό που θέλω να πω είναι πως τελικά κάποιοι άνθρωποι δεν έγιναν κλασικοί γιατί έτσι τα κανόνισε το marketing. Είναι απίστευτο πως ένα έργο που εκδόθηκε πρώτη φορά το 1866 (σε συνέχειες στην εφημερίδα παρακαλώ…) μέσα σε μια τόσο διαφορετική κοινωνία με άλλα προβλήματα και άλλες προσλαμβάνουσες παραμένει τόσο επίκαιρο. Γεγονός που δηλώνει σαφώς δύο πράγματα: α. πως η φύση του ανθρώπου είναι ίδια κι απαράλλαχτη από την εποχή του προπατορικού αμαρτήματος, β. πως ο Ντοστογιέβσκη ήταν πολύ μεγάλος τελικά…
Κι επειδή έχω φάει και τα χρόνια μου στα ντιβάνια των ψυχαναλυτών, ανακάλυψα με σοκ και δέος πως ο Ντοστογιέβσκη είναι ένας απίστευτος γνώστης της ανθρώπινης ψυχής και με χειρουργική ακρίβεια, βάζει το νυστέρι του βαθιά στο ‘είναι’ σου. Γι’αυτό κι ώρες – ώρες με ενοχλούσε απίστευτα η αφήγηση, όχι γιατί ήταν άσχημη η γλώσσα ή κλειστοφοβικό το κλίμα (που ήταν και αυτό) αλλά γιατί με έφερνε αντιμέτωπο ολόγυμνο μπροστά στον καθρέφτη της ψυχής μου και ποια ανθρώπινη ψυχή μπορεί να αντιμετωπίσει δίχως πόνο και δίχως πάθος τα σκοτάδια και τα λάθη της; Υπαρξιακές αγωνίες, αέναες μάχες με τη συνείδηση, ο πόλεμος του καλού και του κακού, ο άνθρωπος που δεν είναι ποτέ μονοδιάστατος αλλά κρύβει μέσα του στρώματα πολλών εαυτών, η σχέση με το Θεό, κι ένα τέλος που προϊδεάζει για sequel το οποίο δεν ξέρω αν ποτέ ήρθε (δεν είμαι και εξπέρ του Ντοστογιέβσκη).
Σκοτεινό και αισιόδοξο, σου κλέβει τον αέρα για να σου ανοίξει το παράθυρο στη συνέχεια να αναπνεύσεις… Το αγάπησα αυτό το βιβλίο…
Αγαπημένος μου ήρωας; Ο Σβιντριγκάιλοβ, ο φαινομενικά πιο ‘σκουλήκι’ ήρωας, ο πιο τιποτένιος, ο πιο αμαρτωλός, ο πιο έκφυλος, ο πιο… πιο… πιο… Μα είπαμε η ανθρώπινη φύση δεν είναι ποτέ μονοδιάστατη… Γιατί ακόμα κι αυτός ο έχει αισθήματα αληθινά και συνείδηση που τον συντρέχει.
Βαθμολογία: Εκτός συναγωνισμού… Στο άπειρο κι ακόμα παραπέρα!
Υ.Γ. Η μετάφραση του Άρη Αλεξάνδρου (απ’ευθείας από τα ρωσικά κι όχι αυτά τα δαιδαλώδη ρωσικά – αγγλικά – ελληνικά) κατ’εμέ υπέροχη και καθόλου δεν την βρήκα ξεπερασμένη… Κάποια κείμενα έχουν κι ένα βάρος επάνω τους… ας μην είναι η γλώσσα ‘φτερό στον άνεμο’…
https://skorofido.blogspot.gr/2017/09...

“When reason fails, the devil helps!”
They coerced us to read Crime and Punishment at school – we hated the book but were compelled to read it anyway.
“The darker the night, the brighter the stars, the deeper the grief, the closer is God!”
And it took the years to understand what a great novel it is.
One may play God however long but this won’t bring one anywhere near to heaven.

انگار
من اون پیرزن رو با تبر کشتم
من تب‌دار و مجنون در خیابان‌های سن پترزبورگ گشتم
من همه رو از خودم راندم
من فهمیده نشدم
من مکافات کشیدم

سال‌ها بعد که به خواندن این کتاب فکر کنم، به یاد سیاهی و درد می‌افتم. به یاد تمام روزها و شب‌هایی که با جسم تب‌دارم به زندگی تب‌دار راسکولنیکوف گوش دادم

ازش متنفر بودم، نگرانش بودم، درکش نمی‌کردم، می فهمیدمش، می خواستم از بین جمله ها بیرون بکشمش و سرش فریاد بکشم که دیگه بسه، فقط تمومش کن، می خواستم آروم شه، می‌خواستم دستگیر شه، می‌خواستم فرار کنه


این داستان من رو بیچاره کرد. فکر کردم و به خودم پیچیدم و هرچی تونستم در موردش خوندم که این گره‌ها رو باز کنه. اما آهر من موندم و کلی گره‌ی کور، خرواری فکر خام و پایان داستانی که حداقل برای من رستگاری نداشت

جمله‌ای از ایتالو کالوینو خوندم که می‌گفت: " یک کلاسیک کتابی است که هرگز گفتن چیزی که باید بگوید را تمام نکرده است" و این تجربه‌ی حقیقی من با جنایت و مکافات بود. شعله‌هایی که داستایوفسکی در ذهنم روشن کرد که تا مدت‌ها خواهند سوخت.

۹۸/۱۱/۲۹

آپدیت ۱۴۰۲: این کتاب رو سال‌ها پیش وسط یک آنفولانزای بدجور با اجرای بی‌نظیر آرمان سلطان‌زاده گوش دادم و باید بگم که ترکیب تب و هذیون با جنایت و مکافات اشتباه بدی بود