Пока на улице еще недостаточно светит солнце, чтобы сбежать туда скорее кататься на лонгборде под Pretty Reckless, я немного позадротствую и поговорю об этом тексте.
"Вся королевская рать" история совсем не о яйце, которое ловко прикинулось человеком и говорит нам о том, что любая власть рассыпается на кусочки, когда приходит ее срок, и не собрать, не склеить, только проехаться по хрустящей скорлупе, возвращаясь в город и пытаясь решить, как теперь с ним быть. Век изменился, нравы изменились, можно гнать под 75 по пустынной дороге, ехать на Запад, возвращаться к корням, бежать от Капитолия, от родителей, любви, теней прошлого, только на самом деле - и это иллюзия. Гигантский и довольно затасканный труд Толстого про то, что человек слаб и все за него решит история, и высшая мудрость - это войти в поток, лечь и ждать, пока он вынесет. Можно бороться, можно плыть против течения, топить окружающих, но потоку до этого дела нет - он стремится в море, что ему до соломинок в его водах.
История, которая начинается как исключительно история про политику, ловко сбрасывает эту маску, и выпрямляется во весь рост, становясь историей про людей, про то, что самое бесчеловечное - это все равно человеческое, что Добро растет из Зла и наоборот, и еще про то, что как бы ни была слаба эта песчинка, именно она созидает, творит и превозмогает хаос уже много-много лет, вытаскивая на свет плохое, черное, страшное, но создавая на нем больницы, дороги, тихие летние вечера, освещенные лампами, молодость, влюбленность, родительство, ошибки и умение во всем этом найти себя - и пойти дальше, вперед, к свету, к Богу ли, к счастью - куда-то вперед, в общем, а не во тьму пещер и дикого звериного оскала. Счастье - это всегда впереди, это всегда дорога и всегда принятие.

«Ο άνθρωπος συλλαμβάνεται μέσα στην αμαρτία, γεννιέται μέσα στη διαφθορά και περνάει από την μπόχα της πάνας στην αποφορά του σαβάνου»

Με όλους τους διθυράμβους που συνοδεύουν το βιβλίο από τη στιγμή της έκδοσής του (επιτέλους) στα ελληνικά ξεκίνησα το "Όλοι οι άνθρωποι του βασιλιά" με ήδη μεγάλες προσδοκίες. Το αποτέλεσμα δεν ήταν τίποτα λιγότερο από ένα καθαρό αριστούργημα.

Όχι μόνο γιατί ο Γουόρεν, ορμώμενος από την αληθινή ιστορία της δολοφονίας του κυβερνήτη της Λουιζιάνα Χιούι Λονγκ, μιλά για το λαϊκισμό και τη διαφθορά που μοιάζουν να είναι εγγενές συστατικό του αμερικάνικου (και κάθε) πολιτικού συστήματος και μπορούν ανά πάσα στιγμή να μετατρέψουν τον αγνό ιδεαλισμό σε στυγνή δημαγωγία, και μάλιστα με ένα διαχρονικό τρόπο που αποδείχθηκε δεκαετίες αργότερα και πάλι επίκαιρος, αλλά κυρίως γιατί ο συγγραφέας σκιαγραφεί το πορτρέτο του bigger than life Γουίλι Σταρκ, την άνοδο και την πτώση, την ύβρι και την τιμωρία, με την άτεγκτη νομοτέλεια μιας αρχαίας τραγωδίας.

Απέναντι σ' αυτή την τόσο αντιφατική μορφή τοποθετεί τον Τζακ Μπέρντεν, γόνο αριστοκρατικής οικογένειας, ο οποίος, κάτω από μια επίφαση κυνικής ψυχραιμίας και διανοητικής υπεροψίας, αλλά και με μια μεγαλοαστική ennui, θα γίνει το δεξί χέρι του κυβερνήτη, ενώ κατατρύχεται από τους δικούς του δαίμονες και τις δικές του ηθικές και θρησκευτικές αναζητήσεις.

Ο αριστοτεχνικός ιστός που θα υφάνει ο Γουόρεν ανάμεσα στους δύο αυτούς άνδρες και, μέσα από μια μαεστρικά πολυπρόσωπη αφήγηση με συνεχή πισωγυρίσματα στο χρόνο, σε μια πλειάδα από πρόσωπα, το καθένα με τα δικά του αδιέξοδα και τα δικά του λάθη, καταδεικνύει το βαρύ τίμημα του Αμερικανικού Ονείρου για όλους, την ηθική αδιαφορία της Ιστορίας και τη ματαιότητα της ύπαρξης, που δεν είναι παρά ακόμα μια εκδήλωση της "ατέλειας στην τελειότητα της ανυπαρξίας που είναι ο Θεός".

Είπα πως είναι αριστούργημα; Ας το ξαναπώ.