A leitura de Admirável Mundo Novo foi fabulosa, mas arrisco a dizer que a leitura do Regresso ao Admirável Mundo Novo foi ainda mais! O ADM já é um livro que nos faz pensar, se gostaríamos de viver ou se nos adaptaríamos à vida naquele mundo controlado de uma forma que parece eficiente. O RAMN faz-nos pensar e reflectir ainda mais, sobre a inspiração, o que levou à escrita da história e à situação em ambas as épocas dos livros e o que se passa nos dias de hoje. Esta distância temporal é intrigante, genial e assustadora ao mesmo tempo e faz-me pensar em qual seria a opinião do AH se vivesse até aos dias de hoje? Será que estamos longe ou perto, como sociedade, de nos tornarmos algo parecido ao mundo do AMN? Ou será que temos a capacidade de mudar de estratégia e evitar a desgraça? Sem resposta obviamente! Só o futuro o dirá, tal como AH também o pensou. É um bom motivo de reflexão, se nos deixamos controlar ou se teremos a capacidade de pensar e decidir por nós próprios... este livro não tem uma história, é uma colecção de ensaios, reflexões que fizeram e ainda fazem todo o sentido nos dias de hoje!

Büyük Hükümet ve Büyük İş, Cesur Yeni Dünya ‘da betimlenen tüm zihin manipülasyonu tekniklerini ve benim hayal etmekte aciz kaldığım teknikleri halihazırda elinde tutmaktadır

When Brave New World was first published in 1932, it provided a glimpse into a possible, but rather remote future. By the time Brave New World Revisited was published 26 years later, enough progress had taken place towards the direction of Huxley’s prophecies that he could already demonstrate how real-world examples had corroborated his original thesis, and show that the predicted changes were happening much faster than he had originally thought.

Overpopulation

Instead of the Nine Years’ War of Brave New World, Huxley first cites overpopulation as a purported cause of social overhaul, arguing that “[d]eath control is achieved very easily, birth control is achieved with great difficulty.” This includes some uncomfortable discussions of ‘dysgenics’, based on the view that less intelligent people are likely to have more children, like in the film Idiocracy. He argues that the chaos which will rise in the wake of overpopulation will lead to demands for greater government control, and ultimately tyranny. We may find some small comfort in the fact that, according to the World Bank, the rate of population growth is decelerating, but nevertheless it is still growing (i.e. more people are being born than are dying), and the pending crisis Huxley identifies of a strain on natural resources and agricultural output is still apparent. He also links it to centralisation of government power, which I think (from my own observation) is most likely to become true if the threat of mass migration leads to calls for stronger, more powerful central governments with the hardest possible border controls in order to control access to essential resources.

Propaganda and ‘the Art of Selling’

Clearly both the Second World War and the rise of communist dictatorships and the Cold War made Huxley think totalitarianism was far closer than previously suspected, and so authoritarian ideologies play a major role here. A society with that level of centralised economic control allows for bigger businesses and mass production, often of unnecessary extra goods, which Huxley had already witnessed happening in the post-War west, especially in the US. Huxley was especially unnerved by commercial jingles (which he terms ‘singing commercials’), with their uncanny ability to take over the subject’s mind involuntarily — who among us has not struggled to get an annoying song out of our heads? There were also scandals at the time around subliminal messaging in American films; whether you think this is still a factor today (for instance, in overwhelmingly positive portrayals of the military and police, or in consistently positive portrayals of certain groups and figures and negative views of others) is a matter of opinion. This was not a theme in Huxley’s ‘fable’, but something Huxley had since observed and wished he had included for its congruence with its vision.

Drugs

By the 1950s, the use of tranquillisers like Valium had already become commonplace, in lieu of disrupting conformity and stability by making reasonable changes to social and cultural problems. The parallels with soma, the fictional drug in Brave New World, are apparent, and are still relevant in the overmedicalised world today — again, this is a problem primarily associated with American culture, where medicalising unruly or non-conforming children is particularly common, but historically was an extremely pervasive method of sedating ‘troublesome’ women as well, an attitude that was still prevalent in the 1950s and arguably still at place in medicalising women’s responses to trauma today. This is my interjection, though: Huxley doesn’t delve into this angle of who is medicalised and why, and soma was used pretty universally, but the manifestation of his predictions in real life added an additional nuance due to cultural context.

Since Brave New World Revisited was published, certainly many of Huxley’s examples have been further exemplified in obvious ways. Furthermore, it seems Huxley’s observations in the US formed a large part of what made him fear for the future of Europe, writing in Jesting Pilate in 1926 that America was undergoing “a revaluation of values”, “a radical alteration (for the worse) of established standards”. This may have provided the inspiration to write Brave New World in the first place, and no European with a modicum of historical knowledge could deny the pervasiveness of ‘Americanisation’ that has since taken place. He did not predict the intersection of politics and entertainment, epitomised in American politics but evident elsewhere, but this seems to me to be part of the same trends he observes.

Huxley shows that we have found it virtually impossible to avoid these threats, and explains why that is. He warns his readers of being lured in to a world they would consciously choose to reject, and of being distracted by everyday consumerism and instant gratification. However, the humour and surprising ambivalence with which he approached the society of Brave New World suggests that he did not want his readers to lose hope entirely: hope remains in the active, thinking mind of the individual. If the most sinister consequence is the cementing of the aforementioned methods of social control, the only mitigating factor can be our own vigilance.

Huxley's own opinion and analysis of his seminal classic, Brave New World, makes for interesting reading, but he does repeat a lot of what he says throughout this relatively short book. That said, I enjoyed reading it and found his wealth of knowledge to be quite incredible!

My bad... I really thought this could be another stage or something like a protraction of the Brave New World but to my 'meh' there they were! essays! ideas, quotes, argues oh my oh my! I like Aldous Huxley, I am about to read his collection of essays, he has logical points of view... sometimes and undoubtful arguments... sometimes (I do not actually have a great relationship with what you call 'history' at the moment either... just with those parts cointaining diseases and some reigns, fun maniac facts). Despite everything this left me like my geography teacher leaves me all the time:' No fucking shit!'
Yes, I did find it gripping at times, yes I think that those were revelations, points to start from of a great deal for almost everyone by then but 'Coulda, woulda, shoulda' does not actually fit me at the moment. He could have written something more subjective therefore with a greater power, not essays of how everything should be done but yeah you know... they aren't.
I am still grateful that I could find out more informations about drugs, psychoanalytic studies, Hitler's ingeniosity (bravo mate! my compliments), some facts that sounded like 'secret files' (thank you Huxley, may we thee and thou?), nations, politics, ways of distraction, experiments, dope stuff.
Yeah well... I think that he shrimped almost everything. Everytime when he got to that information part not on the 'DO SOMETHING!' he put an end to the whole chapter. He reminds me of myself, somehow chaotic in his own order (I bet it all sounded nice at first), cramping too much in too little. Bending, stretching, cutting, everything just to get from one thing to another, to show something that he wants everyone to see and look where we are.
I would have loved to talk with Huxley probably not in pages and probably with more questions, without prolonged sentences but with more explanations with dots and sips of water. Flying from one topic to another but at least keeping it less rethorical. I really think you were smart, dear.
Moreover, I am interested now more than ever in reading Russell and probably William James. That's because my love, Huxley, could not put a bigger quote there but one so cropped that I was left with a 'Sounds interesting... mayyyybe' on my tongue. Anyway, I bet they sound more realistic and more like smart asses in different 'less cropped' circumstances.
Did I say that this is only my opinion and that I might change it as well? Yeah.

A sort of explanation of BNW. A little over obsessed with overpopulation but apart from that, the dystopic world envisioned is terrifyingly close to that of today...

* spoiler alert ** When I read again I will review here but I am adding my commentary about We and The Brave New World here because I compared the books.

* So when I heard about "We" while reading the preface of Doctor Zhivago, I knew I had to read "We". Yevgeny Zamyatin wrote his book in 1921 but was received by the Russian audience because of Stalin. Yevgeny who asked permission to leave Russia & that was granted. Having read Huxley's Brave New World & Orwell's 1984 which I notice has many similarities but 1984 having much more than Brave New World. I will compare & contrast later.

I have always enjoyed dystopian books since I first read "1984" in HS. I am amazed at how over 30 years how much closer we are to these books than ever before. The Big Brother (guardian) who knows all about us via the Internet & other sources. Our writings are not truly for limited eyes but can be see by those who deem it their right not our public writings but our private too. I might be one whose emails are deemed flagged, a housewife like me is no longer immune. So what is one to do limit your freedom of speech, I say no & will speak freely & hope those eyes reading are proud of themselves!!! I never thought that I would have these thoughts but it is a reality in this age. We, Brave New World & 1984 are must reads IMO. There is so much in all these books & one could delve deeper into them & see the dangers of group think verses individual thinking. A government needs to be unified & a group of people with common language & ideas to make it into a functioning system but when one is sniffled & individuality is not looked as something revered but shunned for the greater good which may not be an actual greater good at all. All these books make religion a thing of the past & ancient and something unnecessary in their society. How much has our country moved away from freedom to worship over the years. I just saw an article on the Internet about a girl in Charlotte suspend for saying "God Bless you" to someone sneezing in class. The teacher told her this is not church. I think I would not survive the school system of present day. This is just the skim of the top of these prolific books in many ways & if you have not read any I would think it is worth the read.

"We" takes place in a glass city of the future, where secret police (guardians) & the Well Doer (the dictator) control the people to promote a monolithic conformity. People run like clockwork on eating, working, marching in step with the same unif (uniform) with a yellow badge with their number. The main character is named D-503 (he is a mathematician who is told the square root minus 1 is a reality) & female I-330. The men names have a consonants with an odd number where the females are vowels with even numbers. D-503 who is the builder of the spaceship that is called The Integral. He begins writing to the unknown in space who will read his journal & try to understand their society doing this without anyone's knowledge. The reason for the spaceship is to increase the United State into new areas in space & confirm to the One State or United State not States.
D-503 decides to include the history of how the United State had perfected its society so the other worlds will understand. He writes this book in private but like the main character in 1984 Winston unknown to him his writing is read. He mentions the great Two Hundred Years' war & how finally after petroleum food was invented only 20% of the people survived with this food & achieved happiness in the United State. Also the good in some many deaths because less people to change their behavior to conform. The food seems drab. The ideal of society is when nothing occurs but the lockstep of the clockwork of the people & dreams are not dreamed but abnormal. The thought that human liberty is equal to zero since there is none & man does not commit crimes or at least that is the thought until someone defies the state & the Bureau of Guardians are informed & the enemies of the state are tortured & disappear. Where the Department of Operations is equated by some with the ancient Inquisition. People are meant to move like machines. Individual thought is not keeping with a good citizen but group think. Fancy is an illness. The concept of might is right and an individual is just nothing compared to all of the masses. D-503 is someone that sees the uselessness of one person fight against the system. He goes unwillingly to the wishes of I-330 who needs the government to change. He is conflicted between her & his life long thoughts of the system.

D-503 sees I-330 who is a girl out to destroy the One State. D-503 & is changed in some repects & he develops a soul as well as a mad desire for I-330. He starts to want for himself & not the group. She brings him closer & closer to helping her destroy the OneState. As the story involves he starts to increase his pity for O-90 who loves him but he has no love for her. His treatment of her changes over time where he shes her as a child & he the parent. The glass city has houses built with walls of glass & all is seen except during times of sexual time which needs to be applied for & the curtains lower. D-503 continues to write in his book & calls it "We" unknown to him others are reading all his thought written down which includes his encounters with his need of I-330 who desire for D-503 is unknown. So the State is confronted with a protest never seen before & the idea of the Operation on fancy is the states remedy. The operation is equivalent to a frontal lobotomy. After an attempt to take over the spaceship by the rebels of the OneState they are found out because of the book D-503 writes. In the end the glass city's wall to the outside is destroyed by the rebels. Birds are something not present in the city but after the explosion the wild life & nature (clouds) appear in the once so called perfect city. I-330 is tortured but does not inform on her fellow rebels. D-503 is given the operation & states "Smiling is the normal state for a normal human being". He sees I-330 on trail but does not remember anything but sees the crazy thoughts in his book & thinks he must have been mad. He is happy now being an automaton.


We. - Control with punishment & guardians. Children are not kept by parents. Detachment & automaton society with limited pleasures. No privacy. No religion except Well Doer is their god. No need for actual elections but a predetermined but show of hands.




Brave New World - no parents - children are test tube with certain traits devolved in the test tubes drugs & sex keep people entertained & no need of anything intellectual because the masses are quieted with these activities. No religion. No books except state books. If one is a troublemaker they are generally put together on an island away from others.


1984- children spy on parents, no religion, big brother, outside wars keep people from looking at government problems, enemies of state vilified, no encouragement of sex or pleasures. Sports keep lower masses busy so not to look within. Mind control & brainwashing, torture to change ways. History is changed to suit the needs of the government. The story line with We similar except the couple likes one another.

Finishing this year with the 25th read book on the last day of the year. Brave New World and this Revisited are both so incredibly good. First was published in 1932 and the ideas behind this book are revisited 30 years later.

In that short time already a lot has changed and a lot of problems arise with these changes. Now 80 years later and we are still facing this same problems, when it was recognised as a problem back then. Population growth, resource depletion, propaganda, big governments/businesses, manipulation of the masses, etc.

Now I am one in favor of progression, but in my view we can't progress beyond the sustainable cycle of resource usage, as we can't progress without the freedom of the people/minds/masses. Alduos Huxley believes the same and strikes very close to my beliefs in his writings, and he has done his research!

Brave New World was a very distrubed, gross dystopian world, but not completely unrealistic. Some missing items to the complete formula, but mass manipulation might be the easy way out for our rapid decline.

It's good to have insights like this. Not to go paranoid and think about how its all gonna go to shit, but to know what not to want. To be prepared to sacrifise against a worse outcome then the outcome you have to sacrifise for.

Thanks for reading this I guess. I wish you a happy 2025 :)

This book is a small political essay that is just as relevant today as it was at the time of its writing (1958), some twenty-five years after the publication of Huxley’s masterpiece. What the author is trying to do here is to assess the validity of his novel’s predictions, about the socio-political situation of the 1950s and forward. Interestingly, Huxley also compares his predictions with that of Orwell’s 1984.

Huxley mainly focuses on two significant problems of our present time: overpopulation and over-organization or “Will to Order”, i.e. the control — and even despotism — of “Big Business” and “Big Government” over the whole of society, and the subsequent waning of individual freedom, creativity and happiness. But how these big controlling powers are expressed in Brave New World is almost the opposite of that of 1984: “In 1984 the lust for power is satisfied by inflicting pain, in Brave New World, by inflicting a hardly less humiliating pleasure.” (p. 34).

Essentially, Brave New World depicts a society where power is exerted in the most despotic way, by feeding the people an evolved version of the Romans’ panis et circenses (feelies and orgy-porgy). This is an entirely accurate description of our occidental civilisation, ruled under the vast mass communication networks (TV and the Internet), manipulated in many ways as instruments of conditioning and as social intoxicants. Huxley provides a few — sometimes humorous — insights into our present political situation, by analysing the use of propaganda technology under the Nazi regime, in part inspired by the indoctrination machinery of the Holy Office in earlier times, and in part inherited by the advertisement industry in later times.

Today’s populist politicians use the same tactics and have the same disdain for honesty and objectivity. In this regard, Huxley’s essay is invaluable to help understand a widespread, mostly non-violent, yet totalitarian, style of government. “A dictatorship, says Huxley, maintains itself by censoring or distorting the facts, and by appealing, not to reason, not to enlightened self-interest, but to passion and prejudice, to the powerful ‘hidden forces’, as Hitler called them, present in the unconscious depth of every human mind.” (p. 63).

Brave New World Revisited can probably be read alongside Wilhelm Reich’s Listen, Little Man!, Ortega y Gasset’s La Rebelión de las masas, and even Gilles Deleuze’s essays on the “société de contrôle”. An essential read, not only to put Brave New World in perspective but to understand the world we live in now.

Brave New World, het boek van Aldous Huxley dat in 1932 werd gepubliceerd, krijgt dezer dagen weer meer aandacht dan het de voorbije decennia gehad heeft. Niet onterecht ook, want de dystopie van toen blijkt meer en meer samen te vallen met de werkelijke wereld van nu en is daarmee weer waardevoller geworden als overzicht óver die werkelijke wereld van nu. Wie denkt dat hij zónder afstand dat overzicht kan bewaren, leeft immers in illusies, en wie moet wachten tot binnen een jaar of honderd om dat overzicht te krijgen, zal tegen dan allicht behalve dood ook niet meer geïnteresseerd zijn in wat er in de jaren 2020 zoal gebeurde. De kracht van een boek als Brave New World is dan ook dat de schrijver ervan, vanuit lijnen die hij intussen meer dan negentig jaar geleden al zag, “voorspellingen” wist te doen voor nu, wat het boek toén allicht lezenswaardig maakte, maar even goed dat het nu toelaat afstand te nemen tot onze tijd: afstand vanuit het verleden. Een langere afstand dan de meeste nog levende zielen afgelegd hebben. Een langere afstand in ieder geval dan diegene waarbinnen we bewust waren van wat er zich afspeelde op het “grotere plan”. Een afstand die daarmee dus niet alleen groot genoeg is om een overzicht te krijgen van de huidige tijd, maar ook van onze eigen tijd, ons bewuste leven als geheel.n  
nZoals Herbert George Wells, van wie ik hier De oorlog der werelden besprak, was Huxley echter net zozeer een filosoof (en pacifist) als een schrijver – anders had ie ook geen dystopie uitgewerkt – en het filosoferen hield dus niet op bij Brave New World, net zomin als het daar begon. Behalve een utopie, het zogenaamde tegengestelde van een dystopie, genaamd Island, het laatste werk dat hij schreef voor zijn dood (het verscheen in 1962, hij overleed in 1963), kwam uit dat filosoferen dan ook bijvoorbeeld voorliggend Brave New World Revisited (verschenen in 1958) voort. Geen fictie, zoals Brave New World, maar non-fictie. Non-fictie waarin de auteur zich in een aantal essays afvraagt hoe ver het staat met de verwerkelijking van de fictie.n  
nIk heb hier nogal wat werk staan van Huxley – behalve uiteraard Brave New World (in het Nederlands Heerlijke nieuwe wereld genaamd) en Island (in het Nederlands Eiland) ook nog Punt contra punt (Point counter point), De duivels van Loudun (The devils of Loudun), Verhalen (Collected Short Stories), en De ogen uitgestoken (Eyeless in Gaza) –, maar omdat er in mijn internetbubbel nogal veel gepraat werd over enerzijds Brave New World en anderzijds Orwells 1984, met soms discussies over wiens dystopie we tegenwoordig beleven (alsof een beetje van dit, een beetje van dat niet mogelijk zou zijn), dacht ik: waarom niet eens gaan kijken wat een van de schrijvers daar zelf over dacht een aantal jaren na het verschijnen van zijn dystopie? De wellicht ook toén al aan de gang zijnde discussie is namelijk een van de zaken waar Huxley het in dit Brave New World Revisited een aantal keren over heeft. George Orwell kón die vergelijking helaas niet meer maken: in 1945 verscheen zijn Animal Farm: A Fairy Story (in het Nederlands verschenen als Dierenboerderij en Boerderij der dieren), in 1949 zijn een jaar eerder geschreven 1984, in januari 1950 overleed hij. Zijn Big Brother, Jozef Stalin, zou hem nog meer dan drie jaar overleven, zijn varkens zouden nog veertig jaar aan de macht blijven.n  
nNu, ik weet niet of Brave New World Revisited ooit in het Nederlands is uitgegeven, maar ik heb dus een versie in het Engels: in 1966 aan een zesde druk toe bij de Londense uitgeverij Chatto & Windus, in 1987 overgenomen door het Amerikaanse Random House, dat op zijn beurt in 2013 samensmolt met de Penguin Group en aldus als Penguin Random House in 2020 in volledige eigendom van het Duitse Bertelsmann kwam. En in die versie vind je behalve het voorwoord de hoofdstukken: Overpopulation, Quantity, quality, morality, Over-organization, Propaganda in a democratic society, Propaganda under a dictatorship, The arts of selling, Brainwashing, Chemical persuasion, Subconscious persuasion, Hypnopaedia, Education for freedom, en What can be done?. Waarbij ik minstens bij Propaganda in a democratic society, Propaganda under a dictatorship, The arts of selling, Brainwashing, Chemical persuasion, Subconscious persuasion, en Hypnopaedia al bij de titel moest denken aan die meme met Orwell in de hoofdrol: “It was meant to be a warning, not a manual”.n  
nEn toch zegt Huxley in zijn voorwoord, in vrije vertaling van mij (wat ook geldt voor verdere citaten in het Nederlands): “Het onderwerp vrijheid en haar vijanden is enorm en wat ik geschreven heb is zeker te kort om het recht te doen, maar ik heb minstens vele aspecten van het probleem aangeraakt”. Wat hij niét aanraakte waren de “mechanische en militaire vijanden van de vrijheid”, maar wat volgde moest desalniettemin gelezen worden “tegen een achtergrond van gedachten over de Hongaarse Opstand en zijn onderdrukking, waterstofbommen, de kosten van wat elke natie zijn ‘defensie’ noemt, de eindeloze kolommen van geüniformeerde jongens, blank, zwart, bruin, geel, gehoorzaam marcherend in de richting van hun gemeenschappelijk graf”. Er wordt op dit moment nog niet zo héél veel gemarcheerd in Europa, maar iedereen met een béétje Fingerspitzengefühl voelt dat onze “leiders”, of wat daarvoor moet doorgaan, er op uit zijn wat begonnen is als een regionaal conflict over een deel van Oekraïne uit te breiden naar een oorlog waarin heel de Europese Unie kan betrokken raken. Tegen die achtergrond worden wetten en regels goedgekeurd die zélfs tijdens de zogenaamde coronacrisis nog onmogelijk goedgekeurd hadden kunnen worden. Nieuwe vijanden, veelal de oude overigens, want kritische burgers blijven als het goed zit ook kritisch als het gaat over andere onderwerpen, worden geschapen: “wappies” zijn plotseling “roebelhoeren” geworden. Russische staatsburgers mogen zonder vorm van proces van hun goederen beroofd worden. De hele bestaansreden van de Europese Unie (oorlog vermijden door onderlinge handel) wordt plotseling op zijn kop gezet (alle commerciële lijnen worden doorgeknipt, ook voor de langere termijn, zie onder andere het voornemen om nooit meer “afhankelijk” te zijn van Russisch gas). En op de achtergrond hoor je nog steeds het gemurmel van de coronakanonnen. Zoals ook Matthias Dobbelaere-Welvaert verscheidene keren aanhaalde in zijn boek Ik weet wie je bent en wat je doet – Hoe we onze privacy verliezen en wat je daaraan kunt doen, zijn dit het soort tijden waarin allerlei dingen er door geduwd worden die we niet moeten willen. “(…) liberty, as we all know, cannot flourish in a country that is permanently on a war footing, or even a near-war footing. Permanent crisis justifies permanent control of everybody and everything by the agencies of the central government.”n  
n“Tirannen zijn sterfelijk en omstandigheden veranderen”, schrijft Huxley, maar “samenlevingen zullen postnataal blijven gecontroleerd worden – door straffen, zoals in het verleden, maar ook in een alsmaar toenemende mate door de meer effectieve methoden van beloning en wetenschappelijke manipulatie”, toegepast op steeds grotere massa’s mensen. Want voor Huxley is overbevolking, terecht, het basisprobleem waaruit alle andere voortspruiten: “Onopgelost zal dit probleem al onze andere problemen onoplosbaar maken. Erger nog, het zal condities creëren waarin individuele vrijheid en het sociale fatsoen van de democratische manier van leven onmogelijk, bijna ondenkbaar zullen worden. Niet alle dictaturen ontstaan op dezelfde manier. Er zijn veel wegen naar Brave New World; maar misschien de meest rechte en breedste ervan is de weg waarop we ons tegenwoordig bevinden, de weg die leidt naar gigantische aantallen en accelererende toenames”.n  
nHet heeft geen zin dat ik het halve boek ga citeren, iets waartoe ik wél geneigd ben, maar ik voeg aan bovenstaande toch nog graag de daaruit volgende conclusies aangaande het economische leven toe: “Als het economische leven van een natie in gevaar komt, wordt de centrale overheid ertoe gedwongen bijkomende verantwoordelijkheden voor het algemeen welzijn op te nemen. Ze moet brede plannen uitwerken om een kritische situatie op te lossen; ze moet alsmaar sterkere restricties opleggen aan de activiteiten van haar onderdanen; en als, wat zeer waarschijnlijk is, slechter wordende economische condities resulteren in politieke onrust of open opstand, moet de centrale overheid tussenkomen om de orde en haar eigen gezag te bewaren. Meer en meer macht komt dus in handen terecht van uitvoerenden en hun bureaucratische managers. Maar de natuur van macht is dat zelfs degenen die er niet naar op zoek geweest zijn, maar die in de schoot geworpen worden, er de smaak van te pakken krijgen. ‘Leid ons niet in bekoring,’ bidden we – en terecht; want als menselijke wezens te zeer of te lang verleid worden, geven ze zich in het algemeen over. Een democratische grondwet is een middel om lokale heersers er van te weerhouden zich over te geven aan die gevaarlijke verleidingen die opduiken als er teveel macht in de handen van te weinigen wordt gelegd”, maar dat is dus wat er zal gebeuren als we met overbevolking te maken krijgen. Óók in Europa als we, zoals meer en meer het geval wordt, met een ineenstortend technologisch voordeel te maken krijgen.n  
nEen ineenstortend technologisch voordeel in samenhang met een, aldus Huxley, achteruitboerende menselijke genenpoel overigens: “In de tweede helft van de twintigste eeuw doen we niks systematisch aan ons kweken; maar op onze willekeurige en ongereguleerde manier zijn we niet alleen bezig met het overbevolken van onze planeet, maar ook, lijkt het, met het verzekeren dat steeds grotere aantallen mensen van biologisch inferieure kwaliteit zullen zijn. In de slechte oude tijden hadden kinderen met ernstige, of zelfs lichte, erfelijke defecten nauwelijks een overlevingskans. Tegenwoordig, dankzij gezondheidsvoorzieningen, moderne farmacologie en het sociale geweten, bereiken de meeste kinderen met erfelijke defecten de volwassenheid en planten zich voort. Onder de huidige omstandigheden zal iedere vooruitgang in de geneeskunde ertoe neigen een overeenkomstige vooruitgang in de overlevingskansen van individuen behept met een of andere genetische tekortkoming te bevorderen. Ondanks nieuwe wondermiddelen en betere behandelingen (in zekere zin zelfs precies daardoor) zal de fysieke gezondheid van de algemene bevolking geen verbetering kennen en mogelijk zelfs achteruitgaan. En samen met een achteruitgang in de algemene gezondheid kan er zeer wel een achteruitgang in gemiddelde intelligentie ontstaan.” Het is nogal duidelijk dat je in onze, laat ons zeggen, waarheidsvliedende tijden onverbiddelijk zou worden neergesabeld in de media als je zo’n zaken verkondigt (niet omdat ze per se onwaar zijn dus, maar omdat ze storend zijn), maar heeft ook maar iemand die z’n ogen niet in z’n zakken zitten heeft de indruk dat we dezer dagen een intelligentere politieke, culturele, protesterende klasse - groepen die qua intelligentie toch minstens even goed zouden moeten scoren als “de massa” – hebben dan vroeger? En is onze gezondheidstoestand gelijk gestegen met onze overlevingskansen? Ik heb die indruk alvast niet en als ik m’n oor te luisteren leg bij collega’s en vrienden, dan hoor ik iedere dag wel verslagen over kinderen waarmee van de ene dokter naar de andere moet gehold worden, eigenaardige ziektes, en immer groter wordende medicijnkasten die het “normaal” functioneren van zovele volwassenen moeten mogelijk maken. Wie niet om het minste naar de dokter loopt, wie het wel even aankijkt, wie vertrouwen heeft in het herstellend vermogen van zijn lichaam, wordt daarbij ook nog voor gek versleten.n  
nIk ga het hierbij houden wat deze bespreking betreft, maar geef u de uitdrukkelijke garantie dat de hoofdstukken over overorganisatie, propaganda, hersenspoeling, verleiding, massahypnose, enzovoort minstens even lezenswaardig zijn als de hoofdstukken over het basisprobleem, overbevolking. Ze tonen ook aan dat de inzichten daaromtrent niet nieuw zijn, dat een boek als De psychologie van totalitarisme van Mattias Desmet (dat ik hier eerder besprak) niet uit de lucht komt vallen, dat hoogstens het zicht op dat basisprobleem daarin niet te vinden is. En dat er méér dan een kern van waarheid zit in de uitspraak “Je moét niet gek zijn om hier te werken, maar het helpt”. Met twee citaten aangaande dat laatste beëindig ik dan ook deze bespreking:n  
n“Onze ‘toenemende mentale ziekte’ kan zich uitdrukken in neurotische symptomen. Die symptomen zijn opvallend en extreem onrustbarend. Maar “laat ons opletten”, zegt Dr. Fromm [Erich Fromm, noot van mij], “met het definiëren van mentale hygiëne als het voorkomen van symptomen. Symptomen op zich zijn niet onze vijand, maar onze vriend; waar er symptomen zijn, is er conflict, en conflict geeft aan dat de levenskrachten die streven naar integratie en geluk nog steeds vechten.” De werkelijk hopeloze slachtoffers van mentale ziekte vind je onder diegenen die het normaalst lijken. “Velen van hen zijn normaal omdat ze zo goed aangepast zijn aan onze bestaanswijze, omdat hun menselijke stem zo vroeg in hun leven het zwijgen is opgelegd dat ze niet eens meer vechten of lijden of symptomen ontwikkelen zoals de neuroticus doet.” Ze zijn niet normaal in de absolute zin van het woord, ze zijn alleen normaal in verhouding tot een door en door abnormale samenleving. Hun perfecte aanpassing aan die abnormale samenleving is een maat voor hun mentale ziekte. Die miljoenen abnormaal normale mensen, zonder gedoe levend in een samenleving waaraan ze, als ze nog volledige menselijke wezens waren, niet zouden mogen aangepast zijn, koesteren nog ‘de illusie van persoonlijkheid’, maar zijn in de feiten grotendeels gedepersonaliseerd. Hun conformiteit ontwikkelt richting uniformiteit. Maar “uniformiteit en vrijheid zijn onverenigbaar. Uniformiteit en mentale gezondheid zijn ook onverenigbaar. ...De mens is niet gemaakt om een automaat te zijn, en als hij het wordt, is de basis voor mentale gezondheid vernietigd.”n  
n“Biologisch gesproken is de mens min of meer op de kudde gericht, maar geen volledig sociaal dier – een wezen dat, laat ons zeggen, meer lijkt op een wolf of een olifant, dan op een bij of een mier. In hun oorspronkelijke vorm hadden menselijke gemeenschappen ook geen gelijkenis met bijenkorven of mierenhopen; ze waren in essentie roedels. Beschaving is, onder andere, het proces waardoor primitieve roedels omgezet worden in een ruwe en mechanische analogie van de organische gemeenschappen van sociale insecten. Tegenwoordig versnellen de druk van overbevolking en technologische verandering dit proces. De mierenhoop lijkt een haalbaar en, volgens sommigen, zelfs nastrevenswaardig ideaal. Onnodig te zeggen dat dit ideaal nooit zal gerealiseerd worden. Een grote golf scheidt het sociale insect van het niet al te zeer op de kudde gerichte, van grote hersens voorziene zoogdier; en zelfs als het zoogdier zijn best zou doen om het insect te imiteren, zal die golf blijven bestaan. Hoe hard mensen ook proberen een sociaal organisme te creëren, ze zijn alleen maar in staat een organisatie te scheppen. In hun poging om een organisme te creëren, zullen ze alleen maar een totalitair despotisme scheppen.”n  
nBjörn Roose

In an attempt to purchase "Brave New World" I purchased the revisited edition, by mistake. Ending up with this book, I nevertheless read it and it will serve as an "introduction" to the novel. From a time-line perspective they should be read the over way around, as the revisited version includes notes and observations made almost 30 years from the publishing of the book. It also contains comparisons here and there, with other dystopian novels published after 1932. The themes touched in the novel are pretty actual even now, regarding the limitation of resources, controlling of people, drugs etc. It is a nice reading to see how far (or not) we have evolved since 1958 and whether the subjects raised at that point were addressed at a global level. Fortunately not all predictions have materialized in this century, and hopefully they never will, but it seems that there is not all SF, reading it nowadays.

Eseurile au fost o delectare și mi-au plăcut mai mult decât romanul. Reîntoarcerea în minunata lume nouă ofertă un behind the scenes al originalului. Mi-au plăcut aspectele cu privire la psihologia maselor și a propagandei. Pe parcursul capitolelor Huxley abordează posibile metode și mecanisme pe care dictatura sau conducerea le-a folosit și le-ar putea folosi, astfel încât realitatea viitoare să ajungă foarte aproape de ceea ce imaginația autorului (sau mai degrabă psihedelismul indus) a produs. Pe de o parte s-a și întâmplat. Acum trăim o variantă a ceea ce Huxley prevedea, cu toate că "furtul" libertății noastre e realizat muuuult mai subtil. Ceea ce e chiar mai înspăimântător...
Dar încheierea are o notă de speranță.
"Între timp a măi rămas, totuși, un pic de libertate pe lumea asta. E adevărat, mulți tineri nu par să prețuiască libertatea. Dar unii dintre noi continuă să creadă că fără libertate ființele omenești nu pot deveni pe deplin umane și că, deci, libertatea este de neprețuit. Poate că forțele care amenință acum libertatea sunt prea puternice pentru a li se putea rezista multă vreme. Și totuși, este de datoria noastră să facem tot ce putem pentru a nu împotrivi lor"