The perils of reading books that have some similarities too close together. (Or, at least partly, at the same time.) One of them suffers by comparison. So while Ghostwritten was a strong 4, almost 5 stars, Jitterbug Perfume squeaks into a 4, just barely.

Note: The rest of this review has been withdrawn due to the changes in Goodreads policy and enforcement. You can read why I came to this decision here.

In the meantime, you can read the entire review at Smorgasbook

Jesus Christ I'd really like to read a novel in which a male author can write about a female character without making several notes about the state of her breasts and vagina. I guess this is kinda funny and has moments of beauty within its (dense, dense) prose, but DAMN it there's another mention of breasts and look, a cartoonish orgy! WIth semen! And its all over the women, who have breasts! Maybe the book is about life or some shit, but who cares about that when you can obfuscate it with a projected sexual power trip.

I can't finish this book.

Colto, ironico, imprevedibile, stravagante e surreale, questo romanzo è incentrato sulla ricerca dell’immortalità, sull’inseguimento attraverso i secoli di una bottiglietta di profumo irresistibile e sull’importanza determinante delle barbabietole nelle vicende degli individui e dell’umanità intera.

Il tutto è distribuito in oltre trecentocinquanta pagine fitte di situazioni pirotecniche, trovate fulminanti, improponibili metafore e associazioni logiche che sconfinano nell’assurdo. L’impressione che se ne ricava è quella di un abile gioco, forse venato di astuzia e non esente da un certo autocompiacimento narcisistico dell’autore, ma talmente accattivante e ricco di creatività da irretire inesorabilmente il lettore trascinandolo, in un misto di allegria, curiosità e sconcerto, fino alla scoppiettante risoluzione finale.
Ovviamente a passi di jitterburg.

L’insegnamento che se ne può trarre è interamente racchiuso in una sola parola: "erleichda".
Leggere per credere.

Pan'i nasıl anlatmış acaba yazar bu kadar sevilen bir kitapta diye merak edip almıştım kitabı ve beklentim bu yönde fazla değildi. Çünkü Pan hep çok yanlış anlaşılan bir figür olmuştur. Özellikle de zevkine güvendiğim birkaç insanın olumsuz yorumlarını gördükten sonra çok şey beklemiyordum kitaptan. Kesinlikle yanıldığımı söylemek istiyorum.

Kitap çok akıcıydı, oldukça da eğlenceli, komik ve yaratıcıydı. Tom Robbins'le ve büyülü gerçekçilik akımıyla tanıştığıma çok memnun oldum.

Kitapta mitoloji, ölümsüzlük, din, felsefe, kokunun gücü ne varsa dokunmuş yazarımız (+Karışık var mı? - Var. +Yükle!). Konularla ilgili verilen bilgiler de genellikle doğru. Beklemiyordum açıkçası, gayet araştırılmış ve kurguya çok güzel yedirilmiş bilgiler.

Ölümsüzlük hakkında ki kısmı uzun yaşamaya çevirirsek oldukça doğru bilgiler var özellikle. Bu konuda belgeseller izlemiş ve okumalar yapmış birisi olarak söylüyorum bunu. Sadece bilimsel bir kitap olmadığı için bahsedilen şeylerin neden işe yaracağından ve vücudumuza etkilerinden çok açıklayıcı ve derinlemesine bir şekilde bahsedilmiyor. Bu kadar doğruya yakın olması beni çok şaşırttı gerçekten.

Kitapta erotik sahneler var. Çünkü Tanrı Pan'in yani eril cinselliğin simgesi olan bir Tanrı'nın kitabında cinsellik olmaması, "kitap sansürlenmiş" ya da "yazar Pan'i hiç tanımıyor" denilmesine sebep olurdu. Ama demeliyim ki bu sahneler bana rahatsız edici gelmedi. Bazı kitaplar olur cinsellik o kadar boş, o kadar yapmacıktır ki sanki "filmin" senaryosunu okuyormuş gibi hissedersiniz, gözlerinizi devire devire bir hâl olursunuz. İşte bu kitapta kesinlikle böyle değildi. Sadece öylesine konulmamıştı, hikayeyle bütünleşiyordu bu sahneler. Ve hayatımda ilk defa bu kısımları okurken gözlerimi devirmedim galiba.

Kitabın tek beğenmediğim kısmı, sonunun, kitabın geri kalanına göre çok düşük olması. Hani eline bir avuç fındık alırsın, güzel güzel yersin ama son yediğin fındığın tadı buruk olur ya, bu kitabın sonunu okuyunca tam olarak öyle hissettim. Yine de okumanızı şiddetle tavsiye ederim, çünkü son 10-20 sayfaya kadar kitap gerçekten efsane.

Esen kalın...

Uniquely written, deeply satisfying as well as profoundly alarming, Jitterbug Perfume has it all. As a lover of Tom Robbins' writing style, his flexible plot lines, and the unique way he portrays his characters, I consider this his Magnum Opus. The clever, captivating, and quite often smug prose is the only right tone for these profound characters to evolve, and the carefully-crafted complex setting compliments a plot full of excitement. A Must-Read for sure.

Always thought of Tom Robbins as "B Lit," the kind of book that people who read books, but don't read literature, think is literature, so I had to be coaxed into reading this. It was an enjoyable read, and there are lot's of under-dog-ears, so that's worth something. I like his pronouncements, like "the highest function of love is that it makes the loved one a unique and irreplaceable being." Yes, I think that and I wanna be loved so I'm irreplaceable! In fact I am afraid maybe I won't be if I find this book mediocre, but that's a chance I'm going to have to take in the name of Goodreads integrity. Robbins has a distinct flavor, and enough depth, yes, to get me thinking a bit, but I sure can't stand his metaphors. They're clever, but self-consciously so, and never quite right, ranging from "just a little off" to "tragically inappropriate." I did chuckle at "the hexane stink would have been off that jasmine oil faster than a Japanese commuter off the bullet train," because I was on a train in Tokyo watching salarymen bolt for the doors as I read it. Unfortunately, they *were* fast, but it wasn't really like stink removal. My least favorite one, being from Seattle, and the best example of his metaphor problems was this "'The mountains were out' as they said in Seattle, meaning that the overcast had lifted and snowcapped peaks were flashing flossed fangs from every quadrant, as if Seattle were the object of some cosmic plea for dental health." Erg, just, so... not what the mountains being out is like at all... a plea for dental health? Baby don't hate me too much, ok? I wasn't disabused of my B Lit notion at all, but your love for this book helped me read closely enough to force me to put my finger on something, the essence of the not-really/not-quite of his work, and I think that's a good thing, so I hope you won't entirely stop putting your fingers on my something as a result.

Μια παλιά ουκρανική παροιμία λέει προειδοποιητικά «Ένα παραμύθι που αρχίζει με ένα παντζάρι θα τελειώσει με τον διάβολο»… Αυτό είναι ένα ρίσκο που πρέπει να πάρουμε…

Ο διακαής πόθος των ανθρώπων να νικήσουν τα γηρατειά και την φθορα του χρόνου αποτελεί την αφετηρία αυτού του παραμυθένιου αναγνωσματος. "Το άρωμα του Ονείρου" του Τομ Ρόμπινς δεν είναι ένα βιβλίο που απλά "διαβαζεται" αλλά ένα ταξίδι που διαπερνά όλες σου τις αισθήσεις, και ιδιαίτερα την όσφρηση! Το "άρωμά" του νοσταλγικό, σε παρασύρει στα αρχαία δάση της Βοημίας όπου ξεκινά μια περίτεχνη αναζήτηση της "αθανασίας" , του νοήματος της ζωής και της ανθρώπινης ύπαρξης.

Πρόκειται για μια εκκεντρική ιστορία , γεμάτη μεταφορες και συμβολισμούς (οπως άλλωστε συνηθίζει ο συγγραφεας), ένα βιβλίο γεμάτο φιλοσοφία, όνειρα ,μυρωδιές και εικόνες!

n  n    Η απορία δεν είναι, να ζει κανείς ή να μη ζει. Το ζητούμενο είναι, πώς να επιμηκύνει κανείς το ζειν.n  n

Ένα ωραίο, διαφορετικό βιβλίο που πραγματεύεται την ζωή (και την αποφυγή του θανάτου). O Tom Robbins μας κάνει να βλέπουμε τα πράγματα διαφορετικά και είναι από τους συγγραφείς που έχει αποκτήσει φανατικούς θαυμαστές λόγω και της φιλοσοφικής νότας που βρίσκει κανείς στα βιβλία του.

Πολλοί βέβαια είναι και εκείνοι που δεν τους αρέσει, καθώς τραβάει λίγο τα πράγματα, κάνει μπαμ από μακριά πως είναι άντρας από τον τρόπο που περιγράφει τις γυναίκες (not cool) και οι διάλογοι είναι σαν τις διαφωνίες που κάνουμε μέσα στο κεφάλι μας.

Είμαι εδώ να σας πω ότι η πρώτη κατηγορία θα αγαπήσει αυτό το βιβλίο, ενώ και η δεύτερη ακόμα θα βρει ορισμένα θετικά, πιστεύω πως όλοι θα το απολαύσουν. Κι ας μας την δίνει λίγο στα νεύρα. Ο συγγραφέας καταφέρνει να γράφει εξωφρενικά πράγματα, που όμως τα κάνει τόσο αληθοφανή που χάνεσαι με ευχαρίστηση στον κόσμο του. Συν πως γράφει υπέροχα.

n  n    Η πραγματικότητα είναι κάτι το υποκειμενικό και σ' αυτό τον πολιτισμό υπάρχει μια τάση, καθόλου φωτισμένη, να θεωρεί κάτι σαν "σημαντικό" μοναχά όταν είναι σοβαρό και άχαρο.n  n

Ο Αλομπάρ, ο πρωταγωνιστής μας δεν θέλει να πεθάνει. Οπότε αποφασίζει να παλέψει για την ζωή του, να γλυτώσει από εκείνους που τον θέλουν νεκρό. Αλλά το πάει κι ένα βήμα παραπέρα. Λέει να αποφύγει γενικά τον θάνατο, τα γηρατειά και όλο το πακέτο. Τα καταφέρνει; κι αν ναι, ποιος ο δρόμος για την μακροβιότητα; Τι ρόλο παίζει η όσφρηση και ποιόν τα... παντζάρια; Νομίζω για τις μεγάλες απαντήσεις, θα χρειαστεί να το διαβάσετε.

n  n    Όταν δεν είσαι ευτυχισμένος, φτάνεις να δίνεις μεγάλη σημασία στον εαυτό σου κι αρχίζεις να τον παίρνεις πολύ στα σοβαρά. Οι πραγματικά ευτυχισμένοι άνθρωποι, εννοώ δηλαδή, οι άνθρωποι που αληθινά γουστάρουν τους εαυτούς τους, δε σκέφτονται και τόσο πολύ τους εαυτούς τους.n  n

“History begot Rome, and history someday will bury it. In the meantime, you've other fish to fry. Have you forgotten? Are you to be an individual, a trespasser in territory none else has had the wit or nerve to explore, or just another troublesome mosquito to be swatted by the authorities?”
On the one hand I liked a quite colourful language of Jitterbug Perfume, on the other hand the tale annoyed me with its inconsistency and vacuousness…
And Tom Robbins too often tends to become trashy and preposterous:
“Here it comes, across the stars, eating worlds, sucking the energy out of atoms and suns; here it comes, bullets can't kill it, dogs can't bite it, it refuses to listen to reason; here it comes, it just ate a hydrogen bomb. Oh, my Lord, here it comes, heading our way! nightmare asteroid, maniac vacuum, transcosmic pig-out; can't stop it, drunk on photons, burping pizzas of poisoned plutonium.”
And his somewhat second hand wisdom didn’t impress me…
“There is a comfort in conformity, a security in control, that is appealing. There is a thrill in domination, and we are all of us secretly attracted to violence.”
It looks like Tom Robbins confuses nonconformism with foolishness.

Η πρώτη επαφή μου με τον Τομ Ρόμπινς και δηλωνω ενθουσιασμένη. Πάντα με ιντρίγκαραν οι τρελοί τίτλοι των περισσότερων βιβλίων του αλλά για κάποιο λόγο πίστευα ότι δεν θα μου άρεσε καθόλου η θεματολογία. Είμαι ευτυχής που έκανα τόσο μεγάλο λάθος! Η γραφή του Ρόμπινς, ανάλαφρη, ειρωνική, σοβαρή και λυρική ταυτόχρονα, σε ταξιδεύει σε απρόσμενα μονοπάτια όπου συναντάς αρχαίες θεότητες, βάναυσα έθιμα, αισθησιακά αρώματα, τελετουργικούς χορούς και ένα σκασμό... παντζάρια! Κάθε πλευρά της ανθρώπινης εμπειρίας μπαίνει στο παιχνίδι της αναζήτησης της αιωνιότητας παρασύροντας μαζί και τον αναγνώστη, ο οποίος θα βγει από την διαδικασία αυτή λίγο διαφορετικός -έτσι τουλάχιστον ένιωσα εγώ, λες και το άρωμα του ονείρου μου χάρισε μια στάλα από τη μαγική του δύναμη και με έκανε να δω τα πράγματα λίγο διαφορετικά.

Here's a little Tom Robbin's sentence for ya:

"The Trip left the girl gaga, goofy, tainted, transformed, her nose a busted hymen through which sperm of a thousand colors swam a hootchy-kootchy stroke into her cerebral lagoon".


Can you *guess* another author who 'somewhat' reminds you of Tom Robbins? Yep: Salman Rushdie! (at least for me anyway).

After finishing the book yesterday ---I needed to do some grocery shopping ---and I couldn't resist buying some fresh BEETS!!! ....

I prefer the fresh 'white' beets ---however---NO WAY after reading this book --would I NOT buy a couple of Mother's Nature most intense vegetable ---THE RED BEET! lol

Who needs drugs ---when reading Tom Robbins? :)

Great Book!

Αντίθετα με τους πολυάριθμους οπαδούς του Ρόμπινς εγώ δεν μπόρεσα να βρω κανένα (μα κανένα σας λεω)ενδιαφέρον στην Πρισίλα,μια σερβιτόρα επίδοξη αρωματοποιός και με λανθάνουσες λεσβιακές κατατομές.
Ολοκληρωμένη άποψη, παρουσίαση, κριτική και σκέψεις/σχόλια μπορείτε να βρείτε στην ομάδα* μας στο facebook https://m.facebook.com/groups/1267229...





*Goodreads μετάβαση

Όταν πρωτογνώρισα το goodreads, εντυπωσιάστηκα!
Ήταν η Μetropolis του βιβλίου.
Τόσα δεδομένα μαζεμένα δεν είχα ξαναδεί.
Το είπα "μεγάλη δεξαμενή".
Σε σχέση με τα φόρουμ της εποχής, τούτο ήταν κάτι διαφορετικό. Δεν υπήρχε πρόβλημα να γράψεις κακή κριτική για όποιο βιβλίο δεν σου άρεσε. Ήταν εύχρηστο, αντικειμενικό, φιλικό. Και ο χρήστης δεν ένιωθε την ανάσα των λειτουργών (operators) και των ιδιοκτητών (admins) να τον ελέγχουν και να τον παρατηρούν σαν άλλοι big brothers.
Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια. Κύλησε πολύ νερό στον μύλο, μεγαλώσαμε μαζί του.
Άρχισε να γερνάει. Να δείχνει κάποιες ατέλειες και αδυναμίες. Νέα χαρακτηριστικά σε νέους ιστότοπους έρχονταν να το υπερκεράσουν.
Πόσες φορές, θυμάμαι, με είχε απασχολήσει ένα θέμα εδώ. Αλλά το μόνο "εργαλείο" αλληλεπίδρασης των χρηστών είναι τα mail μεταξύ φίλων. Έστελνα κι εγώ, λοιπόν, ομαδικές επιστολές. Όπου θάμουν ευτυχής αν έπαιρνα απάντηση σε μία από κάθε δέκα που έστελνα. Είναι φανερό. Οι περισσότεροι αρέσκονται στο να λαμβάνουν μόνο. Να διαβάζουν κριτικές, να μην γράφουν δικες τους, να μη συμμετέχουν σε απορίες χρηστών ή καλέσματα φίλων.
Αλλά για να γράψω εγώ και να μοντάρω κάποιες σκέψεις μου για ενα βιβλίο που μόλις διάβαζα, χρειαζόμουν ένα ολόκληρο απόγευμα. Άνισο δεν νομίζετε;

Κάπως έτσι...

Αποφάσισα κι εγώ να μεταφέρω τις κριτικές μου και τα σχόλια, σιγά σιγά σε ομάδες στο διαδίκτυ��. Ξεκινώντας από το facebook. Ψάχνοντας την αμεσότητα, την ανοιχτή συζήτηση. Την συμμετοχή όσων μας ενώνει το κοινό μας χόμπυ.

https://m.facebook.com/groups/1267229...