อาการนี้มันกลับมาอีกแล้ว มีอะไรมากมายในหัวแต่พูดไม่ออก เรียบเรียงไม่ได้ จะจำกัดความเป็นคำๆ ก็ยังไม่ได้ด้วยซ้ำ เราไม่รู้เลยว่าต้องพูดถึงเล่มนี้ว่ายังไงและความรู้สึกหลังอ่านจบของเรามันเป็นไปในแง่ไหน เศร้า? ซึม? สงบ? โล่งใจ? ไม่มีคำไหนที่ตรงกับความรู้สึกเกิดขึ้นแบบเป๊ะๆ เลย

เป็นนิยายโรแมนติก-อิงประวัติศาสตร์หลังยุคนาซีเยอรมัน ดำเนินเรื่องโดยชายหนุ่ม ‘มิชาเอล’ ที่มาเล่าย้อนชีวิตตัวเองตั้งแต่วัย 15 เราชอบวิธีการเขียนแบบใช้น้ำเสียงจากอนาคตนมาก มันทำให้เรายั้งตัวทัน ไม่ถลำลึกกับเหตุการณ์ และพอเดาได้ลางๆ ว่าต่อไปมันจะเป็นยังไง สิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้มันจะอยู่ยงคงกระพันรึเปล่า (แน่นอนว่าหลายครั้งคำตอบคือไม่) เพราะงั้นการเล่าโดยใช้น้ำเสียงและเวิดดิ้งแบบมาจากอนาคต เช่น เมื่อตอนนั้นผม… หลังจากนั้นแฟนคนต่อๆ มาก็… สมัยนั้นผมยังไม่ได้คิดว่า… เลยทำให้เราได้มีเวลาเตรียมตัวเตรียมใจ

เรื่องแบ่งเป็น 3 ภาค ภาคแรกคือนิยายรักจ๋าๆ เลย เป็นความสัมพันธ์ต่างวัย (gap 21 ปี) ของมิชาเอลหนุ่มน้อยวัย 15 กับ ‘ฮันนา’ สาวสวยวัย 36 ด้วยช่องว่างที่ต่างกันเยอะมันเลยมี power dynamic ที่ชัดมากๆ ช่วงนึงเลยที่ความสัมพันธ์ของทั้งคู่กลายเป็นแบบ manipulative relationship ฮันนากุมอำนาจเบ็ดเสร็จทุกอย่าง gaslight, guilt trip กันกระจาย ในขณะเดียวกันมิชาเอลก็พยายามจะหยิ่งในศักดิ์ศรี (แต่หลายครั้งก็ไม่สำเร็จหรอก มันรักเค้าาาา 55555) ด้วยตระกูลที่ดีกว่าฮันนา ได้เรียนหนังสือ มีเงินทอง (คิดดูเด็ก 15 มีเงินพาสาวไปเที่ยวตจว.) พอเริ่มแตกเนื้อหนุ่ม ได้เจอสาวคนอื่น มีสังคม มีเพื่อน ความคลั่งรักฮันนาก็ดูเหมือนจะลดลงสวนทางกับอีโก้ที่เพิ่มขึ้น

ภาคสองเล่าถึงช่วงเวลาอีกเกือบ 10 ปีให้หลัง มิชาเอลพบว่าฮันนามีส่วนพัวพันกับคดีค่ายกักกันของนาซี ภาคนี้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่สลับขั้วกัน (น่าสนใจมาก) กลายเป็นมิชาเอลขึ้นมามี power มากกว่า ด้วยบทบาทของนักศึกษาวิชากฎหมาย เรียนดี อนาคตไกล ส่วนฮันนากลายเป็นจำเลย การพบปะของทั้งคู่จึงเกิดขึ้นในศาล ฮันนาถูกไต่สวน มิชาเอลเป็นผู้สังเกตการณ์ ต้องวิเคราะห์ ตีความกฎหมายและการพิจารณาคดี แถมยังค้นพบข้อมูลสำคัญที่อาจพลิกชะตาชีวิตฮันนาได้ อยู่ที่ว่ามิชาเอลจะทำยังไงกับข้อมูลนั้น power อยู่กับมิชาเอลเต็มๆ ส่วนฮันนา = ลูกไก่ในกำมือ

แต่จริงๆ เรื่องมันก็ไม่ได้สื่อในแง่อำนาจชัดขนาดนั้นหรอก มันเน้นไปที่คดีความ ความถูกต้อง การตั้งคำถามเกี่ยวกับผู้กระทำผิด ช่องว่างแห่งยุคสมัย ความรู้สึกของมิชาเอลที่สับสนว่าจะรู้สึกยังไงกับฮันนาดี ควรโกรธการกระทำของฮันนาในอดีต (ที่เกี่ยวกับคสพ.ล้วนๆ) มั้ย หรือควรโกรธที่ฮันนาโกหก (ที่เกี่ยวกับทั้งคสพ.และการเมือง) มั้ย หรือควรเห็นใจ เข้าอกเข้าใจ แต่ถ้าทำแบบนั้นจะผิดต่อชาวยิวที่ตายไปรึเปล่า จะผิดกรอบสังคม จะดูแปลกแยก จะถูกประณามมั้ย กรณีนี้ไม่ใช่แค่กับฮันนา แต่เป็นคำถามที่คนวัยมิชาเอลกำลังมีต่อครอบครัว พ่อแม่ ปู่ย่าตายายของตัวเองที่ดำรงอยู่ในยุคนาซีเกลื่อนเมือง (เราชอบประเด็นนี้มาก ดี)

ด้วยบริบทสังคมตอนนั้นกำลังเป็นยุคเปลี่ยนผ่าน คนรุ่นหลังต่อต้านวัยพ่อแม่ โกรธแค้นที่วัยพ่อแม่ปล่อยให้เรื่องนาซีเกิดขึ้น (ฟีลเด็กไทยเจนซีโกรธเจนเอ้กกับบูมเมอร์) เกิดคำถามแห่งยุคสมัยว่าเราจะทำยังไงกับเรื่องนี้ดี ปล่อยไปเฉยๆ ขุดแคะขึ้นมา หรือเป็นปรปักษ์กับพ่อแม่ชัดเจนเพื่อลงโทษ (แต่ในขณะเดียวกันก็ยังรัก ก็พ่อแม่กุอะ) จำเป็นมั้ยที่ต้องอยู่กับความขมขื่นรู้สึกผิดไปตลอด จำเป็นมั้ยที่ต้องทำความเข้าใจค่ายกักกันและนาซีให้ลึกซึ้ง จุดที่น่าสนใจมากๆ คือการที่มิชาเอลรู้สึก ‘ชินชา’ เมื่อคลุกคลีกับคดีความพวกนี้มากเกินไป ไม่ใช่แค่ตัวเขา แต่ผู้พิพากษา ลูกขุน อัยการ ที่เคยโกรธเคือง ขุ่นแค้น นานวันเข้าทุกคนก็ดูชิน เบื่อ และอยากให้มันจบๆ ไป มันเลยเป็นคำถามว่าการที่เรารับรู้เรื่องราวน่าเจ็บปวดครั้งอดีตซ้ำแล้วซ้ำเล่า มันสร้างแต่แรงกระเพื่อมในแง่ดีจริงหรือ

อีกประเด็นคือการชวนขบคิดถึง ‘ภาระหน้าที่’ และสิ่งที่ ‘จำเป็นต้องทำ’ หากอยู่ในยุคนาซี คุณจะทำอย่างไร ตอนนี้เราพูดได้ว่าสิ่งที่นาซีทำมันโหดร้าย แต่ถ้าตอนนั้นเป็นเรา เราจะต่อต้านอย่างไร สิ่งที่เราทำได้ดีที่สุดมีแค่ไหน เราชอบมากๆ ที่เค้าพูดประเด็นนี้โดยไม่ได้เอื้อประโยชน์ให้ฝ่ายนาซี ไม่ได้พยายามจะโน้มน้าวให้เราเห็นใจและสงสาร (กระทั่งอ่านจบเราก็ยังรู้สึกว่าสิ่งที่ฮันนาทำตอนท้ายมันชดเชยอะไรไม่ได้อยู่ดี) แต่มันชวนให้เราได้ตกตะกอนจริงๆ ว่าเราไม่มีทางเข้าใจใครได้ทั้งหมด เขียนอะไรแบบนี้ออกมาได้คือโคตรเก่งเลย ทับใจ

มีประเด็นละเอียดอ่อนอีกเยอะมาก (ที่เราอยากพูดถึง แต่พูดไม่ถูก ประกอบกับอ่านแล้วลืม

Опасността с прекалено популярните книги, чиито екранизации често ги засенчват по известност, е че често ме довеждат до възклицание “О, пак ли това!”. В цялата тази какофония най-често изплуват само по няколко лозунга и клишета, които са досадни. Но всъщност те самите никога не се съдържат в самата книга, която кротичко си чака подходящия момент, когато истерията ще е поела в друга посока, а тишината ще се окаже великолепен фон, който да открои целия букет от послания. “Четецът” благородно ме изчака да достигна до него в правилния момент.

Рядко съм попадала на толкова силно обвинение и изобличение на неграмотността като избор и житейска позиция. Страхът и арогантността, комплексът за малоценност и инатът в крайна сметка могат да обърнат целия живот в престъпление, а света да превърнат в пепелище. Защото умишлено избраното невежество е най-страшният възможен избор.

Шлинк съвсем естествено го преплита с травмата на следвоенното германско поколение, което за първи път се сблъсква с каменната стена от мълчание и доброволна неграмотност на родителите си, никога непрежалили Хитлер и райха. Слепи, неми и глухи за зверствата, за които е връх на лошо възпитание дори да се намеква. Колко може да помогне и любовта, когато е лишена от знание и от справедливост?

Тъжното е, че тези тежки уроци са вече някак забравени, затова паметта, предавана през поколенията, не бива никога да угасва. А четецът носи единствено просвещение и в крайна сметка - просветление. Затова нека да четем - наум или на глас, е без значение.

—————
▶️ Цитати:

Δεν χρειάζονται πολλά λόγια για να περιγράψει κανείς ένα υπέροχο βιβλίο. Νομίζω οι μακροσκελέστερες κριτικές μου αφορούσαν βιβλία που δε μου άρεσαν καθόλου κι αυτή σίγουρα δεν είναι η περίπτωσή μας.

Υπέροχο τόσο όσον αφορά την ιστορία όσο και τον τρόπο γραφής, ευανάγνωστο αλλά όχι ελαφρύ, εναλλάσσοντας στιγμές τρυφερότητας και σκληρότητας χωρίς να χάνει ούτε στιγμή την ισορροπία του και, το κυριότερο, καταφέρνοντας να διατηρήσει τη δροσιά και το ενδιαφέρον του παρά το σκόπελο της κεντρικής ιδέας του στρατόπεδου συγκέντρωσης που -πολλές φορές- καταλήγει επαναλαμβανόμενη, γλυκερή ή ασκεί ένα είδος συναισθηματικού εκβιασμού στον αναγνώστη. Ο Bernhard Schlink, αντιθέτως επέδειξε εξαιρετική ευαισθησία και σεβασμό τόσο στο παρελθόν όσο και στο κοινό στο οποίο απευθύνεται.

Το μόνο αρνητικό δεν έχει να κάνει με το ίδιο το βιβλίο αλλά με την κινηματογραφική του μεταφορά από το Stephen Daldry, την οποία είδα μερικά χρόνια πριν και η οποία αφαιρεί λίγη από τη μαγεία που θα είχε το κείμενο αν το είχα διαβάσει ανυποψίαστος.

5* χωρίς κανένα ενδοιασμό.

Kitabı'n çok akıcı bir dili var, betimlemeler, duygusal ve psikolojik tahliller çok iyiydi..
Keşke Hanna nın ne düşündüğünü kendi ağzından öğrenebilseydim..
Okunası..

Reto 32- 2018 Book Challenge: Un libro leído en un club de libros de una celebridad.

n  Intenté hablar del problema con mis amigos. Imagínate que alguien se dirige a sabiendas hacia su perdición, y tú puedes salvarlo. ¿Lo salvarías? Imagínate una operación con un paciente que toma
drogas que son incompatibles con la anestesia, pero se avergüenza de ser drogadicto y no quiere
decírselo al anestesista. ¿Hablarías con el anestesista? Imagínate que en un juicio se ha demostrado
que el criminal era diestro, pero el acusado no se atreve a revelar que es zurdo porque le da
vergüenza, y lo van a condenar.

¿Se lo contarías al juez? O imagínate que un crimen sólo pudo cometerlo, con toda certeza, un
heterosexual, y el acusado es homosexual, pero se avergüenza de serlo y se calla. No te pregunto si
tiene sentido avergonzarse de ser zurdo u homosexual. Sólo te pido que te imagines que el acusado no
se atreve a confesarlo por vergüenza.n

Before saying anything else,let me say I loved the writing style.

Though i didn't like the 1st part (romance and all that)
In fact I regretted
what I have started
Why I have longed this to read?
But I remain patient & keep on reading and with every passing chapter it gets better.
Part 2 was good
& part 3 was brilliant
From Ch 10 to onwards of part 3, every page was remarkable,
break my heart

The topic of the Holocaust is raised almost every day in some manner. Many books have been written about the topic. Whether in studies, documentaries or fictional accounts, finger-pointing at the perpetrators of the crimes against millions has been part of the process of coming to terms with the Nazi atrocities. For Imre Kertesz, renowned author and Nobel laureate of 2002, there is no other topic. Yet, when he reflects on the traumatic impact of Auschwitz, "he dwells on the vitality and creativity of those living today" and "thus, paradoxically, not on the past but the future." Bernhard Schlink, professor of law and practicing judge in Germany, born in 1944, has attempted to capture the struggles of his generation in confronting the past and the future in "The Reader". "Pointing at the guilty party did not free us from shame", his narrator and protagonist contemplates, "but at least it overcame the suffering we went through on account of it".

The usually unambiguous distinction between villain and victim has facilitated the identification with those who lost their lives or suffered under the Nazi atrocities while all scorn, abhorrence and hate was piled on the perpetrators. Until recently, few books have focused on the after-war generation. While growing up, the children had to come to terms with the, often sudden, exposure of their parents' active or passive participation in the crimes of the Nazi regime. "The Reader", set in post-war Germany and against the backdrop of the Frankfurt Auschwitz trials of the mid-sixties, takes this new and, for our generations, important angle: in the form of the fictional memoir of Michael Berg. Michael, while not refuting guilt, shame, and atonement, is led to examine and dissect the complexity of inter-generational conflicts in the context of his personal experiences. Like Schlink himself, he grapples with the fundamental problem of the relationships between these two generations.

Michael recounts the most important stages in his life, starting with experiences long passed in his youth. While his account follows the chronology of events, he progressively interleaves retrospective reflections on his past conduct, questioning his conflicting emotions - his behaviour. The story starts with Michael's first, secret, love affair at age 15 with a woman more than twice his age. The blossoming erotic relationship strengthens his self-worth and confidence yet, at the same time, increasingly isolating him from his family and peers. Hanna Schmitz, of whose circumstances and background Michael knew very little, was affectionate and standoffish at the same time, prone to abrupt mood swings. The young lover is completely captivated and eager to please. He is the "Reader", in German "Vorleser" is a person who reads aloud to an audience. At her insistence he reads his books to her and it becomes an important element of their shared intimacy. When she disappears one day without any warning, her loss leaves him devastated and scarred for life. He can only seek the reasons in his own actions. Seeing Hanna again years later and in unanticipated surroundings, triggers a flood of questions about the person he loved and thought he knew. Her behaviour raises many questions and Michael discovers a long secret that puts in doubt the facts as they are exposed. He also wrestles with himself over his own inaction when confronted with choices. "What would you have done?" Although addressed to the judge by the defendant, this question hangs over Michael, as it does over his whole generation. It encapsulates the primary dilemma of the child-parent generations relationships. Finally, writing the story of his life, drafting and redrafting it in his head until it is in a publishable form, is seen as a chance for his own recovery and for living his own life.

The Reader, while a work of fiction, is deeply anchored in the personal experiences of the author and symbolic for his generation. His spare and unemotional language underlines the impression of a biographical investigation and is used quite deliberately. The English translation captures the tone and style amazingly well. Reading this book should not be an "easy pleasure" as some reviewers have suggested. The Reader covers difficult and complex terrain in a way that it forces the reader to reflect and question their own position long afterwards. Although written directly for a German audience of Schlink's and my generation, the novel, surprisingly, has attracted world-wide attention. While reviews and reactions among readers are highly diverse and even contradictory, it should be read by as many people as possible and with the care the subject matter deserves.

Aside from throwing light on lesser known post-war ramifications of the Nazi regime, this short, compact book surprised me with the number of moral, ethical and behavioral conundrums that it posed. These conundrums, if explored do not lead to answers but might lead to a sense of improved understanding - an understanding that is not limited to Nazi crimes, but can be applied to a whole host of mass crimes and post-war genocides where exploration isn't even an option. Bernhard Schlink's prose is spare and austere, not even a single sentence is wasted in building any unnecessary or irrelevant imagery or dialogue. So altogether the book does make a sound impact in the short time it takes one to read it.

Couldn't resist watching the movie after reading it, and I'd say its one of those rare movies that are rendered from the book with remarkably high fidelity. And needless to say Kate Winslet aced it!

RTC

The book is clearly structured. Also the choice of words is at a normal level and therefore also suitable for beginners in classical, great literature.

"We kept up our ritual of reading aloud, showering together, making love, and then lying together. I read her War and Peace with all of Tolstoy's disquisitions on history, great men, Russia, love and marriage; it must have lasted forty or fifty hours. Again, Hanna became absorbed in the unfolding of the book. But it was different this time; she withheld her own opinions; she didn't make Natasha, Andrei, and Pierre part of her world, as she had Luise and Emilia, but entered their world the way one sets out on a long and dazzling journey, or enters a castle which one is allowed to visit, even stay in until one feels at home, but without ever really shedding one's inhibitions. All the things I had read to her before were already familiar to me. War and Peace was new for me, too. We took the long journey together."

It's slightly unfair of me to place this book on my "the movie is better shelf", because, to be honest, both versions are amazing. And since the book is so short, the movie is able to do the story justice very well. But I prefer the movie, for the sole reason that Kate Winslet absolutely nailed the character of Hanna. Everything about her performance is absolutely perfect and completely in tune with what Schlink wrote - something I wasn't able to fully appreciate until I read the book.

Είχα δει την ταινία πριν χρόνια, αλλά το ψυχοπλάκωμα που βίωσα και ο καταιγισμός συναισθημάτων που με κατέκλυσε διαβάζοντας το βιβλίο με βρήκαν πλήρως απροετοιμαστη και ευάλωτη.
Εξαιρετικό!