3.5 stars

What a fantastic novel... that I never would have finished if I didn't have a 4000 word paper assigned on it. There are some books that are so truly purposefully written, with powerful messages and moments, character explorations, theme subversions, that are so hard to read, most of the time we give up part way through. Saturday is one of these books. Needless to say, I'm glad I got through.

McEwan's novel is literary fiction in every sense of that term. We follow Henry Perowne, a neurosurgeon, during the 24 hours that encompass Saturday February 15 2003. This is not a plot-heavy book, something that contributed to it being so hard to get through, I think, because sometimes nothing seemed to be happening. Instead, the focus is on the writing, the way Perowne processes the world around him.

This is one of the most satisfying books I have ever read, though. All the small threads, which were started somehow wrap around in the end in a quite emotional manner, I would argue. In fact, I was touched much more by the conclusion of the novel than I thought I would be.

Themes are what stood out to me the most and their portrayal. Whether it was the idea of art vs logic, happiness, illness, or political engagement, each theme was given special attention and was directly involved in the resolution of the narrative.

Overall, I much preferred the latter half of the book than the first, and it was a slog to get through. HOWEVER, once I did get through it, boy was it worth it.

Short version: GOD IT WAS BORING.

Long version: You know the anecdote that a succesful novelist could publish his shopping list and people would buy it? That's the case with Saturday. A chronicle of 24 hours from the life of neurosurgeon Henry Perowne, the novel is full of his ruminations, reminiscences, all described in painful, tedious detail. McEwan fails to build an actual plot; instead you'll be sure to hear every single event, no matter how irrelevant and drawn out (there's an 18 page description of a squash game that's boring to death!). If you liked Remembrance of Things Past this book might appeal to you; Henry takes 60 pages to get out of the sheets.

The characters are all disgustingly one-dimensional; starting with Henry Perowne, the most gifted brain surgeon of his generation who plays squash and owns an awesome ride, mercedes of course; his wife, Rosalynd, the beautiful lawyer who seems to posess no negative attributes whatsoever; the hipster son, a handsome, talented blues musician; beautiful daughter who's a published poet; Henry's father who bears the incredibly pretentious surname of "Grammaticus" (he's a poet too, of course) and Henry's mom, an acclaimed swimmer (she's the most likable character in the book - maybe because she's suffering from dementia).

McEwan is not in any way gentle or subtle in presenting his own beliefs, and as he is an atheist then so is his hero. Henry doesn't believe in any supreme force, doesn't like writers who employ the supernatural, is bored with literature in general - much like the reader is bored with his ramblings. McEwan blandly uses his characters as mouthpieces, and the road to individual insight is forced and devoid of any nuance - he'll spend 20 pages describing a squatch game, then go onto his rant about science or the war in Iraq, then go and describe some mundane activities again, return to rants about cultural differences and religion, break it, rinse and repeat. It's clumsy, irritating and becomes unbearable pretty quick.
Did I mention hundreds of pages about neurosurgery? Well, maybe not hundreds - it feels more like thousands.


Why was it critically acclaimed you might ask? It's pretty simple. Saturday is exactly what one would expect to read in the so called Literary Novel - take in the one day setting and scream of consciousness from Wolf and Joyce, mix in the character study of James, complete with the dulness of Melville and voila! Your cocktail is ready and you will learn many new, exquisite things: war protesters often lack knowledge about war and are simply protesting, thugs and bullies are bad, science is cool and friends can occasionally be disappointing.
Compare it to mixing various alcohols - wine, vodka, beer and tequila undoubtedly all work well on their own, but when you mix them all you know what will come out of it?
Puke. That's a good description of Saturday - it's verbal puke.

There is nothing controversial, thought provoking or challenging in this novel. It even has a Hollywood ending: the good doctor proves to be a quiet, admirable hero who eventually perserveres (with a help of a gigantic deus ex machina), but is as realistic as James Bond in his old days. Bond was fun though; Saturday is not.

Saturday is genuine literature because there's absolutely nothing fun in it, nothing clever or in any way fresh. It is instead full of tedium, banal social commentary and uninteresting characters that don't posess a particle of humanity. There are no plot developments whatsoever (I would even argue about the existence of a plot in the first place). But it has long panderings about Iraq, science and most important of all - squash, so it must be "profound", "urgent" and "dazzling". Ideal Pulitzer material.

Κουλτούρας το ανάγνωσμα!!

Ο ήρωας είναι ένας σούπερ επιτυχημένος νευροχειρούργος, που έχει μια σούπερ ευτυχισμένη οικογένεια, την οποία "σουπερ"-αγαπάει. Η μέρα του - Σάββατο στην προκειμένη περίπτωση - ξεκινάει λίγο ξαφνικά όταν δεν μπορεί να τον πάρει ο ύπνος και ξυπνάει χαράματα. Χαζεύοντας, λοιπόν, βλέπει από το παράθυρο της κρεβατοκάμαρας κάτι που τον ταράζει - μένει στο Λονδίνο - και για να μην ξυπνήσει τη γυναίκα του, η οποία θα είναι σούπερ busy τη μέρα που ξημερώνει, πάει στην κουζίνα όπου τα λέει με το γιο του, ο οποίος πριν λίγο γύρισε σπίτι!!! (παγκόσμιο το φαινόμενο guys)

Η ημέρα του συνεχίζει με τον υπέροχο τρόπο που θα έπρεπε, μόνο που μια μικρή δυσαρμονία η οποία προκαλείται από κάτι εκατομμύρια διαδηλωτές που διαδηλώνουν στο κέντρο του Λονδίνου κατά τον πόλεμο του Ιράκ (είμαστε στο 2004) - ενός πολέμου μάλιστα στον οποίο ο γιατρός μας δεν είναι ακριβώς κατά, δημιουργεί μια απρόοπτη συνάντηση: τρακάρει το σούπερ υπέροχο αυτοκίνητό του με κάτι τύπους, τους οποίους δεν θα ήθελες για παρέα και ακολουθεί μια "πολιτισμένη¨" διαφωνία μαζί τους, από την οποία ξεφεύγει μόνο με μια μελανιά, κάνοντας τον εξυπνάκια με τις ιατρικές του γνώσεις.

Η μέρα του συνεχίζει σε ανθρώπινο στυλ, γιατί κάθε σούπερ γιατρός έχει και μια ανθρώπινη υπόσταση, παίζει σκουός με ένα συνάδελφο στο οποίο κερδίζει, συναντάει την άρρωστη μητέρα του, παρακολουθεί την πρόβα του γιου του όπου συγκινείται από τη μαγεία της μουσικής και μαγειρεύει για την υπέροχη οικογένειά του μια υπέροχη ψαρόσουπα (οκ, Άγγλοι είναι οι άνθρωποι, δείξτε κατανόηση!!) Ταυτόχρονα, φιλοσοφεί καθ' όλη τη διάρκεια των παραπάνω....

Και γι΄αυτό ακριβώς έβαλα 4 αστεράκια: αν το είχε γράψει (σχεδόν) οποιοσδήποτε Έλληνας συγγραφέας, το βιβλίο θα ήταν απαίσιο. Ο τρόπος σκέψης του γιατρού θα ήταν καθ' όλα επιδεικτικός, θα τόνιζε όσο δεν πάει την κοινωνική του θέση, ενώ ο κόσμος με τον οποίο έρχεται αναγκαστικά σε στενή επαφή ο γιατρός (κατά την τράκα του) θα χαρακτηριζόταν ως ανίερο και βρωμερό μίασμα. Όμως, ο ΜακΓιούαν έχει δουλέψει ιδιαίτερα το χαρακτήρα του. Ο τρόπος σκέψης του περιλαμβάνει πολλά χρόνια εκπαίδευσης, άρνησης κοινωνικής ζωής λόγω πολλών υποχρεώσεων στις σπουδές και την επαγγελματική καταξίωση στη συνέχεια. Οι σκέψεις του είναι αυτές ενός ανθρώπου που γενικά το έχει ψάξει στη ζωή του, είναι μια άλφα ηλικίας και προσπαθεί γενικά να κατανοήσει το τι συμβαίνει γύρω του με ειλικρινή περιέργεια. Οι υπόλοιποι χαρακτήρες είναι επίσης πολύ ωραία δομημένοι και τοποθετημένοι, δρουν κατά πώς πρέπει σε κάθε περίσταση και πάλι με βάση τις σπουδές και την κουλτούρα τους.

Ανέφερα παραπάνω σχεδόν τη βασική υπόθεση του βιβλίου, και όπως φαίνεται δεν έχει σχεδόν τίποτα το ιδιαίτερο -> πέρα από κάτι που συμβαίνει στο τέλος και δεν είναι ακριβώς συνηθισμένο, και παρόλα αυτά, το βιβλίο έχει πολλά πράγματα να μας πει. Α, και δεν έχει ίχνος κατάθλιψης!!!!!!!!!!!!!!! Και ο λόγος είναι ότι το βιβλίο είναι εξαιρετικά δουλεμένο και έχει προορισμό. Δεν θα το έλεγα βαρύ, αλλά δεν είναι και το πιο ελαφρύ βιβλίο που έχω διαβάσει. Επίσης δεν θεωρείται από τα καλύτερα του συγγραφέα, με βάση τα βραβεία και τη βαθμολογία στο goodreads (πάντως το atonement ως ταινία ήταν φανταστικό)