E adesso ho bisogno di ridere!
(Scrivevo qualche giorno fa)
--------------------------------

***1/2
Ho riso, ma non quanto avevo sperato: avrei dovuto aspettarmelo da un inglese, difficilmente si rischia di slogarsi la mandibola.
Ho anche sbadigliato, a volte, soprattutto quando il nostro J. diventa un po' troppo storico-bucolico: sono troppi i riferimenti all'Inghilterra dei tempi che furono e ad una Storia che non conosco come le mie tasche. (per non parlare della navigazione sul Tamigi, delle alzaie e dei canapi: ne so quanto del Mib del Nasdaq e del Dow Jones!)
Però mi è piaciuto moltissimo il tono del racconto, questo aplomb, tipicamente inglese, con il quale ironizza sui comportamenti dei tre uomini in barca (per non parlare del cane, che è veramente una lenza :-)) e contemporaneamente sugli usi e i costumi dei suoi connazionali.
Ecco, cercare di leggerlo con la stessa intonazione di un inglese che parla un italiano molto distinto, se come me non potete leggerlo in originale, ma irrimediabilmente snob (mi immagino un David Niven d'annata!), è sicuramente un'arma in più per riuscire ad apprezzarne maggiormente l'ironia sottile che lo contraddistingue.
Ma forse il maggior difetto di questo romanzo, anche se più che altro penso possa definirsi un'insieme di sketch, è l'incostanza: il tono non è mai omogeneo, si passa da capitoli come ho detto noiosi, a capitoli molto divertenti, ad altri dove il sorriso è tirato tirato.
L'introduzione dell'autore e l'episodio in cui racconta le operazioni familiari necessarie ad appendere un quadro - purtroppo già in uno dei primissimi capitoli - sono tra le parti migliori.

4.5 ⭐

„Трима души в една лодка“ е много приятна и забавна книга! Тя представлява очарователен пътепис, в който красивите природни описания са преплетени със страхотно британско чувство за хумор... Допадна ми това пътешествие по река Темза във Викторианската епоха - определено бих прочел и други творби на Джером!




„Според мен Марлоу е едно от най-приятните крайречни градчета. То е шумно и оживено и признавам, не много живописно, но в него има запазени не едно и две старовремски кътчета - оцелели арки от рухналия мост на времето, по които въображението ни намира път назад към дните, когато Марлоу е бил владение на Алгар Саксонски, преди Вилхелм Завоевателя да го превземе, за да го дари на кралица Матилда и преди то да премине ръцете на графовете Уорик или на мъдрия лорд Паджет, съветник на четирима поредни монарси.
Ако имате желание да се поразходите след усилното гребане, ще откриете, че околностите, а и самата река са най-красиви точно тук. Цялата отсечка надолу до Кукъм, покрай ширналите се ливади и Куорийската гора е истински пир за окото. Милата стара Куорийска гора! Заслуша ли се човек по-внимателно, може да долови ехото на шумни и щастливи летни дни, кънтящо и до днес по тесните и стръмни пътеки и закътани малки полянки! А взре ли се в тъмните подмоли, може би ще мерне някое видение със засмяно лице, бродещо из сенчестите просeки. A заедно с шепота на листата до вас като че ли долитат отдавна забравени гласове.“

i have a friend named Albert. once, long ago, i was matched with him as a volunteer to provide him 'peer support'. our relationship as volunteer and client continued semi-happily for many years, until i started working for the agency that oversees these volunteer matches. when that match officially ended, we remained friends - although it is important to point out that the relationship continued within the same format: mainly me listening to him. Albert tells many uproarious anecdotes. he's a funny guy - a senior citizen with many tales to tell, a bitchy queen with many hilariously scathing remarks at his disposal, an opera lover and antique-collector who has educated me on these two topics (ones in which i had virtually no understanding). Albert knows how to TALK. he calls me almost daily with incredibly long-winded but often very wry stories, and during my visits it is story after story after story. i don't begrudge him any of this in the slightest - he's a lonely old man and i'm glad to support him. i love him. but gosh, at times it can get a wee bit wearying.

Three Men in a Boat is like listening to Albert, except instead of an elderly gay man complaining about aches & pains and full of digressive but amusing anecdotes about life or whatever, the narrator is a young straight man complaining about aches & pains and full of digressive but amusing anecdotes about life or whatever. there are a lot of hilarious moments. there are even some moments that are moving or even full of beauty (well, two of them, prior to my page 100 stopping-point). but golly, it gets tiring. there is so little point to it all! just semi-amusing tale after tale, on and on and on, with virtually no movement. so very static. for example, over seven pages of 'amusing anecdotes' about tow-lines! really? Jerome K. Jerome, were you getting paid by the word?

so i am doing what i could never possibly imagine doing to my dear Albert: i am walking out of the room, i am hanging up, i am ending this one-sided conversation. Jerome K. Jerome seems like a charming, sweet-natured man, but he is not my friend and i refuse to continue to provide empathetic active listening to a nice guy who is also, at times, such a bore. Jerome - sad to say - you're no Albert. his stories are more entertaining and he has a whole lifetime under his belt. that reminds me, i should call him back now.

still, the writing in Three Men IS dryly amusing, i'll give it that.

post-script: after reading miriam's comment below, i hustled back to the book to find this passage. it is about a page and a half, starting at the bottom of page 159. the three young men come across the body of a woman floating in the river and are later told her sad and moving story. it is a surprising change of tone for such a light-hearted, comedic novel of anecdotes. well worth seeking out, even if you are the kind of impatient reader, like myself, who gave up on the book.