The Beautiful and Damned, F. Scott Fitzgerald

The Beautiful and Damned, first published in 1922, is F. Scott Fitzgerald's second novel.

It explores and portrays New York cafe society and the American Eastern elite during the Jazz Age before and after "The Great War" and in the early 1920's.

As in his other novels, Fitzgerald's characters in this novel are complex, especially with respect to marriage and intimacy. The work is generally considered to have drawn upon and be based on Fitzgerald's relationship and marriage with his wife Zelda Fitzgerald.

تاریخ نخستین خوانش: بیست و دوم ماه نوامبر سال2012میلادی

عنوان: زیبا و ملعون؛ اثر: فرانسیس اسکات فیتزجرالد؛ مترجم: سهیل سمی؛ مشخصات نشر تهران، ققنوس، سال1390، در496ص، ادبیات جهان104، رمان89، شابک9789643119348، موضوع: داستانهای نویسندگان ایالات متحده آمریکا - سده20م

رمان «زیبا و ملعون»، همانند دیگر نگاره های «فیتزجرالد»، شیوه ی پخته شدن جوان‌های رمانتیک، و خام را، در بستر جامعه‌ ی آمریکایی، بیان می‌کند، و نشان می‌دهد که چگونه از آن‌ها توهم‌ زدایی شده، و به واقعیت‌های زندگی «آمریکا» وارد می‌شوند؛ این اثر و دیگر آثار «فیتزجرالد»، در واقع سوگ‌نامه‌ هایی، برای پایان دوران «رمانتیک» هستند؛ «زیبا و ملعون»، سه بخش اصلی دارد، که با عنوانهای: «کتاب اول»، «کتاب دوم» و «کتاب سوم» نامگذاری شده‌ اند؛ هر بخش نیز خود به سه بخش دیگر تقسیم می‌شود؛ «آنتونی پَچ»، «تصویر زن افسونگر» و «خُبره احساسات» بخش‌های کتاب نخست هستند؛ در کتاب دوم هم، خوانشگر بخش‌های: «ساعت درخشان»، «سمپوزیوم»، و «عود شکسته» را می‌خواند؛ «مسئله تمدن»، «مسئله زیبایی شناسی»، و «مهم نیست!» هم، بخش‌های کتاب سوم همین رمان هستند

تاریخ بهنگام رسانس 05/09/1399هجری خورشیدی؛ 04/09/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی

„Sich im Urteil zurückzuhalten ist eine Sache grenzenloser Hoffnung.“ (F. Scott Fitzgerald)

Nun, Herr Fitzgerald – diese Hoffnung muss ich bei Ihrem Roman „Die Schönen und Verdammten“, der jetzt (2021) dank des Penguin-Verlages eine Neuauflage bekommen hat, etwas „eindämmen“.

Uns Leserinnen und Leser lassen Sie in diesem Roman an einem Lebensabschnitt von Anthony Patch und Gloria Gilbert teilhaben. Er, ein Jüngling mit stinkreichem Großvater im Hintergrund, schlägt sich mehr schlecht als recht durchs Leben. Seine paar halbherzigen Versuche zu arbeiten, scheitern grandios. Da hilft ihm auch nicht seine (kurzfristige) Zeit beim Militär.

Auch Anthony´s Frau Gloria lebt auf großem Fuß, stützt sich auf ihre Schönheit und ihre „männermordende“ Ausstrahlung. Gemeinsam steuern sie unaufhaltsam auf eine Katastrophe zu…

Das Leben von Anthony und Gloria, so wie Sie es beschreiben, ist – nun ja, nicht das Leben, dass ich führen möchte. Und ich bin froh, nicht in dieser snobistischen und rassistischen Gesellschaftsschicht zu leben. Da spielt es auch keine Rolle, dass Ihr Roman in den sogenannten „Roaring Twenties“ bzw. dem „Jazz-Age“ spielt. Wer nie „Rücksicht“ auf andere Menschen nehmen muss und tut – nein, that´s not my cup of tea.

Natürlich ist Ihr Roman eine Satire auf diese Gesellschaft – soweit so gut. Manch eine Pointe oder scharfsinnige Bemerkung, die Sie Ihren Protagonisten in den Mund legen, haben mich lauthals lachen lassen.

Aber muss es in dieser Ausführlichkeit Berichte von exzessiven, Filmriss verursachenden Partys geben, bei denen im wahrsten Sinne des Wortes Unmengen an Geld und Alkohol verbrannt werden – vermengt mit langwierigen und langweiligen Passagen, die weder die Handlung noch sonst etwas voranbringen? Hätte Ihr Roman, werter Herr Fitzgerald, 250 - 300 Seiten weniger, hätte ich rigoros 5 Glitzersterne aus meinem Champagnerglas gefischt.

So aber komme ich (leider) nur auf 2,5*, die ich aber mit 0,5* Klassikerbonus (Sie wissen, dass Ihr Buch zu den Klassikern gehört, oder? Ihre entsprechende Bemerkung, was ein Klassiker ist, ist grandios) auf 3* aufrunde.

Herzlichst, Ihr

©kingofmusic

I have listened to it on the Audible. Have enjoyed it. I would consider to re-listen or reread it.

Francis Scott e Zelda Fitzgerald sono due protagonisti praticamente leggendari di un'epoca: provocatori, trasgressivi e (ri)belli. A tratti pieni di successo, a tratti in totale decadenza. Tra loro un amore sofferto e violento che è passato alla storia. In questa coppia sicuramente c'era almeno un terzo incomodo importante: l'alcol, che ha avuto un peso fondamentale sulla loro relazione.

Leggendo "Belli e dannati" ci si chiede proprio quanto autobiografico possa essere il libro, quanta Zelda ci sia nell'irrequietezza di Gloria e quanto Francis Scott ci sia nel senso di superiorità e nell'alcolismo di Anthony.
I personaggi di questo libro sono odiosi, inetti, capaci solo di ostentare. Hanno amici, se così si possono chiamare, come loro e misurano tutto con il denaro.

È un libro ritratto di una generazione, una generazione di belli e dannati che nella propria bellezza e benessere vedeva la risposta a tutto.
Saluto Anthony e Gloria e il fastidio che mi hanno lasciato senza rimpianti, ma riconosco a Fitzgerald la capacità di raccontare personaggi odiosi con classe e una sana vena di sarcasmo.

"E questo mi ha insegnato che non si può avere niente, non si può avere assolutamente niente. Perché il desiderio inganna. È come un raggio di sole che guizza qua e là in una stanza. Si ferma e illumina un oggetto insignificante, e noi poveri sciocchi cerchiamo di afferrarlo: ma quando lo afferriamo il sole si sposta su qualcos'altro e la parte insignificante resta, ma lo splendore che l'ha resa desiderabile è scomparso.."

بالاخرهههه تموم شد .
اوایل کتاب خیلی از خوندنش لذت میبردم، ماجراهای آنتونی ، گلوریا ، دوستاش و حتی پدربزرگش. فک میکردم این شخصیت ها بتونه یه داستان قوی رو روایت کنه اما هرچی جلوتر میرفتیم داستان یکنواخت تر و کسل کننده تر میشد .
حتی اینقدر بدون اتفاق خاصی بود که نمیدونم چه ریویویی بنویسم براش.
شخصیت ها جالب نبودن ،کاراشون به غیر از کارهای روتین چیز خاصی دیگه ایی نبود خلاصه که اگر به خاطر نویسندش نبود مطمئنا کلی ازش بدم میومد .الانم اگر خیلی ازش بد نمیگم‌ چون این احتمال رو میدم که من پیام داستان رو متوجه نشدم و کتاب به خودی خود خوب بوده .

Ein wundervolles Relikt eines Paares, welches reich und schön geboren wird, sich aber leider auch nur dadurch zu identifizieren scheint und auch sonst nichts zu geben/ zu bieten hat.
Am Beispiel von Anthony und Gloria wird deutlich, wie schwer es zu sein scheint, sich von der Bürde des Reichtums und der Schönheit zu lösen, die Normalität zu akzeptieren, sich als Paar nicht nur im anderen zu sehen, sich am anderen festklammern und durch ihn zu rechtfertigen. Ohne diese Privilegien kann dieses Paar scheinbar sein Leben nicht leben. Ein Leben, welches gänzlich der Schönheit (Gloria) und dem Reichtum ohne Arbeit (Anthony) gewidmet ist.

Fitzgerald beschreibt dieses Dasein, wie ich finde sehr eindrucksvoll, so eindrucksvoll, dass ich oft nur den Kopf schütteln konnte. Dabei stellt sich für mich die Frage, was macht den Menschen an und für sich genommen aus? Was kann er sein, kann er werden, wenn die Schönheit verblasst ist und das Geld verprasst ist. Die beiden Protagonisten scheinen dann nichts mehr zu sein.

Wie wenig Mühe haben sie sich doch gemacht, sich selbst zu begegnen, sich selbst zu finden und authentisch zu leben. Oder lebten sie ihre Authentizität sogar in Gänze aus?

Neben den inhaltlichen Gedanken und Emotionen, die Fitzgerald in seinem Roman entstehen lässt, hat er auch die wunderbare Gabe, dieses sprachlich in besonderer Weise auszudrücken:

(...) Nachdem er seine Seele mit erlesenem Geschmack möbliert hat, sehnte er sich jetzt nach dem alten Trödel zurück. (...)

(...) das war der erste Refrain seiner verzweifelten Stimmung. (...)

(...) Und mit dem Mut der Verzweiflung begann er nun, diese Hoffnung aus dem Stoff seiner Träume zu zimmern - ein gebrechliches Gebäude, gewiss, das zehn-, zwölfmal am Tag Risse bekam und einzustürzen drohte, eine Hoffnung aber, die, wenn auch ein Blendwerk, seiner Selbstachtung Stab und Stütze sein sollte. (...)

(...) Dann flüchtete er, würdelos seiner Würde nachlaufend, wieder in seine schützenden vier Wände. (...)

Fitzgeralds Leben selbst, soweit ich dies in Ansätzen nachlesen konnte, birgt ebenfalls Tragik und Dramaturgie, die es Wert wären, niedergeschrieben zu werden.

Nach "The Great Gatsby" ist dies mein zweiter Roman von F. Scott Fitzgerald. Und auch dieser Roman hat meine Erwartungen, die nach ersterem sehr hoch waren, erfüllt und mich nicht enttäuscht. Es wird sicherlich nicht mein letzter Roman von ihm sein.
Einige stehen zum Glück noch zur Verfügung.

Anthony is young, lazy, handsome, and bored with the world. He spends his days having meals with his companions, Maury and Richard, and participating in the art of 'doing nothing'. When Richard introduces Anthony to his cousin Gloria, the world is suddenly a bit less boring.
Gloria is beautiful, with childish features and, like Anthony, bored easily. But Anthony is the first man in a long string of dull romances that she does not tire of. The two marry and are at the height of their lives.
But Anthony and Gloria are almost too much of alike to be compatible. Both are incessantly bored and restless, neither wanting to get a job but continuing to spend money lavishly.

The Beautiful and Damned is accurately named, as it follows the slow but steady decline of a middle-upper class 1920's couple.

I've said it before and I'll say it again; I love F. Scott Fitzgerald. I will read anything he writes and am unable to dislike it. His stories seem rather pointless at first but become something more as the novel goes on. (Sort of. I don't really have a reason for loving the guy so much. Other people might think differently.)
He writes a tale almost frighteningly similar to his own sad life to come; a failing marriage, a secret affair, Anthony's addiction to alcohol, Gloria's growing mental unstability, etc. Scott heavily takes his own life experiences out and into the book. It's as if he's foreshadowing his own demise.

Anyway, Fitzgerald makes unlikeable characters surprisingly likeable. I'm mostly talking about the defiant, sassy as hell Gloria. Anthony can go jump off a building for all I care. Gloria's such a naive, unsympathetic character that I can't help but adore her simply for her moments of weird outbursts and occasional sass. She's spoiled and at times unreasonable but there's just something about her that I like.

Anthony had a problem with not being able to say 'no' or to stand up for himself. I sympathized with him at first but he grew to be a real dick (Caramel -snickers-).

Once again, Fitzgerald has written an enjoyable novel of the 1920's, proving that boredom and laziness can be a dangerous habit with unpleasant consequences.

DNF 10%

I get what Fitzgerald was trying to do/say in this book, but it was so dragged out and poorly executed. The message was pretty clear, very early on- but Gloria and Anthony were so insufferable throughout that I was either deeply irritated by them, or just waiting for them to reap what they sewed and be done with it. This is a book that is in desperate need of serious editing- for quality and length throughout. One star for a decent overall message and another for the last chapter or two which were quite well done- but even that is stretching it.

این رمان پانصد صفحه ای که دومین اثر نویسنده می باشد در سن بیست و شش سالگی جرالد نوشته شده است و به حوادث زندگی مرد جوانی به نام آنتونی می پردازد. اثرات جنگ جهانی دوم در آمریکا در زمینه ی اثر دیده می شود و نوعی بلاتکلیفی و انتظار در نسل جوان رمان وجود دارد. شخصیت های اصلی رمان مملو از ملال و پوچی زندگی را به سر میبرند و هر شب را به مهمانی هایی می گذرانند که فردا صبح از برگزاری آن پشیمان می شوند اما با رسیدن شب باز همان ماجرا تکرار می شود.
قسمتی از رمان:
آدم نمی تونه هرچی رو خواست بدست بیاره، اصلا نمی تونه چیزی رو بدست بیاره، چون آرزو ها آدمو فریب میدن. مثل شعاع خورشید که روی یک جسم بی اهمیت می افته و طلایی رتگش می کنه. اما همین که دستمون بهش می رسه نور حرکت می کنه و اون چیز بی اهمیت می مونه رو دست آدم اما درخشش اون دیگه محو شده.

It’s easy to dismiss this book as one of Fitzgerald’s lesser novels, but it’s actually a gem and I like it much more than The Great Gatsby. This follows the lives of two characters as they come together in a time filled with drinking and dancing, and fall apart when vanity and alcoholism take over in later years. The story is extremely descriptive written with meticulous attention to detail, and often moves between being manic; brilliant and exciting, to being depressive with illustrations of chaos and hatred.