...
Show More
Παίρνεις ένα βιβλίο που έχεις ακούσει από κάπου κάπως κάποτε ότι είναι πολύ καλό, ότι είναι αντιπολεμικό, ότι μεγάλη μερίδα των αναγνωστών το θεωρεί αριστούργημα, αλλά δεν έχεις προετοιμαστεί για αυτή τη βόμβα πνευματωδους χιούμορ, ωμής σάτιρας, ιδιοφυούς απεικόνισης της τρέλας, του παραλογισμού, της φρίκης. Το αρχίζεις σιγά σιγά και σκας ένα χαμόγελο εδώ, ένα νευρικό γέλιο εκεί, γιατί έχει χιούμορ, δεν μπορείς να το αρνηθείς, σε κάνει να γελάς, αλλά ξέρεις ότι κάτι δεν πάει καλά γιατί ταυτόχρονα θέλεις και να κλάψεις. Ένας κόμπος ανεβαίνει στο λαιμό όσο προχωράς παρακάτω και σφίγγει όλο και περισσότερο και συνεχίζεις να γελάς αλλά ταυτόχρονα θέλεις όλο και περισσότερο να γείρεις κάπου για να κλάψεις με λυγμούς γιατί ναι, είναι σουρεαλιστικό, είναι παράλογο, είναι αστείο, αλλά είναι και τόσο αληθινό.
Η ιστορία είναι κάπως χαλαρή. Σε μια σμηναρχία της αμερικανικής αεροπορίας στο νησί Πιενόζα της Ιταλίας το 1944, παρακολουθούμε την ιστορία των Αμερικανών στρατιωτών και κυρίως του Γιοσάριαν, του βομβαρδιστή που είναι πεπεισμένος ότι όλοι προσπαθούν να τον δολοφονήσουν και εκείνος παλεύει να σώσει τη ζωή του. Γύρω του φιλόδοξοι αξιωματικοί ρισκάρουν άσκοπα τη ζωή των κατωτέρων τους, η μαύρη αγορά ανθεί, ο παραλογισμός της στρατιωτικής λογικής και του πολέμου επικρατεί, ο ιδεαλισμός κάποιων λίγων συντρίβεται βάναυσα.
Ο Heller περιγράφει τις ζωές και το θάνατο κάποιων από τα μέλη του σμήνους, τους φόβους και τις ανησυχίες τους, τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους με βάση τη δική του εμπειρία από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και με τρόπο τόσο άμεσο και γλαφυρό που ο αναγνώστης σίγουρα βλέπει στον καθρέφτη κάποιες από τις δικές του σκέψεις (κι αν ακόμα δεν έχει δει ποτέ του πόλεμο). Καταφέρνει να αποδίδει με κωμικό τρόπο αλλά και σεβασμό τις πιο τραγικές σκηνές και να ξεγυμνώνει με αυτόν τον τρόπο το συναίσθημα του αναγνώστη χωρίς να το εκβιάζει.
Είναι ένα αριστούργημα το catch-22, οπωσδήποτε. Σατιρικό, εξοργιστικο, ευαίσθητο, αστείο, τραγικό. Έχει τα πάντα και ταυτόχρονα είναι τόσο δεμένο και τόσο συνεκτικό που δε βαριέσαι ούτε δευτερόλεπτο. Εχθές διάβασα 300 σελίδες (το μισό) και εύχομαι να είχα αφήσει λίγο ακόμα για σήμερα. Θα το ξαναδιαβάσω όμως, σίγουρα. Είναι από τα λίγο βιβλία που το λέω αυτό με βεβαιότητα και θα το ξαναδιαβάσω.
PS: Είμαι σίγουρη ότι αυτό το βιβλίο το είχε διαβάσει ο σεναριογράφος της 4ης σεζόν του Blackadder.
Η ιστορία είναι κάπως χαλαρή. Σε μια σμηναρχία της αμερικανικής αεροπορίας στο νησί Πιενόζα της Ιταλίας το 1944, παρακολουθούμε την ιστορία των Αμερικανών στρατιωτών και κυρίως του Γιοσάριαν, του βομβαρδιστή που είναι πεπεισμένος ότι όλοι προσπαθούν να τον δολοφονήσουν και εκείνος παλεύει να σώσει τη ζωή του. Γύρω του φιλόδοξοι αξιωματικοί ρισκάρουν άσκοπα τη ζωή των κατωτέρων τους, η μαύρη αγορά ανθεί, ο παραλογισμός της στρατιωτικής λογικής και του πολέμου επικρατεί, ο ιδεαλισμός κάποιων λίγων συντρίβεται βάναυσα.
Ο Heller περιγράφει τις ζωές και το θάνατο κάποιων από τα μέλη του σμήνους, τους φόβους και τις ανησυχίες τους, τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους με βάση τη δική του εμπειρία από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και με τρόπο τόσο άμεσο και γλαφυρό που ο αναγνώστης σίγουρα βλέπει στον καθρέφτη κάποιες από τις δικές του σκέψεις (κι αν ακόμα δεν έχει δει ποτέ του πόλεμο). Καταφέρνει να αποδίδει με κωμικό τρόπο αλλά και σεβασμό τις πιο τραγικές σκηνές και να ξεγυμνώνει με αυτόν τον τρόπο το συναίσθημα του αναγνώστη χωρίς να το εκβιάζει.
Είναι ένα αριστούργημα το catch-22, οπωσδήποτε. Σατιρικό, εξοργιστικο, ευαίσθητο, αστείο, τραγικό. Έχει τα πάντα και ταυτόχρονα είναι τόσο δεμένο και τόσο συνεκτικό που δε βαριέσαι ούτε δευτερόλεπτο. Εχθές διάβασα 300 σελίδες (το μισό) και εύχομαι να είχα αφήσει λίγο ακόμα για σήμερα. Θα το ξαναδιαβάσω όμως, σίγουρα. Είναι από τα λίγο βιβλία που το λέω αυτό με βεβαιότητα και θα το ξαναδιαβάσω.
PS: Είμαι σίγουρη ότι αυτό το βιβλίο το είχε διαβάσει ο σεναριογράφος της 4ης σεζόν του Blackadder.