Читање на плажи, књига прва. Изгорела сам док је нисам прочитала целу, што би ваљда требало да значи да ми је заокупирала плажу. Добра је, али, по мом мишљењу, најслабија из серијала. Крај ми је био чудан. Остатак приче солидан. Не могу заиста да напишем неки дужи утисак од овог, тако да ето овако сада, а можда се некад вратим за нешто дуже. Прочитала сам је да бих завршила серијал (који нисам читала правилним редоследом) и ово је можда његова најслабија књига, али као што рекох добра је. Једини проблем је што сам читала његове боље и сада ми је у поређењу са њима онако.
Неко би по овоме наисаном вероватно помислио  да ми се утисци и оцена не слажу, али свакако, сматрам да је квалитетна и да није чисто губљење времена читати је, ако узмемо у обзир да је написана за тинејџ узраст и да се од ње онда не може очекивати ништа толико озбиљни и вау. Фантастични мотиви су остали.

أسلوب كارلوس! مبهج العودة له.

و ما أعتبرها رواية لليافعين، لأني انرعبت

Atvirai, tai įvertinu knygą su geru avansu. Skaudančia širdim turiu pripažinti, kad mano lūkesčiai buvo sutrypti. Antroji Niebla trilogijos dalis (neturinti absoliučiai nieko bendro su pirma knyga ir vienintelis juos jungiantis dalykas tai auditorija, kuriai jos skirtos), buvo nusivylimas. Taip trūko visko už ką aš myliu Zafon. Buvau pasiruošusi įkristi į dar viena nuostabiai sukurtą visapusišką pasaulį ir nerti į nuotykius, bet tėškiausi veidu į grindis.
Nors galima atpažinti autoriaus braižą, bet taip trūko jo genialaus sąmojo, daugiasluoksnio siužeto, kompleksiškų personažų.
1932-tieji Calcutta. Benas ir jo draugai užaugę našlačių namuose, sukurė slaptą draugų klubą, kuriame pasižada visada padėti vienas kitam ir neturėti paslapčių. Suėjus 16metų jiems metas palikti savo "namus" ir pradėti savarankišką gyvenimą. Jie susirenka paskutiniam susitikimui jų įprastoje vietoje, The Midnight Palace. Tą naktį Ben sutinka savo sesę dvynę, apie kurią nieko nežinojo ir jie visi kartu bando atskleisti, kokia yra jų tikroji istorija.
Ši yra trečioji Zafon YA knyga kurią skaičiau ir pirmoji, kuri tikrai jautėsi labai vaikiška. Tiek Marina tiek The Prince of Mist labai patiko ir buvo subalansuotos ir suaugusiam skaitytojui. The Midnight palace gausu fantastinių, net magiškų elementų, tačiau labai trūko įtikinamo jų pagrindimo, logikos, sistemos. Viskas buvo gana primityvu, gal tai praslystų pro skainatį vaiką, bet man jau buvo sunku įsijausti ir patikėti tuo sukurtu pasauliu. O iš patirties žinau, kad nors ir nesu fantastikos megėja, Zafon iki šiol puikiai sugebėjo mane įtraukti į jo nerealius nuotykius ir patikėti visais baubais.
Veiksmas vyksta Kolkatoje (anksčiau Kalkuta), bet apart kelių rajonų pavadinimų, nebuvo sukurta jokia vietos atmosfera. Gal autorius nebuvo pats susipažinęs su vietove ir pabijojo leistis į detales. Nes kai jis rašo apie gimtąją Barseloną, tai atrodo žino viską iki kaulelių, todėl ir skaitant pasineri į visas jos gatveles, lengvai iškyla jos vaizdai.
Pati istorija ir mintis buvo įdomi, skaitėsi lengvai, bet overall viskas plokščia, daug logikos spragų, ne iki galo išaiškintų dalykų, tarsi būtų parašęs kažkas, kas imitavo Zafon braižą. Tikrai nesiūlyčiau pradėti pažinties nuo šios knygos. Mano rekomendacija būtų nepakartojama jo Marina.

Didn't really like this one.

I'm not really sure why.Maybe it's because I didn't like Ben,or maybe it's because I wasn't particularly interested in the story.I liked all the other characters,tho.I have to admit that I've skimmed through the last 40 pages-I just don't understand why Jawahal had to make everything so freaking complicated.Like,stop being so dramatic,dude.The ending,on the other hand,I actually really liked.It was a good conclusion to their journey.

„- Był taki czas w moim życiu, kiedy wierzyłam, że nic nie ma większej siły niż miłość. To prawda, że miłość ma moc, ale ta moc ustępuje przed ogniem nienawiści – ciągnęła Aryami. – Wiem, że wyznania te nie są najlepszym prezentem na wasze szesnaste urodziny; zwykle pozwala się dzieciom żyć dalej, aż do pełnej dorosłości w niewiedzy o prawdziwym obliczu świata, obawiam się jednak, że nie będziecie się cieszyć tym wątpliwym przywilejem”.

Pewnej tragicznej nocy dochodzi do rozdzielenia maleńkich bliźniąt. To jedyny ratunek, ponieważ dzieci są ścigane przez mordercę. Losy brata i siostry potoczą się odmiennym torem, ale kiedy nadejdzie odpowiedni czas, ich ścieżki znów się skrzyżują. Czy będą w stanie obronić się przed złem, które nadal pragnie ich śmierci?

Bajeczka o walce dobra ze złem i potędze miłości, dobra dla młodszych czytelników, ja chyba jestem już po tej drugiej stronie – jak Aryami :)
6/10

4,5

n  La diferencia entre un crimen y una hazaña suele depender de la perspectiva del observador. n

4,5*

Сафон пише красиво и изящно и успява да превърне обикновената история в сюжет, изпълнен с обрати и интересни персонажи. И винаги с доза тъга.

Me ha gustado mucho.

Creo que, a pesar de odiar las comparaciones, me quedo con este antes que con el de "El príncipe de la Niebla" (a falta de leerme el tercero). Y no es que el primero no me gustara, al contrario. Si no que, entre estas páginas y su ambientación en Calcuta, he encontrado una historia cautivadora sobre encontrar a la familia y enfrentarse a tus propios demonios, contando siempre con la ayuda de tus amigos. He acabado con un nudo en la garganta. Y, aunque la historia de "El príncipe" también me sobrecogió y me encandiló (y me acojonó), hay algo en ese ferrocarril de Calcuta que me ha cautivado. Sí que es cierto, por otra parte, que aunque me da la sensación de que la historia y los personajes están mejor explicados, sigue faltandome más explicación. Sé que deja cosas a la imaginación del lector y que estos libros son más juveniles que su otra saga, pero me gustan las explicaciones detalladas. Qué se le va a hacer!

Segundo libro de La Trilogía de la Niebla: ¡Check!✔

En términos generales, el libro me gustó, pero siento que le faltó ese algo para decir que lo amé completamente.

Sin perder su esencia característica

Cambiamos de ciudad, cambiamos de personajes pero mantenemos la esencia de la primera parte, eso sí con un misterio más elaborado, de ahí que me haya gustado más que el primero, además de que he empatizado más con este grupo de amigos.
Estos libros me recuerdan a las películas de Pixar, entretenidas pero con un final que te dejan un pellizco en el corazón.

Vaya. Admito que El Palacio de la Medianoche me gustó más que el anterior, que ya me había gustado bastante, aunque no entiendo por qué no se llamó El Pájaro de Fuego, creo que hubiese tenido más significado.

La historia transcurre en Calcuta, cuando un grupo de amigos de un orfanato está próximo a cumplir los 16 años, edad en la que tienen que dejar el hogar y buscar su propio camino. Sin embargo, en plena celebración de un cumpleaños conocen a Sheren y descubren que misteriosos hechos rodean a uno de sus amigos. Es así como una historia que ocurrió años atrás vuelve a buscar a estos chicos y solo ellos podrán poner fin a un ciclo de muerte y dolor.

Creo que El Palacio de la Medianoche se acercó más a lo que es La sombra del viento, en cuanto a la historia detrás y los giros y arrepentimientos. Se me hizo como una versión primigenia de esta. También recuerda a It, por tener a un grupo de niños como protagonistas que deben luchar contra un ente malvado. Me gustó que, a pesar de ser Ben el protagonista, todos tenían sus momentos para aportar algo y ser útiles, no estaban ahí de adorno.

Sobre los personajes diré que me encantó Ben. En El príncipe de la niebla los personajes me fueron indiferentes, pero aquí logré agarrarles cariño e incluso me sacaban algunas sonrisas. Todos fueron encantadores a su manera y Ben destacaba por motivos lógicos. Quizá Sheren me fuera un poco más indiferente, se parecía demasiado a cientos de otros personajes similares que parecía tener una ausencia de mayor personalidad.

Me gustó la historia, fue quizá un poco sencilla, en ese sentido disfruté más la anterior. Sin embargo, aquí logró contarla de mejor manera, no solo la pluma era más fluida sino que la misma narración de hechos pasados resultó un poco mejor. Aunque sigue siendo el punto que menos me gusta, no que haya una historia pasada, sino que el cómo nos enteramos de esta historia pasada.

Fue un libro divertido, con un tono más triste que el anterior que para el final casi me saca una lágrima. Las secciones escritas por Ian me gustaron bastante, eran esa parte emotiva y personal que acercaba aun más la historia y sus personajes, me pareció efectivo y útil. Espero ansiosa leer los otros libros.

Στο δεύτερο μέρος της Τριλογίας της Ομίχλης (που απ' όσο γνωρίζω δεν έχει μεταφραστεί ακόμα στα ελληνικά) μεταφερόμαστε στην Καλκούτα στα μισά του περασμένου αιώνα.
Γραφή ατμοσφαιρική, καλοδουλεμένη, μελωδική κι όσοι περίμεναν να δουν την εξέλιξη του συγγραφέα μετά τον αξιοπρεπέστατο Πρίγκηπα της Ομίχλης, δε θα απογοητευτούν.
Εγώ, δυστυχώς, ένα θα πω: Αχ, Carlos, πόσο θα μου λείψεις...

3.5/5 αλλά ουσιαστικά 4* γιατί είμαστε άνθρωποι με αδυναμίες.