...
Show More
Αυτό το βιβλίο όχι μόνο έχει αποσπάσει διθυραμβικές κριτικές, αλλά έχει βοηθήσει ένα ευρύ αναγνωστικό κοινό να εντοπίσει και να επουλώσει τα τραύματά του. Μου είχε δημιουργηθεί λοιπόν τεράστια περιέργεια να το διαβάσω.
Τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα.
(Θα ξεκινήσω από τα θετικά:)
Εντόπισα κάποια εξαιρετικά δυνατά σημεία που μου έκαναν εντύπωση (κεφάλαιο 3, Ανάπτυξη και Θρησκεία), όπως για παράδειγμα η ιστορία της Κάθυ (αυτές οι ιστορίες μου θύμησαν τον αγαπημένο μου Γιάλομ). Εδώ ο Πεκ μας καθιστά σαφές το πόσο βαθιά μπορεί να βλάψει τον ψυχισμό του ανθρώπου η έννοια της θρησκείας. Η ιστορία του Θίοντορ ήταν επίσης αξιόλογη.
Επιπροσθέτως, με εξέπληξε ευχάριστα η σκέψη του συγγραφέα ότι η ύπαρξη της θρησκείας ίσως να είναι μια εκδήλωση μεταβίβασης, "μία έννοια των γονιών μας, που προερχεται από το μικρόκοσμο και εσφαλμένα προβάλλεται πάνω στο μακρόκοσμο".
Ο συγγραφέας αναρωτιέται μήπως τελικά η πίστη στο Θεό είναι "κάποια ασθένεια; ή μια μορφή πρωτόγονης ή παιδικής σκέψης από την οποία θα έπρεπε να βγούμε καθώς αναζητάμε υψηλότερα επίπεδα συνειδητοτητας". Η παραδοχή του Πεκ ότι η θρησκεία και ο δογματισμός μπορεί να αποτελούν από μόνα τους μια μορφή νεύρωσης με ενθουσίασε. Τα επιχειρήματα του εδώ είναι απτά, επιστημονικά, κατανοητά.
Και μετά το χάος.
Στο επόμενο κεφάλαιο (Θεία Χάρη) ο Πεκ έχει στήσει ένα γαϊτανάκι πνευματικότητας, αναμεμιγμένης με φιλοσοφία, θρησκεία και νευρολογία. Έννοιες όπως η εντροπία και η σερεντιπια δεν με έπεισαν. Τουναντίον, μου φάνηκαν άκρως αντιεπιστημονικές και βασισμένες σε ένα συναίσθημα ή μια αίσθηση που ναι μέν μπορεί να έχει υπάρξει για τον Πεκ, αλλά δεν μπορεί να αρθρωθεί με επιστημονικά δεδομένα και ντοκουμέντα. Κορωνίδα όλων αυτών η αρχή της συγχρονικοτητας, κατά την οποία ο Πεκ μπορεί να βλέπει τα ίδια όνειρα με ένα φίλο του και να προσπαθεί να μας πείσει ότι αυτό δεν είναι τυχαίο (σελ. 369 της ελληνικής επετειακής έκδοσης). Και μόνο ο τίτλος "Θεία Χάρη" σε παραπέμπει σε μία συνυποδηλωση που εξ' ορισμού δεν θα έπρεπε να έχει χώρο στην ψυχιατρική.
Τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα.
(Θα ξεκινήσω από τα θετικά:)
Εντόπισα κάποια εξαιρετικά δυνατά σημεία που μου έκαναν εντύπωση (κεφάλαιο 3, Ανάπτυξη και Θρησκεία), όπως για παράδειγμα η ιστορία της Κάθυ (αυτές οι ιστορίες μου θύμησαν τον αγαπημένο μου Γιάλομ). Εδώ ο Πεκ μας καθιστά σαφές το πόσο βαθιά μπορεί να βλάψει τον ψυχισμό του ανθρώπου η έννοια της θρησκείας. Η ιστορία του Θίοντορ ήταν επίσης αξιόλογη.
Επιπροσθέτως, με εξέπληξε ευχάριστα η σκέψη του συγγραφέα ότι η ύπαρξη της θρησκείας ίσως να είναι μια εκδήλωση μεταβίβασης, "μία έννοια των γονιών μας, που προερχεται από το μικρόκοσμο και εσφαλμένα προβάλλεται πάνω στο μακρόκοσμο".
Ο συγγραφέας αναρωτιέται μήπως τελικά η πίστη στο Θεό είναι "κάποια ασθένεια; ή μια μορφή πρωτόγονης ή παιδικής σκέψης από την οποία θα έπρεπε να βγούμε καθώς αναζητάμε υψηλότερα επίπεδα συνειδητοτητας". Η παραδοχή του Πεκ ότι η θρησκεία και ο δογματισμός μπορεί να αποτελούν από μόνα τους μια μορφή νεύρωσης με ενθουσίασε. Τα επιχειρήματα του εδώ είναι απτά, επιστημονικά, κατανοητά.
Και μετά το χάος.
Στο επόμενο κεφάλαιο (Θεία Χάρη) ο Πεκ έχει στήσει ένα γαϊτανάκι πνευματικότητας, αναμεμιγμένης με φιλοσοφία, θρησκεία και νευρολογία. Έννοιες όπως η εντροπία και η σερεντιπια δεν με έπεισαν. Τουναντίον, μου φάνηκαν άκρως αντιεπιστημονικές και βασισμένες σε ένα συναίσθημα ή μια αίσθηση που ναι μέν μπορεί να έχει υπάρξει για τον Πεκ, αλλά δεν μπορεί να αρθρωθεί με επιστημονικά δεδομένα και ντοκουμέντα. Κορωνίδα όλων αυτών η αρχή της συγχρονικοτητας, κατά την οποία ο Πεκ μπορεί να βλέπει τα ίδια όνειρα με ένα φίλο του και να προσπαθεί να μας πείσει ότι αυτό δεν είναι τυχαίο (σελ. 369 της ελληνικής επετειακής έκδοσης). Και μόνο ο τίτλος "Θεία Χάρη" σε παραπέμπει σε μία συνυποδηλωση που εξ' ορισμού δεν θα έπρεπε να έχει χώρο στην ψυχιατρική.