Okuduğum kişisel gelişim kitabının haddi hesabı yok.
Pis huylarımdan halen kurtulamamış olduğum gözönünde bulundurulursa,bu tür kitapların gram faydası olmadığı aşikardır.

I can't believe I didn't like this book as much as I thought I would. I listened to the audio and it it came across as "stiff". So the narration didn't match up to the message. This more repetitive than I like and it had a dated feel to it, as well. I think during this past year, I've read better books on the subject, so maybe this book suffers by comparison.

A timeless classic explains the basic human relationships. The book is decades old but contains a lot of fundamentals of being human. What stood out the most to me:
- love is the highest form of spirituality.
- falling in love is very different from true love. True love requires work every single day. True love is often found when you actually find it hard to love your partner but you make effort to.
- a mother who does everything for her child and forget to take care of herself is not true love. It’s the act of satisfying the mother’s emotional needs instead of letting her child grow to be a better human, as an individual.
- if you want somebody because he/she provides you care, money… It’s parasitism, not love.
- the love of your parents (or lack of), your childhood will define your spiritual growth. It’s very difficult, if not almost impossible , to be a loving person if you were abused, neglected as a child.
- very interesting take on polygamy. Although rare but a person can truly love more than one person. However, it’s rare because you need to be strong enough to work on true love with multiple people every day. Most ppl don’t have that emotion capability.
- laziness is the enemy of spiritual growth and we’re all guilty of it to some extent.

Probably there many more but I will need to re-read this book another time. Definitely i’m very content to read this one as my 2nd book of 2022.

Rightfully a classic. Moving, eye-opening, challenging, and inspiring. Full of lots of seminal ideas about self-growth that are simultaneously demanding and benevolent.

Μέχρι την μέση περίπου 4 από ένα σημείο και μετά, μετά βίας 2

The Road Less Traveled begins with two very basic premises—suffering is integral to life and avoidance of challenge is a characteristic of human nature. What follows is a selection of case studies from M. Scott Peck’s pyschotherapeutic practice. Each of them illustrating the remarkably creative ways we let our emotions circumvent rationality in decision-making, from the mundane to the life-altering. We so easily choose the path of myopic, infantile, self-destructive behavior, because remaining unconscious, passive actors in our own lives is less painful than confronting the difficult path we are required to traverse in order to achieve mental health.

“Neurosis is always a substitute for legitimate suffering.” —Carl Jung

So we trudge along, carrying all of our unresolved disorders imprinted upon us by our parents, their parents’ parents, and on. There are certain people we do not get along with. We know them well. They fit a “type.” So we avoid all characters that fit the bill. There are certain situations we do not get along in. We also know them well. They also fit a “type.” So we avoid all situations that fit that bill. There are even certain thoughts we do not get along with. We’ve got their type marked and we do pretty damn well at avoiding them too. People, places, things—all covered. With our neurotic blueprint in hand we know exactly how to raze all the walls in the labyrinth.

At last we are secure in our comfort zone where resistance is our path of least resistance. It’s a quiet place. Low humidity. Warm, but not too warm. Occasionally it rains, but we’ve got buckets for the leaks. We learn to keep tempo to the drips. All good news comes in quarter notes. Then one day, in the budding ennui, perhaps over a bowl of Cheerios, while changing the kittie litter, or hitting reply-all, you lose your vision. Complete darkness. Then your hearing, touch, smell, and finally taste—your most dear friend, gone without a trace. And there you are, lying in the middle of the room, waiting. Time must be passing, but you’re not sure, there’s no dripping. You feel like you’re shaking, like you’re heating up, like you smell smoke, like you hear a voice…

“Oh, how happy I am to see you.”

Your eyes flick open, the light registers, and you see the face. Two eyes, a nose, a mouth. It’s a human face and it’s terrifying. This is the face of Satan and you are going to die.

“SATAN IS GOING TO FUCKING KILL ME!”

“Shhh. Shhhh. Come, come. You are in no harm.”

“I’M DYING! SATAN IS KILLING ME RIGHT NOW!”

“That is not true at all. Look, just take a deep breath.”

“FUUUUUUUUUCK!!!”

“You will close your mouth and breath in deeply through your nose.”

…

“Now exhale through your mouth.”

…

“Very good. Welcome back. Now, it took me a long time to get here. You on the other hand have been lying on the ground in this dingy hovel for, a while. So I am going to do the talking. You may answer my questions. Otherwise, you will remain silent.”

…

“Perfect. Now, before I got here. Were you in discomfort?”

“Yes.”

“And now that I am here. Are you still in discomfort?”

“Yes.”

“Let me ask you again, but first take another deep breath.”

…

“Now that I am here. Are you still in discomfort?”

“No.”

“Perfect. Now, do you like the sensation of this feeling?”

“Yes.”

“Would you like to remain this way?”

“Yes.”

“Then you will do exactly what you were doing before I arrived.”

“But—“

“What did I say earlier?”

…

“Yes, that was a rhetorical question.”

…

“I repeat. You will do exactly what you were doing before I arrived. Do you understand?”

“Yes.”

“Good. Now if you see me again, you did something wrong and our conversation will go a bit differently.”

…

OK, so that definitely was not Satan. [PeeWee Herman laugh] It was an excerpt from an inner dialogue at a moment of crisis. Those lovely moments where we are shown how much power we have through our ability to make decisions for ourselves. How funny that we often feel completely impotent in those moments, right?! That’s the pain of freedom. If we truly want to rid to ourselves of dysfunction, we must accept responsibility for our own problems, inherited and self-inflicted, so that we may confront them and work through them.

“…the problem of distinguishing what we are and what we are not responsible for in this life is one of the greatest problems of human existence. It is never completely solved; for the entirety of our lives we must continually assess and reassess where our responsibilities lie in the ever-changing course of events. Nor is this assessment and reassessment painless if performed adequately and conscientiously. To perform either process adequately we must possess the willingness and the capacity to suffer continual self-examination."

“Does that sound like fun?”

“Nope, no fun to be had there.”

“Are you sure?”

“Yeah, I’m good. I think I hear the drips calling my name.”

Turns out there is more than fun to be had by accepting responsibility for our disorders and committing to working through them, there is joy:

“What transpires then in the course of many years of loving, of extending our limits for our cathexes, is a gradual but progressive enlargement of the self, an incorporation of within of the world without, and a growth, a stretching and a thinning of our ego boundaries … we become identified with the world. And as our ego boundaries become blurred and thinned, we begin more and more to experience the same sort of feeling of ecstasy that we have when our ego boundaries partially collapse and we “fall in love.”

So this silly little thing called love is the vehicle for transmogrifying pain and suffering into spiritual evolution. Love, the fundamental ordering process, working against the fundamental disordering process, the force of entropy:

“The process of evolution is a miracle, because insofar as it is a process of increasing organization and differentiation, it runs counter to natural law—the downhill flow of energy toward the state of entropy.”

And there we have it, the fundamental opposing forces: laziness and love. And we get to choose. All the time.

“Those who have faced their mental illness, accepted total responsibility for it, and made the necessary changes in themselves to overcome it, find themselves not only cured and free from the curses of their childhood and ancestry but also find themselves living in a new and different world. What they once perceived as problems they now perceive as opportunities. What were once loathsome barriers are now welcome challenges. Thoughts previously unwanted become sources of energy and guidance. Occurrences that once seemed to be burdens now seem to be gifts, including the very symptoms from which they have recovered.”

I’ve found The Road Less Traveled to be the most insightful synthesis of wisdom on spiritual growth and self-realization I have yet come across. The source of insights range from M. Scott Peck’s personal experiences as a psychotherapist to Carl Jung, Abraham Maslow, T.S. Eliot, William Johnston, Edith Hamilton, Joseph Campbell, Erik Erikson, Carlos Castaneda, P.D. Ouspensky, and Buckminster Fuller to name a few.

The essential message is nothing new, but what’s most helpful is how that path is elucidated through rational analysis and real-world examples of people discovering, understanding, and ultimately changing their dysfunctional behavior. It’s always easier to recognize our own disorders in the actions of others, and the patients' stories offer many entry-points for revelation.

My only criticisms are of occasional unnecessary language and the slave-owner analogy used for controlling one’s emotions. Phrases like, “In a sense,” “By virtue of the fact,” “First of all, as has been pointed out,” are clumsy and do not add any clarity. The slaver-owner analogy comes off embarrassingly callous. For such a comprehensive conception, this one comes out of nowhere.

My favorite part of the book is Peck’s speculation on the purpose of spiritual growth and where our collective evolution may lead. It’s such a wild concept, I think learning of it is reason enough to read the book.


“The healing of the spirit has not been completed until openness to challenge becomes a way of life.”

Over-simplified tripe on the human condition replete with a self-absorbed, arrogant author who compares feelings to slaves ownership. Yes, really. Gotta keep them pesky feelings in check or else "they'll burn the mansion down with the owner inside." All with healthy and overt doses of misogyny, racism, glorification of one and only religion (guess which one) and the denunciation of others, and mysticism/miracles. This drivel also preaches heavily and horribly. Just awful in every way.

I loved sections I-III. Section IV turned pretty biblical on me, and very fast, although I got the point. Going into section IV, it was a solid 4 stars.

Afterwards, I'm not sure so much. Maybe that might change as my spirituality grows, but it just seemed like I was reading the bible instead of a book on Psychology.

"What I Learned From This Book" - what a freaking loaded question this is - you always take out of something what you *want* to take out of it. As Mr. Pirsig would state, I took out of the book what I saw had value to me as I sit right now. Well, one big thing is that you need to constantly revise the map of your life. Think of drawing your map in pencil as opposed to pen (after reading this, I actually asked myself if I tend to write heavy handed?). To a lesser extent, another thing I remember is that I found it interesting that he points out that self-responsibility is key... in one chapter he mentioned that people tend to give away their freedom and happiness because they don't want to be responsible for their actions (instead, preferring to blame or delegate to someone else). One big thing I liked is that he mentioned that it's "lonely out on the growing edge." Another section, he talks about the difference between political power and spiritual power.

I strongly disagreed with Peck's statement that Good always triumphs Evil. I'll write more about this after my copy comes in the mail.

All in all, I think that if Psychology is your bag, this is an interesting read. You might not agree with everything, but, well, regardless, you'll be more rounded. //

This is a psychology book with a heavy spiritual bent. And I think it’s great. The author relates the journey of spiritual growth to a physical journey, a reference I can easily relate to with my travels. Some of my biggest moments of personal growth and clarity — physically, emotionally, and spiritually — have been found along the less-traveled road I often find myself on.

This was one of my top 21 books of 2013 (so far). The other 20 are listed at GiveLiveExplore.com.

Προτείνω το συγκεκριμένο βιβλίο; Σίγουρα ναι.
Αρκεί κάποιος να το διαβάσει με ανοιχτό μυαλό και φυσικά να του αρέσει το κομμάτι της ψυχοθεραπείας, της ψυχολογίας και της αυτοβελτίωσης.
Δεν θα γράψω πολλά στην κριτική μου.
Παρά μόνο το εξής κομμάτι που κάτι άγγιξε μέσα μου.
"Ορίζω την αγάπη ως εξής: Είναι η βούληση ενός ανθρώπου να ανοιχτεί και να διευρύνει τα όριά του με σκοπό να συμβάλει στην πνευματική ανάπτυξη την δική του ή ενός άλλου."
Από εμένα:
5/5

Ο δρόμος ο λιγότερος ταξιδεμένος, είναι η μεγαλύτερη αναγνωστική πρόκληση που είχα το 2020, είναι το μοναδικό βιβλίο που έχω στο κομοδίνο μου και το διαβάζω αργά, πολύ αργά σαν τις δόσεις του φαρμάκου που σου γράφει ο γιατρός σου
Δεν θα ήθελα κανένας αναγνώστης να το πάρει και να το διαβάσει απνευστί, γιατί θα χάσει όλη την μαγεία των λέξεων και όλο το νόημα του κειμένου που σας εγγυώμαι ότι θα σας κάνει να σκεφτείτε πολλά πράγματα διαφορετικά. Θα μου πείτε φυσικά τι είναι αυτό το ξεχωριστό που έχει αυτό το βιβλίο και το καθιστά σε υψηλή θέση στη καρδιά του αναγνωστικού κοινού και έχει γίνει ΜΠΕΣΤ ΣΕΛΕΡ; Θα σας πω ειλικρινά… είναι ο τρόπος που παρουσιάζει την βασική θεωρία του για τη ζωή, τους ανθρώπους και την αγάπη ο Ψυχίατρος Μ. SCOTT PECK .
Όλες οι ιστορίες, όλα τα παραδείγματα που αναφέρονται μέσα στις σελίδες του βιβλίου είναι τεκμηριωμένα επιστημονικά και σε βοηθούν πρώτα να κατανοήσεις τα προβλήματα σου, να βρεις εσωτερική γαλήνη και ψυχική ηρεμία και έπειτα να βελτιώσεις τις σχέσεις σου. Τι αναζητάμε σε αυτή την ζωή όσο μεγαλώνουμε; Ηρεμία ... ναι αγαπημένοι μου αναγνώστες ηρεμία στην ψυχή μας , όσο και να αγωνιστείς, όσο και να παλέψεις να καταφέρεις τα αδύνατα, όσα χαστούκια και να φας στο τέλος αναζητάς την ηρεμία και την γαλήνη στην ψυχή σου , εφόσον παραμένεις ακόμη άνθρωπος.

Πως θα το καταφέρεις αυτό όμως; Μα μόνο μέσα από την πειθαρχία και σας το γράφω αυτό γιατί το πιστεύω πολύ και το τηρώ όσο μπορώ. Ακόμη και τώρα που είναι Σάββατο πρωί ,η ώρα είναι έξι, βρέχει και δεν είμαι στο κρεβάτι μου αλλά είμαι εδώ και σας αράζω λέξεις στις λευκές σελίδες μου για να επικοινωνήσω μαζί σας, είναι μία μορφή πειθαρχίας που έχω επιβάλει στον εαυτό μου γιατί είναι το μέσο μου για την πνευματική μου εξέλιξη… η ανάγνωση και η γραφή. Η πειθαρχία σε αυτό που κάνετε, ο χρόνος που θα αφιερώσετε σε αυτό που αγαπάτε θα σας εξελίξει πνευματικά
Η ζωή μας είναι πόνος , οδύνη και προβλήματα , γιατί αν τα βάλεις κάτω και τα μετρήσεις είναι περισσότερα από τις χαρές που θα πάρεις. Ο πόνος και ο φόβος είναι αυτά τα δύο διαολάκια που κυριαρχούν την ψυχή μας και δεν μας αφήνουν να δούμε καθαρά το τοπίο μπροστά μας και να βρούμε την λύση. Η αποφυγή των προβλημάτων είναι η πρωταρχική βάση των ψυχικών ασθενειών και αν δεν είσαι μέρος της λύσης, τότε είσαι μέρος του προβλήματος.
Και η αγάπη , που είναι η αγάπη στην ζωή μας; Η αγάπη είναι παντού αλλά για να την δεις και να την γευτείς χρειάζεται κριτική ικανότητα, κάτι περισσότερο από το ένστικτό που μας έχει χαρίσει ο Θεός, ακόμη και στην οδυνηρή λήψη αποφάσεων. Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι δυο άνθρωποί που αγαπιούνται ειλικρινά μπορούν να ζήσουν χώρια.. για σκεφτείτε το… αλλά επιλέγουν να ζουν μαζί!!!

Όσον αφορά την Ψυχοθεραπεία γιατί χωρίς αυτήν δεν νομίζω να υπήρχε αυτό το βιβλίο μπορώ να σας πω ότι είναι το μεγαλύτερο παιχνίδι της αλήθειας , γιατί εκθέτουμε τον εαυτό μας σε αμφισβήτηση. Μπορώ να σας γράφω ώρες για αυτό το βιβλίο αλλά θα χαθεί η μαγεία του για αυτό σας το προτείνω να το διαβάσετε και να μου πείτε την άποψη σας.

Το βιβλίο αυτό πρέπει να σας αναφέρω ότι έγινε γνωστό , όπως λέμε εμείς οι αναγνώστες από στόμα σε στόμα και αυτό είναι το πιο σημαντικό για να κρατήσεις στα χέρια σου καλά βιβλία. Καμία διαφήμιση δεν μπορεί να φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα όσον αφορά την προώθηση ενός βιβλίου σε σχέση με ένα ικανοποιημένο αναγνώστη, γιατί το βιβλίο θα παραμείνει μέσα στο χρόνο και θα διαβαστεί από γενιά σε γενιά και δεν θα ξεχαστεί, δεν θα εξαφανιστεί όπως τα πυροτεχνήματα στον ουρανό. Ο δρόμος είναι ένα διαμαντάκι στο είδος του και το μεγαλύτερο μέρος του είναι κλινική δουλειά του συγγραφέα με τους ασθενείς του. Απλά διαβάστε το…. Εμένα θα συνεχίσει να με ταξιδεύει!!

Ο δε τίτλος είναι μοναδικός, είναι το κλείδι που μπήκε στην κλειδαριά και άνοιξε την πόρτα σε ένα δωμάτιο που ακούγεται το τραγούδι Θαλασσογραφία.... Να μας πας μακριά, να μας πας στα πέρα μέρη!! Ας ταξιδέψει ο καθένας στον δικό του κόσμο και να βγει νικητής!!

Αυτό το βιβλίο όχι μόνο έχει αποσπάσει διθυραμβικές κριτικές, αλλά έχει βοηθήσει ένα ευρύ αναγνωστικό κοινό να εντοπίσει και να επουλώσει τα τραύματά του. Μου είχε δημιουργηθεί λοιπόν τεράστια περιέργεια να το διαβάσω.

Τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα.

(Θα ξεκινήσω από τα θετικά:)
Εντόπισα κάποια εξαιρετικά δυνατά σημεία που μου έκαναν εντύπωση (κεφάλαιο 3, Ανάπτυξη και Θρησκεία), όπως για παράδειγμα η ιστορία της Κάθυ (αυτές οι ιστορίες μου θύμησαν τον αγαπημένο μου Γιάλομ). Εδώ ο Πεκ μας καθιστά σαφές το πόσο βαθιά μπορεί να βλάψει τον ψυχισμό του ανθρώπου η έννοια της θρησκείας. Η ιστορία του Θίοντορ ήταν επίσης αξιόλογη.
Επιπροσθέτως, με εξέπληξε ευχάριστα η σκέψη του συγγραφέα ότι η ύπαρξη της θρησκείας ίσως να είναι μια εκδήλωση μεταβίβασης, "μία έννοια των γονιών μας, που προερχεται από το μικρόκοσμο και εσφαλμένα προβάλλεται πάνω στο μακρόκοσμο".
Ο συγγραφέας αναρωτιέται μήπως τελικά η πίστη στο Θεό είναι "κάποια ασθένεια; ή μια μορφή πρωτόγονης ή παιδικής σκέψης από την οποία θα έπρεπε να βγούμε καθώς αναζητάμε υψηλότερα επίπεδα συνειδητοτητας". Η παραδοχή του Πεκ ότι η θρησκεία και ο δογματισμός μπορεί να αποτελούν από μόνα τους μια μορφή νεύρωσης με ενθουσίασε. Τα επιχειρήματα του εδώ είναι απτά, επιστημονικά, κατανοητά.

Και μετά το χάος.

Στο επόμενο κεφάλαιο (Θεία Χάρη) ο Πεκ έχει στήσει ένα γαϊτανάκι πνευματικότητας, αναμεμιγμένης με φιλοσοφία, θρησκεία και νευρολογία. Έννοιες όπως η εντροπία και η σερεντιπια δεν με έπεισαν. Τουναντίον, μου φάνηκαν άκρως αντιεπιστημονικές και βασισμένες σε ένα συναίσθημα ή μια αίσθηση που ναι μέν μπορεί να έχει υπάρξει για τον Πεκ, αλλά δεν μπορεί να αρθρωθεί με επιστημονικά δεδομένα και ντοκουμέντα. Κορωνίδα όλων αυτών η αρχή της συγχρονικοτητας, κατά την οποία ο Πεκ μπορεί να βλέπει τα ίδια όνειρα με ένα φίλο του και να προσπαθεί να μας πείσει ότι αυτό δεν είναι τυχαίο (σελ. 369 της ελληνικής επετειακής έκδοσης). Και μόνο ο τίτλος "Θεία Χάρη" σε παραπέμπει σε μία συνυποδηλωση που εξ' ορισμού δεν θα έπρεπε να έχει χώρο στην ψυχιατρική.