به احتمال زیاد دیگر کتابی از هنری میلر نخواهم خواند، نه به این دلیل که نویسنده‌ی ضعیفی‌ست، بلکه به این دلیل که کتاب‌هایش اکثرن خودزندگینامه‌ هستند و قاعدتن خیلی خوشایند نیست که منِ خواننده‌ی فارسی زبان ایرانی، مدام داستان زندگی و افکار یک نفر از اهالی محله منهتن را بخوانم. همین یک کتاب برای آشنا شدن با زندگی پر از زن و شراب و پر از بدبختی و بی‌پولی و افکار درهم برهم هنری، ادبی، جنسی یه هنری میلر کافی است.
روشی که ظاهرن کار میلر را از آثار اتوبیوگرافیکال معمول متفاوت می‌کند این است که در آثار او تنها با شرح وقایع و حالات شخصیت اصلی که به صورت تاریخی تنظیم شده باشد، روبرو نیستیم، بلکه به نوعی تاریخ افکار و عقاید و او نیز هست. در میان روایت کردن رویدادهای بیرونی زندگی میلر، افکار فلسفی میلر نیز که در راستای همان رویدادها به ذهن میلر عارض می‌شود روایت می‌شود و گاهی می‌شود که چندین صفحه روایت ذهنیات میلر ادامه می‌یابد و روایت حوادث بیرونی متوقف می‌گردد. این در زمان خود، روشی جدید و ضدژانر محسوب می‌شود.
داستان رمان هم اگر می‌خواهید بدانید شما را ارجاع می‌دهم به صفحه ویکیپدیای انگلیسی هنری میلر.

A brilliant read, moving, and awe-inspiring. My favourite passages were not the plot but the dense sections of rambling Miller embark upon. Writing about life, love, literature and anything he felt that day there are some beautiful chapters where nothing appears to happen.

This is the last book in his trilogy. I skipped the preceding two. It was considered outrageous and naughty in its' day. Today it stands out as exemplary work, at least in my opinion.

I have the german edition: Nexus

Фактическая подложка романа — путешествие жены героя и её возлюбленной в Европу, возвращение, написание героем первой книги в своей карьере в ожидании совместного отъезда в Париж. Как и в двух предыдущих романах трилогии, книга пёстро утыкана портретами друзей и знакомых Миллера, имеет интересный сюжет и вдоволь приправлена размышлениями автора об искусстве, морали, творчестве, и ещё чёрт знает чём.
В сравнении с Плексусом мне понравилась большая лёгкость повествования, меньшее количество отвлечений на полглавы (кто-то читает книги Миллера только ради них, дело вкуса).

The last book of Miller's "Rosy Crucifixion" trilogy, about his time in New York before embarking for the Paris years of "Tropic of Cancer" and "Tropic of Capricorn" and other more-often-read books of his. This one wraps up nicely, as he comes closer and closer to his big escape to Europe (Mona views it as a vacation, but Miller, being Miller, sees it as oh so much more, naturally).

Nexus is filled with the typical Miller mix of daily living details (always poor and looking for a few coins, books, and drinks) and philosophical phantasmagoria (to use a Miller-ish word) not to mention endless streams of great literature and art. If you liked the first two books, or any Miller for that matter, you'll like this too (and vice versa, if Miller is not to your taste).

I first read Tropic of Cancer 20 or so years ago, and finishing this exhaustive and exhausting trilogy definitely had me feeling a bit sad it was ending, but also relieved to know I could read Cancer again and most of it will probably seem new. And there's always the handful Miller books I haven't read yet.

And if you've read Miller before, you already know to be ready to look up lots of new authors, artists, and vocabulary words, because that's Miller's thing, to be sure.

One final note--Miller's all about the honesty of personal hypocrisy, describing in detail how he drives a panhandler nuts by offering him a quarter, then a dollar, then five dollars, then whatever he wants, then dropping a quarter and telling the panhandler to leave it there for tomorrow. Then picking up the quarter he'd dropped and keeping it, just to surprise/annoy the panhandler when he comes back and finds it gone. Why Miller would do this to someone, and write about it, when the same sort of thing has happened to him many times in many ways is a mystery--but that's Miller.

Comienza como Bukowsky, pero erotizado. Hay que confesar que literatura erótica tal vez no sea lomas apto para escuchar a las 8 de la mañana mientras vas batallando con el tráfico rumbo al trabajo. Pero en fin, luego de horas y horas de escuchar una escena de sexo tras otra con mínimos elementos de trama; francamente aburrido de tanta repetición, al final viene una sección rabiosa, inspirada, intensa, en la que el cambia de punto de vista de la narrativa totalmente, viéndose a ratos como un perro que sirve a su esposa y amante. Un disparo narrativo intenso, emocional, mezquino, personal, maravilloso. Me dejo boquiabierto. Hizo valer la pena todo lo anterior.

no plot just pure, unfiltered metaphysical garble paired with thoughts on writing. awesome.

Nexus (Rosy Crucifixion, Book 3), Henry Miller

In Nexus (1959), the final installment, Miller finds himself an outsider in his own marriage, as Mona’s relationship with Anastasia (Jean Kronski) grows, with the pair finally abandoning Miller to travel to Paris. After Mona’s return on her own, the trilogy ends with Miller and his wife departing for Paris. Miller had in mind to write a second volume of Nexus, and made several attempts to complete it. It would have covered his time in France with Mona, their return to New York, and his return to Paris on his own, concluding with him writing the opening lines of Tropic of Cancer at 18 Villa Seurat.

He made several attempts to write the book before ultimately abandoning the undertaking. A rough draft of the abandoned novel, Paris 1928 (Nexus II), an account of his 1928 trip to Paris with Mona, was first published in English in 2012.

تاریخ نخستین خوانش: روز هجدهم ماه فوریه سال2004میلادی

عنوان: نکسوس؛ نوشته: هنری میلر؛ مترجم: سهیل سمی؛ انتشارات ققنوس، سال1382، در480ص؛ موضوع داستانهای نویسندگان ایالات متحده آمریکا - سده20م

داستان «نکسوس» کتاب سوم از سه گانه تصلیب گلگون، در دو بخش است؛ روایت رخدادهای زندگی یک نویسنده است؛ هر دو بخش میتوانند روایت زندگی هر فردی باشند، و هنر نویسنده بیان دغدغه ها و نیازهای روحی، و مادیِ انسانهاست؛

نقل از نکسوس: (هاپ! هاپ هاپ! هاپ! هاپ! پارس کردن در شب؛ پارس کردن، پارس کردن؛ جیغ میکشم، اما هیچکس جوابم را نمیدهد؛ فریاد میزنم، اما صدایم حتی پژواک ندارد؛ کدام را میخواهی، شرق «خشایارشا» یا شرق «مسیح»؟ تنها هستم، با مغزی ملتهب؛ عاقبت تنها شدم، چه محشر! فقط آن چیزی نیست که انتظارش را داشتم؛ کاش با خدا تنها بودم! هاپ! هاپ هاپ! با چشمان بسته چهره اش را مجسم میکنم؛ آنجاست، شناور در تاریکی، نقابی که همراه با امواج طوفانی میآید؛ دهان «تیلا دوریو»، مثل کمان؛ دندانها سفید و مرتب؛ چشمها سیاه با مژه های ریمل کشیده؛ پلکهایی با سایه غلیظ و درخشان آبی؛ موهای پریشان و سیاه چون شبق؛ بازیگر زن اهل «کارپات» و بامهای «وین»؛ مثل «ونوس» از دل زمینهای هموار «بروکلین» برخاسته؛ هاپ! هاپ هاپ! هاپ! هاپ! نعره میکشم، اما صدایم زمزمه ی ناچیزی است در گوش جهان؛ نامم «ایزاک داست» است؛ در آسمان پنجم «دانته» سیر می‌کنم؛ مثل «استریندبرگ» در تب و تاب هذیان‌هایش تکرار می‌کنم «چه اهمیتی داره؟ چه اهمیتی داره که تنها باشی، یا رقیبی داشته باشی؟»؛ چرا این نام‌های عجیب و غریب به ذهنم هجوم می‌آورند؟ همه از همکلاسی‌های عزیز و قدیمی «مورتون اشنادیگ»، «ویلیام ماروین»، «ایزرائیل سیگل»، «برنارد پیستنر»، «لوئیس اشنایدر»، «کلارنس داناهیو»، «ویلیام اورند»، «جان کرتس»، «پت مک‌کافری»، «ویلیام کرب»، «آرتور کن ویسار»، «سالی لیبوویتس»، »فرانسز گلانتی»....؛ حتی یکی از آن‌ها هم هرگز سر بلند نکرده است؛ محبوس میان حفاظ؛ زخمی مثل افعی؛ اون جایید، رفقا؟ پاسخی نیست)؛ پایان نقل

تاریخ بهنگام رسانی 15/01/1400هجری خورشیدی؛ 29/12/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی

در عشق ناب ، عاشق نه از اعطا کردنش آگاه است، نه از آنچه اعطا می کند، نه از کسی که به او اعطا می کند ، و مهم تر از همه این که حتی نمی داند محبوبش از آنچه او ارزانی کرده راضی است یا نه.

Probably the best of Henry Miller's post-Paris fiction. I feel Miller lost a certain spark in his writing when he returned to America after 10 years living in Paris. That's not to say his works written after that period aren't good. Hell, if I wrote 'Sexus' or 'Nexus' I would die happy. That's how incredible a writer Miller was.

my favorite Miller book
woof! woof woof!
...am reading it again and loving it more than ever
...sublime! so many killer quotes!