سداریس رو با کتاب «بالاخره یه روزی قشنگ حرف می زنم» شناختم. کتابی که تو روزهای تلخی که می خوندمش، خنده های بلند برام به همراه داشت. براساس اون تجربه، انتظار بیشتری از این کتاب داشتم، اما خب، این کتاب به خودی خود کتاب خوبی بود . اگرچه شیرینی های کتاب قبل رو برام نداشت .
سداریس قصد طنز نوشتن نداره، دلقک بازی درنمیاره و حرفای مسخره نمی زنه. شخصیت اصلی کتاب، واقعا یه شخصیت طنزه. همینه و کاریش هم نمیشه کرد. این که تلاشی برای خنده دار بودن توی این کتابها نبود، برام از همه چیز دوست داشتنی تر و طبیعی تر بود.
کتاب بیشتر از هرچیز درمورد تجربه های متفاوت یک آدمه، کارهای متفاوتی که مشغولشون میشه و سفرهای متعددی که انجام میده. یه بخش از کتاب رو که دوست داشتم اینجا میارم

:

هنوز هم رانندگی بلد نیستم، یک بار که با دوستم رفته بودیم تعطیلات، انداخت توی یک زمین خالی و سعی کرد یادم بدهد. بعد از این که به تفاوت ظریف گاز و ترمز اشاره کرد، جایمان را عوض کردیم و وقتی انداختم توی یک جاده ی دوطرفه، در اعتراض زوزه کشید!یک شنبه بود و خلوت. از کنار یک پسر دوچرخه سوار و پیرزنی که یک چرخ دستی را هل می داد رد شدم.. نزدیکی شان باعث وحشتم شد و برای همین رفتم سمت مرکز جاده که به نظرم امن تر می آمد. سرعتم را زیاد کردم. طوری که انگار یک زن حامله را به بیمارستان می بردم. بعد سرعتم را کم کردم و انداختم توی شانه ی خاکی و به خودم تلقین کردم که پشت فرمان خوابم برده. همین جور کج و کوله رانندگی می کردم که رسیدیم به یک خانه ی بزرگ که به رنگ مدادتراش نقاشی شده بود. مردی در حیاط ایستاده بود که پیشبند داشت و داشت کباب درست می کرد. بوق زدم و دست تکان دادم ، انتظار داشتم چنگالش را بیندازد و پابگذارد به فرار. واوکنشی که قاعدتاً می بایست نسبت به دیدن یک شامپانزه پشت فرمان نشان می داد. به جای این که وسط بوته های توت فرنگی شیرجه بزند، برایم دست تکان داد و دوباره مشغول کارش شد. از این که کسی مرا با یک راننده عوضی گرفته بود ، هیجان زده شدم! از این که یک لحظه به نظر مسئول و قابل اعتماد آمده بودم. از این رانندگی مختصر لذت بردم ولی می دانستم چنین کاری برایم عادت نخواهد شد. رانندگی خیلی خطرناک است. علاوه بر این من از آن آدمها نیستم که برگه ی بیمه پر کنم! سعی می کنم همیشه در شهرهایی زندگی کنم که سیستم حمل و نقل عمومی درست و درمانی دارند، اول شیکاگو و بعد هم نیویورک که از شیکاگو هم بهتر است چون بیشتر تاکسی دارد! » از صفحه ی 127 کتاب



همون طور که می بینید، سرعت روایت کتاب خیلی سریعه. یک جور تعریف خودمونی اتفاقات زندگیه. از قوانین داستان کوتاه کاملا تبعیت نمی کنه و بعد از تعریف خاطره ی ماشین سواریش ، درمورد وقتی که از ماشین پیاده شده و کاری که کرده نمی گه، بلکه خیلی سریع به نیویورک و شیکاگو میره و در طول داستان ها می بینیم خیلی سریع از خاطره ای به خاطره ی دیگه گذر می زنه بدون این که احساس کنیم داره ما رو سرمی دوونه و سرنخ داستان رو گم کرده.
ترجمۀ خاکسار خیلی خوبه و نمی دونم بهش چه ایرادی میشه گرفت. ترجمه ی خوب، اون ترجمه ایه که نفهمی داری یه کتاب ترجمه شده می خونی. و خاکسار در این حد متن رو مال خود کرده بود.

کلا با نوشته های سداریس خوب ارتباط برقرار نمیکنم، چیز ملموسی برای من نداره، داستانها هم علاوه بر چیزی که گفته میشه طنز هستن ولی جز یک یا دوتا داستان درونمایه طنزی وجود نداشت، بیشتر هجویات بود.
بالاخره یه روز قشنگ حرف میزنم رو بیشتر دوست داشتم.

This book is not strictly an autobiography, but rather a compilation of life stories that are not necessarily funny.

Don't get me wrong, I enjoyed the book, but I am surprised that it is marketed and reviewed as some kind of humorous gay memoir. Although some stories were very entertaining, I finished the book with a sense of sadness. It is hard to take it as a comedic book when you are basically presented with a life of a loser (at least that what it seemed to me) who does not only have OCD, but takes drugs, almost gets raped, and lacks total general direction in life.

Having said that, it is a very well written book which reminded me in style Salinger's works.

چند تا داستانش خوب بود ، مثل غول یک چشم یا دیکس هیل ، ولی در کل با توجه به تعریفایی که ازش کرده بودن ، چنگی به دل نمیزد

I have read quite a few humorous memoirs in the past, but let me tell you, none of them can compare to the riotous, and I mean riotous, memoir by author, David Sedaris.
Sedaris lays himself bare, and I do mean bare in the literal sense, in this wide-open collection of 17 essays about his life's experiences, his family and acquaintances. Nothing is held back.
If you're looking for something to get you out of your reading rut, I highly recommend this hilariously entertaining book for a change of pace. It's really laugh out loud funny.

Put On Some Clothes Sedais


My word! Get in this house right now David and put on your clothes, and if you say anything else that is foul mouthed out there on the streets or even in my house, I will wash your moth out with soap. And I can tell you right now, you won’t like it.

Don’t we have enough vulgarity in our society today with everyone thinking it is okay to no longer be political correct?

You think it is funny? Red Skelton once said that he saw so reason to use vulgar language in order to be funny. He is right that there is no use for it, but it isn’t funny. Never was.

And who have you been hanging out with in order to be able to make fun of foul mouthed, low life people? It isn’t funny to joke about them either. They ain’t funny. And furthermore, what kind of business would allow your mouth in the room, some seeding cocktail lounge in the dangerous section of a city? I dind’t raise you like this.

I know you comedians like to let down your hair sometimes when you aren’t on camera. Geesh, I had to even turn off Trevor Noah for his nasty hand gestures, but then latter one she quit them. I know because I tuned in one day, and he wasn’t doing them anymore. Someone must have told him that the hand gestures were not funny, so I watch him now. And if you want to be famous like Trevor Noah, be on a late night talk show, you had better clean up your mouth. Yes, put on some cothes. They go a long way to covering up flaws.

¬

!!!! تموم شد؟ باور کنم؟ چه قدر طول کشید.. خدایا شکرت


این کتاب سداریس رو هم دوست داشتم. طی خوندنش همیشه یه لبخندی روی لب هام بود بعضی جاهاش هم که لبخندهای ملیح تبدیل به قهقهه می شدند. کتاب شامل 17 داستان از خاطرات نویسنده است که به زبان طنز مطرح شده و کاملن منطبق بر لایف استایل امریکاییه

تعداد زیادی از داستان ها به شغل هایی می پردازه که دیوید قبلن تجربه کرده.شغل هایی که مبهوتتون میکنه:کارگر چیدن سیب از درخت ، کارگر کارخانه ی بسته بندی سیب ، داوطلب کمک تو بیمارستان روانی ، نیروی کمکی خوابگاه دانشجویان معلول ، سیاهی لشکر صحنه ی تئاتر، نقاشی ساختمان،رنگ و روغن کاری و سایل چوبی ، کارگر باربری و هزار جور کار عجیب غریب دیگه

یه مورد جالب دیگه هم اشاره ی زیاد به فرهنگ
Hitchhiking
یا مسافرت مفتی با ماشین های گذری تو امریکا بود...که خب گاهن به قیمت جون شخص هم حتی میتونه تموم شه

توصیف روابط دیوید با پدرش،مادرش و خواهرها و برادرش هم جالب بود.هر کدومشون یه اخلاق های خاص دوست داشتنی داشتند..من خیلی این توصیفات روابط خانوادگی رودوست داشتم.بوی صداقت می داد:دی

بعضی داستان ها طوری نوشته شدند که به جای این که نویسنده رو به جای شخصیت اصلی ببینم، خودم رو می دیدم...تلنگری به رفتارها و واکنش ها و حرکات خودم زده میشد... که خب طبیعتن خنده هام در این موارد به شدت تلخ می شدند

متاسفانه شش داستان کتاب که به طریقی به هموسکشوال بودن سداریس اشاره داشتند، تو ترجمه ی فارسی حذف شدند...شش داستانی که به نظرم خیلی خوب بودند و حذفشون به کیفیت کلیت کتاب لطمه می زنه

داستان ها اونقدر صادقانه نوشته شده که وقتی کتاب رو می خونید کاملا احساس می کنید که یه دوست صمیمی داره با بیانی طنزآمیز از خاطراتش در مورد خانواده، دوستانش ،دوران دانشجویی و سفرهاش براتون تعریف می کنه.کتاب شامل 11 داستانه که ظاهرا در ترجمه چند داستان از نسخه اصلی به دلیل اشاره به تمایلات همجنسگرایانه "سداریس" حذف شده، شاید حذف این داستان ها به کیفیت کتاب لطمه زده باشه چون کتاب رو برای من که تجربه خوندن "بالاخره یک روز قشنگ حرف می زنم" رو از سداریس داشتم در سطح پایین تری قرار میده

E bună de relaxare și o să zic că nu am pierdut timpul citind jumătate din ea, pentru că m-a ajutat să accept în sfârșit că nu îmi plac cărțile "umoristice". Pentru mine comedia rămâne un gen preferat în cinema și chiar pe scena de stand-up. Dar să vrei să pui umor în fiecare pagină mi se pare că devine repede plictisitor, forțat și imatur.

Am avut aceeași senzație de respingere cu Fry, cu Cătălin Pavel sau cu alți popularizatori de știință sau cultură "serioasă" care folosesc excesiv umorul (mai bun sau mai îndoielnic). Mi se pare infantilă încercarea de a face mișto de zei, eroi, mituri, obiceiuri...de orice, doar pentru a le face mai ușor de consumat.
La Sedaris e mult mai adecvat umorul, dar de la un punct încolo pentru mine devine prea mult.

Naked David arrived first, but it was Holiday David who made the NPR splash. Those of us in the front row received the full facial and were covered David the Elf's funk. I've still got Sedaris stank all over me and I'm loving it!

While Holiday took a step back from unadulterated intimacy, Naked (and Barrel Fever) begins the unveiling of David Sedaris' inner, most personal life. It has all the markings of an early work, feeling like a skeletal version of Me Talk Pretty... or Dress Your Family..., a funny skeletal version mind you, but incomplete and fragmentary nonetheless.

Sedaris does not delve so deeply, mining the depths of his own existence to locate the funny bone, as he does in later works. His comedic flair has not yet fully caught fire. Even so, Naked presents some of the author's important first steps. Some are funny. Some are endearing. Some are tentative. Some are not pretty. All can be enjoyed by fans for what they are, a good beginning.

If I could, I would rate this 3.5 stars, because the story-to-story quality ranges from 3 to 4. I'm feeling generous, so I've clicked the "4 stars" option. If you're a newcomer, you might want to start with Dress Your Family... though.

Ας βγάλουμε κάτι από τη μέση: αγαπώ τον David Sedaris. Βρίσκω πραγματικά αστεία τα αστεία του και με πιάνει κάτι με τα όσα αυτοβιογραφικά διηγείται. Το Me Talk Pretty One Day μου άρεσε πολύ και το Holidays on Ice είναι ένα από τα καλύτερα Χριστουγεννιάτικα βιβλία που υπάρχουν*, κι εγώ αν ξέρω ένα πράγμα αυτό είναι τα Χριστουγεννιάτικα βιβλία.

*Μια από τις ιστορίες του Holidays on Ice, το SantaLand Diaries, κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Μελάνι με τον τίτλο Ημερολόγια από τη χώρα των Χριστουγέννων. Βρείτε το και διαβάστε το τον Δεκέμβριο.

Και εδώ ο Sedaris δεν ξεφεύγει από τα 2 άλλα βιβλία του που έχω διαβάσει. Το χιούμορ του δεν αλλάζει, τα διηγήματά του είναι πάντα ενδιαφέροντα, η γνωριμία με την οικογένειά του γεμάτη κωμικοτραγικές στιγμές.

Όμως για πρώτη φορά το βιβλίο είναι άνισο. Όσο ο Sedaris διηγείται γεγονότα από την παιδική και εφηβική του ηλικία, όλα πάνε καλά. Τα κομμάτια αυτά έχουν ρυθμό, πατάνε στη γη, βγάζουν μια φιλικότητα και μια κατανόηση προς τον συγγραφέα.

Εκεί όμως που ο συγγραφέας παρουσιάζει γεγονότα από την ενήλικη ζωή του, και με αποκορύφωμα το τελευταίο, ομώνυμο διήγημα του βιβλίου, ένας λιγάκι διαφορετικός Sedaris κάνει την εμφάνισή του. Τα κομμάτια μοιάζουν κομματάκι overreach, δεν έχουν την ίδια αίσθηση οικιότητας και κλείνουν περισσότερο προς την καταγραφή των γεγονότων παρά την εις βάθος διερεύνησή τους, όπως συμβαίνει στο Me Talk Pretty One Day.

Το βιβλίο δεν είναι κακό. Δημιουργεί σύνδεση με τον συγγραφέα/χαρακτήρα του όπως λίγοι δημιουργοί μπορούν να επιτύχουν και οι ιστορίες του είναι απολύτως ψυχαγωγικές. Ίσως έπρεπε να έχω ξεκινήσει από αυτό ή το Barrel Fever, έστω μόνο για να ακολουθήσω τη χρονολογική σειρά των έργων του και να δω με την κανονική τ��ς ροή την εξέλιξή του. Παίρνει 3*/5 γιατί περιμένω υψηλό επίπεδο σε *κάθε* πρόταση του Sedaris και όχι μόνο σε μέρη των έργων του.

خوشم مد از این آقای سداریس. غیر از اون قصه‌هایی که تا الان گفتم خوب بود، سیاره میمون هم جالب بود. بنده تجربه مشابهی هم دارم در این زمینه. اون اوایل که توی دانشگاه مشغول کار شده بودم یکی از تفریحاتم این بود که صبح‌ها از یه جای اتفاقی در مسیر دربست بگیرم و برم مرکز. میشه گفت هر روز با سوالاتی از جنس چی می‌خونم و ورودی چه سالیم آقایون راننده مواجه می‌شدم. هر روز یه رشته جدید می‌خوندم در مقاطع مختلف. پیش اومد که فیدبک‌های جالبی هم بگیرم ازشون :د