کتاب باحالی بود، بعضی جاهاش خیلیییی خنده دار بود، خوندنش تو کتاب خونه خیلی کار سختیه،اصلا توصیه نمی کنم! بهترین داستانش هم همون اولیشه، طاعون تیک.البته تازگی فهمیدم که در نهایت نامردی 7 داستان از این کتاب حذف شده به خاطر اشاراتی که به هم جنس گرا بودن نویسنده داشته. از داستان مربوط به مادربزرگش خوشم نیومد،خیلی با تمسخر راجع بهش حرف زده و کلا یونانی ها رو ترکونده. ولی در کل کتاب باحالیه،مخصوصا اگه بی حال و حوصله و غمگین باشین این کتاب تاثیر خوبی رو روحیتون میذاره.

«عقيده پدرم اين بود كه هيچ چيز به اندازه كار بعد از مدرسه شخصيت آدم را نميسازد. خودش با سورتمه، روزنامه ميفروخته و خواروبار تحويل مردم ميداده. حالا ببين عجب آدم موفقي شده! من و خواهر بزرگترم ليسا، نتيجه گرفتيم بايد از هر كاري كه شخصيت پدرمان را شكل داده تا حد امكان دوري كنيم! گفتيم: ممنون! ولي نميخواهيم!
براي اينكه آتش اشتياقمان را شعله‌ور كند، پول توجيبي‌مان را قطع كرد و در عرض چند هفته، من و ليسا مجبور به كار در كافه ترياها شديم...»

«سداريس» رو با اين كتاب شروع كردم و خيلي صميمي، شوخ‌طبع و خودماني يافتمش! مثل دوستي است كه آن قدر برايتان حرف و خاطره براي تعريف دارد كه اصلا از بودن با او خسته نمي‌شويد :)

Οι πρώτες ιστορίες - από την παιδική ηλικία του Sedaris - είχαν πολύ ωραίο ρυθμό, σε έκαναν να γελας, να ξεχνιέσαι, κάπου στην μέση έκανε μια κοιλιά, αλλά το τέλος ήταν αυτό που άρμοζε στο βιβλίο.

۴
اولین کتابی بود که از سداریس خوندم.سلیقه‌ی محدود و معیوبم خیلی وقت‌ها اجازه‌ی لذت بردن رو بهم نمی‌ده اما در کمال تعجب خاطرات مشترکی داشتیم و درسته که من هیچ‌وقت اون جوون آمریکایی نبودم،اما طنز بیهوده و خیال‌پردازی‌ها و نثرش برام نزدیک بود.حتی حسی که موقعی که کافه کار می‌کردم رو هم از متن کتاب بخونیم :
«از دیدن این همه آدم مایوس و افسرده می‌شدم،غریبه‌هایی که تعدادشان حس اهمیت را که سخت برای ابداعش تلاش می‌کردم از میان می‌برد.از کجا می‌آمدند؟چرا نمی‌رفتند خانه؟سینی‌هایشان را از روی نقاله بر می‌داشتم بی این که یک لحظه فکر کنم این آدم‌ها کی هستند و چرا کتلت‌شان را تا آخر نخورده‌اند.»

نمیدونم چرا از اول نسبت به ترجمه ی کتاب خوشبین نبودم وقتی متن اصلی رو دیدم فهمیدم ترجمه خوبه اما یه مشکل خیلی بزرگ هست،کتاب اصلی ۱۷ داستان داره و ترجمه ۱۱ داستان!
نویسنده ی کتاب و خیلی از کسایی که کتاب رو خوندن اصرار دارن که داستانها خنده دارند اما من نه تنها طنز و خنده ای توی داستانها ندیدم بلکه بیشتر غم دیدم
چون ماهیت بعضی از داستانها برام ناراحت کننده بود ترجیح میدادم با لحن عادی نوشته میشدند،حس میکردم طنز و خنده به زور به داستانا تحمیل شده اما در کل دل‌نشین بود خوندن داستانهایی از خاطرات زندگی دیوید سداریس (البته در عین حال که دلنشین بودن نسبتا عادی و معمولی بودن)
باید ۶ داستان حذف شده هم بخونم شاید نظر بهتری پیدا کنم در موردش

Νομίζω είχα μεγαλύτερες προσδοκίες. Κάπου δεν ταιριαξαμε ιδιαίτερα.

Laugh out loud reading... great tales about an interesting family from one of the funniest essayists around... thank you NPR for turning me on to David Sedaris!

(Reviewed 3/18/21)

On the inside of this book, David Sedaris signed it and wrote, "Joe, I am so happy you're alive."

He then proceeded to write in my girlfriend at the time's book, "You can do better."

قلم نویسنده تونسته ارتباط نزدیکی با خواننده برقرار کنه؛ به طوری که احساس کردم دوست صمیمیم نشسته و داره برام داستان زندگیش رو تعریف می‌کنه!
طنز خوبی داشت. توی بعضی از داستاناش کمرنگ بود؛ ولی توی بقیش به خصوص “حشره ی درام” فوق العاده پررنگ بود؛ طوری که داشتم بدون توجه به خواب بودن اطرافیانم، بلند بلند می‌خندیدم!
(کاشکی طنزش توی “بیشتر” داستاناش پررنگ می‌بود.)

نثر روان و سرگرم‌کننده‌ای دارد، اما شاید این بهترین توصیف برای کتاب باشد: سرگرم‌کننده!
مترجم این کتاب پیمان خاکسار هست که راجع بهش حرفی نمی‌زنم، چون کارش حرف ندارد. منتها از سا��سور این کتاب در ترجمه بگویم که داستان "دینا" در اصل "دینا، روسپیِ دم عید (کریسمس)" هست. داستانهایی که به کل از ترجمه‌ی فارسی حذف شده‌اند عبارتند از:
4. Next to kin
6. The woman's open
9. I like guys
14. C. O. G
15. Something for everyone
16. Ashes
17. Naked
این حجم از سانسور، که تقریبا نیمی از اوراق کتاب را در بر می‌گیرد، به هیچ وجه درک نمی‌کنم. اما خب، انکار نمی‌کنم که از این دولت گوهربار انتظار دیگری هم نمی‌رود. همانطور که از اسم فصلها حدس می‌زنید، هر کدام از آنها نکته‌ای برای سانسور شدن داشته‌اند (لابد!) اما چیزی که برای من از همه عجیبتر بود داستان "خاکسترها" بود. این داستان که بنظر مثل باقی داستانهای این کتاب، برگرفته از واقعیت است، مسیر بیمار شدن مادر دیوید را به تصویر می‌کشد و سعی می‌کند با طنز تلخی آن فضا را از دید اکثر افراد خانواده و مخصوصا خودش برای خواننده نمایش بدهد. بنظر من این یکی از زیباترین و تاثیرگذارترین داستانهای این کتاب بود و چه حیف که ترجمه نشده بود. هر چه فکر می‌کنم هیچ دلیلی برای حذف این داستان پیدا نمی‌کنم.

باید اضافه کنم که داستانی به اسم "شب مردگان زنده" درترجمه‌ی فارسی هست که این بار برعکس، این داستان را در کتاب اصلی (انگلیسی) پیدا نکردم!

روی هم رفته، طنز سداریس اگر نخنداندتان، حتما یک بارهم که شده ��بخند را به لبتان می‌آورد. تا یادم نرفته بگویم که حتا اسم کتاب هم سانسور شده. طبیعی‌ست که وقتی داستان "برهنه" حذف می‌شود دیگر این نام برای کتاب هم معنایش را از دست می‌دهد! این کتاب را با اسم "مادربزرگت را از اینجا ببر" که تیتر داستان سوم هست می‌توانید پیدا کنید. در هر حال، از انتقادهایم مثلا یکی به همین داستان "برهنه" ست که بیش از حد طولانی و رخوت‌انگیز می‌شود. تا حدی که حتا دیگر سرگرم‌کننده یا خنده‌دار هم نیست.

Sometimes I finish a book that feels good despite some of the uncomfortable things I found among the pages. Naked is the opposite, for despite the humor and insight I wanted to rub many of the passages out of my memory. I can't, and I cannot recommend the book. It was an exercise of wading through too much waste for too little worth.

David Sedaris has a voice that is real, blemished and unapologetic. Whether 100% or 10% of the book is factual is not important; it's how he tells the stories that make them unique. Unless you don't mind swearing, sexual content, meanness and filth, on which the book relies too much, avoid reading it.

I've joined a book club and it isn't going well. I've a sneaking suspicion my fellow members (who happen to all be good friends) aren't reading the books that are being chosen and so far I don't blame them.
The first selection was a Victorian true crime offering so dry and stale, it read like the literary equivalent of a rice cake. The second was Jeffrey Eugenides' much-loved Middlesex which, well... you'd have to read my review to see what I thought of that. And now Naked which, confusingly, is also about growing up in a Greek immigrant family in America.
I've been grimacing with indecision over what to write about this book. I don't want to be harsh but you either find something funny or you don't. If you'd shared my commute whilst I was reading it you'd have heard me laugh occasionally but mostly sigh with exasperation. It's not that Sedaris' life is disinteresting; from his apparent OCD to his complicated relationship with his mother, this book shows that our ordinary lives are all interspersed with private comedies and tragedies. Sedaris writes about the incidents that memorably shaped his childhood and teenage years in a style that would be described by the publisher as "candid" and "unabashed" but I just couldn't get past the affectations of his honesty. It works from the perspective of a kid; he perfectly captures the stop-and-stare rudeness that we all exhibit as children. As the author ages though, this continued "honesty" comes off as residual meanness. Sedaris' barbed comments about those he encounters are softened by a self-deprecating knowing that he is a bit of a douche with self-esteem issues. That said, pointing out other people's bodily imperfections for laughs never really did it for me. I love books that make me laugh and I really wanted this to be be one of them but it just didn't.