I read this whole thing without lifting my eyes from the pages, with my heart pounding at an accelerated rate for the last two thirds, vaulting through the pages to see how this story would resolve. I think the last book to captivate me with such mesmeric force was The Road.

In 1985, Dan Simmons, with his debut novel Song of Kali, snatched the World Fantasy Award right from under the noses of Clive Barker and Anne Rice, both already veterans of the horror genre at the time. Reportedly, Simmons spent only a few days in Calcutta while researching this novel, but he managed to capture what he saw so vividly on paper that you feel as if you are truly walking the streets of Calcutta, experiencing everything his protagonist goes through. This effect is further enhanced by the book being written in the first person, making it easier for the reader to connect with the main character.
The year is 1977, and Robert Luczak, an editor at a literary magazine, is tasked with obtaining the latest work of the famous Indian poet M. Das, who had disappeared eight years earlier and was presumed dead—until he suddenly "resurfaced." If Robert manages to secure an interview with the writer, that would be an additional bonus. Accompanying him on his journey to Calcutta are his wife, Amrita, an Indian woman raised in Britain, and their baby. What Robert will find in Calcutta is beyond anything he could have imagined. Yes, he will find M. Das and obtain his work, but he will also stumble upon something far more significant, terrifying, and dangerous. On this journey to India, Robert will discover many things but lose even more.
It is simply astonishing how vividly Simmons describes the streets of Calcutta—the squalor and misery, its hidden corners, mysterious cults with their secret temples, and decaying, floating corpses. While reading this book, you will feel a sense of unease, unlike anything you've experienced before. Cold fingers of terror will creep down your spine, making your heart stop, and you will never, ever want to visit India—if you even had such thoughts in the first place.
This is one of the best debut novels I have ever read, and I believe you will enjoy it as well. For those with even a basic understanding of Indian mythology, it will resonate even more deeply, but I guess Indian people may be offended by the portrayal of Kali or India in general. However, this is only a fictional story, so it needs to be taken lightly. This is a novel about the evil within people and the forms it can take, about how far it can go—a tale of the song of the goddess Kali, which began long ago, and of a world that has long since gone to hell.

I believe I'm right in saying that Song of Kali was Dan Simmons first novel, and it's an engrossing enough first effort.

The book is classified as horror, and, as readers have grown to expect from Dan Simmons, it sits in the more literate pile from that genre. This being said, although there are strong hints of supernatural threat, and an ever present fear of violence and criminality, I am not sure it qualifies as a horror novel. Rather, it is the squalor and overpopulated deprivation suffered by the residents of Calcutta at that time, therein lies the truest horror in this novel.
My knowledge of Kali can at best be described as limited, although I have found need to research various deities; I'm not sure Dan Simmons paints her in the fairest light.

There is one majorly shocking event that occurs in the book, and it is truly horrific; it came as a real and unexpected gut-punch. So, bravo to Mr. Simmons for that one. However, although the authors splendid prose paints some wonderfully bleak scenes, and offers many grim situations, I also felt most of the characters were paper thin. I didn't connect with a single one of them, hence the middling three stars.

A decent enough read, but nowhere near the caliber of Dan Simmons later works.

Sometimes there is only pain. And acquiescence to pain. And, perhaps, defiance at the world which demands such pain."
― Dan Simmons, Song of Kali



Horror is not my normal territory. It isn't my alternate either. As far as genre fiction goes I probably reach for a horror novel as often as I reach for a fantasy novel. But this is Dan Simmons we are talking about. After reading Hyperion and The Fall of Hyperion, I was intrigued. How poetic could Simmons make horror? How literate?

I liked the 'Song of Kali'. It was a good story. I'm just not sure I'd count it as great horror. It wasn't that scary. It was definitely more psychological and mental than most. It seemed like a strange mixture of H.P. Lovecraft and Stephen King, all with a big glob of Calcutta madness and poetic mysticism.



Anyway, I liked it. I'll keep reading Simmons when I want a vacation from the classics or an escape into literary genre fiction, but I don't think I will need to steel my nerves with any tonics or leave the lights on to go to sleep after I close the book at night. I might, however, rethink vacation plans to Kolkata and West Bengal. Screw THAT!

I wasn't sure what to expect when I picked up this book purely on the strength of the fact it's in the fantasy masterworks series. What I got was an immediately intriguing and exciting mystery thriller set in Calcutta, India.

I was initially quite shocked by the opening paragraph that asserted that Calcutta deserved to be wiped of the face of the earth. I wondered if that might offend some people that know the place? However, it eventually becomes clear that these are the feelings (the book is in first person perspective) of the protagonist that are quite understandable when you see what he went through there.

This is a dark book on many levels. From the raw and unflinching descriptions of the common life in this large, poor and over populated city (set in the '70s) to the wanton and nihilistic philosophy and actions of the dark and secretive cult that worships the goddess Kali. This story is tragic in the extreme so don't expect to go away cheery at the end of it.

For me, it just fell short of being a masterpiece for reasons I can't too well articulate. Perhaps it was just a little too bleak, even for me. Great book though.

~

After re-reading this some seven years later I still think this is a great story although I've been made aware that the author took some liberties with the subject matter and had poorly researched Indian culture and the Hindu religion. I won't make excuses for that although I think these days we expect authors to be more thorough. But the story is well told affected me both times I've read it; which is pretty much all I ask from a book.

I was a bit nervous going into this one because I pretty much hated Simmons' Hyperion, which is considered one of his best books (and one of the best sci-fi books in general). Luckily, this book turned out to be a really good read!

Instead of a love letter to a city, Song of Kali is like a death threat to a city, made with letters sliced out of a magazine and mailed in a box that Simmons took a dump in. Even though this is a work of fiction, the descriptions of Calcutta and its people really makes you wonder if Simmons really has it out for the place. If you are the kind of person to get racially triggered by images of non-white people doing terrible and disgusting things, then you will not like this book.

Beyond that, this is basically a horror novel. It is a slow burn and goes on past the climax a bit too long, but it is dark and creepy enough to satisfy most horror fans.

Докосваща книга. Отвъд мрачността и ужасите на Калкута, всъщност песента на Кали ни говори за нас. За нас хората, за тъмнината вътре в душите ни и векът, в който живеем от едно известно време.

Век на жестокост, разрушение - морално, духовно и обществено, насилие и гнилост. Като Калкута. Като всеки един насилник в света, с душа толкова грозна, колкото улиците описани в тази книга.

Прочетете я, има и красота между страниците. Особено в края <3

Ξεκινάω με τους λόγους για τους οποίους δε θα έβαζα κανένα αστέρι σε αυτό το βιβλίο, ύστερα όμως θα ακολουθήσουν και οι λόγοι για τους οποίους θεωρώ πως του αξίζουν τα δύο αστέρια που του δίνω.

Με ενόχλησε πολύ που αποκάλεσε την Καλκούτα μίασμα. Όποια ιστορία κι αν θες να υποστηρίξεις, ή να διηγηθείς, στην εισαγωγή και όχι κατά τη διάρκεια μιας φορτισμένης σκηνής κι ενώ υπάρχει ήδη η εξοικείωση με τους χαρακτήρες. Δείχνει απροσμέτρητη υπεροψία. Στην Καλκούτα, στο Άργος, στη Μαδρίτη ζουν άνθρωποι ίσοι με οποιονδήποτε άλλο κι αυτό είναι αρκετό. Επίσης είναι φανερές οι επιρροές των κλασικών στο συγγραφέα. Οι κλασικοί όταν ήθελαν να στοχεύσουν με τα βέλη τους συχνό τέχνασμα ήταν η δημιουργία μιας αχυροπόλης ίδιας και παράλληλα διαφορετικής απ’ αυτή για την οποία θέλανε να μιλήσουνε.

Με ενόχλησε εξ’ ίσου, παρακάτω η επίθεση που συνεχίζει στην Καλκούτα. Κι εγώ μπορώ να σκεφτώ 50 λόγους που δε μου αρέσει η Λιλ και να χρησιμοποιήσω 200 τσιτάτα άλλων αφαιρώντας παραβατικά κι εγωιστικά κάθε καλό στοιχείο. Είναι τίμιο αυτό; Ακόμα και σα βοήθημα για τη συντήρηση στενόχωρου σκοτεινού κλίματος, εγώ δεν το συγχωρώ.

Ούτε με τη διακωμώδηση της κουλτούρας ενός άλλου λαού συμφωνώ, γιατί ο Ινδουισμός εκτός από θρησκεία, είναι και κουλτούρα.

Τέλος, οι άνθρωποι και οι λαοί δεν υποφέρουν για να διασκεδάζουν τους τουρίστες κι αυτό δίνει το δικαίωμα στις αντιδράσεις τους να μην είναι στυλιζαρισμένες ούτε κομψές. Και μάλιστα ο τρόπος με τον οποίο δηλώνουν την οδύνη, ή την απόγνωση τους υποδηλώνει ως ένα βαθμό την εθνική τους ταυτότητα, καθώς και τις διάφορες ζυμώσεις της κοινωνίας τους.

Επιπλέον, η επαιτεία όταν εκφράζει την απόγνωση μέσω της βιαιότητας και της ατσαλοσύνης είναι πολύ τιμιότερη και δικαιολογημένη απ’ τη νοοτροπία αρπακτικού, χαρακτηριστική άλλωστε της επεκτατικής πολιτικής ορισμένων χωρών που γεννά και την υπεροψία σε μέρη του λαού της, ακόμη κι αν αυτή κρύβεται κάτω απ’ το πέπλο του οίκτου.

Ένα ακόμη λάθος που διακρίνω είναι να χαρακτηρίζεται όταν τρομάζει κάποιος για αδιόρατους λόγους, ως φόβος, αυτό δεν είναι φόβος, ο φόβος έχει πάντοτε φανερά αιτιατά και κάπου κάπου είναι εμφανή και τα αίτια, η μη εύρεση των λόγων συνάδει μόνο με τον πανικό.

΄΄Εξακολουθώ να πιστεύω ότι ορισμένοι τόποι είναι τόσο άθλιοι που ξεπερνούν τα όρια της αντοχής. Μερικές φορές ονειρεύομαι πυρηνικά μανιτάρια πάνω από μια πόλη κι ανθρώπινες σιλουέτες να χορεύουν σε μια κόλαση φωτιάς που κάποτε ονομαζόταν Καλκούτα΄΄… Γιατί τέτοιος οχετός; Ποιος σας έδωσε το δικαίωμα;

Παρόλ’ αυτά το κεφάλαιο 9 με τον τρόπο του είναι ενδιαφέρον και αναφέρομαι στο διάλογο Τσάτερζι – Αμρίτα, σου περνάει την αίσθηση της υποβόσκουσας βίας λόγω ξενοφοβίας, αυτό το επικίνδυνο στα μάτια που λέμε, ή την εντύπωση πως ο τόπος είναι αφιλόξενος, ή απλά δε σε θέλουν εκεί. Καθόλου απτές εικόνες, ωστόσο υπαρκτές.

Εντούτοις, με ταξίδεψε στην Καλκούτα, στις κάστες. Τα κεφάλαια που αφορούν το κρεματόριο είναι υποβλητικά και δε χωρούν λόγια. Θυμήθηκα τη σκηνή από την ταινία για τη ζωή του Μότσαρτ που πεθαίνει και τον ρίχνουν σ’ ένα κοινό τάφο, χέρια, πόδια, σήψη. Θυμήθηκα και το ταξίδι μου στο Κάϊρο πριν από αρκετά χρόνια, απ’ τη μια άνθρωποι να ζουν σε σκηνές στα νεκροταφεία, ρημαγμένα κτίρια, παρηκμασμένος πολιτισμός κι απ’ την άλλη πολυτελείς μερσεντές.

Είναι καλογραμμένο, έχει χιούμορ. Ο Λούζακ είναι καλοστυμμένος καθώς ενηλικιώνεται, η Αμρίτα κομψά ζυγισμένη παρότι ανεπαρκώς ψυχογραφημένη κι ο Έιμπ υπέροχος. Επίσης, κάτι που θεωρώ σπάνιο προσόν, το βιβλίο δεν είναι φλύαρο. Μια αρκετά καλή πλοκή που δεν αποφεύγει βέβαια ορισμένες κοινοτοπίες του χώρου. Μια ιστορία να διασκεδάσεις. Μου άρεσε και η στακάτη, καυστική και ελάχιστα τρυφερή αιτιολόγηση του πως μετατρέπεται κάποιος σε χαζομπαμπά.

Επίσης, ως ένα βαθμό μου άρεσε κι η εξήγηση με τις μαύρες τρύπες που ξεκίνησε να δίνει, αλλά όχι η σύνδεση της με την Καλκούτα.

Ούτε τέλος μου άρεσε ο υπαινιγμός για την Καλκούτα και τη νόσο Χάνσεν.

Δυο παρατηρήσεις πάνω στην πλοκή:
α) Το όπλο πως πέρασε τον έλεγχο του αεροδρομίου;
β) Προς τι ο αναχρονισμός σχετικά με το Ρόμπινσον; Ο Ντας εξαφανίστηκε το 1969, το 1977 χαρακτήρισε το Ρόμπινσον νέο ποιητή. Ο Ρόμπινσον πέθανε το 1935 άρα προς τι τον χαρακτηρίζει νέο; Κι ακόμη και αν τον έμαθε τότε το τραγούδι των Σίμον και Γκάρφανκελ για τον Κόρι έπαιζε ήδη από το 1966.

Παρακάτω ακολουθούν και ορισμένα αποσπάσματα που συνετέλεσαν στη βαθμολογία θετικά, με εξαίρεση το απόσπασμα απ’ τη σελίδα 257 που αν και κομψά τρυφερό, δεν το καταγράφω γιατί αφορά την κατάληξη. Υπάρχουν ορισμένα σημεία τόσο όμορφα και καλογραμμένα που ο συγγραφέας αν απέφευγε τα φτηνά τρικ θα μπορούσε να καλπάσει.

΄΄Πέθανε ακριβώς εκεί.
Σωπάσαμε και ακολουθήσαμε με το βλέμμα το δάχτυλο του Κρίσνα. Η γωνία που έδειχνε ήταν άδεια. Το 1941συνέχισε ο Κρίσνα, ο γέροντας ξεψυχούσε, έσβηνε. Κάποιοι μαθητές του ήρθαν να του παρασταθούν. Στη συνέχεια κι άλλοι. Σιγά – σιγά το σπίτι γέμισε κόσμο. Οι περισσότεροι δεν γνώριζαν τον ποιητή. Οι μέρες περνούσαν. Ο Ταγκόρ δεν έλεγε να πεθάνει. Στο τέλος αποφάσισαν να το διασκεδάσουν. Κάποιος πήγε στο αμερικάνικο αρχηγείο – υπήρχαν ήδη στρατιώτες στην πόλη – και επέστρεψε με ένα μηχάνημα προβολής και αρκετές μπομπίνες φιλμ. Παρακολουθούσαν με τις ώρες Χοντρό – Λιγνό και Μίκυ Μάους. Ο γέρος ήταν βυθισμένος σε κώμα, ξεχασμένος στη γωνιά του. Κάπου – κάπου έσκιζε τα νερά του επιθανάτιου ύπνου κι έβγαινε σαν ψάρι στην επιφάνεια. Φανταστείτε τη σύγχυση και την απορία του! Πέρα από πλάτες φίλων και κεφάλια αγνώστων έβλεπε τις τρεμουλιαστές εικόνες στον τοίχο΄΄

΄΄- Δεν καταφύγατε ποτέ στη βία;
- Όχι
- Ανοησίες
- Αλήθεια λέω. Εντάξει παραδέχομαι ότι έχω καβγαδίσει κάποιες φορές αλλά πάντοτε πάσχιζα να αποφύγω τη βία.
- Όχι δε λέτε αλήθεια. Όλοι έχουν δοκιμάσει το αιμάτινο κρασί της Κάλι.
- Κάνετε λάθος. Μερικά ασήμαντα περιστατικά. Παιδαριώδη πράγματα.
- Δεν υπάρχουν ασήμαντες πράξεις βίας΄΄

΄΄Ό,τι φοβόμαστε, το φοβόμαστε γιατί κάποια δύναμη ασκεί την εξουσία της πάνω μας΄΄.

΄΄- Δεν προσφέρει καμιά ελπίδα.
- Είναι φορές που δεν υπάρχει ελπίδα.
- Πάντα υπάρχει ελπίδα.
- Όχι δεν υπάρχει. Μερικές φορές υπάρχει μόνον πόνος. Και συναίνεση στον πόνο. Και ίσως καταφρόνια για ένα κόσμο που προκαλεί και απαιτεί τόσον πόνο.
- Η καταφρόνια είναι μια μορφή ελπίδας, δε συμφωνείτε΄΄;

Εδώ αντί να περιγράψει το φρικαλέο με όρους φρίκης, επιλέγει το σαρδόνιο αποφεύγοντας την κοινοτοπία και αποφορτίζοντας κομψά, με αυτό τον τρόπο που σκεφτόμαστε με την μεγαλύτερη ψυχρότητα και αδιαφορία στις πλέον τεταμένες στιγμές που έχουμε αδειάσει ολότελα.

΄΄ Όταν ήμουν παιδί οι γονείς μου είχαν αγοράσει την πλήρη σειρά της Εικονογραφημένης Εγκυκλοπαίδειας του Κόμπτον. Ο αγαπημένος μου τόμος ήταν εκείνος που ασχολούνταν με το ανθρώπινο σώμα. Πολλές σελίδες του είχαν διαφάνειες. Ξεκινούσαν μ’ ολόκληρο το σώμα – δέρμα, αισθητήρια όργανα, τα πάντα – και καθώς γύρναγες τα ντελικάτα χαρτιά έμπαινες σιγά – σιγά στα μυστήρια του οργανισμού. Όλα ήταν τακτικά και συμμαζεμένα, κωδικοποιημένα κατά χρώμα, με λεζάντες για τις παραπομπές.
Το κορμί που είχα τώρα μπροστά μου ήταν η δεύτερη σελίδα – ΜΥΕΣ ΚΑΙ ΤΕΝΟΝΤΕΣ. Από το λαιμό και κάτω, το δέρμα ήταν γδαρμένο και τραβηγμένο προς τα πίσω…΄΄

΄΄Τα μάτια του κοριτσιού ήταν σφιχτά κλεισμένα, σα να προσπαθούσε να συγκεντρωθεί, και το σώμα της μισάνοιχτο. Ακουμπούσε το μάγουλο στη μικρή γροθιά της. Σύντομα θα ‘πρεπε να ξυπνήσει, να ανάψει φωτιά, να σερβίρει πρωινό στους άντρες, να ταϊσει τα μικρότερα παιδιά, να αντιμετωπίσει το τέλος μιας παιδικής ηλικίας που δεν είχε καν προλάβει να ζήσει. Πολύ γρήγορα θα έφευγε από τον πατέρα της και θα περνούσε στην κατοχή ενός άλλου άντρα – του συζύγου της – και την ημέρα εκείνη θα δεχόταν την παραδοσιακή ινδουιστική ευχή, κάτι σαν χρίσμα: << Είθε να γεννήσεις οχτώ γιούς >>. Αλλά για την ώρα είχε για παρηγοριά της τον ύπνο: με σφιγμένη τη γροθιά, το κεφαλάκι της στη λάσπη, τα μάτια της κλειστά κόντρα στο πρωινό φως΄΄.

΄΄…με μοναδική μου άμυνα το δύσχρηστο εργαλείο της γλώσσας και την αίσθηση ενός ακαθόριστου, ανακόλουθου μηχανισμού της πραγματικότητας΄΄.

Невероятна атмосфера! Добре изградена история, безброй смущаващи моменти и доста мъка, особено към финала. На места много мудно ми се развиваше сюжета и това ме подразни. Иначе Калкута е описана уникално отвращаващо. Ако някога съм имал и най-малките помисли да посетя Индия, след прочитането на тази книга те се изпариха внезапно.

Ποτέ δε με άφησε η αίσθηση του ότι κάτι λείπει. Πολλά γιατί στα οποία δεν παίρνω ποτέ απάντηση και που τελικά σε κάνουν να σκέφτεσαι ότι ο Simmons είχε μια ιδέα να γράψει κάτι, είχε καλογραμμένες σκηνές να δώσει, αλλά χωρίς τίποτα να έχει κάποιο νόημα και λόγο ύπαρξης.

Diverso da quel che mi aspettavo: è un libro più horror nel senso di ribrezzo piuttosto che di paura. Emotivamente comunque mi ha fatto a pezzi, gli dovrei dare 5 stelle per quello. Gliene do' 4 per quel po' di prevedibilità nella parte finale e perché avrei voluto mi spaventasse di più...e invece mi ha messo addosso questa terribile tristezza

DNF @ 25%

Pretty disappointed that my first Simmons read after Hyperion and Fall of Hyperion (two of my favorite books) was such a let down for me. The premise is intriguing but I really disliked the protagonist and none of the side characters thus far were interesting. Also pretty much nothing had happened by this point in the book and I'm not opposed to a slow-burn horror but that only works if you've got some kind of tension/underlying creepiness which just wasn't present. I just found it so dull, couldn't be bothered to carry on with it.