50th anniversary of the Pentagon Papers

Somebody had to show some courage....

“Yes, everybody was lying but for different reasons and for different causes. In particular, a very large range of high-level doves thought we should get out and should not have got involved at all. They were lying to the public to give the impression that they were supporting the president when they did not believe in what the president was doing.

“They did not agree with it but they would have spoken out at the cost of their jobs and their future careers. None of them did that or took any risk of doing it and the price of the silence of the doves was several million Vietnamese, Indochinese, and 58,000 Americans.”

https://www.theguardian.com/world/202...

===============


"Pyle was very earnest and I had suffered from his lectures on the Far East, which he had known for as many months as I had years. Democracy was another subject of his— he had pronounced and aggravating views on what the United States was doing for the world."

"Death was the only absolute value in my world. Lose life and one would lose nothing again for ever. I envied those who could believe in a God and I distrusted them. I felt they were keeping their courage up with a fable of the changeless and the permanent. Death was far more certain than God, and with death there would be no longer the daily possibility of love dying."

"Wouldn’t we all do better not trying to understand, accepting the fact that no human being will ever understand another, not a wife a husband, a lover a mistress, nor a parent a child? Perhaps that’s why men have invented God—a being capable of understanding."

=====

In recent months, I have watched Ken Burns' lengthy documentary on the Vietnam War, twice. That, and the excellent book, "Embers of War," by Fredrik Logevall, reinforce Greene's prescience and accuracy in his novel.

This novel has often been criticized by right wing American hawks. George W. Bush's speechwriter continued that trend by randomly including a broadside against the book in one of his speeches.

Greene himself gives us the flavor of the misrepresentations in his memoir "Ways of Escape"

"When my novel was eventually noticed in the New Yorker the reviewer condemned me for accusing my "best friends" (the Americans) of murder since I had attributed to them the responsibility for the great explosion -- far worse than the trivial bicycle bombs -- in the main square of Saigon when many people lost their lives. But what are the facts, of which the reviewer needless to say was ignorant?

The Life photographer at the moment of the explosion was so well placed that he was able to take an astonishing and horrifying photograph which showed the body of a trishaw driver still upright after his legs had been blown off. This photograph was reproduced in an American propaganda magazine published in Manila over the title "the work of Ho Chi Minh" although General Thé had promptly and proudly claimed the bomb as his own. Who had supplied the material to a bandit who was fighting French, Caodaists and Communists?"

But Greene was bewitched by the country....

“The spell was cast,” Greene went on, “by the tall elegant girls in white silk trousers; by the pewter evening light on flat paddy fields, where the water buffaloes trudged fetlock-deep with a slow primeval gait; by the French perfumeries in the rue Catinat, the Chinese gambling houses in Cholon; above all by the feeling of exhilaration which a measure of danger brings to the visitor with a return ticket: the restaurants wired against grenades, the watchtowers striding along the roads of the southern delta with their odd reminders of insecurity: ‘Si vous êtes arrêtes ou attaqués en cours de route, prévenez le chef du premier poste important.’ ”

------------

The main character, Fowler, based on Greene, goes up in a small bomber for a run. All they come upon is a lone sampan drifting on the river that they blow out of the water. Once back on the ground, Fowler asks the pilot about the sampan. He says: "we have orders to shoot up anything in sight." But tries to deflect by bringing up something much worse....

‘Today’s affair— that is not the worst for someone like myself. Over the village they could have shot us down. Our risk was as great as theirs. What I detest is napalm bombing. From 3,000 feet, in safety.’ He made a hopeless gesture. ‘You see the forest catching fire. God knows what you would see from the ground. The poor devils are burnt alive, the flames go over them like water. They are wet through with fire.'

Then adds: ‘You are a journalist. You know better than I do that we can’t win."
.
Bitter experience has taught Fowler that the world is not always changeable, that some problems have no solution, and that certain Western abstractions, such as democracy, don’t necessarily correspond to how society actually functions.

=========

As for the myth that Alden Pyle was based on CIA operative, Edward Landsdale, Greene responds...

“Pyle was a younger, more innocent, and more idealistic member of the CIA,” he wrote. “I would never have chosen Colonel Lansdale, as he then was, to represent the danger of innocence.”

The novelist claimed that his inspiration was Leo Hochstetter, a young American economic aid official with whom he had shared a room one night while visiting the Vietnamese countryside.

According to Greene, Hochstetter, who was assumed by the French to “belong to the CIA, lectured him on the long drive back to Saigon on the necessity of finding a ‘third force in Vietnam"--- one beholden neither to the French nor to Ho Chi Minh. Hochstetter even had a candidate in mind: General Thé. Greene’s denials are buttressed by the fact that while he worked on "The Quiet American" between March 1952 and June 1955, he completed a draft before Lansdale arrived in Vietnam for good in June 1954.

More excellent background on Greene and his novel in this Pulitzer Prize winning book...

http://www.viet-studies.com/kinhte/Lo...

======

excellent essay on Greene by Zadie Smith....

"Human nature is not black and white but black and grey"

https://www.theguardian.com/books/200...

=============

Continued impact of Agent Orange. I always snort when I see us claim we have not, nor will we ever engage in any form of chemical warfare.

https://www.vanityfair.com/news/2006/...

==============

Greene's writing method...

https://www.williamlanday.com/2009/07...

Οι σκέψεις στην αρχή του βιβλίου: Ξεκίνησα απ’ την ίδια βάση με το Φάουλερ, με τη διερώτηση ‘’γιατί να ανακατευτείς’’ και με μια ήπια κριτική για το συντηρητισμό του Πάιλ που φτάνει στα όρια της επικινδυνότητας. Μέσα στο βιβλίο υπάρχουν ορισμένες πολύ σκληρές περιγραφές που δίνονται με αδρές κυνικές προτάσεις. Είχα την αίσθηση πως έβλεπα μπροστά μου τους νεκρούς ανθρώπους στο νερό, ότι βρισκόμουν στη βάρκα που σπρώχνοντας να περάσει στην άλλη πλευρά τράκαρε κάθε τόσο με ένα κεφάλι, μια πλευρά, το αφύσικα λευκό χέρι κάποιου, με το νερό να γυαλίζει πάνω του κάτω απ’ το φεγγάρι. Ο Γκρην σε φέρνει στο σημείο να σκέφτεσαι πως εδώ κάτι πρέπει να γίνει, η θηριωδία κάπου πρέπει να σταματάει. Ναι δεν παύει οριστικά, παρά μόνο μεταφέρεται σε μια άλλη χώρα, σε έναν άλλο χρόνο που ίσως δε θα ζεις, ή δε θα ‘σαι παρών ώστε να μπορείς να κάνεις άλλο, απ’ το να διαβάζεις γραμμές ανυπόφορα βαρετές σα στατιστικές, όμως τώρα είσαι εδώ και μπορείς να κάνεις κάτι, ακόμα και αμελητέο. Για τους ανθρώπους, ή ακόμα και για τον εγωισμό που καιροφυλακτεί μες στη συμπόνια σου.

Αυτά σκέφτηκα στην αρχή και μέχρι τη σελίδα 80. Μετά το βιβλίο κυλούσε απελπιστικά αργά, υπήρχε κόπος από πλευράς μου για να τελειώνω κάθε σελίδα. Παντού στατικότητα, αργοί ρυθμοί, ευφυέστατος κυνισμός, ο πολύ γνωστός ισοπεδωτικός ρεαλισμός του Γκρην. Αφού λοιπόν το βιβλίο κάνει κοιλιές που μας τις παρουσιάζεις τόσο γλαφυρά, γιατί δεν το παράτησες ρωτάει ο προσεκτικός αναγνώστης… Ποια είναι η απάντηση σ’ αυτό άραγε; Όχι δεν το άφησα και παρότι είναι αρχές του μήνα και ήδη έχω ξεμείνει από λεφτά, παρήγγειλα την Καρδιά των πραγμάτων και αν δεν έφτανα στο όριο να περάσω στην κατάσταση του να τρώω ρύζι, ντομάτες και πατατάκια απ’ το Λιντλ για όλο τον υπόλοιπο μήνα, έχω αρκετές γνωριμίες σε παλαιοβιβλιοπωλεία απ’ αυτά που δεν έχουν ψαγμένες ιστοσελίδες, για να μπορώ να βρω όλα τα βιβλία του. Πράγμα που σκοπεύω να κάνω.

Τι είναι λοιπόν αυτό το τόσο ιδιαίτερο του βιβλίου, ή του Γκρην; Είναι η παρακίνηση. Δε σου επιτρέπει να είσαι ο άνθρωπος του καναπέ. Και δεν είναι συναίσθημα που εγκαταλείπει. Ξέρω ακριβώς πόσο πιο ευαισθητοποιημένος είμαι μετά το Δύναμις, τους Θεατρίνους, το Υπουργείο. Είναι το βιβλίο ή ο Γκρην γενικά κάποιος που έγραψε εγκεφαλικά βιβλία αυστηρά; Όχι βέβαια. Είναι ένας συγγραφέας που έγραφε για τον έρωτα και την αγάπη. Αυτό τον έρωτα που έχεις νιώσει για τον κολλητό σου παρότι είστε κι οι δυο άντρες και ετεροφυλόφιλοι και δεν αφορά το σεξ, αυτό τον έρωτα που έχεις νιώσει για ένα σκύλο, μα κι εκείνο τον έρωτα που καθιστά κάθε ερωτική πράξη μετά και κάθε γνωριμία ανούσια αναζήτηση βασισμένη σ’ αυτή την τόσο διαδεδομένη άποψη πως δεν είναι φυσιολογικό να μένεις μόνος και να πενθείς. Γιατί στο πένθος μέσα ζει αυτός ο έρωτας ακόμα, όχι σα μια εξιδανίκευση που στρογγυλεύεις τις γωνίες, αλλά όπως ήταν και παράλληλα με όλες τις απομυθοποιήσεις του. Γράφει ακόμη για το πώς αναλύεται η αγάπη σε ένα κατ’ εξοχήν συναίσθημα μα και στη λογική της, γιατί αυτή είναι που τη διαχωρίζει από οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα, πως σου επιτρέπει να αξιολογείς και γι’ αυτό σε βοηθάει να κρίνεις, να κάνεις ή να θέλεις να κάνεις πράγματα για να βοηθήσεις και όχι γιατί είσαι ένα γουρούνι με καλά κρυμμένο τον εγωισμό του, να είσαι εκεί για τον άλλο κι όχι για την πάρτη σου.

Κι όταν βρεθείς εκεί πια, όταν σε έχει πάει εκεί ο Γκρην που το κάνει στο κάθε του βιβλίο ανακαλύπτεις και πως για μια ακόμα φορά σε έπεισε να δεις τα φαινόμενα κι όχι την ουσία και τότε ξεδιπλώνονται οι ωραίες, οι μεγάλες, οι σπουδαίες προσωπικότητες για τις οποίες γράφει, που το μόνο που τις ξεχωρίζει και τις κάνει τόσο σημαντικές είναι η ανθρώπινη φύση του, η πολυσχιδής ανθρώπινη φύση τους που υπερβαίνει τα όρια του βιβλίου.

Καμιά αντικειμενικότητα στο 5.

It's rare to find a novel that has such tightly woven elements, where the characters, the plot, and the setting echo one another and create a genuine sense of place and time. With The Quiet American, the place is Vietnam and the time is the early 1950s.

During that time, Vietnam was country involved in a struggle against its old colonial master, France. At the same time, America was entering the world stage as a newly christened superpower. And the country of Vietnam was something of a fresh new state capturing the world's attention as a new market.

If this world perspective was all that comprised The Quiet American, it would be a boring novel. But Greene saw how the macro world stage could be reflected in the personalities of his characters. Thus we have the older colonial man competing with the naïve, young, and quiet American for the beautiful and young Vietnamese woman. By combining the two themes and weaving them together into a seamless story, Greene preserves the truth and feeling of Vietnam during this critical moment in time.