Marcel Proust scriveva che “ogni lettore, quando legge, legge se stesso”, e nessuna frase potrebbe descrivere meglio il mio rapporto con Anna Karenina.

Ma andiamo con ordine.

Quando lessi per la prima volta questo libro avevo diciassette anni e un caso avanzato di adolescenza problematica. I testi sacri su cui si basava la mia comprensione del mondo erano, nell’ordine: L’insostenibile leggerezza dell’essere, Cime tempestose e le canzoni degli Smiths. Twilight era stata per me un’opera formativa, e il mio amore per i poeti romantici aveva trasformato i muri della mia stanza in una galleria di citazioni di Keats. L’ambiente in cui ero cresciuta, insomma, aveva fatto del suo meglio per spingermi a sviluppare una visione delle relazioni sentimentali distorta e orientata al melodramma.
È a questo punto che entra in scena Anna Karenina. La mia reazione, ovviamente, è di amore immediato ed assoluto, non tanto per il romanzo in sé — quello è ben scritto, ma troppo dispersivo, troppo incentrato su quisquilie irrilevanti come la vita nei campi e le politiche economiche — quanto per Anna stessa, eroina tragica dal fascino irresistibile. Tutto in lei mi attira, mi conquista: dalla sua bellezza leggendaria, al suo cuore dominato da passioni violente, fino alla morte tragica (ma così poetica!) che la suggella ai miei occhi come la vittima innocente di una società moralista e ipocrita.
Vorrei essere Anna, o vorrei innamorarmi di Anna? Probabilmente entrambe le cose, ma in fondo non è importante: quel che conta è che ella assume all’istante un posto d’onore tra le mie icone letterarie. In lei rivedo il mio animo romantico, pronto a qualunque sacrificio in nome dell’amore (e pazienza se colui per cui mi sacrifico non farebbe mai lo stesso per me; che amore sarebbe se non facesse soffrire?). Quando Oblonskij dice della sorella che ”ella è, prima di tutto, una donna di cuore”, quella frase si imprime nella mia memoria come il simbolo di tutto ciò che vorrei mi rappresentasse. E nella mia memoria rimane, avvolta dal ricordo dorato dell’opera da cui è tratta, per oltre dieci anni.

Fino a quando, ormai adulta, non decido di riprendere in mano il romanzo, scoprendo con sgomento che dei miei ricordi romantici è rimasto poco o nulla.

Ai miei occhi di quasi trentenne, il capolavoro di Tolstoj appare come un’opera autocelebrativa e insopportabilmente moralista. Il protagonista è un palese alter ego dell’autore, che per fugare ogni dubbio gli affibbia pure il suo nome. La narrazione esalta continuamente le virtù di Lev(in), perfetta incarnazione dell’eroe tolstoiano che ama la campagna, detesta la vita mondana e finisce inspiegabilmente per sposare la fanciulla più ambita dall’alta società. I personaggi che lodano Levin sono positivi; quelli che lo disprezzano o che non sposano le sue idee sono stupidi, corrotti o destinati a una morte prematura.
L’autore si dilunga spesso in riflessioni su temi etici e politici, come la riforma agraria e la condizione della classe operaia; ma le sue riflessioni assumono, agli occhi del lettore moderno, un tono quasi grottesco. La prospettiva di chi le formula è sempre fredda, distaccata, palesemente estranea alla drammatica realtà che descrive: è il punto di vista di un nobile privilegiato che parla dei contadini, delle donne e delle minoranze etniche come si parlerebbe di animali in un giardino zoologico. Mentre i braccianti di Levin vivono nella miseria, lui passa il tempo a pontificare sulla bellezza del lavoro nei campi e sull’opportunità di concedere loro un’assistenza sanitaria di base. Se si pensa che questo libro venne dato alle stampe appena quarant’anni prima della rivoluzione russa, è facile immaginare quegli stessi contadini mentre prendono d’assalto la casa del padrone al grido di “Morte al nemico capitalista!”.

La delusione più cocente, però, è arrivata proprio da Anna. L’eroina della mia adolescenza si è rivelata essere una donna frivola e immatura, incapace di prendere decisioni sensate e assumersi qualsiasi responsabilità. Impulsiva, egoista, troppo impegnata a piangersi addosso per valutare con lucidità le conseguenze delle proprie azioni, la protagonista di Tolstoj mi ha spinta a chiedermi se al liceo avessi davvero letto lo stesso libro che troneggia ora sui miei scaffali. Non ho impiegato molto, però, per intuire la causa delle mie impressioni contrastanti: se anni fa mi identificavo così tanto con Anna è perché ella pensa e agisce esattamente come un’adolescente. Ma se è comprensibile che una ragazzina si comporti in maniera melodrammatica e irrazionale, lo stesso non si può dire di una donna matura.

Da questo punto di vista, rileggere Anna Karenina mi ha rivelato molte più cose su me stessa che sull’opera in sé. Mi ha spinto a riflettere su com’è cambiato nel tempo il mio approccio ai classici, e soprattutto mi ha confermato in via definitiva che lo sguardo di chi legge conta più del libro in sé.

I can say I really enjoyed this story. It was a captivating story about the parallel lives centered roughly on four people. The first is a down-to-earth, even naive, and relatively quite man (Konstantin Levin) who gets rejected by the young woman ('Kitty') he deeply loves.

Levin grows as a character, moves back out into the country, and eventually finds himself together with Kitty in the end. They are happy and content with how life has turned out.

The second is a beautiful woman (Anna Karenina) who has a rich and lavish lifestyle, has an affair with a "Mr. Wonderful" Count Vronsky, gets him, and then it all ends tragically.

It was wordy, lengthy, and full of human emotion and spirit yet I enjoyed this story from start to finish. My first Tolstoy attempt and I'm sure I'll read more. I would recommend it to anyone who wants a rich story. Thanks!

Third time's the charm!

Mount Olympus of Books Award

I have only given four books this honour

I read this three times but all of them pre-GR. I hope to read this again soon and write a proper review.

Uzunluğuna rağmen tek bir cümlesinin bile fazla hissedilmediği Leo Tolstoy’un ölümsüz eseri "Anna Karenina", efsanevi yazarın toplumsal olayları ve birey duygularını olağanüstü tasvir yeteneğiyle anlatarak adeta şov yaptığı bir başyapıt niteliğinde. Ataerkil toplumların kadınları nasıl mağdur ettiğini tüm acımasızlığıyla okuyucuya sunan Tolstoy aslında bizlere tam anlamıyla bir trajedi sunuyor. Kadınlara eğitim bile verilmemesini savunan zamanının Rus aristokratlarının kadınları adeta bir figür olarak gördüğü kitapta Tolstoy, zamanının ötesinde bir karakterle tüm genellemeleri yıkarak sadece toplumu eleştirmekle kalmıyor aynı zamanda yenilikçi düşünceleriyle bir reforma imza atıyor. Toplumun empoze etmesiyle gerçekleştirilen aşksız evliliklerin zamanla nasıl çatırdağını gözler önüne seren kitapta erkeklerin itibarlarını zedelememek uğruna dine karşı gelmemek adı altında etik olmayan neredeyse her şeyi kabul ederek hem kendilerini hem de eşlerini nasıl mağdur ettiklerini okuma şansı buluyoruz. Hayatlarını yaşamayan karakterlerin nasıl yıkıcı tercihler yapabildiğini bizlere gösteren Tolstoy, okuyucuya sunduğu bir diğer aşk hikayesiyle evliliklerin aşkla olduğu takdirde bireylerin birbirlerine nasıl değer kattıklarının altını çiziyor. Levin ve Anna’nın madalyonun iki farklı yüzünü oluşturduğu kitabı okurken açıkçası Tolstoy’un karakter geçişlerine hayran kaldığımı belirtmeliyim. Filmlerde olduğu gibi aynı plan sekansı andıran geçişlerle hikayeyi bütün halinde götüren efsanevi yazarın neden gelmiş geçmiş en iyi yazara olarak kabul edildiğini bir kez daha gördüm. İlk defa bir romanda bilinç akışı anlatım yöntemini kullanarak karakterin kafasında neler geçtiğini tüm ayrıntılarıyla bize anlatan Tolstoy’un edebiyatı nasıl değiştirdiğine yedinci bölümde tanıklık ediyorsunuz. Tüm yanlışlarına rağmen aslında Anna Karenina’nın yaşadığı dram bir yandan içinizi acıtırken diğer yandan karakterin yaptığı yanlış tercihleriyle mağdur olmakta ısrar etmesine sinir oluyorsunuz. Öte yandan, Levin toplumun onun hakkında ne düşündüğünü umursamadan ideallerine bağlı kalması ve mağdur olmamayı tercih etmesi iki karakter arasındaki en önemli farkı oluşturuyor.

Aile, birey, kıskançlık, sadakat, sevgi, tutku, ölüm ve yaşam gibi kavramları derinlemesine anlatan kitabın kuşkusuz odak noktasına aldığı inanç teması ise yeni bir paragrafı hak ediyor. Din kavramının toplumların tüm kesimini nasıl avucunun içine aldığını tüm gerçekliğiyle anlatan "Anna Karenina"da Levin’in dinin amacını sorgulamaya başladığı son bölüm gerçekten takdire şayan. İyi birey olmanın dinle alakası olmadığını, tüm dinlerin bunun üzerine kurulu olduğu halde toplumlar tarafından nasıl dezenformasyona uğradığını anlatan Tolstoy’un finali iyi bir insan olmayı hayatın temeline yerleştirdiği finali oldukça etkileyici. Buna ek olarak Tolstoy’un iyilik barındırdığı söylenen kutsal kitapların içinde bulunan şiddet temalarını ortaya çıkarması da zamanının çok ötesinde.

"Anna Karenina" gerçekten bambaşka bir deneyim. Keşke hiç bitmeseydi dediğim kitaplardan biri ve bende artık bambaşka yere sahip. Uzunluğuna rağmen kaldığım yerden sayfayı açtığımda okuduklarımın hepsini hatırladığımı tek kitap. Edebiyatın zirve noktası varsa sanırım işte burası.

18.09.2017
İstanbul, Türkiye

Alp Turgut

http://www.filmdoktoru.com/kitap-labo...

Hitting that "I'm finished" button rarely feels so good. I hardly ever let myself take on challenging or long reads like this anymore; and I will admit that at some points during this book I thought, "Why am I doing this?!" But this book has been a hurdle for me for the last 5-6 years and I'm so glad to have finally completed it.

The audiobook, narrated by the fabulous Maggie Gyllenhaal, is definitely a big help. I listened to the whole thing, but also utilized the ebook at points to stay focused while listening to her reading it. That isn't something I do for a lot of books, but I found it helpful here.

Other than that, I really don't have much to say about the book itself, only because there's so much one could say about it. I knew the gist of the story, having seen adaptations of it on screen and read the first 1/4 or so a while back. But a lot of this book is plotless discussions or inner-monologues from characters about aristocracy, government/politics, religion, love, etc. So to sum it up in a review here seems a futile gesture.

I really grew to love Levin and Dolly the most of all characters, while Anna was particularly aggravating at times. It's more of a character-driven story, though, so having a balance amongst the characters was helpful to keep the story moving and giving you moments of joy alongside moments of despair.

Will I ever read this again? Unlikely. But I'm glad that I've finally read it and can check that off my bookish bucket list.

Team Levin

Anna Karenina is spectacularly well written, with short paragraphs and chapters, that it doesn’t remind me of stuffy writing from 1878.

This tome is my second foray into Leo Tolstoy’s work, my first being a short novel, The Death of Ivan Ilych.

“Honesty is only a negative qualification,” he said. – Anna Karenina by Leo Tolstoy

At the center of this story is Anna Karenina who is a charming, married woman who falls in love with Count Vronsky (definitely not her husband). It also focuses on Dolly and Stepan Oblonsky as well as Kitty and Levin.

This book is written in such a style where you can “hear” the characters’ thoughts, and it highlighted the difference in how men and women are treated in society. And if it was just the romance and societal tension, I would have rated this book 5 stars.

However, there was a lot of commentary about peasants and religion. As I am not an expert in Russian history/politics of 1878, this part was a bit over my head. I felt like I needed a wise sage to guide me through these parts.

This book is interesting enough and worthy of a reread, but I would have to rope in a person a bit wiser than myself to help me along. Any volunteers?

2025 Reading Schedule
JantA Town Like Alice
FebtBirdsong
MartCaptain Corelli's Mandolin - Louis De Berniere
AprtWar and Peace
MaytThe Woman in White
JuntAtonement
JultThe Shadow of the Wind
AugtJude the Obscure
SeptUlysses
OcttVanity Fair
NovtA Fine Balance
DectGerminal

Connect With Me!
Blog Twitter BookTube Facebook Insta My Bookstore at Pango

I am happy to have discovered this little marvel of deciphering nature and human passions, not in my 'Russian classics' around 20 years ago! At the time, I found significant serenity there, especially with Dostoievski. Today, regarding the question of maturity or only of work, I see something quite different: a magnificent painting of the human condition, both beautiful and tragic, with many ironies and even more finesse in the psychological analysis. In short, it is a masterpiece.
As the title suggests, we follow the story of Anna Karenina, the wife of a high Russian dignitary; she is beautiful, healthy, joyful, and radiant until she meets passion, its complications, and its compromises. But, as the title does not indicate, there is also a whole gallery of portraits: her lover Vronsky, sometimes enthusiastic seducer, a sometimes responsible and wise man; her husband Karenina, all confided in his respectability but touched by his sufferings and his dignity; Levine, accurate literary double of Tolstoi according to the notice, the tortured, the pragmatist and the lover; Kitty, the simple, sweet and good woman, after having been a little brainless; the good-natured but well-intentioned parasite Oblonski; and so many others which will take us to the mundane and somewhat idle salons of Saint Petersburg, the revolutionary circles, the district assemblies or deep into the Russian countryside.
What is extraordinary (or terrible, depending on which point of view you take) is that you find yourself in the characters and the situations. I am not a 19th-century Russian aristocrat engaged in a passionate affair. Yet I understand her, especially in her paradoxes, constant doubts, inability to stop the spiral of arguments, her interpretations distorted by anxiety, his exaltation, and his absolute love. So much more than the adulterous woman, it is the incarnation of the woman in love: if she had lived today, with the possibilities of divorce and professional activity for women, could she have loved Vronsky? And quietly? I'm not sure. And she will remain a tragic heroine with whom I especially would not like to identify!
Although I don't look like the heroine, I am thrilled by my reading, which explains why this review is probably confusing.

In the beginning, reading Anna Karenin can feel a little like visiting Paris for the first time. You’ve heard a lot about the place before you go. Much of what you see from the bus you recognize from pictures and movies and books. You can’t help but think of the great writers and artists who have been here before you. You expect to like it. You want to like it. But you don’t want to feel like you have to like it. You worry a little that you won’t. But after a few days, you settle in, and you feel the immensity of the place opening up all around you. You keep having this experience of turning a corner and finding something beautiful that you hadn’t been told to expect or catching sight of something familiar from a surprising angle. You start to trust the abundance of the place, and your anxieties that someone else will have eaten everything up before your arrival relax. (Maybe that simile reveals more about me than I’d like.)

My favorite discovery was the three or four chapters (out of the book’s 239) devoted to, of all things, scythe mowing—chapters that become a celebratory meditation on physical labor. When I read those chapters, I felt temporarily cured of the need to have something “happen” and became as absorbed in the reading as the mowers are absorbed in their work. Of course, the book is about Anna and Vronsky and Levin and Kitty and Dolly and poor, stupid Stepan Arkadyich. It’s about their love and courtship and friendship and pride and shame and jealousy and betrayal and forgiveness and about the instable variety of happiness and unhappiness. But it’s also about mowing the grass and arguing politics and hunting and working as a bureaucrat and raising children and dealing politely with tedious company. To put it more accurately, it’s about the way that the human mind—or, as Tolstoy sometimes says, the human soul—engages each of these experiences and tries to understand itself, the world around it, and the other souls that inhabit that world. This book is not afraid to take up any part of human life because it believes that human beings are infinitely interesting and infinitely worthy of compassion. And, what I found stirring, the book’s fearlessness extends to matters of religion. Tolstoy takes his characters seriously enough to acknowledge that they have spiritual lives that are as nuanced and mysterious as their intellectual lives and their romantic lives. I knew to expect this dimension of the book, but I could not have known how encouraging it would be to dwell in it for so long.

In the end, this is a book about life, written by a man who is profoundly in love with life. Reading it makes me want to live.

o kadar uzun zamandır bekliyordum ki goodreads'in durum güncelleme bölümünde "I'm finished!" linkine tıklamayı... okumaya başlayalı bir ay geçmiş. normalde bir kitap elimde kabaca şöyle bir üç haftadan uzun kaldığı zaman sinirlenmeye ve kitaptan soğumaya başlarım. gelin görün ki anna karenina bir ömür ruhumda benimle yaşayacak kitaplardan biri oldu. uzun uzun okumuş olmaktan asla mutsuz olmadım; bilakis, bilerek acele etmedim. evet, kitabı beklediğimden uzun sürede okuyor olmak beni bir miktar utandırdı, fakat kitapla yaşadığım macera açısından baktığımda her şey olması gerektiği gibi oldu diye düşünmeden edemiyorum. bir okur olarak benim kitabı değil, kitabın beni yönettiği bir okuma süreci oldu diyebilirim.

en sevdiğim yazarlardan Orhan Pamuk, şöyle demiş anna karenina ile ilgili:

“Okuduğum en mükemmel, en kusursuz, en derin ve en zengin roman. Tolstoy’un her şeyi gören, herkesin hakkını veren, hiçbir ışığı, hareketi, ruhsal dalgalanmayı, şüpheyi, gölgeyi kaçırmayan, inanılmayacak kadar dikkatli, açık, kesin ve zekice bakışı, bu romanın sayfalarını çevirdikçe okura, ‘evet, hayat böyle bir şey!’ dedirten kitap. Yarıştan önceki bir atın diriliğini, mutsuz bir bürokratın yavaş yavaş düştüğü yalnızlığı, bir kadın kahramanının üst dudağını, bir büyük ailedeki dalgalanmaları, hep birlikte yaşanan hayatlar içinde tek tek insanların inanılmaz ve hayattan da gerçek kişisel özelliklerini Tolstoy mucizeye varan bir edebi yetenek, hoşgörü ve sanatla önümüze seriverir. Roman sanatı konusunda eğitim için okunacak, defalarca okunacak ilk roman Anna Karenina’dır.”

çok iyi bir okur olduğumu, çok okuduğumu iddia edemem. ama şimdiye kadar okuduğum kitaplar, hatta daha da daraltayım; klasikler arasında anna karenina kadar kaliteli bir dizi gibi, tane tane, adım adım ilerleyen; her karaktere ayrı bir özen gösteren, bu karakterlerin gelişimiyle ayrı, başlarına gelenlerle ayrı ilgilenen kitap okumadım desem, abartmış olmam herhalde. dolayısıyla, kitabın başlarındaki sahne geçişleri bana -belki de çok saçma bir şekilde- Masumiyet Müzesi'ni çağrıştırıp kitabın ortalarına geldiğimde artık bu çağrışım bende kaşıntı yapıp dayanamayarak, acaba orhan pamuk'un anna karenina konusunda söylediği bir şeyler var mı diye araştırdığımda yukarıda yer verdiğim alıntıya denk gelip; bürokrattan ata, bir kadının üst dudağından bir aile tarihine geçişlerle ilgili kısmı okuduğumda yaşadığım heyecanı az buçuk tahmin edebilirsiniz.

çok heyecan verici, çok güzel bir haber almışım; doyasıya sevinmişim ve artık sadece dingin bir mutluluk yaşıyormuşum gibi dolu dolu bir hisle bıraktı bu kitap beni. ne kadar övsem az.

Amor, Felicidade, Paixão


A Felicidade é um estado de Amor permanente.
Ama-se o sol, o mar, o céu, as nuvens, as árvores, as flores, o canto dos pássaros...
Ama-se, Ama-se, Ama-se!... Simplesmente Ama-se!
Contudo, não é por geração espontânea que esse estado de amor iluminado acontece.
É sim, um processo gradual.
E é aí que o Amor pelo Outro entra em cena!
Quando se ama desmedidamente alguém, esse amor transborda — extravasa tocando tudo à nossa volta. Transita por osmose para o Todo que nos rodeia.
Sorrimos! Celebramos! Flutuamos!...
Dir-se-ia que tudo à nossa volta mudou, quando, afinal, quem mudou fomos nós! Sentimo-nos Exuberantes! Eufóricos! Alcançámos o Maior Bem — a Felicidade!

Porém, quem — como Karenina e Vronsky — enveredar pelo caminho da pura atracção, da paixão, perde-se sem nunca lá chegar!
Mas aqueles que — como Kitty e Levin — optarem pelo caminho do conhecimento mútuo, da compreensão, do respeito... esses sim, têm fortes probabilidades de a alcançar!

Paixão é Fogo que se extingue!
Amor é Semente que cresce!
Paixão é Ansiedade Inquietante!
Amor é Paz Radiante!
Paixão é sempre a descer!
Amor é sempre a subir!...


NOTA: Não posso deixar de louvar aqui, a brilhante tradução do casal Guerra, que foi elaborada directamente a partir do russo, conferindo uma maior autenticidade à obra.

Η Άννα Καρένινα είναι το βιβλίο με τη μεγαλύτερη αναγνωστική βιωματική διαδρομή που έχω διανύσει μέχρι στιγμής. Αισθάνομαι την ικανοποίηση της ολοκλήρωσης ενός πνευματικού μαραθωνίου! Διαβάζοντάς το, αποταμίευσα ώρες απόλαυσης, ώρες με ενδόμυχα τετ-α-τετ με τον εαυτό μου, στιγμές που κάποιος άνοιξε ένα πορτάκι στο μέσα μου και σκάλιζε και σκάλιζε..

Το σύμπαν του Τολστόι είναι μεγαλοπρεπές, είναι επικό και ταυτόχρονα πολύ ανθρώπινο, γήινο αλλά και βαθιά τραγικό· η γραφή του απλή, οι στοχασμοί του εμβριθείς. Ο έρωτας στο βιβλίο είναι σφοδρός, θανατηφόρος, περίπλοκος, ένας έρωτας περήφανος που καταλήγει αλυσιτελής, μιασμένος από την ίδια του την περηφάνια και δεν μπορεί να έχει λόγο ύπαρξης όταν εκποιείται και στέκεται κατώτερος των αρχικών περιστάσεων κάτω από τις οποίες ευδοκίμησε.

Ο Τολστόι παίρνει τον διάλογο μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας «Τι έχεις;» «Τίποτα.» και τον κάνει χίλια κομματάκια. Τον ερμηνεύει με μια διείσδυση στη γυναικεία ιδιοσυγκρασία άνευ προηγουμένου, τον ξετυλίγει και τον αποδομεί σε τέτοιο βαθμό που το αιώνιο μυστηριώδες αίνιγμα βρίσκει τη λύση του εκεί όπου πάλλεται η ερωτευμένη γυναικεία καρδιά.

Όμως δεν είναι μόνο η Άννα Καρένινα στην Άννα Καρένινα. Είναι και ο μέσα κόσμος του Κόστια Λιέβιν, του ανθρώπου που διαβάζει τη σκέψη του ανήσυχου και περίεργου αναγνώστη, του ανθρώπου που θέτει τα πιο εσωτερικά και για πολλούς δια βίου ερωτήματα που τον βασανίζουν, που ψάχνει να βρει το νόημα της ζωής του, το νόημα της ζωής στην οικουμενικότητά του.

Η Άννα Καρένινα είναι ένα μεγάλο έργο τέχνης που, με φόντο μια ολόκληρη εποχή της τσαρικής Ρωσίας του 19ου αιώνα, εγγράφονται πάνω του με τρόπο μοναδικό στοχασμοί πάνω στον έρωτα, στο τι είναι θεμιτό και τι όχι στη σύντομη ζωή μας πάνω στη γη, στις κοινωνικές συμβάσεις, στον θάνατο, την πίστη στο θεό και κυρίως, την πίστη στον ίδιο τον άνθρωπο.

Άννα Καρένινα και Κονσταντίν Λιέβιν καταχωρίζονται δικαίως ως δυο περσόνες της παγκόσμιας λογοτεχνίας· η μεν πρώτη ενσαρκώνει την αιώνια Γυναίκα με όλα τα τρωτά συναισθηματικά της αδιέξοδα, που επωμίζεται στις πλάτες της το βάρος της κοινωνικής κατακραυγής λόγω των επιλογών της, ο δε δεύτερος τον άνθρωπο που καταγίνεται με την πνευματικότητα και επιλέγει την ησυχία μιας υγιούς και καθ’ όλα γήινης οικογενειακής ζωής.

Πώς αξίζει τελικά να ζήσεις τη ζωή σου;

Ένα δραματικό αριστούργημα.

*Η έκδοση του Γκοβόστη και η μετάφραση της Κοραλίας Μακρή είναι άψογα.