As much as this book affected me in some ways, I couldn't give this book a higher rating due to:

1. The relationship between John & Savannah - too fast paced, with small rift can cause tonnes of issues that escalated more than intended. Letters to John were simplistic enough, and it wasn't the core of the story. I would prefer more letters written, exchanging the love between the lovers.

2. John's time in army was painted too simple, there's nothing than can make me associate how army actually is. The author should have done more research.

3. Savannah - how can she simply let John go even though she loves him?

But, there are plus points in the novel, what I love most is the fact where the story started off with John describing his childhood memories, but the one thing that struck me most is the relationship between him & his father. I actually pitied John's father from the start, when John rebelled against him but he kept his silent, when he was trying to fit in, but then when John started started to scold him for his father's obsession on coins, his father tried his best to make John happy by putting away their only picture together (John grinning from ear to ear holding minted coins), or the fact his father raised John single handedly.

When Savannah told the possibility of John's father suffering Asperger's Syndrome, it made him angry, but then John mended his relationship with his father. Then, he understood why his father keeps silent, and conversation would be one sided or the obsession with coins, or the fact that his father follows certain protocol without fail. That part teared me up. I imagined how hard it must be for his father to raise him up as a single father, and then trying his best to fit in and cope with John's demands. The final years of his father was pro-founding & had me crying. It was wonderfully written on how John trying to mend his relationship with father, or the fact how he had taken his father for granted all these while.

The book could have a happier ending, I mean that's what fictions are right? But then, maybe Sparks try his best to put a more realistic approach, that the lover won;t be united in the end.

If you want a tear jerker, this is it. I stayed up late trying to finish this book, and that ends me giving a 3.5 to this book

Here's the last sentences from the epilogue that really made a deep tug at my heartstrings.

"She pauses then and crosses her arms, glancing over her shoulder to make sure no one has followed her. Finally, she seems to relax. And then I feel as if I'm witnessing a miracle, as ever so slowly she raises her face toward the moon. I watch her drink in the sight, sensing the flood of memories she's unleashed and wanting nothing more than to let her know I'm here. But instead I stay where I am and stare up at the moon as well. And for the briefest instant, it almost feels like we're together again."

Before coming up with those wonderful words, I would have rated it 3.5 or 4. I am not expecting this to be that good because of the movie that I used to watch first. I really can't help but think of Savannah Lynn Curtis and John Tyree whenever I'm staring at the full moon.

John Tyree grew up in Wilmington, North Carolina. A couple of years after John had graduated he felt like he was at a bit of a loose end. He'd had a few local jobs, but nothing ever lasted for long before he moved onto the next job. Although he lived with his father their relationship was pretty strained and when John had spare time he spent it surfing. Surfing was the only thing that he really enjoyed, but he knew had to find something else to do.

John decides he will enlist in the army as he feels he has nothing to keep him in his home town. Army life will make John grow up and become a different person. After being in the army for awhile he returns home on leave to spend time with his father. But his father hasn't changed and is still a hard person to get along with. To pass the hours John decides to gets back into surfing which he has missed.

One day whilst out surfing John meets Savannah Lynn Curtis. She has just had her purse knocked into the ocean and John races into the water to retrieve it for her. From this day on they start to spend time together and in time they will fall in love. John takes Savannah home to meet his father and within a short time Savannah feels there is something not quite right with his father. Later on she will tell John that she thinks that his father has a disorder, but John won't hear of it and is adamant that she is wrong.

The time comes when John must return to the army, but they will keep in contact thru letters and will count the days down to when John will return. In their letters to one another they will express how much they love one another and can't wait to see each other. As the days and weeks pass this time gets closer and soon they will be reunited. But then out of the blue something terrible happens which is 9/11. This day will change the lives for so many, but also for John and Savannah as John is torn between the duty to his country and the desire to go home to Savannah. But will Savannah understand if John decides to re-enlist?

This is a beautiful love story which I really enjoyed. If you enjoy a good romance and are a romantic at heart then this book is definitely for you and I highly recommend you read it.

“Our story has three parts: a beginning, a middle, and an end. And although this is the way all stories unfold, I still can't believe that ours didn't go on forever.”



This is definitely one of my favourite books by this author. It's short, sweet and heart-breaking just like I like them

Reread 2017:

"When all is said and done, we do what we do for one another. For friendship. Not for country, not for patriotism, not because we're programmed killing machines, but because of the guy next to you. You fight for your friend, to keep him alive, and he fights for you, and everything about the army is built on this simple premise."

When I first read Dear John- I was an optimistic, romantic teenager. I gave it 3 stars because I wasn't happy with it's ending, I wanted the happily ever after.
Now I'm a more cynical 24 year old, and a lot of the issues and relationship troubles for John and Savannah resonate with me a lot more than they did for my younger, inexperienced self.

I've upped my rating to 4 stars. Though I'm not a fan of the insta-love beginning, their relationship while John goes back into the army and thereafter is much more convincing, and real. At least to me.

So heartbreaking though this story is; I enjoyed it more because it is believable, because things don't always go the way we plan, or even just the way we think. We are all just muddling along in this world, and if we find even a glimpse of the happiness this kind of love brings then we should think ourselves lucky, as it is usually fleeting.

"I also learned that it's possible to go on, no matter how impossible it seems, and that in time, the grief...lessens. It may not ever go away completely, but after a while it's not overwhelming."

******************************************

Original Review below - March 2012

******************************************
I'll be honest I struggled when reading Dear John.
I loved the film, but when I tackled the book I found that I actually preferred the film (I know i'm sorry)
There is little/no hope in this book for the two MCs. Now I like a sad tale as much as any pain loving masochist but this one hurt me greatly, mainly because we all know that is it unnecessary pain that could have been avoided!
Now this is just me, and we all know we can't always get what we want, but I just wanted so much more for Savannah and John's relationship.
It was heartbreaking, but more in the awful way than in a way I could willingly accept.

What is real love????by reading this book i got the answer... Last 2 chapter touched my Heart....

John☹️, es un bebé

I had the chance to watched the movie version first and now that I've finally read the book, I must admit that the latter is much better. I felt that Savannah was impatient in the movie version. But in the book, Savannah's reasons and her story was further explained. For me, this is one of those books that tells us that some things are just not meant to be.

Dear John, Nicholas Sparks

The story is about a romantic couple who fall in love over one summer. They are separated during the man's military service.

John Tyree, the main character, has a father with Asperger's syndrome. The story is partially set in Wilmington, North Carolina where John's father was a single parent who had difficulty having meaningful conversation with his son and has an obsession with coin collecting.

John knows there is something wrong with him but he has never been to a doctor to find out what it is. Feeling a lack of direction and no good fatherly influence in his life, John enlisted in the U.S. Armed Forces.

John returns home on leave from the army when he gets news of his father's death. After the return he seeks out Savannah, where he is surprised to learn of her life events following her marriage to another man. It was obvious to John, Savannah, and even her new husband, that Savannah still had love for John.

But he decided to let Savannah go, because he cared about her more than himself. Although drained by battle overseas and the loss of Savannah, he realizes that due to a legacy from his father, he's able to express his love in an unexpected way.

تاریخ نخستین خوانش: روز بیست و هفتم ماه سپتامبر سال 2012 میلادی

عنوان: جان عزیزم؛ نویسنده: نیکلاس اسپارکس؛ مترجم پدیده آزادی؛ تهران پوینده‏‫، ‏‫‏‏1389؛ در 351ص؛ شابک 9789642950089؛ ‬‬موضوع داستانهای نویسندگان ایالات متحده امریکا - سده 21م

داستان به یاد ماندنی زندگی مردی که باید دشوارترین وغم‌انگیز‌ترین تصمیم زندگی‌اش را بگیرد داستانی با نام: «جان عزیزم» وقتی «ساوانا لین کورتیس» به زندگیش وارد شد، «جان تایری» می‌دانست که زمان تغییرش فرا رسیده؛ پسری سرکش و نا آرام پس از پایان دوره دبیرستان تصمیم می‌گیرد وارد ارتش شود؛ بدون اینکه بداند چه چیزی در انتظارش است.؛ وقتی برای مرخصی به شهر خود باز می‌گردد، و با «ساوانا» دختر رویاهایش آشنا می‌شود.؛ طولی نمی‌کشد که این آشنایی به یک عشق دو طرفه تبدیل می‌شود، و «ساوانا» تصمیم میگیرد تا پایان دوره ی ماموریت «جان» منتظرش بماند.؛ اما هیچکس نمی‌دانست با «یازده سپتامبر» دنیا تغییر خواهد کرد، و همانند بسیاری از زنان و مردان دیگر، «جان» نیز باید بین عشق و وظیفه یکی را انتخاب کند، و حالا با رفتنش به «کارولینای شمالی» باید سخت‌ترین تصمیم زندگیش را بگیرد.؛

نقل از متن: «آغاز فصل یک ولیمنگتون سال 2000میلادی؛ من جان تایری هستم. در سال 1977میلادی در ولمینگتون ـ کارولینای شمالی به دنیا آمدم، و بزرگ شدم. شهری که به عنوان بزرگترین بندر ایالات متحده مشهور است، و دارای تاریخ و پیشینه ی معتبری است. اما به نظر من شهری است، که اتفاقی به چنین شهرتی رسیده است. در اینکه هوایی دلپذیر، و سواحلی زیبا دارد شکی نیست، اما به نظر من شهر مناسبی برای یانکیهایی که به شمال میآیند، تا سالهای طلایی بازنشستگی خود را سپری کنند، نبود. این شهر مانند نوار باریکی بین رودخانه کیپ فیر و اقیانوس قرار داشت. بزرگراه شماره هفده ـ که به سمت ساحل مایرتل و چارلستون میرفت ـ راه اصلی شهر بود و شهر را به دو قسمت تقسیم میکرد. در زمان کودکی، وقتی همراه پدرم در منطقه تابستانی حاشیه رودخانه کیپ فیر به سمت ساحل راتیزویل میراندیم فقط ده دقیقه طول میکشید، اما امروزه، به علت وجود مراکز خرید و چراغهای راهنمایی متعدد، این مسیر حدودا یک ساعت طول میکشد. به خصوص آخر هفته ها و تعطیلات که گردشگران نیز به این منطقه هجوم میآورند، این مساله بیشتر به چشم میخورد. ساحل راتیزویل در جزیره ای در کنار ساحل واقع شده بود که در انتهای شمالی ولمینگتون قرار داشت، و تقریبا میتوان گفت یکی از معروفترین سواحل ایالات متحده به شمار میآید. خانه های نزدیک به ساح، به شکل خنده داری گران بودند، و تقریبا همه ی آنها برای سه ماه تابستان، از قبل اجاره شده بود. اما، ساحل بیرونی و دورتر، به علت بکر بودن، اسبهای وحشی منطقه و پروازهای تمرینی اورویل و ویلبر رایت، از این منطقه، شهرت بیشتری داشت، و فضایی رمانتیک و احساسی پیدا کرده بود. البته این را هم باید به خاطر داشت، وقتی مردم برای تفریح و تعطیلات به منطقه ای میروند، اگر در آنجا رستوران مک دونالد یا برگر کینگ باشد، احساس راحتی بیشتری میکنند و به علت اینکه رستورانهای کوچک، زیاد مورد علاقه نیستند، و مردم ترجیح میدهند انتخاب بیشتری داشته باشند، چندتایی از این مدل رستورانها در این منطقه باز شده بود. ولمینگتون مانند بسیاری از شهرهای دیگر، دارای نقاط قوت و ضعف بسیاری بود. شغل پدر من یکی از ساده ترین و پیش پاافتاده ترین شغلهای این شهر بود. او راننده شرکت پست بود، و مسئول رساندن نامه ها به دفتر پست. پولدار نبودیم ولی زندگی خوبی داشتیم. در منطقه ای نزدیک به منطقه پولدارنشین زندگی میکردیم، و به همین علت، در یکی از بهترین مدرسه های شهر، درس میخواندم. برخلاف خانه های دوستانم، خانه ی ما کوچک و قدیمی بود. قسمتی از ایوان آن شروع به خراب شدن و ریزش کرده بود، اما چون در حیاط واقع شده بود، به نظر نمیآمد. درخت بلوط بزرگی در حیاط ما بود، که وقتی هشت ساله بودم، خانه ای روی آن ساختم. خانه ام را از تکه چوبهایی که در بین نخلهای ساختمانی پیدا کرده بودم، ساختم. پدرم در کار ساخت هیچ کمکی به من نکرد. درست در همان تابستان بود، که حس جستجوگری را تجربه کردم، و در آن زمان بود، که باید متوجه تفاوت خود با پدرم میشدم. و این درست به دلیل آگاهی ناچیز من، از زندگی و دنیای اطراف، به علت کودکیم اتفاق نیفتاد. من و پدرم به معنای واقعی کلمه، با هم متفاوت بودیم. او انسانی آرام و درون گرا بود، اما من همیشه در حال فعالیت بودم، و از اینکه تنها باشم، متنفر بودم. او برای تحصیل و درس خواندن، ارزش زیادی قائل بود ولی مدرسه رفتن برای من، جمع شدن با تعدادی از دوستان به دور هم بود، گاهی نیز به صورت جمعی ورزش میکردیم. پدرم لاغراندام و نحیف بود، و وقتی راه میرفت پاهایش را روی زمین میکشید. اما من به اینطرف و آنطرف میپریدم، و تمام مدت از او سئوال میکردم: فکر میکنی چقدر طول میکشد تا ته این خیابان بدوم و برگردم؟ وقتی کلاس هشتم بودم، قدم از او بلندتر بود، و یکسال بعد، وقتی کشتی میگرفتیم او را زمین میزدم. ظاهر ما نیز کاملاً متفاوت بود. او موهایی روشن، چشمانی عسلی با پوستی کک ومک دار داشت، و من موها و چشمانی قهوه ای دارم، با پوستی به نسبت تیره، که دراثر آفتاب سوختگی کاملاً تیره میشود. تفاوتهای بسیار زیاد من و پدرم، بعضی از همسایگان را نیز متعجب کرده بود، که با توجه به اینکه من پسر او بودم، و او مرا بزرگ کرده بود، این تفاوتها کاملاً عجیب به نظر میرسید. وقتی بزرگتر شدم، گاهی پچ پچهای آنها را در مورد اینکه چرا مادرم او را وقتی من حتی یکسال هم نداشتم ترک کرده، میشنیدم. بعدها شک کردم، که شاید مادرم به خاطر شخص دیگری پدرم را ترک کرده، اما او هیچگاه این موضوع را تایید نکرد. تنها چیزی که میگفت این بود، که مادرم اشتباه کرده بود، در سن خیلی کم ازدواج کرده، و اینکه آمادگی مادر شدن را نداشته. پدرم هیچگاه مادرم را نه تحقیر کرد و نه ستایش. او میگفت مهم نیست مادرت کجاست، و به چه کاری مشغول است، همیشه به یادش باش، و برایش دعا کن و گاهی نیز میگفت: تو مرا به یاد او میاندازی. تا امروز حتی نشده بود یک کلمه هم با مادرم صحبت کنم، و البته هیچگاه چنین میلی را در خودم احساس نکرده ام. من فکر میکنم پدرم انسان خوشحالی بود. یا حداقل این تعبیری است که من دارم. چون معمولاً هیچگونه احساسی از خود نشان نمیداد. به ندرت اتفاق میافتاد که مرا ببوسد، یا در آغوش بگیرد.اگر هم اینکار را میکرد کاملاً بیروح و خالی از احساس بود، مرا میبوسید زیرا باید اینکار را میکرد، نه بخاطر اینکه دلش میخواست. میدانستم مرا دوست دارد، زیرا خود را وقف مراقبت از من کرده بود. اما وقتی من به دنیا آمده بودم او 43سال داشت و همیشه با خود فکر میکردم، شاید بهتر بود یک راهب شود، تا یک پدر. او ساکتترین مردی بود، که به زندگی ام شناخته ام. در مورد اینکه چه میکنم و چه در زندگی ام میگذرد، به ندرت سئوال میکرد. به ندرت عصبانی میشد و همانطور به ندرت میخندید و کلاً زندگی یکنواختی داشت. او هر روز آشپزی میکرد، صبحانه؛ (شامل نان تست خاگینه و ژامبون) و شام. که در هنگام صرف شام به حرفهای من در مورد مدرسه و اتفاقات روز گوش میکرد. او برای هر کارش برنامه ریزی دقیق داشت. هر دو ماه یکبار برای معاینه به دندانپزشک میرفت. قبضها را روز شنبه پرداخت میکرد. هر یکشنبه بعد از ظهر لباسها را میشست و هر روز صبح ساعت ۳۵:هفت و سی پنج از خانه خارج میشد.کلاً اجتماعی نبود و ساعتهای زیادی را در طول روز به تنهایی میگذراند و نامه ها و بسته ها را در طول راهش به صندوقهای پستی میانداخت.هیچگاه با زنی ملاقات نکرد و حتی یک تعطیلی را صرف خوشگذرانی با دوستانش نکرد.تلفن در طول هفته حتی یکبار هم زنگ نمیزد و اگر زنگ میزد یا اشتباه بود، یا بازاریابی از طریق تلفن، قصد ارائه سرویسی را داشت. این را میدانم بزرگ کردن من آنهم به تنهایی چقدر برایش سخت بوده، اما هیچگاه شکایتی نکرد، حتی زمانیکه ناامیدش کردم.اکثر بعداز ظهرها را به تنهایی میگذراندیم. وقتی کارهای روزانه پدرم تمام میشد، به خلوتگاهش میرفت و خود را با کلکسیون سکه هایش سرگرم میکرد.این تنها چیز مورد علاقه زندگی اش بود. تنها زمانی سرحال و خوشحال به نظر میرسید، که در خلوتگاهش سرگرم سکه ها و مطالعه ی خبرنامه مورد علاقه اش، معروف به مجله خاکستری بود، و در خبرنامه به دنبال سکه جدیدی میگشت، تا به مجموعه اش اضافه کند. در اصل این مجموعه سکه به پدربزرگم تعلق داشت. پدربزرگم بعد از آشنایی با یک حسابدار اهل بالتیمور، به نام لوئیس الیاس برگ ـ تنها کسی که به سکه های ایالات متحده، با تاریخ ضرب آنها دسترسی داشت ـ صاحب این مجموعه شد، تنها کلکسیونی که میتوانست، با مجموعه او رقابت کند، و شاید تا حدی هم کاملتر بود. ـ کلکسیونی در اسمیت سونیان بود.بعد از درگذشت مادربزرگم در سال 1951میلادی، پدربزرگم تصمیم گرفت تا این مجموعه را همراه پسرش گسترش دهد.در طول تابستان پدر و پدربزرگم، با قطار به شهرهای مختلف میرفتند، تا به ضرابخانه های مختلف سر بزنند، و سکه های نو را از آنجا دریافت کنند، و یا به جنوب شرقی میرفتند تا از نمایشگاههای مختلف سکه دیدن کنند.در این سفرها پدر و پدربزرگم با فروشندگان و دلالان سکه، در سراسر کشور آشنا شدند، و رابطه پیدا کردند، و پدر بزرگم قسمت اعظم عمرش را صرف خرید، و گسترش مجموعه سکه اش کرد.بر خلاف لوئیس الیاس برگ، پدربزرگم آدم ثروتمندی نبود.او یک فروشگاه در برگا داشت، که بعد از باز شدن فروشگاههای پیگلی ویگلی، در سراسر شهر رونق کار او از بین رفت، و هیچ وقت نتوانست مجموعه الیاس برگ را آنطور که باید، کامل کند. هر پولی که به دستش میآمد را صرف خرید سکه میکرد.در تمام طول زندگی اش، یک اتومبیل داشت، و به مدت سی سال یک کت را پوشید، و من مطمئن هستم اگر پدرم در شرکت پست، مشغول به کار شد، به این علت بوده است که پدربزرگم پولی برای تامین هزینه ی تحصیل و دبیرستان پدرم نداشته.پدر بزرگم آدم عجیبی بود، درست مثل پدرم. به قول قدیمیها با هم مو نمیزدند.زمانیکه پدربزرگم درگذشت، وصیت کرده بود خانه اش فروخته شود، و پول آن صرف خرید سکه های بیشتری شود. پدرم نیز وصیتش را تمام و کمال انجام داد، و پس از آن، پدرم مجموعه را به ارث برد، که در نوع خود بسیار با ارزش بود.وقتی تورم به صورت سرسام آوری بالا رفت، و هر اونس طلا به هشتصد و چنجاه دلار رسید، این مجموعه ارزش بیشتری پیدا کرد، و پول آن برای بیست و پنج سال زندگی پدرم، که بسیار صرفه جو و قانع بود، کافی بود.اما نه پدر و نه پدربزرگم، هیچ کدام به دنبال پول این مجموعه نبودند، بلکه فقط هیجان جمع آوری و به دست آوردن آن را داشتند.برای پدرم هیجان عصبی در گشتن به دنبال یک سکه خاص، پیدا کردن آن بعد از تلاش بسیار و سپس چانه زدن برای خرید آن با قیمت مناسب بود.گاهی بعضی سکه ها بسیار خوب بودند، و بعضی نیز بسیار معمولی بودند، ولی در هر حال هر قطعه از آن در نوع خود گنجینه ای بود.پدرم امیدوار بود، چنین علاقه ای در من نیز وجود داشته باشد، و من نیز مثل او به خاطر این گنجینه، از خود گذشتگی کنم. من در حالی بزرگ شدم، که در زمستان، به علت سردی خانه، از چند پتو استفاده میکردم. هر سال فقط یک جفت کفش نو میخریدم و معمولاً پولی برای خرید لباس باقی نمیماند، و لباسها بیشتر از طرف خیریه های مرتبط با کلیسا تامین میشد. پدرم هیچگاه دوربین عکاسی نداشت، و تنها عکسی که من و پدرم داشتیم، در یک نمایشگاه سکه در آتلانتا، گرفته شده بود.این عکس توسط یکی از دلالان سکه گرفته شده بود، و برای ما فرستاده شده بود. این عکس در حالی گرفته شده بود، که دست پدرم روی شانه ی من قرار داشت، و هر دو خندان و بشاش بودیم، و من سکه جواهرنشان «دی ـ 1926بوفالونیکل» را در دست داشتم، که پدرم همان روز خریده بود. این سکه در نوع خود منحصر به فرد بود، و ما به خاطرش یک ماه تمام لوبیا و هات داگ خوردیم. زیرا قیمتش بیشتر از آنی بود که پدرم انتظار داشت.در آن زمان از اینکه از خود گذشتگی میکردم و از بعضی چیزها به خاطر کلکسیون پدرم میگذشتم خوشحال بودم.کلاس اول یا دوم بودم، که پدرم مثل یک آدم بزرگ با من در مورد کلکسیونش صحبت کرد. وقتی یک آدم بزرگ، آن هم پدرت تو را بزرگ حساب کند، و مثل آدم بزرگها مسئله ای را با تو در میان بگذارد، آن هم در سن و سال بچگی احساس مست کننده ای دارد و من از این همه توجه حس خوبی داشتم و تمام استعدادم را برای یادگیری مشخصات سکه ها به کار گرفته بودم.در آن زمان، می دانستم چند سکه سنت گودن با دوعقاب در سال 1927میلادی ضرب شده و تعداد آن درسال 1924میلادی چقدر بوده و چرا سکه باربردیم که در سال 1895در نیواورلئان ضرب شده، ده برابر باارزش تر از سکه ای است که با همان مشخصات در همان سال در فیلادلفیا ضرب شده است. البته هنوز هم تمام آنها را به یاد دارم. بر خلاف پدرم، من کم کم علاقه ام را برای جمع آوری سکه از دست دادم. سکه ها تنها موردی بودند که پدرم درباره اش صحبت میکرد.بعد از حدود شش هفت سال که تمام تعطیلات آخر هفته را به جای اینکه با دوستانم به تفریح بگذارنم، با او و سکه گذراندم، خسته شدم.مثل تمام پسرها دوست داشتم بیرون بروم و توجه ام به چیزهایی دیگری مثل ورزش، دختران همسن و سال، اتومبیل و موسیقی جلب شد و وقتی چهارده ساله بودم دیگر به ندرت در خانه پیدایم میشد.درست در همین هنگام بود که احساس خشم و نفرت در وجود من شروع به شکل گرفتن کرد.کم کم متوجه شدم چقدر زندگی ما با زندگی دیگر دوستانم متفاوت است.زمانیکه آنها پول کافی داشتند که به سینما بروند یا عینک آفتابی بخرند من باید به دنبال جمع کردن پول خردها از این طرف و آن طرف بودم تا با آن برای خودم یک همبرگر از مک دونالد بخرم. چندتایی از دوستانم به مناسبت شانزدهمین سال تولدشان اتومبیل هدیه گرفتند و این در حالی بود که پدرم به من یک سکه یک دلاری مورگان نقره که در سال 1883در شهر کارسون ضرب شده بود هدیه داد.در خانه ما پارگیهای کاناپه کهنه به وسیله یک پتو پوشانده شده بود و ما تنها خانواده ای بودیم که برنامه های تلویزیون کابلی را نمیگرفتیم یا ماکرویو نداشتیم. وقتی یخچال خراب شد پدرم یک یخچال دست دوم سبزرنگ بسیار بدرنگ خرید که رنگش با هیچ چیز دیگری در آشپزخانه هماهنگی نداشت.همیشه خجالت میکشیدم دوستانم را به خانه دعوت کنم و به این خاطر پدرم را سرزنش میکردم. میدانم این نوع طرز فکر درست نبوده اگر از بیپولی رنج میبردم باید مشغول به کاری میشدم حتی کارهای عجیب مثل جمع آوری و درو علفهای هرز.اما در آن زمان اینطور فکر میکردم مثل حلزون نابینا بودم و مثل شتر بیزبان. هرقدر هم از کارهای گذشته و ناپختگی ام پشیمان باشم متاسفانه نمیتوانم به گذشته بازگردم و جبران کنم.پدرم احساس کرده بود چیزی در من تغییر کرده اما واقعا نمیدانست چه باید بکند.او تمام تلاش خود را آنطور که میدانست و از او برمیآمد انجام داد.همان کارهایی که پدرش نیز انجام داده بود.در مورد سکه ها صحبت میکرد زیرا تنها سوژه ای بود که میتوانست در موردش اظهار نظر کند و به کار پخت و پز برای من ادامه داد. اما فاصله بین ما روز به روز بیشتر میشد.در آن زمان از دوستان همیشگی ام نیز دور شدم. زیرا آنها به دسته های مختلف تقسیم شده بودند گروهی اهل فیلم و سینما بودند و عده ای دیگر در مورد آخرین مدل های لباسهایی که خریداری کرده بودند، صحبت میکردند و من در هیچ یک از این گروهها قرار نمیگرفتم و فکر میکردم جمعشان را خراب میکنم. در دبیرستان معمولاً همه جور آدمی پیدا میشد و من کم کم جذب عده ای شدم که برای هیچ چیز اهمیت و ارزشی قائل نبودند و باعث شد من نیز مثل آنها شوم. دیگر به طور کامل سر کلاسهایم حاضر نمیشدم سیگار میکشیدم و در هر شرایطی آماده دعوا بودم.دیگر ورزش نمیکردم. تا سال دوم میدویدم و فوتبال و بسکتبال بازی میکردم.گاهی اوقات پدرم در مورد آنها از من سئوال میکرد اما اگر با جزئیات در مورد رشته ورزشی ام با او صحبت میکردم او چیز زیادی متوجه نمیشد زیرا هیچگاه در طول عمرش عضو یک تیم ورزشی نبوده.وقتی سال دوم بودم در یک مسابقه بسکتبال حضور پیدا کرد او در جایگاه تماشاگران نشسته بود. مردی با موهای کم، ژاکت و جورابهای کهنه ورزشی که هیچ هماهنگی با هم نداشتند. آدم چاقی نبود ولی دور کمر شلوارش چنان چین خورده بودکه به نظر میرسید سه ماهه حامله است.!!!به خاطر ظاهر و سر و وضعش چنان خجالت زده شده بودم که بعد از پایان مسابقه اصلاً دور وبرش نرفتم. اصلاً از کاری که کردم راضی نیستم ولی آن روزها اینطور رفتار میکردم»؛ پایان نقل

تاریخ بهنگام رسانی 04/06/1399هجری خورشیدی؛

A minha opinião em vídeo: https://www.youtube.com/watch?v=tYKlG...

This was an assignment for a bookclub so I plunged in even though my last experience with Nicholas Sparks left a bad aftertaste in my mouth. If The Notebook left a bad aftertaste, Dear John had me dry heaving. Books like this make me wish I could just leave something unread, but once I start the first page the wheels have been set in motion and I'm there for the entire ride, no matter how dismal the scenery. I knew I was in trouble from the first sentence of the prologue ("What does it mean to truly love another?") but I had hope it would get better. It didn't. Dear John is told in first person so I felt like I was actually trapped in a room with a bad conversationalist who was insistent on telling me his insipid love story. With no place to escape I kept reading. 276 pages of vapid writing and with an ending that only left me more irritated than the beginning. When the two main characters (John and Savannah) made their declarations of love after knowing each other only three days I almost lost my lunch. I'm Mormon and if you've ever spent time around us you know that it's pretty stereotypical for us to get engaged after knowing each other for a short time, but even I couldn't stomach John and Savannah deciding they loved each other after having dinner three times! Not only was the story horrid, but the writing was subpar as well. It felt laborious and I got the feeling it was something the author pumped out on a deadline, knowing that it would sell well no matter what he put into it. I also absolutely hate it when it's obvious the author has a new favorite word they have found in the thesaurus and it sticks out in a sentence like a sore thumb (portend was the word in this case). Predictable, boring, and a complete waste of time. If you want a good love story to escape in, try Gone With the Wind.

Wow!! I guess you could say that ‘Romance’ is my favorite genre. All the romance books I’ve read I have given five stars. I have been wanting to read a Nicholas Sparks book for years now but never gotten around to it until now and I must say that I wasn’t disappointed at all. This was such a good read. I felt connected to all the characters probably because the main female and I almost have the same name! lol There were a lot of times in the book where I literally felt as though we were the same person, one example in particular was one when she said: “and if I go to a party, the pressure doesn’t get to me. I just accept the fact that I don’t have to do what everyone else is doing. I can do what’s right for me.” (70) I felt that on such a strong level because I’m exactly the same way, granted, I don’t have a boyfriend in the military. My husband is a correction’s Officer who works 12 hour shifts at a prison that’s an hour and a half away so to some extent, I also felt the hurt she was feeling for being away from John, but not as extremely as her. They had a beautiful story and the only real issue I had with this book was that when Savannah wrote the ‘Dear John’ letter explaining that she was in love with another man, I knew it was going to be her lifelong best friend Tim, and I admire John for being so accepting and understanding of that. I felt a close bond with John too only because Sparks described everything in such detail that I could picture all of it, though I don’t actually know what Iraq or Germany look like. I felt that I didn’t really need to know because of how much detail was included. I grew very fond of this book and I 10/10 recommend if you haven’t already and love romance books.