Community Reviews

Rating(3.9 / 5.0, 100 votes)
5 stars
28(28%)
4 stars
34(34%)
3 stars
38(38%)
2 stars
0(0%)
1 stars
0(0%)
100 reviews
April 17,2025
... Show More
Colleen McCullough vuelve a mostrar su dominio de la ficción histórica acercándonos esta vez a la guerra que tanto influyó en la literatura occidental. Los personajes se nos muestran cercanos, con sus dudas y flaquezas, narrándonos algunos en primera persona momentos clave de la misma historia. Helena, Aquiles, Ulises, Príamo, Héctor, y tantos, tantos iconos de la Grecia Clásica. La narración hace que la historia nos parezca verosímil, intentando unir la mitología con las realidades descubiertas por la arqueología.

Brila por encima de todo y todos Ulises, alguien digno de ser condenado a una Odisea por cambiar de semejante manera el concepto de la guerra.

Recomendado para amantes de la mitología clásica, Homerófilos no ortodoxos, y degustadores de la buena novela histórica.
April 17,2025
... Show More
I really enjoyed the vibrancy of the characters. I loved how the war and the lead-up to it was narrated by different characters. It really gave you a well-rounded view of what was going on. However, the last 100 pages dragged by for me. I knew the Trojan horse was coming and I was impatient for it to arrive and the war to end. Other than those 100 pages, the rest of the book was intriguing and kept me turning the pages.
April 17,2025
... Show More
I understand this book is meant to be alternative pov of various trojan war stories. But it is poorly done. Odysseus is of course the only likeable character because every classics fan adores him with a burning passion. His relationship with Diomedes and changing Agamemnon and Achilles' feud into a trick to lure the Trojans out is clever. But the rest is very poor characterization: Helen is a slut, Achilles is a lifeless warrior drone, Patroclus is a jealous high school drama queen, Briseis is a perfect magical girlfriend who literally bakes Achilles things in the oven and sits in his lap talking about how much they love each other! Its all very cliche and removes the real emotions of each character. For God's sake, it turns Achilles mourning Patroclus from a devastated loss of true love and friendship into "Oh no he was mad at me when he died, my ego! he's gonna haunt me and thats inconvenient to me!!" It turned their relationship one sided. That is almost worse than simply removing any romantic and sexual relationship like the Troy film did. And WHATS WITH ALL THE MENTIONS FROM ACHILLES AND OTHERS OF HOW LIPLESS HE IS! I mean I know thats a translation of his name BUT I DON'T GO ON ABOUT HOW I'M A DEFENSE CASTLE SURROUNDED BY MAN MADE DIRT! I should count the times it is mentioned.
In conclusion, I don't recommend this. It had little nuggets of good among a pile of nothing.
April 17,2025
... Show More
Giuro che ero decisa a dare due stelline.
Ero decisa finché non mi sono imbattuta in questa scena:

"Briseide, con la testa alta, camminò silenziosa al mio fianco. Sembrava malata e logora, più sconvolta di quando l'avevo portata via dalle rovine fumanti di Lirnesso. All'interno della palizzata dei Mirmidoni passammo davanti a Patroclo nella sua bara; era stata trasferita là per via dell'assemblea. Lei si tirò indietro e rabbrividì.
- Vieni via, Briseide.
- Ha combattuto quando tu hai rifiutato di farlo?
- Sì. Ettore l'ha ucciso.
Scrutai il suo viso cercando un segno di dolcezza. Lei mi rivolse un sorriso di amore puro.
- Achille, caro, sei così stanco! So quanto contava per te, ma tu ti affliggi troppo.
- E' morto disprezzandomi. Ha gettato via la nostra amicizia.
- Allora non ti conosceva veramente.
- Non posso neppure spiegarlo a te.
- Non ne hai bisogno. Qualunque cosa tu faccia, Achille, è la cosa giusta."

Sono ancora qui a chiedermi cosa ho appena letto e so solo che non va. Non va proprio.
Detto questo, le due stelline le avrei date principalmente per due motivi.
Il primo è che il romanzo è scritto bene, davvero. Uno stile non elaborato ma ugualmente ricco di dettagli, che ti cattura abbastanza senza appesantire e ti porta alla fine senza scossoni. C'è qualche problema di traduzione, nello specifico qualche passato remoto di troppo, ma ci si passa sopra. La narrazione, comunque, è molto uniforme e già questo in un romanzo a P.O.V. potrebbe far storcere il naso. Meglio sarebbe stato provare a differenziare i vari stili secondo la voce narrante, ma anche qui sono scelte dei singoli autori.
La seconda stelletta era tutta per Ulisse, probabilmente il solo personaggio di cui io abbia apprezzato la caratterizzazione. Rosso di capelli come piace a me, furbo come una faina, ironico quanto basta e serio quando serve, e si spupazza Diomede. Piatto ricco mi ci ficco.
Ulisse è anche il vero e proprio deus ex machina della vicenda, quello che letteralmente pianifica la guerra di Troia come una partita a scacchi. Sono lui e le sue trovate, più di una volta, a prendere il posto degli dèi omerici. Anche qui ci sarebbe molto da dibattere, perché quella della peste per esempio è totalmente campata per aria. Ma va be', turiamoci il naso e passiamo oltre.
E direi che i lati positivi, per me, finiscono qui.
La verità è che, probabilmente, l'Iliade è già perfetta abbastanza e non ha bisogno di essere ricantata.
Comunque è da qui che gli sceneggiatori hanno preso l'idea per Troy, poco ma sicuro. Questo libro è Troy, scritto meglio ma il contenuto quello è.
La vicenda è piena di stravolgimenti, che io personalmente ho reputato abbastanza inutili quando non deleteri, quindi è meglio che chi ama l'Iliade per quella che è non si avvicini a questo libro.
Un'altra cosa non capirò mai: perché un personaggio dalla bella caratterizzazione originaria come Patroclo deve essere ridotto sempre a una macchietta? Una checca gelosa e piagnucolosa, ecco cosa diventa in ogni santa rivisitazione. Sinceramente, basta.
Briseide completamente anacronistica e irritante, insensati i suoi sentimenti per Achille, quasi quanto quelli di lui per Ifigenia (così intensi da durare per tutti i dieci anni della guerra di Troia dopo che i due si erano visti per quanto, cinque minuti?). E l'elenco sarebbe ancora molto lungo.
Troia diventa un crogiuolo di idioti.
Viene solo da chiedersi: perché?
April 17,2025
... Show More
Some of the battle scenes weren't bad, and there were some intriguing details about the real-life historical background of Ancient Greece. (The impact of trade and natural disasters on the rise and fall of different civilizations.) But as far as any of the romance or the love stories, forget it. Colleen McCullough writes like she wants to whack Helen of Troy over the knuckles with a ruler!
April 17,2025
... Show More
A very interesting take on the Trojan War, McCollough re-interprets The Illiad (and as she sites later, many other sources.) I have some disagreements with the liberties she took, as she gives Odysseus credit for machinating most of the events and dramas on the Greek side of things, but it is an interesting theory, in any case. It seems to me that the movie Troy was largely based on her vision of the characters on both Greek and Trojan sides.
April 17,2025
... Show More
A Canção de Tróia é um livro que me chegou muito bem recomendado, não só por colegas bloggers em cuja opinião confio bastante, mas também porque o meu pai leu-o e gostou muito. Apesar de o ter fisicamente, li a versão em inglês: primeiro, porque não o tenho comigo e depois porque a ideia de pegar num livro que o meu pai folheou me enche de uma tristeza infinita. Não me perguntem porquê, o luto tem destas coisas.

Sabia algumas coisas sobre a famosa Guerra de Tróia: uns pedaços de sabedoria popular que apanhei aqui e ali e também porque gostei muito do filme Tróia (que eu tenho noção ter algumas alterações que vão contra o cânone, mas mesmo assim). Depois disso, li Helena de Tróia, de Margaret George, que nos apresenta a história sob o ponto de vista de Helena, e de que na altura gostei bastante, mas que é, na sua essência, bastante diferente deste A Canção de Tróia e que, de acordo com o meu gosto pessoal, fica a perder.

Se se interessam por mitologia grega e querem ler um livro que conte de forma cativante e com um bom nível de detalhe a história da Guerra de Tróia, este livro é certamente uma boa escolha. Colleen McCullough optou por contar esta história com a técnica dos capítulos point-of-view, percorrendo personagens como Príamo, Helena, Aquiles, Páris, Agamémnon, Ulisses ou Heitor, entre outros. Assim, através de várias vozes, vamos acompanhando cronologicamente os acontecimentos que antecederam a guerra de 10 anos, o seu início, desenvolvimento e conclusão. A opção pela história contada sob várias perspetivas tem as suas vantagens e desvantagens, mas neste caso penso que a autora é bem sucedida, porque esta técnica empresta frescura e dinâmica narrativa ao enredo, para além de tornar as personagens mais reais aos olhos do leitor.

Os deuses, as profecias e o destino desempenham um papel fundamental nesta história, como certamente acontecia na época. O conhecimento por parte do leitor em relação ao desenlace da guerra e o facto de saber que os oráculos irão concretizar-se poderia tirar alguma piada à leitura, mas neste caso isso não acontece pela forma cativante como os acontecimentos vão sendo relatados e por estarmos perante personagens que nos parecem reais, ainda que posteriormente tenham sido endeusadas. Adorei Aquiles, que a autora aqui tentou fazer mais humano e aprazível. Ulisses é também uma personagem fantástica, que se destaca pela inteligência e por ter uma visão sobre os acontecimentos que ultrapassa qualquer outro homem; Ulisses é perito em jogos políticos e intriga e a forma como a autora desenvolve esta personagem é notável.

Nota-se que a autora fez um grande trabalho de pesquisa. Não tenho conhecimentos suficientes para atestar da exatidão histórica do que ela relata, mas tudo me soou credível e aprofundado, em especial nas questões relacionadas com a guerra e a política da mesma. Curioso perceber que a ida de Helena para Tróia foi a razão menos importante para a guerra, apenas um pretexto. Interessante também o tratamento que a autora dá à homossexualidade, encarando-a como algo naturalíssimo para guerreiros e soldados (a mostrar que, em alguns aspetos, regredimos bastante). Outra coisa que apreciei bastante foi a não tomada de posições por parte da autora: Tróia é muitas vezes vista com uma certa nostalgia romântica, como os bons da fita porque estão na posição de invadidos, mas o que é certo é que neste caso não há bons nem maus, ambas as partes têm a devida atenção e é referido o que têm de bom e mau.

A Canção de Tróia foi, sem dúvida, uma das melhores leituras do ano. Um livro que tem tudo o que eu gosto: escrita cativante, personagens interessantes e bem desenvolvidas, pesquisa histórica detalhada e um enredo que, apesar de conhecido, encanta o leitor. Muito bom.
April 17,2025
... Show More
Todella kiinnostava kirja! Antiikki-huumassani päädyin lukemaan tämän heti Akhilleen laulun jälkeen, mikä ei ehkä ollut Troijan laululle edullisin vaihtoehto. Päädyin jatkuvasti vertailemaan kirjoja keskenään ja vaikka teokset ovat keskenään todella erilaisia, eikä niitä varsinaisesti voi asettaa paremmuusjärjestykseen, Akhilleen laulu iski enemmän tunteisiin. Siinä missä edellä mainittu on katsaus Akhilleen ja Patrokleen rakkaustarinaan, Troijan laulu käsittelee kokonaisvaltaisemmin koko Troijan sotaa monesta näkökulmasta. Kirja todella maalasi Troijan sodan silmieni eteen ja nautin paljon siitä, miten tapahtumia tarkasteltiin monesta näkökulmasta. Troijan laulu jäi kuitenkin vähän etäiseksi, vaikka siitä kovasti pidinkin.

Lempihenkilöni oli ehdottomasti Odysseus, sillä oi älykkäille henkilöille. Ah, sillä kaverilla leikkasi. Myös Helenan luvuista nautin, sillä vaikka kyseessä on käsittämättömän itsekäs ja raivostuttava nainen, olivat hänen lukunsa juuri siksi niin tavattoman mielenkiintoisia. Akhilleesta en paljoa perustanut, varmaan siksi, että Akhilleen laulu oli vielä tuoreena mielessä ja McCulloughin näkemys Akhilleesta ja Patrokleesta on sävyltään erilainen kuin Akhilleen laulussa.

Akhilleen laulun ja Troijan laulun vertailu oli kuitenkin ehdottoman kiinnostavaa, sillä kirjat kattavat samoja tapahtumia eri painopistein ja eroavaisuuksia löytyy. Nautin pikku asioiden vertailusta, enkä tahdo erityisemmin asettaa kirjoja paremmusjärjestykseen. Näistä kahdesta Akhilleen laulu oli kuitenkin oma suosikkini, sillä se iski enemmän tunteisiin. Jos taas haluan myöhemmin muistella Troijan sodan tapahtumia ja syitä romaanimuodossa, tartun Troijan lauluun.

Hieno, ehdottomasti lukemisen arvoinen teos kuitenkin kyseessä!
April 17,2025
... Show More
O nome de Collen McCullough não me era desconhecido e tinha alguma curiosidade em ler algo seu. A Celtic-a-Thon do ano passado (!) deu-me a desculpa necessária para pegar neste livro.

A Canção de Tróia relata-nos a Guerra de Tróia, onde se deu um dos planos mais brilhantes e mais conhecidos da História: a invasão da cidade, usando soldados escondidos dentro de um cavalo de madeira gigante. A História não pode ser re-escrita e pouco mais há para acrescentar a este episódio, que culminou na vitória dos Gregos. Mas a autora conseguiu tornar este relato em algo bem mais interessante do que uma simples crónica de guerra - apesar de, por vezes, algumas cenas chegarem a ser aborrecidas e repetitivas, tornando esta leitura morosa e cansativa.
Eu gostei do livro, da forma de contar a história, se bem que ao início foi complicado conseguir encontrar um ritmo de leitura agradável, sendo cada capítulo narrado por personagens diferentes e, por vezes, com consideráveis saltos temporais. Mas senti que havia capítulos desnecessários, com pedaços de história que não faziam propriamente falta, o que me fez cansar um bocado mais rápido da leitura.
Sem dúvida, a história de Aquiles, no meio de todas, foi a que mais gostei, principalmente depois de Briseida aparecer na narrativa. Apenas conhecia a lenda do calcanhar de Aquiles, mas mesmo a sua origem deixou-me maravilhada.

O ponto alto de A Canção de Tróia é precisamente a sua profundidade relativamente a mitos e lendas, misturada com o rigor e precisão históricos, e que resulta numa trama fascinante, que apenas peca pelo seu comprimento.

Também gostei muito da história de Ulisses que, a par de Aquiles, tornaram-se as minhas personagens de eleição.

Esperem uma leitura complicada, mas ideal para os amantes de História. Colleen McCullough ficou, definitivamente, no meu radar.

http://eu-e-o-bam.blogspot.com/2018/0...
April 17,2025
... Show More
Oh boy. I had mixed warnings going into this book. I knew it was written by an acclaimed author, whose work I have admittedly never read before but who was high profile, highly rated by other readers, and had a slew of historical fiction titles to her name. On the other hand, I couldn’t help but notice the more critical reviews of this book, particularly from GoodReads friends whose judgment I usually credit and whose tastes tend to align with my own, expressing their disappointment. After reading it for myself, my response falls on the critical side of the scale.

I was honestly shocked at just how nasty every character is portrayed by McCullough. I had no idea it would be this bad. Priam is a greedy power-grabber, Leda and Tyndareus are deceitful hand-wringers, Helen is a selfish sybarite, Diomedes is a pushy cad, Odysseus is a heartless bastard… It just goes on and on and on. I almost hated to pick the book up because I dreaded which awful person I was going to be forced to sit on the shoulder of this time. Oh, except Achilles. Saint Achilles can do no wrong. Okay, I admit that this is my new pet peeve. I’ve been reading a lot of Trojan War novels lately, and in 2018 in particular there have been a whole host of them released. It’s striking how many of them go for the saintly Achilles depiction. I am not a fan of it. At the bare minimum, it’s overused and tired by this point. A more brutally honest assessment would be that “Saint Achilles” is a deeply anachronistic portrayal that wants to apply modern values where they don’t belong. This paragon of virtue falls in love with and has a real romance with Briseis and despises slavery – ignoring the fact that the original Briseis, as a war captive, was indeed a slave, the loot of war to Achilles, who objects over Agamemnon taking her merely because the latter has wounded his masculine honour by stealing a possession that was his. I’ve had enough of Saint Achilles, but this book makes it worse by not only making him ‘perfect’ but by making everyone else detestable.

Other reviewers have it spot on when they point out that all the POV chapters have the same voice. There’s nothing to distinguish Priam’s chapters from Helen’s chapters from Odysseus’ chapters. In fact, if I put the book down in the middle of a chapter, and came back to it a few days later, I forgot who was supposed to be narrating.

Aside from character butchery and indistinguishable narrators, the book is written competently, which I suppose it earns points for, but I feel myself having short shrift with this book if that’s all it has to offer. Decent writing isn’t enough to save it from its problems. And the fact that it is a pedestrian, low-effort retelling of the Trojan War counts against it when it sits among a profusion of other Trojan War novels; some of them are admittedly worse, but many are better.

4 out of 10
April 17,2025
... Show More
This is one of the best re-tellings of the Trojan War that I have read. Each chapter is written from the viewpoint of a different character so that Paris, Helen, Agamemnon, Odysseus, Diomedes, Achilles, Hektor, etc, all take it in turn to provide their POV on the events and on the other characters.

The author provides a highly believable version of events without magic, divine intervention or godly appearances. Although the ending and even the twists and turns are not unexpected (this is, after all, a well known tale), the author managed to keep my interest.

Highly recommended
Leave a Review
You must be logged in to rate and post a review. Register an account to get started.