~تروا دیگر تروا نیست.

به چه اندازه جانگداز و محشر آخه.
در دیالوگ‌های نمایشنامه‌های اوریپید غم زیبایی وجود داره. و زنان تروا قطعا یکی از بهترین آثارش هست. بعد مده‌آ بهترین اثر از اوریپید بود که خوندم.
تمام دیالوگ‌های این نمایشنامه زیبا بودن اما بخصوص دیالوگ‌های هکوب، شهبانوی تروا...
این کلمات و این غم تروا... وای بر زنان تروا بعد مردان‌شان...

|تکه کتاب| زنان تروا

▪︎اما او که مرده، روزگارش بهتر از من است که هنوز زنده‌ام.

▪︎من شاید دیوانه باشم شاید خدایی روانم را از آن خود کرده باشد، اما شوریدگی‌ام را کناری خواهم نهاد تا به شما بنمایانم که شهر ما بسی خوشبخت‌تر از شهر یونانیان است. بنگر چگونه تنها به خاطر یک زن یک طغیان، شهوت یونانیان به هلن دست یافتند و هزاران تن را از دم تیغ گذراندند.

▪︎هکوب: نه زنان از من دست بدارید، بگذارید اینجا که افتاده‌ام. بخوابم مهربانی ناخواسته به هیچ روی مهربانی نیست. آیا با دردی که میکشم رنجی که برده‌ام و بلاهایی که هنوز در راه اند، حیرت باید کرد که از پای درآیم؟ آه خدایان شما که به گاه بینوایی به کاری نمی‌آیید و با این حال آنگاه که گرفتار بلا میشویم چاره‌ای جز یاری خواستن از شما نداریم. اما بگذارید برای آخرین بار از آن دوران خوش بسرایم که بخت نیک پیشینم، افسوس شمایان را بر بخت بد امروزم صد چندان میکند. من روزگاری یک شاهبانو بودم. با شاهی پیوند زناشویی بستم و پسرانی شاهوار داشتم که سرآمد فریجیه‌ای‌ها بودند، پسرانی که هیچ مادر تروایی یا یونانی یا بیگانه‌ای نمیتواند به داشتن چنین فرزندانی ببالد و من به تماشای این پسران نشستم که یک به یک با رویینه یونانیان بر خاک افتادند و در عزای هر یک از آنان گیسویم را بر گورهاشان بریدم. من برای پدرشان، پریام گریستم. نه اینکه بشنوم او را در محراب خانه سلاخی کردند. این را به چشم خود دیدم. با همین چشمانم دیدم که بر این شهر یورش آوردند و آن را به آتش کشیدند. من دستان بیگانگان را دیدم که دخترانم را به یغما بردند. دخترانی که پروردم برای شوهرانی که خود برگزینم. آنها را پروردم تنها برای آنکه از من بربایندشان. دختران، دخترانی که دیگر هرگز آنها را نخواهم دید و آنان دیگر هیچگاه روی مادرشان را نخواهند دید. من دیگر مادر نیستم. یک برده‌ام. پیرزنی برده و بزرگترین بدبختی‌ام این است که به زودی قرار است مرا به یونان بفرستند و وادارند کارهایی کنم نه سزاوار زنی همسال من. من چه خواهم بود؟ خدمتکاری ایستاده بر در؟ کلیددار؟ من مادر هکتور؟ چه کار خواهم کرد؟ نان خواهم پخت سپس با تن خمیده‌ام بر زمین بسیار دور از بستر نرم شاهانه‌ام خواهم خفت و من که روزگاری پیراهن‌های باشکوه به تن میکردم، کالبد زخمی‌ام را با جامه‌هایی ژنده خواهم پوشاند. خدایا من چه اندازه تیره بختم. بنگر به این تیره روزی که بدان دچارم و همچنان گرفتارش خواهم بود و چرا؟ به چه سبب؟ تنها به این خاطر که مردی خواستار زنی شد؟ کاساندرا، دخترم تو راز خدایان میدانستی اما اکنون بر کدام بستر خفت بار پاکی‌ات را از کف داده‌ای؟ و تو پولیکسنه بینوا کجایی؟ فرزندان بسیار داشتم و حتی یکی از آنان نمانده تا دردم را آرام کند؟ با این حال شما مرا یاری میکنید تا بر پاهایم بایستم برای چه؟ چه چیز مانده که بدان امید بندم؟ به پاهای در بندم راه را نشان دهید. پاهایی که روزگاری در تروا میخرامید. مرا تا آن حصیر روی زمین و آن سنگ‌های توده شده که بالش من است راه برید در آنجا خواهم خفت و آن قدر اشک خواهم ریخت تا در فراموشی غرقه شوم. آدمی را هر اندازه دارا باشد تا روزی که از این جهان رخت برنبسته، سعادتمند مخوان.

▪︎اما مردی که پس از خوشبختی گرفتار تیره روزی میشود دوچندان آزار میبیند. هم از اینکه به پستی افتاده است، هم از آن رو که آن شادی را که از کف داده است به یاد می‌آورد.

▪︎آنچه باید پناهگاه تو میشد بزرگ زادگی پدرت بود اما تنها مرگ و دلاوری‌اش، تیره روزی برایت به ارمغان آورد. آنگاه که من به خانه هکتور آمدم، هرگز گمان نبردم که آن پیمان‌ها، آن بستر عروسی به تیره بختی انجامد. پنداشتم شاهی به جهان آوردم که سر همه شاهان آسیای بارور است. هرگز این پندار در سرم نبود که تو را زاده‌ام تا یونانیان سلاخی‌ات کنند. فرزند برای همین است که تو نیز میگریی؟ تو هم میبینی که به زودی چه خواهد شد و آنان با تو چه خواهند کرد؟ چرا این گونه سخت مرا گرفته‌ای؟ چرا همچون جوجه یکی پرنده در جست وجوی گوشه امنی زیر بالها بر پیراهنم چنگ زده‌ای؟ هیچ کس نمیتواند تو را رهایی بخشد؛ هکتور نمیتواند از گورش با آن زوبین پرآوازه‌اش در دست برخیزد. نه او، نه هیچ یک از خویشانش و نه هیچ سپاهی جوشن پوشی از مردمان تروا.

▪︎هلن دختر خاندان تیندارئوس، زئوس هرگز پدر تو نبود. به تو میگویم پدران بسیار تو که بودند. کین، ستانی، رشک، آدمکشی، مرگ و تمام آن طاعونی که زمین میتواند بپرورد. زئوس هرگز تو را نزاد. تو ای بلای جان بربرها و یونانیان بمیر، بمیر. تو که چشمان تابناکت تیرگی و مرگی شوم را به دشت‌های نام آور تروا آورد.

Read Emily Wilson’s translation in Greek Plays

One of the greatest Greek tragedies I ever read. And on a favorite subject: Trojan War

Relato corto sobre el destino de las mujeres troyanas despues de la guerra de troya. Bien escrito.

A nice complement to The Iliad, that delves deeper into the feelings and emotions of the characters of Hecuba, Andromache, Helen and Menelaus. The reader gets a clear sense of the agony of the women who have lost their husbands, their home, their positons and their honour after the sacking of Troy. A short but enjoyable read!

cassandra.... girl........ i love u

Troy has been defeated, the Greeks have won, and of the Trojans only some women survive, all else are dead.

Reading this for the second time, was as hard as the first. Through Hecuba’s agony, Euripides shows the senselessness of war. This is an unsettling read and not a happy play, it’s full of forlorn agonising grief, which is briefly paused with Cassandra and later Helen.

Injustices and the mistreatments of the surviving women are voiced through Hecuba. These women, in the hands of the enemy, have also lost all autonomy to their lives, the Greeks do not see them as human but pieces of property to be divided between themselves; and for Hecuba, there is much more for her to bear before the play ends.

TW & A very young child is murdered by the Greeks, they are worried that Astyanax will grow up get vengeance. Hecuba (bravely) retorts that this is not the action of a civilised society.

Reading this is not easy but I also found it cathartic. What stands out for me is the women’s strength. They have been through so much and yet they are not broken.

After successfully resisting a ten year siege, Troy has fallen, thanks to the Greeks' final dirty trick. The Trojan men have all been killed. The women and children are being carried off to become prostitutes and slaves. Hecuba, who yesterday was the queen of this beautiful city, looks at the smoking ruins around her and tries to comfort Andromache, her daughter-in-law. One day, she says, Andromache's young son Astyanax will be a grown man, and he will take revenge on the cruel invaders. But Ulysses, the cynical and illusionless Greek general, has already thought of this. He's just sent his flunky, Talthyrios, to tell Andromache that they've changed their minds: Astyanax will not be spared with the other children, but rather will be put to death as a potentially dangerous element. Andromache's anguished reply is still echoing around us three thousand years later, having been passed from Homer, to Euripides, to Sartre:

Hommes de l'Europe,
vous méprisez l'Afrique et l'Asie
et vous nous appelez barbares, je crois,
Mais quand la gloriole et la cupidité
vous jettent chez nous,
vous pillez, vous torturez, vous massacrez.
Où sont les barbares, alors ?
Et vous, les Grecs, si fièrs de votre humanité,
Où êtes-vous ?
Je vous le dis : pas un de nous
n'aurait osé faire à une mère
ce que vous me faites à moi,
avec la calme de la bonne conscience

(Men of Europe
You despise Africa and Asia
And I think you call us barbarians
But when your greed and love of glory
Bring you to our shores
You pillage, you torture, you kill.
Who are the barbarians then?
You Greeks, so proud of your civilization,
Who are you?
I tell you this: not one of us
Would have dared to do to a mother
What you are doing to me
Without it even disturbing your conscience)

Trigger warning - rape

Actual Rating 4.5

This was a required reading for one of my history classes but that didn't stop me from enjoying this brilliant piece of tragedy. Trojan Women is such a melodramatic and masterfully written play. I'm not giving it higher though simply because I didn't feel an emotional attachment to the story. I understand why it is such a brilliant and important piece of theater but that doesn't mean I have to fall in love with the piece. I am glad I read it and I highly recommend it!!

i think euripides would be quite smitten to know he's fucking with the emotions of a teen girl 2400 years in the future-

conclusion: everyone in ancient greece needs therapy– wtf is this angst fanfiction of the iliad even?! i'm not okay

A timely warning to the Athenian elite
26 April 2013

tI liked one of the short descriptions of this play: a bunch of women wailing and moaning about the significant turn in their life. While that statement may sum this play up, I do not actually think at it gets to the core of what Euripides is exploring, particularly since these women have found themselves on the losing side of a war, which is generally always a bad thing. In the days of Ancient Greece, to be a woman on the losing side of a war pretty much meant the loss of freedom and a lifetime of sex slavery, and I suspect that that is only when you still have your looks about you: once they are gone I suspect the life gets even worse.

tThis is not necessarily low born women either, though the same probably applies to them. However, as is the case with most plays and other forms of literature, we are dealing with high born people, such as queens and princesses. To them such a radical change in their social status would have been mentally debilitating, and that is something that the Greek Tragedians explore well, the idea of mental anguish. Some have suggested that there is a struggle between the desire to end one's life and the possibility of hope, though the only hope one sees in this play is the hope that the victors suffer as much as the vanquished. Indeed, the Greek generals do have their own trials to face, however most of them make it back to their homes, and freedom (though whether freedom in the form of relying upon slaves to maintain your lifestyle is in fact freedom is another debate for another time). All these women have to look forward to is a life of sexual slavery only to be discarded when their looks are gone. There is no concept of human rights in this period, and while Athens could have been considered a slave's paradise, slaves were little more than property, and the only reason that you kept them fed and sheltered was because good slaves were expensive.

tThere is a contemporary event to which this play relates and that was the sacking of Miletus by the Athenians. Just as the Greeks sacked Troy, killed all of the men and enslaved the women and children, the Athenians did that to Miletus as well. What Euripides is trying to expose is the pain and agony that the citizens, particularly the women, of Miletus would have experienced at the time. It was also a warning to Athens, though one must remember that only the men were allowed to go to the theatre. Still, the war was a long way from being concluded, but Athens had suffered, and was about to suffer, some serious set backs with the disastrous Sicilian expedition, and the plays that were produced after that time clearly demonstrate the loss of hope that the Athenians were facing. If there was any hope at all in the eyes of the Trojan Woman, it would be small and fleeting.

The Women of Troy is a play written 2 and a half thousand years ago, but it still has relevance today. This was required reading for me but I'm definitely not mad about it, and ended up pleasantly surprised.

Set between The Iliad and The Odyssey, Euripides grants a voice to the women caught in the crossfires of the trojan war and the subsequent greek victory. It casts war and violence in a negative light, unusual for the time at which it was written.

Considering how long ago this was written, I was expecting it to be inaccessible and honestly a bit dry. So I was really pleasantly surprised by how beautiful the writing was and how many lines I underlined, not just for academic purposes- but just to go back to and read later.

I don't know if I would necessarily recommend this for pure enjoyment purposes, but if you enjoy ancient greek history and mythology this could be worth the read! It is super short and quick to fly through.

Ο Ευριπίδης παρουσιάζει τη φρικαλεότητα του πολέμου σ'ένα έργο που,δυστυχώς,διαβάζεται ακόμη και σήμερα με τον ίδιο πόνο.Δεν μπορεί να μη σκεφτεί κανείς τους συνανθρώπους μας που βρίσκονται στη θέση των ηρωίδων-χωρίς σπίτι,χωρίς οικογένεια,χωρίς πατρίδα.

Ο πόνος των γυναικών γίνεται δικός μας,τραγικές φιγούρες σε έναν πόλεμο που ούτε προκάλεσαν,ούτε επέλεξαν.Ο μονόλογος της Ανδρομάχης λίγο πριν πάρουν από την αγκαλιά της το γιο της για να τον σκοτώσουν σου σπαράζει την καρδιά,το ίδιο κι ο μονόλογος της Εκάβης όταν τον θάβει.

Διαχρονικό,όσο και η φύση του ανθρώπου.Ο Ευριπίδης αποδεικνύεται για άλλη μια φορά τρανός παρατηρητής και μεγάλος δάσκαλος-αλλά και εξαιρετικά θαρραλέος,για να γράψει και να ανεβάσει τις "Τρωάδες" τη χρονική στιγμή που το έκανε.Υποκλίνομαι ξανά και ξανά στο μεγαλείο του.